De puberteit

Aan iedereen een fijne, rustige en stressvrije jaarwisseling gewenst ! 

Hij ziet het nog niet als iets leuks, meer als een bizarre bezigheid die zijn "ouders" voor hem hebben uitgevonden.  Maar hij is nu veel meer ontspannen en vertrekt vanzelf als wij hem aan de andere kant van het zwembad staan te roepen.

Zijn zwemstijl is ook niet meer in paniek met poten opt water blijven slaan, zodat alle muren en plafond nat worden . De pootjes blijven nu onder water en hij maakt er perfecte zwembewegingen mee. Het was echt mega leuk om zijn progress te zien.

Door die zwemlessen hebben wij zelf ook nog eens geleerd hoe gevoelig onze hond is. Ook de zwemlerares (met wie Oscar gelukkig een heel goede vertrouwensband heeft) zei, dat hij alle emoties, gevoelens onmiddellijk absorbeert.. Het heeft echt geen zin om hem te trekken, te forceren. Dit zou alleen maar averechts werken. Hij moet gerustgesteld worden, zijn koppie op je schouder kunnen leggen, gestreeld worden, gekust ... en dan pas kalmeert en ontspant hij. En ... hij vertrekt uit zichzelf naar de "diepe wateren" .  

Wat klinkt dat fijn van de zwemles, de zwemlerares heeft hem duidelijk goed door. Leuk dat hij ook zo geniet van de douche . 

Harm ziet er heerlijk relaxed uit. 

Fijn dat Oscar begint te wennen aan het zwemmen. Die karakter omschrijving herken ik ook heel erg in Boyko. Ik zie bij hem ook steeds meer dat hij eigenlijk heel gevoelig is, dat absorberen van gevoelens en emoties vind ik een passende omschrijving. June sluit zich dan juist helemaal af. 

Ik wens jullie en de pubers een fijne jaarwisseling! 

Zo te lezen doet Oscar het goed tijdens zijn zwemlessen. Wat een heerlijke softie is hij.

Iedereen de beste wensen voor 2023.

Hier helaas een trillende, getresste hond. Hopelijk is de ellende morgen weer voorbij en kan hij weer bijtanken.

Onze eerste hond was ook helemaal anders op dit vlak. Gevoelig, maar net zoals June slot hij zich dan af (emotioneel) en soms zonderde hij zich zelfs af (fysiek). Hij vermeed ook het liefst fysiek contact, knuffels, affectie ... terwijl het voor Oscar juist enorm belangrijk is en hij vraagt er zelf dagelijks om..

Heerlijk om te lezen dat het zo vooruitgaat met Oscar op zwemles. En wat hebben jullie het getroffen met die zweminstructeur, wauw wat tof zeg!

@CatnDog wat vervelend om met zoveel stress het nieuwe jaar te moeten inluiden. Succes vanavond en op naar morgen, hopelijk keert de rust snel weer voor jullie.

Dank je, Carlien.

Catndog, balen dat hij zo bang is. Ik hoop dat het snel klaar is en volgend jaar beter gaat. Niks zo frustrerend als je hond in angst zien en niks kunnen betekenen... 

CatnDog, gaat het vandaag al weer wat beter?

Ik blijk het vuurwerk zelf spannender te vinden dan Bram. Hij heeft zich heerlijk vermaakt met kauwspul, slapen, naar het vuurwerk kijken samen met de katten en weer slapen. Zelfs de tv die harder stond dan normaal was geen reden om wakker te worden. Even naar buiten om te plassen terwijl er vuurwerk afgestoken werd was ook geen punt. En die dronken zwalkende man voor hem was bijzonder interessant. Het ging hier lang door en om half 2 was ik echt gesloopt en ben ik door al het verdere vuurwerk heen geslapen. Ik had rekening gehouden met beneden slapen (was voor vorige hond nodig bij oud en nieuw) maar ook dat was niet nodig. Zometeen even lekker naar het bos. 

Bedankt iedereen. Vandaag gaat het gelukkig al weer veel beter. Er zijn weinig knallen geweest, waardoor de angst zich niet zover kan opbouwen dat hij in de angst-modus terecht komt. Maar nog belangrijker vond ik dat hij gisteravond had gedronken omdat hij door al dat gehijg veel vocht moet hebben verloren.

Vanochtend samen een stevige wandeling gemaakt en weer goed gedronken.

Zeno is trouwens in het dagelijks leven voor heel weinig dingen bang. Totaal geen probleem met zware machines/wegwerkzaamheden bijvoorbeeld. Maar vuurwerk...

Ik zat gisteren een interessant stuk te lezen over dominantie en rangorde, was wat aan het zoeken n.a.v. een bezoekje met onze jongste hond bij familie waar een andere hond haar positie in dat huis veilig wilde blijven stellen. Op het vervelende af op een bepaald moment trouwens, maar men stond lang veel toe maar mijn partner en ik hadden op een bepaald moment er tabak van. Er zijn grenzen natuurlijk in hoeveel je toestaat en laat gebeuren.

licg.nl - Dominantie en rangorde bij de hond

Dank voor het delen! Super interessant om te lezen!

@CatnDog fijn om te lezen dat Zeno wel al had gedronken! Heeft ie inmiddels ook weer gegeten?

Gelukkig was het vuurwerk hier, net als het jaar ervoor, heel bescheiden. Het begon stipt om twaalf uur en rond kwart over twaalf was het doodstil en is er niks meer afgestoken. Boyko was vooral heel erg geschrokken. We zaten om iets voor twaalf bij hem en mijn vriend heeft hem rustig vastgehouden wat goed hielp. Toen het begon wilde hij op alle mogelijke manieren vluchten maar na een aantal seconden gaf hij zich eraan over en heeft mijn vriend hem rustig gestreeld. Toen het stopte heeft hij meteen wat gedronken en ging hij verder met zijn kong. Dat is typisch Boyko, hij leeft heel erg in het moment. Het scheelt denk ik ook dat ik June bij me had en zij niet meer zo onder de indruk is van het vuurwerk. 

@Blondie, vervelend dat jullie het niet eens waren met de aanpak van de familie. Ik neem de honden nooit mee naar huizen waar andere honden wonen. Misschien ben ik op dat gebied wat pessimistisch maar ik zie daarin zoveel manieren waarop het 'fout' kan gaan dat ik dat mijn honden en mezelf liever bespaar. Andersom laat ik ook niemand met een hond bij ons komen. De scenario's lopen daarin uiteen van frustraties tussen eigenaren over opvoeding of het gedrag van de honden, tot aan een compleet bloedbad dus nee, dat sla ik liever over. 

@Femke, wat heerlijk dat Bram er niks om gaf!

@CatnDog, fijn dat Zeno weer wat bijgekomen is.

Wij wonen vlak bij een militair oefenterrein dus had ik weinig problemen verwacht met vuurwerk, maar Billie begon toch te blaffen telkens er een knal te horen was 's avonds (waarschijnlijk afkomstig van één van de campings hier vlakbij, want eigenlijk was het verboden voor particulieren). Anders ook nooit bang van harde geluiden, machines en zo, maar blijkbaar was vuurwerk buiten categorie. Gelukkig enkel maar wat onrustig uit haar slaap opspringen en blaffen, maar dat hield vlug op.

Over blaffen gesproken. Wij kregen bezoek van mensen met een kindje van anderhalf jaar oud. Onze hond stelt zich altijd heel waaks op, dus van zodra wij bezoek op de oprit zien komen, en we zijn met meerderen thuis, gaat iemand met de hond via de tuin naar buiten, doet een korte wandeling en komt pas binnen als het bezoek zit en en rustig gesetteld is. Anders is dat hier een blafconcert van jewelste.

So far so good, de hond  kwam binnen, snuffelde even aan het bezoek, zat rustig bij ons, maar aangezien wij totaal geen ervaring hebben met kleintjes in combinatie met onze puber, hielden we de hond aangelijnd (maar de lijn lag er los bij) en lieten haar niet tot bij het kindje komen, wat ze in eerste instantie ook niet probeerde. Billie liet zich wel uitgebreid aaien door beide ouders, dus ze leek op haar gemak.

Toen gaven we het kindje een cadeautje. Ze opende haar doos waar allemaal blokken in zaten, stukjes figuurtjes met magneetjes waar ze dan diertjes kon mee maken. Dat wekte ineens de interesse van Billie, die naar die doos begon te trekken. Waarschijnlijk wou ze ook zo'n blokje, maar ik hield haar uiteraard tegen. Ze stopte met trekken, maar bleef vanuit zithouding de doos en het kindje in het oog houden en ineens sprong ze totaal uit het niets hevig blaffend naar voren, recht op dat kindje af. Op dat moment keek ze naar het peutertje, niet langer naar de doos.

Gelukkig was ze nog aangelijnd en kon ik haar terugtrekken. Ik was zo geschrokken dat ik waarschijnlijk een te harde snok aan hals heb gegeven want ze begon weer kokhalsgeluiden te maken (is ze heel gevoelig voor de laatste tijd) en ik heb haar direct weggehaald uit de situatie en haar rustig naar haar ren gebracht, waar ze op afstand wel nog kon meekijken naar het bezoek. Maar telkens het kindje heen en weer kroop of hobbelde begon ze weer erg luid naar het kind te blaffen, daarbij volledig opgewonden op haar twee achterste poten tegen haar ren aan springend. Redelijk indrukwekkend bij zo'n grote poedel. We hebben haar buiten in de tuin gestoken, want het lawaai was niet te harden en bovendien echt eng voor dat peutertje, maar toen sprong ze op dezelfde manier tegen de ramen aan. Mijn poedel leek wel getransformeerd in een monster. Uiteindelijk is een van mijn kinderen met de hond gaan wandelen...

Het opgefokt op en neer springen en blaffen ging niet vergezeld van grommen ofzo. Misschien was ze zo opgewonden omdat ze met het kind wou spelen, met onze kat en kippen gedraagt ze zich vaak gelijkaardig en als ze hen ondanks onze maatregelen toch te grazen krijgt, springt ze er wel speels op maar bijt ze niet. In ieder geval was het uitgesloten eens te gaan experimenteren om te zien wat ze nu eigenlijk van zinnens was met het kindje.

Ik maak me nu wel zorgen naar de toekomst toe. Is ze slecht gesocialiseerd met kinderen? We hebben er ook geen in onze omgeving, het koppel dat nu kwam is verre familie en woont in het buitenland, we zien hen dus niet vaak en verder hebben we geen jonge kinderen meer in onze vriendenkring of familie.

Ik krijg dan direct donkere gedachten die door mijn hoofd malen. Wat als ik in de komende 10 jaar kleinkinderen krijg, wat als onze hond agressie naar kinderen zou gaan vertonen, wat als ze nu door die ruk aan de halsband en haar 'verbanning' kindjes associeert met negatieve zaken en ik het dus volledig verkeerd heb aangepakt... ?

Hoe doen jullie puberhonden het met kleine kindjes? Zou het kunnen dat zo'n kindje als een speeltje gezien wordt, net als de kat en dat de hond dan volledig gefrustreerd geraakt omdat die er niet mag mee spelen?

Met hele kleine kindjes was ik heel voorzichtig. Met iets oudere kinderen die zelf een hond hadden liet ik het een keer wat verder gaan dan ik normaal had gedaan, en vervolgens kropen ze onder de tafel waar de jonge hond lag een hoorde ik hem grommen.

Direct de kinderen bij de hond vandaan geroepen. Hond daarna bij me geroepen, beloond een vervolgens met zijn kluif in de bench gedaan en de kinderen aangegeven de hond verder met rust te laten.

Na een tijdje de hond er weer bij gelaten en de kinderen waren gewaarschuwd, ook door hun ouders. Dus geen nadelige gevolgen gehad.

Ik heb zelf ook geen kinderen, maar buiten liet ik hem wel met kinderen af en toe in contact. Idem met onze nieuwere honden, altijd even zien hoe ze met kinderen zijn, en ik koos dan wel een beetje kinderen uit die goed op me overkwamen. Hele kleine kinderen kraaiend in buggies, liever niet maar als ouders er écht op aandrongen en zeiden dat ze in hun familie ook honden hadden dan liet ik kort even kennis maken, maar wel alle poten altijd op de grond, niet in de gezichten likken snufje handje likje op hand prima en braven als ze rustig deden, en voer bij de hand om direct af te kunnen leiden of belonen als het moment goed verliep. En momenten heel kort houden.

En toen hij jong was bij spelende drukke kinderen buiten moest ik wel tijdig ingrijpen omdat hij dan ook hyper werd. (voetballende, skatende, gillende en rennende kinderen) dan was het zaak om weg te draaien, aandacht te pakken en onder geen beding contact toe te staan vanwege zijn hyper staat.

In rust waren de momenten dat het wennen aan elkaar kon, bij drukte was het zaak om hem rustig te krijgen of op tijd te houden, tijdig weg te lopen van een situatie.

Zo heb ik het met mijn honden gedaan, en echt puur omdat ik dus geen kinderen of kleine kinderen in de familie heb maar we buiten er best veel mee in contact komen en straks hebben vrienden babys en zo, dus dan wil ik graag dat ze bekend zijn met het principe jong mens.

Bij Billy krijg ik telkens het idee dat ze zo reageert omdat ze ergens niet bij kan of mag geraken. Maar eerlijk gezegd zou  ik ook geen risico hebben genomen in combi met dit gedrag en het kleine kindje.

@Hannah & June heb er een apart onderwerp van gemaakt over visite.

Ik sta er zelf ook altijd dubbel in. Puur omdat ik niet altijd de honden heb (gehad) die makkelijk alle honden als grote vrienden zien.

Met mijn eerste hond(en) en ik alleenstaand, vond ik het wel heel prettig om ze mee te kunnen nemen. Niet zomaar naar iedereen en onbekende honden (of katten in huis) maar het was prettig dat ze het konden, en ze zich wisten aan te passen.

Het was dat of niet weg gaan omdat ik ook fulltime werkte, ik vroeg het altijd wel netjes als ik een verjaardag in de week had, maar negen van de tien keer was het geen probleem dat ik de hond(en) meenam omdat ze het gewend waren en rustig ergens gingen liggen.

Honden binnen familie of destijds van vrienden waren honden waar we mee op liepen, dus dat gaf ook geen gedoe onderling.

En nu vind ik het eigenlijk ook wel belangrijk dat ze soms ergens mee naar toe kunnen als dat nodig is en dat de honden dat soms gewend zijn. Zou het niet kunnen vanwege angsten of ander ongewenst gedrag, zou ik het niet doen. Maar je komt er alleen achter als je het een keer probeert. Onze Aak is van pup af aan al meegegaan op visite. Bij Chara af en toe eens meegenomen om te oefenen, van haar hadden we nooit verwacht dat het zou kunnen vanwege haar zucht naar voedsel in begin, maar die heeft door te oefenen inmiddels ook prima laten zien dat ze op visite netjes en beheerst kan zijn, en Glory nu dus idem.

We hadden Glory trouwens mee vanwege een issue thuis, ze sloopt nog steeds en best heftig. Met kerst hadden we haar in de bench gedaan voor de paar uur dat we weg waren, en toen heeft ze zich uit de bench geduwd.. iets wat ik nog enger vond want had ze klem komen te zitten... goed daar moet ik maar niet aan denken.

Dus het gaat hier ook niet helemaal van een leien dakje met de jongste!

Deze kunstmatige onderzoeken zijn boven alles gebaseerd op de Amerikaanse Timberwolf. 

En juist deze type wolf heeft totaal ander DNA dan honden. Het is dus in ieder geval uitgesloten dat onze honden van de Amerikaanse Timberwolf afstammen. 

Ook de man (ik kan nu niet meer aan zijn naam komen) die de initiële onderzoeken naar de AT wolven heeft gedaan en hun gedrag (sowieso abnormaal door de kunstmatige en geforceerde omstandigheden) naar de honden heeft geprojecteerd, is jaren later toch tot andere inzichten gekomen. Hij heeft dan meerdere keren geprobeerd om zijn "literatuur" uit de handel te halen, maar zonder succes, want money rules the world, en zijn boeken brachten en blijven brengen nog altijd heel veel geld.  

Ik las het niet als onderzoek eerlijk gezegd laat staan dat ik mijn honden als wolven zie, ik las verschillende kopjes en herkende dingen. En juist niet in vergelijk met wolven o.i.d. met name vond ik het herkenbaar vanwege een bepaalde taal die HONDEN onderling van elkaar herkennen of kunnen herkennen.

Daarbij moet ik wel aangeven dat bij bepaalde honden zoals Sharpei en bepaalde bullen het lastiger wordt gemaakt omdat ze domweg een totale andere mimiek hebben en soms ook aparte geluiden maken die niet altijd geplaatst kunnen worden door andere honden.

Dat een dwerpincher of een toy een bepaalde houding aanneemt en op die manier "respect" afdwingen zegt mij genoeg over een universele taal. 

Die kleine heeft namelijk een zwakke positie als een grotere hond haar gedrag niet pikt. Maar toch door haar blik en haar "zijn" dwong ze iets af bij Glory.

Het gaat bij honden die prima taal spreken is mij opgevallen niet om grootte en overwicht. En daarom vond ik de link die ik deelde zo interessant. 

Ja, hij heeft gisteravond weer gegeten. Vandaag gelukkig geen knallen gehoord, dus hij kan weer ontspannen door het leven.

Ik denk dat het probleem met vuurwerk komt van de plotselinge, onvoorspelbare knal in combinatie van druk/schokgolf. Dat is gewoon beangstigend. Ik denk dat ieder wezen dat van nature niet als prettig ervaart.

Ik heb zelf geen kinderen en Zeno is als pup weinig in contact gekomen met kinderen. Natuurlijk wel op straat en als ik langs een school liep, hoorde en zag hij genoeg kinderen, maar zonder dat ik erop aandrong om contact te maken. Hij mocht van mij gewoon kijken. Ik heb nooit gevraagd of kinderen hem wilden aaien.

Ouders en/of kinderen zelf vragen ook weleens of ze hem mogen aaien. Toen hij nog heel jong was heb ik dat wel af en toe toegelaten. Tegenwoordig zeg ik dat hij het niet zo leuk vindt om geaaid te worden. Al heeft hij gelukkig niet echt negatieve ervaringen met kinderen gehad.

Zeno laat merken dat hij kinderen die hard gillen en rennen niet zo'n succes vindt (hij vindt dat een beetje griezelig en draait dan weg), dus ik wil hem dat contact met vreemde kinderen niet aandoen.

Er is wel een keer een kindje op bezoek geweest en dat ging verbazingwekkend goed. Zeno had groot ontzag voor het kindje. Zodra ze op zijn bal wilde aflopen, gaf hij haar veel ruimte. En hij wachtte geduldig tot ze de bal naar hem gooide. Dat was mooi om te zien. Hij liep op dat moment los. Dit was in de tuin.

Dit was natuurlijk onder toezicht en het meisje was helemaal niet bang voor dieren. Dat maakt natuurlijk ook enorm uit.

Het had net zo goed zoals bij Billie kunnen zijn. Als hij was aangelijnd: begrenzing en dan in combinatie met ergens naartoe willen (iets leuks, speelgoed) en frustratie als dat niet mag. Zoals Billie die zag dat het kindje een blokje kreeg.

Maar ik vermoed dat Billie hetzelfde had kunnen reageren als niet een kindje, maar een volwassene een leuk cadeautje had gekregen. Dan had ze ook opgefokt kunnen raken.

Daar ben ik het helemaal mee eens. 

"Daarbij moet ik wel aangeven dat bij bepaalde honden zoals Sharpei en bepaalde bullen het lastiger wordt gemaakt omdat ze domweg een totale andere mimiek hebben en soms ook aparte geluiden maken die niet altijd geplaatst kunnen worden door andere honden."

Nochtans behoort sharpei tot de oudste rassen. Zijn verhaal is ouder dan die van Jezus.  Ze zijn dus zeker geen nieuwkomers op vlak van hondentaal. 

Maar ik begrijp jouw opmerking, want ik kan het ook niet ontkennen - sommige moderne sharpeis zien eruit als puur horror door al de huidplooien. 

Wat ik heb gemerkt - vroeger met mijn oudere pei en nu met mijn puber, - is dat ze toch probleemloos kunnen omgaan met stabiele, zelfzekere, rustige, zachtaardige honden. Deze honden hebben blijkbaar geen moeite om sharpei's taal en mimiek te begrijpen. Maar zodra wij een andere hondenintolerante hond tegenkomen, dan een hysterische uitval richting de pei is 100% verzekerd. Maar bon, ook de andere, gemakkelijk te begrijpen rassen, worden blijkbaar niet begrepen door deze honden. Het ligt dus zeker niet altijd alleen aan sharpeis en bullachtige zelf. 

Dat is het inderdaad. Die bijtaanvallen naar ons toe zien we ook het meest als ze benaderd werd op de wandeling door andere honden, maar dan niet met hen mee kan lopen. Nadat ze op de hondenweide of met bevriende honden heeft mogen spelen werden we eigenlijk nog nooit aangevallen omdat ze dan (even) haar gang kon gaan.

Of als we de kippen te eten geven thuis. Als Billie dan buiten is, doe ik dat nog steeds heel gecontroleerd. Haar vastmaken aan de trampoline, doen zitten en 'blijf'-commando en dan ga ik pas de kippenren in en uit. Ze blijft dan rustig en ik beloon haar. Maar laatst deed m'n dochter dit zonder heel die procedure en het hek was weer van de dam: Billie sprong opgefokt tegen de omheining en begon m'n dochter te bijten toen ze terug buitenkwam. Inderdaad weer puur uit frustratie omdat ze niet bij die kippen kan.

Met de kat verloopt het hier ook nog altijd niet rustig, we hebben nochtans al alle mogelijke tips toegepast, maar Billie wil er gewoon altijd naartoe om er dan (veel te wild) mee te spelen of op te jagen. Zelfde verhaal met andere puppy's/honden en vermoedelijk ook kleine peutertjes. Ik hoop toch dat die enorme drang en bijhorende frustraties bij begrenzing er ooit uit zal groeien.

Wij hebben zelf kinderen van 10 en 13 en in de familie zijn de neefjes en nichtjes 2 maand tot 9 jaar dus Bram heeft enige ervaring met kinderen. De jongste 2 komen uit een gezin waar ook een hond is en dat gaat heel relaxed. De kleuter vindt het wel erg moeilijk om Bram met rust te laten als hij slaapt en als pup vond Bram het moeilijk om kleuter met rust te laten als hij enthousiast aan het rondrennen was. Hij kent het rare bewegingen, rennen en vreemde geluiden maken van onze kinderen dus daar kijkt hij niet van op. De baby heeft hij (van de ouders van de baby) even aan mogen snuffelen. De andere neefje en nichtjes vinden honden spannend dus dan hou ik hem even aan de lijn tot iedereen rustig zit en Bram rustig gaat liggen. Dan mag hij los en meestal blijft hij dan liggen of gaat naar degene toe die hem aandacht geeft (inmiddels dan, dat is wel anders geweest). Als hij bij vriendjes van de kinderen te druk is of de kindjes zijn bang dan gaat hij ook even aan de lijn of achter het hekje. Hij springt vrijwel niet meer op maar juist bij bange kinderen soms wel. Wij hebben de regel dat iedereen hem even negeert tot hij rustig is. Dat negeren is voor kinderen makkelijker dan voor volwassenen is mijn ervaring. 

2 tot 4 jarigen vond hij als pup doodeng, ging dan ook hard blaffen als ze te dichtbij kwamen. Ik denk omdat ze vaak al met de handjes naar voren op hem af doken terwijl ze vroegen of aaien mag. Van mij hoeft hij niet kwispelend op kinderen af te lopen en aaien op straat vind ik ook niet nodig maar dat geblaf ook liever niet. Dus ik ben een paar keer naar het kinderdagverblijf in de buurt gelopen terwijl de kindjes buiten aan het spelen waren zodat Bram naar de kinderen kon kijken en de kinderen naar dat schattige pupje met een veilig hek er tussen.

Wij nemen hem meestal mee als we naar familie gaan, dat gaat eigenlijk prima. De eerste bezoekjes natuurlijk nog niet vlekkeloos. Hij heeft bij een tante in de woonkamer geplast, kon bij schoonouders geen rust vinden waardoor hij in een draak veranderde en we vroeg weer naar huis zijn gegaan. Het is nu nog wel goed opletten voor ons hoe hij zich gedraagt maar ik heb goede hoop dat dat op termijn hetzelfde gaat als bij onze vorige hond. 

Vraagjes ivm slaap. Mijn hond slaapt nu eigenlijk al heel de kerstvakantie niet meer overdag. Wel 's nachts van ongeveer 21 uur tot 's morgens 8 uur, maar dat is het dan. Zelfs geen kort dutje tussendoor. We zijn nu met 5 thuis en er is altijd wel wat te beleven. We gaan ook meer op uitstap, maken lange wandelingen, maar als we dan tussendoor ergens halt houden om wat te eten of te drinken dan blijft onze puber alert, constant indrukken opdoen, botjes boeien haar maar even.

Maar ook als we het rustig proberen te houden thuis blijft ze maar heen en weer lopen, van buiten naar binnen, van de één naar de ander, soms haar speeltjes in je gezicht duwend. Altijd op zoek naar aandacht en als ze die niet krijgt hengelt ze naar negatieve aandacht door van alles te gaan stelen en dan hard weg te rennen (oa deksel van afvoerputjes enz.).

Ik stop haar ook niet meer in haar ren overdag, maar uit zichzelf gaat ze er ook niet even in liggen, dus ook niet in haar mand. Enerzijds zijn we blij dat de nachten altijd goed zijn, maar anderzijds merken we dat ze toch weer verwacht iedere minuut van de dag geëntertaind te worden. Gelukkig heb ik nu nog een kleine week hulp van mijn (studerende) kinderen en kunnen we elkaar afwissen met spel en wandelen, maar vanaf volgende week is het terug van 's morgens tot 's avonds aan mij en de gedachte daaraan alleen al vind ik vermoeiend.

Zou het kunnen dat pubers in deze levensfase het minst slaap nodig hebben, maar dat ze weer meer rusten eens ze volwassen zijn? Rusten jullie pubers nog soms overdag? Kunnen ze gemakkelijk gewoon eens niets doen zonder dan direct op zoek te gaan om allerlei kattenkwaad uit te halen of hoog blaffend je aandacht proberen te trekken? Of hebben velen van jullie het voordeel twee honden te hebben, die elkaar kunnen entertainen? Zou dat het verschil kunnen maken?

Zoveel vragen...

Bram slaapt/luiert overdag ook regelmatig. Ik merk dat hij nu wel iets minder slaapt nu de kinderen vakantie hebben. Hij heeft overdag wel een grote voorkeur voor op zijn kussen in de keuken slapen of op het kleed tegen een van ons aan (liefst op schoot). In zijn bench slaapt hij overdag niet meer, deed hij eerder wel. Gisteren was hij samen met de kinderen bij mijn schoonouders en daar kan hij sinds kort ook rustig liggen maar springt wel op om achter iedereen aan te lopen als er beweging is. Waarom weet ik ook niet. Hij komt ook veel met zijn speeltje aanzetten, soms ga ik er op in, soms niet. Bram is moe te krijgen door moeten nadenken. Dus een nieuwe oefening of bij het wandelen een dummy verstoppen. Puur fysieke activiteiten is hij niet makkelijk moe mee te krijgen. Maar volgens mij doe je dat al voldoende. 

Ik heb net voor het eerst hardgelopen met Bram met nieuwe hardloopgordel en riem. Het was maar 6 keer 1 minuut met tussendoor 2 minuten herstel. Eerst even rustig laten plassen eerst, na afloop rustig uitgelopen. Beetje spontaan vandaag begonnen en omdat het maar zo kort was alleen hardloopschoen aangedaan, gewone kleding aangehouden en een jas omdat ik dacht het koud te gaan krijgen met zo kort lopen. Dat was een vergissing, hij liep heel netjes mee bij de snelle stukjes waardoor ik sneller gelopen heb dan ik anders zou doen. Bij het herstel heeft hij vooral gesnuffeld dus dan kwam ik amper vooruit. Helaas heeft hij wel regelmatig aan de lijn getrokken, behalve dan bij het hardlopen zelf, soms wel voor mij uit aan het eind van de lijn maar hij hield contact en ging vrijwel de hele tijd niet te hard. Super trots op Bram. 

@Marie:

Wat knap van Bram ! Zijn eerste keer gaan hardlopen en direct zo'n super prestatie! 

Ik had hier een interessant voorval en ik zou jullie mening willen vragen. Hoe zouden jullie het aanpakken / daarop reageren? 

@Lara, heftig blaffende honden zitten hier bijna in elke tuin waar we langslopen, dus ik snap het probleem. Normaal negeert Boyko ze gelukkig goed, maar bij hem sluit ik niet uit dat hij misschien wel een keer uitvalt. Wat dat betreft is het bij hem niet altijd even voorspelbaar. Hij heeft dit tot nu toe één keer gedaan naar een andere hond na een dierenarts bezoek toen we hem nog maar twee dagen hadden ofzo. Vlak daarna is hij nog een paar keer uitgevallen naar een koe (om daarna heel snel weg te willen rennen). Beide keren heb ik afstand genomen totdat hij stopte en toen beloond en verder weggelopen. Op het moment dat hij uitviel was hij totaal onbereikbaar. Het kleine hondje van onze buurman valt ook erg uit naar Boyko, terwijl hij helemaal fan van June is. Ik denk dat het ook zo is dat reutjes vaak wat patserig of zelfs intolerant of agressief naar elkaar kunnen doen. Vooralsnog is Boyko nog best wel een zacht ei, ook als honden uitvallen naar hem kijkt hij heel nieuwsgierig. Ik sluit niet uit dat hij ook anders kan reageren, in dat opzicht vertrouw ik hem niet 100%.

In de situatie die je omschrijft kan ik me voorstellen dat hij het uit bescherming naar jou deed. Ik ken de sharpei niet zo goed, maar intolerantie voor soortgenoten komt wel voor dacht ik? Het past wel bij de puberleeftijd om daarin wat te veranderen.

Voor nu zou ik, als het kan, de hond even vermijden om te voorkomen dat het een vast dingetje wordt. Vervolgens zou ik gaan trainen op afstand, wanneer hij niet uitvalt belonen. Als hij begint uit te vallen meteen omdraaien en teruglopen. Vaak kan je door dit steeds te herhalen steeds iets dichterbij komen zonder uitval gedrag. Zo heb ik het met Boyko ook gedaan met de koe. Het is nog steeds niet zijn beste vriend maar hij loopt er nu wel normaal langs. Het kan ook best zijn dat het met sommige honden gewoon nooit gaat werken, bijvoorbeeld twee reactieve reuen.