De puberteit

Dank je, Carlien !

Hoe gaat het met Harm? Is hij ondertussen terug giardia vrij? 

De wond ziet er rustig en op het oog schoon uit. Ik smeer er nu af en toe honingzalf op en doe er een verbandje omheen, maar dat is er natuurlijk vrij snel weer af. 

Gisteren was ik even met hem aan het knuffelen en toen trok hij mijn muts van mijn hoofd dus hij is verder wel weer zichzelf. Hij heeft er wel nog last van en steunt er af en toe minder op. Hij heeft dus wel pijn maar ik denk dat pijnstillers ervoor gaan zorgen dat hij helemaal door het lint gaat en zichzelf verder toetakelt. We kijken het dus nog even aan en hopen dat het niet gaat ontsteken en snel geneest. 

Proficiat Oscar!

Ha, dat van die muts en Boyco is ook weer erg herkenbaar voor mij. Ik zou ook denken dat het niet goed gaat met Billie mocht ze dat niet minstens proberen. Handschoenen zijn ook al zo'n target.

Btw, ik zal misschien ook eens zo'n honingzalf bestellen, lijkt me goed om dat in huis te hebben, voor de 'hondenapotheek'. Ik kende dat niet. Dat bewaart toch een tijdje?

Billie wordt de laatste tijd wel heel waaks. We wonen in een vrijstaand huis met behoorlijk wat tuin rond, maar als ze ook maar iets hoort bij de buren of een auto die ergens in de straat stopt begint ze enorm luid te blaffen. Ze deed dat al eerder in de  tuin, maar nu begint het ook binnen. En ze hoort scherper dan ikzelf, het is door haar geblaf dat ik extra ga opletten en ik dan hoor dat er in de verte wat gestommeld wordt in de tuin van buren of dat er iemand in de straat bezoek krijgt. Vervelend, ze wordt er heel onrustig door. Telkens ik denk dat ze eindelijk eens wat gaat rusten, met een botje ofzo, veert ze wel door iets recht en begint ze te blaffen.

Ziekenwagens in verte zijn ook zoiets. Dan begint ze zelfs mee te huilen met de sirenes, ook al kan je ze maar vaag tot hier horen.

Ik laat nu wat muziek spelen, iets luider dan normaal, in de hoop dat ze wat minder gealarmeerd wordt door al die (verre) buitengeluiden.

Zondag spreken we terug af met vrienden met hun golden retriever-puber. We gaan wandelen in een bos. Hopelijk niet weer met dat extreem opdringerig gedrag van Billie, als de vorige keren. Los springt ze constant op haar 1 maand oudere vriendinnetje, trekt aan haar oren, jaagt op haar en laat haar letterlijk geen seconde met rust. Aangelijnd is het al even onaangenaam wandelen, want dan trekt ze onophoudelijk in de richting van de andere hond. Enfin, zo ging het de vorige keren, laat ons hopen dat het dit keer beter zal gaan... Oefening baart kunst zeker?

Tips om haar kalmer te houden zijn nog altijd welkom, zowel voor wat haar waaksheid in huis en tuin betreft als voor haar onstuimige omgang met het golden-vriendinnetje.

@ Marie. Zeno is niet heel erg vocaal, maar hij reageert wel op sommige geluiden van buiten. Ik kan duidelijk aan hem merken dat hij hard blaffende honden bijvoorbeeld of mensen die hard de deuren van auto's dichtslaan niet als prettig ervaart. Hij wordt daar een beetje onrustig van.

Wat ik dan doe, is hem naar me toe roepen en hem steun laten zoeken. Dan zeg ik zoiets als 'zijn ze weer aan het blaffen, jongen?', even kloppen op zijn schouder en dan heeft hij niet meer de behoefte om eventueel terug te reageren. Hij kan dan zijn rust weer vinden.

Ik weet niet vanuit welke emotie Billie reageert op geluiden van buiten, maar ik vermoed dat het wel met negatieve gevoelens gepaard gaat en onrust bij haar teweeg brengt.

Het nadeel is alleen dat zij het eerder hoort en al heeft gereageerd voordat jij het opmerkt. Zeno reageert meestal niet meteen, waardoor ik kan voorkomen dat het escaleert en hij dus niet hoeft te blaffen.

Ik denk dat iedere hond er wel baat bij heeft om een gevoel van rust en veiligheid in huis te ervaren, dat ze niet aan hoeven te slaan bij ieder geluid. Zeker niet wanneer het afkomstig is van de buren. Die geluiden zouden in de belevenis van een hond bekend moeten zijn en daar zouden ze niet waaks op  hoeven te reageren. Misschien komt het ook deels door de hormonen?

Als Boyko zijn streken verliest dan weet ik inderdaad zeker dat er iets niet goed is. 

Ik heb altijd wel honingzalf in huis en vind het ideaal voor wondverzorging. Door de van nature aanwezig stoffen werkt het antibacterieel en zorgt het voor een snellere wondgenezing. Bij dierenartsen en gewone apotheken kan je het meestal wel krijgen. Het is dus makkelijk te verkrijgen maar het is natuurlijk altijd net nodig als de winkels dicht zijn dus ik zou inderdaad alvast wat klaarleggen. Ik heb het trouwens ook weleens voor mezelf gebruikt en het voelt aangenaam en verzachtend en prikt niet dus dat is ook fijn. Het is wel plakkerig spul maar dat neem ik maar voor lief. Verder heb ik ook van dat zelfklevende verband, dat is het enige spul dat nog enige kans van blijven zitten heeft en plakt niet aan de vacht. 

Wat betreft het blaffen heeft het bij June wel geholpen door rustig te reageren en dan zeg ik vaak iets van: "Goed gehoord, dat is de buurman." of "Ik ga even kijken." en dan loop ik naar het raam, soms til ik haar dan op zodat ze ook kan kijken en dan is het meestal goed. Boyko is onze stoere waakhond en hij blaft alleen als de keten van buurhonden aan gaat of als hij iets ziet. Omdat we aan de rand van een klein dorp wonen is een beetje waaksheid ook wel prima. Momenteel mist hij zijn wandelingen en barst hij van de energie dus blaft hij wat meer uit frustratie. Dat laten we nu maar even een beetje gaan. 

Geeft de golden retriever wel grenzen aan? Ik meen me te herinneren dat die vooral ging liggen. Bij Boyko is het wel redelijk essentieel dat June haar grenzen heel district bewaakt. Misschien ook een idee om eens rond te kijken naar iemand met een hond die dat wel heel netjes doet. Honden kunnen op die manier ook best wat van elkaar leren. 

De jarige heeft mij ondertussen de schrik van mijn leven bezorgd.

Och bah, wat een schrik! Gelukkig ook niet meer dan gewoon schrik zeg !

Wow, die lieve trouwe Oscar heeft je wel wat grijze haren bezorgd

Dat is schrikken! Het is ergens wel schattig dat hij je ging zoeken maar de manier waarop is natuurlijk dood eng.

Dat inderdaad! Gelukkig is het goed gegaan. 

Bram heeft de laatste dagen dat hij zijn eten wel op eet maar heel rustig. Stopt zelfs om te zien waar ik heen ga. We hebben een anti schrok bak omdat hij het normaal gesproken anders bijna inhaleert. Geen idee waarom het is. Jachttraining gaat juist weer super goed. Hij heeft echt weer een sprong vooruit gemaakt (na eerst een sprong terug gehad te hebben).

Vannacht heeft Bram in de woonkamer geslapen met de bench open en dat ging goed. Alles is nog heel en hij heeft niet geblaft.

Yep, inderdaad ik ben enkele grijze haren rijker geworden!

Fijne update! Super dat Bram het zo goed doet 

Ik twijfel nog over een tracker. Toen ik er een keer naar keek vond ik het abonnement wat er bij hoort wat aan de prijs maar heb niet verder gezocht dus wellicht had ik toevallig de duurste te pakken. 

Ik laat Bram niet overal los aangezien hij niet altijd netjes terugkomt als hij een andere hond heeft gezien. Dan ben ik toch bang dat hij te ver weg gaat en mij niet meer kan vinden. Mijn man is daar relaxter in en laat hem wel meer los en dat gaat tot nu toe altijd goed. Dus misschien heb ik de tracker wel nodig zodat ik wat meer durf.

Ja, het kostenplaatje van zo'n abonnement (zeker als je voor premium kiest) vind ik ook iets te hoog. 

Ik ga het dan ook niet meteen actieveren, wel net voor wij nog eens op verlof naar het buitenland gaan. Dat zou ik niet meer durven zonder de tracker.. 

Ik vind zelf een tracker niet zo'n meerwaarde en de abonnementen inderdaad ook erg duur. Als je echt een heel groot natuurgebied in gaat kan het misschien fijn zijn. Over het algemeen vind ik het grootste risico van een weggelopen hond een aanrijding. Als ik een omgeving niet veilig genoeg vind of mijn hond niet genoeg vertrouw laat ik ze niet los. Het creëert een beetje schijnveiligheid vind ik.

Ik heb er geen, mijn honden lopen niet weg, al zou ik het willen. En die jongste die wel wegloopt, loopt niet los. (En moest hij toch weg zijn, wacht ik wel even met zoeken denk ik ).

Moest ik een kat hebben, zou ik het misschien wel doen. Deze op het werk draagt er eentje, ze mag niet buiten, maar ontsnappen gebeurt wel eens, dus dan is ze gauw weer gevonden ook.

Dubbel

Je hebt ook trackers zonder abonnement. Google met "trackers zonder abonnement".

Je moet jezelf niet de schuld geven, hoor. Bovendien had je het juist wel heel goed ingeschat: je hebt meteen kunnen verklaren wat er in hem omging - hij was op zoek naar jou - en waar hij te vinden zou zijn: bij jou thuis op de stoep.

Zeno heeft geen GPS tracker. Ik heb natuurlijk ook een keer een schrik-en-leer-moment gehad. Hij is toen hij +/- 6 maanden was achter het hondje van de buren aangelopen toen onze tuin nog niet goed was afgesloten. Echt een minuut niet opgelet... oei. Daarna meteen een hek neergezet.

Bij het los lopen probeer ik hem altijd goed in de gaten te houden en ik ben hem gelukkig (nog) nooit kwijt geweest. Maar misschien ben ik te tactisch en te voorzichtig. De meeste mensen die ik ken gooien hun honden veel makkelijker los en doen er ook niet zo moeilijk over als ze hun hond even kwijt zijn. Ik ben gewoon niet zo.

Ben zelf ook niet zo snel bij bepaalde honden om ze overal los te laten lopen. Maar na een bepaalde tijd en gewenning en een beetje doorhebben waar je hond getriggerd door raakt en je tijdig kunt ingrijpen, laat je wel los op plekken waar je denkt dat het kan.

Jij had niet verwacht dat de hond uit de tuin zou gaan, en ik had al een paar keer op een plek gelopen en toch toen we wat verder liepen was Chara ook ineens weg. Niet bewust weggelopen, van haar denk ik ook dat ze in paniek raakte toen ze me dacht kwijt te zijn. Zij was keihard de kant opgegaan waar we vandaan waren gekomen. Ergens hoorde ze denk ik wel mijn roepen weer en haar piepbal die ik had meegenomen, gode zij dank want ik zag mijn geest al dwalen zo bij/in duin..

Voor mij wel een les om contact te blijven en laten maken tijdens wandelingen, dat is echt iets wat ik continue oefen en beloon. En dat ik zelf ook haar in het oog houd en contact blijf maken ook als ze wat staat te snuffelen ergens.

Bedankt voor de tip! 

@Marie hoe is de wandeling verlopen?

We waren zondag onverwachts met 3 pubers (niet enkel de Golden, maar ook de Border). Eerste kilometers gingen als voorspeld. Liepen we vooraan, wou Billie niet verder, liepen we achteraan, trok ze naar voor, liepen we naast, probeerde ze op de andere honden te springen. Heel lastig wandelen, gelukkig was m'n man mee om eens over te nemen op het soms glibberige en hellende terrein.

We hebben ze ook een drietal keer kort losgelaten bij open ruimtes zodat ze even konden spelen. Billie heeft echt een obsessie met de golden, zit er constant achteraan. Geen agressie, maar ook geen evenwicht. De border, die rapper kan lopen dan de golden, laat ze links liggen, behalve wanneer de golden eventjes verstek gaf. Toen zat Billie de border achterna, alweer zonder eens de rollen te wisselen. Tja, de aard van het beestje zeker? Ik laat het in ieder geval nooit te lang duren, ook al zeggen mijn vrienden dat het niet geeft.

Positieve noten:

- de golden moest ineens kotsen, terwijl ze los aan het ravotten waren. Was het stress, was het omdat ze ook al de hele tijd liep te trekken, had ze iets verkeerd gegeten, was het te veel inspanning? Geen idee. Maar toen hield Billie wel ineens een respectabele afstand, ze kwam bij mij zitten en keek enkel maar naar de kokhalzende golden, zonder er nog naartoe te trekken. Attent toch?

- na een aantal kilometer werd het trekken tijdens het wandelen veel minder. Op het einde liep ze (aangelijnd) naast de golden, ze hield haar wel de hele tijd in het oog, als de golden even stopte om te snuffelen, stopte Billie ook. Maar geen getrek meer of pogingen er bovenop te springen of een oor mee te graaien, gewoon met ontspannen, losse lijn. Het werd zowaar echt aangenaam wandelen.

- met drie honden een eetcafé binnen geweest om 's middags een hapje te eten (wel eerst toestemming gevraagd, want  naast 3 grote, jonge honden hingen we ook nog eens allemaal vol modder), en dat is goed verlopen. Ik hou Billie dan wel echt kort en op afstand van de andere honden, helemaal aan het andere uiteinde van de tafel, anders houdt ze nooit op met hen lastig te vallen.

Al bij al is het een goede oefening geweest. We wandelden maar liefst 15 kilometer door bossen en langs velden in de regio rode en zwarte berg, zowel wij als de honden konden volop genieten van de natuur. Ik zag er eerst een beetje tegenop, al helemaal toen ik op het laatste moment hoorde dat de derde puber ook kwam, maar ik vind het nu zeker voor herhaling vatbaar.

Verder geen enkele poging tot happen, en ook vandaag is ze heel rustig, zelfs in de kat toont ze amper interesse (zolang die niet beweegt). Ik denk echt dat zo'n inspannende dag vol wandelplezier, natuur en spelen met de bevriende pups haar goed heeft gedaan.

Tip voor wie hier ook een vriendin heeft die haar hond altijd en overal wil loslaten, naast jouw aangelijnde hond. Gewoon vragen dit niet meer te doen als ze de hond niet netjes naast haar kan laten lopen. Wij zaten met dat 'probleem' met de border. Geen losloopgebied, redelijk wat andere mensen en aangelijnde honden, maar die border moet precies toch altijd loslopen. Die passeerde dan als een wervelwind telkens vlak voor de neuzen van onze aangelijnde honden, waardoor ze bijna niet meer te houden waren en ze met de lijn alle kanten op schoten.

Mijn vriendin gewezen op dat feit en op de reden waarom wij onze honden niet loslieten en het probleem was opgelost. Border werd net als de andere honden verder aangelijnd tijdens de wandeling. Sommige mensen zien het probleem nu eenmaal niet uit zichzelf, hoe overduidelijk het ook lijkt...

@Lara: straf verhaal van Oscar,  gelukkig met happy ending. Hier ook geen  GPS-tracker, wel haar naam en mijn GSM-nummer duidelijk leesbaar op haar harnasje. Echt zeker ben je nooit, maar in een relatief afgesloten tuin verwacht je dit helemaal niet.

Ik vind het posititief klinken! Fijn ook dat naarmate je langer aangelijnd bij elkaar liep het rustiger ging. Het wordt dan een soort gewenning, hoop dat je niet vergeten bent om juist dan het te benoemen en rustig te belonen 

Als het fijn gaat benoem ik dat zelf vaak, "zo is braaf, netjes hoor!" en een aaitje of een klein snoepje.

Met drie honden in een eetcafé doe ik je alvast niet na, ook met mijn eigen honden niet whaha  te weinig mee/voor geoefend.

--

Ook goed dat je je eigen grens hebt getrokken t.a.v. Billy's te drukke gedrag op momenten en hebt aangelijnd. Daarmee ben je duidelijk naar haar, maar ook de andere honden zullen dat prettig hebben gevonden. Denk dat door het op deze manier te blijven doen, Billy gaat snappen dat te druk opdringerig gedrag haar niets op gaat leveren, en wat rustigere omgang betekent dat ze wel los kan blijven lopen in combi met die andere honden!

Marie dat klinkt als een zeer geslaagde wandeling! Fijn dat je vriendin het goed oppakte en haar hond weer aan de lijn deed. 

Blondie, ik benoem het zeker wanneer ze flink is. Billie is maar matig geïnteresseerd in voertjes of snoepjes, ik denk soms dat verbaal prijzen voor haar evenveel waard is als een beloning met een snoepje.

Sowieso praat ik eigenlijk wel veel met haar. Behalve vanmorgen. Ik was kwaad. Goedgezind naar het strand getrokken. Daar wil ze eigenlijk altijd los, maar er zaten uitzonderlijk veel vogels op het strand, niet alleen aan de waterlijn, maar echt overal.

Ze bleef dus aan de flex, vooral omdat ze de vorige keer op vogels had gejaagd. 

Nu heb ik al gemerkt dat ze vlak voor een 'aanval' soms een schoolvoorbeeld is van hoe het eigenlijk moet. Verschillende keren nam ze een aanloop richting vogels, maar ik kon haar telkens terugroepen voor de flex op z'n maximum was (8 meter). Daarop volgde iedere keer een beloning: met snoepje of verbaal. Perfect oefening, zou je denken, maar het liep al eerder op die manier fout.

Ineens bleef ze (ongevraagd) dicht naast me lopen terwijl ze me aankeek. Helemaal zoals het eigenlijk moet in de hondenscholen en zoals je het op al die youtube-filmpjes ziet: een hond met aandacht voor de begeleider.

Alleen is dit keer op keer de voorbode op een aanval. Ik wou m'n bijtworst nog uithalen in de hoop haar daarmee af te leiden, maar ik was te laat. De aanval was echt wel redelijk hevig dit keer en moeilijk te stoppen. Ik heb haar naar beneden moeten dwingen met m'n voet nadat ik met een riem en halsband had geworsteld (want met flex aan tuigje kan ik haar echt niet van me afweren), maar toen ging ze voor m'n kuiten...

Enfin, alweer geen leuke ervaring. Ik ben behoorlijk pissed terug naar huis gelopen, maar eens zo'n aanval gebeurd is en de boel gekalmeerd, lijkt er bij Billie niets meer aan de hand. Ikzelf kan het dit keer wat minder gemakkelijk van me afzetten.

Ik ben nu aan het overwegen om vanmiddag nog eens exact diezelfde wandeling over te doen en een tijdje vooral diezelfde wandeling keer op keer opnieuw te doen. Zodat de hond een beetje voorspelbaarheid krijgt, ook beseft dat die wandeling perfect moet kunnen aan een flex, zonder telkens los te mogen (en dan wellicht koers te zetten richting meeuwen). Zou dat een goed idee zijn, of zou ik net beter even duin en strand mijden, de komende dagen? Het is sowieso risicogebied in vergelijking met gewoon in de wijk.

Bovendien krijg ik zelf weer schrik om die wandeling via duinen en strand nog te doen, maar mss is het een beetje als van je paard vallen: er zo vlug mogelijk terug opkruipen, zodat de angst de tijd niet krijgt zich in je hersenen te nestelen.

Jullie mening? Strand en duinen even mijden of er juist routineus gaan wandelen, desnoods verschillende keren per dag, in de hoop frustratie/opwinding op die plaats net door gewenning te verminderen? 

Anderzijds heeft ze nog maar zelden een aanval gehad als we op 'verplaatsing' zijn in een vreemde omgeving, maar dan is mijn man er meestal bij, wat mss ook een kalmerende factor kan zijn.

@Marie, ten eerste klinkt het als een super goede vooruitgang, de wandeling met de golden en border. Nu lees ik je nieuwe bericht en ik snap je frustratie. 

Ik denk dat de keuze aan jou is of je steeds naar het strand wil of het juist wil vermijden. Het klinkt alsof je het mentaal lastig hebt met deze aanval. Als je de kracht voelt om het vandaag of morgen nog eens aan te gaan zou ik naar het strand gaan, zit je er even doorheen dan zou ik het voor jezelf even makkelijk houden en het strand vermijden. 

Het naast je lopen en aankijken is heel herkenbaar, dat doet Boyko ook voor een aanval. Ik corrigeer hem dan direct als ik dit gedrag zie en zeg heel duidelijk "Nee!". Ik wacht dus niet totdat hij aanvalt maar corrigeer al in die voor fase. Afgelopen dagen heb ik deze aanstalten een paar keer gezien doordat hij zij in energie niet kwijt kan, die heb ik direct gecorrigeerd en tot nu toe nog geen aanval gehad. Uiteindelijk blijft het een beetje aanmodderen, duidelijk zijn en anticiperen. Zo nu en dan frustrerend maar vergeet niet dat het over het algemeen wel steeds beter gaat bij jullie. Op en dag denk je met een glimlach terug aan deze fase.

Ik ga zo wat langer met Boyko wandelen want het is nu echt niet meer te doen met korte rondjes. Er is hier harde wind en daar wordt hij ook nog eens wild van. Hij zit steeds gefrustreerd te blaffen, hij heeft gewoon energie over. Zijn wond ziet er rustig uit en hij steunt ook weer normaal op zijn voorpoot dus ga de gok maar wagen...  Het is nog niet genezen maar dat zal ook nog even duren denk ik en zo lang rustig blijven kan hij gewoon niet. Als het een botbreuk was dan zou ik het er niet op wagen hoor maar nu vind ik de kwelling voor hem te groot in verhouding tot het risico.

Bedankt voor je reactie. Ik vind het echt interessant te horen dat Boyko zich net voor een aanval ook zo gedraagt. Ik corrigeer op dat moment waarschijnlijk veel te laat, het lijkt me ook zo dubbel. Je hoort soms dat je je hond moet belonen als hij netjes naast je loopt en je aankijkt. Ik heb zelfs een tijdje met de clicker gewerkt toen ze echt nog puppy was, met een click en beloning telkens Billie mij die aandacht gaf.

Tegenwoordig hou ik m'n hart vast, telkens dat gebeurt. In het beste geval gaat ze kort daarna voor de riem, in het slechtste geval is het een aanval naar mijn armen zoals vanmorgen.

Ze zeggen wel eens dat je zelf interessanter moet zijn voor je hond dan de omgeving, maar dit is dus het omgekeerde, van zodra Billie mij interessanter vindt dan de wereld rondom haar, zit ik meestal met een probleem.

Ik zal straks de wandeling nog eens opnieuw doen, met bijtworst in de buurt en wanneer ze me op die manier aankijkt inderdaad direct corrigeren, mss werkt dat wel, want op dat punt had ik dat dus nog niet gedaan.

Ik zou daar net niet voor corrigeren, maar er een oefeningen aan koppelen, waarvoor je kunt belonen en zo de aandacht weer elders dan op jou vestigen. Of gewoon leren dat ze op die moment via commando terug vrij gegeven wordt en ze haar eigen zin moet doen.

Contact met mij maken vind ik altijd positief immers, maar ze kennen ook uitermate goed het commando 'weg' als ze op die moment niet bij me in de buurt moeten zijn. 

Eens! 

Ik vind het ook dat het vooral van jouw eigen gevoel/ stemming afhangt. 

Honden voelen ons perfect, dus als je mentaal nog steeds heel gespannen bent na deze aanval, dan zou ik vandaag die wandeling geen tweede keer doen.