Gedragstherapeut ingeschakeld

Nog even een positieve update die ik wil delen

Om 19:30 uur moest mijn vriend weg, hij dacht al dat ik het niet fijn zou vinden om hier op de heel, héél donkere dijk te gaan lopen 's avonds, dus opperde dat ik een stukje mee zou rijden, zodat Mellow en ik terug konden lopen.
Qua tijd moet ze dat redden (normaal gesproken is rond 21:30 de laatste wandeling en de eerste om 7:00 uur, ook op vrijdag om 21:30 voor het laatst en zaterdag rond 9:00 weer).
Dus daar liepen we, plas en poepje gedaan, langs de haven weer terug richting huis (iets van 15 minuten). Er liepen 2 mensen in de haven (achter hek en struiken), dat vond ze wel eng. Staart tussen de benen en dicht naast me lopen. Lijn stond wel wat gespannen, maar ze trok niet als een bezetene, bleef veilig naast mij (fijn!).
Uiteindelijk weer overgestoken, terug naar huis.

Wil ik net de vaatwasser gaan aanzetten, staat ze bij de deur en kijkt me aan. Dus ik zeg "wil je nog even naar buiten? Zullen we nog een klein stukje lopen?" Daar had ze wel oren naar.
Dus jas en schoenen aan (ik dus), tuig om en naar buiten. Wil ik ergens een straat door (om aan de andere kant weer terug te gaan) wil ze niet: ze wilde nog verder
Ik weet wel dat ik degene ben die de route bepaald, maar in dit geval vond ik dat zij dat wel even mocht doen

Ze heeft lekker gelopen, wat gejaagd op langswaaiende blaadjes. Niet hard trekken, niet bang.
Aan het eind van de wijk, waar we normaal langs het gras lopen, blokkeerde ze even, ze wilde een andere kant op. Ben even blijven staan, heel zachtjes aan de riem getrokken ("kom je weer mee?") en toen liep ze mee.
Nog meer blaadjes gejaagd, nog een plas. Heb nog even staan praten met de vriendin van mijn oom en weer naar huis.
Thuis bleef ze naar buiten kijken toen ik de container langs de weg ging zetten; ze stoof dus ook niet gelijk naar boven, wat ze de afgelopen dagen wel deed.

Ik was helemaal blij dat ze zelf al aangaf dat ze nog een keer naar buiten wilde en nóg blijer dat ze gewoon nog niet terug wilde

Ging zelf ook met een fijner gevoel naar buiten, mede dankzij de boswandeling van vanmiddag en de vroege avondwandeling.
En zo blijkt maar weer hoe mijn gevoel toch doorwerkt op haar

De Flexilijn blijft voorlopig even alleen voor boswandelingen (omdat ze niet los kan is dit haar enige stukje vrijheid), hier in de wijk gewoon de 1.80 of de 1.10 lijn.

Da's met een fijn gevoel naar bed, slaap lekker!

Mireille

Lekker toch Cindy,zo lekker doorgaan

Een mooie afsluiting van de dag.....

Klinkt goed!

Een hond is niet zomaar bang voor alles en iedereen wat is er met de hond gebeurd vraag ik mij af.

Een hond is niet zomaar bang voor alles en iedereen wat is er met de hond gebeurd vraag ik mij af.

Cindy ik had dit even allemaal gemist, maar wat naar dat Mellow (of eigenlijk jullie) weer zijn teruggevallen...maar dus blijkbaar ook weer opkrabbelen, super! Je zegt eerder waarom jij, die toch al snel van slag is etc., toch deze hond moest nemen die eigenlijk hetzelfde is. Nou daarom dus, om er samen sterker uit te komen. Je krijgt de hond die je nodig hebt! Het is voor jullie beiden heel belangrijk dat jij jezelf op orde krijgt en houd en hierdoor kan Mellow ook beter functioneren.

Zoals je weet is Shira ook een echte bange poepert voor alles wat met mensen te maken heeft (vuilcontainer en stilstaande auto met draaiende motor inclusief) dus ik weet hoe het is, maar een terugval heeft Shira nooit gehad...het gaat langzaam dat wel maar het gaat continu vooruit. Dus wat dat betreft kan ik geen advies geven. Jullie hebben al zoveel bereikt ga gewoon lekker zo door wat iedereen ook zegt, je hebt al bewezen dat wat jullie deden ook werkte. Ga misschien ook vooral met jezelf aan de slag. Ik kan ook zo malen en je word echt een gelukkiger mens als je alle negativiteid los laat, weg ermee, ga meer genieten en blijf positief!

Als je een negatieve gedachte krijgt waar je toch niets mee kan (uberhaupt of op dat moment), zet die in gedachte in een bestelbusje en laat het wegrijden, telkens opnieuw. Zet je zintuigen open en geniet van het moment zonder te oordelen (wat zie je, wat ruik je, wat hoor je) denk dan aan die maffe en lieve Mellow als ze weer eens zo'n dolle bui heeft, fijne dingen...(ja sorry ik heb een zweefteefcursus gedaan en vond dit wel fijne handvatten...)

Ja, als ik dát wist dan was het waarschijnlijk al een stuk minder moeilijk...

Misschien bedoel je het niet zo, maar het komt op mij een beetje negatief over.

Gelukkig kan ik nog steeds genieten van haar gekke momenten. Haar piepspeeltje wat een beetje defect is en hele sneue piepjes laat horen, waar zij dan weer heel gek bij kijkt. Simpel, maar dat tovert al een lach op mijn gezicht

En er zit ook zeker wel wat in om de negatieve dingen weg te sturen. Gewoon genieten van het zonnetje, een blije hond en haar gekke tic om blaadjes achterna te jagen

Heb ook antwoord van het asiel, zij gaat informeren bij hun gedragstherapeut, dus daar hoor ik nog meer over.

Kreeg ook de tip dat het misschien wel goed zou zijn om Mellow tijdens de jaarwisseling daar onder te brengen, maar denk dat dat misschien wel meer stress veroorzaakt. In huis is er namelijk niks aan de hand.
En om haar nou al half december weg te brengen tot halverwege de eerste week van januari...

Wat ik mis in het hele plaatje is duidelijkheid voor de hond.
De onzekere bange hond heeft de leiding overgenomen.
Zo zal zij altijd onzeker en bang blijven.

Ik heb zelf een onzekere bange Mechelaar/border, sinds ik zelf mijn onzekerheden overboord heb gezet en zelfverzekerd ben gaan lopen gaat het stukken beter.
Ik straf niet, maar beloon ook niet veel.
Vindt de hond iets eng, jammer dan, wij gaan door, commando volg ebn door lopen.
Loopt de hond door en naast mij dan belonen, soms pas tien meter verderop.
Moet zeggen het klinkt gemakkelijker dan het is, bij moest een grote knop omgezet worden.
Maar nu loop ik met een lieve trotse hond overal langs, tussendoor en met opgeheven trotse staart!

Als jou hond bang is en je legt eenarm om de schouders, dan ben je de angst aan het bevestigen, dan geef jij een signaal, van ja lieverd het is ook heel erg eng, vindt het vrouwtje ook hoor!
In zo'n geval zou je beter rechtop kunnen gaan staan, schouders recht, hoofd omhoog en vol zelfvertrouwen zeggen volg! en verder lopen of zij het nu wil of niet, jij moet de leiding geven en nemen.
Jij of jou vriend moeten de dienst gaan uitmaken, niet de beslissing bij de hond gaan leggen.
Als jou hond ergens bang van is en naar huis wil en je geeft toe hieraan, dan bevestig je ook dat het iets is om bang voor te zijn.
Een bange, onzekere hond heeft een zelfverzekerde leiding nodig, iemand moet uitstralen dat er niets aan de hand is en je moet haar echt niet zielig gaan vinden, even doorbijten en je krijgt een kei van een hond ervoor terug!

Ik val je niet aan hoor, integendeel, ik weet hoe moeilijk het is, ook ik vond alles waar mijn hond angst voor had ook zielig, maar hij werd alleen maar banger en banger.
Tot ik iemand tegen kwam en mij zeg maar onderarm nam en leiding gaf en ik echt geen medelijdende blik of iets dergelijks naar mijn hond mocht sturen is mijn hond stukken voor uit gegaan, nu is het lieverd die overal mee heen gaat, overal het plezier van inziet en is hij eens onzeker, schouders recht, kop omhoog en gaan met die banaan denk ik dan en is het weer klaar.
Ik hoop echt dat je wat hebt aan mijn berichtje, al is het alleen maar als steun, dat ik mijn ervaring deel, want ik weet heel goed hoe het gaat met de waterlanders, ben daar ook geweest!

Wat goed te lezen dat jullie een lekkere wandeling hebben gehad.Ik kan me goed voorstellen dat het voor jullie allemaal heel verwarrend is dat het de ene keer wel goed lijkt te gaan en de andere keer niet.

Draagt Mellow bij elke wandeling hetzelfde tuig? Kan daar niets knellen of irriteren dat een bepaalde spanning geeft?

@ Rita: ik heb al die dingen al geprobeerd. Blijven staan (zodat ze even op adem kon komen) gevolgd door "kom mee", negeren, steunen (en niet troosten): niks helpt op zo'n moment.
Ze is ook met geen mogelijkheid mee te krijgen. Wordt ook alleen maar banger op het moment dat ik zeg "kom mee" en gewoon doorloop. En ik heb het écht geprobeerd (meerdere keren).

Dit speelt al sinds we haar hebben. Soms is het een tijdje weg, dan is het weer terug. De ene keer in milde mate (even pauzeren, oogcontact en "ga je weer mee?" waarna we de wandeling kunnen vervolgen), maar er zijn dus ook periodes dat het gewoon echt heel slecht gaat, zoals afgelopen zondag.
Wel of niet praten, wel of niet steunen, wel of niet belonen, doorlopen of teruglopen: in een periode zoals afgelopen zondag werkt alleen de laatste optie (en nog beter is om gewoon helemaal de deur niet uit te gaan).

@ Bertine: ja, ze heeft altijd haar Ruffwear tuig aan. Haar Hurtta tuig is in zulke periodes écht niet veilig, daar wurmt ze zich zo uit.

---

Net weer een rondje in de wijk gedaan, ging best oké. In de laatste straat (waarna we weer terug zouden lopen) stopte ze even, teveel lawaai waardoor ze even in spanning zat.
Even gepauzeerd en weer doorgelopen, ging prima.

Halverwege onze eigen straat ineens weer heel bang en met schrapende nagels naar huis.
Thuis gelijk naar boven (samen weer naar beneden) en nog een keer naar boven. Trillend op de bank, geen stukje komkommer willen, bij de ficus staan, aan de deur krabben en nu ligt ze weer op de stoel van mijn vriend.

De moed zakt me dan echt in de schoenen, dacht ik dat het na gisteravond weer een beetje opwaarts ging, zakt ze toch weer een treetje terug.

Sinds zondag is ze héél aanhankelijk, dichtbij mij of mijn vriend willen zijn (echt strak tegen ons aan liggen), nu houdt ze juist weer afstand.

Hoe gek ik ook op haar ben, soms denk ik wel eens dat een (goed gesocialiseerde) pup van een goede fokker beter voor ons was geweest, zeker als eerste hond.
En van die gedachte word ik niet blij.

misschien een rare vraag Cindy, maar is Mellow weleens neurologisch onderzocht?
zijn er momenten dat het erger is of minder (donker/licht wind/windstil)??

angst is natuurlijk heel ongrijpbaar, dus misschien is het goed om eens een dagboekje bij te houden
met allelei dingen die je standaard waarneemt en dan het gedrag er aan te spiegelen
wie weet geeft het je inzicht

ik ga een beetje met Rita mee (maar das beslist geen beschuldiging) dat het misschien niet goed is toch aardig wat initiatief bij Mellow te leggen "wil je nog een rondje??" ik zou zelf dan (hoe moeilijk ook) even wachten en dan zeggen "kom, we gaan een rondje".

maar tis moeilijk hoor angst, je kan er niet boos om worden, je kan ook niet te veel er in mee gaan..... en wat moet je dan?

ik las ergens een naam van iemand die veel met angstige honden werkt, zou voor mij zeker de moeite zijn en ik zou een keer met Mellow naar een holistisch da gaan, Tannetje Koning bv, zij kijkt naar alle signalen die de hond afgeeft en als iemand dat heel zuiver doet, is het dr. Koning wel. Gewoon een keer een hele checkup, als je haar naam googeld kom je haar kliniek vanzelf tegen, bellen en mailen mag volgens mij nog steeds altijd, en dit is geen klein probleem. Dr. Koning heb ik ervaren als ongelofelijk betrokken en met heel veel kennis op divers gebied.

maar ergens knaagt bij mij iets of er niet iets lichamelijks is, is dat ooit echt zeer grondig uitgesloten?

Oke lees mijn vorige stukje nu nog maar eens, is weer van toepassing...

De tip van Goja kan ik me ook helemaal in vinden. Voor Shira ben ik ook naar Tannetje Koning gegaan en zij heeft voor Shira een backbloesemremedie gemaakt. Ik vind het altijd moeilijk te zeggen of het heeft geholpen of dat ze toch vooruit zou zijn gegaan zonder...maar in de periode van en na de bachbloesem ging het wel een stuk beter en die lijn heeft ze vastgehouden!

Wat een verhaal Cindy!

Respect voor jullie dat je niet de makkelijkste weg neemt en haar terug brengt naar het asiel ofzo

Wij hebben zelf ooit een mishandeld hondje gehad, die was ook bang van alles en iedereen. Zelfs een waaiend blaadje op straat was al te veel. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik daar niet heel veel meer van weet, tenminste over hoe dat is opgelost, ik was te jong toen om dat bewust mee te maken. Het beestje is 16 jaar geworden, hij overleed toen ik 18 was geloof ik.

Ik heb het hele topic doorgelezen, wat mij uit de beschrijvingen een beetje opvalt (kan het mis hebben hoor) is dat Mellow heel sterk reageert op hoe jij je voelt, klopt dat? Het zou kunnen dat jullie onbewust elkaars angst versterken.

Wij hebben nu Lycan, wel vanaf pup af aan, die is bang in het donker. In de weekeinden is dat erger dan door de week.. Nu ben ik daar eens op gaan letten en in de weekeinden lopen er hier in de buurt vaak dronken lui enzo (we wonen in het centrum) ik zelf vind het dan minder prettig om met het donker buiten te zijn, hij dus ook..

Is het misschien een optie om net als wij nu doen, op de momenten dat je jezelf minder prettig voelt samen met je vriend te gaan wandelen? Bij mij heeft dat heel goed geholpen. Wat ik ook gedaan heb is wandelen met iemand en een evenwichtige hond erbij. Lycan ging dat gedrag kopieren.

Het is jammer dat je zo ver weg woont anders was ik graag met je gaan wandelen samen met Lycan en Mellow.

Ik hoop dat jullie er uit gaan komen, Mellow, maar jij zelf zeker ook verdienen dat!

Groetjes Irene

@ Goja: donker/licht of wind/windstil maakt geen verschil. Regen/droog ook niet trouwens.
Als het goed gaat, gaat het goed, dan maakt het weer niks uit. Als het hard regent en het waait is ze (in tegenstelling tot een jaar geleden) helemaal in haar nopjes

Ben hiermee ook nog niet naar de dierenarts geweest. Het is ook niet eerder zo erg geweest als zondag.
Zaterdag schrok ze weer van een groepjes fietsers op het fietspad, zondag van 1 iemand op een step.
En ja, dat soort dingen ziet ze op een werkdag niet (want dan is het veel vroeger).
Net of de eerste wandeling bepalend is voor de rest van de dag, zo lijkt het een beetje.

Hoewel ze normaal altijd weg wil als iets eng is, liep ze gisteren (bij de vroege avondwandeling) dicht bij me, dat gaf mij ook een goed gevoel. Ze vertrouwde op dat moment dus echt op mij.

's Avonds met mijn vriend lopen werkt niet, ze is in het donker altijd heel alert naar mannen toe en als wij samen lopen reageert ze ook zo op hem (als hij alleen met haar loopt dan weer niet, heel typisch).

Het neurologische is ook even door mijn hoofd gegaan (terugdenkende aan vriendje Max), maar dat vind ik voor nu even een hele akelige gedachte.
Het gekke is ook dat ze in huis gewoon Mellow is, lekker rustig als altijd (met soms wat gekke 5 minuten).

@ Irene: ja, ze reageert héél erg op hoe ik me voel. Gisteravond ging goed, omdat ik me ook goed voelde (dankzij de boswandeling van 2 uur). Ik ontspannen -> zij ook ontspannen (en toen ze even bang was, liep ze dus dicht bij me).

Daarom weet ik dat ik óók aan mezelf moet werken en in hoe ik doe naar haar toe. Ik moet zelf ook mijn hoofd wat meer leegmaken, maar ja, dat is ook niet altijd even makkelijk

Het asiel is ook blij dat wij er zo aan willen werken met haar (ze krijgen ongetwijfeld ook vaak genoeg honden retour).

Ik moet mezelf ook af en toe echt even streng toespreken. Dat we hier écht wel doorheen gaan komen en dat het geen zin heeft om in mijn eigen neerwaartse spiraal te blijven hangen.
De ene keer lukt dat alleen wat beter dan de andere keer.

Hoi Cindy,

Ik snap dat het niet makkelijk is en je gevoel hadden we maar een goed gesocialiseerde pup van een fokker. Heel begrijpelijk, hoewel ook een pup zo z'n lastige kanten heeft... Janouk was een pup van een goede fokker en toch viel hij uit naar vreemde honden en dat heb ik er nooit helemaal uit kunnen krijgen.

Wat mij opvalt is wat je schrijft over Mellow en jouw vriend 's avonds buiten. Als je met z'n drieen loopt, wie heeft dan de lijn vast? Jij of je vriend? Als jij de lijn vast hebt, zou ik het eens andersom proberen, dus je vriend de lijn geven. Reageert ze dan ook zo naar hem?

En ziet ze wel goed in het donker? Loopt ze wel eens ergens tegenaan? Ik vind het zo opvallend dat ze in het donker ook zo alert is naar jouw vriend, je zou toch verwachten dat ze ruikt dat hij het is?

Mireille

Ja, ze ziet wel goed, jaagt in het donker ook op blaadjes (en drollen...) en is ook nooit ergens tegenaan gelopen.
Als we samen lopen (in het bos) heb ik eigenlijk altijd de lijn vast, hij maakt namelijk altijd foto's.
's Avonds lopen we haast niet samen, maar ook dan heb ik de lijn vast. Is zo gegroeid, geen speciale reden voor.

(Overigens net weer blinde paniek. Voelde de spanning al toen we de straat nog niet uit waren, "kom, lekker even plassen".
En ja, daar waren weer 2 fietsers op het fietspad... Ben nog even blijven staan, toen probeerde ze weg te komen, achteruit lopen, alle kanten op, zachtjes piepen. Heb haar even laten zitten, maar ze was níet te kalmeren. Heel hard piepen, nog nét niet gillen, en NAAR HUIS!
Nu ligt ze, met haar tuig nog aan, een beetje te rusten. En ik zit met mijn jas aan op de bank, heb mijn vriend gemaild (die het toch niet leest want zit in vergadering), mijn moeder gemaild (want die vroeg hoe het ging). En tsja, nu weet ik het écht niet meer. Ga morgen het asiel wel bellen, of ze de GT al hebben gesproken. Dit kan niet nog weken zo doorgaan namelijk.
Twijfel nu of ik het zo moet laten, of ik misschien gewoon wéér naar buiten moet gaan of dat ik haar even meeneem in de auto naar het grote veld, zodat ze aan de lange lijn even kan rennen.)

misschien dat het echt goed is een dagboekje bij te houden
wie weet wat opvallends daar toch uit naar voren komt
voor het eten, na het eten, wie heeft de lijn, welke lijn (ik noem maar wat hoor)
waar schrok ze van, waar niet
al is het alleen maar om zelf een beetje grip op de situatie te krijgen, dat kan al enorm helpen.

neurologisch vroeg ik me af omdat het zo wisselt, ze schrikt niet per definitie van......
het lijkt afhankelijk van de willekeur van het moment, en dat maakt het voor jullie wel heel erg moeilijk en zwaar. En ook voor Mellow zelf natuurlijk.

zelf zou ik Tannetje bezoeken, zij is niet alleen dierenarts voor een fysiek probleem, zij kijkt, voelt, beziet de hele hond, en dat kan ontzettend waardevol zijn, kan zij niks extra's betekenen, laat ze dat ook absoluut weten, vindt ze doorwerwijzing verstandig, dan weet ik uit ervaring dat ze nog de telefoon naar je eigen da pakt ook (als er serieuze zaken zijn)

tis maar een idee, maar soms moet je ergens min of meer opnieuw beginnen, maar dan vanuit een andere invalshoek.

nogmaals sterkte.

Ok, jij gaat nu je jas uit doen, een kop thee zetten en iets doen waar jij van relaxed c.q. geniet. Uhm, misschien hou je wel niet van thee, voor mijn part neem je een glas wijn . Lekker boek. Negeer Mellow even en verwen jezelf.

Even loslaten, zowel voor jezelf als voor Mellow...

Zelf zou ik er denk ik even voor kiezen om je vriend vanavond de lijn vast te laten houden. Het zou namelijk wel eens kunnen schelen voor het onbewust spanning op de lijn zetten. Ik krijg het gevoel dat je nu even in een viscieuze cirkel zit. Loslaten die hap, als madam niet wil wandelen, dan wil ze niet wandelen. Het is niet prettig dat ze bang is, maar ze heeft het goed bij jullie thuis, af en toe lekker naar het bos en de wereld vergaat niet als het blokje om vandaag niet meer lukt. Ik klink streng, maar dat komt omdat ik de glimlach en knuffel voor jou er niet bij kan laten zien .

Een wijs iemand zei ooit tegen mij, jij kan niet verantwoordelijk zijn voor andermans levensgeluk. Tot op zekere hoogte geldt dat ook voor een hond. We controleren hun leven meer dan dat van onze medemens, maar we kunnen niet alles voor ze oplossen. Hoe balen dat ook is.

En ik zou maar eens een GT van hier in gaan schakelen, die snel bij jou kan komen, dan heb je iemand die jou even steunt, want volgens mij heb je dat hard nodig nu.

Mireille

Jas heb ik al uit gedaan, flesje drinken staat voor me
En haar tuig is ook uit, ze legde haar kop in mijn nek en ligt weer dicht tegen me aan.

Vanavond mag mijn vriend haar uitlaten (of samen, maar hij de lijn).

En een dagboekje is misschien zo'n gek idee nog niet.
Dan moet ik haar ook gelijk wat meer observeren.

Een GT komt er zeker, óf die van het asiel óf een andere.
Website van Tannetje Koning heb ik ook bezocht, maar vind het zo'n onduidelijke website.
Is ze nou dierenarts of nog meer? Kan er niet goed wijs uit worden.

Kijk thats the spirit!

ja ze is veel en veel meer... Van voedingsdeskundige tot Holistisch dierenarts, maar ook weet ze alles over de reguliere diergeneeskunde.

Misschien als je gaat naar "Geneeswijzen" en dan "Bloesems"...is dat verhelderend?

Ik denk dat je haar het beste even kan bellen of een mailtje kan doen, want al die ingewikkelde namen van die behandelingen snap ik ook niet hoor!

De ochtendwandelingen gaan de hele week al goed.
Gisteren rond 12:30 ging het redelijk. Eind van de middag weer totaal niet. En 's avonds gaf ze zelf aan dat ze een plas moest doen, dus mijn vriend heeft haar uitgelaten. Ze had een paar momentjes van 'ik wil niet', maar hij heeft haar gewoon meegenomen, niks gezegd, gewoon doorgelopen. Ging best goed.
Vanmorgen ook niks aan de hand, begin van de middag ging het zo: filmpje 1 (géén idee waarom ie gekanteld is ) en filmpje 2.
We hebben wel 100 meter gelopen...

Heb contact gehad met de GT van het asiel, maar die zit helemaal in Boschoord. Kost dus al 60 euro alleen aan reiskosten en ja, dat vind ik een hoop geld, want dan heb ik nog niks.
Ik kan ook de GT hier in Lelystad bellen, maar (ik quote de GT uit Boschoord): "ik heb een speciaal programma voor asieldieren".

Nu vraag ik me af of dit niet iets van puberteit kan zijn? Heb wel eens gelezen dat ze dan ook ineens weer heel bang kunnen zijn van (in onze ogen) de simpelste dingen.

Zal vanavond even overleggen met mijn vriend over de GT die aan het asiel verbonden is en dan moet ik morgen maar een beslissing nemen hoe we hiermee verder gaan.
Hij vindt het wat zonde om iemand van heel ver te laten komen en ik weet het simpelweg niet.
Maar goed, morgen weet ik het ook niet en overmorgen ook niet.

Waarom staan jullie daar stil in het eerste filmpje? Het lijkt of dit te spannend voor haar is, alsof ze denkt dat er iets van haar verwacht wordt?

Bij het tweede filmpje had ik haar denk ik even naast me genomen ipv dat ze voor je loopt.

Maar goed het is maar een indruk, ik kan het zo ook niet zeggen. Er zijn zo te lezen ook al veel goede ervaringen, en die keer dat ze zelf aangaf verder te willen is ook heel positief. Ik laat Lola regelmatig de route uitkiezen en voor haar werkt dit ontspannend. Of dit voor Mellow ook zo is kan ik zo niet beoordelen. Maar ikzelf zou er zeker aan toegeven als ze ergens heenwil, als dit tenminste mogelijk is natuurlijk.

Hoe gaat die gt uit Boschoord precies te werk en wat is zijn of haar visie?

Zou het haar meer rust geven als ze naast je loopt, zoals Dobry ook aangeeft?
Santa laat ik naast me lopen, links, soms loopt ie achter of voor, als ie aan de lijn loopt, maar niet dat heen en weer gezwaai. Bij hem merk ik dat we hem moesten "begrenzen", hij heeft soms moeite met teveel ruimte, zeg maar, dan kan hij nerveus worden.
Geen kritiek hoor, ik probeer even mee te denken, maar vind het erg moeilijk.
Ben benieuwd hoe jullie verder gaan, het is een prachthondje, hoop dat je eruit komt!

In filmpje 1 zit een duidelijk fragment waarbij je haar kunt helpen. Op het moment dat ze de kop wegdraait kun je aangeven goed zo en loop je weg van de enge plek. Dit is dan de BAT training. Als ze iets niet vertrouwen dan durven honden niet weg te kijken. In filmpje 1 heb je 2 momenten.

In filmpje 2 zie ik dat ze allemaal maar snuffeld en dat jij achter haar aanloopt. Zelf is dit geen keuze van mij. Strakke lijn betekend hier niet meer verder wandelen. Ik weet niet of jullie dit altijd zo doen of nu alleen maar voor het filmpje.

Qua gt moet je kijken wat voor jullie het beste voelt. Ik moet ook van ver komen en voor mij is dat geen probleem.

Op het eerste filmpje vermoed ik dat je stil bent blijven staan om het filmpje goed op te kunnen nemen, of niet? Ik zag in elk geval een hele gespannen hond met signalen van angst. Wel viel het me op dat ze toen ze bij jou kwam direct weer bij je weg ging, terug naar datgene waar ze duidelijk bang voor was... Hetzelfde zag ik in het tweede filmpje. Ze loopt te trekken aan de lijn en ik had ook hier niet het idee dat ze ontspannen was. Ze lijkt me in elk geval totaal geen zelfverzekerde hond en in dat geval zou ze juist op jou moeten kunnen vertrouwen. Haar gedrag laat zien dat ze dat misschien nog niet doet. Anders zou ze juist zo dicht mogelijk bij je willen blijven in angstsituaties. Ik zou haar aan een kortere lijn doen waar ze echt niet ver bij jou vandaan komt, aan de lange lijn geef je gewoon een gevoel van 'regel het zelf maar, los het zelf maar op' en dat is denk ik waar ze ook zo angstig door word. Ze KAN het helemaal zelf niet aan. En dus is het aan jou om leiding te geven en te laten zien dat jij het WEL aan kan en dat zij jou kan volgen en op jou haar vertrouwen kan stellen. Ik denk dat het tijd word dat jij duidelijk gaat maken aan Mellow dat jij degene bent die het op moet lossen en niet zij. En als dat gebeurt kun je Mellow overal mee naar toe nemen, ook al is ze er bang voor. Puur omdat ze jou vertrouwd. Maar dat vertrouwen moet je verdienen en ik denk dat je daar beter mee bezig kunt gaan dan alleen met bijvoorbeeld het niet trekken aan de lijn of zo.

Pffff pijn in m'n nek, ben bij het 1e filmpje op het bureau gaan liggen.

Wat ik zeggen wou....ik ben het met Dobber eens.

Wow, zo veel reacties, ik heb alleen jouw stukjes gelezen Cindy, en de laatste van Dobber.
Allereerst: goed van je dat je hier je hart lucht!
Filmple 2 kreeg ik helaas niet geopend. Loopt Mellow altijd aan zo'n lange riem? of was het om haar te kunnen filmen?
Ik zag dat ze heel erg 'heen en weer dwarrelend' voor je uit liep. Wat dat aangaat kan ik uit eigen ervaring zeggen, wat Dobber ook al aangeeft, hoe meer lengte van de riem ze krijgen, hoe meer ze dit doen. Ik denk dat de situatie momenteel te complex is om je alleen op het lopen aan de riem te gaan focussen.
Ik hoop dat je een goede G.T kunt vinden. Mijn ervaring is dat een goede G.T er niet zo zeer is om jou er op te wijzen wat je verkeerd doet, maar om als het ware als tolk tussen jou en je hond te fungeren.
Bovendien kan hij/zij wellicht ook een steun en vraagbaak voor je zijn nu je mentaal 'op' begint te raken!
Een gevoel wat overigens zo goed herken, ik heb ook wel eens met een natte nek en de tranen in mijn ogen gestaan. Niks om je voor te schamen!