Je hond, je kind?

Waar ik een beetje moeite mee heb dat mensen hun hond gelijk zetten met een kind, ik lees dan, mijn hond is mijn kind, ergens las ik, ben mijn zoon verloren, was echt in verwarring, dacht eerst haar zoon is overleden, is het haar hond. Je kan zielsveel van je hond houden maar het is je kind toch niet? Een hond is geen kind! Ik heb ooit een kind verloren, ze is bij de bevalling gestorven, ben door de jaren heen ook honden verloren, (3 stuks) waar ik ook dol op was, maar die pijn is niet te vergelijken met de pijn die je hebt als je een kind verliest. De pijn van het verlies van mijn baby gaat nooit helemaal weg, de pijn van het verlies van mijn honden is weg, je denkt nu gewoon terug op een fijne tijd met die honden. Mij is geleerd dat je een hond ook niet zo moet behandelen als een kind, een hond heeft een andere aanpak nodig dan een kind. Ik moet mijn hond ook leren dat een kind hoger staat dan hij/zij. Natuurlijk zijn sommige dingen in opvoeding parallel aan kinderen, maar een kind staat wel op een hoger plan. Ik doe alles voor mijn hondje, ben dol op haar, maar als puntje bij paaltje komt, kies ik voor mijn kinderen. Hoe zien jullie dat????

Dolfine

Tuurlijk, ik ook hoor. Als ik even weg moet doe ik mijn kinderen niet in een kooi Ik heb het ook gelezen van de verloren zoon, en ook ik was even in verwarring. Zeker als je een kind hebt verloren, kan het lezen van zo'n bericht pijnlijk zijn.

ik ben het met jou eens ben stappel gek op me honden heb er per dag heel wat uurtjes voor over.
maar me kinderen staan op nummer 1

Ik moest ook het bericht even nogmaals lezen.
Mijn honden zijn belangrijk voor mij , mijn kind het allerbelangrijkste.

We hebben allemaal verschillende meningen en er zijn genoeg mensen die hun hond wel als hun kind zien.
Ik dus niet maar probeer me voor te stellen dat wanneer je bv alleen bent, zonder kids, je dat wel zo zou kunnen zien.

Je hebt helemaal gelijk Dolfine ik hou ook veel van mijn hondje maar ik ga Storm niet vergelijken met mijn kinderen.Dat is toch wel even anders.

Ik snap je punt en onderschrijf die ook, maar vind de timing en met name verwijzing nu niet echt heel erg tactvol.

Zoveel mensen zoveel verschillen. Je kunt moeilijk in de situatie van een ander kijken over het hoe en waarom?

En een discussie hierover wijs ik ook niet af, maar het moment en de verwijzing blijf ik niet erg tactvol vinden.

Mijn honden zijn mijn maatjes, vrienden door dik en dun. Ze zijn mij trouw, ik hun. Ik moet er niet aan denken dat ze er niet meer zijn. Maar het blijven honden, ik laat ze hond zijn en ik weet dat ze met geluk maar 15 jaar worden. Het is dan hun tijd en ik kan ze dan ook los laten.

Ik zie ze niet gelijk aan de mensen die ik liefheb. En zou ze zeker niet gelijk willen plaatsen met een kind. De relatie met mijn honden zit op een heel ander niveau. Niet dat dit weinig waard is, in tegendeel.

Goh, er zijn ook wel mensen die gewoon eens tegen hun hond zeggen van 'G zijt mn kindje' ofso Maar verder een normale opvoeding geven en sowieso staan kinderen op nr1
Maar om zo echt te gaan overdrijven en ook nog gaan vertellen dat hun kind dood is terwijl het een hond was... Vind ik wel een beetje gestoord, denk wel dat het verdriet om Baco langer zou zijn en anders dan de vorige honden omdat Baco echt alleen van mij is...
Maar het is idd niet te vergelijken met een kind, een hond moet ook hond blijven!

Mijn hond is mijn vriend, mijn maatje. Niet mijn kind. Daar heb ik idd ook een beetje moeite mee.

Het ligt er maar net hoe je t.o.v. je huisdier voelt en iedereen doet dat anders. Ik veroordeel niemand en als diegene haar of zijn hond een zoon of dochter wil noemen of noemt dan mag dat van mij. Ik zelf refereer ik gekscherend naar Dizzy vaak als "onze jongen"maar natuurlijk weet ik dat Dizzy niet een mens is, maar een beestje waar ik ontzettend van hou. Voor mij blijft het wel een hondje hoor en mijn katten blijven 2 hele lieve andere huisdieren.

Maar ik heb er geen moeite mee als iemand anders zijn huisdier zoon of dochter noemt. Het is meer het gevoel denk ik van het hebben van een zoon of dochter.

Je hebt helemaal gelijk! Ik zeg het wel eens voor de grap als we samen baasje gaan plagen, dan zeg ik: Kom kindjes, baasje plagen! Dan weten ze al hoelaat het is. Maar dat is echt voor de grap, zie ze zeker niet als kinderen! Zie het al voor me dat ik naar iemand roep; kom eraan hoor, nog even me kind in de bench doen. Dan staat diezelfde dag de kinderbescherming nog op de stoep .

zeker stel ik mijn kind op de eerste plaats!
Joe (mijn zoontje) is ook de reden dat ik nu geen honden meer heb...hij bleek hoog-allergisch te zijn.
maar dat wil niet zeggen dat ik zomaar mijn honden heb weggedaan; eerst nog geprobeerd met allerlei middeltjes tegen allergie (maar mocht niet baten), daarna geprobeerd Luna zodanig te wennen aan buitenleven dat het gescheiden zou kunnen (zelfs complete tuinhuisje verbouwd als "hok") maar daar werd ze alleen maar ongelukkig van, enz. enz. toen bleek dat de opties die ik had niet hielpen (of hond en kind ongelukkig maakten) heb ik wel gezocht naar een zeer goed huis voor Luna (waar ik nog steeds goed contact mee heb). Eras is in die tijd nog bij mij gestorven, anders had mijn moeder aangeboden hem op te vangen....
het was een moeilijke tijd en heeft me zeker veel verdriet gedaan, maar Joe komt toch echt op de eerste plaats (en is nu een gezonde en vrolijke kleuter!).

verwachting is wel dat hij door de jaren heen over zijn allergie heen zal groeien en dan komt er zeker weer een hond, hoor!

Ik heb net ook mijn menig gegeven maar vind het nu niet prettig te lezen "beetje gestoord" terwijl iemand hier een topic over heeft geopend...

Maar om zo echt te gaan overdrijven en ook nog gaan vertellen dat hun kind dood is terwijl het een hond was... Vind ik wel een beetje gestoord,


Jeemig mensen, houdt het alsjeblieft een beetje respectvol.

houd zonder t

ik zeg ook wel is dat m'n honden mijn kindjes zijn,maar ze zijn voor mij anders dan mijn mensen kinderen.
maar ik begrijp dat mensen die geen mensen kinderen hebben,hun honden en mss ook wel andere dieren als hun kinderen zien!
het is iederes goed recht om te doen wat ze willen,zolang het goed voor de dieren is!

Iedereen moet ook zelf weten hoe hij met zijn honden omgaat maar het kan wel verwarring scheppen.

wat ik vind dat je ieder een in zijn waarde moet laten
wie zijn wij om iemand te be of veroordelen
het kan dat iemand geen mensen kind heeft
of wat dan ook
respect

Ik heb geen kinderen dus ik zou het eigenlijk niet zo goed weten, ik zeg ook wel altijd "broer" tegen mijn hond. Dus dan zouden jullie ook kunnen zeggen: "het is toch maar een hond, en niet je broer?"
Maarja, zo kunnen we blijven doorgaan ..

@ Dolfine: ik snap wel niet dat je kan schrijven: "de pijn van het verlies van mijn honden is weg."
Mijn eerste hond is nu bijna 4 jaar dood en die pijn is er nog altijd .. Dusja. Dat snap ik niet zo goed.

Grtjs, MNM.

Dani & Petra: Het is niet dat ik een naam noem, zou trouwens ook niet weten hoe zijn honden zo zou behandelen en degene die dit doen kunnen er gewoon over lezen... Jeemig, dat jullie zich aangesproken voelen terwijl je dit niet zou doen...

Ja, dat bedoel ik inderdaad! Ik maak er altijd grapjes over, dat we 3 kinderen hebben. Dat we vermoeiend en druk door het leven gaan. Vroeg op moeten staan voor onze zoon Dizzy en dat Muissie en Bella zoveel verzorging nodig hebben (terwijl deze 2 katten gewoon lekker slapen ha ha). Ik weet inderdaad om wie deze topic gaat en niet zo lief dat het nu ter discussie staat. Iemand heeft gewoon een verlies te verwerken van een hele dierbare vriend/hond/zoon die heel belangrijk is geweest in het leven.

Maar over het algemeen noem ik Dizzy: onze stoute jongen,etterbakje, een echte jongen van ons...kleine roetmop..ik stop onze zoon in de bench, krijgt eten in zijn bakje op de grond, rolt in het gras, krijgt zijn eerste tandje, heeft zijn diploma behaald..ben ik trots op ha ha

Natuurlijk zie ik hem niet als een mensenkind..anders had ie ook kleren aangemoet en leerplicht moeten hebben.

Nou ik noem mijn meisjes ook wel gekscherend mijn kids.
Maar ik weet dondersgoed dat het honden zijn en geen mensen.
Ik denk dat dit heel veel mensen doen en dat er maar een klein groepje is die hun honden echt als kinderen beschouwen.

Hallo !!

Ik kan wel met je mee voelen......Ik ben mijn broertje toen hij 10 jaar was verloren op een gruwelijke manier....

Dat verdriet is er bij mij ook nog iedere dag....zijn dood was niet nodig geweest....(vermoord ! )

Ik schrok ook zo van het bericht vanmorgen hier op HP "ik ben mijn zoon verleren " Ik dacht ook al jeetje, dat zet je niet zomaar hier op HP...

Mijn hondje is wel mijn "honde-kind" en ik zeg ook wel "kom maar bij moeder" maar ze is écht niet mijn dochter

Inderdaad, iedereen gaat hier anders mee om, ik heb ook jaren terug mijn 2 Poedels verloren, daar was ik toen heel verdrietig om....maar dat weten we met hondjes, een hondje wordt gemiddeld 10-15 jaar ???

Dussssss.....geniet er maar zoveel mogelijk van !!!!

Lieve groeten Son

Ben het met de T.O eens. Heb ook met tranen in mijn ogen de bewuste topic gelezen, zo ook de afgedrukte overlijdenskaart. Dacht op een gegeven moment: lees ik dit nu goed??? Bleek het i.p.v. de zoon om het huisdier te gaan. Ik dacht nog bij mezelf, "gelukkig" niet een kind

Tuurlijk is het heel erg dat je geliefde huisdier is overleden, heb het zelf ook 2 keer meegemaakt, waaronder mijn laatste cav. aan een hersentumor ten gevolge van de Ziekte van Cushing. Beestje heeft 3 maanden niet met zijn ogen kunnen knipperen, sliep dus ook met zijn oogjes open. "Een ziekbed van ruim 3 maanden".

Misschien is volgens anderen de datum van het openen van deze topic niet gunstig, maar er gaan, helaas, elke dag geliefde huisdieren dood. Ik las kortgeleden een topic van een pubermeisje, waarbij onderschriften van de foto's van haar hondje vermelden: Fifi ligt lekker bij mama (bleek het meisje dus "mama" van het hondje te zijn), pfffff.

Nogmaals, ik wil ieder in zijn eigen waarde laten. Reageer normaliter niet op vreemdsoortige topics, uit respect. Ken zelf het verdriet als je huisdier overlijdt. Maar soms kunnen dingen uit balans raken/slaan.

Verlies van kind of verlies van hond,als je ze beide hebt is daar een duidelijk verschil tussen. Ook ik heb een kind en een hond en zal mijn hond ook nooit mijn kind of mijn zoon noemen. Maar om mensen nu te gaan veroordelen omdat ze dat wel doen? Ik denk niet dat dat nodig is. En zeker zo snel na het bericht van de verloren zoon. Niet echt heel erg respectvol. jammer.

SOrry, misgeklikt.
Ik ben het helemaal met Suus en Petra eens.
Zeer ongelukkige timing, en dan ook nog met een expliciete verwijzing. Niet zo netjes.

Ik noem mijn hond ook niet mijn kind, en ik ben ook dol op mijn hond.

Onze hond is lid van het gezin maar ik zie haar niet als mijn kind. Ik heb laatst een hond moeten afstaan omdat ze me oudste tot 3x keer toe had gebeten en heb ik nog steeds moeilijk mee en zal der nooit vergeten maar mijn kinderen zijn wel echt mijn alles en gaan echt voor mijn hond(en).

ik heb geen kinderen dus op het moment is Casper onze nummer 1. Hij is wel hond en geen kind. Hij blijft alleen thuis, eet speelt wandelt wanneer ik het zeg.

Weet dus niet wat het is om een kind te hebben maar ik weet wel dat Casper daar dicht tegen aan zit.

@Cindy, ik voel me niet aangesproken.

En wat mijn mening is of de jouwe, maakt het voor degene waar naar verwezen wordt nog niet minder schrijnend. Dit is een zeer recente topic waar naar verwezen wordt.

Ik vraag dus alleen om een stukje respect.

Jij nog ik kunnen in die specifieke situatie kijken en weten het hoe, wat waarom.

Respectvol houden dus en daarom viel ik over de wijze waarop jij je uitsprak.