Irritatie naar hond bobby en kattemens

Je hebt dat heel goed uitgelegd vind ik, en er ook serieus over gedacht.
Mooi zoals gij het ziet wie weet luistert TS naar deze raad.

Ben het niet met je eens , waar blijft Bobbie inmiddels met al zijn onbehagen hier ? dat kan zo nog lang duren.

Annie.  Als Bobbie ergens zijn onbehagen heeft neergeschreven, of als iemand het beschreven heeft dan heb ik dat niet gezien.  Ik denk dat een hondje het best goed kan hebben in een huis met 3 baasjes waarvan er 2 dol op hem zijn en een derde er in elk geval voor zorgt dat hij verzorgd wordt als die andere 2 er niet zijn of echt niet kunnen.

Ik las dat sommigen blijkbaar verkeerdelijk aannemen dat TS de hele dag met Bobby alleen thuis is.  Ze schrijft echter :

"Ik werk, leuke baan niks te klagen, ..."

Wat we in het verhaal van TS niet meekrijgen is hoeveeel de andere huisgenoten om Bobby geven.  Als dat enkel woorden zijn, maar geen daden, ... dus niet echt met Bobby bezig zijn, de verzorging, ook als ze thuis zijn aan TS overlaten... dan is Bobby echt beter af met een goede herplaatsing.

Wat men wil bereiken door hem tijdelijk weg te doen begrijp ik niet zo goed.  Ik vind het mooi dat mensen zich aangeboden hebben... Maar hoe erg is dit voor de zoon als hij wel een goed baasje is ?  Hoe erg is dit voor Bobby als hij de zoon echt mist ?  Hoe erg is dit voor Bobby als hij het inderdaad heel wat leuker heeft bij het gastgezin en dan weer terugmoet ?

Mijn allerlaatste reactie, want dit soort topics maakt dat ik denk, is dit een hondenforum met mensen die oprecht van honden houden ??????? Begin er serieus aan te twijfelen wat sommige reacties betreft, telkens weer moet iemand blijkbaar verdedigt worden die dat mijn inzien niet verdient, ben een mens dat heel snel medelijden zal hebben en meevoelt, maar nogmaals, daar kan ik me in dit topic echt niet toe brengen. Zo van "is de hond belangrijker dan het geluk van moeder" Pardon ???? Komaan hé zeg, dat hoort omgedraaid te zijn, een moeder hoort het geluk van haar kind op de eerste plek te zetten en een moeder houdt dan ook van de hond waar haar kind zo van houdt.  Neen, geen respect voor Mira, totaal niet, egoïsme ten top, maarja zo hoort dat blijkbaar tegenwoordig. Als haar man en zoontje niet zo van Bobby moesten houden, zou ik ook zeggen haal de hond daar zo snel mogelijk weg en laat hem bij mensen die oprecht van een lieve en trouwe Labrador kunnen houden en geef Mira in de toekomst een pluche hond, want een kat, laat dat ook maar uit...wie weet wat voor aversie krijgt ze later tegen zo'n beestje, sommige mensen maken zichzelf ongelukkig ! En nu maak ik er geen woorden meer aan vuil, waarom lees ik hier ook altijd...daar gaat mijn bloeddruk weer

MR : niet doen , het is al zo warm

Kylie : akkoord tijdelijk even op vakantie is zeker niet goed, denk ik.
Ineens korte metten .

Vind het een raar huishouden...waarom dan toch Bobbie hebben genomen....
En zelfs als de hond door de vader en zoon goed wordt verzorgd , dat geeft toch voortdurend stress voor allemaal ?

Wat zitten wij hier ons nu druk te maken vraag ik me ook af ,precies of dat nu zou iets helpen. Ik blijf nu ook weg.

Voor ik weer op dit topic terug kwam dus een paar dagen geleden was er nog geen sprake bobby er tussen uit te laten of ms wel te herplaatsen.

Wel aan gedacht maar vond dat zoals de mensen die goed hebben gelezen weten of in andere topics, geen optie dus geen haar op mijn hoofd heb ik altijd gezegd.

Dit uit principe, voor mijn kind, gezin en mijn hond.

Maw wie a zegt moet ook b zeggen.

Echter na gesprekken met vrienden en ook hier de afgelopen dagen is het mij duidelijk geworden dat de keuze bobby igg een tijd elders onder te brengen echt geworden.

Na dit vele malen als advies te krijgen ben ik van het pincipe af  aan het raken dat bobby enkel en alleen hier moet blijven, dus ook bij mij.

Ik ben normaal gesproken een aantal uur met bobby alleen als ik niet aan het werk ben.

In die tijd die paar uur zou het m.i beter voor hem zijn als dit is met iemand die volledig voor hem gaat en buiten deze uren ook iemand die zich niet stoort aan de hond, en hond verdiend een gezin waarin iedereen van hem houdt, en die hondenliefde bezit  ik niet.

Dus bobby houden voor mijn zoon is niet egoistisch naar mijn kind maar wel naar bobby met zo'n huisgenoot als ik ben.

Uiteraard zijn er ook dagen dat ik of man, kind met bobby alleen zijn heel de dag. 

De keus bobby houden en ook nergens tijdelijk onder te brengen betekend dat de situatie zich aanhoudt wat ook betekend dat ik minder prettig in mijn huis ben en bobby heeft ook gevoel, en dat het ook invloed heeft op wie ik ben als moeder, vrouw, een irriterende moeder die dit  probeerd te verbergen is  maar er wel over praat is ook niet goed.

Hoe dan ook er moet iemand aan het kortste eind trekken, kind, hond of ik en als ik dat ben en bobby blijft dan trekt bobby en of mijn kind ook wer a het kortste eind met zo'n ' baasje' en moeder die wilde dat ze bobby niet in huis had genomen dus wat is egoistisch.

Dat was inderdaad ook mijn punt... je kunt wel zeggen, het is egoistisch om hem weg te doen. Tja, in zekere zin is dat ook zo. Maar is je gezin en is de hond beter af als hij blijft? Dat is maar de vraag, en dat kunnen wij hier vanaf het forum niet inschatten. Dat kunnen Mira en haar man alleen zelf bepalen.

Wat ik kan vertellen met uit huis plaatsen van de hond ten opzichte van haar zoon is echt niet goed voor de verstandhouding moeder zoon. Mijn schoonzoon heeft dit ook meegemaakt 8jaar geleden en sindsdien heeft hij het contact met zijn moeder verbroken en heeft hij eerst op straat geleefd tot dat wij hem opvingen en zo een relatie kreeg met mijn dochter. Deze zijn nu bijna 8 jaar bij elkaar hebben een kindje werken ook beide kei hard. 

Natuurlijk was zijn relatie met zijn moeder niet geweldig maar was de hond wel zijn steun en toeverlaat maar toen hij van schoolkamp thuis kwam en de hond was weg is hij weggegaan.

hij weet ook tot op heden niet waar de hond naar toe is gegaan asiel ander huis of erger?

Dus wat ik zeggen wil is pas op met dingen die je doet het kan soms zo verkeerd uit pakken

Dan heb je ook wel een gezin waar van alles niet goed zit,  hoor... Als de verstandhouding gezond is, dan snapt zoonlief eea ook heus wel zelfs al vindt hij het heel erg.

Maar bij jou schoonzoon kwam het blijkbaar wel als een (onaangename) verrassing.

Lijkt me ook niet normaal dat je zoon op kamp gaat en de hond gedag zegt ("tot over 3 dagen maatje!") en dat ie thuiskomt en moeder heeft de hond weg gedaan...

En wat ik uit Mira haar berichten opmaak, zou ze dat zéker niet doen.

Ik begrijp mensen niet die een hekel aan een hond kunnen hebben en dit zelf als normaal zien. 

Zelf schijn je dit als normaal te zien en zoekt naar bevestiging. Hoe je toen naar een hond keek en hoe je nu naar een hond kijkt is toch dag en nacht? Maar het ligt niet aan jou vind je, het ligt aan de hond en met jou is niets mis dus pak je het probleem "hond" aan.

Als je je straks aan je zoon ergert....gaat die ook weg of is een hekel hebben aan een mens (dierbare) wel vreemd? Aan je hond niet.

Eens vooral omdat je al weet wat het is om een hond in huis te hebben...

Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik dit nu 2 x gelezen heb en nu nog niet zo goed begrijp wat je wilt zeggen.

Volgens mij komt het erop neer dat je het nog steeds niet weet.

Wat mijn vermoeden bevestigt dat jij er heel veel aan zou hebben om met een neutraal iemand te praten.

Voor je zoon is dit toch ook en zenuwslopende, verdrietige toestand?

Als ik jouw zoon/echtgenoot was stelde ik een ultimatum om een beslissing te forceren.

Niet om jou te pesten, maar om voor iedereen, ook jouzelf, want jij lijdt hier ook onder, een einde te maken aan deze onzekere situatie.

Waarom zouden mensen perse hondenliefhebbers moeten zijn? Ik ken genoeg mensen in mijn omgeving die het niet zijn en dat zijn prima mensen hoor. Ik ken ook mensen die geen hond hebben en toch een heel bevredigend leven hebben. 

Volgens mij geeft Mira ook niet de schuld aan de hond, ze beschrijft haar gevoelens naar de hond toe. Het werkt niet tussen die twee, hoe jammer ook. En dat kan. Het is heel verdrietig maar het kan. Mira heeft al veel gedaan om de relatie te verbeteren. Of ze nog verder wil zoeken, bv hulp van een psycholoog, is uiteindelijk aan haar. 

De vraag of ze haar zoon ook weg gaat doen is flauw en ongepast. 

Waarom om een hond als je geen hondenliefhebber bent? Dan begin je daar niet aan. Ts is een hondenliefhebber aangezien dit niet haar eerste hond is. Alleen deze hond niet...

je hoeft geen hondenliefhebber te zijn maar dan begin je dus niet aan een hond.

en ja de vergelijking met een kind is anders maar mag zeker gemaakt worden.

je begint aan een huisdier om het voor zijn leven hij je te houden. Kinderen begin je ook aan om ze te verzorgen, liefhebben etc voor het leven!

het is een dier en geen ding wat je maar de deur uitdoet als het je niet bevalt. Echter voor het belang van hond en ook kind kan het soms nodig zijn het uit huis te plaatsen en een andere baas of ouders te zoeken. Niet aanmodderen maar concrete beslissingen maken zijn nu dus nodig in het belang van hond en kind!

Je kan het ook omdraaien.....wat bezielt mensen toch? 

Steeds meer herplaatsers, steeds meer asielhonden......tuurlijk, fijn dat er nog lieve mensen zijn die zich erover willen/kunnen ontfermen. Maar waar is de liefde van de mensen waar deze honden vandaan komen? Al dan niet met rugzakjes bomvol.

En dan praat ik niet over overlijden, plotse overmacht enz. 

Eens. Natuurlijk vind ik het iets anders als mensen ondoordacht een hond aanschaffen en weg doen zodra ze ergens tegenaan lopen, maar dat ik hier niet aan de orde. TS is er al langer dan een jaar mee bezig. 

Ik vind herplaatsen niet per definitie een doodzonde. Soms zit een hond - of het nu de hond is die de situatie niet aan kan, of juist de baas -  toch niet op zijn plek. Zolang iemand zijn best doet om in het belang van de hond te handelen heb ik daar echt niets op aan te merken. 

Het zou ook raar zijn als TS een hond genomen zou hebben wetende dat ze er zo'n problemen mee zou hebben. Er zijn natuurlijk verschillende gradaties hondenliefhebbers. Sommigen zijn gek op werkelijk alle honden, anderen hebben een klik met één enkele hond. Sommigen richten hun leven in op de hond, anderen voeren hem en doen het verplichte rondje poepveld. 

Ik ben het ermee eens dat een huisdier geen gebruiksvoorwerp is dat je naar believen in huis haalt en wegdoet. Maar voor zover ik lees is TS er al anderhalf jaar mee bezig, heeft concrete stappen ondernomen om de band te verbeteren. Dat is in mijn ogen wel iets anders dan een pup na een paar weken wegdoen omdat hij niet zindelijk is en niet luistert. 

Misschien is de hond beter af als hij herplaatst wordt, misschien niet. Dit is een beslissing dat het gezin toch echt zelf zal moeten nemen. 

Dit is toch totaal niet aan de orde? 

Nee, dat bedoelde ik ook 

Sommige mensen willen een hond - en wel nu - en komen er na een paar weken achter dat je er tijd voor moet vrijmaken.  Impulsaankopen dus. En dat is in dit geval niet aan de orde. 

Dat sowieso, eindbeslissing ligt áltijd bij de ouders, hoe jammer ook voor het kind in kwestie. Maar in het geval van Mira hebben de ouders onderling ook een 'conflict', want Mira heeft geen enkele klik met Bobby (en zou hem, als zij het volledig voor het zeggen had, denk ik het liefst herplaatsen), maar haar man vind Bobby wél leuk.

En wat doe je dan? Deze situatie geeft mij nu het idee dat de mannen het voor het zeggen hebben en volgens mij werkt het zo niet in de 21e eeuw...

Ik vind het ook nogal wat om jezelf de komende 12 á 15 jaar op te offeren omdat man en kind wél een band hebben met de hond.

Als ik kijk naar mijn eigen situatie: ik werk halve dagen, mijn vriend hele dagen. Mocht ik in de situatie van Mira zitten zou ik ook weinig trek hebben om nog zoveel jaar met een hond 'opgescheept' te zitten waarmee ik geen enkele klik voel. 

Elke vrije middag een hond om je heen waar je je groen en geel aan ergert, zijn kwijl, zijn geur, zijn ademhaling, zijn álles. Dat ga je niet volhouden, niet nog zó lang.

Volgens mij ga je dan op den duur je man en kind verwijten dat jij elke middag met die hond opgescheept zit...

Overigens begrijp ik, net als Santa, ook niet veel van Mira haar laatste post, dacht al dat het aan mij lag.

Volgens mij bedoelt Mira met haar laatste post te zeggen dat ze altijd het standpunt heeft gehad dat Bobby NIET herplaatst wordt. Maar en echter, dat zij nu in haar omgeving (en hier) zo vaak het advies krijgt om wél te herplaatsen, dat zij haar gedachten hierover aan het her overwegen is...

Dat Bobby nu een tijdje uit logeren gaat, zodat ze kunnen ervaren hoe dat is en dat ze als gezin toch serieus de mogelijkheid gaan bekijken om te herplaatsen.

Ze vraagt zich af wát nu precies egoïstisch zou zijn; juist wél of juist níét herplaatsen...

Dus is herplaatsen of een tijdje Bobby elders laten logeren nu volgens mij wel een optie... en zijn ze hierover als gezin aan het praten...

Zo lees ik het...

Verder valt het mij geloof ik op dat ik gister en eergisteren vele posts hier las met als boodschap "geef Bobby een ander huis" en nu Mira deze optie dan toch in overweging neemt, lijkt het net of de mensen die vandaag reageren in ene "tegen" herplaatsing zijn...

Daarvan krab ik even achter mijn oor...

Zo lees ik het ook Pooh en Teigetje.

En wat betreft het laatste....als je het topic vh begin leest ga je nog harder achter je oren krabben bij de reacties van sommige mensen. Iedereen schijnt zijn mening (deels) te mogen herzien behalve de TS die het (be)leeft.

Ik weet het niet maar zou niet de zogenaamde "klik" waar ik steeds over lees erg overschat worden, waardoor mensen veel teveel hun best gaan doen om die "klik" te krijgen? En als ze dan het gevoel hebben dat ze toch geen "klik" hebben ondanks al hun moeite, zich slecht daarover voelen en zich gaan ergeren aan steeds meer dingen van de hond? Omdat er misschien teveel druk op stond?
Is het niet "gewoon" simpeler om te zeggen, ok de klik is er niet, maar die hond gaat zo goed mogelijk verzorgd worden door het hele gezin? Omdat hij daar gewoon recht op heeft?

En wat betekend het als Bobby de deur uit gaat, wordt er nooit meer een hond aangeschaft? Kan jou man, hiermee leven? En je zoon is 15, een puber, niet altijd makkelijk om daar de juiste toon tegen te vinden, vaak zijn ze dan al in een contra ouder periode en kost het al heel veel moeite om een goede verhouding met elkaar te hebben.

Zomaar een overdenking van mij...

Ik blijf me verbazen over reacties in dit topic.

Mira heeft in de tijd dat ze Bobby nu heeft meermalen op HP geschreven.

Ondanks de juiste insteek bij de komst van de hond zat het niet goed, tussen haar en Bobby, wat dan ook ongetwijfeld weerslag heeft gehad op het gedrag en opgroeien van Bobby naar volwassen hond want dat verliep niet allemaal even soepel.

En het gaat ook niet goed komen, gevoel laat zich niet dwingen.

En nu zou Mira naar een psycholoog moeten omdat ze geen band met deze hond kan krijgen?

Want dat is zo abnormaal dat er wel iets aan haar moet mankeren?

Tot aan een eventueel gebrek aan moederinstinct toe??

Het moet toch niet gekker worden in mijn beleving

In mijn optiek heeft Mira 2 opties;

Of ze accepteert verstandelijk dat de hond bij haar gezin hoort en geniet dan van de interactie tussen haar zoon en de hond. Maar erkent dat zij slechts uit verplichting ook een zorg taak heeft.

Of ze overtuigt haar gezin dat haar afkeer zodanig is dat ze dit niet nog 10-12 jaar kan opbrengen en zoeken ze met elkaar naar een andere baas/gezin voor Bobby.

Herplaatsen is geen drama voor een hond en dat hoort ook geen mens er van te maken of een ander daar een enorm schuldgevoel over aan te praten.nogmaals, je hebt gevoelens niet in de hand net als je omstandigheden niet altijd in de hand hebt.

Mijn zus, die een echt dieren liefhebster is, zelf 2 katten heeft, dolgraag een hond zou willen (wat momenteel totaal niet past in haar leven en dat erkent ze ook) had ooit een vriend die al een Engelse bulldog had.

Een lief dier, maar mijn zus kon er niet aan wennen, had er niks mee en kreeg er met de dag meer hekel aan.

De relatie liep fout (niet specifiek op de hond) maar zij had nooit met deze hond kunnen samen leven.

Nou, er mankeert niets aan haar hoor, ze is niet gek, afwijkend, niet genoeg liefde.... Er was gewoon een spontane afkeer t.o.v. die hond.

Mijn hond molenwiekt zijn staart er af als hij mijn zusje ziet, stapel zijn ze op elkaar, maar soms is "het"er gewoon niet, en dat moet je dan accepteren.

Wel moet Mira in mijn optiek nu eens de feiten grondig onder ogen zien en een keuze maken.

Als je een hekel hebt aan je eigen hond is dat "normaal"..... kan

Als je een hekel zou hebben aan je eigen kind.....DAN zou er mogelijk meer aan de hand kunnen zijn.

Vreemd hoe een gelijksoortige liefde en verplichting cq verantwoording verschillend geinterpreteerd mag worden.

De ene ziet de aantrekkingskracht vd hond op zichzelf al als 'de klik' al is die soms onbewust op het uiterlijk en plaatje in eigen hoofd gebaseerd en de ander ervaart 'de klik' als er een echte wederzijdse vertrouwensrelatie tot stand is gekomen en ga zo maar door.

Ik denk dat in dit geval 'de klik' (waarvan ik ook denk dat die regelmatig 'over geromantiseerd wordt' waar de mens zo goed in is) weinig uitmaakt daar het geheel aan liefdevolle gevoelens naar de hond ontbreekt. 

Zo heb ik met al mijn broers en zussen een goede liefdevolle relatie maar 'klikt' het met een zus bijzonder goed. We kunnen praten zonder ooit uit te hoeven leggen hoe we iets bedoelen al zijn we het oneens. Of we elkaar nu wekelijks of jaarlijks spreken.(even als vb. voor wat ik eronder versta)

Omdat er in mijn beleving, gevoelswereld en bestaan er een groot verschil zit tussen kinderen/mensen en dieren. (Lees hond in dit geval). Ik vind het vreemd hoe gevoelens van mens naar mens gelijk wordt gesteld aan die van mens naar hond.

Ik heb honden verloren en mensen .... De diepte van het verdriet is in mijn beleving niet te vergelijken.

En dan nog, ook tussen ouder en kind kan er een "hekel hebben aan" en " niet in 1 huis kunnen leven" situatie ontstaan zonder dat 1 van de partijen abnormaal is.