Hoever kan ik nog gaan!? Agressieve hond

Graag wil ik even reageren. Ik heb het hele topic doorgelezen. En wat als eerste in mij opkomt: ‘de beste stuurlui staan aan wal’. 

Ik lees veel oordelen over mensen, de hond en het gedrag van mensen en honden. Maar niet van mensen die Pat, of de hond ook daadwerkelijk ontmoet hebben. 

Gelukkig zijn er ook heel veel mensen die steun en advies geven. Mooi om te lezen. 

Ik ben gedragsdeskundige. Ik noem mezelf bewust geen gedragstherapeut, want zoals hier al enkele malen aangegeven, heb ik deze opleiding bewust niet afgemaakt. Ik werk (als vrijwilliger) inmiddels alweer bijna 6 jaar voor de werkgroep Hulp in beslaggenomen honden en comité Dierennoodhulp. Daarvoor heb ik jaren een hondenschool gehad en Privetraining gegeven en daarvoor bij verschillende hondenscholen gewerkt. 

De laatste 6 jaar werk ik dus met ‘gevaarlijke’ honden. Honden die in beslag zijn genomen vanwege een bijtincident. Van echt meerdere mensen ernstig verwond, dieren doodgebeten, tot een schrammetje op een enkel. Wij werken met honden die niemand anders meer wil opvangen. Meestal omdat de heel erg angstig zijn. Mijn collega regelt de administratieve kant en ik ben de trainer. Ik hou me uitsluitend bezig met de hond. Maar ook met het beoordelen van de ‘trainbaarheid’ van honden voor Hemeenten of voor de rechtbank. (Want artikel 1.10 uit de Wet Houders van Dieren verbied honden te doden als een hond trainbaar is)

Ik ben bij Pat geweest. Voor een beoordeling op trainbaarheid. Dit had best wat voeten in de aarde want de hond kan niet mee in de auto of openbaar vervoer. Het moest dus op locatie. Dan ben je beperkt in je mogelijkheden. Als ik een hond beoordeel gaat dit vaak over leven of dood. Ik wil de hond ook altijd met (als die er is) en zonder eigenaar zien. Dit is belangrijk om te zien of er verschil is en of ik met de hond contact kan maken. Uiteraard levert dit voor een hond stress op. Ineens zonder eigenaar, een vreemde die iets van je wil. Maar door je lichaamshouding aan te passen en zelf kalmerende signalen te gebruiken kun je een hond snel geruststellen en op een positieve manier contact met hem maken. 

In het geval van de hond van Pat was duidelijk dat hij met eigenaar een neutrale tot hoge houding heeft, maar wel duidelijk stresssignalen laat zien. Die snel duidelijker worden als het aanblaffen en uitvallen niet werkt: de bedreiging gaat niet weg. Zonder eigenaar in de buurt blijft er van de grote indrukwekkende hond weinig over. Hij maakt zich klein, heeft een lage houding, maar, is wel bereid contact te maken en neemt ook voer aan. Tijdens het contact maken realiseert hij zich regelmatig hoe eng hij het eigenlijk vindt en valt dan uit. Hij herstelt daar ook weer van. Een heel goed teken is dus dat ik contact met hem kon maken en in die zin is hij trainbaar. Uit het gesprek blijkt wel, wat je hier ook leest, dat de moederhond al angstig was, de socialisatie bij de fokker slecht en dat hij als hondje van 8 weken al erg angstig was.  Dan heb je nog de agressie in huis. Een heel ander soort agressie, volgens mij zeker niet gerelateerd aan angst, maar aan frustratie. Het is een jonge hond, die door zijn ander weinig beweging krijgt, die in huis afgezonderd moet zitten vanwege de veiligheid van de kinderen en de andere honden. Een hond die zijn energie, maar ook frustratie dus niet kwijt kan. Ook al doet de eigenaar vanalles zoals ‘s nachts wandelingen maken zodat er haast geen prikkels zijn. Als het dan zo ver is dat de hond het idee krijgt dat hij apart gezet gaat worden, dan uit hij dit met agressie. Ik ben er zeker van, dat deze uitingen vanzelf stoppen als de hond weer gewoon deel zou kunnen uitmaken van het gezin en zijn energie kwijt zou kunnen. Daarvoor moet je eerst aan de enorme angst werken. 

Om aan zijn angst te kunnen werken heb je een aantal dingen nodig: constante begeleiding, een veilige omgeving en trainers met ervaring die zien wat er uit de hond te halen valt. De hond zit nu niet in een omgeving waarin je veilig met hem, intensief kan werken. Het is een hele grote hond en de eigenaar heeft kleine kinderen en andere dieren. De omgeving is niet controleerbaar. Dus is je enige optie interne training. Ik weet zeker dat collega’s en ikzelf ver kunnen komen met deze hond. Maar dat kost veel tijd, vertrouwen en een stabiele omgeving. En dan kan één van ons met hem wandelen zonder dat hij uitvalt. Dit moet Pat dan ook leren, iets wat zeer intensief is en veel tijd kost (en geld, want ik kost geen geld, maar de opvang en collega’s wel) zonder enige garantie. De omgeving bij Pat blijft niet controleerbaar. Kleine kinderen zijn erg onvoorspelbaar en die gaan in de toekomst vriendjes en vriendinnetjes meenemen naar huis of ze trekken een keer de deur niet gord achter zich dicht. Met de enorme angst, rekening houdend met de raseigenschappen, de grootte van de hond, de schade die hij kan aanrichten en de omstandigheden denk ik niet dat het verantwoord is om voor interne training en intensieve thuis-training te gaan. Ik denk dat de enige optie euthanasie is. Herplaatsen ziet Pat niet als optie en dat zou ik zelf ook afraden omdat je niet weet waar de hond dan terecht komt en wat er gebeurt als het mis gaat. Nu zit de hond vaak apart, heeft anders altijd een muilkorf om, is buiten zeer angstig, ook binnen met bezoek. Kan zijn energie niet kwijt. Hij ervaart duidelijk veel stress, ook te zien aan de likplekken op zijn poten. Pat heeft echt alles voor hem over en ik heb zeer veel respect voor haar doorzettingsvermogen. In mijn ogen is dit niet meer eerlijk naar de hond, maar ook niet naar Pat zelf, haar man en de kinderen. Ik geef euthanasie-advies niet zomaar en ik ben er zelf ook naar van als ik het moet geven. Maar het is niet ondoordacht of zomaar even gegeven. ‘Hond aan een paal, goh gek zeg, angstig! Nou afmaken maar’ zo gaat het dus niet. Om af te sluiten wens ik Pat heel veel sterkte met het moeilijke besluit. De hond (zijn naam wordt hier niet genoemd en daarom noem ik hem ook niet) is in wezen een heerlijk beest die een verkeerde start heeft gekregen. Ik put troost uit het feit dat hij rust krijgt.

Dit is inderdaad geen leven meer voor jullie zelf en ook niet voor de hond.

Je hebt je gigantisch ingezet; helaas niet met resultaat; hier valt niet aan te werken.

Heel veel sterkte.

Bedankt voor je uitleg Margje.

Ts: het schuldgevoel slijt na een tijdje, echt waar.

Pat, ik wens je heel veel sterkte en kracht om dit (ooit) een plekje te geven.

Alleen jij kunt een goede beslissing nemen.

Jij leeft met hem samen.

Ik denk aan jullie morgen en de dagen erna.

Nogmaals sterkte

Heel veel sterkte.

Probeer vooral de lieve en leuke dingen van hem te herinneren de komende weken/maanden. 

Sterkte Pat en weet dat je er alles aan gedaan hebt. En jij bedankt voor je heldere uitleg Margje.

 Ja dat kan ik begrijpen.

Heldere uitleg die je geeft. Bedankt daarvoor.

Rust zacht hondenkind.

Ik heb voornamelijk meegelezen en kan me een klein beetje voorstellen hoe jij je voelt. Ik heb zelf ook een angstig/agressieve hond, maar die is door zijn formaat te hanteren. Ook ik heb al vele dingen geprobeerd en heb ook herplaatsen en zelfs inslapen overwogen. Alleen de gedachte al doet de tranen al branden. Jij staat echter nu voor deze extreem moeilijke keuze. Ik wens je heel veel sterkte toe en hou voor ogen dat je de hond bevrijdt van een angstig en gestrest leven waarin hij zich waarschijnlijk nooit geheel op zijn gemak in zal voelen.

Margje bedankt voor de heldere uitleg. Ik heb nu een heel duidelijk beeld van de situatie.

Grt Manja

Pat, heel veel sterkte in de aank moeilijke tijd! 

Je hebt er alles aan gedaan, het is niet gelukt. Heb je dan gefaald? Nee! Je hebt alles uit liefde voor je hond gedaan en het laatste stukje liefde kan je hem geven door rust te bieden, hoe moeilijk ook! 

Margje, duidelijk uitgelegd! 

Pat, nogmaals heel veel sterkte! 

Pat, heel veel sterkte! 

Voel je alsjeblieft niet schuldig, want uit dit topic blijkt hoeveel je voor hem over hebt en hoeveel je al geprobeerd hebt dit op te lossen. 

Heel veel sterkte, Pat!

Je hebt gedaan wat je kon en het is helaas niet gelukt. 

je hebt meer gedaan dan je moest doen, denk nu aan je gezin. 

Veel sterkte. Ik eindig met een oud frans spreekwoord:"nul n'est tenu de faire l'mpossible"

Pat, je bent nou niet bepaald over 1 nacht ijs gegaan. Veel sterkte.

sterkte

Heel veel sterkte.

 Helaas staat niet altijd de beste stuurlui aan het roer.....

Bind een hond vast, als hij voertjes aanneemt, is hij trainbaar. Zo niet, moet hij kennelijk dood.

Soms is een hond dusdanig angstig, dat hij niets aanneemt. Doe je hem aan de medicatie (selgian, fluoxetine, clomicalm, pexion) zal hij na de instel periode, zeker wel voertjes aan nemen. Is dus wel trainbaar.

Neem mijn hond, die neemt uit haar zelf geen voertjes aan van jou of een andere vreemde, (heb ik niet getraint) niet trainbaar door jou, enkeltje dierenarts dan maar?

Over de dierenarts gesproken, daar neemt ze zelf van mij geen voertje aan, enkeltje honden hemel dan maar?

De context speelt dus ook een rol in het wel of niet aannemen van voertjes.

Als ze geen voertjes aannemen, wil niet altijd zeggen, dat ze niet trainbaar zijn.

Deze hond is wel trainbaar volgens jou en moet toch dood??

Herplaatsen wil ts niet? Ts kan de hond niet geven, wat hij nodig heeft.

Wellicht een baas, die wel ervaring heeft met de boerboel. Die de hond wel in zijn behoefte kan voldoen, zodat de hond niet meer gefrustreerd raakt, lekker in zijn vel komt en zo buiten, met wat hulp, zich ook beter zal gaan voelen.

Vind het erg triest voor deze hond, krijgt geen eerlijke kans zo.

Een hond met hoge houding, die toch stres signalen vertoond en toch angstig blijkt.

Zeker weten, dat deze hond geen hoge zekere houding laat zien.

Vaak zie je een ambivalente houding, doen als of ze stoer en zeker zijn terwijl de achterpootjes, die in zijn achter uit staan.

"  Helaas staat niet altijd de beste stuurlui aan het roer.....

  "

Suzanne en Luca

 Doel je hiermee op jezelf Suzanne.... had jij als betere stuurman aan het roer moeten staan?

Zo te lezen heb je geen goed woord over voor de beoordeling van Pat en Margje (en weet ik wie er nog meer bij zijn geweest)

Jij kan schijnbaar uit de geschreven context halen dat er verkeerd beoordeeld is over de hond?

Ik zou het knap vinden.... en hopelijk interpreteer ik je stukje dan ook helemaal verkeerd

Aan Pat, heel veel sterkte gewenst

De keuzes die je hebt moeten maken en de moeite die je hebt genomen zullen voorlopig nog wel even in je systeem zitten.

Bergen stres, verdriet, onmacht.... en ondanks dat, nog steeds alle moeite en moed op hebben kunnen brengen om voor de hond het beste te kiezen

Helaas zijn situaties soms onhoudbaar en de keuzes die daar dan aanhangen onwaarschijnlijk oneerlijk.

Ik hoop dat jullie het een plaatsje kunnen gaan geven en je weer rust kan gaan vinden.

Nogmaals, heel veel sterkte

Voor Pat en familie alle sterkte ,dit zal niet makkelijk zijn .

Suzanne, Je spreekt hier wel over een boerboel ,niet over een schotse colly of poedeltje .

Een boerboel die vanaf zijn jeugd al angstig en verknipt is ,

Sommige zullen zeggen ,het zijn fijne gezinshonden ,dat kan ook ,maar als ik dat ras zou fokken zou ik ze nooit plaatsen in een gezin ,Alleen bij mensen die het ras door en door kennen en ze veel ruimte en beweging kunnen bieden .

Als pup zijn ze schattig en aandoenlijk ,als volwassene gaan ze voor hun gezin ,Hoe het bij deze hond fout gegaan is zullen we nooit weten ,maar het feit is er nu eenmaal dat deze hond zijn leven lang al angst kent .

Als nu ook deze gedrags deskundige,  die de hond gezien heeft ,veel ervaring heeft  er ook achter staat dat dit totaal onverantwoord is in een gezin met kleine kinderen en een andere hond ,ja het blijft triest ,maar als ik in Pat haar schoenen stond zou ik hetzelfde doen .

Zo'n hond komt bij herplaatsing bij de een na de andere zogenaamde kenner terecht  ,en puntje bij paaltje wacht hem toch de spuit .

Dan is het voor mens en hond humaner om dat gelijk te doen ,Je bespaart hem veel ellende hiermee .

Heel veel sterkte gewenst pat. Soms is het echt het beste. Ik heb mijn eerste hond , voor mij de liefste van de wereld, ook met veel verdriet laten inslapen. Ook al had hij wel een tumor, hij vertoonde daardoor ook heel onvoorspelbaar gedrag en had ok al een paar keer mensen echt hard gebeten, waaronder kinderen. Dat was na de eerste tumor, ik heb hem nog 4 jaar gehad met dat gedrag, tot hij ook tegenover mijn eigen kinderen zo ging doen. Kleine kinderen. Mijn hond leefde ook apart op het laatst, hartverscheurend. Ook als hij die tweede tumor niet had gekregen had ik hem met al zijn mankementjes en gedrag, niet meer herplaatst en ook laten inslapen. Ik snap je pijn en verdriet, ik kan er nog steeds verdrietig om zijn over mijn hondje toen. Soms is de beste keus, de verdrietigste. Je hebt alles geprobeerd, troost je met die gedachte.  Hij heeft straks rust. 

Ik sluit me aan bij Ina en Heleen.

Suzanne, ik vraag me oprecht af waar je het lef vandaan haalt dit allemaal zo neer te schrijven? Dit alles gebaseerd op tekst.. je hebt noch de hond noch Pat ooit ontmoet. Zowel Margje als andere gedragskundige hebben deze wel ontmoet en geven uiteindelijk (helaas) allemaal hetzelfde advies..

zoals Heleen ook al aangeeft, het gaat niet om een klein poedeltje.. 

en ja, jij gaat nu schrijven 'een boerboel is ook gewoon een hond, net als andere', dat is ook zeker waar, maar het karakter van een boerboel valt niet te vergelijken met die van bv een poedel! Deze boerboel laat daarbij ook nog eens zoveel angst zien dat hij agressie in gaat zetten! 

Het is allemaal al moeilijk genoeg voor Pat, ik denk dat jouw woorden er niet echt aan bijdragen.. 

dus ja, de 'beste' stuurlui staan aan wal en hopelijk blijven ze daar... 

 Je lijkt van mening te zijn zelf de wijsheid in pacht te hebben! Ik denk ook niet dat Pat veel aan je bijdrage(s) heeft gehad. Waarom heb jij de boerboel niet tijdelijk in huis genomen?

Je opmerking dat de beste stuurlui niet altijd aan het roer staan getuigd voor mij voor weinig respect voor Pat die tot het uiterste is gegaan. Misschien een volgende keer iets meer nadenken en eens een keer niet reageren.

"
 
Suzanne, Je spreekt hier wel over een boerboel ,niet over een schotse colly of poedeltje .

Heleen

Dit dacht ik ook, mijn ex heeft een boerboel die ook zijn streken heeft maar daar zijn geen kinderen in huis. Komen de kleinkinderen dan gaat de hond in de bench er word geen enkel risico genomen. Ik persoonlijk vind de boerboel dan ook geen hond voor een gezin met kleine kinderen daar gedragsafwijkingen een veel voorkomend probleem is bij de boerboel.

Ik zal het niet in mijn hoofd halen om ts te veroordelen om de erg zware en moeilijke beslissing die ze heeft moeten nemen. 

Suzanne, je hebt duidelijk iets tegen Margje!

Je hebt al meerdere keren aangehaald dat ze geen papiertje heeft.

En wat je nu doet, dat vind ik echt niet kunnen, je valt haar aan, en daarmee veroordeel je ook Pat, die straks heel veel verdriet gaat hebben, en jij haar nu lekker nog een schuldgevoel gaat aanpraten voor haar keuze!!

Ik vind het spijtig op dit moment waar het zeer zwaar voor haar is ook nog ad hominem te gaan. De Romeinen kenden reeds deze verwerpelijke techniek.

Argumentum ad hominem (Latijn voor "Argument op de man") is een logische drogreden die de positie van de opponent in diskrediet brengt. Het is een tegenwerping die betrekking heeft op de persoon die een bewering doet, niet op de bewering zelf.

"  Helaas staat niet altijd de beste stuurlui aan het roer.....
 
Bind een hond vast, als hij voertjes aanneemt, is hij trainbaar. Zo niet, moet hij kennelijk dood.
 
Soms is een hond dusdanig angstig, dat hij niets aanneemt. Doe je hem aan de medicatie (selgian, fluoxetine, clomicalm, pexion) zal hij na de instel periode, zeker wel voertjes aan nemen. Is dus wel trainbaar.
 
Neem mijn hond, die neemt uit haar zelf geen voertjes aan van jou of een andere vreemde, (heb ik niet getraint) niet trainbaar door jou, enkeltje dierenarts dan maar?
 
Over de dierenarts gesproken, daar neemt ze zelf van mij geen voertje aan, enkeltje honden hemel dan maar?
 
De context speelt dus ook een rol in het wel of niet aannemen van voertjes.
Als ze geen voertjes aannemen, wil niet altijd zeggen, dat ze niet trainbaar zijn.
 
Deze hond is wel trainbaar volgens jou en moet toch dood??
 
Herplaatsen wil ts niet? Ts kan de hond niet geven, wat hij nodig heeft.
 
Wellicht een baas, die wel ervaring heeft met de boerboel. Die de hond wel in zijn behoefte kan voldoen, zodat de hond niet meer gefrustreerd raakt, lekker in zijn vel komt en zo buiten, met wat hulp, zich ook beter zal gaan voelen.
 
Vind het erg triest voor deze hond, krijgt geen eerlijke kans zo.
 
Een hond met hoge houding, die toch stres signalen vertoond en toch angstig blijkt.
Zeker weten, dat deze hond geen hoge zekere houding laat zien.
 
Vaak zie je een ambivalente houding, doen als of ze stoer en zeker zijn terwijl de achterpootjes, die in zijn achter uit staan.
 
  "

Suzanne en Luca

Jammer dat je zo wil oordelen, zonder de hond zelf gezien te hebben. Ik denk niet dat je Pat daarmee helpt.

Als je goed leest, schrijf ik dat de hond, in eerste instantie, een neutrale tot hoge houding heeft en stresssignalen laat zien. Waarom dat wél kan en waarom je dat ook vaak ziet, is omdat de hond heeft geleerd dat aanblaffen, uitvallen, in de riem gaan hangen andere afschrikt en hij daarmee controle krijgt over de situatie: de mensen/honden gaan weg. Wat eerst een lage houding was, veranderd dan in een hoge houding omdat hij steeds meer vertrouwen in zijn aanpak krijgt. Als je langer observeert, zie je dat de houding veranderd als zijn 'tactiek' niet werkt. Hij hangt echt in de riem en komt naar voren, maar waarschijnlijk (wat niet te testen is uiteraard in deze situatie) zou hij onmiddellijk achteruit gaan zodra je de lijn zou loslaten. Overigens is vrijwel alle agressie angst-gerelateerd en zie je dit verschijnsel dus heel vaak.

Wat ik ook schrijf: de hond is wel bereid contact te maken en neemt voer aan. Nergens schrijf ik jouw insinuatie dat voer aannemen betekend dat de hond trainbaar is of andersom, dat geen voer aannemen betekend dat een hond niet trainbaar is.

Ik schrijf ook 'een heel goed teken is dus, dat ik contact met hem kan maken en dat hij in principe dus trainbaar is'. Niet de conclusie die jij eraan geeft: hij neemt voer aan, hij is trainbaar. Ik heb het over contact maken! Een heel verschil. 

Over medicatie verschillen de meningen, je kunt er angst ook erger mee maken, met ergere gevolgen. Toch dacht ik dat Pat ook medicatie heeft geprobeerd na mijn bezoek, maar daar zou Pat duidelijkheid over kunnen geven.

Ik val wel over je bewoordingen 'hij is trainbaar en toch moet hij van jou dood'. Waarschijnlijk heb je zelf niet in de gaten hoe hard jouw woorden zijn en weet je ook niet met hoeveel gevoel mijn collega's en ik ons werk doen. Laat ik alleen over mezelf spreken: nadat ik zo'n advies heb gegeven lig ik er echt nachten wakker van. Het is vreselijk om over een hond te moeten zeggen: ik zie geen haalbare kansen, ik denk dat hij dood beter af is. Hoe moeilijk dat ook is, je moet eerlijk zijn, naar de eigenaar en naar de hond. Je hebt de hond nooit ontmoet, je hebt niet gesproken met Pat, maar je hebt je oordeel wel klaar. Ik begrijp wel, dat je het voor de hond wil opnemen, die heeft geen stem. Daarom ga ik ook altijd kijken bij dit soort gevallen, zodat ook vanuit de hond gekeken kan worden.

Waarom je bij het testen op trainbaarheid een hond die echt wil bijten vast moet zetten, lijkt me overigens vrij logisch. Wat ik ook al heb uitgelegd, dat de hond niet mee kan in de auto. Het was ook een afweging of we een dierenambulance zouden regelen en op locatie in een testruimte zouden werken, of niet. Maar mijns inziens krijg je dan helemaal geen eerlijk beeld omdat de hond normaal al niet in een auto te krijgen is. Dit zou onnodig veel stress opleveren. We hebben het gedaan met de mogelijkheden die we tot onze beschikking hadden. Buiten, omdat ik hem in zijn eigen huis niet ook een gevoel van onveiligheid wil geven. Vastgezet omdat ook mijn veiligheid belangrijk is. We hebben het niet langer gemaakt dan noodzakelijk en ik heb ervoor gezorgd dat we positief hebben afgesloten. 

Je schrijft dat deze hond geen eerlijke kans krijgt, maar het tegendeel is waar. Deze hond heeft al veel meer kansen gekregen dan de meeste honden in zo'n situatie krijgen. Het is een kruising Boerboel met Mastino. 

Overigens denk ik dat het voor de omgeving, voor Pat, voor de kinderen en haar man het beste is om de hond te laten inslapen, ik denk ook echt dat het voor de hond het beste is. Hij leeft met heel veel angst, met chronische stress, omdat hij dit al vanaf zo jong heeft is het de vraag of dit echt weg te halen valt. 

Dan schrijf je nog over herplaatsen. Mensen denken dan: zo'n hond zou op een erf moeten zijn. Naar mijn mening: juist niet. Hij zal het erf bewaken, maar uit angst. Hij zit enorm graag bij je en wil kroelen en lekker warm liggen. Tegelijkertijd is hij voor andere mensen heel erg bang. Als er een plekje was waar hij alleen maar de hele dag kon kroelen, op eigen terrein, waar verder nooit iemand kwam, zou kunnen worden uitgelaten, waar nooit bezoek komt, waar geen kinderen, katten of andere honden zijn, dan zou hij wellicht een fijn leven hebben. Diegene zou ook nog bereid moeten zijn heel langzaam kennis te maken met de hond, stapje voor stapje zijn vertrouwen moeten gaan winnen. Zie dat maar eens te vinden. En wat als er dan toch iets gebeurt?

Dan schrijf je nog over jouw eigen hond. Ik ken jouw hond niet. Aangezien hij bij jou woont en jij met hem overweg kunt, is hij vrijwel zeker trainbaar. De vraag is of ik contact met hem zou kunnen maken. Als jij erbij bent zal dat heel lastig zijn. Zonder jou zal hij waarschijnlijk veel makkelijker contact maken. En contact maken hoeft dus niet met voer! Maar ik kan daar verder geen uitspraken over doen, want ik ken jouw hond en jou niet.

Nogmaals, ik vind het heel naar dat je zo oordeelt, ook zonder goed te lezen. Want zoals jij het opschrijft, is niet zoals het is. Je helpt hier Pat ook helemaal niet mee. Ik vraag me dan ook af wat je doel precies is.

Wil je heel veel sterkte wensen Pat maar denk dat je straks als alles achter de rug is weer rust krijgt en dat is heel belangrijk ook voor je gezin.

Leg de schuld niet bij je zelf maar bij de fokker hij heeft er willens en wetens voor gezorgd dat er pups geboren zijn die angst en agressie vertonen en dat is pas een kwalijke zaak!

Ter goede trouw ben je aan dit avontuur begonnen maar helaas mag het niet zo zijn.

Je hebt er al het mogelijke aangedaan om te kijken of er oplossingen zijn met eigenlijk steeds het zelfde advies.

Nogmaals heel veel sterkte met het laatste stukje van deze reis.

@Margje bedankt dat je hier je ervaring wilde delen het maakt alles heel erg helder op deze manier. Respect dat jullie je zo inzetten voor deze honden!!!

Regenboog brug

Er is een plaats in de hemel die Regenboog brug heet.
Als een dier waar je veel van houdt doodgaat,
dan gaat dat dier naar de Regenboog brug.
Daar zijn uitgestrekte weiden en heuvels voor onze lieve vrienden,
zodat ze met elkaar kunnen rennen en spelen.
Er is genoeg eten, water en zonneschijn
en onze vrienden voelen zich daar warm en prettig.

Alle oude en zieke dieren worden daar weer jong en beter.
Alle dieren die gewond of verminkt waren, worden weer sterk en gezond,
precies zoals wij ze herinneren in onze dromen.
De dieren zijn gelukkig en tevreden, er is echter een klein ding:
Ze vinden het jammer dat ze hun baasje of bazinnetje
achter hebben moeten laten.

Ze rennen en spelen met elkaar,
maar dan komt de dag dat er eentje plotseling stopt met spelen
en in de verte tuurt.
Zijn ogen beginnen te stralen, hij begint te trillen van opwinding.
Plotseling verlaat hij de groep,
rent over het groene gras, sneller en sneller.
Hij heeft je gezien en als jij en je lieveling elkaar eindelijk treffen,
houden jullie elkaar stevig vast, bij deze vreugdevolle hereniging.
Om nooit meer uit elkaar te gaan.
De vrolijke kussen overstelpen je gezicht,
je handen aaien zijn liefdevolle kop
en je kijkt weer in die trouwe ogen, die je zolang niet hebt gezien,
maar die altijd in je hart zijn gebleven.

En dan gaan jullie samen over de Regenboog brug...

Auteur onbekend

Bedankt voor je heldere uitleg, Margje. Ik wist het niet zo te omschrijven. 

De keus is gemaakt en ik laat me niet meer op andere gedachtes brengen. De afspraak bij de dierenarts staat gepland voor vrijdag. Tot die tijd zal ik hem zoveel mogelijk verwennen. Hij krijgt voordat hij naar de dierenarts moet een kalmeringsmiddel die hopelijk zijn stress (gedeeltelijk)  wegneemt. Ik blijf bij hem tot zijn einde en hij komt weer thuis.. Op een mooi plekje te staan.

Suzanne, ik waardeer de hoop die je hebt om alle honden te kunnen redden! De mensen die de hond hebben gezien hebben een duidelijk advies gegeven, waar ik achter kan staan. Het heeft niks te maken met voertjes geven. Margje gaf een klein voorbeeld van alles wat we nog meer hebben besproken.  Weet je wat het is.. Ik zal het wel kunnen proberen om hem een 'eerlijke kans' te geven, maar er is geen eerlijke kans meer. Ik kan hem intern laten opnemen om te kijken hoe hij iets zal veranderen maar daarvoor moet hij door zoveel stress heen! Er is geen enkele garantie.. Is dat een eerlijke kans? Dat ik hem hier houd tegen beter weten in, het risico met mijn kinderen en andere hond is dit voor hun een eerlijke kans? Herplaatsen met alle stress en mogelijke gevolgen van dien is dat een eerlijke kans? Welke eerlijke kans bedoel je? Hij zal altijd onvoorspelbaar blijven en de gevolgen kunnen groot zijn. Ik heb gezien wat een kracht hij heeft en mijn benen en armen zijn bond en blauw. Dit alleen omdat ik hem blokkeer om mij aan te vallen. Ik kijk zo zijn keel in en voel hem trillen van de kracht die hij gebruikt om te willen bijten. De muilkorf is het enige wat mij veilig houd. Zonder muilkorf heb ik geen eerlijke kans en met muilkorf heeft hij geen hond waardig bestaan. Ik heb het geprobeerd en hij heeft het ook geprobeert.. Het zit gewoon te diep, te veel stress en spanningen. Ik wil voorkomen dat er iets gebeurd en dat hij zal wegkwijnen. Ik neem de verantwoording voor mijn hond, en dat houd ook in dat ik moeilijke beslissingen moet nemen. Er moet rust komen, voor hem! Voor mijn andere hond en mijn kinderen. Wat zou jij doen in deze situatie? Gewoon uit interesse, mijn besluit is genomen. 

 Je hebt er goed over nagedacht en ik heb echt diep respect voor je. Het is een hele moeilijke keuze, maar je kunt echt niet anders. Je hebt echt alles gedaan wat in je macht ligt.

Heel veel sterkte vrijdag. 

Pat, je hoeft je niet te verdedigen, ook ik heb resoect voor je hoe je de beslissing hebt genomen na heel veel gedaan te hebben voor deze hond, het zal ontzettend moeilijk zijn een vrijdag, maar als je hond daarna weer thuis is zal dat voor jullie allemaal rust geven, ook voor de hond.....      Margje, jij bedankt voor de uitleg, en ook jij hoef je niet te verantwoorden voor de uitlatingen van anderen , een hond van zo,n kaliber zwaarte die wat mankeerd is een gevaar, het zijn geen chihuha,s......