In mijn dagelijks leven als dierenarts, is er iets waar ik een ontzettende hekel aan heb

Ik snap de emotie van waaruit je schrijft best. Het is ook intens schrijnend om afstand te moeten doen omdat je je dier niet (meer) de zorg kunt bieden die het dier nodig heeft. Maar dat is (of kan zijn) een gevolg van een keuze (en daarbij horende) verantwoording die je als individu zelf bent aangegaan.  De 'schuld' van zo'n schrijnende consequentie, en lees 'schuld' als verantwoording kun je m.i. niet in de schoenen schuiven van ander (dierenarts, maatschappij,...etc). 

Hoezeer ik deze schrijnende situaties erken in het leed wat daar achter schuil gaat, het stuit mij tegen de borst dat er vanuit een 'slachtofferrol' een 'dader' buiten eigen verantwoording wordt gezocht die maar moet oplossen waar ik tekort schiet (met of zonder schuld).

Als ik in de omstandigheid kom dat ik mijn dier niet meer kan bieden wat het nodig heeft om een volwaardig kwalitatief leven te lijden is het ook mijn verantwoording om hier een passende oplossing voorte vinden. Hoe schrijnend deze mogelijk ook zal zijn... 

Het zakelijke moet er zeker zijn, anders kunnen ze na een tijd geen dieren meer helpen.

Maar inderdaad ze kunnen die pleziertjes doen aan de mensen. Maar dat is nog een verschil dat het een verplichting zou zijn dat ze geld moeten lenen aan hun klanten...

Dat is een groot verschil.

Dat bedoel ik... en je weet dus niet vanuit welke situatie een DA (helaas) een grens moet trekken ergens...

Het is een grijs gebied...

Je kunt niet zeggen "omdat het mijn huisdier is en ik buiten mijn schuld in een crisis zit MOET je mij helpen, ookal betekent dat dat jij (DA) dan voor de 3e maand je hypotheek niet kunt betalen (of de huur van je kliniek, of je inkoop, of je eten of het eten van je eigen hond)"

Wat ik mij oprecht afvraag... en dit is geen stigmatisering...

De groep welke discussie betreft is een groep die heel, heel erg klem zit. Door omstandigheden zo in de penarie dat kosten voor bv dier niet meer te dragen zijn. Nu krijgt het dier wat en treft een dierenarts die zelf de ruimte (in hoofd, hart en zakelijk) heeft om deze mensen tegemoet te komen. Dan is dat probleem opgelost. Maar er moet op afbetaling betaald worden, is dat geld er volgende week, ook over een maand nog/wel, wanneer dient de volgende calamiteit zich aan? Het is geen onrealistische stelling. Want als je leefsituatie veranderd naar financieel overleven zul je ook je leven daar naar moeten inrichten om niet steeds verder uitzichtloos in de problemen te raken. Want doe je dat niet is het einde zoek. Dat is wel een terechte zorg van me....lijkt me.

Petra: Je begrijpt niet wat ik aangeef. 

Deze topic vraagt begrip voor de da (sowieso vreemd want niet iedere da denkt en handelt hetzelfde, dus deze topic gaat over 1 da, maar wel veralgemenen). 

Ik vind niet dat je voor jouw (da) keuzes je patienten mag stigmatiseren. Ook niet de eenzijdigheid van rechten jegens da (plichten worden niet genoemd). 

Petra, dat probleem heb ik ook al aangehaald.

In het openingstopic staat dit ook geschreven, uit ervaring weet ik dat een afbetalingsplan slecht uitdraait...

Maar dat ligt een beetje aan de "klant".

En daar heb je die rotte appels die het leven zuur maken voor degene die het goed bedoelen...

Elke week dat ik geen euro zou kunnen terug betalen, ga ik gratis werken voor de DA. Dat geeft hem ook het signaal dat ik het goed bedoel en zou mijn geweten meer rust geven :-)

Maar dat ligt bij jezelf...

Ik houd het erop dat we er verschillende visies, verwachtingen op na houden. Dat lijkt me zinvoller dan steeds weer uit te gaan van niet begrijpen van visie van de ander. Hoewel ik de impact van stigmatisering zeker niet ontken, verschilt in mijn beleving de definitie van wat stigmatisering inhoud.

Een da dient met patient/ baas te overleggen, uitleggen, keuzes bespreken (al dan niet mogelijk). Niet wegwimpelen en dan op hondenfora sympatie vragen. Deze sympatie vind ik een vorm van egoisme (dit had met betrokkene besproken moeten worden niet elders en veralgemenen) WANT hoe pijnlijk voor mensen die alles binnen hun mogelijkheden te hebben gedaan ergens lezen dat het hun eigen schuld is, een dier luxe is, ze wanbetalers zijn, een krat bier laten staan dan hadden ze kunnen verzekeren en wat al niet meer.

Dit lezen OOK mensen die niets verkeerds deden, buiten hun schuld om problemen hebben en hun dier hebben afgestaan....zo zijn er meer pijnlijke zaken waar deze topic kwetsend is.

Dat is weer een hele andere discussie.

En hier zit meteen het probleem want een dierenarts IS VERPLICHT in noodsituaties te helpen !!!

Dat is wat Blaise nu heel de tijd wil zeggen.

Dank je Yoop!

 Waarschijnlijk denkt ze daar direct aan vanwege dus dat ze "na jaren ervaring" vreest voor wat komen gaat....

Misschien stigmatiserend... maar ik begrijp het wel...

Want kennelijk is ze op die manier al heel wat inkomsten mis gelopen met haar goede gedrag....

Het was ook een antwoord op Blaise en pooh die het algemeen hadden over de situatie tegenwoordig.

Er zullen mensen zitten die echt geen kant meer opkunnen.

Maar je hebt ook veel mensen die wel nog kunnen maar niet willen.

Dat wou ik duidelijk maken.

Jammer dus dat de laatste alinea van de openingspost er kennelijk voor Jan Doedel bij staat, terwijl die de ándere kern van het probleem weer geeft....

Om als dierenarts te mogen werken dien je ingeschreven te staan en daar zijn richtlijnen waar een dierenarts zich verplicht aan MOET houden. Een ervan is het verplicht zorg verlenen.

Er zijn verzekeringen/ fondsen waar ook een da voor aan kan kloppen of zich voor verzekeren. 

Het weigeren van hulp in nood kan bij melding hiervan het intrekken van een licentie tot gevolg hebben.

Dit bedenk ik niet, is zo geregeld.

Maar nogmaals, dan kom je bij het volgende probleem.

Wanneer is een dier in nood. Hier word het wel héél grijs

En het gaat hier ook niet over nood gevallen alleen.

Het zijn mensen die een probleem hebben met een behandeling te betalen. Er zullen zeker verhalen zijn dat het dringend is.

Maar ze zullen zeker niet allemaal aan het doodbloeden zijn.

Verplicht zorg is helpen in noodsituaties (doodziek dier, aanrijding enz.).

Dan zouden dus al ontzettend veel dierenartsen hun licentie kwijt moeten zijn...

Of je maakt je heel druk om een uitzondering....

Er zijn 2 problemen:

- Mensen zitten financieel in de penarie

- Dierenartsen kunnen ook in de penarie zitten

Het probleem is, het is al eerder gezegd, dat we hier spreken over zorg voor levende wezens.

Als je een koelkast koopt en hij gaat op n dag kapot, dan breng je m voor reparatie. Heb je geen geld daarvoor dan blijft je koelkast stuk of bij de reparateur zelfs. Jammer, maar helaas.

Als een dier ziek is, breng je m naar de dokter. Heb je op dat moment geen geld voor de ' reparatie', wat gebeurd er dan?

Dan gaan er ethische kwesties spelen!

Want het probleem blijft: dieren hebben volgens de wet helaas geen status als levende wezens, zoals mensen, maar als object.

En hulp van dierenartsen kan niet zomaar worden afgedwongen als er geen ( contante...) betaling tegenover staat, want:

Empathie kun je niet afdwingen......

Al te ' zakelijke ' dierenartsen kúnnen hun deur dichtgooien....

Dus zolang de wet dieren geen status van levende wezens zal toestaan, blijf je dit soort vreselijke dilemma's voor mens, eigenaar én vele dierenarts meemaken....

Met het dier tussen wal en schip.

Matthias, en hier onderscheiden zich dierenartsen in. De goeden met een roeping en die die het als bedrijf runnen.

En daar sluit je ALLE dierenartsen uit die EN een roeping hebben EN graag hun praktijk willen laten overleven....

Ook dat is niet zwart - wit....

 Coby je kan bij heel veel zaken op afbetaling een nieuw koelkast kopen, ik noem alleen maar de wehkamp, betaal je niet op tijd dan krijg je forse rente die je moet betalen, zo kan het bij een dierenarts ook.

De betreffende dierenarts vraagt niet op hondenfora sympathie.

Zoals eerder aangegeven heeft TS Eline het stuk gekopieerd zonder bronvermelding uit de Facebook van dierenartsenpraktijk Bernheze. Eline heeft op deze posting op Facebook zelf gereageerd als

Fleur Eline.

Super antwoord Yoop.

Tuurlijk, maar dan is er toch geen probleem?

Dan ga je gewoon bij een goede :-)

Ik ben op 4 jaar tijd 5-6 keer veranderd. Nu heb ik een praktijk met 2 artsen die zich elk specialiseren in verschillende materie.

Ze vragen zeker niet veel voor een consultatie.

Als ik soms de dag nadien of de week nadien voor het zelfde "probleem" langs kom betaal ik zelf maar een halve.

Ze geven soms gratis medicatie of dergelijke (oorspoeling,...).

En dan ben ik nog geen 8maanden klant bij hen. En heb ik nog nooit problemen gehad om te betalen.

Ik wil maar zeggen, waarom zou je bij zo'n zakelijke blijven gaan als je weet dat het toch maar om geld draait???

Zoals altijd: Loesje, super reactie.

Wehkamp ios een multinational... de gemiddelde dierenarts een kleine zelfstandige...

En wat zou je ervan vinden dan, als iemand die klem zit op afbetaling kan betalen met een rente van 11%????

Matthias, iedereen is een keer de 1e keer bij een dierenarts.

Niet iedereen weet de reacties ervan in een noodsituatie.

Enz.