Gedragstherapeut ingeschakeld

De lengte van je lijn kan idd bepalen of ze het idee krijgt om alles zelf te mogen regelen. Maar om te bepalen of dit zo is. Hoe lang is je lijn? En hebt je het wel eens geprobeerd om een kortere lijn te gebruiken?

Zelf hanteer ik de regel, eerst goed aan een wat kortere lijn, dus max. 1.20 meter en daarna aan een langere lijn (3 meter). Heb ik geen contact aan de lange lijn dan gaat de korte lijn er weer aan.

Zo kun je je hond toch sturen en steunen.

@ Dobry: in het eerste filmpje stonden we stil omdat ze niet verder wilde. Dat heeft ze wel eens (ook tijdens niet-bange periodes), maar na een kort momentje pauze kunnen we dan ook weer verder (maar nu dus niet).

Hoe de GT uit Boschoord precies te werk gaat weet ik niet. Had ook niet echt een héél goed gevoel bij het telefoongesprek, dus vandaar dat ik ook wat twijfel.

Voor ik het tweede filmpje maakte ben ik wel even dicht bij haar gaan staan, maar dat hielp op dat moment niet, ze wilde gewoon naar huis.

Ik laat haar, bij goede momenten, ook wel eens bepalen waar we heen gaan. Soms loopt ze automatisch dezelfde route, soms geeft ze aan dat ze nog een stukje verder wil en dat doe ik dan ook wel eens als het kan.

@ Santa: als ze zo bang is hou ik de lijn altijd kort (korter dan deze maximale lengte van 1.10 ongeveer, pak ‘m dan gewoon dichter bij haar tuig vast), maar dan nog trekt ze heel erg. Als ze niet zo bang is hangt ie ook wel eens in een boogje, of ze loopt wel naast me, maar meer in het gras (dus geen heel gespannen lijn, wel een rechte lijn, voornamelijk omdat ze niet langs het randje wil plassen en poepen).

@ Esther: dus als ze zo wegkijkt moet ik haar belonen? Maar wat betekent het dan als ze zo weg kijkt? En waar beloon ik dan voor door “goed zo” te zeggen?
Ik weet alleen niet wat ‘de enge plek’ was. Er kwam gewoon een punt daar op die grasstrook dat ze niet meer verder wilde, waarom weet ik niet.
Rond de 20 seconden van filmpje 1 liep er iemand op het fietspad, denk dat dat de trigger weer was.
Rond de 35 seconden gaapt ze, wat betekent dat dan? Téveel stress/spanning? Op dat moment kijkt ze ook even naar mij en kijkt dan weer weg.

In filmpje 2 liepen we juist al weer terug richting huis, filmpje 1 was het einde van de (korte) heenweg zeg maar.
Normaal gesproken trekt ze ook niet zó idioot hard en corrigeer ik haar ook als ze links-rechts-links-rechts schiet (corrigeren in de zin van “deze kant” en dan blijft ze ook wel aan die kant lopen).
Snuffelen doet ze altijd wel, maar niet op deze manier en is normaal ook niet storend.

@ Dobber: nee, zie antwoord aan Dobry.

Een kortere lijn als deze heb ik niet, deze lijkt misschien heel lang, maar hij is iets van een 1.10 meter, ik hou ‘m ook vaak genoeg wat korter vast (zoals maandagavond, toen liep ze heel mooi naast me en hadden we dus écht een goed moment dat ze bij mij kwam toen ze het even eng vond, toen trok ze ook absoluut niet).

Zelfs als ik de lijn op de helft vasthoud (55, 60 cm) dan reageert ze af en toe zo.
De politielijn (max. 1.80) gebruik ik al niet meer en de Flexilijn ligt in mijn auto (weg gaat ie niet, maar ik gebruik ‘m in de wijk niet meer, alleen in het bos, zodat ze wel even lekker kan rennen).

Normaal gesproken zit mijn telefoon ook gewoon in mijn jaszak hoor, ik film niet elke wandeling.

Alle tegenstrijdige berichten duizelen me ook wel eens. Op de ene site lees je dat je je hond niet moet aaien als ie zo bang is (omdat je ‘m dan zou belonen), de andere site zegt dat je er moet zijn voor je hond (en dus steunen).
De een zegt dat je gewoon moet doorlopen, maar dat zou betekenen dat ik haar soms mee moet slepen (want bepaalde momenten is het gewoon écht onmogelijk om door te lopen).
Als ik maar gewoon doorloop wordt ze alleen maar banger en trilt dan bijna de straatstenen eruit bij wijze van spreken (en dan krijgen we dus weer zo’n dag als zondag). Als ik haar even een momentje van rust gun loopt ze soms namelijk ook weer gewoon mee (dus dat momentje heeft ze af en toe wel nodig), maar soms geeft ze ook overduidelijk aan dat het haar teveel wordt en ze weer terug wil.
En ja, volgens sommigen beloon ik haar dan weer en ga ik mee in haar angst door naar huis terug te gaan.

Overigens hebben we gisteren eind van de middag ook nog een klein stukje gelopen.
Tegen mijn principes in ben ik door het gras gelopen (gatver...), we kwamen niet heel ver, maar ze heeft alles gedaan wat ze moest doen. Klein rondje dus, maar heb het zo gelaten. Besluit soms ook bewust om terug te gaan als ze zich anders gaat gedragen, om te voorkomen dat ze weer totáál over de zeik raakt en gillend over straat rent.

Mijn vriend laat haar altijd ’s morgens uit, ik doe de overige drie wandelingen. Ze heeft namelijk ook periodes dat ze ’s avonds niet echt enthousiast is om met hem mee te lopen en dan is er bij mij niks aan de hand (hij haalt met moeite 10 minuten, terwijl ik dan zo drie kwartier kan lopen).
De laatste dagen doet hij haar ’s avonds ook en dat gaat ook goed.
Denk dat hij momenteel even haar stabiele factor is.

Ik moet dus ook zéker met mezelf aan de slag, daar ben ik me ook wel terdege van bewust.
Er spelen wat dingen die zorgen dat ik me niet top voel (dit met Mellow, maar ook ernstige ziekte van het zoontje van mijn collega), het is mij momenteel even wat teveel allemaal.

Maandag zijn we naar het Leuvenumse Bos geweest, was een heerlijke wandeling.
Woensdag naar het grote veld een km of 2 van huis af.
Vanmiddag ga ik weer even met haar naar het bos, kan ze zich weer even uitleven in de modder.
Dat soort wandelingen knappen we allebei van op

Hele lange post, denk dat ik alles wel heb beantwoord en gezegd.

Ik denk dat er een verschil is tussen "troosten en troosten"(aaien).
Als je aait met een gevoel van medelijden, dan bevestig je vlgs mij de angst, maar als je aait met een stevig/nuchter gevoel van "er is niets aan de hand, ik ben er voor je, kom maar" bevestig je de angst niet is mijn ervaring.
Het is maar welke intentie in het gebaar 'troosten zit".

Ik herken in de houding van jouw Mellow in die filmpjes mijn eigen jongeman eerder, wanneer hij kids opmerkte of er bv een grote pratende groep mensen ergens stond. Hij sloot zich helemaal af, ging helemaal op in zijn angst en was niet meer bereikbaar, staart tussen de benen, echt een bonk stress, heel zielig. Het liefst willen weglopen wat je beschrijft herken ik ook, echter dat heb ik niet toegelaten, hoogstens soms wat ruimte creeëren en een "zit". En vervolgens de signalen lezen, ontzettend op de houding van de hond letten, "goed gedrag" belonen (0:32-0:33 zou ik bv waarschijnlijk hebben beloond)... en meestal aai(de) ik hem als ik hem in een zit had gezet heel rustig van nek tot staart (om nog even op je verwarring in te spelen ). Hier werkt dat dus wel. Om hem heen willen hangen heeft hier juist een averechts effect, maar die aai geeft toch net dat beetje steun en kalmte.


Uiteraard zelf ook het hele trainingsmoment kalm blijven. En prikkels hebben we langzaam op geprobeert te bouwen, al heb je dat niet altijd in de hand en in jullie situatie zo te lezen helemaal niet (bij ons was het immers één specifieke angst terwijl het bij jullie heel veel triggers kan hebben als ik het zo lees). En met mate. Na een vermoeiende/stressvolle ervaring die we (hopelijk ) positief afgesloten hadden gingen we vaak gewoon naar huis. Dan maar een ander keertje weer naar buiten.

Gelukkig gaat het inmiddels al een stuk beter met hem en lopen we tegenwoordig vaak "gewoon" voorbij de meeste kids (behalve de echt drukke exemplaren dan ). Je ziet hem vaak nog wel even tongelen als er kids in de buurt komen dus spannend vind hij het zeker. Ik geef dan meestal een duidelijke opdracht als ik dat zie, bv "rechts", dan is het vaak wel goed.. maar pfoei... ik weet hoe ontzettend verdrietig je je soms kan voelen, zeker wanneer de hond zich helemaal afsluit. En dan ook nog hard gillen zeg je.. poeh...
Ik kan me voorstellen dat dat echt iets met je moet doen. Probeer je er ondanks dat toch op te trainen zelf rustig te blijven, hoe hard zo ook gilt. Makkelijker gezegt als gedaan misschien, maar je zou het kunnen zien als een stukje mindfulness met honden.



Wens je in ieder geval ontzettend veel succes, weet zeker dat jullie met jullie liefde en inzet eruit gaan komen. Geniet van de mooie momentjes samen en probeer zelf niet teveel mee te gaan in Mellow's spanning. En die GT, die zou ik echt gaan kiezen op wat voor jullie het beste voelt Sterkte, super dat je je zo inzet voor Mellow, geef de moed niet op!

En zo leer je jezelf op een gewone vrijdagmiddag ineens heel goed kennen...

Kwam thuis, heb poes eten gegeven en ben met Mellow naar buiten gegaan.
Ze was wel wat gespannen, maar het waait behoorlijk en dan is ze altijd gespannen (want: blaadjes opjagen!). Aan het begin moest ik haar een paar keer aansporen om mee te lopen ("kom mee"), maar liep ze wel mee, al ging het niet echt van harte. Heb mezelf in gedachten ook even ferm toegesproken 'dit gaan we sámen doen!', tegenwoordig probeer ik van alles om mijn gevoel maar niet door haar te laten oppikken

Verderop zag ik iemand lopen met een hond en moest de gedachte 'o jee, ze zal toch niet weer...' diep wegstoppen.
Toen de persoon dichterbij kwam en naar mij zwaaide zag ik dat het mijn oud-collega was met haar (oude) Golden reu.

Heb even met haar staan praten over afgelopen week, vond ze erg sneu. Mellow reageerde wel heel vrolijk naar haar (al vond ze het ook een beetje spannend).
Ze is met mij mee gelopen, omdat ze dacht dat het misschien wel goed zou zijn voor Mellow.
Die vond het best leuk, beetje aan haar hond snuffelen, ondertussen wat blaadjes vangen, plas doen
Deed me goed om even samen te lopen, doordat ik met haar aan het praten was, was ik absoluut niet bezig met hoe Mellow misschien wel zou kunnen doen en of er niet misschien ergens ver weg een fietser zou rijden en ze weer totáál in paniek zou raken.
Ik was nu écht blanco en ontspannen en dat heeft zeker bijgedragen aan het feit dat ze zo lekker mee liep

Mijn oud-collega herkende ook wel dingen die ik zei, heeft ze zelf ook last van. Ze zei ook dat je wel gemaakt vrolijk kan doen, maar dat de hond dat ook feilloos oppikt.

Eigenlijk loop ik altijd alleen. Heel soms eens dat ik een stukje met iemand meeloop, maar dat komt maar af en toe voor.
Ben ook meer een alleen-wandelaar, aangezien ik nooit echt gespreksstof heb. En nu bleek dus dat een duo-wandeling voor ons allebei goed was.

Op het eind van mijn route (waar ik weer omkeer) ging zij weer naar huis en liepen Mellow en ik samen verder.
Ook dat deel van de wandeling ging goed. Even een schrikmomentje toen ze iemand hoorde praten, maar ze herstelde zich snel.

Misschien dat ik vanmiddag nog even met haar naar het bos ga, al ben ik ook wel benieuwd hoe de wandeling zou gaan als ik alleen ga lopen, of ik dat gevoel van net kan vasthouden.
We hebben nu in ieder geval een normale wandeling gehad en dat is toch al weer bijna een week geleden.

Heb een week in een flinke dip gezeten, maar hier komen we samen wel doorheen. Ik wil er alles aan doen om te zorgen dat Mellow zich gewoon weer helemaal fijn en veilig gaat voelen. En ja, als ik daar hulp bij nodig heb, dan moet ik me even over mijn gevoel van falen heen zetten, er zijn tenslotte massa's mensen die een gedragstherapeut inschakelen voor hun hond.

Overigens is mijn kortste lijn misschien toch langer dan ik dacht, schat 'm anderhalve meter.
Heb er wel een knoop in gelegd halverwege, dat houd wat fijner vast, heb haar deze hele wandeling op de helft van de lijn bij me gehouden.

Mellow ligt te slapen op de stoel van mijn vriend (over toeval gesproken: dat is een Stressless stoel ) en ik ga even iets kijken wat ik woensdag had opgenomen.

Wat ik nog had willen zeggen is dat Mellow echt een heel mooie hond is, met een mooie glanzende vacht, dat viel me gelijk op bij de filmpjes.

Het is gewoon heel lastig, wat op welk moment de beste keuze is om te maken.

Zelf zou ik er denk ik voor kiezen om weer helemaal vanaf nul te beginnen, alsof je haar net hebt, dus weer korte rondes zonder afleiding, als het kan gewoon lekker ergens in de natuur waar jullie lekker met elkaar een leuk spelletje doen, of gewoon lekker snuffelen voor haar, en een rustig regelmatig schema. Gewoon om even alles te doorbreken en iedereen even een soort van time out te geven en te ontspannen en kijken hoe dit gaat.  Evt. met ondersteuning van homeopathie. Misschien extra vitamines, aangezien stress veel vitamines kost, maar dit zou je met een arts moeten overleggen.

Dank je wel

En ja, het is gewoon ook lastig om uit te vinden welke aanpak voor ons werkt, hier zal ik mijn weg nog in moeten vinden.
Maar... het gáát goed komen!

Zal ook eens bij de dierenarts informeren (ga er dinsdagavond toch heen voor een infoavond over vuurwerkangst).

Vanmorgen weer maar 100 meter kunnen lopen. Lijn kort (halverwege, dus bij de knoop) vastgehouden zodat ze dicht bij me liep, maar ik kwam weer niet verder dan 100 meter. Bang naar het fietspad kijken alsof de engste monsters daar zouden verschijnen.

Thuis al mijn moed bij elkaar geraapt en de GT gemaild. Kreeg vrij snel mail terug met korte uitleg en dat ik haar kon bellen voor een afspraak, dat heb ik net gedaan (kon me inhouden, maar mijn tranen zaten weer hoog). Ze is nu met een speurles bezig, dus vroeg mij om mijn telefoonnummer even te mailen, dan belt ze me straks terug.

Ze zei in haar mail ook dat speuren misschien wel iets is voor Mellow: "Wat voor uw hond wellicht een uitkomst is om zelfverzekerder te worden is het zogenaamde praktijkspeuren wat ik ook aanbiedt: door het werken met de neus is de hond bezig met wat hij van nature kan en ervaart de hond steeds succes en gaat de hond uiteindelijk beanstigende of afleidende prikkels negeren. Dit is een individuele activiteit en de kosten hiervoor zijn €40,- per keer."

Ook met mijn vriend over gehad dat ik het gevoel heb dat ik faal omdat ik dit zelf niet kan. Volgens hem moet ik dat niet zo zien, dit is tenslotte onze eerste hond en dan ook niet gelijk de makkelijkste.
Is ook zo, maar dan nog voelt het voor mij als falen, ergens is er iets fout gegaan waardoor ze dit angstgedrag vertoont.
En ongetwijfeld zal er ook wel iets zijn misgegaan in haar eerste (belangrijke) levensmaanden, maar dan nog. Dat ik het niet kan oplossen vind ik gewoon heel moeilijk.

En nu ben ik hartstikke misselijk en heb ontzettende buikpijn ("je maakt je ook veel te druk" aldus mijn vriend).

Maar goed, de eerste stap is gezet, nog een overwinning op mezelf ook...

Cindy,

Ik vind dat je ontzettend veel tijd en moeite en energie in Mellow steekt. Je hebt echt het beste voor met je hond en dat siert je! 
Het is echt niet makkelijk  om een 'moeilijke' hond te begeleiden en als je zelf minder lekker in je vel zit si het nog eens extra lastig. Ik vind het super knap en bijzonder dat je zo je best doet voor Mellow!

Mijn complimenten!

Ik hoop dat de GT je goede adviezen geeft en dat jullie er veel baat bij hebben.

Veel sterkte en succes! Ik blijf je verhaal volgen. Al zal ik niet overal op reageren.

Super dat je nu hulp erbij hebt gehaald. Onze hond is vaak een afspiegeling van onszelf en voelt echt alles d.m.v. de riem en hartslag. Elke spierspanning gaat je hond vergroten en daardoor moet het een must zijn voor jou om rustig te blijven.

"@ Esther: dus als ze zo wegkijkt moet ik haar belonen? Maar wat betekent het dan als ze zo weg kijkt? En waar beloon ik dan voor door “goed zo” te zeggen?
Ik weet alleen niet wat ‘de enge plek’ was. Er kwam gewoon een punt daar op die grasstrook dat ze niet meer verder wilde, waarom weet ik niet.
Rond de 20 seconden van filmpje 1 liep er iemand op het fietspad, denk dat dat de trigger weer was.
Rond de 35 seconden gaapt ze, wat betekent dat dan? Téveel stress/spanning? Op dat moment kijkt ze ook even naar mij en kijkt dan weer weg."

Het wegkijken van haar is een kalmerend signaal en dit kunnen we benadrukken. De achterliggende gedachte is, je kunt niet van iets gaan wegkijken als dit erg eng is. Als ik een grote spin in de trainingsruimte zie dan kan ik mijn ogen daar bijna niet van af houden omdat ik spinnen eng en bedreigend vind. Als ik de spin kwijt ben dan kan deze zomaar ergens op duiken en hier heb ik dan weer angst van. Zo werkt dit ook bij onze honden. Ze willen de ogen erop houden omdat ze het niet vertrouwen. Dat ze dit per ongeluk wel een keer doen, dat kunnen wij steunen d.m.v. te zeggen dat het goed is wanneer de hond zijn kop wegdraait van het enge. Wij geven aan dat het goed is en dan krijgt de hond weer meer vertrouwen.

Je vriend heeft natuurlijk hartstikke gelijk, maar was het maar zo makkelijk al die gevoelens en gedachten eventjes opzij te gooien.

Falen doe je zeker niet, juist jouw inzet om naar een oplossing te zoeken bewijst dat. Richt je niet teveel op het verleden (er is iets gebeurt, is het mijn schuld..?), maar juist op de toekomst! Het verleden verander je niet, maar één ding is duidelijk: jullie gaan samen aan een oplossing werken! Ook al was het je 20e hond, soms kan je nou eenmaal tegen iets aanlopen en kom je er zelf niet uit. Dan kan een objectieve blik van buitenaf een hele waardevolle aanvulling zijn juist. Wees dus niet zo streng voor jezelf, helemaal niet nodig!

Dinsdagmiddag komt ze langs.

Soms ben ik ook te streng voor mezelf, ik hóef tenslotte niet alles alleen te doen en ik mág ook best eens zeggen dat ik iets niet zelf kan.
Maar toch is dat best moeilijk om toe te geven aan mezelf.

En hoewel ik het moeilijk vind ben ik ook blij dat ik deze stap heb gezet, want zo kunnen we niet nog 15 jaar doorgaan, met elk weekend gedoe omdat ze bang is.

Vanmorgen om 10 uur liep ik buiten. Uurtje geleden ging ze pas voor de tweede keer naar buiten, met mijn vriend. Ging weer niet, dus hij heeft haar meegenomen naar het bos.
Ze zijn nog niet terug, maar ik weet dat ze het daar super naar haar zin heeft.

Nu ga ik doordeweeks ook wel eens met haar naar het bos, maar het kan niet zo zijn dat we altijd maar naar het bos moeten omdat het hier (rondom huis) eng is. Ze moet hier ook gewoon kunnen lopen.

Na gisteren begin van de middag (wandeling met oud-collega) hebben we nog 3 goede wandelingen gehad (eind middag, rond 20:45 en rond 0:00). Alle keren niks aan de hand, ging dus vanmorgen ook echt met goede moed naar buiten, niet het kleinste knoopje in mijn maag (wat ik maandagmiddag onderweg naar huis wél had).

Heb nu wat brokjes in huis verstopt, ga op internet wat zoekspelletjes zoeken, zodat ze hier ook eens wat anders kan doen dan samen spelen.

Had niet zoveel zin om alle vier de pagina's te lezen Maar denk je nog over de interne training bij Martin Gaus?
Ik heb er inmiddels al weer 12 jaar geleden mijn hond gebracht. Er werd toen bij kynologenclubs en dergelijke nog met de slipketting gewerkt, maar bij Martin Gaus al niet meer.
Mijn hond is 3 weken intern geweest en heeft daar veel geleerd.
Als je meer wilt weten, dan hoor ik het wel!

Ik denk dat je toch maar even alle 4 de pagina's moet lezen.

Cindy ik heb je filmpjes gezien en ik zie Irene daar lopen, zij doet ook precies hetzelfde, ook dat bange en dat heen en weer lopen, en dat heel snel naar huis willen. Ze is ook bang voor alle vreemde dingen en geluiden, dan raakt ze ook helemaal in de stres zodat ik ook geen contact met haar kan krijgen. Ik loop regelmatig met haar alleen en dan doet ze ook echt niks, niet plassen of poepen, daar heeft ze geen tijd voor door de stress. En dan loop ik ook met z'n drieen en dan gebeurt er precies hetzelfde, ook heel veel stress en bang voor rare dingen. Ik heb haar nu twee en een half jaar en het is wel iets minder geworden, in huis is ze gewoon heel "normaal" maar zodra ze buiten komt is het weer niks. Het is heel moeilijk en je hebt een lange adem nodig. Ik weet wel hoe het gekomen is bij Irene, ze is toen ze anderhalf jaar was enorm geschrokken van een ijzeren stellage die in elkaar donderde net toen zij voorbij liep en sinds die tijd is het mis. Ik wil je sterkte wensen Cindy maar ook genieten van je hond!

Dank je Oukje. Ik dacht even 'wie is Irene, ik ken geen Irene', maar zo heet je hond

Met Mellow is in huis ook niks aan de hand. Gelukkig maar, want thuis kan ze dus wel gewoon lekker haar ding doen, thuis komen we dan ook gewoon weer tot rust.

Toen ik vanmiddag de GT aan de telefoon had realiseerde ik me ineens iets. In de zomervakantie schrok ze dus op een zaterdag van een grote groep wielrenners op Het Fietspad (even met hoofdletters, om aan te duiden dat het niet zomaar 'een' fietspad is). Sinds die tijd is elke ochtend in het weekend eng en daardoor vaak ook de rest van de dag (en dus het hele weekend). Ze heeft dus echt weekend, eng en fietspad (of gewoon omgeving huis) aan elkaar gekoppeld. Als we geluk hebben gaat het maandag weer beter, maar soms blijft ze er dus echt lang in hangen en dat maakt het zo moeilijk.

Gisteren stond er een blauwe stoel langs de weg. Vond ze éng! Maar daar kan ik wat mee, dus ben naar die stoel gelopen, heb het ding 'geaaid' en toen kwam ze heel voorzichtig dichterbij. Nog een keer stoel 'geaaid' en toen durfde ze er zelf ook aan te snuffelen
Hetzelfde met een pallet straatstenen. Sta ik daar om 12 uur 's nachts een stapel stenen te aaien...
Maar uiteindelijk zette ze wel haar voorpoten op de stapel om even te kijken wat er boven op was

Dat zijn dingen waar je wat mee kunt, benader zelf het enge iets en laat zien dat het niet eng is.
Angst voor iets wat er eigenlijk niet is of wat ooit op een bepaalde plek is gebeurd, daar kun je gewoon niks mee.

N.a.v. het telefoongesprek heb ik wel goede hoop. Ze had het zelf over een eerste afspraak en misschien nog 2 vervolgafspraken.

En... de brokjes die ik vanmiddag had verstopt waren een succes Ze vond het erg leuk, dus misschien is speuren inderdaad wel leuk voor haar
Neuswerk wordt in een groepje van max. 6 gedaan, praktijkspeuren is individueel.
Die laatste is echter wel behoorlijk prijzig (maar zie net dat er een gratis proefles gedaan kan worden, dus... )

Ik moet alleen ook zorgen dat ik zelf wat minder last heb van die eeuwige pieken en dalen

Als ik daar tijd voor heb en zin in heb, zal ik dat zeker doen.
In de tussentijd heb ik maar gereageerd op de vraag die in de titel vermeld staat. Wellicht (en die indruk krijg ik) onnodig.

@ Marje: de interne training ga ik inderdaad niet doen. Ik vond het al geen fijn idee (3 weken zonder hond lijkt me écht niet tof), maar denk dat dat voor Mellow ook totáál niet werkt. Helaas kan ik de titel niet aanpassen, dus vandaar dat het er nog staat

Er komt dinsdag een gedragstherapeut, die bekijkt de situatie ook hier in huis (en om huis?), want het probleem speelt zich ook hier (om huis) af.

Een training in een hal is dus totaal niet te vergelijken en komt niet in de buurt van het echte probleem.

Hoi Cindy hier ook een angsthaas en je frustraties zijn herkenbaar hoor.
Ik heb ook echt wel momenten dat de moed me even in de schoenen zinkt.
Ik moet Waldo nog regelmatig uit zijn mand "sleuren"..hij is dan totaal amechtig en trilt als een espenblad..
Het grappige is dat als ik hem dan een paar stapjes verder laat lopen hij zich uitrekt en vervolgens er niks meer aan de hand is..dan is hij opeens blij dat we uit gaan.
Maar in zijn mand zit hij dan eerst een soort op slot.
Waldo was laatst een weekje op texel en vond het daarna ook weer lastiger om zich aan de stad aan te passen...en reageert hij dus gevoeliger dan normaal.
Angst en onzekerheid duurt gewoon best lang...
Korte lijn werkt  het beste bij Waldo...en stevig de pas erin..zodat hij meer gefixeerd is op volgen dan alles in de gaten houden..stilstaan bij enge dingen is het moeilijkst.
En als ik een rot dag heb...ga ik dus geen moeilijke dingen met waldo doen, maar iets leuks!
Daar schieten we beide meer mee op
Veel succes hoor!

Ik ben benieuwd naar je ervaringen met de gedragstherapeut en ook naar de vuurwerkavond

Het lijkt mij ook veel beter om een trainer aan huis te hebben. Het speelt zich met name af bij jou in de buurt, dan is het ook heel verstandig om het daar aan te pakken.

Ik ben geen groot voorstander van interne trainingen. Op dat moment was het ongeveer het enige wat ik me nog kon bedenken om te doen. En het kan wel heel handig zijn als de hond zelf iets moet leren. In een nieuwe neutrale omgeving leert een hond dan zonder bagage van baas of omgeving dit nieuwe gedrag. Later zet je dit dan in bij de baas, maar dan is er al een basis gelegd en dat kan in bepaalde gevallen heel veel voordelen hebben.

Ik neem zelf weleens honden in huis die zich nogal misdragen Dan leg ik een nieuwe basis, maar vooral: kan ik goed kijken wat nou eigenlijk het probleem is bij de hond. (als het daar al ligt!) Maar je moet daarna altijd ook heel hard met de baasjes aan de slag. Daar ontkom je nooit aan.

Succes dinsdag, ben benieuwd, wens je veel sterkte!
Heb de filmpjes gezien. Op basis daarvan zie ik het wel zonnig in. Het kan veel erger

Ik heb geen raad voor je. Ik wil je alleen even zeggen hoe vervelend ik dit voor jou en vooral voor Mellow vindt.
Ik kan je alleen vertellen over Ali en waar hij baat bij heeft gehad. Hij was immers net zo bang.

Ik heb de eerste weken toen hij hier kwam helemaal niet echt gewandeld. Nu heb ik wel de mazzel dat ik 2 weilanden aan huis heb en die ook kan gebruiken.
En last but zeker not least, de Iron lady Lola die voor de duvel niet bang is.

Wat ik zou doen, ik heb geen idee of het goed is, maar dit zegt mijn gevoel: Mellow voorlopig niet meer in situaties brengen waar ze zo bang wordt.
Ik zou bijvoorbeeld voorlopig 2 lange wandelingen in het bos doen en haar verder maar even in de tuin een plasje laten doen.

Vervolgens (misschien is er hier wel iemand onder de HP leden met een stabiele rustige hond) iemand zoeken die een paar keer per week met zijn/haar hond de enge plek op wil gaan zoeken. Alvorens je dit doet moet je zeker weten dat de honden elkaar meer dan geweldig vinden. Ik zou dit uittesten in het bos waar ze niet bang is, en dan niet 1 keer maar meerdere keren.

Als dat helemaal goed zit, loop je eens richting het enge fietspad, maar voordat de hel losbreekt of het ook maar een beetje eng wordt, draai je weer om.
Zo kan je steeds een stukje verder lopen. Het zou mijn voorkeur ook hebben om dit op momenten te doen dat het er rustig is. Dus een zondagochtend bijvoorbeeld als de halve mensheid nog in bed ligt.

Maar goed, ik ben geen GT en ik heb geen flauw idee of mijn advies het goede is. Alleen....ik heb het op deze manier bij angstige Ali aangepakt en bij hem werkte het.

Ik ben met mijn vorige hond naar de Martin Gaus Hondenschool van Trienke Tjepkema in Heerenveen geweest.
Dat ze deze mutant ooit zover hebben laten komen om als professional te atverteren is een groot raadsel.
Wat een onmens zeg en wat een ondeskundig gedrag naar honden. Ze had iedere bijeenkomst wel ruzie met een of meerdere hondeneigenaren.

Ha ha ha, die Trienke toch. Geeft die nog steeds les dan?
Even serieus, ik heb ook geen positieve ervaringen daar gehad met mijn vorige honden, maar een mutant......

@ Pack Member, dan weet je dus wat ik bedoel.
Ze heeft mijn hond gewoon verziekt, daarom ben ik nog steeds erg boos.
Misschien niet netjes om haar een mutant te noemen, excuus daarvoor maar toch

Buster, als je een account aanmaakt hier dan weet ik wel een goede GT voor je, sterker nog iemand die zelf in de Bullmastiffs zit. Ik ken haar persoonlijk en het ras ken ik ook heel goed, heb namelijk zelf al meer dan 15 jaar Bullmastiffs.
Je zou zelf een topic kunnen openen, want voor Mellow wordt het zo een beetje onoverzichtelijk.
Enfin, als je meer wilt weten moet je me maar een PB sturen.

Ik heb helaas meerdere cursisten hier gehad die dezelfde ervaring hebben. Mocht je no hulp nodig hebben bij je problemen dan kan ik je misschien helpen.

Ja, je hebt er draken tussen zitten hoor! Op iedere hondenschool wel, denk ik. Zo hebben wij er hier in de streek er eentje zitten die nog altijd best wel een flinke reputatie heeft, maar waar steeds meer curcisten, halverwege weglopen, soms tot huilen aan toe. Schreeuwen naar zowel de hond als het baasje schijnt daar normaal te zijn, ook zou deze instructeur geregeld in snuiten knijpen en in de ribben porren bij ongehoorzaamheid. Blij toe dat de meeste baasjes zo wijs zijn om op te stappen!
Mijn hond kreeg onlangs trouwens ook een flinke greep in zijn snuit van mijn eigen instructeur, omdat hij een te zelfverzekerde pup corrigeerde. Hij kneep net zo lang in zijn snuit tot hij gilde! Ik schrok hier wel van. Wij zitten hier dan wel op een forum waar positief opvoeden centraal staat, maar of het in de praktijk al zo ver is?.....

De methoden van Martin Gaus op zich, ik denk dat je daar weinig mee zou  kunnen verzieken. Maar de hondenscholen zijn franchise ondernemingen, dus er kan (en zit) een groot verschil zitten in de trainer die je hebt.
Ik ken hele goede en hele slechte.. maar dat is wel overal zo.

Denk dat je met Mellow nu gebaad bent bij meteen goede hulp. Kijk goed wat bij jou en Mellow past. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden, maar er zijn een paar wegen die voor jou en Mellow goed zijn.

Succes.

Jeetje Cindy, ik snap je gevoel helemaal! Hier ook een hond, die helemaal gestresst buiten rond loopt, het is tijden beter geweest, maar sinds dat hij twee weken geleden weer rotjes heeft gehoord zijn we weer helemaal terug bij af. Het is ook onze eerste hond, wel al vanaf pup af aan hebben we hem en goed gesocialiseerd bij de fokker. Hij kijkt heel de wandeling achterom, is voor alle geluiden opnieuw bang, blaft mensen aan, hij is heel neurotisch. Ik kan nog wel een poos door gaan met voorbeelden, maar het is jouw topic!
Ik heb twee weken geleden clomicalm meegkregen van de DA, maar ik twijfel heel erg om het te gaan gebruiken, het is toch een heftig medicijn. Maar met het aankomende oudjaar in aantocht.....hij wil dan weken, wel vijf niet naar buiten en trekt letterlijk zijn pootjes kapot om naar huis te gaan. Ik begrijp helemaal hoe je je voelt, en ook ik twijfel of ik het allemaal wel goed heb gedaan. Heb altijd zo graag een hond willen hebben en nu heb ik er eindelijk een en is het buiten absoluut niet de makkelijkste. Het vreet energie. Ik wens je veel sterkte en ik hoop dat het snel beter gaat met jou en je hond. Ik blijf het topic volgen!

Ik hoop die voor ons geschikte wegen snél te vinden Margje!

En inderdaad Gast, het vréét energie. Ik slaap er heel slecht door, mijn eetlust is soms helemaal weg (nou kan dat niet zo heel veel kwaad, maar toch). Gisterochtend niet eens ontbeten, normaal moet ik binnen het uur ontbijten anders ga ik van mijn stokkie.
Zelfs drinken heb ik geen behoefte aan (maar ik dwing mezelf wel om te eten en drinken).
De gedachte 'ik wilde zo graag een hond' komt ook steeds weer in mijn hoofd terug, net als het gevoel dat ik faal (zelfs de GT noemde dat, toen ik zei dat ik het zo ontzettend moeilijk vind allemaal "heb je het gevoel dat je faalt?").
Ik hou me maar goed vast aan het tegeltje wat ik laatst op internet vond:


Zaterdag 3 x met de auto weg geweest. 's Morgens kwam mijn vriend niet verder dan de voortuin, dus is naar de dijk gereden.
's Middags idem, maar toen is ie naar het bos gegaan.
's Avonds kwam ik met haar tot de hoek van de straat, ze hoorde wat luidruchtige jongeren en hoppa! In de ankers. Ben dus teruggelopen, heb haar in mijn auto gezet en ben even verderop langs de dijk gaan staan. Daar hebben we toch nog een minuut of 20, 25 gelopen (heen en weer...) en heeft ze alles gedaan.

Zondagochtend een zelfde verhaal, dus weer met de auto.
Mijn vriend was stikchagrijnig toen ie terugkwam, ging de vaatwasser uitruimen, trok kastje open, gooide kastje dicht (lades idem dito), dus ik ook weer helemaal over de zeik.
Rond twee uur zijn we met haar naar het bos gegaan. Toen ze al doorhad dat ze weer naar buiten moest begon ze al te bibberen. Ze trilde bijna de bank af.
In de auto gezet en naar het Leuvenumse Bos gereden. Eerste 10 minuten was ze ook daar bang (nu was het ook wel héél druk!), maar daarna heeft ze heerlijk gerend, hebben we lekker gek gedaan en gespeeld, ze is zelfs het water in geweest


Gisteravond voor de laatste wandeling naar buiten. Ben stevig doorgelopen en ze liep hartstikke lekker mee!
Zelfs het verlengde stuk van Het Fietspad was geen probleem.
We hebben een van de gebruikelijke rondjes gelopen (maar ik was wel sneller terug haha ), haar staart stond de hele tijd in een mooi boogje omhoog. Even een kort schrikmomentje van een brommer (zonder licht, mafkees), maar daarvoor gingen we even aan de kant en stond ik dicht bij haar.

Vanmorgen ging ook redelijk, zoals elke doordeweekse ochtend.
Net ben ik via de tuin gegaan (was met de fiets naar mijn werk geweest én omdat ik al wist dat ze met die straatwerkzaamheden de voordeur helemáál niet uit zou willen).
Stevig doorgelopen (net als gisteravond) en we kwamen tot... het grasveld aan de zijkant van de straat. Meter of 30?
Toen stopte ze, dus ik dacht dat ze een plas moest doen, maar ze trilde het grasveld weer los, ging zitten en wilde alleen maar naar huis.
Nu ligt ze op de bank en ik zit me (ongewild) weer op te vreten (dat zit nou eenmaal in me, helaas lijk ik wat dat betreft érg op mijn vader).
Je zou toch denken dat ze na 5 uur bench wel even de benen zou willen strekken en een plas zou moeten doen.

In de tuin plast ze niet (heb ik toch nog iets goed gedaan...), al zou dat nu best even mogen van mij. Gietertje water erover en het is weg.

Ik kán gewoon niet drie keer per dag met de auto ergens heen gaan om haar te laten plassen.
Had gehoopt even lekker een stukje te kunnen lopen, al was het maar een klein rondje om de straat hierachter heen.
Ging het gisteravond weer hartstikke lekker, nu weer totáál niet.

Die golfbeweging van goed/slecht/goed/slecht kan ik gewoon niet mee om gaan, ik raak hier gewoon overspannen van op deze manier

Ze kan er niks aan doen, doet het niet expres, maar toch...

Ik ga zo wel even de werkzaamheden (en bijbehorende herrie) ontvluchten, even met haar naar het bos.
Dat lost alleen het probleem niet op, maar goed, ik hoop dat ik morgen een begin krijg om het wél op te gaan lossen.