Irritatie naar hond bobby en kattemens

 Geen probleem hoor, wij hebben die beslissing ook niet in 1 nacht gemaakt, we hebben er letterlijk maanden over getwijfeld maar je moet een keer de knoop doorhakken en in ons geval was herplaatsen de beste beslissing. Ik (we) heb(ben) er geen spijt van, hij heeft het goed en we hebben regelmatig contact met de nieuwe eigenaren.  Ik zei ook na afloop "Ik hoop dat ik nooit meer een hond hoef te herplaatsen" want ondanks dat ik geen band/klik met hem had heb ik het wel moeilijk gehad in het begin (toen ie herplaatst was). 

Denk er goed over na met Bobby, als je hem wilt houden dan moet je je ook voor de 100% inzetten en er achter staan, blijf niet tobben daar heb je zelf en je hond niks aan .

Hallo Mira, ik ben/was ook een kattenmens, nog steeds trouwens.  Ik had zeven poezen toen we onze eerste hond namen, ik heb wel duizend keer gedacht : "waarom wilde ik een hond?", ze zijn niet te vergelijken, absoluuuut niet.  Maar dàt is wat je verkeerd doet, je vergelijkt ze...

Een hond is een heel ander wezen dan een kat, maar je kan beide leren appreciëren.  Ik heb het moeilijk gehad met onze eerste hond (de eerste 3 (drie) jaar!), zij was heftig, aandachttrekkend, lawaaierig, lastig en zo veel meer...

Maar toch heeft geen haar op mijn hoofd eraan gedacht haar weg te doen, ik heb haar genomen en ik moest met haar leven, willen of niet...

IK heb me moeten aanpassen en leren leven met de verschillen tussen een kat en een hond, en van het moment dat je accepteert dat je hond een totaal ander wezen is, zal je zien dat het beter gaat, je mag niet zeggen "met mijn poezen heb ik geen last", dat is niet eerlijk tegenover je hond.  Je verwijt een vis ook niet dat hij water nodig heeft, of een vogel dat hij vliegt ...

Je bent volwassen en hebt een beslissing genomen, en daar zal je moeten mee leven en het beste ervan maken.  Dat heb ik ook gedaan...

Nu heb ik trouwens vier honden en drie poezen!  Ik verwacht niet van mijn honden dat ze zich opkrullen en een dutje doen op de vensterbank en ik verwacht niet van mijn poezen dat ze met me gaan wandelen en zwemmen...  je moet je attitude veranderen en het goede voorbeeld geven aan je kind.  Wat leert je kind anders?  Dat hij geen verantwoordelijkheid voor zijn daden moet nemen... "ik kies iets, het bevalt me niet, ik doe het weg", neen, daarvoor alleen al moet je leren met je hond om te gaan en van hem te houden om wat hij is en niet een hekel aan hem hebben om wat hij niet is, dat wist je van tevoren... dat is wat ons mensen onderscheid van dieren, wij denken na over de gevolgen en nemen onze verantwoordelijkheid (dat zouden we toch moeten).

Heeft de hond ook positieve punten? Nu zie hè alleen het negatieve. Misschien als je de positieve punten ziet en hieraan vasthoud dat je je hond leert waarderen hoe hij is. Ik zie soms door de haren het bos niet meer maar man Casper is mijn maatje, beste vriend, de meest onvoorwaardelijke liefde die ik ken ooksl ben ik net getrouwd. Een relatie met een mens kan stuklopen maar de liefde voor een hond is veel onvoorwaardelijker. Hij is afhankelijk van jouw, doet alles voor jouw, bekritiseerd je niet, veroordeeld je niet, houdt van jè zoals je bent.  Ik hou ontzettend veel van mijn man en van Casper maar toch echt een ander soort liefde. Wij zijn ondanks het vele werk, de ongemakken, de haren & het gebonden zijn nog steeds erg erg blij met Casper. Hij hoort in ons gezin.

Zie het eens in een ander licht. Mocht dit niet lukken herplaats je hond dan. Dat is dan het beste voor alle partijen. Makkelijk zal t niet zijn maar dan moet je niet egoïstisch zijn en aan het welzijn van de hond denken.

en een kat geeft ook poetswerk. Kattenbak, haren, nagels die overal ingezet worden, binnenhouden of op straat laten zonder dat anderen er last van hebben.

De k er goed over na maar maak de beslissing. Zoals t nu is gaat t niet. Arme Bobby. Hij verdient dit niet.

Zet er anders een kat bij. je man en je zoon houden wel van bobby dan laat je hen voor bobby zorgen en dan zorg jij voor de kat (: iedereen gelukkig

Sorry maar ik snap het gewoon niet helemaal. Wat is nou daadwerkelijk het probleem? Oke hij is nog niet helemaal zindelijk maar denk niet dat je de hond daar op af kan/mag rekenen, bij kinderen is de een ook sneller zindelijk dan de ander net als met leren de een leert makkelijker dan de ander en daar kan niemand wat aan veranderen. Wat ik denk en volgens mij ook al eerder gezegd je moet moeite gaan doen om een relatie met de hond te krijgen dan pas kan je hem gaan waarderen. Zie zijn mooie kanten ook een keer. Dat je hem wil houden voor je zoontje ja is mooi maar om de een nou gelukkig te maken ten koste van een ander is ook niet fair. Je had denk ik beter na moeten denken alvorens je deze hond aanschafte. Snap wel dat je je man en je zoontje er een plezier mee hebt willen doen maar nu zit jij zelf al een geruime tijd met voor jou een naar onhebbelijk gevoel naar je Lab die hier ook niets aan kan doen.

Heb je hier al met je man over gesproken?
Ben benieuwd hoe hij hier mee omgaat en in hoeverre hij je hier in tegemoet komt!

Maar als Bobby dan de kat niet accepteert of het juist tussen 'die twee' weer niet klikt.. dan gaat dat Mira's gevoelens alleen maar versterken (denk ik)
@Mira, ik schreef op de vorige pagina dat ik jouw dagelijkse ergernissen en misschien zelfs het gevoel van 'afkeer' ook duidelijk ervaren heb.

Ik geloof alleen wel dat het verschil tussen jou en mij in deze is, dat ik op den duur, die gevoelens wilde verbannen en wilde werken aan een 'omslag of verandering'

Bij jou proef ik toch heel sterk dat je het niet kunt opbrengen om Bobby 'anders' te gaan zien.
Ik voel eerder dat je je probeert te schikken in je lot, dat is triest.. je zou op den duur gaan wensen dat je hond niet oud zal worden?

Dat is niet goed, toch?

dat wat je beschrijft is echt typisch labrador gedrag.
misschien had je je wat beter moeten verdiepen in het ras.

ik ben bijvoorbeeld echt totaal, helemaaaaal niet een katten mens.
terwijl ik vroeger "onze" kat helemaal het einde vond.

mijn huidige hond heeft nou niet echt typisch honden gedrag om het zo t noemen.

je moet voor jezelf gaan beslissen wat je wilt gaan doen, houden of een goed thuis voor hem gaan vinden.
de hond houden alleen voor je zoon in huis houden is niet eerlijk tegen over je hond en niet eerlijk en zeker niet goed voor je gemoed.
bespreek dit ook met je man en neem samen een beslissing.

Ik sluit me aan bij de persoon hierboven.
Ik ben heel verbaast. Je kiest voor een labrador
en ergert je dan aan echte labrador dingen.
Heb je je er wel in verdiept?
Ik bedoel het absoluut niet rot en als verwijt
maar wil het wel even eerlijk zeggen.

Ik zou zeggen schrijf de positieve dingen op en richt
je daarop. Zorg dat hij goed zijn energie kwijt is.

Honden training en zo doe je al lees ik dat is super! En ik vind het ook wel heel eerlijk om het te schrijven en dapper.

'Zou niet moeten' misschien. Maar toch, als je glas te vol is of de emmer overloopt of hoe je het dan ook moet noemen worden kleine dingen ook grote irritaties. Als het te druk geweest is op mijn werk, snauw ik manlief wel eens af omdat hij me in de weg loopt in de keuken. Hij kent me inmiddels goed genoeg, na 25 jaar, om de keuken uit te wandelen en me alleen te laten koken. Daar wordt ik namelijk rustig van. Toch valt het leven voor hem soms niet mee, want er zijn ook dagen dat ik me rot erger omdat hij niet meehelpt in de keuken .... Dus ja, hij loopt weleens op zijn tenen. Nu wordt hij daar -gelukkig- niet onzindelijk van, maar bij een hond kan dat bijvoorbeeld wel degelijk een rol spelen. Plassen binnen kan een teken van onzekerheid zijn over de rol binnen het gezin.

Overigens pakt Spot mijn stress ook naadloos op en gaat op wandelingen dan ook heerlijk lopen 'klootviolen' (excusez le mot). Trekken, springen, dwars zijn in het algemeen. Ik heb geleerd op zo'n moment maar even de lat wat lager te leggen, we gaan dan brokjes zoeken in het hoge gras, hij mag ruim graven in de berm naar muisjes en ik vergeef hem en mezelf dat het nog niet aktijd helemaal jofel loopt. Dan doen we maar wat langer over de opvoeding, tenslotte hebben we hopelijk nog een jaartje of tien.

Weet je, wij gaan binnenkort op vakantie zonder honden. Ik gun mezelf 2 weken per jaar adempauze. Dat is heerlijk, even niets hoeven. Ik houd zielsveel van mijn honden, maar twee weken geen haren overal, niet in 2-en getrokken worden omdat er een kat oversteekt en niet om 6-7 uur op moeten om ze even stoom af te laten blazen voor de step is best lekker. Ik weet niet of jullie dat ook wel eens doen, maar misschien is even afstand nemen wel lekker en een goed moment om erover na te denken hoe nu verder.

Verder zou ik je eigenlijk aan willen raden om 'The other end of the leash' te lezen van Patricia McConnell. Dat helpt enorm om je te verplaatsen in de hond, hoe hij zijn leven ervaart en wat je eraan kan doen om dat te sturen. Klein voorbeeldje; Spot heeft de neiging zijn neus in mijn knieholte te duwen tijdens het wandelen. Heel irritant. Ik heb van alles geprobeerd tot ik ineens aan dat boek dacht. De eerste keer dat hij het weer deed, deed ik net alsof ik heel erg schrok. Ik zei huuuuuh en verstijfde, je weet wel, net alsof je met blote voeten op een naaktslak trapt. Spot schrok ook en na een paar keer is zijn gedrag enorm verminderd.

Of lees wat van de roedel methode, ook daar zitten dingen in die je perspectief veranderen

Ik weet niet wat wijsheid is hoor, herplaatsen of niet, maar een taalcursus tussen jullie 2 lijkt me iig geen overbodige luxe. Tot slot nog een 'uitsmijter' (van mijn grote broer) ; jij bepaalt zelf hoe iets je laat voelen. Niet Bobby doet jou walgen, jij bepaalt zelf dat jij ergens van walgt, dat klinkt hard maar is dat niet bedoeld. Het gaat erom dat als je echt wil, je de regie over je gevoelens terug kan pakken.

Iedereen kan wel zeggen, zie ook de positieve dingen, of zie dingen anders.. Maar het gaat over gevoel en dat is niet iets wat is te leren. Het kan groeien, maar als dat na 1,5 jaar nog niet is verbeterd..

Heb er gistermiddag nog veel over nagedacht en ook al heb ik dit absoluut niet met honden, ik denk toch wel dat ik het begrijp.

Ik vergelijk het voor mezelf een beetje met mijn gevoel naar kinderen. Ik vind kinderen soms best schattig en heb er geen echte hekel aan, maar ik heb er ook geen klik mee verder.. geen 'gevoel' bij zeg maar.

Je hebt mensen die bij het zien van een kindje helemaal verliefd kunnen raken, of kunnen genieten van spelende kinderen buiten. Ik vind het eerder vervelend (druk, veel herrie, rotzooi, vies) en deze gevoelens komen bij mij eerder op dan dat ik denk, oh wat leuk.

Nu woon ik tegenover een school en ervaar soms echt wel overlast. Maar dat is mijn gevoel erbij. Mijn partner bijvoorbeeld hoort het niet eens als kinderen lopen te schreeuwen of met een bal tegen de gevel aan staan te voetballen. Die begrijpt dan ook niet waar ik me druk om maak. Ik wil het wel anders zien, maar mij lukt dat niet.

Het grote verschil is dat ik geen kinderen vlak om me heen heb en degene die wel om me heen komen zijn welkom, maar gaan ook weer naar huis. En daabij worden kinderen steeds meer volwassen en verdwijnen de irritaties sneller als bij een hond. Een hond blijft altijd hond.

Dus ik snap je gevoel wel. Het is bij mij alleen andersom. Ik spring nog uit een rijdende auto als ik een losse hond op de weg zie om het beestje te beschermen. Zie ik een kind onhandig gevaarlijk op de weg fietsen is mijn eerste reactie irritatie en toeter ik. Terwijl eigenlijk dat kind de zelfde reactie verdiend. (Die heeft ook geen eigen verantwoordelijkheid en wordt blijkbaar niet onder bescherming genomen door de ouder.) Maar toch "voel" ik op dat moment gewoon iets heel anders als bij een hond. Daar kies ik niet voor, maar het gebeurt gewoon. :(

Je gevoel veranderen is onderdrukken. En ja, natuurlijk zou dat kunnen. Maar is dat het waard en worden jij, Bobby en de rest van je gezin daar gelukkig van?

Gr. Alexandra

Misschien is inderdaad de klik er niet maar dat weet je nooit van te voren. Met kinderen heb je dat ook zelf heb ik er acht en de een is stukken makkelijker en zorgzamer dan de andere en daar doe je niks aan daar moet je aan werken en mooie eigenschappen zoeken en uiteindelijk vind je die ook als de wil er maar is.
Met een huisdier gaat dat net zo zoek naar de mooie eigenschappen en je zal zien dat als je ze vindt je ze ook gaat waarderen en uit die waardering begint een relatie te groeien die mooi is van twee kanten.

Zoals in elke relatie .......er moet hard aan gewerkt worden en dat blijft ook ook als je 30/40 of 50 jaar samen bent. Niks gaat vanzelf overal moet energie in

@sommigen die het niet begrijpen en dergelijke of iemand die beweerd dat ik niet wil open staan voor mijn hond.

Denk dat niet te ontkennen is dat ik juist wel mijn srinkende best heb gedaan om er iets van te maken dus waar die aanname vandaan komt is mij een vraag...

Aldus ben ik niet aan honden begonnen met de wetenschap dat dit zou gebeuren.

Dus zeggen dat ik dit van te voren kon weten is het antwoord duidelijk ; nee dit wist ik niet van te voren natuurlijk.

Ik kan niet een simpel knopje omdraaien wat er voor zorgt dat ik bobby of een hond in huis fijn vind en ook al relativeer ik en weet ik wat een hond nou eenmaal inhoud, dat maakt niet dat ik het daarom gevoelsmatig per definitie  kan leren waarderen (opnieuw) zoals ik dat vroeger wel deed. 

Het verschil tussen honden en katten waarvan mijn voorkeur kennelijk naar katten gaat, daar zal de verklaring wel voor zijn dat ieder mens zijn voorkeuren heeft en ik de 'lasten' van een kat daarom ws niet als last ervaar.

Waarom ik de leuke kanten van bobby niet goed zie en van geniet zoals jullie van je hond zal daar alles mee te maken hebben, dus maw liefde kun je nogmaals niet afdwingen en iemand leuk vinden die je niet leuk vindt is m.i. een beetje de boel voor de gek houden.

Bobby leren waarderen daar ben ik bijna anderhalf jaar mee bezig.

 Wensen dat bobby niet oud zal worden?? Wat een nare speculatie. 

Komt niet van mij zijn jouw woorden

Ik zeg ook niet dat je je best niet doet en vind het zelfs heel knap dat je er mee naar buiten komt. En misschien ben je wel een kattenmens is best mogelijk maar dat wil niet zeggen dat jou Bobby jou liefde niet nodig heeft. Kijk eens naar je zoontje en kijk hoeveel liefde Bobby aan hem geeft misschien dat dat je een andere kijk geeft op alles

Als het niet klikt..... dan klikt het niet.....

Maar..... wees dan niet egoïstisch en doe dat wat Bobby verdient. Zoek een leuk zorgzaam thuis voor hem.

Hij heeft namelijk niet voor jullie gekozen....maar jullie voor hem... Hij kan niet vanuit zichzelf een ander liefdevol thuis zoeken maar jullie voor hem !

Ze heeft toch al een kat??

Je kon dit wel van tevoren weten, bij een hond hoort hondengedrag en dat is totaal verschillend van kattengedrag.  Je kon dus zeker weten dat hondengedrag je niet aanstaat en van de aanschaf van een hond afzien.  Je zegt dat je al een hond hebt gehad, als weldenkend mens weet je toch ook wel dat elke hond een individu is, en moet je niet verwachten dat de volgende net hetzelfde zal reageren als de eerste.

Nu is de hond de dupe van jouw onnadenkendheid en niet alleen omdat hij een andere thuis krijgt en zich dus moet aanpassen, maar ook omdat jij, zoals ik tenminste aanneem, degene bent die het meest thuis is en juist diegene steekt niet onder stoelen of banken dat hij een last is.

Het is ieder zijn keuze, inderdaad, maar bezint eer ge begint!  En dàt is wat jij zeker niet gedaan hebt.

Ik heb zelf geen kinderen, bewust zo gekozen.  Ik zag mijn vriendinnen met hun kleintjes en zag wat ze in mijn ogen allemaal moesten laten en verdragen, en wilde dit niet.  Ik wist dat ik als ik een kind zou hebben, bij wijze van spreken geen moment rust meer zou hebben : ze beginnen te lopen en ik zou veel te bang zijn dat ze vielen, dus zat ik er naast, ze zijn ziek en ik zou geen leven hebben tot ze terug o.k. waren, en ga zo maar door...

Ik heb dus gekozen voor een kinderloos leven, moest ik toch zwanger geraakt zijn, had ik natuurlijk van mijn kind gehouden, maar ik wilde een leven zonder de zorgen en met de vrijheid.  En dàt had jij moeten doen, nadenken en weten dat niet elk individu hetzelfde is en jezelf kennen en weten dat je dit niet zou willen.  Je verwijt je hond dat hij hond is, wat ik héél onredelijk vind, zoek in godsnaam een goede thuis voor dat dier zodat hij vanaf nu gelukkig kan zijn, dat is je verantwoordelijkheid, zorgen dat je hond gelukkig is en een goed leven heeft.

Ik ben tegen verantwoordelijkheid ontlopen, maar in dit geval denk ik dat die hond alleen maar blij kan zijn (als jij tenminste je plicht doet) als hij een goede nieuwe thuis heeft.

Dit was niet bedoeld om je te beledigen, maar na je laatste commentaar, waar je je handen wast in onschuld en na het herlezen van je eerste opmerking, kan ik niet anders dan concluderen dat je niet wil ... zorg dus voor een goede oplossing voor Bobby en ga verder met je leven.

Oh... en zorg ook dat je geen siamees in huis neemt, want dat zijn helemaal geen rustige katten en kunnen dus ook voor irritatie zorgen.

 Ook heb ik mij verdiept in labrador gedrag en is bobby mijn 2e labrador.

Sorry maar dan begrijp ik het niet.
Je hebt je verdiept in de labrador.
Labradors zijn lomp onbenullig en springerig en gulzig.
Daar staan ze om bekend. Er zijn meer relaxte rustige
rassen de waardig zijn en niet als een gek zouden schrokken.
Je weet dan blijkbaar dat dat er bij hoort bij de labrador
wat je zegt je hebt je er in verdiept. Waarom kies je dan een labrador als dat iets is dat je ergert. Had je dat dan niet verwacht of zo. Ik probeer het alleen te begrijpen en het is absoluut niet rot bedoelt!

Normaals ik kon dit niet van te voren weten dat ik niet van bobby kon genieten, er geen klik zou zijn en geen ware gevoelens van liefde zoals jij die met je hond hebt.

Jij kunt niet voor mij bepalen of ik dat van te voren  kon weten dus als ik het van te voren wist, had ik bobby dan in huis genomen hiervoor; nee dus je kunt niet alles van te voren weten behalve als je helderziend bent en dat ben ik niet.

En mijn handen in onschuld wassen in laatste bericht?? 

Wat een bekrompen, simpele, onderontwikkelde gedachte

Ja, dat stond al in je OP  

Mira, je vroeg of hiermee viel om te gaan in 1 huis?

Maar belangrijker, wat vind jij?

Vrijwel alle reacties zijn een beetje van dezelfde strekking, heb je hier wat aan?

Kun je je een voorstelling maken van je gevoel als je eraan denkt dat Bobby er niet is?

Hoe voelt dat?

En je man, staat die een herplaatsing in de weg?

Wat is zijn mening eigenlijk?

In alle eerlijkheid, vooral naar Bobby toe, denk ik dat je hem ook wilt herplaatsen.

Ik vind vasthouden aan principes heel bewonderenswaardig, maar als dat betekent dat Bobby nog minstens 10 jaar woont bij iemand die zich voornamelijk aan hem ergert, dan is hety misschien tijd om die principes los te laten.

Je tolereert hem dan, maar als na 1,5 jaar die band er niet is, denk ik dat die band er nog spontaan komt,

Ik weet niet hoe oud je zoon is, maar als je Bobby alleen houdt voor een kind wat het grootste gedeelte van de dag niet thuis is, lijkt me dat niet de beste keuze.

Begin me een beetje erg te irriteren, jammer de sfeer was hier goed en op niveau waar ik veel aan heb.

Vervelend dat er kortzichtige opmerkingen en allerlei speculaties worden genoemd.

Wil me niet verlagen tot een soort gelijk niveau, echter irriteer ik me er aan.

Ik denk echt niet dat ze dit expres heeft gedaan ofzo.

Ze heeft zich gewoon vergist in Bobby en ik denk dat ze teveel vergelijkt met de oude hond. Dat kan. Ze zal niet de eerste zijn.

Het is gewoon een nare situatie en ik begrijpen helemaal hoe ze der eigen voelt.

Maar nogmaals, dat er geen klik is betekend niet dat je niet van hem kan houden en alles voor hem zou willen doen. 

Het is gewoon moeilijk om je over te geven aan die gevoelens. Die kan je niet veranderen. Je moet de situatie accepteren zoals ie is.

Probeer zoveel mogelijk dingen met hem te doen die je wel leuk vind en de minder leuke dingen samen te doen met iemand anders.

Denk toch dat ik je keuze voor labrador een risico vond.
Dingen als schrokken, springen, onbenullig zijn ergeren je in een hond. Bij alle rassen horen bepaalde eigenschappen die de meeste honden van dat ras vertonen. Dit hoort bij de labrador.
Dus had je kunnen weten dat dit risico er in zit...ja.
Sorry.

Misschien was je eerste labrador niet zo maar dat is dan een uitzondering geweest.

Je moet bij het uitkiezen van een hond letten op de raseigenschappen en karakter. Dat is afhankelijk van waar ze voor gefokt zijn en op gefokt is.

Bij het kijken voor een hond is het verstandig te bedenken van wat past bij mijn karakter wat voor een karakter zoek ik.
Wat wil ik met de hond doen. Dan kijk je welk ras daar bij past.

Dan let je verder op als je bij de ouders kijkt hoe hun karakter is en of je dat bevalt. Grote kans dat zijn ouders ook zo waren en echt labrador.

Als je zo kijkt verklein je het risico op zo'n situatie.

Ik heb het gevoel dat dat hier niet is gebeurd.

Helemaal zeker kun je het nooit weten net of dat je pup gezond is. Je kunt alleen uitgaan van de lijn en gezondheids testen van de ouders. Je kunt wel risico's verkleinen.

Het lijkt mij dat het niet het gedrag op zich is wat de irritatie veroorzaakt....maar het feit dat de klik ontbreekt waardoor het gedrag irritant wordt.

Dus opmerkingen als 'dit had je kunnen weten' en 'je had je moeten verdiepen' gaan naar mijn idee niet op.

Verder denk ik dat maar weinig mensen 1,5 jaar hun best doen om een band op te bouwen, dus daarvoor heb ik alleen maar respect.

Neemt niet weg dat ik denk dat het voor Bobby en jou beter is om een nieuw goed huis voor hem te zoeken. Ik denk ook dat dit niet moeilijk moet zijn aangezien je al aangeeft dat het een goedzak is.

Trouwens voor de mensen die speculeren dat ze zich beter in het ras had moeten lezen. Elke hond kan afwijken

in karakter dat bij het ras hoort. Elke hond heeft toch zijn eigen karakter? Kan toch zijn dat Bobby totaal anders is dan Mira's eerste labrador? Maylo is ook totaal anders dan Ziko en beiden zijn Parsons.

Het kan gewoon goed zijn dat Mira's karakter niet bij de hond zijn karakter past en andersom. Ik snap best waar Mira vandaan komt hoor. Iedereen denkt dat herplaatsing de oplossing is maar Mira heeft al talloze keren aangegeven dat dat geen optie is. Wat dan de beste oplossing is dat weet ik niet maar Mira voelt zich al rot genoeg....is het nu werkelijk nodig dat er mensen zijn die haar nog schuldiger wilt laten voelen? Niemand weet van te voren hoe het karakter wordt van een hond en als dat match of niet.

Wat wil je nu eigenlijk horen. Uit je reacties krijg ik het idee dat je vooral een bevestiging zoekt, dat je eigenlijk al weet dat t niet gaat werken met Bobby. Als dit zo is ( correct me if i'm wrong) zoek dan zsm eenbaasje voor je hond. Overleg met de fokker waar Bobby vandaan komt en zorg dat je een baasje vind waar Bobby meer dan gewenst is. Zorg dat hij niet nogmaals in deze situatie terecht komt.

Wat Marijke zegt dat vind ik een goede. Dat snap ik en
zo had ik het nog niet gezien. Dat kan inderdaad dat als de klik er niet is je je gaat ergeren.

Dat lijkt me moeilijk te veranderen natuurlijk.
Denk dat acceptatie dat het gewoon zo is een begin is.

De positieve dingen opschrijven. Kijken wat dat is en in welke situatie je hem wel leuk vind. Als dat is bij een bepaalde activiteit doe dat dan veel. Bv je vindt het best leuk als hij naast de fiets rent. Dan doet hij het goed. Doe dat dan.

Als hij lekker rustig ligt maar niet slaapt dat je hem stoort knuffel dan lekker massage aaien.

Doe toch vooral veel leuke dingen samen. Frisbee? Bal? Flyball samen?

Negeer hem niet ga hem niet uit de weg dan kan de band nooit groeien.

Probeer hem er toch bij te betrekken.

Erger je als hij schooiert bij het eten. Doe hem dan bv even buiten. Dan hoef je je niet te ergeren. Of als hij schrokt geef eten in de bijkeuken en let er niet op.

Is hij energiek ga lekker het bos in wandelen ga met hem fietsen dan zal hij rustig zijn.

Bij opspringen consequent juist stop naar voren. Nooit naar achter stappen.

Als hij ouder wordt zal de rust er ook wat meer in komen.

Dat nog niet zindelijk zijn met 1.5 dat is wel gek.
Heb je andere hond? Nee toch? Dan zal het niet bv matje claimen zijn voor de ander of zo. Hoe vaak ga je er uit en hoe lang? Hoe heb je hem zindelijk gemaakt?

Wees er ook niet te veel mee bezig. Laat het los.
Met de ene hond heb je ook meer klik dan de andere.
Dat geeft niets. Dan kun je er nog wel gek mee zijn.

Zie de klik ook niet te romantisch. Focus er niet te veel op.

Hoop dat je hier toch iets mee kan want ik probeer te helpen en zeker niet te verwijten of lullig te doen. Daar heeft niemand wat aan.

Lijkt me een erg lastige situatie en ik vind het knap dat je zo eerlijk bent! Toch vind ik het niet helemaal eerlijk tegenover Bobby wanneer je hem alleen houdt omdat je zoontje er zo gek op is.

Dan zou jij echt je gevoel aan de kant moeten zetten, maar dat is praktisch denk ik bijna niet mogelijk als ik zo je verhaal lees.

Ik vind het dan echt eerlijker om een nieuw baasje te zoeken voor Bobby. Ik zou dan ook voor in de toekomst wel heel erg oppassen met het aanschaffen van andere dieren, want ook dat kan tegenvallen. Sommige katten zijn ook drukker.

Heel veel sterkte met de beslissing. Hopelijk vinden jullie voor Bobby een goede oplossing.