Gedragstherapeut ingeschakeld

Edit: de interne training, zoals hieronder beschreven, gaan we definitief niet doen. Voor ons gevoel (vooral het mijne) is dit niets voor Mellow, vandaar dat we een gedragstherapeut hebben ingeschakeld (daarom is de topictitel ook gewijzigd, waarvoor dank).

Is er iemand die ervaring heeft met de interne training van Martin Gaus?

Ik heb er een tijd geleden al aan gedacht om hierover meer informatie te vragen (al staat er genoeg op de site), maar toen ging het ineens weer stukken beter. Momenteel trekken we het allebei niet meer.
Er is vandaag echt geen land te bezeilen met Mellow, het gaat gewoon niet goed. Ik ben bang dat dit alleen maar erger gaat worden.
Ik wil haar gewoon niet kwijt

Vanmorgen heeft mijn vriend een andere route genomen (zodat ze het 'enge fietspad' niet zou zien), ze was gewoon weer bang, wilde niet mee (wel tot het gras gekomen, maar zo bang dat ze niks heeft gedaan).
Uur later moest ze toch wel plassen, dus ik ben met haar naar buiten gegaan. Groooote plas gedaan, vervolgens hoorden we een van die etterige hondjes (500 meter verderop) blaffen en schoot ze weer in een paniekmoment. Ferme stem "kom op, gewoon doorlopen", even hand op de borst om te kalmeren: niks hielp, echt niks.

Net besloot ik met haar naar buiten te gaan, ze had er wel zin in, liep lekker mee. Wel 50 meter...
Een jogger over het fietspad was al eng, vervolgens harde stemmen: groep van 6 wielrenners. Gillen alsof ze gevild werd, ze trok me nog net niet op mijn knieën over straat mee naar huis.

Poging 4: mijn vriend wilde naar buiten met haar (10 minuten na mijn fiasco), maar ze schoot gelijk (met de Flexi al hobbelend achter haar aan) naar boven.
Waarop hij dus ook zei dat hij haar zou aanmelden voor die interne training.

Ik ga hier gewoon aan onderdoor op deze manier, wát ik ook doe, ik krijg haar niet gekalmeerd en dat doet me zo ontzettend veel verdriet
Ze is zó vreselijk bang, die bange momenten worden ook steeds erger lijkt het wel. En om wat? Er is niks gebeurd vandaag of gisteren. Ja, je hoort wel eens wat stemmen, er blaft wel eens een hond en er wordt ook wel eens een deur dichtgegooid, maar dat zijn normale dingen. Dingen die ze eerst niet zo eng vond (even schrikken en klaar) daar reageert ze nu op alsof de wereld (voor haar) vergaat.

Door hoe zij doet raak ik zelf ook helemaal van de zeik, ik ben 1 bonk zenuwen en zit al een half uur te janken.
Mijn vriend raakt ook geïrriteerd en dat alles (ons gevoel) werkt weer door op Mellow. De welbekende vicieuze cirkel dus.

Sorry, misschien iets teveel informatie, maar het voornaamste is dus mijn eerste vraag. Is er iemand die mij hier meer over kan vertellen? Heeft het geholpen, hoe heb je het ervaren en (het belangrijkste) hoe heeft de hond het ervaren?

*sorry voor het lange verhaal, ik moest even mijn hart uitstorten*

Soms zit je er even doorheen en dan is het goed je even uit te storten.

Ze is bang haal ik uit je verhaal maar dan met een ferme stem zeggen: kom op, gewoon doorlopen kan ik niet rijmen.

En dat ze niet met je vriend mee wilde na je fiasco kan ik mee voorstellen. Ze is zo bang dan dat je haar overvraagd en ze mag de tijd krijgen om dit te verwerken.

Jullie gebruiken een flexlijn kun je eens uitleggen wat de reden daarvoor is? Ze wil vluchten en ze krijgt nu de kans ook. Soms moet een hond rustig leren dat sommige situaties niet eng zijn en dat jij leert in dat moment je hond te kalmeren. Nu gaat ze haar gewicht in de strijd gooien om weg te vluchten en dan zijn ze oersterk.

Hebben jullie al eens iemand bij jullie thuis gehad? Want die kan inzicht geven in jullie gedrag en hoe zij daar weer op reageert. Intern zou kunnen maar ook bij jullie mag er dingen veranderen.

Ik weet het gewoon écht niet meer. Krijg van andere hondenmensen ook verschillende dingen te horen (ik geef te snel op, ik ben niet streng genoeg blablabla).
Wát ik ook doe, ik lijk het gewoon niet goed te kunnen doen

Steunen helpt niet, mijn 'kom op, doorlopen' doet ook niks.
Ze heeft ook periodes dat ze ons gewoon keihard in de maling neemt (want dan zorgt een 'kom op, doorlopen' wel dat ze doorloopt), dus wat moet ik dan?

Als ze bang is voor bijvoorbeeld vuurwerk of onweer, dan weet ik waar het vandaan komt en kan ik haar redelijk kalmeren (al wil ze dan nog steeds naar huis), maar het is nu al een week of 3 raak in het weekend en ik weet gewoon níet waar het door komt.
Ik bedoel, een groep fietsers is misschien even schrikken, maar daar hoef je toch niet een hele dag (of een heel weekend) door van slag te zijn?
Als we op dinsdagmiddag fietsers tegenkomen schrikt ze even en loopt weer door.
Nu rijden er hier in het weekend (bij mooi weer) altijd wel vrij veel wielrenners, maar in het verleden is het nooit zo erg geweest als nu.

Mijn vriend is nu met haar naar het bos, dat gaat wel goed.

Ze hebben ook individuele gedragsbegeleiding, maar dan moet je ook weer daar naar toe. Het probleem speelt zich juist hier af.

Misschien heeft een gedragstherapeut dan wel meer zin, zij komt aan huis en bekijkt de hond in de thuissituatie.

Een gedragstherapeut lijkt mij een stuk beter dan je hond onder te brengen bij een vreemde die zij niet kent, denk niet echt dat dat veel zal doen aan haar angst. Ik weet hier zelf echter niks vanaf...

Het probleem is met andere hondenmensen is dat ze jullie vaak maar kort zien en hun eigen ervaringen door willen geven.

Op het moment dat je kom, doorlopen wel werkt dan is ze niet echt angstig maar ze neemt je ook niet in de maling. Er is dan iets waardoor ze iets niet vertrouwd maar ze is dan nog niet zo angstig. Ze is dan op haar hoede.

En als ze niet schrikt van een groep fietsers, zeg je daar ook iets van?

Op het moment dat een hond schrikt, angst, vecht dan komt er een stress hormoon genaamd cortisol vrij en dit stijgt erg snel maar dit daalt erg langzaam nl. 5x zo langzaam. En als er in de tussentijd nogmaals een situatie voorkomt waar de hond van schrikt dan stijgt dit weer en dan duurt het nog langer dat de hond weer "normaal" is.

Zelf zou ik gaan voor een gedragstherepeut die komt idd langs en die kan jullie handvaten geven. Ik zou gaan kiezen voor iemand die bekend is met stress, kalmerende signalen en stresshormonen (cortisol) en angst.

Ja, als ze niet schrikt (of uitvalt) beloon ik haar.

Als we fietsers of joggers zien aankomen (bijvoorbeeld in het bos of gewoon hier langs de straat) dan gaan we aan de kant, gaat ze zitten en wachten we tot de fietsers voorbij zijn. "Goed zo, knappe hond" snoepje erin (soms) en klaar.
Dit heeft een aantal weken heel goed gewerkt, zo goed dat ze zelf al ging zitten en mij aan keek ('kom maar op met dat snoepje' ).
Maar momenteel is ze dus inderdaad zó bang dat ze geen snoepje meer wil, maar haar hoofd wegdraait.

Maar als ze dus wél echt bang is (zoals vanmorgen) dan helpt gewoon niks. Wat moet ik dan doen?
Meegaan in haar angst en terug naar huis? Want dat is het enige wat op zo'n moment lukt. Zelfs haar laten zitten lukt niet, ze gaat wel even zitten, maar op het moment dat ik bij haar ga zitten om mijn arm even om haar heen te slaan, dan voel ik hoe gespannen ze is, haar hartje bonst zowat door haar borstkas heen en dan staat ze snel weer op met het doel om naar huis te gaan.

Ik ken verder geen gedragstherapeuten, die van mijn linkje is de enige die via google te vinden is (de rest uit de lijst van MG geeft google niet aan).

Misschien moet ik zelf ook wel in therapie...

Wat ontzettend naar voor jullie, Cindy!

Ik heb geen ervaring met de training van Martin Gaus, maar wel met een hond met angsten en die volledig in zijn eigen paniek doordraait. Karel heeft het niet bij zo veel dingen als Mellow en voor ons werkt het het beste om, als hij zo in paniek is, gewoon weer naar huis, naar zijn veilige basis te gaan, zodat hij kan kalmeren. En dan is het ook weer goed. Maar ik begrijp dat het bij Mellow veel ernstiger is en veel complexer doordat ze voor zo veel bang is. Ik zou je dus ook geen raad durven geven, maar wil je wel even een hart onder de riem steken. Jullie komen hier wel doorheen!

ga jij met haar naar buiten met het idee van ooohjeeee als ze maar neit schrikt , of als ze maar niet bang wordt ?

@ Wilma: ik woon in Lelystad. En ja, een gedragstherapeut kijkt naar het totale plaatje he, dus hoe Mellow is én hoe ik daarop reageer. Soms denk ik dat ik haar angsten misschien ook wel versterk.

Ik zit nu zelf ook een beetje in een enorme dip, ook niet echt bevorderlijk voor de hele situatie dus.

@ Gwen: ik weet wel dat dat juíst zorgt voor acties die ik niet wil. Zo ging dat in ieder geval wel met poep eten; onbewust dacht ik steeds 'als ze maar niet...' en dan deed ze het juist. Misschien dat ik nu onbewust ook wel zo doe. Probeer er wel op te letten, ben in mijn hoofd soms een liedje aan het zingen om maar neutraal over te komen.

We komen hier ook vast wel doorheen (vorige keren ook gelukt tenslotte), maar ik zie het voor nu gewoon echt even niet meer zitten.
Maar als ik dan kijk hoe ver we zijn gekomen (deze laatste weken even uitgezonderd...) dan zijn we al zó vooruit gegaan.

Ik ga ook nog wel eens gewoon terug naar huis als ze zo bang is, maar als ik dan te horen krijg "je geeft wel erg snel op hoor" dan raak ik al weer in de war want ja, wát moet ik dan wél doen als al het andere niet helpt?
En ik heb ook niet altijd tijd/zin om 12 keer op een dag naar buiten te gaan (of ben ik dan een slechte hondenbaas?)

Als ik zelf bang ben voor iets vind ik het tenslotte ook niet leuk om daar te blijven waar het eng is. Zo loop ik ook gewoon een andere kant op als er 4 zwanen langs de stoep staan waar ik wil lopen (vind die beesten zó eng!)

En wat ik al eerder zei, als het onweert ga ik ook écht niet een lekkere wandeling van een uur maken, met vuurwerk zorg ik ook voor een andere oplossing, maar dat is niet altijd mogelijk (kan ook niet elke dag 4 keer naar het bos).

Nu zijn ze weer terug, ze heeft lekker gelopen (en een vieze modderbuik), schrok even van fietsers en deed wat gek, maar ging best goed.
Nu ligt ze naast me op de bank en hebben we even geknuffeld. Ze heeft mijn tranen weg gewassen.

Kan het trouwens ook zo zijn dat ze in een soort van zoveelste pubertijd zit en haar angsten weer terugkomen?
Daar heb ik ook wel eens van gehoord namelijk.

Gekke hond, ik hou zó veel van je!

Er valt ook zeker nog genoeg aan mijzelf te werken, dat is in ieder geval al 1 ding wat zeker is.

geen idee baylee had 2 maandjes last van puberen en goku zou nu moeten puberen maar ik merk er vrij weinig van . de simpele ziel. zoiets als terugkerende pubertijd nog niet van gehoord

Pff... Lastig... Ik denk dat je dit probleem alleen kunt doorbreken als je ervoor zorgt dat Mellow weet dat ze op jou kan vertrouwen. Maw, een nog sterkere band kweken waarin je duidelijk maakt dat jij degene bent bij wie ze terecht kan als ze ergens bang voor word. In dat geval is het eerste wat ik zou doen de flexi weggooien en met een riem van niet langer dan 90 cm gaan lopen. Zo blijft ze bij jou in de buurt en kan ze niet in vluchtgedrag vervallen. Vluchtgedrag geeft een gevoel van het probleem ontduiken maar als ze dan ineens teruggetrokken word is de schok van 'ik kan niet meer weg' nog groter geworden. Dus als eerste de flexi weg doen zou ik zeggen. En verder echt een band gaan kweken met Mellow en niet over haar grenzen gaan. Niet de kat op het spek binden. Je zult zien dat hoe sterker de band word, hoe meer je met haar kunt gaan doen omdat ze je vertrouwt. Voor het krijgen van vertrouwen is het heel belangrijk dat ze weet waar ze aan toe is. Dus: duidelijke regels en consequent handelen zonder over haar grenzen heen te gaan. Niks verwachten en alles is mooi meegenomen. Stel geen eisen meer maar laat haar ontwikkelen op haar eigen tempo. Op het moment dat je geen verwachtingen meer hebt is alles mooi meegenomen en op dat moment ruikt Mellow dat (letterlijk). Profileer je als de 'baas', degene bij wie ze terecht kan met haar angst en die het voor haar opneemt. Je kunt dat bijvoorbeeld doen door jezelf tussen Mellow en datgene waar ze bang is te zetten. Dus is het kanaal rechts? Dan loopt Mellow links en andersom ook. Etc. Succes!

Verder geen ervaring met de interne trainingen van MG .

tsjah je wilt zeker naar die MG school bij de hondsdraf he ?

Misschien helpt het om de wandeling (en eventueel de thuissituatie) heel sterk te gaan structureren. Wil zeggen dat je alles zelf in de hand gaat houden. Waar plast de hond, waar mag de hond poepen, etc. Op welke weg, en hoe lang lopen, welke straten, hoe lang snuffelen, etc. 
En dan wat Dobber zegt, jezelf tussen de dreiging zetten. 

Hebben jullie veel fysiek contact buiten (knuffelen, aaien, etc)?

oh oeps die mg school is ietsjes verder XD haaha bronsweg. naja ook niet heel ver er vandaan . achter groene velden . naja ik ben neit zo een fan die scholen .

Zo'n interne training zou mij trouwens niet aanspreken. Ik lees op de site dat dit namelijk zonder de baas is en ondermijnt zo, in mijn optiek, de baas-hond verhouding. Vind ik voor de baas niet erg (die heeft zich maar te schikken) maar lijkt me voor een hond erg verwarrend.

Kijk, en dat vind ik dus best verwarrend. De een zegt dit, de ander dat

Voor mij voelde het wel altijd fijn om wat tegen haar te praten.
Gewoon simpele dingen, maar gewoon dat ze hoort dat ik er ben zeg maar.

Als ik mijn arm wel eens om haar heen sla tijdens zo'n angstmoment dan voelt dat hele lijfje gespannen. Hartje bonst heel hard, ze trilt over haar hele lijf, grote ogen, staart tegen de buik.
En als ik dat dan vergelijk met hoe ze nu is (ligt lekker naast me en is best ontspannen) dan kan ik dat soort dingen ook niet altijd rijmen met elkaar.
Buiten zó enorm bang en thuis verdwijnt het heel snel.
Thuis is dus wel haar veilige haven.

En juist omdat ik zoveel tegenstrijdigheden hoor (wel praten versus niet praten, ferme stem zeggen "kom op, doorlopen" versus de hond steunen), daar raak ik behoorlijk door in de war af en toe.
Zegt misschien ook wel veel over mij.

Ik geef ook eerlijk toe dat het me op zulke momenten zó ontzettend zwaar valt. Ik heb me er misschien ook wel op verkeken. Ze was pas vier maanden en ik dacht dat het wel mee zou vallen. Nou, het valt niet mee, verre van! Het is gewoon ronduit moeilijk af en toe. Juist omdat dit onze eerste hond is.

Ja, eigenlijk kan ik haar wel overal aanraken. Al gelijk toen we haar hadden haar voetjes na elke wandeling afgeveegd (ook al regende het niet).
Kan haar lip omhoog tillen om even te kijken, nagels knippen vindt ze niet fijn (maar dat vind ik zelf ook eng).
Als het nodig is kan ik haar poeperd schoonvegen (aangezien ze nog wel eens drupt, fijn...)
Borstelen vindt ze ook niet zo fijn, maar ze laat het wel toe (al probeert ze toch ook wel weg te lopen, ze doet niet lelijk).

Wat bedoel je precies met markeren?
Ze plast en loopt door, poept en loopt door (sterker nog, ze staat nog wel eens voortijdig op, dat is misschien ook de reden dat ze haar anaalklieren niet goed leegt).
Ze veegt haar pootjes niet na kleine of grote boodschap (zoals Terry dat vroeger wel deed, hele pollen gras vlogen door de lucht).
Ze snuffelt wel overal (volgens mij denken veel mensen daarom dat zij een hij is )

Ze is van 1 april 2011, dus morgen is ze anderhalf

Rollen in het gras doet ze inderdaad ook. Periodes dat ze het niet doet, maar ook periodes dat ze het elke wandeling wel een of meer keer doet.

Net weer naar buiten geweest. Ze liep al wat gespannen tussen onze auto's door, we stonden bij de buurvrouw voor het huis, ze zag een groepje mensen (4 geloof ik) over het fietspad lopen (denk straat, zijpad, gras, sloot, Het Enge Fietspad).
Hoppa, in de ankers en naar huis.

Heb het haar (én mezelf) niet moeilijker gemaakt dan het al is en ben terug gegaan.
Trillen als een rietje, 1 bonk spanning (heb haar in de gang even stevig in mijn armen gehouden).
Ze wilde gelijk weer naar boven (mijn vriend zit boven), maar dat wilde ik niet (Puk ligt op bed).

Nu ligt ze weer op de bank, weg spanning en angst.
Ze ligt in een rondje, dus voorpootjes masseren gaat 'm niet worden.
Zit nu even dicht naast haar, heb net mijn arm om haar heel geslagen, mijn hoofd op haar schouders gelegd en haar voorpootje vast gehouden. Dat laat ze ook wel toe, ze is nu ook gewoon weer ontspannen, heeft haar ogen dicht.

Ik heb inmiddels een mail opgesteld met het verhaal van Mellow, denk dat ik dat maar naar de eerder genoemde gedragstherapeut ga mailen. We komen zo niet verder ben ik bang. Dit werkt heel erg door op mij, hoe ik me voel.

En dan ben ik weer zo bang dat ik de verkeerde keus heb gemaakt. Ik, al niet de meest stabiele persoon, die juist dít exemplaar heeft uitgekozen om uit het asiel te halen.
Ik, die zó graag een hond wilde, had mezelf gewoon héél goed moeten inlezen wat het inhoudt om een jonge, niet gesocialiseerde hond uit het buitenland te adopteren.

Lees ik hier goede tips, maar als het dan na 2 meter al totaal mis gaat...
Dit had ik vorig jaar echt niet kunnen vermoeden.

Hier hebben we af en toe ook met een paniekkonijn te maken. Het verschilt heel erg van dag tot dag, maar zodra je uit de ´veilige, bekende zone´ komt kan hij soms ook helemaal in de rats schieten. Totaal geen oog voor mij meer, laat staan voor een koekje. En alle kanten op schieten. Wij wisten ook echt niet zo goed wat we hier mee moesten, maar wij hebben als volgt gedaan:

Altijd rustig gebleven, soms alleen rustig blijven staan, tot hij ging zitten en naar ons keek. (duurt soms minstens 5 minuten, maar de aanhouder wint) En als het er echt heftig aan toe gaat bij je nemen, dus op mn hurken en hij aan de zijkant tegen me aan. Of op je hurken en tussen je benen in. Als hij er dan vandoor wilt kan het niet én het geeft een beschermd gevoel. Wij merken nu dat het langzaam, maar zeker beter gaat. We hoeven niet heel vaak meer echt naast hem te gaan zitten. Laatst wel toen er bijvoorbeeld een ambulance aan kwam, maar door hem rustig vast te houden terwijl ik naast hem zat bleek het toch minder eng.

Wat ook heel belangrijk is en waar ik mezelf altijd op moet controleren, ontspan je hand/lichaam zodra de druk weer van de riem af is en blijf relaxt, dus ga niet doemdenken. "Oh, er komt een knalpotmotor aan...wat gaat er nu weer gebeuren"..... Probeer echt desnoods te bedenken wat je die avond gaat eten oid. En wat bij ons ook heel erg helpt is als ik met iemand anders in gesprek ben. Je bent dan gewoon niet met de stress bezig, wat ik in ieder geval weer terug zie in Jinx zijn gedrag..

Misschien heb je hier iets aan, ook al denk ik dat Mellow wel meer in paniek is als ik dit zo lees. Succes iig!

Oh ja, en ik zou zeggen: nooooit naar huis omdat hij zo erg in de stress is. Probeer dan ergens heen te gaan waar hij ook goed kan ontspannen (buiten) of iets te eten te vinden wat niet te versmaden is. Ik denk dat hij bij het naar huis gaan alleen maar leert dat het ok is om zo te panicken.

Er zijn ook wel eens kleine angstmomentjes, dan blijven we gewoon even staan waar we staan, ik denk aan het avondeten/boodschappenlijstje/strijkgoed, na een tijdje hebben we oogcontact, zeg ik "ga je mee wijfie?" en lopen we weer door. Dan moest ze dus gewoon weer even op adem komen.

Zie ik een fietser aankomen, dan gaan we gewoon even aan de kant ("daar komt een fiets"), gaat ze zitten en wacht tot ze mijn 'goed zooo'-snoepje krijgt
Denken 'o jee, een fietser, help!' doe ik niet, omdat ik (uit ervaring ) al weet dat ze dat soort dingen aanvoelt.

Maar als ze zó in paniek is wil ze nergens anders heen dan naar huis. Gewoon even blijven staan lukt dan niet, oogcontact ook niet, net of ze een waas van angst voor haar ogen heeft.
Ook ik ga wel eens gehurkt achter haar zitten, 'klem' haar tussen mijn knieën en leg mijn hand op haar borst (voel dan de spanning in haar lijf). Maar ook dan weet ze zich eruit te wurmen, om in een rechte lijn naar huis te gaan.
Al hou ik een rauwe biefstuk voor haar neus, ze moet het gewoon niet.

Zie maar eens iets te bereiken met een gillende hond die dusdanig hard weg wil dat ze bijna de bakstenen uit de straat trekt.
Echt totaal onbereikbaar dan.

Dat Bach-bloesem gedoe ga ik sowieso afzeggen, leuk bedacht maar voor deze angsten echt totaal niet afdoende.
Morgen maar contact opnemen met een gedragstherapeut.

Jullie Jinx is natuurlijk nog hartstikke jong, komt van een (naar ik aanneem) goede fokker en is goed gesocialiseerd.
Dat ontbreekt hier (helaas) allemaal.
Vorig jaar, toen ze nog jong was, had ze ook wel eens bange momenten. Maar dit is gewoon vele, vele malen erger.

Ik ben heel benieuwd hoe het morgen gaat. Vorig weekend had ze dit ook (maar niet zo extreem als vandaag), maandag was er niks meer aan de hand.
Puur de weekenden (soms de eerste wandeling en nu dus de hele dag) die zó slecht gaan.
Ik heb dus duidelijk een doordeweekse-hond