HondenPage baasje Sas

Wat schreven de vrienden van Sas op het forum

Susanne schreef in Herkenbaar? Hond van 1.5 ineens erg gefocust op kinderen
Als ik naar een hond kijk, dan kijk ik naar signalen maar ook naar energie. Is een hond ontspannen, of ervaart ie op dat moment (enige) spanning? En als ie spanning ervaart, waar komt dat dan vandaan? Wat gaat er allemaal aan vooraf? Dat zijn namelijk de leermomenten voor de baas/leider van de hond. Spanning kan zowel positief (vb: opwinding) als negatief (vb: angst/onzekerheid) zijn, in feite maakt dat niet eens uit. Spanning is spanning, en honden hebben tal van manieren om die spanning in hun systeem te reduceren. Het gros van die manieren wordt door mensen als "ongewenst gedrag" ervaren. Maar honden zijn nou eenmaal geen wezens die spanning vast blijven houden, in tegenstelling tot mensen. Bij honden moet spanning gewoon zo snel mogelijk weer uit het systeem. Een goede leider herkent het als zijn of haar hond spanning opbouwt en zorgt ervoor dat de hond deze spanning op verantwoorde wijze weer kan reduceren of voorkomt juist dat de spanning bij de hond hoog oploopt.    Lang verhaal kort: als je herkent dat je hond spanning opbouwt bij vreemde kinderen, dan is dat iets om rekening mee te blijven houden. Het maakt niet uit dat de hond kinderen gewend is. Eigen roedel is altijd anders dan buitenstaanders. Betekent dit dan dat je voortaan alle vreemde kinderen moet gaan vermijden? Dat is nog niet te zeggen. Het hangt af van jouw leiderschap. Want of honden nu jong of oud zijn, als je duidelijke maar ook passende leiding en structuur biedt, zie je dat honden zich weer kunnen ontspannen. Zelfs in situaties waarin ze voorheen steevast spanning opbouwden. Zodra honden ouder worden, zie je vaak dat ze door ervaring wijzer zijn geworden en minder snel spanning opbouwen, maar dat hoeft ook niet... Blijf daarom altijd kijken naar gedrag en energie van je hond om te voorkomen dat er iets gebeurd wat "ongewenst" is.
Susanne schreef in Drie hoog wonen zonder lift met hond
Als ik jou was, zou ik zeker "ja" zeggen op een woning waar ik een goed gevoel bij heb. Dat zal voor een hoop rust gaan zorgen! Wat betreft de hond: trappen lopen hoeft geen probleem te vormen mits goed aangeleerd. Ik zou me eerder afvragen of co-ouderschap de hond wel past... Soms is houden van juist loslaten. 
Susanne schreef in Voorbereidingen voor de aanschaf van een Mini-Doodle
Hoi Tim,    Wat mooi dat je baas open staat dat je je hondje mee mag nemen op de vrachtwagen! Ik zou zeggen, aangrijpen die kans en neem je hondje lekker mee. Een hond is een roedeldier en spendeert graag tijd met zijn mens. De eerste drie weken dat je vrij bent zou ik investeren in gewenning in de auto. Let op/draag zorg dat je hondje zich ontspannen voelt in de auto. Misschien kun je al eens op je werk gaan socialiseren in die periode (hou die kennismaking kort en positief). Na drie weken aan positieve ervaringen kan ie zo mee op de vrachtwagen hoor. Hoe mooi is dat, hond en baas samen op pad! Enige is misschien dat je regelmatig nog een korte stop moet maken om rekening te houden met de zindelijkheid. Want net zoals je in huis zindelijkheid kan trainen, kan je dat ook in de auto/vrachtwagen. Veel plezier met je hondje!    Misschien nog een tip: een goede fokker steekt tijd en moeite in de inprentingsfase van de pups. Dat houdt onder andere in dat de pups al een keer kennis hebben gemaakt met een auto ritje voordat deze naar hun eigenaren gaan. Overleg met de fokker dat je van plan bent je hond mee te nemen op de vrachtwagen, en dat jullie letten op de pups die comfortabel zijn tijdens zo een autoritje. En maak daaruit een keuze uit de pup die goed bij jou en jouw levenstijl past. 
Susanne schreef in Terugkerende diarree / darmproblemen
Als Taco een stressgevoelig hondje is, en hij is buiten vaak reactief en hij schrikt snel, dan kan stress zeker een grote rol spelen bij zijn gezondheidsklachten. Dat moet je niet onderschatten hoor, hersenen en darmen staan in verbinding met elkaar. Ik heb zelf ervaring met een stressgevoelig hondje, die in het verleden ook darm- (en af en toe maag) klachten ondervond zoals jij die hier omschrijft. Medisch was er geen oorzaak te vinden, ander voer geprobeerd, maar hierin lag niet de oplossing. Ik heb een andere structuur aangebracht, andere stappen gemaakt in het leiderschap naar mijn hond toe en de focus gelegd op rust en kalmte. Dat heeft geleid tot volledig beterschap.    Maar voordat je gaat kijken of de oorzaak van de diarree klachten vanuit stress voortkomt, is het belangrijk om medisch uit te sluiten of er iets aan de hand is. Ik hoop dat de oplossing snel gevonden wordt. Beterschap gewenst! 
Susanne schreef in Terugkerende diarree / darmproblemen
Terugkerende diarree (of overgeven) KAN een signaal zijn van stress. Wat voor gedrag laat dit hondje zien? Hoe is hij in huis? Hoe is hij buiten? Bouwt het hondje gauw spanning op? En hoe is jullie thuis situatie? Iedereen verder gezond en in balans, of spelen er factoren in het gezinsleven die bij de baasjes tot chronische stress leiden? 
Susanne schreef in Liggen bij ontmoeten andere hond(en)
"Een hond die uit angst of onzekerheid plat gaat liggen en de boel observeert, zal eigenlijk nooit plots besluiten om op de andere hond af te vliegen is mijn ervaring."   @ Blondie: ik pak even deze quote uit je tekst, om eraan toe te voegen, dat het toch echt heel erg afhangt van wat voor type hond je hebt. Er zijn zeker honden die vanuit onzekerheid/angst/spanning kunnen bevriezen en als het ware aan de grond genageld blijven staan (of liggen). Er zijn ook honden die kiezen om vanuit onzekerheid/angst/spanning juist vaart gaan maken om die spanning uit hun systeem te werken. Bewegen helpt immers om spanning te reduceren. Het hangt helemaal af van wat voor type hond je hebt, van het karakter. Er zijn werkelijk vele manieren mogelijk waarop honden spanning/onzekerheid/angst uiten en vele manieren om die spanning die daarbij komt kijken te reduceren.    Het is ook niet vanachter een schermpje te stellen wat nu de achterliggende reden is waarom een hond spanning opbouwt. Mogelijk is het angst of onzekerheid, misschien staat ie juist wel zo te stuiteren om met andere honden te spelen en kan ie gewoon niet wachten (maar ook dat is geen goed teken, en het leidt vaak niet tot leuk spel). In ieder geval is het gaan liggen om vervolgens met volle vaart op een andere hond af te denderen duidelijk een teken van (hoog opgelopen) spanning, en ik ben van mening dat je daar echt zelf wat aan moet gaan doen, en zeker niet moet hopen dat je een keer een hond tegenkomt die er niet van gediend is en je hond stevig corrigeert. Je weet nooit hoe dat afloopt, houd je hond veilig en draag zorg dat het voor iedereen leuk blijft. Foutjes kunnen voorkomen, maar dit is een gedragspatroon die doorbroken kan worden. (Overigens bedoel ik niet te zeggen dat jij aanmoedigt het honden onderling uit te zoeken hoor Blondie, ik quote je puur omdat je stelling hierboven ietwat onvoldoende informatie biedt. Het is jouw ervaring, en ook deels waar, maar dan heb je gewoon nog geen honden ervaren die vanuit onzekerheid/angst ook ander gedrag kunnen laten zien, dus dit wilde ik even toevoegen ) .         
Susanne schreef in Is het stress?
Dat is toch al heel mooi Jantien, dat je zowel de mensen als de hond gewoon een beetje ruimte geeft? En ondertussen geniet je in ieder geval van een zonnetje in huis. Ik zou haar goed observeren, als je een keer merkt dat ze in huis rusteloos is, kijk dan of ze die dag nu juist wel even een goede wandeling nodig heeft... Misschien moet je je verwachtingen een beetje bijstellen, maar je weet nooit wat er nog op je pad komt waarmee je wel meer kan gaan wandelen..    Je verhaal doet me een beetje denken aan hoe onze herplaatser bij ons is gekomen.. Dat was ooit onze oppashond. Zijn chronische spanning kwam dan op een andere manier tot uiting, en het had ook een andere oorzaak, maar het kwam wel voort vanuit zijn thuissituatie. We hebben toen ook voorgesteld dat hij best langer mocht blijven. Dat groeide van 1 dag in het weekend tot 5 dagen in de week naar hele weken bij ons. In het begin ondernamen we veel dingen met hem, maar we zagen al snel dat het niet goed ging met hem, en dat hij gebaat was bij veel meer rust. Toen hij hier 5 dagen in de week kwam, zagen we dat hij de eerste 2/3 dagen echt nodig had om bij te komen. En hij was zo dankbaar dat hij gewoon tot rust mocht komen. Dat was ook mooi om te zien. Maar het betrof wel een border collie van net 5 jaar oud. Hoe langer hij hier was, hoe beter het ging en hoe meer zin hij kreeg om weer lekker op pad te gaan. Maar hij hoefde maar 1 dag weer terug te zijn bij zijn gezin en dan was het weer terug bij af. Dit is dan ook één van de redenen geweest dat iedereen er vrede mee had dat hij definitief bij ons is komen wonen. Inmiddels is hij 8, en de afgelopen jaren zien we hem nog altijd meer en meer open bloeien. Het is een waar geschenk om die hond in ons leven te hebben!   
Susanne schreef in Is het stress?
Ik ben voorzichtig met stellen vanachter een schermpje, dus zonder de hond (en baas) gezien te hebben, waar gedrag vandaan komt. Maar stel dat je gelijk hebt, wat goed zou kunnen, dat dit gedrag een uiting is van spanning als gevolg van de thuissituatie, dan is de vraag: wat zou jij willen betekenen voor deze hond? Want je kunt haar niet helpen, daarvoor is een verandering in de basis nodig, en dit hondje zit nog 6 dagen in de week in een gespannen thuissituatie. En vanuit eigen ervaring kan ik je zeggen: als spanning zo overheerst in de thuissituatie, dan is dat ontzettend vermoeiend. Dan ontwikkel je een grote behoefte naar echte rust. Als dit hondje dit dan in jouw huis vindt, dan kan ik me helemaal voorstellen dat ze even geen zin heeft in wandelingen of uitjes. Ze moet gewoon bijkomen. Als dit hondje bij mij in de oppas zat, en ik zou het gevoel hebben wat jij van haar krijgt, dan zou ik haar de rust geven waar ze zo naar verlangt. Wandelingen inkorten. En het liefst ook, als we wel gaan wandelen, de gebieden op te zoeken die prikkelarm zijn en waar rust heerst.    Je hoort wel eens trainers zeggen dat je honden niet hun zin moet geven, maar ik ben van mening dat je moet kijken naar het individu en de situatie. Het gaat om een hondje dat al een senioren leeftijd heeft, 8 jaar. En als je conclusie juist is, in een gespannen situatie leeft, die spanning absorbeert en met zich mee draagt. Dan zou ik eerder zeggen, geef het hondje toch iets meer inspraak, als de behoefte naar rust zo groot is, geef het haar dan. 
Susanne schreef in Liggen bij ontmoeten andere hond(en)
Mijn hond deed dit ook als puppy zijnde. Of tenminste, ze liet dit gedrag 2x zien en toen dacht ik gelijk, hier maken we geen patroon van. Ik had toen ook te maken met een socialisatie periode. Kennismaken met andere honden wordt dan aangeraden. Maar niet op de manier waarop mijn puppy dit deed, natuurlijk. Ik heb dit opgelost door m'n hond aan te lijnen, samen met ruimte/boog andere honden benaderen, of met de andere hond een stukje te lopen, en pas los te laten wanneer er een kalme energie was. Ik keek naar de andere hond en de interactie die er al op afstand was met mijn hond om te beslissen of ik een ontmoeting door liet gaan of niet. Er zijn ook momenten geweest waarbij mijn pup los liep, een hond zag en ze ervoor koos om te gaan liggen, en ik dan bij haar bleef staan. Dat kalmeerde haar, waarop ze zelf de keus maakte liggend te wachten tot de andere hond haar benaderde. Dan pas stond ze rustig en kalm op. Er werd dan eerst ontspannen gesnuffeld en daarna op leuke wijze gespeeld. Indien de interactie niet ontspannen verliep, liepen we door. En dan liep/loopt ze direct met me mee (het is dus nooit zo geweest dat ik haar niet mee krijg). Op deze wijze ontstond er in eerste plaats een ontspannen ontmoeting, een belangrijke les voor mijn hond, en eentje die ze zelf ook fijn vond. Op den duur was het namelijk zo, als m'n hond los liep/loopt en er kwam onverwacht een hond om de hoek lopen, dan maakte zelf de keuze om eerst bij mij te komen staan en dan pas de ontmoeting te laten plaats vinden. Daar kun je wat van vinden (jouw hond hangt wel veel aan jou hoor ik vaak). Maar dit gevolg vond ik eerlijk gezegd zelf juist heel fijn, zo houd ik goed overzicht op een honden ontmoeting. Inmiddels laat ik ontmoetingen met vreemde/andere honden wel het liefst achterwege. Ben er geen voorstander van..   Dus ja, mijn hond had dit gedrag als pup, en ook weer afgeleerd. Daar moet ik dus wel bij vermelden, ik was er heel vlot bij. De hond van TS heeft al een jaar lang deze associaties gemaakt, het zal heel wat lastiger zijn dit gedrag nu af te leren. Maar controleren kun je het wel, het gedrag kan vanaf nu afgelopen zijn. Je hebt immers een riem... 
Susanne schreef in Is het stress?
Ja, het is zeker mogelijk dat dit gedrag een uiting is van spanning/stress. Al kan het ook met andere factoren te maken hebben (denk aan erfelijkheid, ervaring in het nest, socialisatie, en de verdere opvoeding). Maar indien spanning in de thuissituatie overheerst, kan dit prima weerspiegelt worden in het gedrag van de hond. Langdurige spanning kan honden (net als mensen) erg prikkelbaar maken, waardoor ze sneller uitvallen. Door te blaffen kunnen ze hun spanning weer reduceren.    Je zegt dat de prikkels willekeur kunnen zijn. Bedoel je daarmee dat ze niet consequent is in haar gedrag? Of blaft ze steevast naar elke vrachtwagen/scooter/boom/vliegtuig die jullie passeren? 
Susanne schreef in Liggen bij ontmoeten andere hond(en)
Dit is niet iets wat per se leeftijdsgebonden is. Dit gedrag is een uiting van spanning voorafgaand een ontmoeting. Best wel wat spanning overigens (één van de redenen waarom veel honden er niet van gediend zijn zo benaderd te worden). Je kunt je afvragen of je deze hond wel zo'n plezier doet om kennis te laten maken met andere andere honden... Ik zou het gaan vermijden. En ik zou zeker niet meer toestaan dat mijn hond tijdens een ontmoeting andere honden op deze wijze benaderd. De ruimte opzoeken of juist voortijdig aanlijnen en doorlopen. Één van mijn honden die dit gedrag ook liet zien als puppy kalmeerde als ik gewoon bij haar bleef staan zodra ze ging liggen. Dit hoeft niet voor elke hond te werken, maar je moet kijken naar hoe je de spanning kan verminderen of liever wegnemen bij je hond. Neem de leiding over de situatie. Veel honden zijn niet van deze benadering gediend. Sommigen daarvan zijn conflictvermijdend maar er zijn ook genoeg die conflict aangaan, en dan is het jouw hond die dat uitlokt. Escaleert het tussen de honden is dat voor niemand een fijne ervaring. Het is dan ook een stukje verantwoordelijkheid nemen van de baas om dit te voorkomen. En zeker niet te wachten tot de hond is uitgegroeid en er misschien hopelijk over heen groeit..... 
Susanne schreef in Moet een hond wandelen
Naar aanleiding van wat je hier schrijft schieten me een paar vragen binnen... Je bent vrij om te beslissen of je die wilt beantwoorden of niet, maar mogelijk valt er meer passend advies te geven als je hier meer over uitbreidt.    De eerste: wat voor gedrag laat de hond zien waaruit jij kan opmaken dat hij angstig is voor stadsgeluiden?    2: je vertelt dat de hond niets wilt missen van het komen en gaan van het gezin. Hoe zou je jullie gezinssituatie omschrijven? Zijn er bijzonderheden binnen het gezin? Zijn er mensen in het gezin die erg aan de hond hangen? En... hoe ervaren jullie de hond binnen jullie gezelschap? Vinden jullie hem bijvoorbeeld druk en aanwezig, of juist rustig? Loopt ie voor de voeten of observeert de hond de gezinsleden op afstand?    Tot slot: heb je wel eens geprobeerd om de hond een andere vorm van uitlaatklep te geven tijdens de wandeling? Soms kiezen mensen een uitlaatklep voor hun hond, die de hond ook wel als plezierig ervaart, maar waarbij de hond tegelijkertijd ook zoveel spanning op bouwt, dat die een lange(re) hersteltijd nodig heeft. Zo ken ik iemand die met veel plezier Agilty deed met de hond, maar die hond was thuis echt nog dagen van slag na een training. Sinds zij een andere invulling heeft gegeven aan hun activiteiten ontstond er veel meer balans in het gedrag van de hond. 
Susanne schreef in Adoptiehond met aggresief gedrag - via een stichting
In mijn ervaring maakt het alles uit wie de hond aan de lijn heeft. Bij een goede leider, die de hond werkelijk begrijpt en rekening houdt met wie hij in wezen is, kan een hond namelijk (weer terug) ontspannen. En wanneer ontspanning heerst in het systeem in plaats van spanning, zal de hond minder snel de neiging hebben om te schrikken in onverwachte situaties. Daarnaast, als een hond een goede leider heeft, zal hij vertrouwen op diens keuzes. Hij zal daardoor niet (meer) de behoefte voelen het nog zelf op te gaan lossen. Dat maakt voor de hond dus alle verschil. En een goede leider, die neemt de moeite om de hond te lezen en aan te voelen, en handelt in situaties waarbij die merkt dat de hond spanning begint op te bouwen.    Ik ben ook van mening dat je een hond prima aan de lijn kan blijven uitlaten. Aan de lijn heb je zelfs veel meer verbinding met je hond dan wanneer je deze los gooit. Ik heb mijn (andere) hond ter experiment ooit meer dan een half jaar enkel maar aan de normale lijn uitgelaten, nergens los gelaten behalve thuis, en mijn hond was net zo tevreden als anders. Sterker nog, ze werd veel meer ontspannen. En dat betrof een werklijn mechelaar. Als zo'n energieke hond met zoveel temperament zo tevreden is van alleen aan de lijn lopen, dan kan ik wel stellen, dat er helemaal niets mis is met aangelijnd uitlaten. Goed voor de band met je hond, zou ik zeggen...    En neem je de moeite om je hond te begrijpen en diens meest subtiele signalen te leren lezen en herkennen, en daarop te handelen, dan lijkt mij dat een muilkorf niet per se nodig is. Dan heerst ontspanning en vertrouwen tijdens de wandeling. Zelfs zoveel vertrouwen, dat je je hond bij wijze van spreken een keer een schop kunt verkopen en waarbij de hond kiest om alle conflict te vermijden met zijn leider. Máár (!) hierbij moet ik wel stellen dat er maar heel weinig mensen zijn die zoveel moeite nemen om honden echt te leren kennen.    Ergens wil ik degene met ervaring met dit ras niet tegenspreken, want ik heb werkelijk zero ervaring met staffords. Maar in mijn ervaring met honden en in mijn hart heb ik toch het gevoel bij inslapen; nee! Dat moet toch anders kunnen... En bij herplaatsen juist goed idee, want deze hond is geen match met zijn huidige gezin. En dan komen risico's om de hoek kijken. Maar misschien moet ik ook meer rekening houden met de realiteit. En die is dat een hoop mensen heel onwetend kunnen zijn als het om honden gaat. Komt de hond opnieuw in handen van mensen die onwetend zijn, dan loopt het niet goed af...    Ik zou niet in de schoenen van TS willen staan, ik wens het gezin sterkte met de keuze die ze maken. En mochten ze de keuze maken om de hond toch te herplaatsen, gezien er een stichting mee beslist, dan hoop ik dat ze de kans hebben om hun ervaring met de volgende eigenaar te delen. Want of die het direct leest of pas hoort wanneer die interesse heeft: het is absoluut belangrijk dat er rekening wordt gehouden met de geschiedenis van de hond. 
Susanne schreef in Adoptiehond met aggresief gedrag - via een stichting
Wij hebben een herplaatser in huis, een border collie, die opgegroeid is binnen een (groot) gezin met jonge kinderen, die te pas en te onpas vriendjes meenamen naar huis. Het gezin kon deze hond niet de uitdaging/beweging bieden die hij nodig had. En ze begrepen hem niet. In situaties waarbij de hond makkelijk spanning op kon bouwen, gooiden ze hem in het diepe. Onwetend wat ze zelf konden doen, dus de hond moest het zelf maar uitzoeken. Alle drukte en hectiek die normaal waren binnen dat gezin, in combinatie met onvoldoende sturing/leiding maakte dat de hond ontzettend druk werd in z'n koppie. Hij had gewoon geen echte rust daar. De spanning bij de hond kon zo hoog oplopen dat hij wel meer dan eens uitgevallen is naar een vriendje van één van de kinderen. Daarnaast reageerde hij fel op katten en vogels, en kon hij lang niet met alle honden opschieten. Onbetrouwbaar werd hij genoemd.. En verschrikkelijk neurotisch.    Bij ons kreeg de hond rust, voldoende uitdaging en beweging, en sturing. Het gaf hem zijn balans weer terug. En bij ons is hij zo een ontzettend goede sul.. Ik heb zelfs nog niet eerder een hond ervaren die zo conflictvermijdend is als hij. Vogels en katten zijn bij ons geen probleem. Ik durf hem (inmiddels) gerust bij kinderen te laten, al zou ik altijd de signalen van de hond en het kind in de gaten houden om zorg te dragen dat spanning niet hoog oploopt en zowel kind als hond niet vervallen in ongewenst gedrag. Dan zal het ook niet escaleren.    Met deze ervaring in het achterhoofd, vraag ik me af: Mick, waarom zou je, slechts bij het lezen van dit topic, stellen dat deze hond beter ingeslapen kan worden? Daar ben ik oprecht nieuwsgierig naar. Ik heb geen ervaring met het ras, maar in eerste plaats is een stafford (kruising) toch ook gewoon een hond?! Wel eentje met een gebruiksaanwijzing, maar daar kan een (ander) mens toch prima rekening mee houden? 
Susanne schreef in Adoptiehond met aggresief gedrag - via een stichting
Ik zou het loslaten. Het is namelijk heel goed mogelijk dat deze hond met jullie gezin simpelweg gewoon geen match is. Je beschrijft hoe zachtaardig en lief ze was toen ze net bij jullie kwam. Dat kan 2 dingen betekenen. Ofwel dat dit het werkelijke karakter is van de hond. En dat de hectiek en de onervarenheid binnen jullie gezin eraan bijgedragen heeft dat het ongewenste gedrag zich ontwikkeld heeft. Ofwel de hond was zodanig onder de indruk van alles wat ze mee heeft gemaakt dat zij nog niet veel van zichzelf heeft kunnen laten zien. Maar als je onervaren bent en je weet niet goed hoe te handelen in dit soort situaties, dan kan het gedrag uit de hand lopen met de nodige risico's van dien...    Het wilt dan niet zeggen omdat de hond binnen jullie gezin niet "functioneert", dat het bij een ander gezin niet mogelijk is. Maar de baas moet wel weten wat ie in handen heeft, hoe te handelen, en de hond kunnen lezen. Oftewel, de toekomstige baas dient meer ervaring te hebben met honden dan jullie hadden. En als ik het goed begrijp uit je stukje tekst, is dat wel waar de stichting nu naar op zoek gaat. Dat ze het hele verhaal niet direct online gooien, kan ik goed begrijpen. Dat levert vooral onnodige discussies op, vooral van mensen die zo'n hond niet begrijpen en deze toch niet willen adopteren. Je hebt er zelfs bij die van mening zijn dat een hond als deze geen plek mag hebben in onze maatschappij. Komt de hond, en ook jullie, niet ten goede. 
Susanne schreef in Labrador reu ruikt overmatig tussen benen
Dit hoeft niets met seksueel gedrag te maken te hebben. Mensen zijn er niet van gecharmeerd, maar voor honden is het heel normaal om even tussen de benen te ruiken. Daar verzamelt zich een hoop geur, zo ruiken ze hoe het daadwerkelijk met je gaat. Jullie hond is gewoon erg nieuwsgierig naar jullie, in feite is het heel sociaal gedrag. Het kwijlen en klappertanden wilt zeggen dat je hond met zijn andere reukorgaan geur waarneemt. Honden hebben 2 reukorganen, de neus en het orgaan van Jacobson. Reuen zetten dat orgaan vaak in als een loopse teef geplast heeft, waardoor mensen het associëren met seksueel gedrag. Maar het is slechts een vorm van geur waarnemen. Mijn gesteriliseerde teef doet het ook heel regelmatig.    Je vertelt dat je vrouw zwanger is, dat is nogal een verandering in haar lichaam. Ik kan me voorstellen dat de hond extra nieuwsgierig is. Omdat het voor honden iets heel natuurlijks is, zou ik het niet corrigeren. Dat werkt ook niet zeg je, de hond is zich van geen kwaad bewust, die gebruikt gewoon de zintuigen waarmee hij geboren is. Indien het vervelend wordt zou ik de hond naar de plek sturen en eventueel vast zetten indien nodig. Wat je al deed, prima oplossing zo.    De ene hond is meer met geur bezig dan de andere. Wel eens nagedacht om de hond neuswerk te geven? Iets als speuren, ontzettend leuk om samen te doen, en het klinkt alsof je hond genoeg motivatie heeft om met mensengeur bezig te zijn.... 
Susanne schreef in Honden doden man in huis
Nu moeten we ook niet blind zijn voor onze eigen acties en woorden hè... Ik heb in dit topic toch zeker aannames en vooroordelen gelezen over eigenaren van hr honden die als beledigend ervaren kunnen worden. Waarvan ik ook van mening ben dat men er een hoop mensen tekort mee doet. Ik kan me voorstellen dat het emotioneert, en als je dan je eigen ervaring deelt, dat je bij voorbaat niet gehoord en veroordeeld wordt omdat je eigenaar bent van een hr hond. Dat er gezegd wordt, van achter een schermpje, jij bent precies zo'n type waarom ik voor deze honden omloop.    Hoe kan je dat nu zeggen vanachter een schermpje? Ik ben zelf eigenaar van een ras waar veel vooroordelen over zijn. Ik zou er ook vreemd van staan te kijken als mensen me zouden zeggen: "jij moet je hond muilkorven." "Waarom?" "Omdat je ras gewoonweg gevaarlijk is. Dat temperament van zo'n mechelaar.. En als ie bijt is je hond in staat enorme schade te veroorzaken! Waarom moet dat ras in feite nog bestaan?! Waarom zou je voor zo'n gevaarlijk dier kiezen?" En als ik dan probeer uit te leggen dat ik m'n hond goed ken en dat je je daar geen zorgen over hoef te maken, dat er dan gezegd wordt: "ja, precies dit! Jij bent er zo één, zo'n type eigenaar die niet weet wat ze in handen heeft... Ik loop om voor mensen zoals jij en dat blijf ik vooral doen!"    Tja mensen, dan ben je zelf ook wel bezig met uitlokking hè, en dan gepikeerd zijn als de mensen emotioneel reageren. Eigenaren van hr honden kunnen hier niets zeggen, ze worden bij voorbaat al niet serieus genomen omdat ze het ras in huis hebben. Dan snap ik hun emotie, maar... wat al eerder genoemd is; etaleer je enkel frustratie en boosheid, dan creëer je geen bewustzijn. En dit topic alleen al vertelt dat mensen wel een beetje bewustzijn kunnen gebruiken...    Overigens kan ik het wel waarderen als mensen mij en m'n hond(en) zien, omdraaien en weglopen. Houd de wandeling lekker rustig. Ik ben toch geen voorstander van honden op een veldje gooien en laten spelen, en geen voorstander van honden aan de lijn laten kennismaken. Mijn honden hebben meer dan genoeg aan mij, en dat creëert een band en verbinding die heel erg diep gaat. 
Susanne schreef in Honden doden man in huis
Kan ik het toch niet laten... Ik bedoelde niet te zeggen dat herdershonden HR honden zijn. Ik bedoelde, als het criterium voor een HR hond is: lagere bijtdrempel, sterke kaakkracht en vasthoudendheid, dat meer rassen aan dat criterium voldoen. Ik zou honden niet omschrijven als hoog risico. Mensen daarentegen... Ja die hebben wel eens tekortkomingen.    Muilkorfplicht of niet, ik denk niet dat het de eigenaar van dit nieuwsbericht had geholpen. Stel je zoiets verplicht, dan zullen eigenaren dit mogelijk buiten doen, maar binnen kan dat ding toch wel af... En dit incident is binnenshuis gebeurd. In familiare cirkel. In onwetendheid hebben ze de honden bij elkaar gelaten zonder muilkorf. Dat ging deze keer mis. En in onwetendheid maar waarschijnlijk met de beste intentie heeft de eigenaar getracht ze uit elkaar te halen. Met fatale afloop. Tragisch, maar valt hier een les uit te halen....?     
Susanne schreef in Honden doden man in huis
Het wilt in feite niet eens zeggen dat als buurman een bully xl in zijn handen heeft, dat het hetzelfde resultaat zou geven als nu met de herdershond. Het zou kunnen van wel, maar dat is speculeren. Andere hond, ander karakter, mogelijk past dat je buurman beter. Met de huidige hond is hij duidelijk geen match. Ik zie genoeg mensen die de ene herdershond wel goed opvoeden en kunnen trainen, en met de volgende de grootste moeite hebben omdat het een heel ander karakter betreft.    Herdershonden zijn wel degelijk laag drempelig tot bijten. Krachtig en vasthoudend. Anders zou het ras niet zo uitblinken in pakwerk. (Dus ik vatte het niet op als aanval Bulleke, ik besef me prima waartoe mijn ras in staat kan zijn). Dat er mensen zijn die enkel ervaring hebben met herdershonden die een hogere drempel hebben tot bijten, dat kan heel goed. Het is dan ook niet eerlijk om alle herdershonden over één kam te scheren en te zeggen: muilkorven dat ras! Puur alleen om de reden, dat als ie bijt, de herder enorme schade kan toebrengen. Minstens net zo goed als rassen die beschreven staan als HR.    Maar ik ga ook weer op m'n handen zitten jongens, ik hoop dat er mensen zijn die dit lezen en een stukje wijzer zijn geworden. Het is van belang van tevoren geen oordeel te hebben, maar de situatie en combinatie hond-baas te bekijken zoals ie zich voordoet. Mick lijkt me iemand die honden en zijn ras erg goed kent en ik vind het interessant en leerzaam om zijn ervaringen te lezen. Hij heeft misschien wat temperament, dat hebben z'n honden ook. Vind ik niet zo erg, kan ik wel mee omgaan. 
Susanne schreef in Honden doden man in huis
Dat er in het buitenland een ander beleid is wat betreft honden is helemaal waar. Maar dat geldt niet alleen voor de zogenaamde hoog risico honden, maar voor alle honden. In het buitenland dien je je hond gewoon aan de lijn te houden. Dat mogen ze hier in Nederland van mij ook invoeren.    Het is een vrije keuze om een hond te nemen. Je kunt niet voorkomen dat elke hond bij een verantwoorde eigenaar terecht komt, die weet wat ie doet en hoe te handelen. Hoeveel mensen hier in Nederland overtuigd zijn dat honden vrij moeten kunnen loslopen en spelen met soortgenoten... Die geen zorg dragen opdat hun hond z'n energie kwijt kan, zodat die hond dan maar de keus maakt om fikkie aan de overkant te gaan lopen pesten want je moet toch wat met je energie... En dat wordt dan door de eigenaar geïnterpreteerd als zijnde "leuk spel". Mogelijk dat een algehele aanlijnplicht in Nederland juist zou kunnen bijdragen aan meer verantwoordelijke eigenaren, want als je hond aan de lijn moet houden, dan moet je wel beginnen met opvoeden. Anders heb je er zelf last van. Lijkt me dus een goed punt wat je hier ter sprake brengt Horsea.    En eerlijk gezegd verwonder ik me dat je vertelt dat de herdershond van je buurman zo gevaarlijk is (of in feite je buurman zelf). En dat je niet zegt: "ik vind dat zorgelijk, mijn buurman zou die hond niet moeten hebben, of ten minste muilkorven om de veiligheid te garanderen" maar dat je zegt: "gelukkig is het geen Bully XL". Kijk je dan wel realistisch naar de situatie, vraag ik me af? Een hele hoop herdershonden vallen namelijk ook onder het criteria: "lagere bijtdrempel, zeer gedreven, krachtige hond, vasthoudend, scherp".    Ik kom heel veel honden tegen, buiten de hoog risico groep, waar je heel erg op je tellen moet passen. Van verschillende soorten herders, tot newfoundlanders en landseren, tot spaniels, tatra's, waar je toch beter je rust bewaart of anders even voor omloopt. En ik heb ook honden gezien binnen de hoog risico lijst die ik vertrouw. Ik kan me gewoon niet vinden in het stigma dat dat soort honden altijd terecht komen bij die aso types. Ik zeg dan, daar doe je een hoop mensen tekort mee.   Wat betreft je vraag, die kan ik niet beantwoorden. Ik zou wel kunnen zeggen waarom ik voor een mechelaar kies, maar dat ras valt (nog) niet onder de noemer hoog risico. En dat terwijl die honden juist zo mis begrepen worden en ook volop in het asiel belanden... 
Susanne schreef in Honden doden man in huis
Een lagere bijtdrempel, een grotere kaakkracht, vasthoudendheid, scherpte; er zijn echt meer rassen die voldoen aan zo'n omschrijving dan de rassen die nu omschreven zijn als zijnde hoog risico. Dat is ten eerste al niet eerlijk. En het is tunnelvisie. Ik leer te kijken naar de hond als individu, dan pas het ras. Samen met nog wat andere factoren mee waar ik niet verder over uit zal wijden. Maar als je als eigenaar rekening houdt met het individu in combinatie met het ras, dan loopt in principe niemand een (hoog) risico. Dat betekent dat je met de zeer gedreven/temperantvolle hond, die scherp is, snel schakelt, snel communiceert, snel reageert, ook zelf snel moet leren handelen, scherp zijn, aanvoelen, schakelen, anticiperen en vooral leiding te nemen voordat je hond dat doet. En ja, dat schiet er bij mensen nog wel eens bij in. Dan pas loop je risico. Dus de eigenaar creëert het risico, niet de hond. Waarom zou je de hond dan benadelen terwijl het de beperking van de mens is. En niet van alle mensen, nee van het individu.    Dit geldt in principe voor alle honden en eigenaren. Je hoeft misschien niet in dezelfde mate aan leiderschap en duidelijkheid te verschaffen naar je hond toe als deze een hogere bijtdrempel heeft, niet zo scherp is, niet zo'n grote bijtkracht heeft en niet zo vasthoudend is. Als je je hond niet leest, verkeerde gedragingen stimuleert of geen leiding biedt, dan loop je bij al die eigenaren een risico om gebeten te worden door de hond (of de hond daagt een ander uit tot bijten). En vergis je niet, ook al wordt jouw hond/ras niet omschreven als zijnde hoog risico, ook jouw hond/ras kan flinke schade toebrengen. Het is maar net hoe hoog de eigenaar de spanning bij de hond heeft laten oplopen. Trouwens, of een hond snel spanning opbouwt en/of confrontaties durft aan te gaan is helemaal niet rasgebonden. Het is naïef om te denken, ook al staat jouw ras niet omschreven als zijnde hoog risico hond, dat ie nooit zal bijten (en daarmee geen echte schade zal kunnen maken). Alle honden dus muilkorven dan maar? Of toch het individu met daarachter het werkelijke gevaar: de onwetende eigenaar.    Nog een laatste toevoeging: uit eigen ervaring kan ik zeggen dat de uitvallende hond niet per definitie zou kunnen gaan aanvallen zodra deze los schiet. Dit noemen we een aanname. 
Susanne schreef in Honden doden man in huis
Mick, je zegt "men blijft maar in rondjes praten en hun eigen angst etaleren", maar ik vind dat jij net zo goed mee doet in dat rondje. Al etaleer jij geen angst maar je frustratie, omtrent al het onbegrip en onwetendheid dat nog altijd heerst en wat je nog dagelijks mee maakt. Daarnaast proef ik (ook bij anderen) een groot oordeel, naar het ras, en naar de eigenaar toe die hier slachtoffer is geworden van zijn eigen onwetendheid en het met zijn leven heeft moeten bekopen. Ik ben het eens dat de verantwoordelijkheid bij de eigenaar ligt. Deze maakt de keuze voor de honden, die heeft de honden in deze situatie geplaatst. Hij koos ervoor een bekende hond bij hem thuis uit te nodigen en hij maakte de keus om ze uit elkaar te halen tijdens het gevecht. Je kunt een hond niet kwalijk nemen, ongeacht het ras, als spanning zo hoog oploopt en tot een gevecht komt, dat deze zich afreageert op een ander onderwerp. Dat is niet persoonlijk, hoeft niets met een error in de kop te maken te hebben. Ook niets met eerdere mishandelingen. Het kan, maar het hoeft niet. We waren er niet bij, maar de kans bestaat dat als de eigenaar niet zodanig had ingegrepen en er tussen was gaan staan, de honden zich ook niet tegen hem gekeerd hadden. Gezien dit topic laat zien hoeveel onwetendheid er nog heerst, daarom ook mijn vraag: wat zou jij dan doen in zo'n situatie? En dat vraag ik iedereen die hier reageert en/of oordeelt. Denk eens na. TS heeft in ieder geval al ervaring opgedaan, die vertelt dat hij/zij zelf al eens een gevecht heeft willen doen stoppen en daardoor stevig gebeten is. Met als verschil dat TS het nog kan navertellen, en zegt: ik zou er niet meer tussen willen komen, ik zou proberen de ruimte te vergroten en de boel te blussen d.m.v. een tuinslang. Dat kun je proberen. Wat zouden anderen doen? Ik ben heel benieuwd.    Onwetendheid kun je mensen moeilijk kwalijk nemen. Je benoemde zelf al dat je eens moet luisteren naar wat er op hondenscholen verteld wordt. Hoeveel tekort aan echte kennis daar heerst. Mensen nemen een hond en als ze werk/tijd willen steken in de opvoeding gaan ze naar een hondenschool. En dan denk je dat je het goed doet, ze moeten daar toch verstand hebben van honden?    Ik heb een ras wat volgens mij niet als hoog risico wordt omschreven, maar wel een ras die mensen gauw veroordelen en verkeerd begrijpen. Namelijk de mechelaar. Dit is mijn eerste, maar ik heb inmiddels heel veel van haar geleerd. Zo ben ik heel anders gaan handelen ten opzichte van mijn vorige hond(en). Mijn mechelaar is in de basis heel zachtaardig en sociaal, maar er zit ook een temperament op waar een hoop mensen niet mee om kunnen gaan. Ik handel daarnaar, maar dat heb ik pas geleerd toen ik daadwerkelijk ervaring op deed met mijn hond. Er zijn gedragingen van mijn vorige honden geweest die ik liet gebeuren omdat ik er toen geen kwaad van inzag, en nu niet meer toesta. Ik was onwetend, en leer nu steeds meer. Ik zie ook dat mensen veel gedragingen toestaan van hun honden, klein of groot, waarbij ik denk: "goh, dat zou mijn mechel eens moeten proberen, kijken of er dan nog om gelachen wordt". Maar ja, onwetendheid hè. Je kunt ervoor kiezen je te frusteren hierover, of mensen te educeren. Dat laatste doe je niet door de aanval te openen. Ik zit ook al enige jaren op dit forum, en Mick, je bent iemand geweest die in het verleden wel het een en ander uitgelegd heeft en iemand waarvan ik nog geleerd heb. Maar nu denk ik, jongen, blijf toch een beetje rustig, zo creëer je niet het bewustzijn wat je zo graag bereiken wilt. Je jaagt mensen alleen maar meer in het harnas.    Overigens heb ik in de training en opvoeding van mijn mechel begeleiding gehad van 2 zeer goed gediplomeerde instructeurs. Die waren hondenscholen allang ontgroeid wat hun kennis betreft, eentje had zelfs awards toegekend gekregen. Maar ze hadden beiden nauwelijks ervaring met mechelaars. De dingen waar ik tegenaan liep in de opvoeding van mijn hond kwamen onder andere voort aan verkeerd gegeven adviezen van deze instructeurs. Adviezen die misschien weinig kwaad konden bij labradors of gezelschaphondjes, maar die niet pasten bij een mechelaar. Neem ik ze dat kwalijk? Nee. Zoveel als ze geleerd hadden, dit wisten ze gewoon nog niet. Je trekt lessen uit wat je ervaart en wat op je pad komt. 
Susanne schreef in Honden doden man in huis
Volgens mij is het helemaal niet vreemd gedrag voor honden om spanning af te reageren in de vorm van agressie (of een andere uiting van frustratie) op een ander object of persoon, indien de hond de prikkel die de spanning oorspronkelijk getriggerd heeft niet kan bereiken. Dit komt heel veel voor, dat heet redirectie gedrag. Dat is niet rasgebonden, dat kunnen alle honden. Of ze nu groot of klein zijn.  Eigenaar kwam tussenbeide, de honden waren niet uitgevochten met elkaar en de hond keerde zich naar degene die het dichtste bij was om op af te reageren. Grote en sterke hond, en een slagader is zo geraakt. Tragisch ja, maar niet vreemd of absurd gedrag voor een hond. Ongeacht het ras. Sterker nog; wij mensen kunnen er ook wat van hoor, redirectie gedrag. 
Susanne schreef in Honden doden man in huis
Wat ik me afvraag, nu hier een hele discussie ontstaat... Stel, je hebt een hond die met volwassen leeftijd een gewicht van rond de 60 kilo kan halen. Je bent gek op je hond, je ziet wat een lieve inborst die heeft... En je hebt een familie lid, een dierbare, die een hond heeft van hetzelfde ras en dezelfde leeftijd (kans dat de honden elkaar al kennen vanuit het nest). Gezien jullie nauwe band groeien de honden als het ware met elkaar op. Ze zijn aan elkaar gewaagd, "spelen" op dezelfde manier. Tot nu toe zijn het (in jouw ogen) altijd maatjes gebleken. Maar op een dag gebeurt er iets, waardoor de sfeer omslaat, en de honden raken met elkaar in gevecht in jouw huis. Wat doe je dan? Haal je ze uit elkaar, of laat je het de honden zelf uitzoeken? En als je ze uit elkaar haalt, hoe doe je dat dan? 
Susanne schreef in Obsessief jachtinstinct op water

Susanne schreef in Obsessief jachtinstinct op water
" Door het water blijven lopen, lijn inkorten zodat ze niet kan happen. Net zo lang doorlopen tot de impuls vermindert. Aanhouder wint ... (opgever verliest) " Richard (IDE) Dit is toch een gevalletje van dweilen met de kraan open (om het thema bij water te houden)? Het gaat hier om een jonge hond van pas 9 maanden oud, die al achter frisbees en ballen aan mag rennen/jagen. Nu raden dierenartsen/fysiotherapeuten sowieso af om ballen te gooien omdat het zoveel belasting geeft aan de gewrichten van de hond; al die onnatuurlijke bewegingen die honden maken om dat balletje zo snel mogelijk te pakken. En dat geldt dan voor volwassen honden, laten we dat wel stellen, die hun spieren al zodanig ontwikkeld hebben dat die de nodige klappen kunnen opvangen. Dat geldt zeker niet voor honden van 9 maanden oud, die nog vol in ontwikkeling zijn. Op hondenscholen wordt ook pas aangeraden te beginnen met sporten zodra de hond een minimale leeftijd heeft van 18 maanden. Frisbee valt onder de categorie "sport", en ik raad ten zeerste aan te beginnen met frisbee onder begeleiding van iemand die verstand heeft van honden en weet hoe je gooien moet om te voorkomen dat de honden rare fratsen en bewegingen maakt die leiden tot (chronische) blessures. Dat is dan alleen nog het fysieke aspect. Wat denk je wat het voor mentale gevolgen kan hebben als je jaagsysteem continue wordt getriggerd? Helemaal op zo'n jonge leeftijd.. Nu vervalt de hond van het ene jaaggedrag in het andere (frisbee/balletje/water). Al met al is de conclusie dat het niet gezond is voor de (fysieke én mentale) ontwikkeling van een hond om al op deze leeftijd bezig te zijn met degelijk apporteerwerk, en ik zou dan ook zeggen: doe rustig aan met het hondje! 
Susanne schreef in Obsessief jachtinstinct op water
Honden kunnen van nature gek zijn op water, maar dit gedrag is verre van natuurlijk gedrag. Geen pup zal zich van nature bedenken om op deze manier met water om te gaan, aangezien dit obsessieve gedrag de nodige risico's met zich mee brengt. Niet alleen kan een hond op deze wijze een zout- of zoetwatervergiftiging oplopen, doordat water in de longen terecht kan komen is er ook nog een reël risico op verdrinking! Wat dus betekent dat jullie dit jullie hond (onbewust) zelf aangeleerd hebben. Mensen zijn nu eenmaal ontzettend goed in opwinding te stimuleren bij honden. Wat overigens helemaal niet nodig is, juist de honden die boordevol energie zitten hebben baat bij stimulatie van rust. Impulscontrole en rust zijn twee heel verschillende dingen. En als honden eenmaal iets aangeleerd hebben, zal het de nodige moeite kosten om ze iets anders in de plaats te leren. Haal je de frisbee tevoorschijn ben je nog altijd bezig met actie en opwinding, waardoor adrenaline door het systeem van je hondje zal razen. Dat maakt de stap naar het water alleen maar toegankelijker voor je hondje. Hij/zij zal door de frisbee al staan te stuiteren in de energie, dus dat zie je weer terug in het gedrag bij het water. Plus dat je hond door al die actie/adreline minder tot niet bereikbaar is voor jouw leiding/sturing. Nieuwe dingen aanleren gaat ook alleen wanneer er ontspanning in het systeem zit. Dus de enige wijze waarop je dit gedrag gaat kunnen afleren is rust in te bouwen, laat het de standaard zijn in de wandelingen. Ik zou deze hond dus aan de lijn houden, en gewoon kilometers maken zodat je hondje z'n energie kwijt kan. Totdat de rust in het systeem gekomen is water gewoon vermijden. Mentale uitdaging is vaak veel vermoeiender dan fysieke actie. Jij bent de baas en dus verantwoordelijk om de balans te vinden samen met je hond. Ik zou geen risico meer nemen, mensen zeggen vaak dat honden aan de lijn uitlaten zielig is (wat ik nogal een bizarre constatering vind), maar ik vind het pas zielig als je je hond zoveel risico laat lopen en ik zou het mezelf niet vergeven als de hond iets overkomt wat je gewoon makkelijk kunt voorkomen.
Susanne schreef in Eventuele nekhernia - wat nu?
Of het bij honden en mensen hetzelfde werkt weet ik niet. Maar bij mensen ontstaat een hernia vaak doordat de spieren rondom je wervels gedurende te lange tijd strak gespannen staan. Langdurige chronische stress is iets wat steeds meer mensen ervaren. Rust houden helpt dan bij de genezing. Alleen in de praktijk is het zo dat patiënten vaak zo snel mogelijk weer door willen in hun normale structuur, en artsen willen graag geld verdienen. Daarom wordt een operatie gedaan. Dan volgt er rust en revalidatie traject en zijn mensen genezen. Terwijl het overgrote deel van deze mensen zelfstandig hersteld zouden zijn als ze die rust vanuit hunzelf nemen ipv verplicht na een operatie. Uitzonderingen daar gelaten natuurlijk... Nogmaals, ik weet niet zeker of dat bij honden ook zo werkt. Maar met deze kennis zou ik de hond eerst rust geven, aan de lijn uitlaten. En kijken of de hond baat heeft bij fysiotherapie of een behandeling bij een goede osteopaat. Opereren kan altijd nog. En net als Heleen ben ik geen fan van sterke pijnstilling, omdat ze hun eigen grenzen niet meer voelen en daarover heen gaan. Precies wat een hernia in stand kan houden. 
Susanne schreef in Even mijn verhaal kwijt (bijt-incident)
" Ik heb hier de laatste dagen eens bewust op gelet. En inderdaad, het is heel waar wat je zegt... Het gaat op dit moment goed, veel hangt samen met hoe het op m'n werk gaat, dus heb er niet echt invloed op... maar oké, als ik me goed voel gaan we veel meer 'samen' de deur uit, waar ik anders in gedachten verzonken ben... Eigenlijk naïef van mij te denken dat hij dat níet door zou hebben. Dit is een hond die de hele tijd op mij gericht is, scheef opkijkt bij de kleinste stemverheffing, als ik een wondje heb wil hij dat maar 'verzorgen' en moet ik niesen, dan springt hij gelijk op je schoot.Toch zie ik zo wel meer hondeneigenaren lopen... sommigen lopen ondertussen ook op hun telefoon te kijken, dus hebben sowieso geen verbinding. Maar misschien hebben zij honden die wat minder gevoelig zijn? " Petra Je kunt honden zeker niet over één kam scheren... Elke hond heeft zijn eigen unieke persoonlijkheid en karakter. En net als bij mensen, kan dat behoorlijk verschillen. Sommige zijn sensitief, anderen weer stoïcijns. Sommige horen zichzelf graag geluid maken en anderen zijn wat stiller of terughoudend... Sommige honden zijn natuurlijke leiders en anderen volgen liever. De één durft confrontaties aan te gaan en de ander vermijdt ze liever. Zo zijn er meer verschillen en dat hoeft niet eens rasgebonden te zijn.    Ik ben ook de eigenaar van een hele sensitieve innovatieve en slimme mechelaar. Zéér aandachtgemotiveerd, maakt haar niet uit of dat positieve aandacht is of negatieve. Ik heb haar opgeleid tot psychosociale hulphond. Voordat je mag deelnemen aan zo'n opleiding wordt eerst getest of een hond wel geschikt is voor dit werk, en bij ons was het groen licht. Alleen dat al was bewijs dat ik een sociale en goed trainbare hond in m'n handen heb. Werken als hulphond doet m'n hond fenomenaal... Klinkt misschien wat arrogant, maar zo is het gewoon. Volop aandacht voor mij, weet precies wat van haar verwacht wordt; er komt nauwelijks nog een commando aan te pas. En als hulphond maak je nogal wat mee... Van uitvallende honden, gillende/schreeuwende mensen en/of kinderen, vreemde voorwerpen/geluiden die voorbij komen, karretjes die tegen je aan geduwd worden, mensen die je proberen af te leiden of uit te dagen, of die ons totaal niet in de gaten hebben en op haar gaan staan: we maken samen nogal wat mee in deze maatschappij. Er is op zo'n moment niets wat mijn hond van haar taak kan afleiden. Mensen zijn ook altijd wel onder de indruk als ze ons zien, je wilt niet weten hoe vaak we meemaken dat mensen een rondje met ons meelopen om gewoon te kijken naar hoe m'n hond voor mij aan het werk is. Prachtig vinden ze dat.    Maar tijdens de vrije tijd was het wel eens anders. Het gedrag was zeker niet consequent, maar er waren dagen bij dat dezelfde hond ineens kon uitvallen naar mensen, honden, katten, paarden. Ze heeft wel eens een hardloper of mountainbiker staande gehouden. Wat een draak! Ik heb het me ook meer dan eens afgevraagd, hoe kan het nou dat ik "in de problemen" kan komen met een hond die zoveel gewoon is als hulphond, en die zo goed getraind is? Ze staat zo goed onder appel, en toch ging het af en toe mis. Lang verhaal kort; het ligt aan mij. Als ik me niet goed voel, dan weet mijn hond dat. Ze is al scherp zodra mijn ademhaling verandert, of wanneer er een korte trilling in mijn stem te horen is. Ze wilt dan voor me zorgen, maar het is geen gezonde balans als mijn hond altijd maar aan het werk is. Als ze vrij is, is ze vrij, was het idee. Alleen m'n hond was het er gewoon niet mee eens, want ze voelde aan mij dat ik het nodig had. Dat gaf haar dan spanning, bovenop de spanning die ze bij mij voelde. Het was het recept voor het explosieve gedrag. Als het dagenlang niet goed met mij gaat kan de spanning bij mijn hond zodanig oplopen dat ze zelfs diarree krijgt. Toen ik daar achter kwam heb ik me wel serieus afgevraagd of ik wel de juiste baas was voor mijn hond. Maar zoals ik haar uitgekozen heb, weet ik ook zeker; deze hond heeft mij zelf uitgekozen als baas. Ik heb m'n gebreken ja, maar ik ben bereid om te leren en te groeien.    Nu zijn we zoveel tijd samen verder. Ik heb geleerd los te laten en te ontspannen zonder hulp van m'n hond. Daardoor heeft mijn hond veel minder de behoefte om voor me te moeten zorgen.. In de periode van deze groei/ontwikkeling heb het mezelf makkelijk gemaakt door m'n hond aan de lijn te houden. Prikkels vermijd ik niet, ik kort simpelweg de lijn in. Als het dan toch nog gebeurt dat ze uitvalt, wordt ze in ieder geval beperkt in de ruimte en dan loopt het lang niet zo hevig op dan wanneer ze alle ruimte heeft. Plus, anderen hebben er niet zoveel last van als ik m'n hond gewoon dichtbij me houdt... En het heeft rust gegeven. Aan mij, maar ook aan m'n hond. Loslopen bleek helemaal niet nodig te zijn om een tevreden hond in huis te hebben, zelfs nu het goed gaat kies ik er meestal voor om m'n hond aangelijnd te houden. Er is nu werkelijk balans. En ik was al 20 jaar ziek, maar dankzij de scherpte en sensitiviteit van m'n hond heb ik echte beterschap ondervonden. Zodra zij er niet meer is, heb ik geen hulphond meer nodig. Zo'n bijzondere hond, zo eentje krijg ik er niet meer. Hiervoor heb ik ook een hond gehad met wie ik een bijzondere band deelde, die ik met gerust hart overal los kon laten, maar die heeft me niet zo kunnen helpen zoals deze, waar ik m'n handen aan vol heb gehad. Maar wat een geschenk blijkt het te zijn!! Laat die andere mensen hun honden maar uitlaten terwijl ze op hun telefoon zitten. Mensen die op hun kop moeten gaan staan om hun hond terug te lokken terwijl die van mij al op mij reageert als ik een keertje zucht... Ik ben zo ongelooflijk dankbaar voor dit exemplaar! En hoe goed ze het ook doet als hulphond, hetgeen waar ik nu daadwerkelijk trots op ben is het feit dat ik m'n hond rust heb kunnen geven! Iets wat ons allebei ontzettend goed heeft gedaan. Wij staan samen in verbinding  
Susanne schreef in Even mijn verhaal kwijt (bijt-incident)
Van mijn huidige hond heb ik geleerd dat er een groot verschil is tussen training en opvoeding. Met training kun je heel ver komen, maar er zijn ook honden die zo sensitief en intelligent zijn, die prikken daar gewoon doorheen. Mensen kunnen dat ervaren als last, terwijl het in feite een geschenk is. Tenminste, zo heb ik dat ervaren.. Opvoeden begint bij jezelf. Als jij gespannen bent, neemt je hond dat over (en waar mensen spanning kunnen vasthouden, leven honden juist in het nu en werken spanning ook weer makkelijk uit hun systeem). Er wordt je dus een duidelijke spiegel voorgehouden. Vind de balans en rust in jezelf en je zult die weerspiegeling terug zien bij je hond. Hoe mooi is dat?!  Ik besef dat een stukje groei bij jezelf makkelijker gezegd dan gedaan is. Zeker gezien de reactie van je hond jouw spanning kan verhogen. En dat heeft weer effect op je hond... Maar daarin ga je wel de oplossing vinden. In jezelf. En niet in die hele trukendoos aan soorten trainingen die hier voorbij gaan in het topic. Het ligt niet aan de hond, dat vertel je zelf. En het is enkel een mismatch op het moment dat jij niet bereid bent om die groei in jezelf te willen maken. Het zal niet van de een op de andere dag gaan, het zal nog wel eens mis gaan. Maar dat zijn dan momenten om te reflecteren bij jezelf, wat gebeurt er bij jou en wat heb je nodig om het los te laten?! Eigenlijk een heel mooi proces, je zult ontdekken dat deze hond met een reden in je leven is gekomen en je zult iets van deze hond kunnen leren waar je de rest van je leven baat van hebt.