Irritatie naar hond bobby en kattemens

Heb je al eens geprobeerd om niets te doen? Laat die hond maar lekker.. Gewoon een paar dagen geen moeite doen.. Geen druk erop leggen want dat werkt dus niet lijkt mij..

Als het echt niet werkt ga jezelf niet in de weg zitten! Dan zit je gauw ook je kind in de weg en je man.. Dan heb je de poppen echt aan het dansen.. En je zoontje komt er echt over heen.. Mijn ouders hebben ook een hond afgestaan toen ik 8was en dat was ook echt mijn hond..

Ik vind het heel jammer en wat de klik betreft ik kan het echt niet begrijpen en je weet het ook niet van te voren. Maar ieder best heeft zijn nukken en irritante dingetjes daar ontkom je niet aan behalve positief begeleiden.

Maar al eerder zei iemand wil je een bevestiging om Bobby weg te doen? En ben je dan geen ontaarde moeder nou wat mij betreft niet en je zoon komt er wel overheen maar neem ook AUB geen andere hond meer want als je het niet zeker weet of je een klik hebt/krijgt dan moet je er niet aan beginnen. En helaas die zekerheid heb je niet dus niet meer aan beginnen

dat van de klik begrijp ik ook niet helemaal, die komt vanzelf, ik zou me zoals ik al schreef me daar echt niet druk om maken.

Toen ik Lola voor het eerst bij me had was er ook geen klik, maar dat maakt niets uit, je ziet een dier voor je, wat totaal afhankelijk is van je en waar je de zorg voor moet dragen dat het gelukkig wordt bij je. Dat is soms echt een proces. Als je dan ziet hoe goed de hond zijn of haar best doet, en als je je inleeft hoe knap dat wel niet is. Een dier in een mensenwereld, wat zich helemaal aan moet passen aan onze regels. Hoe goed is dat? Daar verdienen honden echt alle lof en eer. En als hij zich dan eens als de hond gedraagt die hij nu eenmaal is, en er dan irritatie is. Hoe moeilijk moet dat zijn voor hem?

Ik weet niet of ik nu een klik heb met mijn hond, maar  ik ben stapelgek op haar, zou haar niet meer willen missen en ik zou er heel wat voor over hebben om haar als pup en jonge hond meegemaakt te mogen hebben. Ze heeft me ontzettend veel geleerd en haar vertrouwen in mij, daar ben ik gewoon enorm dankbaar voor. Als dat een klik is dan heb ik die, als dat geen klik is dan maar niet, het is maar een woord en het gaat niet om woorden maar daden, je inleven in de hond, is lijkt me het belangrijkst om de hond te kunnen begrijpen en daardoor met hem meevoelen en leren waarderen.

Wat ik wilde of wil is nav reakties een manier vinden wat wij het beste zouden kunnen doen.

Ik wil een oplossing en hoop een helder beeld te verkrijgen na alle antwoorden.

En nee, herplaatsing was zoals jullie meteen al konden lezen geen optie, het woord herplaatsing komt hier vaak ter sprake vandaar dat die overweging mij aan het denken heeft gezet.

Dus bevesteging om herplaatsing is het juist niet.

Mijn zoon is bijna 15.

Mijn man wil bobby zelf persoonlijk  ook houden en heeft geen moeite zoals ik dat heb met zijn gedrag, karakter of het hond zijn en wat daar bij hoort.

Hem een paar dagen weg brengen zou een optie kunnen zijn.

Een hond zal ik ook zeker niet meer willen en die zal er ook niet meer komen.

Katten wel zoals ik altijd heb gehad in allerlei soorten.

 Maar waarom is herplaatsing geen optie?
En wat bedoel je met dat je man niet de moeite heeft die jij hebt.. Niet zo erg, of vind hij Bobby wel een leuke hond? en heeft hij wel veel plezier van de hond? Of is het bij hem meer dat hij het niet heel erg vind dat de hond er is, maar er ook geen plezier mee heeft?

Een paar dagen niks met bobby doen, dat gebeurd eigenlijk in bepaalde optie wel al.

Mijn man en zoon zijn meer met hem bezig, ik geef hem meestal wel eten s ochtens en wandel dan ervoor met hem wat ik 2 x per dag doe en de andere wandelingen zijn met man en/of zoon.

Bobby ligt meestal bij ons onder de salontafel op het kleed en als zoon er is of man dan ligt hij tegen hen aan.

De cursussen doen we of om beurten.

Igg doe ik veel minder met bobby als voorheen maar des te meer mijn man en zoon met hem doen.

Eerst deed ik het vereniging en cursus deel alleen om de band juist proberen te versterken.

De honden die we hadden zijn toch ook vaak zo op ons pad gekomen. o.a. onverwachts een keer een pup en paar herplaatsers gehad ook niet gepland. Klik? Weet niet het contact en band is eigenlijk vanzelf gekomen na verloop van tijd. Ook niet mee bezig. De hond was gekomen hoorde er gewoon bij. Zag bij allemaal wel dingen wat ik aan die specifieke hond leuk vond. Was met allemaal stapel stapel gek en gingen allemaal niet weg voor miljoen. Was met allemaal gek om hun eigen dingen. Allemaal hier tot de dood ons scheidt. Maatjes door dik en dun.

Dat zegt Mira net ook RVS... Een hond zal er niet meer komen. Katten wel. Want met katten heeft ze zo'n gevoel niet.

 Heb je misschien meer ruimte voor jezelf nodig? Eist hij teveel ruimte bij jou in? Kun je de lab misschien met een uitlaatservice meesturen of de tuin wat laten bewaken zodat je in huis ook eens de handen vrij hebt? Ik weet wel als ik moe ben en even nergens zin in heb, gaat ozzie heel dwars en tegendraads worden.

Heel eerlijk denk ik dat jij er veel te veel bij nadenkt en stilstaat.. Laat het lekker. Je maakt je volgens mij veel te druk en het lijkt alsof alles perfect moet gaan, oftewel; je verwachtingen voor Bobby zijn veel te hoog. Je hond heeft puberstreken, het meeste verdwijnt vanzelf weer, zeker als je daar consequent in bent. Ik snap het als je geen klik hebt met de hond, zeker als hij je ook nog irriteert maar waarom maak je je daar zo druk om? Dan maar geen klik, je zoontje is gek op de hond en je man vind hem ook leuk, de hond heeft dus aandacht genoeg...

Probeer jezelf niet te dwingen om die klik met je hond te vinden, ik denk dat het belangrijker is om te proberen relaxen, accepteer dat je hond een puber is en bijt even door de zure appel heen. Bobby wordt straks volwassen, houdt zich dan beter aan de regels en zal zich meer op de achtergrond gaan houden. Ik ben geen puppy mens en vind de puber periode nou ook niet echt de leukste periode maar als je jezelf even weg cijfert en je richt op het goed opvoeden van de hond dan heb je straks een extra gezinslid waar je zielsveel van houdt en niet meer zonder kan.

Bij Daddy (onze stafford) had ik al een klik toen hij een pup was, hij is mijn oogappeltje. Ondanks dat hij vreselijk was als pup en ik me echt weleens heb afgevraagd waar ik aan was begonnen kon hij maar weinig fout doen.

Bij Ayla was het een heel ander verhaal, ik had direct een klik met haar, ik vond haar lief, ze zocht me veel op en had hoge verwachtingen bij haar. Het ging 4 weken van een leien dakje, ik hoor me nog zo zeggen: "een makkelijkere hond dan haar bestaat niet."
Dat had ik moeten afkloppen; ze werd vervelend, agressief naar andere honden, begon onze katten aan te vallen en ze bleek (door te vroege sterilisatie in Roemenie) ook nog eens incontinent te zijn waardoor ze mijn hele nieuwe eiken houten vloer steeds onder druppelt. Maar ik had een klik met haar, ik hield van haar en zag dat zij heel erg aan mij hing, ik moest doorgaan en ze heeft me uiteindelijk veel bloed, zweet, tranen, energie, ruzie met Remco en zorgen gekost en heb er in ruil een paar grijze haren maar ook een hele lieve hond voor terug.

Remco heeft nooit een klik met haar gehad en ik denk dat hij die ook nooit met haar zal krijgen, hij vind haar het grootste gedeelte van de dag niet leuk.... Hij irriteert zich aan haar urine gedruppel, aan haar irritante enthousiasme, aan haar manier van lopen, aan haar onzekerheid in zijn bijzijn, kortom; zij kan weinig goed doen in zijn ogen.
Zielig? Nee hoor, zij is gewoon meer mijn hond en als hij van mij houdt dan accepteert hij haar ook. Ze is nu een ruim jaar bij ons en Remco speelt steeds meer met haar, hij is haar voornamelijk aan het pesten maar zij is allang blij met positieve aandacht van hem. Echt knuffelen heb ik hem nog niet zien doen, dat doet hij alleen met Daddy maar wellicht komt dat ooit nog en zo niet; dan niet.

De clou van mijn te lange verhaal; accepteer de aanwezigheid van Bobby, probeer je irritatie wat meer los te laten, laat je verwachtingen van Bobby varen en probeer te genieten van je zoon die gek op haar is en van je man die hem (meestal) wel leuk vind. Negeer zijn negatieve gedrag, dat werkt voor hem beter en wekt bij jou minder irritatie op. Springt hij tegen je op, draai je om en loop weg, negeer hem volledig. Ga desnoods zo nu en dan een lang stuk met hem fietsen zodat hij thuis te moe is voor over enthousiasme. Ik denk dat hier maar 1 schuldige in dit hele verhaal is en dat ben jezelf, hoe hard het ook klinkt, alleen jij kan hier iets aan veranderen. Ik had het eerlijk gezegd wel geweten, ik had die bruine donder eens lekker vast gepakt en geknuffeld, het leven is veel te kort om je druk te maken om die kleine dingen zoals een vies huis en een drukke hond. Gun je zoon het geluk, er is niks mooiers dan opgroeien met een hond waar je van houdt.

Bobby herplaatsen zou bij hem een eeuwig litteken achterlaten, hij zal er niet aan doodgaan en je zoon zal er echt wel aan wennen maar geloof mij; vergeten doet hij het nooit. Ik kan het weten.

Hey Mira,   Ik wil toch nog even reageren hoor, vandaag nog niet gekeken, en nu ineens weer een heleboel reakties erbij. En schrik dan ook wel weer van een aantal reakties die ertussen zitten hoor, Mira vraagt toch niet om veroordeeld te worden hier, iedereen heeft in bepaalde situaties zijn eigen oplossingen en gedachten, maar Mira vraagt hier enkel om raad om zo tot een zo gunstig mogelijke situatie te komen. Hier laat je al weten, dat herplaatsen echt geen optie is. Misschien is het een idee, om iemand te vinden die wel wil genieten van een hond, maar er niet echt zelf verantwoordelijk voor wil en kan zijn?? Die persoon/gezin zou dan zo nu en dan eens om jou te ontlasten de zorg voor een paar dagen of een weekje/weekendje voor bobby kunnen overnemen. Ik zelf zou zoiets dus bijvoorbeeld geweldig vinden. Heb zelf al wel een hond hoor, een kleintje, maar die is heel sociaal. Ja, het is altijd moeilijk in dit soort situaties om de beste oplossing te vinden, vooral ook omdat jullie zoon en jouw man wel gek zijn met Bobby. En ik lees nu eerlijk gezegd pas dat jouw zoon  al 15 is, dus die kan inderdaad al een flink deel verantwoordelijkheid voor Bobby opnemen. Zoals ik lees gebeurt dit ook al, dus ja, het feit is wel natuurlijk, dat Bobby nu nog een ontstuimige jonge gezonde labrador kerel is, en straks met een paar jaar echt wel rustiger zal gaan worden. Hopenlijk met het verstrijken van nog wat meer tijd, zal jij ook wat meer acceptatie krijgen t.o.v. bobby. En misschien met wat momenten ertussen als je bobby kan laten logeren ook wat meer rust kunt krijgen. Ja, het is en blijft aanpassen he, ik hoop van harte voor jouw zelf, je gezin en uiteraard voor bobby dat alles toch met de tijd zijn plekje gaat vinden. En ik hoop dat het allemaal goed komt en je wat kunt met de positieve adviezen die je hier hebt gekregen. Succes ermee hoor meid.

Wat versta jij onder een klik?
Wat mis je in Bobbie?
Toen je aan Bobbie begon wat was je verwachting van hem? Hoe zou je hier aan willen voldoen hoe zou je er aan willen werken om dit bij Bobbie te bekijken?

Ik merk aan je dat je t heel vervelend en hem naar mijn idee graag in huis wilt houden voor je man en zoon.

Waar heb jij behoefte aan?
Wil je een sport met hem gaan doen?
Zou je t leuk vinden om een sport te doen waar jullie blijde helemaal in op kunnen gaan en echt als team gaans amen werken?
Wil je mee rust om je heen en alleen hem anthousiast en zo om heen op jou tijden? (Dit is redelijk in banen te krijgen, hou er wel rekening mee dat t nog een puber is en naarmate hij ouder word hij je bevelen makkelijker zal opvolgen).

Wat vond je het aller fijnste aan je vorige hond?

 Dat er geen hond meer zal komen had ik zelf ook al bedacht en geschreven.

Je schrijft dieren, geen haar op mijn hooft om geen katten te hebben die het overigens goed met bbby kn vinden.

Alsof ik niet van katten houd omdat het met bobby de hond niet gaat.

Mijn man houd( zoals eerder geschreven van honden en van bobby.

Hij geniet van hem maar kan mijn gevoelens begrijpen hoewel hij ze niet deelt.

Herplaatsen was niet de optie toen ik aan dit topic begon en nog steeds, wat niet wil zeggen dat het uitgesloten is.

Mag ik vragen wat je inmiddels zelf denk te gaan doen?

Ik kan me best voorstellen dat een bepaalde hond niet bij je blijkt te passen

maar wegdoen is geen optie..en ondertussen blijven hangen gaat denk ik geen winner worden

ook al ben ik blij dat je zegt..dat je je dieren dus bloedserieus ziet en niet als wegwerpartikel

Ik zou je dringend adviseren eens je focus te verplaatsen naar

Wat kan ik doen om te zorgen dat ik bobby wel leuk ga vinden.

als dat betekent na 100 x bananen oren  een een keer naar de bioscoop met een vriendin

so be it ;-) of na 10 x extra stofzuigen uur met boek op de bank ongestoord

Hou maar een lijstje bij en maak het maar weer leuk voor jou

Het ontspannen feestje voor jou  kan dus van alles zijn

Je kan ook zorgen dat de hond op de plek komt waar deze beter past en zelf een hond zoeken die beter bij jou past

succes want het lijkt me een rot gevoel

Oke, herplaatsen is voor nu dus even geen optie, echt als allerlaatste keuze.

Dan is het toch echt heel hard werken denk ik. Of juist minder 

Als ik ergens over twijfel of ik niet weet of ik iets moet doen of niet, dan schrijf ik alle nadelen op en daarna alle voordelen. Als ik merk dat ik de een veel beter kan opschrijven dan de ander of ik kom bij één op veel meer uit dan de ander dan kies ik daarvoor. Ik zou dat misschien ook doen met Bobby. Wat vind je niet leuk aan Bobby? Schrijf gedragingen op waar jij je aan irriteert. Schrijf vervolgens alle voordelen op die jij ervaart aan Bobby. Bijvoorbeeld: ik vind het heel lief als hij 's avonds tegen mijn voeten komt liggen. Of; ik vind het leuk dat hij me zo blij begroet als ik thuis kom. De punten die jij als negatief ervaart schrijf je uit. Waarom vind je dat zo irritant? Is het gedrag dat bij Bobby vandaan komt of is het een reactie op iets waar Bobby op reageert? En dan: wat kan er worden veranderd aan dat gedrag/de situatie waardoor jij je niet irriteert aan Bobby's gedrag. Als hier uit komt dat Bobby iets moet leren of veranderen, dan kan je daar aan gaan werken. Schrijf op hoe je hier aan gaat werken. Is het een reactie op wat iemand doet, dan pak je daar het probleem bij aan. Als je zo alles hebt opgeschreven staat alles heel helder op papier. Bij mij geeft dat altijd heel veel rust in mijn hoofd als ik het duidelijk voor me zie.

Ook kan je kijken wanneer je je precies ergert. Welk gedrag vind je uiterst irritant maar is niet 1,2,3 weg? Bijvoorbeeld dat Bobby heel erg opspringt naar visite (ik verzin maar even wat). Dit gedrag is natuurlijk niet meteen weg maar het is elke keer weer vervelend. Vraag aan je man of zoon of zij Bobby kunnen afleiden als de visite komt zodat hij geen kans krijgt op te springen. Laat hun bezig zijn met Bobby om het ongewenste gedrag af te laten nemen en als hij rustig is en op de grond blijft staan, beloon hem dan. Dan koppel je dat aan iets positiefs en jij hebt niets van het negatieve meegekregen. Jij kan je focussen op het positieve namelijk; Bobby springt op dit moment niet op.

Aangezien je aangeeft Bobby liever niet te willen herplaatsen is het dus echt even doorbijten en het een kans geven. Probeer het negatieve los te laten. Misschien zal het nooit je beste maatje worden, maar probeer dan in ieder geval leuke dingen met hem te doen. Zodra je niet al je ergernis en energie stopt in negatieve punten, zullen de leuke dingen aan Bobby misschien wel opeens uit het niets naar voren komen :)

Maar waarom ben je er zo stellig in dat hij niet herplaatst gaat worden?

Ga je de komende tien jaar dan niet diep ongelukkig tegemoet?

Ik denk dat ik het persoonlijk niet zou trekken om zo nog 10 of 12 jaar verder te moeten.

En nee, herplaatsen is niet leuk (geen ervaring mee gelukkig), maar ik denk dat het nu het welbekende kiezen tussen twee kwaden is.

Misschien moet je het voor jezelf ook een beetje loslaten. Zoals ik eerder al schreef is het met Mellow ook niet van een leien dakje gegaan allemaal. Ik heb een periode heel slecht in mijn vel gezeten daardoor. Kon niks hebben, niet van haar, niet op mijn werk en was in staat om de eerste de beste zeurende collega de wind van voren te geven. Om maar te zwijgen over hoe ik (als ik alleen in de auto zat) andere mensen zat uit te foeteren...

Gedragstherapeut geweest, veel oefeningen, veel mee aan de slag gegaan. Maar het hielp allemaal niks.

Tot ik mezelf (net als Suzan) een schop onder mijn achterste heb gegeven. Zo kon ik inderdaad niet nog 12 jaar doorgaan. Want door hoe ik op dat moment was, ging het alleen maar slechter met haar én met mij. We reageerden heel erg op elkaar, pikten elkaars stemmingen zó goed op. 

Vanaf dat moment, dat ik dacht 'nu moet er écht iets gaan veranderen', ging het ook beter. Niet goed, maar beter. Ik heb het geaccepteerd dat ze is zoals ze is. Met haar probleempjes, met haar issues. Dan maar geen rondjes door de wijk meer, maar gewoon dagelijks naar het bos in plaats van om de dag. En 'wat zullen de buren wel niet denken', hoe vaak dát niet door mijn hoofd is gegaan... Dat is iets waar ik me helemáál niet druk om moet maken (en dat doe ik dus ook niet meer). Boeien dat zij niet zien dat Mellow gaat wandelen, ik weet wel beter, ik ben degene die dagelijks in het bos loopt met haar.

Wat ik (met dit lange verhaal) wil zeggen is dat het soms al veel kan helpen om bepaalde dingen los te laten. Het hoeft niet altijd perfect, dat gaat het bij niemand (al lijkt dat soms wel zo).

Het gaat hier ook niet perfect (verre van zelfs), maar 'steeds een beetje beter' is ook goed! En ik ben blij met elk stapje voorwaarts 

Ik hoop oprecht dat jullie hier samen uit gaan komen, voor jou, maar ook voor Bobby.

als je ervanuit gaat dat iedere hond je iets leert, en je een hond niet voor niets hebt....Zou het kunnen zijn dat de Labrador je leert op een positiever  bril op te zetten? De hond raakt je hij doet iets met je...Hij brengt je bij jezelf terug als je de boodschap leert begrijpen. Irritatie gevoelens zijn vaak ook leermomenten. 

Ozzie leert mij bijvoorbeeld dat wanneer hij wegloopt, aan het jagen is hij ook altijd weer terugkomt, en ik vertrouwen in hem kan hebben...was ik bij veel mensen wat verleert.....

Fijn dat jij mijn boodschap wel lijkt te begrijpen Cindy.

Ik ben het dan ook helemaal met je eens, en trachten dit eerder ook al over te brengen.

Natuurlijk is mijn situatie wel anders (ik heb wél een band met Mellow), maar uiteindelijk ging het hier ook gewoon niet goed. Ik voelde me ook echt zwaar ongelukkig, juist omdát ik zoveel van haar hou, maar gewoon niet wist hoe ik de situatie moest veranderen.

En hier bleek het al een wereld van verschil door zelf te veranderen...

Ik heb ook heel veel hier op HP neergezet destijds, huilend schreef ik mijn berichten, 300 keer onderbroken omdat ik niks meer zag. Vond het heel moeilijk om toe te geven dat het niet ging zoals ik graag zou willen, zoals ik het me had voorgesteld.

Iedereen leek de perfecte hond te hebben behalve ik...

En ja, dan lag het vást aan mij, want waarom zie ik om me heen dan alleen maar brave, perfecte viervoeters die nooit bang zijn?

Maar ik denk dat elke perfecte hond ook een periode heeft gehad dat het baasje hem/haar het liefst achter 6 lagen behang had willen plakken 

En Mellow is wie ze is. Dat maakt haar juist speciaal. Soms kijk ik vanuit het slaapkamerraam naar buiten en zie een man hier uit de wijk lopen met zijn honden. Ze lopen perfect naast hem. Aan een heel kort lijntje. Met slipketting en stroomband.

Dan heb ik toch liever mijn niet zo perfecte hond eerlijk gezegd 

Ik denk wel dat je gelijk hebt, maar daarbij is een kind toch weer meer afhankelijk dan een hond. Niet zo zeer in de zin van verzorging, maar net wat je zegt qua verantwoordelijkheid/plichtsbesef. Maar als ik ervoor mag kiezen.. ik hoef geen kinderen ;)

On-topic:

En een "band" kan groeien. Ik heb er bij Mikey ook flink wat maanden over gedaan vanwege het verdriet en gemis van mijn vorige hond. Maar zelfs toen de band er nog niet was heb ik nooit afkeer van haar gehad, of me geërgerd.. Wel moeilijke momenten en twijfels, maar ik denk dat ik daar niet de enige in ben. En er zat altijd wel een stijgende lijn in, wat ik uit jouw verhaal helaas niet kan opmaken. 

Sterker nog, ik krijg het idee dat het alleen maar moeilijker wordt en je steeds meer twijfelt. 

Vraagje:

Zou je tegen Bobby kunnen zeggen, gewoon als je met hem alleen bent, dat je hem wilt weggeven aan mensen die beter voor hem zullen zorgen? En dit ook oprecht en eerlijk in zijn oogjes terwijl je hem aait. 

En jezelf dan even heel bewust worden van wat je daadwerkelijk voelt. 

Is dat verdriet? Zo ja, waar komt dat vandaan? Bang dat je hem zult missen, bang dat je je zoontje en je man verdriet doet? Of is dit juist toch een licht gevoel van opluchting, een gevoel van 'dat het goed is' zeg maar.. Of een combinatie van beide, maar wat is er dan toch net iets sterker?

Je hoeft het hier niet eens te delen, maar misschien kan het je helpen om te ontdekken hoe je er nu echt zelf tegen aankijkt, zonder even rekening te houden met wat ieder ander ervan denkt of vindt.

Gr. Alexandra

Graag wil ik iedereen weer bedanken voor de vele reakties

Het zijn er zoveel en lees ze soms 2x.

Dat ik niet op de berichten terug schrijf betekend uiteraard niet dat ik er niets mee doe oid want het doet me veel.

Ik ga nog reageren maar ben even druk vanmiddag.

@anoniem: heb je een inlogprobleem waardoor je niet je eigen profiel kunt gebruiken? Zo ja, neem dan even contact op met de mods, zo nee dan vanaf nu graag weer ingelogd reageren. Alvast bedankt

Sommige mensen zeggen "je krijgt niet de hond die je kiest, maar die je verdient". Misschien een idee om een andere bril op te zetten en te kijken wat je van deze hond kunt leren?

Wat zegt het over jou dat je je ergert aan zijn overenthousiasme, lompheid, opwinding mbt andere honden of mensen, zijn gulzigheid naar eten, plassen in huis schoonmaken, niet luisteren? Zelf was ik bv een redelijke controlfreak die graag alle spullen op vaste plaats heeft en vooral alles netjes, georganiseerd en schoon (nee, geen dwangneurose gelukkig). Ik merkte achteraf dat ik soms een beetje een zeurpiet begon te worden, bv wanneer mensen op visite kwamen en dingen vies maakten enzo. Ik wilde ook geen hond. Mijn partner heeft het doorgeduwd en daar ben ik elke dag blij mee. Hondje is enthousiast en helpt me herinneren aan dat het leuk is om te leven en contact te maken met andere mensen en dieren. Hond sleept touwen en botten door de huiskamer en ik heb besloten het los te laten en ze alleen op te ruimen als ik stofzuig. Ik ben al met al een stuk relaxter geworden. Aan het eind van mijn leven zal ik echt niet denken "was mijn huis maar wat schoner geweest of had ik maar wat vaker die natte neuzen van de ramen verwijderd". 

Verder heb ik door de hond geleerd om duidelijker te zijn in wat ik wil, om grenzen te stellen en me daaraan te houden. Mijn geduld is getraind en ik adem regelmatig diep in en uit om kalm te worden als ze weer eens de kuierlatten neemt. Waarom zou ze naar me luisteren als ik gefrustreerd ben? 

Misschien helpt het je om er zo naar te kijken. Wanneer je uitgeleerd bent, kun je altijd nog herplaatsen overwegen (of met je zoon mee het huis uit wanneer de tijd daar is). 

Wat ook kan helpen is om even tijd voor jezelf te creëren om weer op te laden om het allemaal weer aan te kunnen. Het is voor jou ook niet makkelijk als ik het zo lees. Misschien de hond eens een weekend uit logeren sturen of een goede dagopvang in de buurt te zoeken? Ik ken iemand met een Duracell-hond die naar een opvang gaat met meerdere honden in Katwijk en die is na zo'n dag gesloopt en lekker rustig in huis. 3x per dag een uur wandelen/ zwemmen kan ook nog soelaas bieden. 

Succes in elk geval! Hou je ons op de hoogte van de veranderingen? 

Sommige mensen zeggen "je krijgt niet de hond die je kiest, maar die je verdient". Misschien een idee om een andere bril op te zetten en te kijken wat je van deze hond kunt leren?

Ben benieuwd wat ik moet leren dan....

 Ik ervaar het precies hetzelfde.

Yara heeft mij echt geleerd om minder een control freak te zijn en dat niet alles kan lopen zoals ik het gepland heb. Ik geniet van de wandelingen en de rust die ik krijg door met haar bezig te zijn.

Nu moet ik alleen wel toegeven dat dit juist komt doordat ik zo een band met haar heb. Hierdoor zie ik het niet als een bezwaar om mijn leven voor haar om te gooien, omdat ik er veel voor terug krijg. En daardoor sta ik er ook voor open.

Als je die band niet voelt denk ik dat je het niet op die manier kan ervaren. Maar ik vind het wel een mooi uitgangspunt.