Blondie en Tara

Ik ben niet echt actief meer hier op het forum. Ik heb hier op het forum heel veel geleerd en heel veel steun gehad. Ik heb het er moeilijk mee en wou het toch hier weer van me afschrijven

Het is alweer bijna een half jaar geleden dat ik mijn lieve lieve Tara heb moeten laten gaan, er is enorm veel gebeurd in de tussentijd en voor mijn gevoel heb ik amper kans gehad te rouwen om mijn lieve Tara. Ik heb nog 2 hele lieve en leuke honden thuis lopen, maar wat mis ik die gele haarbal ertussen.

Tara was zo'n ontzettend lief hondje, zo relaxed, zo levenslustig ondanks haar ziekte, zo vreselijk lief, makkelijk en gewoon mijn meisje. Ze is 2 jaar geworden en het blijft oneerlijk voelen.

Mijn lieve lieve Blondie heb ik alweer 2,5 jaar geleden moeten afstaan en dat een maand voordat ze 2 werd.... Voor allebei heb ik zo hard geknokt, na Blondie voelde ik me zelfs zo ellendig dat de gedachte van tegen een boom aanrijden even door mijn hoofd heen flitste. In die emotie en radeloosheid heb ik Tara heel snel opgehaald. Stom misschien, ik weet het... Maar mocht ik het allemaal over moeten doen zou ik geen seconde twijfelen en alles zo weer overdoen met beide. Ze hebben me ontzettend veel geleerd en ze zijn beide op hun eigen manier zo bijzonder voor mij.


Zij waren mijn 2 lieve goldenmeisjes. Als kind heb ik het niet altijd even makkelijk gehad, maar ik had een vriendje, een maatje, onze golden. Wat heb ik veel aan haar gehad en om die reden heb ik altijd gezegd dat ik later ook een golden wou, het was een droom van mij om ook mijn kinderen op te laten groeien met een goldenmaatje, om altijd zo'n goedzak om me heen te hebben....

Nu heb ik er 2 gehad en samen zijn ze 4 jaar geworden.... Het voelt soms zo oneerlijk en eerlijk gezegd blijft het pijn doen als ik ergens weer zo'n lieve golden zie lopen. Het voelt alsof mijn droom in duigen is gevallen en er ook geen kans meer is om die droom waar te maken. Nog een keer een golden, ik durf het niet meer aan....

Tara's tuig hangt nog steeds aan de haak, precies zoals ik hem daar heb opgehangen na haar laatste wandeling. De schapenvacht voor de open haard waar ze altijd zo graag op lag heb ik in de schuur gelegd omdat ik constant aan Tara moest denken daardoor, nee ik negeer het maar want mijn man begrijpt het niet en ik heb 2 kinderen en nog 2 honden die mijn aandacht willen en nodig hebben. Maar dan komt er iemand naar je toe en verteld je dat zijn golden pups krijgt, dat hij er 1 houdt en dat ik er 1 mag komen uitzoeken en dan komt voelt het toch weer even als een klap in je gezicht. Nee ik neem geen pup, ik neem er geen hond meer bij, ik wil alleen mijn goldenmeisjes terug....

Sorry voor het lange verhaal, ik moest het gewoon echt kwijt. Ik zit te huilen achter de ipad, eindelijk laat ik dan toch het verdriet toe wat ik al die tijd zo wegstopte...

jeetje... wat heftig!

Ik denk dat je toch echt het verdriet eruit moet laten komen.... laat maar vloeien want opkroppen is echt niet goed! Vooral niet voor je eigen gezondheid!

heel veel sterkte... en je weet... hier op HP zitten heel veel mensen die het heel goed begrijpen, en heel erg met je meeleven!

Ach jeetje..Je hoeft je verdriet helemaal niet weg te stoppen, waarom? Het is er en het mag er zijn, en het is niet meer dan normaal. Je mist ze vreselijk, en daar mag je om huilen. Je weet dat je hier altijd kan komen schrijven, of een PB sturen, wij begrijpen het hier..

Blondie en Tara zijn er nog, alleen dan op een andere manier..Denk aan wie ze waren, wat ze je geleerd hebben, aan de leuke herinneringen die je met ze gehad hebt, soms kan dat een beetje steun geven. Voor even, want daarna komt weer de klap dat ze er niet meer zijn, maar dat geeft niets..

Zo herkenbaar.....16 jaar geleden kwam onze eerste lab in ons leven, als pupje van 8 weken oud.Wij mochten er bijna 11 jaar voor zorgen.Heb ook zoveel verdriet gehad toen we hem moesten laten gaan na een kort "ziekbed"
5 jaar zijn we zonder hond geweest en nog kan ik huilen als ik aan Rebel denk of over hem praat.
En ik vind ook dat dat mag, er staat geen tijd op......
Goed dat je je hart lucht hoor, gedeelde smart is halve smart.

Knuffel voor jou, xxx

Bedankt!!

Er is gewoon zoveel gebeurd en er is zo weinig tijd dat ik het maar wegstopte. Nu zitten we weer in rustig vaarwater en dan merk je dat je het er toch allemaal wel moeilijk mee hebt. Maar geloof me, de tranen rollen nu aardig en ik geloof dat het er nu dan toch eindelijk allemaal uitkomt...

Jullie woorden betekenen veel voor me.....

Natuurlijk, dan gaat het leven in een versnelling en 'vergeet' je als het ware stil te staan bij het grote verlies..En nu komt pas de echte klap en besef.

Inderdaad net wat Caitlin zegt, je moet maar door en door en alles moet maar even snel.
Stort je hart maar uit,velen van ons hier weten wat je doormaakt.Helaas is er geen oplossing of een pil dat je verdriet kan wegnemen.Het blijft erg moeilijk ....

Probeer je verdriet alsjeblieft niet weg te duwen. Het gemis is al zo groot en wordt helemaal zwaar als je tegen je tranen gaat verzetten. Afgelopen dinsdag echt 1,5 uur hartverscheurend zitten huilen, was daarna helemaal op. Maar het lucht wel op om alles eruit te gooien. Mijn kussen in bed vangt ook vaak een aantal traantjes van mij op.

Bij mij is het ook een half jaar geleden. Kun je er niet met iemand over praten die dicht bij je staat en wellicht Tara ook heeft gekend, en misschien Blondie ook wel?

Heel beel sterkte!

Heftig hoor als ik je verdriet zo lees, maar zo herkenbaar.
Ik heb destijds het hele verhaal van Tara gevolgd. Je hebt zo voor je meisje gevochten, dat je daarna in een enorm gat bent gevallen en dat kon geen gezin of andere hond voorkomen.
Een hond is zo vreselijk bijzonder en komt zo onvoorwaardelijk diep binnen in je hart. En weet je daar gaat ze nooit meer uit, ook Blondie niet, ook al is dat al wat langer geleden.
Je gevoel van verdriet en oneerlijkheid dat dit jou nu juist moest overkomen is heel begrijpelijk.
Het heeft alleen geen zin je die vragen te stellen, want het lost niets op. De wereld is niet eerlijk, ik weet er helaas alles van, en soms gebeuren er dingen die zo oneerlijk lijken, maar ze gebeuren toch.
Tara en Blondie mogen blij zijn dat ze bij jou terecht zijn gekomen. Jij hebt voor ze gevochten, waar misschien een ander al lang de handdoek in de ring had gegooid.
Ik heb mijzelf dat ook wijsgemaakt, tijdens alle ellende die Bink heeft moeten doorstaan en nog moet doorstaan. Het is goed dat hij bij mij is, want mijn liefde is onvoorwaardelijk en ik ga voor hem door het vuur. Maar over eerlijk gesproken.......

Ik wil je héél veel sterkte toewensen met het verwerken van dit enorme verdriet. Sluit je niet af, maar schrijf het hier van je af. Iedereen hier begrijp wat je bedoelt.
Troost je met de gedachte dat ze het allebei goed hebben gehad bij jou. En dat ze een plekje hebben in je hart, voor altijd!

Soms moet je doorgaan, moet je handelen, moet je je verdriet even aan de kant kunnen zetten door de omstandigheden. Terzelfdertijd verdring je je verdriet ook. Je leeft in een trance en je doet wat je moet doen.

Achteraf ga je jezelf dan ook afvragen "hoe kon ik het nog ? In die omstandigheden... Met dat verdriet ?" Dan besef je pas hoe zwaar je het hadt en komt alles naar boven.

Het is goed dat je nu echt kunt huilen... Het verdriet is niets nieuws, niets wat erbij komt. Het is er al die tijd geweest. Met verlies verwerken wordt niet bedoelt dat je het moet ontkennen, integendeel, we moeten het erkennen, het is er. Het gaat ook nooit weg.

Maar het ene hoeft het andere niet uit te sluiten. Dat er dat gemis is hoeft niet te betekenen dat we andere mooie dingen in ons leven niet meer zien. Dingen die we ooit misschien ook weer gaan missen als ze er niet meer zouden zijn. Of zelf een zonnestraaltje in het leven van een ander mens of dier zijn, net zoals onze hondjes dat waren voor ons. Dat leren we immers toch ook van hen.

Laat die tranen de vrije loop, maar zorg ook goed voor jezelf.

Knuffel!

hey !
sterkt !
weet dat je er alles aan hebt gedaan voor je meisjes !
en je kan best een nieuwe golden nemen als je er een beetje over heen bent ik denk er over om over 3 jaar of zo er toch Franse bulldog weer bij te nemen het is dan 6 jaar gelden en meschien duurt het nog wel langer voordat ik het kan dus je bent heus niet de enige ! en je zou als je wil wel kunnen gaan kijken bij de pups al is het alleen maar kijken en als je het kan en wil moet je het gewoon doen en niet bang zijn dat het weer fout gaat met een Golden !
want hoevaak gaat het fout ? en laat haar tuigje gewoon lekker hangen als je dat fijn vind en net als het kleed ga daar bijvoorbeeld even op liggen/zitten als je dat nodig hebt !
ik denk aan je !
sterkte meis !

Wat heftig.
.
Ik wens je heel veel sterkte toe.

En gewoon de tranen laten komen het geeft ook wel eens een opluchting.

Met deze donkere dagen sta je er toch altijd wat meer bij stil, degene die je hebt verloren. En dat is het des te fijn om samen te zijn met degene die je nog wel hebt. Maar wat doet het pijn, dat verlies. Natuurlijk mag en moet dat eruit. En dan het aanbod voor een golden-pup.. Het is natuurlijk hartstikke goed en lief bedoeld, maar als jij er niet aan toe bent, dan moet je dat niet doen. Och meissie, ik voel zo met je mee, zoals je het opschrijft... En dan heb ik een golden rondlopen, Ik gun het jou ook zo! Gooi het er allemaal lekker even uit, probeer het verdriet een plaatsje te geven. Ik wil je van hieruit een dikke knuffel geven.