Gedragstherapeut ingeschakeld

Hmmmm, echt ontzettend vervelend!! Zowel voor jou als de hond! Heel veel succes ermee! En hou moed!

Wat een moeilijk probleem Cindy. Ik zou haar zeker niet ergens intern gaan plaatsen, ik ben bang dat dit haar nog onzekerder maakt, maar iemand zoeken die jullie kan begeleiden en raad geven.
Het is ook lastig een algemeen advies is er niet voor elke situatie. Soms moet je juist stevig doorlopen, soms is het beter om juist even stil te staan en de hond te steunen.

Misschien is het voor Mellow ook een idee om haar ter ondersteuning een homeopatisch middel te geven.

Zelf zou ik een tijdlang alleen ergens gaan lopen waar rust heerst en dan nog heel kort, ik hoop dat zoiets mogeljk is bij jullie in de buurt. Gewoon om alle stress te doorbreken. Misschien zelfs helemaal opnieuw beginnen alsof je haar nog maar net hebt.

Ik zou zelf voor Mellow een holistisch gedragstherapeute in de arm nemen. Ik weet niet of bijv. Monique Bladder een beetje in de buurt zit?

http://www.moniquebladder.nl/

Wat vervelend Cindy..
In ieder geval veel succes! Hoop dat je er snel uit komt hoe je dit het beste aan kunt pakken.
Zelf heb ik ook geen ervaring met interne training.

Wat ik bij Mila (een na heel veel en hard werken ex-angsthondje) gedaan heb, is tijdens de wandelingen haar staart omhoog houden.
Dit gaf haar veel meer zelfvertrouwen, en zo is ze haar angst tijdens de wandelingen ook een heel eind kwijtgeraakt.

Niet dat je dat persé moet gaan doen hoor, maar bij Mila heeft het ontzettend geholpen! En ik dacht: ach, even mededelen en meedenken is niet verkeerd toch!?

Ja, ik weet het. Lukt me ook eigenlijk altijd wel, vandaag even niet. Komt ook wel weer goed.

@ Dobry: zat ik ook al aan te denken, gewoon overnieuw beginnen, net of ze nog pup is.
Eigenlijk is het hier altijd wel druk bij mooi weer. Veel kinderen (en ja, die maken soms lawaai).

Gisteren een groepje kinderen die oorlogje speelden (leuk... ), dus ik besloot om er niet langs te lopen maar over het veld te gaan. Daar kwamen ze ook ineens achter huizen vandaan, ik hield de riem kort. Ze bleef op dat moment ook dicht bij me, heb haar ook gezegd dat ze het goed deed. Toen we er voorbij waren was ze nog even wat gespannen, maar we konden vrij snel weer lekker doorlopen.

Misschien moet ik voorlopig 's middags even de auto pakken, even naar wat rustiger plekken. Ochtend (van maandag - vrijdag dan) en avond gaat dan wel goed, dan heb je geen spelende kinderen, luid pratende mensen of lawaaiige fietsers.

Die Monique Bladder zit wel behoorlijk ver weg, zeker anderhalf uur rijden.
Ga eens googlen of er zo iemand in de buurt zit.

@ Iris: zoiets schreef iemand anders (op FB) dus ook.
Dat het in het koppie net zo gaat als de stand van de staart.
Apart, nooit van gehoord.

Heb in ieder geval veel aan jullie reacties, doet me ook goed dat jullie meedenken. Bedankt dus.

Als ik nu opzij kijk en haar zie liggen, ogen die even open gaan (mijn vriend ging naar de keuken), dan smelt ik toch weer hoor.
Vraag me dan ook echt af wat er op zo'n moment in dat koppie om gaat.
Ondertussen krult ze zich nóg verder op, neus in de verdrukking, maar ze ligt lekker.
Vind het alleen zo frappant dat ze niet hoeft te plassen.

Het liefst zou ik haar 's nachts wat dichter bij me hebben, ondanks dat ze prima slaapt in de bench en ook geen kik geeft. Misschien ook wel meer voor mezelf dan voor haar, maar dat wil mijn vriend dus niet. Die wil haar niet boven hebben als we slapen.

Ik heb geen tips of ervaring, maar wil wel even kwijt dat ik het zo naar vind, voor jullie alledrie.
Ik hoop dat je ergens goede hulp vindt.
Voor zover ik er verstand van heb, ik heb nl. juist zo'n lompe sukkel echt het tegenovergestelde, lijkt het me wel dat je haar moet helpen vanuit jullie thuis. Niet intern.

Welke provincie woon je? misschien dat we er eentje aan kunnen raden.

Zie pagina 1
Lelystad (provincie Flevoland dus)

De interne training bij MG is in ieder geval van de baan, dat lijkt me voor haar wat té heftig. Juist ook omdat het probleem zich hier buiten afspeelt. Kun je nog zoveel trainen in een (holle) hal, maar denk niet dat dat echt zin heeft. Dan zien ze nog steeds niet hoe ze hier doet, hoe ze reageert op al het 'enge' wat ze ziet (of hoort).

Geloof wel dat ze naar buiten wil, ze stond net bij de deur maar zit nu even bij mijn vriend.
Ze zoekt wel heel veel contact nu, dichtbij liggen, veel op haar rug ('aai mijn buik'?)

Het is wel rustig buiten nu, misschien zo nog even een klein stukje proberen.

Is Hilversum ver van jou? Daar zit Agnes prins, van hondenschool petnanny.nl Zij is gespecialiseerd in oa angstige honden.

Ontzettend vervelend probleem!Bij kamaz gaat het hier ook niet over rozen, niet zo erg als bij jou......maar toch,ze is zelfs bang voor een lantaarnpaal(wordt al minder).

Ze schrikt ook vrij snel en alles wat op 2 wielen zit wil ze er op af, dan kan ik haar bijna niet meer houden, en ik woon hier aan een vrij drukke straat dus best wel eng!
Nu heeft Kamaz een flinke operatie achter de rug dus kon niet al te ver met haar lopen, want ze moest revalideren.Straks wil ik weer met haar op cursus en zij heeft de MG opleiding gedaan, maar dat is pas als ik toestemming krijg van de DA dat ze weer mag gaan trainen.Misschien is dat morgen al...ik hoop het!

Dit gekke gedrag heeft ze als pup ook wel gehad maar daarna ging het een tijd redelijk,maar nu ik weer met haar wat vaker op straat kom lijkt het wel of het 2x zo erg terug komt.

Wat ik wel voor je kan doen is aan mijn DA vragen of dat misschien ook een beetje in die honden zit wat jij hebt want ze heeft nl dezelfde hond, ik weet wel van haar hond dat het best lang heeft geduurd eer hij goed luisterde terwijl zij toch behoorlijk intensief traint met hem.

Jammer dat ik nog niet bezig ben met trainen anders had ik je daar meer over kunnen vertellen, maar ja daar heb je dus niks aan.

Snap wel dat het heel vervelend is en dat je af en toe de wanhoop nabij bent!

Wens je veel succes en vooral veel geduld!

angst is zooo moeilijk want waar de je goed aan?
ik lees je wanhoop tussen de regels door
ik heb zelf korte tijd op een zeer angstige hond gepast (ook vanuit een zuidelijke land hierheen gehaald) en das is echt zenuwslopend.

je hebt hulp nodig, absoluut.
iemand die thuis komt, en jullie langdurig begeleidt
eventueel kan ondersteunen met homeopatie of echte medicatie (hoewel niet wenselijk, bij bovengenoemde hond had uiteindelijk onder strikte begeleiding clomicalm toch heel goed effect)

Kai wijst naar mijn idee op het juiste: het gaat om vertrouwen op jullie, maar uit ervaring weet ik ook dat dat veel makkelijker gezegd is dan gedaan bij een hond die een verleden heeft waar de angst al begonnen is. En waar de angst paniek wordt, op dat moment kan je ze niet meer bereiken, wat je ook doet, is echt heel lastig en je voelt je gefrustreerd en radeloos.

er worden hier namen genoemd, misschien dat je het kan zoeken bij iemand die inderdaad veel ervaring heeft met angst
dat vele naar buiten gaan lijkt mij trouwens een beetje op vluchtgedrag, het is de vraag of je daar elke keer op in moet gaan, of inderdaad beter een heel vast rustig schema op moet stellen, met vaste uitlaat momenten, routes, en rust momenten in huis.
ik zou wel de flexi eruit gooien, gewone riem, vaste lengte, dat is de cirkel waarbinnen ze veilig is (voorlopig) al trekt ze nog zo hard naar huis, dan bindt je de riem maar om je middel, maar hou haar op die lengte en blijf (proberen) hetzelfde tempo te blijven lopen. Gaat het echt niet......  dan lekker thuis blijven, als dat veilig is.......... dan heb je al veel gewonnen.

maar ik denk dat jullie eerst echt goede hulp moeten hebben van iemand die komt kijken en observeren

ik heb zelf wel ervaring gehad met MG, ben weleens met een hond een paar maal een dag in Lelystad geweest (we trainden toen bij een aangesloten school van hen maar hadden ff extra inzicht nodig) en daar was ik heel positief over, maar dat is niet wat jullie nu nodig hebben.

sterkte, want met angst om gaan...... das echt heel moeilijk.

Normaal gesproken gaan we gewoon 4 keer per dag naar buiten (ochtend, begin middag, eind middag, avond).
Maar omdat ze vanmorgen niks had gedaan en een uur later stond te piepen ben ik naar buiten gegaan met haar (en was na 1 enorme plas weer thuis).

De wandelingen in de wijk zijn ook redelijk eentonig te noemen; heb 2 routes, waar ik nog wel eens van kan afwijken door een extra slinger te nemen om de wandeling wat groter te maken of ik loop een route andersom. Dus het is ook niet zo dat ik elke dag 4 totaal verschillende wandelingen heb waardoor ze van slag kan raken door telkens nieuwe indrukken.

Wat ik al eerder zei: als het angst is voor vuurwerk of onweer dan kan ik daar nog wat mee (de bebouwde kom uit of de buienradar even checken), maar hier kan ik gewoonweg niks mee, juist omdat er geen écht enge dingen zijn. Zíj vindt het wel eng, maar als ik elke fietser en wandelaar moet ontwijken dan kan ik wel een huis laten bouwen ergens midden in de Oostvaardersplassen...

@ Mimi: wij vallen niet in het werkgebied van Agnes Prins, dus die valt sowieso af.

Heb het er net met mijn vriend over gehad. We wachten eerst even reactie van het asiel af (vanmorgen heb ik ze gemaild), als zij geen (bevredigend) antwoord geven ga ik contact opnemen met de gedragstherapeut van mijn eerdere linkje.

Hij is het er ook mee eens dat dit geen doen is zo. Heb hem ook gezegd dat ik hier op deze manier aan onderdoor ga en dat ik het ook niet zie zitten dat onze relatie hier onder gaat lijden.
Zelf heeft hij ook niet dusdanig veel geduld. De vorige keer (toen het een week heeft geduurd) heb ik het grootste deel van de wandelingen gedaan. Duurde wel twee keer zo lang, maar toen liep ze uiteindelijk (met véél geduld) wel mee en was ze nog enigszins bereikbaar.

Hij is net nog met haar naar buiten gegaan, maar weer totále paniek. Is vervolgens maar even in de auto gestapt. Daar, op een klein dijkje, in het stikkedonker, heeft ze geplast, een poepje gedaan en schrok wat van geluiden uit het donker (natuurgebied, dus paarden, vossen, reeën etc.), verder ging het redelijk.
En thuis is ze dan weer helemaal gelukkig en rustig.

We hebben hele moeilijke dagen gehad met haar, maar vandaag staat wel met stip op 1.

Ik ben gewoon zó bang dat dit niet over gaat en we dit niet samen aan kunnen. Wil haar zéker niet herplaatsen, want dat kan ik ook niet aan, dat wil ik ook niet. Want hoe moeilijk het ook is, ik hou zo veel van haar, teveel om dit zomaar op te geven.

Net even met haar 'gepraat', dat we morgen gewoon overnieuw beginnen. Weet niet of het tot haar doordrong, maar oké...

Hoe is ze met andere honden? Is het geen optie om een stabiele hond ergens te 'lenen', of in elk geval daar samen mee te wandelen? Mijn ervaring is dat opvangertjes hier, vooral de angstige, zich vaak heel erg optrekken aan andere honden en dat gedrag kopieren. Nu is totale paniek wel iets anders, maar misschien kan het net dat beetje helpen dat ze weer ietwat bereikbaar is.

Als je in Lelystad woont zou ik voor de gewone GT variant gaan, desnoods van MG.

Bij interne training gaat je hond intern, maar moet jij zelf met een andere hond de dingen aanleren die jouw eigen hond zullen helpen. Je moet dan geloof ik zelfs meerdere keren per week naar MG om zelf ook te leren hoe of wat.

Echter is er vaak terugval als de hond weer terug komt. Dan is begeleiding thuis door een GT denk ik beter. Al is intern gaan voor jullie minder belasting dan voor iemand die in een andere stad woont qua reistijd enzovoorts.

@ Prins: ik kan wel een keer samen met iemand gaan lopen, kijken of dat helpt.
Eerst zien hoe het morgenochtend en middag gaat, is het dan weer (nog steeds) drama, dan bel ik gewoon even bij de overburen aan met de vraag of we 's avonds even samen kunnen lopen. Zij hebben een beagle van een jaar of 7 (en die vindt deze stuiterbal véél te druk ), is een heel rustig hondje.

@ Wilma: een GT die hier komt en de situatie ook echt ziet zoals ie is lijkt me zelf ook fijner én nuttiger. Zou het er heel moeilijk mee hebben om haar 2 of 3 weken kwijt te zijn. En dan nog wordt er niks gedaan aan haar angst hier rondom huis. Twee geparkeerde fietsen in een trainingshal is wel even wat anders dan een groep van 8 wielrenners die luid met elkaar praten tenslotte.

Nou ja, morgen maar even kijken hoe het gaat, hoop dat ik een beetje slaap vannacht (na deze tóch al beroerde dag ook nog slecht nieuws gehad) en dan hebben we morgen gewoon weer een nieuwe start.

Bedankt voor jullie berichtjes!

Wat zou jij aanraden op basis van mijn berichten?
Of moet ik zoiets echt door de GT laten bepalen?

Bach helpt gewoon niet, ik merk geen enkele verbetering, niet met de vorige combinatie, niet met deze combinatie.

De gedragstherapeuten die werken vanuit de kalmerende signalen werken niet in termen van "ik bepaal" dit wordt aan de eigenaar over gelaten. Je krijgt advies waar je iets mee kunt doen. ( Ik wil het je niet opdringen hoor ) En Agnes wil ook wel naar Lelystad rijden als je hulp wilt.

Ik zou ook zo naar Lelystad rijden, ik zou je kunnen helpen door goed te letten op houding van jezelf, kalmerende signalen van je hond, rustmomenten in en om huis en zoekspelletjes.

***Link naar eigen site verwijderd door het moderatorteam. Zie regels***

-- reactie gewijzigd door het moderator team op 01 oktober om 10:22 --

Deze hulp zou ik aannemen Cindy !!!!

Esther heeft al vele honden en bazen kunnen helpen met een goed resultaat.

Ik ben zó blij met al jullie berichtjes, hier maar ook in PB.
Vind het ook fijn om te lezen dat er mensen zijn met ervaring met zo'n hond (hoe vervelend het ook is natuurlijk). Steunt me ook wel dat ik niet de enige ben die hiermee loopt (niet dat ik dat had verwacht, maar je hoort zó vaak alleen maar alle leuke dingen van een hond, dat ik me bijna slecht voel door te zeggen dat ik er soms niet meer tegen kan).

Ik ga het aanbod van Esther zeker met mijn vriend bespreken, heel erg bedankt daarvoor.
Heb al vaker positieve dingen gelezen, dus dat geeft mij ook al een goed gevoel, beter dan iemand die ik helemaal niet ken (want ik ben zelf ook zó verschrikkelijk onzeker bij onbekende mensen, echt niet fijn, hoewel ik sinds ik Mellow heb wel wat makkelijker ben geworden).

Heb vannacht goed geslapen, vanmorgen weer even gespannen toen mijn vriend haar ging uitlaten. Ze wilde gelijk naar boven, maar buiten liep ze best oké met hem mee. Ze wilde het bruggetje niet over (er zat een kat naast, dat was toch véél interessanter), dus is hij de route andersom gelopen.
Ze deed even een beetje raar, maar had zich al snel weer hersteld en liep weer gewoon mee (en dat zijn dus die momenten dat ze ons een beetje in de maling neemt).
Thuis wel weer erg trillen en gelijk naar boven willen, blijkbaar is boven haar nieuwe, nóg veiligere, plek.

Ik heb heel wat gehuild gisteren, als ik hier maar even een 'sterkte' of 'succes' las gingen de sluizen weer open.
En ook net nog even, maar ik zie het al wel weer wat zonniger allemaal.

Ze zit nog steeds veel bij me, komt ook echt stevig tegen me aan liggen. Wilde net ook even bij mijn vriend, maar die was aan het eten, toen kwam ze toch weer terug bij mij.
Ik leg mijn arm vaak over haar heen, frunnik wat aan haar oor of pootje, veel contact, zodat ze weet dat ik er voor haar ben.

Cindy, ik denk dat je zekerder bent dan je zelf denkt. Anders had je hier geen berichtje gezet. Top vind ik dat. Daarom denk ik ook dat het je zal lukken.

Cindy, ik heb geen advies, maar wil je wel veel sterkte wensen.
Misty heeft ook haar onzekere periode gehad, maar is daar gelukkig (bijna) overheen gegroeid..., behalve vuurwerk en onweer 

Ik begrijp je onmacht en hoop dan ook dat jullie snel een goede oplossing gaan vinden.
Persoonlijk zou ik Esther's aanbod serieus overwegen. 

Hoi Cindy,Wat ontzettend vervelend dat Mellow zo bang is. Het lijkt me inderdaad ook voor jullie een slopende situatie. wat ik heel mooi aan jou vind is dat je, ondanks alle tegenvallers ook de meevallers en positieve dingen blijft zien. Je kijkt niet alleen naar wat Mellow anders zou moeten doen, maar je kijkt ook naar jezelf en hoe jullie op elkaar reageren. Dat vind ik een mooi uitgangspunt!!

Aan je verhaal te lezen heb je wel het een en ander geprobeerd maar valt Mellow ook steeds terug. En is het erg situatie afhankelijk hoe een wandeling verloopt. 
Ik ben het helemaal met Dobber en Dorby eens wat betreft het omgaan met Mellow. Zorg dat je je zelf goed voelt, niet in onzekere situatie ( oh als ze maar niet..........) gaan wandelen. en houd het vooral positief. Liever in de achtertuin blijven ( als je die hebt) dat ze daar ontspannen is dan dat je 1 voet buiten het hek zet en ze raakt al in de stress. Flex lijn weg, maar dat deed je al, en vooral haar positieve gedrag belonen. Als ze al naar je kijkt bijv. Dat komt heel nauw en secuur. 

Een GT lijkt mij ook de aangewezen persoon om jullie te helpen. Wel eentje die positief benaderd ( ik ken MG niet van tegenwoordig) en vooral kijkt naar wat Mellow vertelt met haar houding en gedrag. Dat is nl HET communicatiemiddel van je hond. En jij kunt wel met kennis van zaken in hondentaal inspelen op signalen van Mellow maar Mellow snapt niet wat jij haar in mensentaal/-houding probeert duidelijk te maken. 

Ik wens je veel sterkte en succes. ik zal je nog even pb sturen met de hondenschool waar ik train en opleiding doe.

Ik heb weinig toe te voegen aan bovenstaande reacties Cindy...
Maar ik vind dat je in jezelf moet geloven, menig baasje had de moed opgegeven, maar jij doet dat niet...
Je ziet het probleem, staat open voor adviezen, en bent meer dan bereid om ervoor te gaan...
Dat vind ik klasse van je...

Ik wil je heel veel succes wensen....

hoi Cindy,

je vroeg je af of je een hond als Mellow wel aankon en dan schrijf je dit " (want ik ben zelf ook zó verschrikkelijk onzeker bij onbekende mensen, echt niet fijn, hoewel ik sinds ik Mellow heb wel wat makkelijker ben geworden)" . Klinkt als leren van je hond . Heb ik mogen ervaren, in een periode dat ik onder dreigde te sneeuwen een heel zekere hond op mijn pad gehad die mij leerde voor mijzelf op te komen . Als Chenak nog had geleefd, was ik naar je toe gekomen met hem om met Mellow te wandelen hoor!

In een van je andere berichten schreef je " Ik zou willen dat ik wist wat er in dat koppie omging" (of iets van die strekking). Een boek dat je daarbij zou kunnen helpen is " For the love of a dog" van Trish McConnell. Het gaat over emoties en de biologie ervan bij honden en mensen. Ook een zeer lezenswaardig stuk over angst en hoe zich dat kan ontwikkelen. Probeer het gevoel dat ze jullie in de maling neemt los te laten. Dat doet ze niet. Ze reageert heftiger of minder heftig, maar dat is geen weloverwogen beslissing bij een hond.

Ik geloof dat iedereen het er wel over eens is dat intern geen goed idee is, mocht je moeite hebben je vriend te overtuigen van het nut van een GT (komt namelijk helemaal niet bekend voorm ahum) gooi het dan ook schaamteloos op jezelf. Sinds ik zeg dat ik dat nodig heb, kan hij er moeilijk bezwaar tegen hebben.

Spot is trouwens ook af en toe een schijtlijster hoor, laatst op het normale avondrondje wilde hij ineens niet meer verder. Lagen er Zonnebloemen in de berm, blijkbaar uit iemands tuin daar gedumpt. Ik die bloemen aaien, uiteindelijk kwam hij kijken en ze slopen. Dan heb ik de mazzel dat ik hem vanaf 8 weken heb en heb kunnen socialiseren, dat scheelt dan enorm. Ben je wel eens samen met je vriend gaan wandelen waarbij de een Mellow aan de lijn heeft en de ander kordaat op alle dingen afloopt (nou ja, dan niet onder die groep van 8 wielrenners lopen..). Heb je wel eens hulp gevraagd van vreemden? Ik kreeg een keer collecterende kinderen aan de deur. Prima, jullie krijgen wat van mij als jullie rustig blijven staan en de hond een koekje geven. Spot was nl een poosje bang van kinderen na een ongelukkig momentje met een kind van een vriendin (achterna rennen). Ook de buurmeisjes, kinderen van andere mensen met honden gevraagd om te helpen (moeten wel goed te instrueren kids zijn) en dat scheelde wel. Vraag het! Mensen willen best helpen. Misschien zelfs wel mensen hier op HP die kunnen helpen?!

Ennuh, hou vol, wil de leuke gekke Mellow hier niet missen op HP en jou ook niet. Weet niet waarom, maar ik heb een zwak voor haar,

Groet, Mireille

We willen heel graag samen met haar aan de slag, om te zorgen dat zij niet meer zo bang is en meer op ons zal vertrouwen.
Ze moet tenslotte toch nog zeker 15 jaar mee, dus dat moet dan wel een beetje leuk zijn.
Heb in ieder geval een berichtje naar Esther gestuurd voor wat meer informatie.

Zogenaamd grappig bedoelde opmerkingen als "die hond van jou spoort ook niet he" (collega) of "je moet dat beest eens opvoeden" (neef), daar kan ik gewoon niks mee en dat maakt me alleen maar verdrietig en onzeker. Net of het mijn schuld is dat ze zo doet en of ik een mesjokke hond heb. Ze doet dit niet omdat ze het zo leuk vindt.
Volgens mij beseffen zulke mensen niet wat ze zeggen. Mijn collega heeft 2 leuke, makkelijke honden, mijn neef heeft een vogel geloof ik.
Als je dan niet weet wat je moet zeggen, hou dan gewoon je mond, hiermee help je me in ieder geval zéker niet.

Ik denk ook dat die mensen niet beseffen wat ze zeggen Cindy....
Waarschijnlijk hebben ze helemaal niet in de gaten dat het jou zo raakt...
Laat je hierdoor niet van de wijs brengen...( dat is makkelijk gezegd, dat weet ik )
Je houd van Mellow, en je wilt hem graag helpen...
(en ik weet zeker dat het je gaat lukken... )
Hoe mooi is dat...

Super dat je hulp van Esther kan krijgen, dit zou ik ook zeker aannemen, ik heb zelf met Lola veel aan haar adviezen gehad.
Voor het homeopatisch middel zou je een goed homeopaat ik kunnen schakelen, ik durf dit zo niet te zeggen. Misschien kan Ilja je helpen hiermee.

Vanmorgen om 7 uur ging het redelijk, vanmiddag om 12:30 niet. We zijn deze keer niet eens tot het grasveld gekomen, grote ogen, staart tussen de benen en totaal bevroren.
Ben nog even blijven staan, toen we oogcontact hadden heb ik zachtjes geknipperd en gezegd "ga je mee wijfie?" Zij dacht alleen maar 'ga jíj mee, naar huis!'
En zo waren we dus binnen 5 minuten weer thuis, waar ze gelijk op de bank kroop.

Ik heb snel mijn oude broek aan gedaan, een boterham gegeten en haar in mijn auto gezet. Half uurtje rijden en lekker in het Leuvenumse Bos gewandeld. Ze heeft een paar bange momentjes gehad (soms omdat we honden hoorden blaffen of fietsers zagen, maar ook een keer om iets onzichtbaars), maar toen ging ze dicht bij me staan of zitten (overwinning, want dit deed ze voorheen ook nooit!). Ik hurkte dan bij haar, praatte af en toe een beetje en na een minuut of 2, 3 zei ik "zullen we weer gaan?" en hop, daar ging ze weer.

We zijn 2 uur in het bos geweest, ze heeft gerend, in het water gespetterd (en ze viel iets te diep in het water ), nog meer gerend, inclusief woeste gromgeluiden en lekker op haar rug gerold (volgens mij in de vossenpoep...).
Kortom: ze was weer even gewoon een blije, jonge hond.
Ze heeft dit echt nodig gehad en ik ook.

Vandaag voel ik me wel weer wat beter in ieder geval, was gisteren behoorlijk van slag door alles.
Al vond ik het vanmiddag ook weer heel triest om haar zo bang te zien, maar goed, we hebben toch een heerlijke middag gehad in het bos

En de topictitel is al lang niet meer van toepassing, ze gaat definitief níet intern bij Martin Gaus.