De puberteit

"Vol blauwe plekken" , "blijft bijten" allemaal zwaar overdreven hoor.

Ik had laatst inderdaad blauwe plekken op mijn ene arm en dat was eenmalig en ik was in shock. Dat ze zoveel druk had gezet. Dat was ik eigenlijk niet gewoon. Ik sta zeker niet helemaal vol.

Dat bijten is in die mate verbeterd, dat als het gebeurt ik precies extra ontgoocheld ben omdat ik dacht dat het mss zo goed als over ging zijn.

Als het over de hond gaat ben ik precies nogal onderhevig aan ups en downs, merk ik bij mezelf. Ik maak al de hele week hele aangename wandelingen (ik laat haar wel altijd uitgebreid snuffelen, dat haalt heel veel stress weg bij haar), ik speelde net met haar knorvarkenspeeltje in de tuin, eventjes tikkertje zelfs,  wat vroeger sowieso slecht ging aflopen, maar nu ging het perfect, ze vond het helemaal geweldig. Mijn zoon wordt amper nog gebeten, eerst wel tijdens de hondentraining, maar nu gebeurt dat daar precies ook niet meer en ze doet het even goed als alle andere honden in haar groep...

Ik moet mss stoppen met dramatisch te doen als het even fout loopt. De reden dat ik hier ook vooral die stoute streken plaats is omdat ik op zo'n moment altijd wel enigszins twijfel of mijn aanpak daarvan goed is, een mens wil dan weten of anderen ook soms tegen dat probleem aanlopen, hoe dat dan eventueel opgelost wordt en het doet gewoon deugd je hart eens te kunnen luchten.

Voor een goed-nieuws-show open ik mss wel eens instagrampagina vol foto's van mijn prachtige hondje. Hier kom ik vooral voor goeie raad en daad, en ik moet zeggen, ik ben al heel goed geholpen geweest, ook de morele steun op moeilijkere momenten doet deugd. Waarvoor nog eens dank, fijn dat jullie naar mijn klaagbaak willen blijven luisteren. Ik ben er ook zeker van dat de verbetering in haar gedrag oa voortkomt uit wat jullie mij meegeven en dat komt eigenlijk vooral neer op heel veel geduld, liefde en respect voor m'n hond. Ik ben ervan overtuigd dat dit de beste weg is om goede resultaten te boeken en ik heb die stemmen en die bevestiging echt wel nodig, want ik merk dat er in mijn omgeving (vrienden en kennissen) soms meer teruggevallen wordt op die dominantie-theorie, regelmatig bij nekvel grijpen..., slipkettingen en e-collars incluis. Dat is niet de weg die ik wil bewandelen en gezien de evolutie in de goede richting ook niet nodig of wenselijk.

Prima toch!

Het is volkomen normaal dat je hier even komt luchten als je het even niet meer ziet zitten. Anderen reageren die gevoelens af op hun hond door die in elkaar te meppen en dan te denken dat ze baas zijn en op een hondse manier van hun hond houden.

Ik zie je posten ook helemaal niet meer als een vraag om hulp of persé tips nodig. Het is gewoon van je afschrijven. Je bent uitstekend bezig ;) 

Een hond opvoeden gaat ook met ups en downs, maar niet iedereen gaat daar hetzelfde mee om. Ik heb een beetje hetzelfde als jij hoor, ik wandelde een hele week lekker met mijn hond, ontspannen, rustig, braaf als ze een andere hond zag, en gisteren stond ze ineens weer volop een andere hond uit te schelden. Dat vind ik dan ook heel vervelend, en als ik daarover klaag (en dat doe ik zeker, alleen niet op het internet, haha) klinkt het dan ook net alsof het schering en inslag is. Maar ik moet het gewoon even kwijt en achteraf zie ik heus wel weer in dat het goed ging, maar dat het niet elke dag al goed zal gaan omdat het gewoon een proces is en ze nog veel moet leren. Ik wil het graag goed doen en elke keer als het beter wordt hoop ik op een stijgende lijn die alleen maar omhoog blijft gaan, maar dat is niet realistisch. Een kind dat moet leren fietsen valt soms gewoon nog een keer van de fiets af. Komt wel goed, maar zoals Dagmar zei, het is ook prima om daar soms even over in te zitten en het even kwijt te moeten, dat is menselijk en soms lucht het ook gewoon op.

Ik vrees dat hij zich ervan bewust is 

Fijn dat Boyko ondertussen ook zo'n goede vooruitgang heeft geboekt ! 

@Lara, die foto, wat een dotje! 

@Marie: ik merk dat het bij mij ook met ups en downs gaat. Evi is mijn eerste hond en ik kan me nog herinneren toen ik haar net had stond het huilen me vaak nader dan het lachen. Toen kreeg ik ook nog allemaal “goedbedoelde” ongevraagde adviezen van mijn omgeving. Ik werd daar heel onzeker van. Soms staat me nu nog weleens het huilen nader dan het lachen en ik vraag me ook geregeld af waar ik aan begonnen ben. Ik wilde het allemaal heel perfect doen en was bang om fouten te maken. Dit heb ik wat los gelaten waardoor ik er nu wat meer de lol van in kan zien. Het wandelen is hier ook nog wel een dingetje. Vorige week was ze bang voor zowat alles wat bewoog en deze week meent mevrouw dat ze de koningin te rijk is en wil ze op alles en iedereen af gaan. Ik kan me voorstellen dat het bijten heel vervelend is. Dat vond ik ook toen Evi een pup was. Ze heeft zelf vandaag nog uit enthousiasme gebeten. Ik probeer meestal in m’n achterhoofd te houden dat het fases zijn en ze gaan vanzelf wel weer over. 

Dit is niet perse pubergerelateerd, maar ik wil er ook niet een apart topic over openen. Als jullie vinden dat dit in een ander topic thuis hoort, hoor ik dat graag. 

Evi vindt het helemaal geweldig om mensen te likken aan hun armen, benen en in het gezicht. Ze klemt zich dan ook helemaal om je heen met haar pootjes. Ik heb liever niet dat ze in het gezicht likt en wil haar dit dus afleren. Alleen heb ik geen idee hoe ik dit moet doen. Afleiden werkt niet. Hebben jullie misschien tips? 

Denken jullie dat een hond jaloers kan zijn? Toen ik mijn vriend leerde kennen was Evi 12 weken oud. Al vanaf het begin kan zij het niet hebben als mijn vriend mij een kus of knuffel geeft. Ze gaat dan heel erg piepen en opspringen. Ook als we samen op de bank zitten moet zij tussen ons in zitten. Ze probeert zich er letterlijk tussen te wringen. In het begin dacht ik dat ze er aan moest wennen dat er nu vaker iemand bij is. Nu is ze 11 maanden en vertoont ze nog steeds dit gedrag. Volgens de trainer op de hondenschool denkt Evi dat mijn vriend en ik ruzie maken en dat ze daarom zo doet. Op mij komt het meer over als jaloezie, maar ik weet niet echt of dat mogelijk is. 

Honden kunnen zeker jaloers zijn. Ik dacht dat ik een tijd terug zelfs een artikel tegenkwam dat het wetenschappelijk bewezen is. Persoonlijk zou ik Evi wegsturen als je de indruk hebt dat ze aan het claimen is. Niet boos maar gewoon even naar de mand of de andere kant van d bank sturen. 

Met het likken hetzelfde, een beetje likken vind ik prima maar Boyko kan zich soms nogal opdringen dus dan zeg ik nee als het teveel wordt. 

Zo doe ik dat eigenlijk met alles, wanneer ik bepaald gedrag teveel of te opdringerig vind kap ik het rustig af. Dat vind ik heel normaal, dat doe ik ook bij mensen die te opdringerig zijn en honden doen dit ook bij elkaar. Als je samen leeft moet je rekening met elkaar houden, ik kijk ook of mijn honden het prettig vinden als ik ze aanraak. Als ik zie dat ze het niet fijn vinden doe ik het niet. Wanneer ik ze echt moet aanraken dan kondig ik dat aan en voer ik de handeling uit, beloon ik ze en is het klaar. Boyko kan dat nog niet helemaal, stilzitten is heel moeilijk dus daar werken we aan. 

@Hannah, bedankt voor de tips. Nee werkt al erg goed bij andere zaken die ik niet van haar wil hebben, maar bij het likken lijkt ze op zo’n moment echt geobsedeerd. Het wegsturen naar haar mand heb ik nog niet geprobeerd. Ga ik doen! 

Zie je het likgedrag aankomen? Vaak werkt het ook goed om bepaald gedrag voor te zijn. Dan kan je haar misschien nog wel afleiden?

Het begint voornamelijk tijdens het knuffelen. Ze wilt geknuffeld worden en daarna begint ze met likken. Dus wellicht als ik haar voor/tijdens het knuffelen afleidt werkt dat beter om het voor te zijn. 

Haha, hier zitten wij ook met de grootste likker ooit, denk ik 

Ik vind het niet zo erg, eerlijk gezegd. Ik laat me altijd s'morgens uitgebreid verwelkomen met likjes. Als ik vind dat het genoeg is, dan zeg ik het gewoon (geen "neen" want die gebruik ik om iets ernstigere ongewenst gedrag te stoppen), dus net zoals Hannah kap ik het heel rustig af. 

Maar ik heb wel makkelijk te praten, want mijn hond gaat nooit in overdrive als ik een spelletje met hem afrond of als wij aan het knuffelen zijn. Ik lees dat veel hondeneigenaren alleen buiten met hun viervoeters spelen, want anders worden ze veel te opgewonden binnen. Hier is het dus niet het geval, Oscar kan echt van 10 naar 0 gaan. Als ik iets rustig afkap, dan blijft hij ook heel rustig en loopt gewoon weg om iets te kauwen of valt meteen in slaap.  

Een paar likjes vind ik ook niet heel erg, maar bij haar wordt het snel opdringerig. Bij spel gaat ze helemaal niet in overdrive. Een paar keer trekken en ze vindt het wel weer goed geweest. 

Wat ik de ganse lente en zomer heb kunnen voorkomen, is nu toch 'eindelijk' gebeurd. 

Oscar heeft in de tuin een 'pikante vlieg' opgegeten. 

En ik vrees dat hij zijn les - van insecten afblijven - nog niet heeft geleerd, want hij was al terug een spin aan het najagen. 

Ownee!! Hoop dat alles goed komt met Oscar. Ben hier voor flux ook zo bang voor, die hapt ook de hele tijd naar de bijen.

Ai, vervelend. Mijn teef vangt ook al haar ganse leven vliegende insecten. Gelukkig nog nooit gestoken geweest, het is zo moeilijk om af te leren he. Hopelijk is hij er met een injectie gauw vanaf!

Leuk topic zeker omdat ik nu ook langzamerhand een puberende dame heb. 

Fudge is nu 10 maanden en heeft der puber momenten. Gisteren zijn zij en Maylo bij de oppas geweest (tevens ook hondentrainster) en die zei (was me ook al opgevallen) dat Fudge heel er op Maylo let en hierdoor heel erg gespannen en alert s avonds als het donker is loopt. Want je er kan achter elke hoek eventueel wel een kat zitten. 

Ik was al van plan om nu vaker met ze apart te gaan lopen, want Fudge is dus nog vastberader in dit gedrag dan Maylo. Echter is Fudge nog om te buigen met afleiding. Dus dat gaan we doen. 

Voor de rest is ze gewoon het typische ik hoor je wel, maar toch ook weer niet pubertje. En probeert ze hoever ze kan gaan bij mij en bij Maylo. 

Vanochtend liepen ze langs het fietspad los en ze weten goed dat ze op het voetpad moeten blijven en tot niet 1x...niet 2x...en ook nier 3x...maar 4x dat ik Fudge moet manen dat ze op de stoep moest blijven. En ze weet het want ze kijkt me aan voordat ze van de stoep loopt met een sluip loopje van 'ik ga het doen! Ik gaaaa het doeeeen'. En als ik dan zeg Fudge stoep gaat ze er weer snel op. Na de 4e keer was ik het zat en ging ze bij nummer 5 aan de lijn. 

Nu nog 15+ jaar te gaan met een puberende terriër hahaha

@Jelena en @Dagmar:

Bedankt voor jullie reactie! 

Oscar doet het goed. Belangrijkste is natuurlijk dat hij geen problemen met zijn ademhaling heeft. 

Bij de DA heeft hij een prikje gekregen en nu moet ik hem nog 4 dagen Moderin (corticosteroide) geven, wat ik eerlijk gezegd redelijk zware medicatie vind. 

Probleem is dat mijn DA is momenteel met verlof, dus ik moest naar een andere gaan... 

Dit gedeelte herken ik wel. Evi loopt niet los op de stoep, maar ze wil altijd op de stoeprand lopen. Bij de laatste wandeling probeert ze ook altijd de straat op te rennen om een tak te pakken. Er liggen een miljoen takken in het gras en op de stoep, maar nee hoor mevrouw moet perse de tak van de straat hebben. Voordat ze het doet kijkt ze ook altijd achterom. Dan zeg ik dat ze op de stoep moet blijven, loopt ze twee stappen om vervolgens weer achterom te kijken en snel de straat op te rennen om een tak te pakken. Vervolgens loopt ze daar dan heel triomfantelijk mee de rest van de wandeling. Ze doet dit ook alleen bij de laatste wandeling. De overige wandelingen loopt ze netjes op de stoep/het gras. 

@Lara: hopelijk voelt Oscar zich weer snel beter! 

Vandaag met Monkey een heerlijke wandeling in de duinen gehad. Beheersing niet verloren, dus dan is het al gauw een heerlijke wandeling ;-), maar die puber heeft me zo enorm verrast vandaag, dat wil ik graag met jullie delen. Want ja, met de puberteit komen een hoop uitdagingen, maar je ziet die honden zich ook meer en meer ontwikkelen tot volwassen honden, en daar geniet je toch van! 

Monkey heeft met name mentale uitdaging nodig om thuis lekker voldaan te zijn. Die geef ik het liefst tijdens de wandeling, en de duinen zijn bij uitstek prachtig terrein om dingen te verstoppen. Vandaag begonnen we met een stok, die gooi ik dan ergens opzij zonder dat ze erachter aan mag en waarna we onze route verder voortzetten. We lopen kriskras over verschillende paadjes tot ik denk dat we ver genoeg gelopen hebben en het een uitdaging is voor Monkey om haar stok terug te vinden. Op mijn teken mag ze gaan zoeken, en dat vindt ze prachtig! Ze vindt de stok altijd terug, en na elke zoektocht krimpt die stok, dus het wordt steeds moeilijker om te zoeken. We beginnen steeds met een redelijk formaat: een stok van ongeveer een halve meter lang en 2/3 cm in diameter dik. Maar na 3 of 4 keer zoeken hebben we nog een mini stokje over niet veel groter dan een vinger (sloper!). Anyway, op een gegeven moment leek het me genoeg, en hebben we dat laatste beetje stok gelaten voor wat het was. We zijn al een flink eind verder gelopen als ik ineens een hondenneus een duidelijke "touch" voel geven. Ik draai me om en Monkey kijkt me aan met een blik van "hallo, vergeet jij niet iets?!" Zij doelde op haar achtergelaten stok, en dat het nu toch wel tijd was om dat ding te gaan zoeken. Maar we waren nu al zo'n enorm stuk verder gelopen, ik wist zeker dat ze dat mini stokje echt nooit meer terug zou vinden. Ik vond het echter zo mooi dat ze mijn aandacht trok met een touch ipv tegen me op te springen, dat ik dat graag wilde belonen. Dus ik besloot met haar mee te gaan, en ik zie Monkey met haar neus op de grond bij elk kruispunt ruiken waar we vandaan kwamen. Ik kon het niet geloven, ze heeft de hele zelfde route terug gelopen tot ze hetzelfde stokje weer wist te vinden. Ze ontwikkelt zich tot een echte speurneus. Momenteel volgen we al een cursus detectie, maar ik geloof wel dat we zeker verder zullen gaan met speuren/detectie als ik Monkey zo in haar element zie. Die pubers, wat kunnen ze dan ineens snel groot worden hè? Hebben jullie honden ook al van die volwassen momenten waar je van onder de indruk bent? 

Leuk! Hier gaat speuren helaas voor geen meter. Hij kan het uitstekend, maar de (lijn) frustratie komt helaas weer de kop opsteken, mijn (emotionele) speurlijn heeft hij zo meermaals in stukken gebeten. Dus opgegeven.

Maar ook positief, laatste tijden is hij zo ontzettend mega leuk en amusant met mijn andere honden, vooral met Piiri is hij zo vreselijk leuk aan het spelen laatste 2 weken. Zou de positieve harmonie dan toch eindelijk eens van start gaan?

Wat fijn, harmonie in de roedel is zo waardevol!! Een aantal jaar terug heb ik 2 honden gehad die zulke dikke maatjes waren en zo leuk konden spelen samen, dat was zo leuk en amusant om te zien! Ik kan me voorstellen dat je enorm geniet van het leuke spel en je reu in het middelpunt daarvan. 

Jammer dat het speuren niet jullie ding is geworden. Maar niet getreurd aan de andere kant, want als ik jouw verhalen en ervaringen hier op het forum lees hebben jullie absoluut leuke activiteiten gevonden waarbij je reu en dus jullie je helemaal in je element voelen, en dat is (voor mij) uiteindelijk waar het om gaat, samen genieten :-)

Ja zeker. Het was fijn geweest om ooket hem terug in het IGP te kunnen gaan, maar gelukkig ben ook ik ook geëvolueerd.

Ik doe nu echt relatief weining overigens, maar voor nu lijkt net dat wel voor harmonie te zorgen.

" Vandaag met Monkey een heerlijke wandeling in de duinen gehad. Beheersing niet verloren, dus dan is het al gauw een heerlijke wandeling , maar die puber heeft me zo enorm verrast vandaag, dat wil ik graag met jullie delen. Want ja, met de puberteit komen een hoop uitdagingen, maar je ziet die honden zich ook meer en meer ontwikkelen tot volwassen honden, en daar geniet je toch van! 
Monkey heeft met name mentale uitdaging nodig om thuis lekker voldaan te zijn. Die geef ik het liefst tijdens de wandeling, en de duinen zijn bij uitstek prachtig terrein om dingen te verstoppen. Vandaag begonnen we met een stok, die gooi ik dan ergens opzij zonder dat ze erachter aan mag en waarna we onze route verder voortzetten. We lopen kriskras over verschillende paadjes tot ik denk dat we ver genoeg gelopen hebben en het een uitdaging is voor Monkey om haar stok terug te vinden. Op mijn teken mag ze gaan zoeken, en dat vindt ze prachtig! Ze vindt de stok altijd terug, en na elke zoektocht krimpt die stok, dus het wordt steeds moeilijker om te zoeken. We beginnen steeds met een redelijk formaat: een stok van ongeveer een halve meter lang en 2/3 cm in diameter dik. Maar na 3 of 4 keer zoeken hebben we nog een mini stokje over niet veel groter dan een vinger (sloper!). Anyway, op een gegeven moment leek het me genoeg, en hebben we dat laatste beetje stok gelaten voor wat het was. We zijn al een flink eind verder gelopen als ik ineens een hondenneus een duidelijke "touch" voel geven. Ik draai me om en Monkey kijkt me aan met een blik van "hallo, vergeet jij niet iets?!" Zij doelde op haar achtergelaten stok, en dat het nu toch wel tijd was om dat ding te gaan zoeken. Maar we waren nu al zo'n enorm stuk verder gelopen, ik wist zeker dat ze dat mini stokje echt nooit meer terug zou vinden. Ik vond het echter zo mooi dat ze mijn aandacht trok met een touch ipv tegen me op te springen, dat ik dat graag wilde belonen. Dus ik besloot met haar mee te gaan, en ik zie Monkey met haar neus op de grond bij elk kruispunt ruiken waar we vandaan kwamen. Ik kon het niet geloven, ze heeft de hele zelfde route terug gelopen tot ze hetzelfde stokje weer wist te vinden. Ze ontwikkelt zich tot een echte speurneus. Momenteel volgen we al een cursus detectie, maar ik geloof wel dat we zeker verder zullen gaan met speuren/detectie als ik Monkey zo in haar element zie. Die pubers, wat kunnen ze dan ineens snel groot worden hè? Hebben jullie honden ook al van die volwassen momenten waar je van onder de indruk bent?  "

Susanne

Wat fantastisch! Mijn hond (inmiddels geen puber meer) is daar niet fanatiek genoeg voor. En ook nooit geweest. Hij heeft geregeld een stok onderweg en die laat hij bij het plassen vaak vallen (het is ook zoooo moeilijk om tegelijkertijd een stok beet te houden als een plasje te plegen) en als hij hem dan vergeet, geeft hij ook aan dat 'we iets vergeten zijn'. Meestal door stil te blijven staan.

Zijn interesse in zo'n stok is echter kortdurend. Soms loopt hij er een heel stukje mee, maar vaak laat hij hem ook gewoon achteloos liggen.

"Zijn interesse in zo'n stok is echter kortdurend"

Het is niet de stok, maar wel de baas die het enthousiasme van zijn hond niet weet aan te wakkeren. Een stok, bal of ander 'dood' voorwerp moet 'tot leven' gewekt worden ... 

Voor een houtenklaas is het moeilijk zijn hond het apporteren te leren

@Susanne, wat mooi om te lezen. Evi is niet zo’n grote speurneus. Met apporteren vindt ze de bal nog niet als hij naast haar ligt. Nu is apporteren ook niet zo’n groot succes aangezien ze het vooral leuk vindt om de bal vast te houden in haar bek. Dat wat de hond van CatnDog doet met de stok doet Evi dus met haar bal. Ze wil hem dan vasthouden. Vervolgens moet ze plassen en laat ze de bal los om daarna vrolijk weg te rennen. Paar meter verder bedenkt ze zich dat ze haar bal vergeten is en blijft staan. Ik moet haar dan ook echt vragen waar haar bal is anders gaat ze hem niet zoeken. Als ik dat dus vraag rent ze als een gek terug om haar bal op te halen. 

Het is niet omdat het leeft dat het voor elke hond interessant wordt. Het is ook niet omdat de mens enthousiast is, dat de hond het wordt.

Dat hangt af van wat de hond daar zelf van denkt, wat hijzelf als motivatie ziet. Als dat voor de hond is: 'wat de mens leuk vindt, vindt ik ook leuk'. Ja, dan werkt dat. Maar als ie denkt: 'pfff, wat een stomme tak, daar vind ik niks aan'. Dan boeit het hem geen bal, hoe enthousiast je daar ook mee staat te zwaaien. 

Ik had een hond die wel es graag met een tak speelde, maar ze koos die zelf uit tijdens het wandelen. De ene keer was dat een simpele stok, de andere keer een met mos begroeide knots, of een halve boom waar ze mee ging zeulen. Dan moest je niet met wat anders afkomen, alleen die ene vondst was goed genoeg. En als ze geen zin had in een tak, dan had ze geen zin en was ze niet te porren. Haha, nooit saai, zo'n hond! 

Dat Monkey zo graag speurt heeft alles te maken met haar eigen interesse en talenten. Ik als baas kijk juist naar waar de hond als individu van geniet, en probeer daar met verschillende soorten spelletjes op in te spelen. En een hondensport te kiezen die bij de hond past. Bij mijn vorige hond gebruikte ik ander speelgoed en verwerkte ik drijven veel meer in het spel, maar hij was dan ook een border collie. Daarnaast heeft hij eenmaal volwassen zelf zijn sport uitgekozen, dat werd flyball. Die opwinding en herrie die je zoveel ziet in die sport trok mij in eerste instantie niet zo, maar Billie wilde dat graag doen en zo geschiedde, het werd absoluut zijn grote passie. We hebben ook nog andere dingen gedaan hoor, maar hij had duidelijk zijn voorkeur. En Monkey mag ook haar voorkeur hebben, en het lijkt al duidelijk te worden wat dat is (speuren). Ze is nog jong, dus we zullen ontdekken wat haar nog meer trekt.

Het is inderdaad belangrijk iets te vinden wat de hond zelf heel leuk vindt. Evi vindt het bijvoorbeeld heel leuk om trucjes te doen. Ze vindt het ook leuk om achter een bal of frisbee aan te rennen, maar niet zo zeer om het terug te brengen. Ze vindt het ook geweldig om over apparaten heen te lopen zoals trampolines en bruggetjes. Momenteel volg ik een cursus met haar om haar (en vooral mij) om te laten gaan met dagelijkse situaties. Na de winterstop wil ik beginnen met de “echte” gehoorzaamheidscursus om daarna iets van een hondensport te gaan doen. Ik ben er nog niet uit, maar tegen die tijd kijk ik wel waar haar interesses liggen. 

Nou dat hangt toch echt heel erg af van de persoonlijkheid van de hond. Onze oudste apporteert niet, zij speelt niet met stokken of ballen. Zij neemt zelden tot nooit iets in haar bek, ze onderzoekt veel met haar poten. Ik heb het in het begin echt geprobeerd aan te leren maar ze vindt het niks. Boyko apporteert alles en daar was amper aanmoediging voor nodig. Hij neemt namelijk alles in zijn bek, dat vindt hij geweldig, dan is de stap naar apporteren heel klein. Verder is het ook het leukste om iets te zoeken dat echt bij de hond past in plaats van de hond in je eigen voorkeur persen. Onze oudste is heel trainbaar en vindt het ontzettend leuk om verschillende trucjes te leren, ook rennen is iets wat ze echt leuk vindt. Met haar ging ik toen ik nog in NL woonde af en toe naar de renbaan, dat vond ze prachtig. Ook het canicrossen doet ze heel goed, daar heeft ze ook zichtbaar plezier in. Boyko doet de dingen liever wat zelfstandiger en vindt zoeken heel leuk (wellicht is speuren een leuke vervolgstap). Ook speelt hij graag met voorwerpen of rent lekker vrij rond. Beide honden zijn niet echt voergericht, maar misschien bied ik het wel aan als een houtenklaas. 

Maar vertel eens wat over je eigen puberhonden, want daar gaat dit topic namelijk over en niet over de masterclass van de alwetende Dutcheye. 

@Susanne, wat een leuk verhaal over Monkey. Dat zijn echt leuke momenten.

Hier zijn we vooral heel blij dat het goed gaat tussen June en Boyko. Gisteren viel het ons wel op dat het lijkt alsof hij zijn grenzen bij June een beetje opnieuw aan het aftasten is. Sinds een tijdje respecteert hij haar persoonlijke ruimte heel netjes waardoor ze heel leuk samen op onderzoek kunnen. Gisteren zagen we dat hij haar af en toe echt bewust aanraakte. Dan stonden ze stil en duwde hij ineens zijn kop tegen haar hals om te zien wat de reactie daarop was. Ik hoop dat hij niet teveel gaat uitproberen de komende tijd want dan kunnen ze niet meer samen wandelen. June is namelijk maar een klein ding met haar amper 9kg terwijl Boyko ruim het dubbele weegt en super lomp kan zijn. 

Boyko is echt zijn blaf aan het oefenen, hij blaf nu vaker lager in een soort van langgerekte huil. Het is heel aandoenlijk om te zien dat hij dat echt zit te oefenen. 

Ook het grommen dat iemand eerder noemde doet Boyko heel af en toe. Hij gromt sowieso veel als hij speelt bijvoorbeeld. Nu doet hij het soms ook uit waaksheid. We besteden er niet echt aandacht aan en gaan even kijken hoe dat zich ontwikkelt. Aangezien we afgelegen wonen mag hij best waaks zijn, zolang hij maar niet te autonoom wordt hierin. 

Wat sneu voor Oscar! Hoe gaat het nu met hem?