Pauline Punk en Cosmic - veel sterkte meid

Ik denk dat het.. gewoon niet eerlijk is..

.Eens

Mijn vorige hond werd ook oud, en kreeg zware slijtage aan rug en achterhand. We hebben de laatste maandjes vrijwel wekelijks de dierenarts bezocht, prikje hier, prednison daar, verschillende foto's laten maken..
Ook de dierenarst bevestigde dat het nooit meer beter zou worden en het alleen een kwestie van rekken was.
Ik vond het pas 'genoeg' toen ze echt vrijwel niet meer de trap op kwam en buiten gevallen was omdat ze uit balans raakte. Als ik er NU op terug kijk, wou ik dat ik eerder de beslissing had genomen... want het was de laatste 2 weekjes eigenlijk twijfelen over het juiste moment en voor wie? Ja oke, ze had in die weekjes misschien 2 à 2,5 dag een opleving, maar dat woog niet op tegen de dagen dat ze echt pijn had. 
Ik had haar achteraf gezien liever de laatste 2 weekjes bespaard... MAAR ik heb toen ook gehandeld naar wat ik op dat moment dacht dat goed was en ik heb vrede met mijn beslissing.  

Zo moet je ook gewoon denken: Het heeft zo moeten zijn en je hebt naar je gevoel gehandeld. Nu is je gevoel vertroebeld door verdriet, maar op dat moment heb je echt met je hart de juiste beslissing gemaakt.
Als je er over na gaat denken is het altijd net te vroeg, of net te laat..

Vertrouw op jezelf, je wist op dat moment echt wel wat je moest doen, omdat Punk je dat vertelde.

Wie heeft jouw ooit beloofd dat het leven eerlijk zou zijn???

Geen van ons heeft die belofte gekregen nadat we geboren waren...

En dat is je pijn Pauline! Daar zit de angel waar het om gaat.
Jouw rauwe verdriet en pijn dat ze uit je leven weggerukt is.
Jouw wanhoop hoe je het zonder haar moet redden.

Laat dat gevoel toe en adem daar doorheen, want pijn doet het!
Laat het niet vertroebelen door 'what if...' vragen die nergens toe leiden en die je vooral afleiden van je werkelijke proces.

Het doet pijn om je afgesneden te voelen van haar.
Laat je verdriet en je pijn toe,
huil, geef vorm aan je onthechten, in woorden en daden.
Adem er doorheen en vertrouw dat er dag komt dat ze weer in jouw ziel en hart voelbaar zal zijn.
Dat ze je nooit verlaten heeft,
dat ze er nog is,
anders.

Deze tijd is het meest zwaar, het ongeloof en de leegte waar je gek van kunt worden, het besef dat wat je ook doet ze niet meer terug komt, dat bij elkaar maakt het enorm ellendig. De ''wat als'' vragen horen er bij, ongeacht de manier van overlijden. Ik heb nog nooit iemand gehoord die na een verlies daar geen last van had. Afvragen of je niet meer had kunnen doen of hoe het was gegaan als je toch die andere keus had gemaakt. Je hebt op dat moment een keus gemaakt vanuit je verstand en gevoel, ik denk zelf dat die dan ook de juiste is geweest. Het is niet erg om na te denken of je het anders had kunnen doen en zo ja hoe maar probeer jezelf niet te straffen of pijnigen, vertrouw er op dat de keus die je op dat moment hebt gemaakt de juiste was. Achteraf is alles anders.

Het word dragelijker al is dat nu waarschijnlijk niet voor te stellen. Het gemis blijft maar dat ellendige gevoel alsof het allemaal niet meer hoeft en er toe doet dat ebt langzaam weg. Wat al gezegd is daar geloof ik ook in, als je zo'n hechte band hebt met elkaar dan komt de dood daar echt niet tussen. Ze zal altijd in je herinneringen zitten.

Sterkte gewenst, schrijf vooral van je af dat kan een heel klein beetje verlichten.

Ja, maar.. Dat is Punk niet die daar loopt. De grens ligt voor elke hond / baas combinatie anders. De berner sennen van onze buren heeft jaren geleefd op liggen op de keukenvloer, een knuffel krijgen en drie keer per dag vijf minuten buiten plasje. Die was daar gelukkig mee, wilde ook niet meer. Toen Chenak geen half uur meer kon lopen, werd hij al diep ongelukkig, dat ZIJN lijf hem in de steek liet, de eerste keer dat hij door zijn achterpoten zakte was hij zo boos en verontwaardigd. De keer dat hij nog over een boomstam wilde springen en omviel, keek hij zo beteuterd... Ik denk dat mensen die hem zagen lopen daar ook een ander idee over hadden dan wij. Je kan toch nog... Fysio, meer pijnstilling, mee dit, meer dat maar nee, voor hem en ons was het op, was het grote avontuur voorbij.

Die voetjes heb ik ook gehoord, bij Janouk. Maf he? Ach, ik ben iha hardstikke nuchter, dood is voor mij dood maar toen... was hij toch gewoon echt even bij mij. Klaar, dat geloof geeft mij troost en ik doe daar niemand kwaad mee, dacht ik zo

En by the way; schuldig voelen is gewoon een fase in een rouw proces waar je doorheen moet, dat hoort erbij. Wees gewaarschuwd, een van de volgende fase is boosheid (ahum, het is dat ik mezelf in de gaten had, anders was ik niet netjes gebleven tegen de assistenten van de DA....) verdrietig, schuldig, boos en pas als je dat gehad hebt, komt de acceptatie. Dat Punk er niet mee is, en dat je toch door kan met je leven.

Inderdaad, en wanneer de fase van boosheid aanbreekt... nou,nou, dan kunnen veel mensen een hele slechte aan je krijgen. Was bij mij wel zo.. woedend kon ik worden wanneer ik zelfs maar 'dacht te bemerken' dat iemand probeerde voor te dringen aan de kassa in de supermarkt!

Een fietser die me van achter naderde en even een belletje gaf om me te passeren, GRRRRRR.. ik zat meteen omgedraaid op mijn fiets ''Wat mot jij?!""

Mijn arme man heeft het flink voor zijn kiezen gekregen. Soms irriteerde ik me al aan hoe op zijn eten kauwde!
Dan zat ik tegenover hem, heel boos te kijken.. och' arme.. wat was ik onredelijk!

Toen ik besefte dat ik door de fase van boosheid heen ging, realiseerde ik me ook dat het okay was dit te voelen, maar dat ik me niet onredelijk en ongemanierd mocht gaan gedragen!
Zoals Slapende Husky het al aangaf, je moet het doorhebben bij jezelf.

Maar Pauline, het is al meerdere malen aangegeven.. jij verkeerd nog in fase 1. 

Zie het zo: je bent nu eigenlijk ernstig gewond. Niet lichamelijk maar mentaal/psychisch... je ziel doet pijn.. dit heet een gebroken hart meiske!
Je zult tijd nodig hebben om beter te worden, te herstellen van dit hartzeer!

Geloof me, dit gaat over! Deze pijn blijft niet zo intens...

Het is heel rauw/rouw en precies zoals Suzan beschrijft.

Die twijfels en jezelf onderuit halen de eerste tijd....je doet het, maar het helpt je geen stap verder.

Pauline; je moet er 'gewoon' door, daar is geen weg naast....

en echt, heel echt....het slijt.(maar kan er geen tijd opplakken)

Missen doen we ze toch, maar de beste dingen houden we bij in gedachten!

Ik voel vooral.. niks. Soms tranen, maar geen hysterisch gegil wat ik, mezelf kennende, wel had verwacht. Ik staar hier naar haar foto, en denk.. niks. Niks. Alleen maar leeg. Geen extreem verdriet, geen extreem gemis, geen acceptatie, geen woede. Als ik dieper nadenk wel wat twijfel. Maar verder.. leegte. Als mensen vragen waar Punk is, praat ik over haar alsof andermans hond overleden is, emotieloos, tot een ander begint te huilen, dan huil ik mee. Het is.. niet mijn Punk, die dood is gegaan. Dat kan immers niet. Dat mag niet.

Lieve Pauline, ik denk niet dat Punk wil dat je zo om haar treurt....ik denk eerder dat ze je wil zien lachen en leuke ziet doen met Cosmic. Treuren of je schuldig voelen heeft geen zin, je kan het niet meer terug draaien...en natuurlijk is het logische dat je je soms schuldig voelt! Ook ik heb dat gehad, toen mijn opa overleed...en als ik daar over nadenk voel ik het weer
Maar mij troost de gedachte dat mijn opa altijd bij mij is: snachts een ster en overdag zien we hem dan wel niet, maar hij is er toch...
Punk wil vast en zeker een gelukig bazinnetje zien, met een gelukkige Cosmic, als ze naar beneden kijkt!! Ga door, en natuurlijk is het normaal als je even een dip heb! Dat heeft iedereen wel is...denk aan de fijne herrinneringen van Punk, denk aan wat een fijne jaartjes ze bij jou heeft gehad!, denk aan wat een relaxede dagen ze heeft mogen hebben
Zoals ik al eerder naar je stuurde:
Achter elke traan van verdriet, schuilt een glimlach van herrinnering!
Veel sterkte en doorzetten he!!

je moet je niet schuldig voelen
dit maakt de situatie alleen maar erger en inderdaad... cosmic heeft er ook niks aan...

tuurlijk snap ik je verdriet, ik heb niet voor niks die tekening gemaakt

jij kent punk het beste, het is voor jou niet zomaar een hond... he beschreef het zelf!
als jij toestemming hebt gegeven voor het in laten slapen, dan was er ook geen andere weg...

anders had je deze weg niet gekozen

.

.Lieve Pauline,
Wat jij hier omschrijft was voor mij mijn grootste angst toen ik zag dat Beauty ouder werd, mede om mijn angst voor dat grote gat zijn we gaan afwegen pup of herplaatser. Uiteindelijk kozen we pup. En juist toen we zouden gaan kijken werd duidelijk dat Beauty de pup niet meer zou gaan meemaken. Ik begrijp heel erg goed hoe je je voelt, beauty was mijn steun en toeverlaat gaf steun als ik het even moeilijk had hielp mij in de communicatie met anderen etc etc. De pup heb ik me voor opengesteld als nieuwe uitdaging om een nieuwe band mee op te bouwen omdat ik weet dat Beauty en ik niet al die jaren aan onze ontwikkeling hebben gewerkt om het na het los laten van haar op te geven, dat zou ze niet gewild hebben. dat neemt niet weg dat ik heel erg goed begrijp waar je doorheen gaat ook de leegte die je voelt begrijp ik, punk begreep je zonder woorden, woorden die je juist op die lastige momenten ook niet had kunnen vinden. Die steun die onderlinge liefde onvoorwaardelijk voorgoed. Dat was ook wat ik met beauty had en nog heb, want ik weet zeker dat ze af en toe mee kijkt zelfs weet ik zeker dat er dingetjes zijn die ze Sadi heeft toegefluisterd. Hele kleine unieke dingetjes die Beauty had zie ik terug bij Sadi en dan kijk ik even naar boven en zeg Beauty heb jij dat Sadi in gefluisterd.

Je bent een lief en mooi mens Pauline en op jou manier heb je nog zoveel te geven aan Cosmis en misschien in de toekomst nog een ander maatje. En nee Punk blijft in je hart en word niet vervangen want die is onvervangbaar. Maar alles wat je geleerd hebt samen met Punk en Cosmic neem je mee en kun je weer meenemen naar nieuwe situaties wanneer je daar aan toe bent.
Ik weet als mede autist hoe extra bijzonder die band met een hond dan kan zijn jij hebt dat met Punk ik met Beauty en ja ook Sadi heb ik in mijn hart toegelaten voor een nieuwe band en of die ook weer een andere unieke band zal worden zal de tijd uitwijzen. Maar ik heb het nodig ergens voor te moeten zorgen en begrip te vinden zonder te hoeven vertellen of uitleggen Cosmic heeft je ook nodig en jij hebt ook mens en of dier nodig om steun te vinden vertrouwen te hervinden. Ondanks mijn grote angst dat ik het niet zou redden als Beauty weg zou vallen red ik het.. en zeker niet zonder verdriet ook ik heb mijn verdriet om het verlies en dingen die ik vreselijk moeilijk vind om zonder Beauty te doen. Maar ik heb haar belooft dat ik er vrede mee had en haar los zou laten dat het goed was. Ik wil haar bewijzen dat ik het red en dat ik alles wat we samen hebben geleerd meeneem in het werken aan een nieuwe band met Sadi. Probeer houvast terug te vinden in de praktische dingen toch wat structuur terug te brengen die is zo belangrijk(en voor ons dubbel belangrijk).

.Wij hadden Beauty ook door kunnen laten gaan, er zijn zat mensen die hun hond laten doorlopen met pijn... maar was dat eerlijk geweest in je band naar de hond? Jullie hadden een zuivere liefdevolle band en daar had je alles voor over, op tijd loslaten is daar ook een onderdeel van.

Je hond laten lijden en laten doorlopen simpel om de hond langer bij je te houden... is er dan nog sprake van oprechte dierenliefde. Weet je hoeveel uitgemergelde dieren die niks meer konden en een giga lijdensweg achter de rug hebben bij crematoriums afgegeven worden? Nee Pauline je twijfelt in je hoofd  een twijfel die altijd even toeslaat na zo'n verlies en besluit. Maar voor Punk heb jij een oprechte liefdevolle keus gemaakt om haar een verdere lijdensweg te besparen. Dat heb je met pijn in je hart uit liefde voor haar gedaan en ik weet uit de grond van mijn hart zeker dat ze je daar dankbaar voor is.

.Wat je hier omschrijft is herkenbaar. Autisme is geen excuus en zo wil ik het ook niet benoemen. Maar hoe dingen in zijn werk gaan hoe je denkt te gaan reageren en werkelijk reageert met leegte niets.... je bent geblokkeerd voor je emoties. daarom heb je die leegde. En ik ken dat en ook ik had verwacht dat ik als een idioot te keer zou gaan als Beauty er niet meer was, maar niets was minder waar. ik heb mijn momenten met intense verdriet in mijn hart en verder lijkt het allemaal puur nuchter. Overdacht geen uitvliegingen of andere verwachtte reacties...
Leeg en onwerkelijk alsof de wereld langs je heen draait, informatie vertraagt binnen komt en inderdaad dat idee dat het allemaal niks uit maakt. Ik herken dat uit mijn geblokkeerde momenten. Dan maakt ook niks uit en voel ik ook niks kan ik ook letterlijk met -15 in een t-shirt naar buiten lopen zonder dat ik ook maar iets van de kou voel.  Ik begrijp hoe het is. Blijf communiceren probeer dat, en als je denkt dat je het niet alleen kan, zoek hulp want je hoeft dit soort dingen niet alleen te doen. Ik houd niet van aanrakingen en knuffelen, alleen als ik het intens meen en op dit moment zou ik je graag een digitale knuffel sturen gewoon omdat ik zo goed begrijp waar je door heen gaat.

Ik denk niet dat dit met autisme te maken heeft. Het is inderdaad een soort blokkade,, je eigen beschermingsmechanisme als het ware.

Je hoort mensen wel eens zeggen: "het is alsof ik er buiten stond, alsof ik toeschouwer was, alsof er een soort vage sluier voor hing en ik er niet goed bij kon''

Het niet aangeraakt of vastgepakt willen worden ten tijde van grote schok en verdriet, is ook niet autisme-verbonden. Mensen zijn dan vaak erg in zichzelf gekeerd, vermoeid en de hersenen draaien letterlijk overuren om alle emoties binnen te krijgen, op te slaan of te verwerken. Iemand die zich dan lichamelijk aan je opdringt, in je gezicht praten, vastpakken, aaien.. dit verstoord dat proces. Veel mensen slaan in zulk een periode een troostende arm van zich af... gewoon omdat het even te veel is, ze genoeg hebben aan zichzelf!

En het gevoelloze?

Hoe vaak zie je niet mensen een soort van 'verdwaasd' of schokkend kalm aan een geopend graf staan. Je zou het toch uitschreeuwen?? 
Maar nee... alsof ze er niet bij kunnen... het gebeurd gewoon. 

Bijna eng om te zien of zelf te ervaren, alsof je een strippie valium geconsumeerd hebt.. maar anderzijds toch ook mooi dat onze hersenen gewoon letterlijk een muurtje optrekken. 
Een eigen en geheel natuurlijk beschermingsmechanisme. 

Bezig zijn met wat je nu eigenlijk precies wel of niet voelt lijkt me momenteel zinloos. Pas achteraf kun je benoemen waar je nu eigenlijk doorheen bent gegaan.

Op dit moment is het slechts leven en overleven..

waarom jezelf analyseren??

In periodes van rauw, is ieder mens weer uniek en verschillen de behoeftes en uitingen. 

1 grote overeenkomst die wij echter allen met elkaar zullen moeten delen, is dat we in het leven grote verliezen voor de kiezen kunnen/zullen krijgen of al geleden hebben.

En dat is zwaar... heel... heel zwaar!
Laten we het daar op houden.

En nog zo iets dat niet te forceren is... tijd... 

Daar heb je nu niets aan... en tijd heelt ook niet alle wonden,,

maar het heelt wel. Zo zitten wij mensen in elkaar.. we kunnen overleven.

Was toch al super voor de wijziging Suzan!

Ha,ha.. ik wilde met de muis een alinea maken maar klikte op reageren. (heb ik weer natuurlijk)

hey pauline,

misschien dat het je iets helpt geen idee,
bobo (onze vorige hond) was mijn maatje, hij is in een voor mij hele moeilijke tijd bij ons gekomen.
hij heeft me er door heen gesleept en ik hield (nog steeds) ziels veel van hem.
hij werd oud, ging sukkelen met zijn gezondheid en langzaam kwam dat moment.
we wisten alleen niet wanneer....

op dat moment had ik heel veel verdriet, niet te omschrijven hoeveel.
na twee dagen was dit klaar, kon ik helder naar hem kijken (op foto's), aan hem denken, over hem vertellen alles of hij er nog was en dit zonder verdriet in mijn stem.
het was goed ik heb het een plaats gegeven, kon hem los laten.
wat voor veel mensen gek was omdat ze onze band hadden gezien die wij met elkaar hadden gedeeld.
maar het was helder voor mij, hij heeft niet hoeven lijden wij hebben van elkaar genoten en veel van elkaar geleerd.
ik heb liefde mogen krijgen en liefde mogen geven.....

ik heb nog wel eens een "schim" gezien en voelde hem wel eens, dat heb ik geaccepteerd en ben er verder niet mee door gegaan, zo heeft ieder wel eens van die momenten zei het op een andere manier omdat iedereen immers anders is.

ik ben er van overtuigd dat Harley zeker ook wel eens iets ziet, of het bobo is? of het echt wel iets is?
misschien.... wie zou het zeggen.

ik denk dat  jij achter je beslissing staat, ik denk dat dit de juiste beslissing was en ik denk dat je het goed heb aangepakt.
er zullen altijd mensen zijn die jou, of mij, of de meest gerespecteerde mens op deze aardbol niet kunnen of willen begrijpen.
luister de critici aan, kijk wat je er mee kunt en kun je er niets mee, leg het naast je neer.

Ja pauline heb je nog aangesproken bij het signeren van het boek. En mijn Taz heeft liggen slapen, was degene met het niet aaien tuig om. Daar durfde Cosmic niet langs..

Ik had al zo'n flauw vermoeden dat jij het was, en wilde het nog vragen, maar.. ik zat teveel in mijn eigen wereldje. Taz heb ik dan inderdaad wel een glimp van opgevangen, Cosmic kan lezen.. Niet aaien?? Dan ook niet langs lopen!! Sowieso is 't een beetje een watje, helemáál in zulke situaties, en nog extra omdat ze Punk nu mist. Ze had bij aankomst een ontzettend vies diarree poepje pal voor de deur van de boekwinkel gedeponeerd, het was echt totaal niet haar dag. Zulke dingen zijn ook niets voor haar, maar aangezien ze niet alleen wil blijven, zal ze toch mee moeten, en ik ben wel blij dat we gegaan zijn, het was wel heel mooi ondanks dat het ontzettend emotioneel was. Maar ik hoop dat niemand ons heeft zien huilen, viel niet op, toch? 

Ik denk ook niet dat mijn autisme hier iets mee te maken heeft.. Ik blokkeer inderdaad gewoon. Ik doe niks meer. Ik zit hier maar. En van drie meter lopen raak ik al totaal uitgeput. Alsof alle energie uit me gezogen is. Maar slapen, ho maar. Ik ben doodsbang dat ik nachtmerries krijg, en voor dat moment van besef wanneer ik wakker word. De komende vier dagen is mijn Amerikaanse vriend vrij, die gaat dan mee naar bed. Althans, de Skype verbinding blijft open en ik zet de laptop op het kussen naast me. Dan heb ik meteen een rustgevende stem als ik wakker word die zegt dat alles oké is. De komende vier nachtjes dus even wat slaap inhalen.. Ik durf het niet los te laten, ik ben bang dat als ik mezelf toelaat verdrietig te zijn, ik helemaal gek word van verdriet..

Het is nooit eerlijk. Mijn golden was "pas" 9 en in erg goede conditie, nog heerlijk speels en stond met z'n pootjes midden in het leven zeg maar. Tot hij begon te hoesten (longkanker) binnen 3 a 4 weken was het afgelopen met hem, hij kon geen zuchtje lucht meer krijgen. Ik kon niets meer doen! Zo oneerlijk alles was kerngezond aan hem alleen in z'n (beide) longen zat de kanker, nergens uitgezaaid. Ik heb zo zitten piekeren hoe ik hem kon redden. Bij alle honden gaat het anders....sommige sukkelen jaren achter elkaar met hun gezondheid. Lobbes was nog nooit voor iets ernstigs naar de dierenarts geweest.  De dierenarts stelde me nog voor om hem een flinke injectie met predinison te geven  zodat hij nog een week zou kunnen leven. En dan? Een week toekijken hoe hij niet of nauwelijks kan eten? Niet kan wandelen? Want daar had hij de lucht niet voor.  Hij leeft dan even op om daarna in een nog dieper dal te storten. Nooit heb ik een hond zich zo ellendig zien voelen als hij toen. Ik wilde hem verder lijden besparen... en vooral ervoor zorgen dat hij dat dal niet hoefde mee te maken. Niet alwéér..

Het piekeren is normaal dat heb ik ook heel veel gedaan. Maar ik denk toch dat jij de juiste keuze gemaakt hebt. Ook al is het een ontzettend moeilijke keuze... Over dat herenigen met je overleden maatje; dat is ook wel erg herkenbaar ik heb zo ook veel gedacht.  Maar nooit heel lang, want met wie moest Lady anders knuffelen? En in jouw geval jouw lieve Cosmic!

En toch... vind ik dat we er nu niet aan voorbij mogen gaan, dat je toch echt wel in je handjes mag knijpen wanneer een kruising Herder ruim 14 jaar mag worden. 

Dus ja, wanneer is iets dan oneerlijk? 

Erg.. ja!
Pijnlijk.. gigantisch!

Maar om het nu oneerlijk te noemen. 
Dat zul je toch ook niet snel horen of zeggen wanneer eens mens in de 90 is geworden...

Je willen herenigen met je geliefde is een gevoel van dit moment. 
Wederom niet realistisch... zo veel zou je moeten achterlaten waaronder Cosmic.

Pauline, dat idee van "was ik te vroeg?" dat zul je nog wel even blijven houden. Het hoort er helaas bij.

Freya had ineens pijn en een enorme zwelling bij een tepel. Prikje gehad tegen ontsteking, voor het geval het ook een ontsteking was, en naar huis. De dag erna lag ze kermend op de grond. Dus toch kanker. Tja, dat ging natuurlijk nooit meer leefbaar worden. Binnen 3 uur hadden we haar in laten slapen.

Chico was anders. Die was ook 14, maar ging door hernia en artrose gewoon steeds slechter lopen. In huis plassen, dus een luier om. Hij werd kouwelijk. Hij kwam moeilijker overeind. Okee, het was een periode van zo'n 10 maanden constante achteruitgang, maar wanneer is het dan tijd? De ene dag denk je dat het klaar is, en de volgende dag gaat er ineens weer iets goed. Zulk soort dingen zijn gewoon heel lastig te beslissen. Chico ging grommen als ik bij hem in de buurt kwam voor aandacht, voor mij een teken dat hij pijn had. Nog een paar dagen een heftige pijnstiller en toen was het vaarwel.

Klaar als een klontje zou je zeggen? Bij beiden heb ik maandenlang gedacht "had ik niet dit, had ik niet dat? Andere dierenarts, second opinion? Operatie tegen de kanker? Nee toch niet. En Chico had nog best een weekje of twee kunnen leven, met flinke pijnstillers (en pijn, maar dat denk je op zo'n moment niet)."

Kortom, je bent je hele realiteitszin kwijt door het gemis. Je zou wel -alles- willen doen om op dat moment tóch die andere beslissing te nemen. Terwijl je op het moment zelf toch echt op basis van je beste kunnen beslist hebt.

Het heeft na het inslapen van Chico bij mij 9 maanden geduurd voor hoofd (ja, inslapen, anders wordt het lijden) en hart (nee, bij me blijven, had ik nou maar) weer af en toe op één lijn zaten. Pas na zo'n lange tijd kon ik weer objectief nadenken en wist ik dat ik de juiste beslissing genomen had.

Vergeet niet, beslissen over leven en dood daar gaat bij artsen een enorme opleiding aan vooraf en zijn hebben geen hechte band met de patiënt. En nog hebben zij het er moeilijk mee. Vind je het dan gek dat wij baasjes ook lijden?

Het hoort er helaas gewoon bij. En echt, de weken voor Chico's dood, als je wéét dat die erge beslissing er aan zit te komen, toen had ik besloten dat ik nooit meer een huisdier wou. Die beslissing woog van tevoren al zo zwaar, dat wou ik nooit meer. Één week na Chico's dood had ik al door dat ik alleen maar zo focuste op die beslissing dat ik alle mooie dingen vergat. Vier weken later nam ik Dobby naar huis. Ik wist: leven met een hond gaat om heel veel mooie dingen samen, en die ene gruwelijk moeilijke beslissing.

En nu zit ik weer om Chico te janken. Maar ik wéét dat ik toen het beste voor hem heb besloten. En die zekerheid komt me de tijd.

Doe het rustig aan, Pauline. Je komt er wel. Geen haast.

Het is vreselijk moeilijk om je maatje te moeten missen. Bij jou is het ook nog zo kort geleden. Bren is de 16e alweer 7 maanden weg en ik mis haar nog elke dag, het verdriet moet slijten zeggen ze.. maar merk er bij mij niks van. Kan niet eens over haar praten of ik krijg al tranen in m'n ogen, en dat terwijl we het elke dag over haar hebben, er is nog geen dag voorbij gegaan dat ik het niet over haar heb. In het begin kon ik ook geen eten meer naar binnen krijgen, m'n hele eetlust was weg. Eetlust heb ik nu wel weer maar als ik er goed aan denk dat ik haar waarschijnlijk nooit meer weer zie, dan draait m'n maag om en krijg ik gewoon een misselijk gevoel. Was deze week een kastje aan het opruimen en kwam opeens allemaal spulletjes van haar tegen. Haar borstel waar haar witte haartjes nog in zaten, heb de haartjes eruit gehaald en tegen m'n wang gedrukt, toen kreeg ik het echt even moeilijk. Heb ze weer in de borstel gedaan en bij de rest van de spulletjes neer gelegd. Ook heb ik haar ongewassen dekentje op mijn kamer liggen, regelmatig ruik ik er even aan, geeft me op de één of andere manier een beetje troost. Ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt, denk dat heel veel die fase wel hebben dat je je afvraagt had ik dit of dat niet kunnen doen..  Weet zeker dat Punk je heel dankbaar is voor alles wat je voor haar hebt gedaan, ze zal altijd in je hart zitten en geen enkele hond zal dat plekje ooit kunnen vervangen. Hoop dat wanneer het onze tijd is, we onze lieve dieren weer zien...  Ik hoop dat je je snel weer een beetje beter gaat voelen. Sterkte voor jou en Cosmic.

Pauline, laat je door niemand vertellen hoe jij je hoort te voelen op dit moment. Iedereen is anders. Iedereen verwerkt dingen op zijn eigen manier. 

Toen wij thuis ooit een telefoontje kregen met het bericht dan mijn beste vriendinnetje plots overleden was was iedereen verdrietig, iedereen was aan het huilen maar ik.. ik stapte op m'n fietsje en ging bij iemand anders spelen. Ik dacht helemaal niks, ik voelde niks, ik ging gewoon verder met m'n leventje. En het stomme is dat ik me daar schuldig over ging voelen. 'Waarom was ik niet verdrietig? Dat hoort toch!' dacht ik. Pas een week later, toen ik op de begrafenis stond, begon ik te huilen en ben niet meer gestopt tot ik die avond in slaap viel.

Ik heb ook wel eens gezegd na haar dood en soms heb ik dat nog steeds wel eens, het niet eerlijk vind dat ze er niet meer is.. terwijl die van mij 17,5 is geworden.Hoe oud ze ook worden, missen wil je ze nooit. Weet ook wel dat ik in mijn handjes mag knijpen dat die van mij nog zo lang bij me heeft mogen zijn, maar het verdriet is er zeker niet minder om.

Haar vader is 19 geworden, haar moeder 15. Voor zover ik weet leven al haar broers en zussen nog. In die zin is het niet eerlijk.. (Bijna) veertien is een mooie leeftijd, en het was hoe dan ook vreselijk geweest, ook als ze 19 was geworden was ik nog steeds verdrietig wanneer ze er niet meer was, daar gaat het me ook niet zo om..

Nee, we willen ze inderdaad niet kwijt... 
Het liefst zouden we nooit afscheid hoeven nemen, Oh' was het mar zo'n feestje.

Dat het verdriet er minder om zou zijn wanneer iemand heel oud mocht worden, heb ik nergens benoemd. 

Echter vind ik het heengaan van een oud dier/mens, beter te aanvaarden.. natuurlijker, dan wanneer het een zeer jong iemand betreft. 

Het was een reactie op het zogenaamde ''oneerlijke'' 

Maar als ik hier te ver op door ga kunnen er wellicht misvattingen ontstaan en dat is niet gepast op topic als deze.

Paulien, houd je taai. 
Ik zal nooit en te nimmer ontkennen hoe zwaar je het momenteel moet hebben. Daarom wederom, heel veel sterkte!

Dat blijf je altijd houden... zoiets is ook niet vergelijkbaar en NOOIT eerlijk. AL onze honden zijn ouder geworden dan Lobbes. Die werd "maar" 9 jaar oud. Onze Jack russell 17, onze Duitse herder werd ongeveer 15. Lady is nu al bijna 16...

Je kunt er niets van zeggen, wat je wel kunt zeggen is dat jij al die jaren je 200% ingezet hebt om alles voor Punk zo aangenaam mogelijk te maken. Kwaliteit van leven is superbelangrijk he? Hoeveel avonturen je hier alleen al niet beschreven hebt op HP met Punk. Ik weet zeker dat ze je zo dankbaar is voor alles! Ik snap je manier van denken wel.. naja het is ook moeilijk allemaal. Had ik het nu meegemaakt dan zat ik er hetzelfde bij als jij. Schrijf daarom ook van je af wie weet helpt het je?

Ik hoop gewoon dat je die gedachten over een poosje naast je kunt leggen en je uiteindelijk weer wat op de toekomst kunt richten. Vergeet niet dat het nog maar kort geleden is allemaal, gun jezelf de tijd en dan zul je straks op een andere manier terugkijken. En wie weet zorgt Punk er vanuit daarboven misschien wel voor dat er een andere hond op je pad terecht komt die jou net zo nodig heeft als zij dat deed.