Irritatie naar hond bobby en kattemens

Ik denk nog steeds dat het de combinatie is van vergelijken met de oude hond en een tijd een hondvrij huis te hebben gehad.

Ik hoor je namelijk steeds over je oude hond praten.

Ik snap heel goed dat je hem mist en hij klikt ook als een super hond maar je kan het niet tegenover Bobby maken dat je hem steeds blijft vergelijken.

Elke hond is anders, al koop je er 10 van hetzelfde ras.

Ik meen het wel serieus over die psycholoog...

Als je er zelf niet uit komt en niet weet waardoor al die gevoelens komen dan is het echt verstandig om eens met iemand te praten. Deze afkeer is namelijk niet normaal.

Als je de onderliggende oorzaak weet dan weet je ook hoe je dit probleem moet aanpakken. 

Hier bij ons kan je via de huisarts een verwijzing krijgen naar een maatschappelijk medewerker. Dit is gratis!! Dit is ook geen psycholoog maar wel iemand waarbij je je ei kwijt kan en die mee kan helpen voor een oplossing.

Als je er echt alles aan wilt doen dan zou je dit zeker nog kunnen proberen.

Zoals ik eerder zei, het zou je verbazen hoeveel onbewuste ergernissen mensen hebben.

Gratis? Dan kom je dus bij maatschappelijk werk terecht.

Wat zouden die adviseren?

Ik denk toch echt dat ze zullen adviseren de hond weg te doen of een hondenschool te zoeken.

Als je de verwijzing al zou krijgen voor een gesprek… hier zijn ze niet voor!

ik zie mezelf al staan bij de huisarts,, mijn probleem? ik irriteer me aan mijn hond, ik ben een kattemens!….?



Sorry, ik vind dit echt absurd worden!

En voorlopig heeft de hond hier helemaal niks aan!

De dag dat ik mijn hond ergens tijdelijk wil onderbrengen omdat ik niet tegen zijn geur kan, hij teveel haar verliest en wat weet ik nog allemaal, vind ik het beter dat er een ander adresje wordt gezocht. Want die dingen zijn nog helemaal hetzelfde als hij terugkomt.

Heel wat anders is: ik moet mijn hond tijdelijk ergens anders onderbrengen omdat ik ziek ben, gehospitaliseerd ben, ik moet werken (gedurende dag ofzo dan)... Met andere woorden ik kan niet anders en dan is dat met pijn in het hart niet van joepie uiteindelijk ben ik er even van verlost. Je zou er namelijk veel liever bij zijn maar het kan nu niet anders.

Zo meteen mijn laatste reactie in dit topic.

Zo absurd vind ik het niet hoor.

En ik zie het niet als 'ik irriteer me aan mijn hond'. Ik zie het als 'ik maak me onbewust over heel veel dingen druk en ik reageer het af op mijn hond'. Dit aangezien het de eerste 8 maanden wel is goed gegaan en daarna pas al die irritaties zijn gekomen.

Ik lees alleen maar dat de hond geholpen moet worden en dat er direct resultaat moet zijn voor de hond. Dit is voor ts net zo erg hoor.

Iedereen roept alleen maar dat die hond het huis uit moet maar dat is ook niet per direct.

Genoeg mensen hier die daarover mee kunnen praten.

Het kan lang duren voordat je een geschikt huis vindt voor je hond. En eerlijk is eerlijk, helemaal rond deze tijd. 

Dat is misschien de "makkelijkste" oplossing voor de ts maar ze zit nog wel met een man en kind die de hond niet weg willen doen.

Ik heb me ook een hele tijd geïrriteerd aan onze hond omdat ik geen rust in mijn hoofd kon krijgen. Hij moest het vaak genoeg ontgelden. Niet fair want hij was het probleem niet. Ik heb er echt baat bij gehad om met een maatschappelijk medewerker te praten.

Uiteraard geldt dit niet voor iedereen maar aangezien het gratis is lijkt het mij het zo wie zo het proberen waard. Baat het niet schaad het niet...

Eerder schreef ik dat ik niet meer zou reageren, maar na gisteravond nog wat te hebben meegelezen doe ik het toch.

Ik ben namelijk wel benieuwd wat jouw man voor oplossingen heeft voor dit probleem.

Ik neem toch aan dat jullie het hier samen over hebben.

Hij wil Bobby niet kwijt, en je zoon ook niet, dus hoe ziet hij de hele situatie?

Buitenkennel wil je niet, hem even ergens ander onderbrengen moet je eerst over nadenken, ik krijg vooral de indruk dat jij geen beslissing durft te nemen.

In mijn één van mijn eerste reacties had ik het al over opvoeddingetjes, Roosje gaf het ook nog ergens aan, de meeste dingen waar je je aan ergert zijn op te lossen.

Zouden al die dingen weg zijn, zou dan alles goed zijn?

Ik geloof het niet.

@Blaise .....Het geeft niet mij mag ze aanvallen en in het begin van het topic heb ik ideeen aangebracht waar ook niets mee gedaan werd blijkbaar net als de rest van de tips en daarom vraag ik me ook af nu of je het je man wel zo duidelijk verteld als dat je het ons hier verteld hoe Bobby jou leven voor jou gevoel bijna onleefbaar maakt.

Je zegt zelf dat jij perse de hond wilde en nu ineens staat de hond jou tegen en moet ik daar begrip voor opbrengen?
Wat de egoisme betreft ja dat ben je in mijn ogen wel want jij wilde de hond je man en zoon vinden het leuk en nu irriteert het beestje je nou sorry hoor.

Hier ook een hond gehad die niet makkelijk was en soms irritatie gaf maar we zijn er leuke dingen mee gaan doen en hij is nu een geweldige hond geworden want waar een wil is is een weg maar je moet er aan werken want niks gaat vanzelf en hoe langer je wacht hoe moeilijker het wordt.

Waar je aan begint moet je ook afmaken indien dat mogelijk is heb ik geleerd en leer ik ook mijn kinderen

Ik quote mezelf maar even...

Alle opmerkingen over of je eens naar een psycholoog zou kunnen gaan, pareer je met dat er niks is met jou, los van je irritante hond...eh...irritatie richting de hond....

Maar, nogmaals:

ER HOEFT NIKS MIS MET JOU TE ZIJN OM TOCH NAAR EEN PSYCHOLOOG TE GAAN!!!!

Je zoekt naar een structurele oplossing, maar herplaatsen is geen optie, training en opvoeding heb je al gedaan, buitenverblijf is van de baan.... WAT HEB JE TE VERLIEZEN??!

Volgens mij rest, nu alles gezegd en afgewezen is, nog slechts de mogelijkheid om aan jezelf te werken, niet omdat je iets mankeert, niet omdat je overspannen bent, maar om GEWOON OM TE LEREN OMGAAN MET DAT ENE IRRITATIEPUNT IN JE LEVEN...

Als je geen kant op kan met je hond, moet je dus iets met jezelf... Of anders nog een jaar of 13 kiezen op elkaar...!?

Eens met Pooh en Teigetje, dat eeuwige taboe op psychologische hulpverlening vind ik ook zo jammer.

Iemand kan je juist helpen inzicht te krijgen, jezelf beter te begrijpen.

Want zeg nu eerlijk, als je dit door de ogen van een buitenstaander probeert te zien, is het toch ook best opmerkelijk dat je zo'n heisa maakt van normaal hondengedrag?

" Eens met Pooh en Teigetje, dat eeuwige taboe op psychologische hulpverlening vind ik ook zo jammer.
Iemand kan je juist helpen inzicht te krijgen, jezelf beter te begrijpen.
Want zeg nu eerlijk, als je dit door de ogen van een buitenstaander probeert te zien, is het toch ook best opmerkelijk dat je zo'n heisa maakt van normaal hondengedrag? "

s@nt@

S@nt@: ik zeg niet dat ze heisa maakt hè. 

Ik oordeel niet of het normaal is wat zij ervaart en voelt. Wat zij voelt, is gewoon de realiteit. Klaar.

Het gaat mij er om dat het misschien mogelijk is om het anders te gaan zien cq ervaren...

En dat ik denk dat dat de enige overgebleven optie is...

Nee hoor, dat doe ik.

Misschien geen goed gekozen woord, ik had het ook moeilijk doen kunnen noemen, of muggenziften of zeuren.

Het gaat mij erom dat haar houding t.o.v. normaal hondengedrag niet reëel is in mijn ogen.

Eens met Pooh en Santa....

Iemand die zich zó ontzettend irriteert aan een hond (die gewoon zich gedraagd als een hond), die zegt dat herplaatsen geen optie is, maar die verder ook niet weet wat er dan wél moet gebeuren? Dat is het toch alleen maar fijn, als ze gewoon met een NEUTRAAL iemand kan praten. Want zeg nou zelf, hier zitten allemaal honden liefhebbers en niemand kan zich volledig inbeelden hoe TS zich voelt..... 

Naar een psycholoog gaan betekent niet gelijk datje "gestoord" bent (kan even geen beter woord vinden).

Mira, ik snap dat je vind dat herplaatsen geen optie. Maar eerlijk vind ik het wel deels egoistisch,want wat help je Bobbt ermee om hem te houden? Terwijl jouw irritatie zo ontzettend groot is.....

Ik hoop van harte dat jullie de juiste keuze maken voor Bobby, ja het ís heel jammer voor je man en zoon, maar Bobby staat nu even op de eerste plaats......

Ik heb zoiets gelijks mee gemaakt. Nadat York onze berner overleed dacht ik dat ik geen honden mens was. Maar in feiten wilde ik me niet weer binden om het weer te verliezen. Dat hondje waar ik het toen der tijd op projecteerde ligt me nu nog steeds niet lekker we hebben knuffel momenten en de andere keer kan ik hem wel schieten. 

Toen kwam Evie in ons leven en ik was de eerste dag al gehecht aan dr.

Edit: in de tussen tijd heb ik therapie gehad maar dan om hele andere redenen maar mijn bindingsangst kwam ook ter sprake. Ik was er alleen maar bij gebaad (:

Wat erger ik me blauw aan dit topic en toch kan ik het niet laten om het te lezen, denk dat mijn bloeddruk ondertussen aan 19 zit

lees hier dan ook nog iets van "een buitenkennel wil je niet". Dat zou het toppunt zijn, een supergevoelige huishond als de Labrador in een buitenkennel zetten omdat de vrouw des huizes zich aanstelt. Goh wat ben ik nu toch kwaad, nul komma nul begrip, hoe graag anderen het hier ook schijnen te willen goedpraten en begrip tonen. Dat is een beetje het probleem van deze tijd, het is altijd wel iets en ocharme men kan er niets om, want er is steeds een excuus.

Deze hond verdient tien keer beter dan wat hij nu krijgt, want hij voelt de afkeer van deze vrouw. Het is hier een hondenforum, dus in de eerste plek dient er te worden opgekomen voor de hond. De man en het zoontje van de TS houden van deze hond, men kan zich gaan vragen stellen over de reden van afkeer...zou niet de eerste keer zijn dat iemand jaloers is op een arme hond omdat hij of zij vindt dat die meer aandacht krijgt dan zijzelf. Men kan het draaien of keren hoe men wil, maar TS heeft een probleem en de hond wordt daar het slachtoffer van. Ze is een mens met rede en verstand, maar blijkbaar zijn ze het gevoel vergeten. Want het niet kunnen opbrengen om van een lieve hond te houden...zegt veel en niet veel goeds. Daar blijf ik bij.

Het is niet genoeg daar haar man en zoontje van de hond houden, hij verdient een liefdevol GEZIN, alle mensen die om hem geven en niet eentje die erbij loopt en het kleine kind uithangt.

Ja sorry, eens in de zoveel tijd word ik eens vreselijk boos en dit topic slaagt daar aardig in, neem dan ook geen blad meer voor mijn mond. Ik heb jarenlang een Labrador gehad die ik nog steeds enorm mis, ze voelen hun baasje feilloos aan en horen geliefd te worden en zeker niet naar bijv buiten verbannen omdat alles en nog wat de baas stoort om niets.

Elke hond is uniek, maar als je oprecht van dieren houdt, dan ga je je frustraties niet uitwerken op een nieuwe hond. Dan sluipen die ook je hart in op hun manier.

Ik vind het ook helemaal niet zo gek dat je je scheel kunt ergeren aan je hond. Bij Rock heb ik vaak het gevoel gehad dat hij de figuurlijke ruimte innam van 3 personen. Hij had meer zorg en aandacht nodig dan mijn eigen kinderen nota bene!
Alles moest om hem draaien!

Soms zat ik op mijn slaapkamer en deed ik bendeden het traphekje dicht, gewoon om even 'niet' die in hond in mijn nek te hebben.

Dan groef hij ook nog mijn tuin om tot een bloemenkerkhof, en had hij continu diaree waardoor ik me dagelijks stond te generen wanneer hij om de zoveel meter de hele stoep stond onder te gieren.

Gewapend met minstens 10 zakjes en een rol wc papier moest ik hem uitlaten, het was amper op te ruimen.

Ik had niet eens zin meer om met hem te lopen! Alles liep me de spuigaten uit! mijn parketvloer was geruïneerd, overal groeven en krassen, alles, alles stond me tegen!

Maar, ik heb op een gegeven moment wel het besluit gemaakt dat ik met hem zou stoppen, of mezelf 180 graden moest draaien, 1 van de 2.

10 jaar doormodderen zag ik niet zitten dus moest ik mezelf bij kop en kont oppakken, ''en nu is het klaar''

Ik las hier elders al dat veel problemen een probleem zijn omdat je dat 'zelf vind'

Best moeilijk om jezelf te gaan indoctrineren, het niet meer als een probleem te zien. Maar het kan… en dat betekend werken aan jezelf. Je zult gaan ervaren dat je hond dan met jou mee gaat veranderen.

Mijn opsomming word verkeerd begrepen..

Ik wilde ts laten inzien dat de problemen kleiner zijn dan ze denkt en dat ze gaat nadenken over de positieve kant.

Ik weet niet of de opmerking "een buitenkennel wil je niet" met jouw mening daar bij, op mij gericht is.

buitenkennel was een mogelijke oplossing die ts zelf bedacht had.

Niet mijn idee... Ik probeerde alleen maar op te sommen wat ts zelf allemaal al de revue heeft laten passeren in haar tocht naar een oplossing... Om zo dus vast te stellen dat er, volgens ts, geen oplossing is mbt de hond. Dus dat de oplossing dan bij haar zelf gezocht moet worden.

Mijn mening is ook: zoek een liefdevol huis voor Bobby.

maarja, we kunnen haar niet dwingen hè, tis nog altijd hun leven en hun besluit...

dus dan zoek ik naar een andere optie...

Mensen, stop hier toch!

De ts moet gaan kijken of ze ergens nog haar ballen kan vinden!

En als ze ze nog niet heeft… moet ze gaan zorgen dat ze ze krijgt.

Sla eens spijkers met koppen!

Ga ervoor, de schouders eronder, voor jezelf en je hond. En anders? een beter thuis zoeken voor dit dier!

Ik kan je vertellen ts, dat als jij blijft hangen in je slachtoffer rol ,en je door gaat met besluiteloos zijn… de toestand alleen maar zal verergeren.

TS wil helemaal geen oplossingen of ideeen nee ze wil in het hokje zitten van kijk eens hoe zielig ik wel niet ben en ik offer me op voor man en kind. Verder kom ik echt niet met alle ideeen die zijn aangedragen door iedereen.


Wat Marie Rose en Tibootje betreft van mij krijg je 100 superantwoorden want je slaat de spijker op de kop en ik ben ook niet
van het mensen kwetsen maar soms moet iemand wakker geschud worden

Heb niet alle berichten gelezen, maar ik denk wel dat frustraties ergens anders vandaan afgereageerd worden op de hond. Zo is het meestal als je ergernissen buitensporig hoog oplopen. Zo kan ik soms over de zeik gaan van onze kat die loopt te mauwen. Ik dénk dan dat het aan de kat ligt, maar het ligt aan mezelf. Blijkbaar zijn er op dat moment zoveel andere dingen die in mijn leven spelen, dat ik het af ga reageren. En wat is dan makkelijker dan een hond of kat (en als die er niet zijn, je man ofzo). Voor jezelf in de situatie heb je vaak niet eens in de gaten dat je ergens frustraties hebt, WANT je kunt je afreageren op een willoos slachtoffer. Maar nu je toch al jezelf afvraagt waarom je je zo irriteert, is het wel tijd om eerlijk naar jezelf te gaan kijken.

Ik lees dat een psycholoog al is geopperd, maar dat TS het niet ziet zitten om voor 'zoiets onbenulligs' naar de HA te stappen. Dat kan ik me voorstellen, maar de hulpvraag kan ook anders geformuleerd worden: ik reageer mijn frustraties af, en weet niet waar de frustraties vandaan komen, ik zou dit graag onderzoeken en verhelpen.

De hond weg doen, zal het probleem niet verhelpen, dan zal er wel een ander punt gevonden worden om frustraties op te botvieren (ook al zal het lijken dat het probleem wél verholpen is, tenslotte hoef je dan niet meer te dweilen, schoon te maken, etc, iets wat je als eerste bemerkt).

Wat betreft onze kat: zodra ik merk dat ik me er weer aan irriteer, weet ik dat ik naar mezelf moet kijken, dat er blijkbaar iets in mijn leven is wat teveel is, of waar ik niet goed mee om kan gaan. Het is een soort van signaal geworden om maar weer eens even goed naar mezelf te kijken.

Tineke, net als bij mensen, ga je met je hond een relatie aan.

En net als bij mensen kan deze relatie zo zwaar verstoord worden, dat zelfs de ademhaling van de ander je al kan ergeren.

De kleinste gedragingen zoals een voet op de tafel of dat typische kuchje, kunnen dan je bloed al tot een kookpunt brengen.

Zoeken naar oplossingen en verbeteringen onder hetzelfde dak met zulke verstandhoudingen, is daarom ook vaak 'niet' de manier!

Vandaar ook dat ik het aanbod van Kim zo toe prees, omdat even uit elkaars zicht.. rust en ruimte kan geven, alles op een rijtje zetten, vooral mentaal!

Maar ja… wie ben ik.

Dat ben ik met je eens Suzan maar dan nog heet dat bij ons spijkers op laag water zoeken.

Jij bent er voor de volle 100% voor gegaan.

Hier 8 kinderen meerdere honden en een kat denk je dat hier nooit wat is?
Natuurlijk wel en dan moet je er gewoon voor gaan en niet gaan zitten zielig doen oke 5 min kan maar dan weer je schouders er onder zetten en doorgaan

Hihi ik ik hoop dat je bloeddruk toch echt wel hoger ligt dan 19 

En ben het met je eens! 

Goed, de meningen zijn al zwaar verdeeld dus die van mij kan er ook nog wel bij... 

Wat een ellende lijkt me dit, zowel voor jou als voor Bobby. Ik heb zelf ook moeite gehad met het opbouwen van een band tussen mij en Winter; ik begreep hem niet, hij begreep mij niet, ik zag op tegen wandelingen omdat hij uitvalt en ik hem voor geen meter vertrouwde en reageerde zijn frustraties af op Ginny - maar altijd als ik er net even niet bij was en het niet zag (wel hoorde). 

Vooral toen ik merkte dat Ginny zich steeds meer begon af te zonderen kon ik hem echt even niet uitstaan... Ginny is mijn meisje, daar kan ik mee lezen en schrijven. Winter was lomp, sloeg met zijn poten in je gezicht, kon geen minuut alleen zijn zonder te gillen en stond altijd met zijn smoel vooraan - ook als hij iedereen daarvoor uit de weg moest beuken. 

... En ik voelde die 'klik' niet. Uiteindelijk heb ik met de fokster om de tafel gezeten omdat ik er helemaal doorheen zat. Die avond ben ik begonnen aan een beschrijving van Winter voor een mogelijke herplaatsing... En ik kon het gewoon niet. Kwam er niet doorheen. Het idee dat hij zijn smerige tongzoenen 's ochtends aan iemand anders zou geven voelde helemaal niet als een opluchting - ik kon alleen maar huilen. 

Misschien dat die klik zoals die mij bekend was er nooit is geweest, maar toch zat die veel dieper in mijn hart dan ik dacht. Ik moest wel tot de bodem om daar achter te komen. 

Had ik echter die beschrijving van hem voor een eventuele herplaatsing zonder enige emotie in een half uurtje op papier gehad, dan had ik het ook doorgezet en een ander gezin voor hem gezocht. Een hond verdient beter dan een baas die hem niet zou missen.  

Fijn dat Bobby even tijdelijk ergens anders naar toe gaat.

En nee, natuurlijk is het geen 'oplossing' maar het kan wel nieuwe inzichten geven voor zowel jou als je man en zoon.

Je wilt niet egoistisch zijn omdat je man en zoon Bobby wel leuk vinden, maar zij moeten toch ook merken dat het niet gaat zo? Of dat het in ieder geval niet beter gaat en eigenlijk zelfs slechter?

Niet aanvallend bedoeld, maar je man is in mijn ogen degene die egoistisch is om Bobby bij jullie te houden terwijl jij er zoveel moeite mee hebt. En misschien een hele pijnlijke opmerking, maar is jullie relatie wel goed? (hoef geen antwoord, maar misschien iets om over na te denken).

Ik hou ziels veel van onze hond, maar als er een zelfde situatie zou ontstaan als bij jou met mijn partner dan zou ik er namelijk alles aan doen om voor zowel mijn partner als hond de beste oplossing te zoeken. En ja, hier zou het herplaatsen dan wel bespreekbaar zijn als blijkt dat dit de enige beste oplossing is.

Hoe verschrikkelijk ook, ik zou dat over hebben voor mijn partner én voor mijn hond..

Op mij komt het namelijk over alsof het een beetje 'jou' probleem is (of wordt gemaakt) en jij een oplossing moet zoeken, terwijl ik vind dat het een probleem voor het hele gezin is. Misschien ben je er zelf onbewust te makkelijk over thuis en heeft hij niet door hoe ernstig de situatie aan het worden is?, of misschien ben je bang voor een ruzie met je man en/of zoon?

Maar probeer ze duidelijk te maken hoe je je écht voelt en of ze kunnen meedenken aan een serieuze oplossing - niet een huisje in de tuin waar jij dan maar moet gaan zitten/hond maar buiten laten, afgestoten uit de roedel - want dat zijn hooguit tijdelijke verbeteringen voor jou, maar op langere termijn zullen ze bij Bobby tot gedragsproblemen kunnen leiden die alles dan juist weer nog moeilijker maken.

Er is veel kritiek in je topic maar toch hoop ik dat je updates blijft geven over hoe het gaat en zeker hoe het verloopt als Bobby even ergens anders is.

(Puur uit interesse)

Gr. Alexandra

Ik vraag me af wat de rol van je man is in dit geheel. Je schrijft dat hij uit een cultuur komt waar een hond meer buiten leeft en niet echt in huis en deel van het gezin. 

Vervolgens komt er een hond in huis met een zindelijksheidsprobleem en een vloer die naar de mallemoeren gaat. Hebben jullie daar ruzie over gehad? Je hoeft geen antwoord te geven hoor, maar mijn man ergert zich meer aan de kostvlek in onze Portugese tegelvloer dan ik (uitgebeten, komt niet meer goed). En hij is er ook heel goed in om erover te klagen maar niet zoveel aan preventie te doen soms (ahum). Van weeromstuit ga ik mij soms drukker maken over dingen omdat het hem ergert. Langzaam maar zeker leer ik dit af (ahum) en raken dingen uitvergroot. 

Dus in hoeverre zijn het je eigen irritaties en in hoeverre zijn het uitvergrote irritaties omdat je Bobby ahw moet verantwoorden / verdedigen naar je man? Nogmaal, je hoeft hier helemaal niet op te antwoorden, maar ik kan het mij gewoon voorstellen dat je eerst je best hebt moeten doen om een hond in huis te halen en het je vervolgens tegen valt en je ook nog eens niet op steun van je man kan rekenen. 

Het is inderdaad vrij simpel: of de hond moet weg, of TS moet ermee om leren gaan. Dat heeft ze zelf geprobeerd en is niet gelukt. Dan is de logische volgende stap: hulp zoeken om het alsnog te doen slagen.

Wij razen maar door en waar zit TS ? 

ik zou hier ook geen woorden meer aan vuil maken.

Marie Rose en Suzan hebben dik gelijk.

TS vind zichzelf zielig en moet nodig op zoek naar wat krachtvoer. Neem een besluit en ga ervoor ! 

 Gaat de hond ergens anders heen dan?