In mijn dagelijks leven als dierenarts, is er iets waar ik een ontzettende hekel aan heb

 Zonder in te gaan op de meningen van de betrokken personen maar dit is natuurlijk niet waar. Ethiek is niet individueel maar een norm die een samenleving of groepering stelt. Binnen die norm zit speelruimte die individueel ruimte geeft tot waar de grens exact ligt. Maar ethiek als is als principe zeker niet individueel. 

Jij doelt eerder, denk ik, op principes 

Vermoeiend. Telefoons. En dus dubbel.

 Sorry, nee, dat bedoelde ik inderdaad niet. Ik bedoelde dat je geen éthische discussie moet gaan voeren als je niet bereid bent de ethische argumenten logisch te maken. De rest van het gesprek kun je prima voeren natuurlijk. Overigens is logisch niet hetzelfde als zwartwit.

"  
Ah niet telkens wijzigen, ik ben steeds te snel mijn argument is dus dat er geen verschil is tussen huisdieren en slachtdieren, in ieder geval niet voor die dieren zélf. Een koe heeft een vergelijkbare belevingswereld met een hond, met een varken, met een poes. Minder dan een rat, misschien, maar meer dan een hamster. Zij ervaren evenveel pijn, plezier, dezelfde emoties die wij zien bij onze huisdieren.
 
Mijn punt was dus, als je zegt dat huisdieren dezelfde zorg nodig hebben als kinderen. Maar slachtdieren niet. Dan zeg je in feite: mijn kinderen hebben wél altijd recht op zorg. Maar de kinderen uit Duitsland niet, want daar heb ik geen emotionele band mee. 
 
Daardoor is het geen bruikbaar argument. Tenzij je wilt beargumenteren dat een emotionele band iets of iemand meer rechten geeft, maar dat lijkt mij heel glad ijs. 
 
Doorgetrokken naar de dierenarts vind ik dan ook dat je een dierenarts dus niet moreel kunt dwingen iets anders te doen dan een huisdier laten inslapen bij gebrek aan geld. Als je niet Bij dieren van vergelijkbare emotionele en mentale leefwereld hetzelfde afdwingt. 
 
Dus ik bedoel dat je best voor jezelf dat onderscheid mag maken, dat je gewoon meer geeft om huisdieren dan om slachtdieren. Prima, dat maakt niet uit, dat bepaalt iedereen voor zich. Alleen is het bovenstaande argument dus geen logische reden om dierenartsen te verplichten voor alle dieren zorg te geven ookal krijgen ze geen geld. Want waarom zou het dan wel erg zijn voor een hond om ingeslapen te worden op zijn derde bij een gebroken poot, maar niet voor een koe die helemaal gezond is? 
 
Ik hoop dat ik het nu duidelijk uitleg?  "

Aurelia

Ik snap wat je bedoelt hoor, maar ook een koe voor de slacht word door een veearts geholpen als die iets heeft. Een gezonde koe die geslacht word, dat heeft een reden, die gaat als voeding gebruikt worden. Je kunt dat persoonlijk zielig vinden, maar zijn dood heeft in dit geval wel een functie.

Een hond die ingeslapen word vanwege een gebroken poot, die met behandeling nog jaren had kunnen leven, tja in zo'n geval vind ik dat persoonlijk een onnodige dood, en dat gaat mij aan het hart.

Aurelia ik ben het helemaal eens met je,waarom zou een hond meer bestaansrecht hebben dan bv. een koe?

En het is zoals je zegt met onze huisdieren hebben we een band en met die koe niet....

Mijn da is ook veearts,misschien dat die daarom zo nuchter is en nooit onnodige behandelingen om het leven te rekken opdringt.

 ja ok, dat heb ik ook hoor! Alleen ik vind het onrechtvaardig voor de koe in kwestie,haar leven heeft voor haar evenveel functie als die van de hond :p

edit: vind dat wel een interessant punt. Heeft een dier een functie, en zo ja, dat is dan gezelschap of voedsel of kledingproductie etc. Dat is dan een functie die wij toekennen. En hoe beinvloedt dat de rechten die het dier in kwestie heeft? Of wordt het dier dan weer een ding, met een functie? 

Ik heb lang niet alles gelezen in dit topic.

 Ik snap de argumenten in de openingspost en van andere mensen die dierenartsen verdedigen, maar het doet mij een beetje denken aan Amerikaanse praktijken.  In de menselijke gezondheidszorg.  Als je daar geen verzekering hebt (had) en je kwam in het ziekenhuis terecht, dan leek sterven nog aantrekkelijker dan overleven als je daarna de rest van je leven aan een schuld zit die je nooit meer kan afbetalen. Als je geen geld had, werd je dan ook vaak niet geholpen. Beter sterfgevallen dan wanbetalers.  

Vind zulke dingen heel erg. En dan gaat het hier in deze discussie "maar" om dieren.  

Ik snap de argumenten echt wel. Maar wordt er ook een beetje misselijk van. Ik was geen efficiënte dierenarts geweest.. 

Mijn reactie bleef even uit. Dat komt met name vanwege deze zin die ik door mijn hoofd heb laten gaan

; "vind ik in zo'n geval dat de gevoelens van de cliënt even zwaarder wegen dan die van de da."

Ik heb moeite, let wel ook dit is persoonlijk maar illustreert wel haarfijn waar het verschil in visie in zit, om gevoelens en emoties op een weegschaal te leggen en met een 'waarde-kaartje' te labelen. Ieder beleeft gevoelens en emoties hoogst individueel en hebben allen evenveel bestaansrecht.

En dus zit je met twee partijen die elk zo hun eigen gevoelens hebben rondom dit thema. En beiden wordt even waar beleefd en geleefd.

Dat neemt niet weg dat je van een dierenarts enige proffesionaliteit zou mogen verwachten om in acute kritieke situatie de klant ruimte te geven voor het (gepast) uiten van emoties om van daaruit weer een gesprek in te kunnen gaan hoe nu verder. Niet om eindeloos te discussiëren over beleid, keuzes, oplossingen. Zoals dit geldt in veel beroepsgroepen. Ik heb in het verleden ook wel eens een nee moeten verkopen in schrijnende situatie. Ik heb een luisterend oor voor iemand in zijn/haar emoties, maar ik kon het niet voor hem/haar oplossen binnen zijn/haar verwachtingspatroon. Dat had ik kunnen doen, maar dan had ik uit eigen zak een dubbel maandinkomen (of meer) moeten inleveren.

Diezelfde dierenarts plaatst nu een algemeen schrijven over deze voorkomende situaties in zijn/haar praktijk en zijn/haar gevoelens t.a.v. het aan moeten gaan van discussie over geld (wat er niet is). De dierenarts opent hier, en waar ook, via deze weg vanuit zijn/haar beleving deze discussie omdat dit een platform biedt, wat in acute ad hoc situatie met een klant die met ziek dier in de armen staat minder op z'n plaats is.

En hoewel er best dierenartsen zullen zijn die gewoon horken zijn zonder enig apathisch vermogen, of maar gewoon mens en hun eigen emoties even niet in de hand hebben in kritieke situatie, denk ik dat veel dierenartsen net zoveel onmacht voelen als de baasjes over een dier wat behandeling nodig heeft, maar niet krijgt.

 Een dier blijft een dier, en ik vind beide levens zeker evenveel waard, maar een onnodige dood staat mij tegen. En ik vind dat mensen ook bewust moeten zijn van wat ze eten. Zo zijn er stammen die voor ze een dier bereiden, zijn ziel eerst bedanken voor het feit dat zij te eten hebben, en ook niets van het dier verspillen, en dat vind ik prachtig.

Op tv zag ik eens een vrouw die boos werd dat een studente liet zien waar de onderdelen van een tosti vandaan kwamen en dus ook levende varkens liet zien die later geslacht zouden worden. Een vrouw werd toen heel boos, want "Dan moet je je kind gaan vertellen dat dat stukje vlees op de bbq ook een dier was" Natuurlijk hoort een kind dat ook te leren, dat hoort bij het leven en zo word je bewust van wat je eet en wat jouw effect is op de wereld.

Ik zou het ook liever anders zien maar feit is dat in de cirkel des levens sommige dieren voeding zullen worden voor andere, bijv. voor onze honden. Qua kleding, ik draag zelf ook geen leer of bont.

"  
Mijn reactie bleef even uit. Dat komt met name vanwege deze zin die ik door mijn hoofd heb laten gaan
 
; "vind ik in zo'n geval dat de gevoelens van de cliënt even zwaarder wegen dan die van de da."
 
Ik heb moeite, let wel ook dit is persoonlijk maar illustreert wel haarfijn waar het verschil in visie in zit, om gevoelens en emoties op een weegschaal te leggen en met een 'waarde-kaartje' te labelen. Ieder beleeft gevoelens en emoties hoogst individueel en hebben allen evenveel bestaansrecht.
 
En dus zit je met twee partijen die elk zo hun eigen gevoelens hebben rondom dit thema. En beiden wordt even waar beleefd en geleefd.
 
Dat neemt niet weg dat je van een dierenarts enige proffesionaliteit zou mogen verwachten om in acute kritieke situatie de klant ruimte te geven voor het (gepast) uiten van emoties om van daaruit weer een gesprek in te kunnen gaan hoe nu verder. Niet om eindeloos te discussiëren over beleid, keuzes, oplossingen. Zoals dit geldt in veel beroepsgroepen. Ik heb in het verleden ook wel eens een nee moeten verkopen in schrijnende situatie. Ik heb een luisterend oor voor iemand in zijn/haar emoties, maar ik kon het niet voor hem/haar oplossen binnen zijn/haar verwachtingspatroon. Dat had ik kunnen doen, maar dan had ik uit eigen zak een dubbel maandinkomen (of meer) moeten inleveren.
 
Diezelfde dierenarts plaatst nu een algemeen schrijven over deze voorkomende situaties in zijn/haar praktijk en zijn/haar gevoelens t.a.v. het aan moeten gaan van discussie over geld (wat er niet is). De dierenarts opent hier, en waar ook, via deze weg vanuit zijn/haar beleving deze discussie omdat dit een platform biedt, wat in acute ad hoc situatie met een klant die met ziek dier in de armen staat minder op z'n plaats is.
 
En hoewel er best dierenartsen zullen zijn die gewoon horken zijn zonder enig apathisch vermogen, of maar gewoon mens en hun eigen emoties even niet in de hand hebben in kritieke situatie, denk ik dat veel dierenartsen net zoveel onmacht voelen als de baasjes over een dier wat behandeling nodig heeft, maar niet krijgt. "

Petra, *Lily Jane* & Jip

 Ik begrijp wat je bedoelt hoor, en de gevoelens van een da in die situatie zijn ook niet onbelangrijk, maar ik heb zelf altijd geleerd bij een "nee gesprek" dat je bij slecht nieuws NOOIT moet verwachten dat de ander zich in jouw situatie verplaatst ook al is het voor jou ook naar om nee te moeten verkopen. Zij zijn in dat geval even het "slachtoffer" en zij hebben alle recht boos te zijn. Dat is puur hoe ik het op school heb geleerd hoor, en daar kun je ook je eigen mening over hebben.

Dat is dus wat ik schreef dat je van een dierenarts wel enige professionaliteit mag verwachten dat hij de klant ruimte laat voor deze emoties. Dat is ook de enige manier waarop het werkt, want iemand die zich niet 'gehoord' voelt zal in de regel steeds harder schreeuwen en een gesprek is op dat punt volstrekt niet meer mogelijk.

Dus eerst ventileren en dan weer de koppen bij elkaar steken. Ook al betekent dat nog steeds dat een zorg-of dienstverlener het niet binnen jouw verwachtingspatroon kan oplossen. En dat is waar het vaak mis gaat en waar deze hele discussie over gaat. Wiens verantwoording om met een oplossing te komen is het?

Het is heel normaal dat je de rekening betaald. Maar als je je opgelicht voelt mag je dat best zeggen. Hier is het prijsverschil zo groot dat je toch je bedenkingen hebt bij dierenartsen. Mijn vriendin laat haar kat inslapen van 21 jaar oud. Kat kon haast niet meer lopen en was incontinent en helemaal afwezig. Dierenarts wou eerst de kat onderzoeken wat ze NIET hebben laten doen omdat het diertje echt op was. Inslapen kosten was €186,- op een doordeweekse dag onder spreekuur. Een week later bij een andere dierenarts 5 km verderop het zelfde verhaal, een oude kat acuut ziek moest ingeslapen worden en wel op een zondag. Kosten €65,- Voor dat bedrag is de kat zelfs onderzocht of er vergiftiging ten sprake was. De rekeningen zijn gelijk betaald maar daar hou je een vieze smaak van in je mond.

Dierenartsen zijn zo vreselijk duur geworden dat ik best kan begrijpen dat mensen wel eens een rekening niet kunnen betalen. Ik ben gelukkig in de positie dat ik het wel kan maar ik ga nu wel naar een dierenarts waar ik een fijn gevoel bij heb.

"  
 
Dat is dus wat ik schreef dat je van een dierenarts wel enige professionaliteit mag verwachten dat hij de klant ruimte laat voor deze emoties. Dat is ook de enige manier waarop het werkt, want iemand die zich niet 'gehoord' voelt zal in de regel steeds harder schreeuwen en een gesprek is op dat punt volstrekt niet meer mogelijk.
 
Dus eerst ventileren en dan weer de koppen bij elkaar steken. Ook al betekent dat nog steeds dat een zorg-of dienstverlener het niet binnen jouw verwachtingspatroon kan oplossen. En dat is waar het vaak mis gaat en waar deze hele discussie over gaat. Wiens verantwoording om met een oplossing te komen is het? "

Petra, *Lily Jane* & Jip

 We begrijpen elkaar.

Pardon? 186,- voor alleen laten inslapen. Daar valt mijn mond toch wel even van open. Mijn ratten laten inslapen kosten rond de 25 euro per beestje. Eerst een slaap prikje en daarna de laatste prik. Nou begrijp ik dat honden duurder zijn omdat er meer vloeistof nodig is van het goedje om hem fijn te laten inslapen, maar 186 euro. Daar castreren ze voor.

In Tilburg zit er ook wel een verschil tussen de ene da en de andere. Het laten helpen van een teef bijvoorbeeld. Ik had 150 euro goedkoper uit kunnen zijn. Maar dan werd er bijvoorbeeld ook geen gasnarcose gebruikt etc. Dus sommige da hebben hogere prijzen voor hetzelfde omdat ze simpelweg betere apparatuur gebruiken etc. Ik vind dus ook niet dat je ze allemaal op 1 stapel kan gooien door te zeggen dat de prijzen gelijk horen te zijn. Omdat de een dus echt met een reden meer vraagt.
Ik zit ook bij een dure da, maar deze da is tegelijk wel al een aantal keer uitgeroepen tot beste da. Dan betaal ik liever iets meer. Ook was onze da met onze bange foster hond super! De goedkope da ging Gruul zijn hubertus klauw knippen en zat bij beide in het leven. 
Dus dan betaal ik liever iets meer.
Maar niet 186,- voor alleen inslapen, daar staat mijn mond nog steeds open van.

Kan me goed voorstellen dat je daar wel even misselijk van wordt.

Hier(UK) zie je die verschillen ook. Voor de verzekering is de hoogte vd premie locatie afhankelijk en die liegen er niet om. Die maakt het weinig uit of je toevallig bij een duurdere of goedkopere praktijk zit. Aangezien we in Greater London wonen, zijn de jongens dus ook niet verzekerd en moeten we het met hun spaarpot en 'reserve' creditcard doen, die ook voor dat doel (het geval van nood) is aangeschaft.

 OT: woon jij in Engeland? Wat heerlijk, ben er 1 keer geweest.

Ik heb zelf totaal geen moeite een hoger bedrag te betalen voor betere service, maar ik vind wel dat een da ook de verantwoordelijkheid heeft mee te denken aan een oplossing indien een cliënt niet direct alles kan betalen, een oplossing die voor beide gunstig is.

Wij hebben ons ook meerdere keren bedonderd gevoeld.

-Onze hond had de ziekte van Cushing, steeds bloedonderzoek gedaan in totaal 3x. Wij zelf op internet struinen, je kon er echt niet omheen dat hij Cushing had. Wilden ze weer €100,- bloedonderzoek doen. Wij nee, urine op Cushing. Hij had toen al ruim 2 jaar Cushing.

- Medicatie sloeg niet aan. Wel dom doorgeven en betalen. Het beste voor je hond. Kosten €5,- per dag.

- Hem in willen laten slapen, 2x toe naar huis gestuurd, het hondje is nog kwiek. De oren staan nog overeind. Terwijl hij thuis op zijn rug lag en amper wilde wandelen. Zijn nieren waren ook niet al te best meer, veel drinken veel plassen, hij liet het al lopende gaan. Weer medicatie doorgeven, totdat we echt de stekker eruit hebben getrokken. Maar mijn moeder moest kletsen als brugman om het hondje niet meer mee naar huis te nemen.

We hebben al met al dit gebeuren wel ruim 1 jaar gerekt en het dier heeft, achteraf, onnodig geleden. We waren natuurlijk wel vaste prik voor de dierenarts, met al die medicatie en extra zorg die ons hondje nodig had.

Nu bij onze hond praat de DA ons aan dat Mayro HD heeft. We moeten foto's laten maken. De fysio is overtuigd van lumbosacrale instabiliteit, de behandeling is hetzelfde de oefeningen ook. We gaan geen foto's maken. Mayro heeft ook nauwelijks last, hij loopt goed etc. Maar dat schuldgevoel en die zorgen die je weer aangepraat worden.

Schandalig! Dan ook meteen met dé mogelijke oorzaak dat ene woord roepen, waar denk ik iedereen bang voor is. Een doodsvonnis, tenzij je snel handelt. Ronduit verschrikkelijk, zeker als je het gevoel hebt dat het alleen om geld draait en niet om de beste zorg van je huisdier.

Volgens mij zijn ze in Oisterwijk heel goed bezig.

De newfy van mijn schoonouders had al heel lang last van zijn oren, ze bleven maar ontsteken. De dierenarts bleef maar middeltjes geven die niks deden.
Op een gegeven moment besloten ze om naar Oisterwijk te gaan. Daar kregen ze hele andere meds en die hond is zo opgeknapt. Het leek of ze een compleet andere hond in huis hadden, ik kende hem niet terug zo vrolijk dat hij was. Heerlijk om een beestje zo te zien opknappen maar zo jammer dat een da hier zo in kan falen. 
Let op je eigen gevoel, vertrouw niet blind op iemand met "verstand". 
De hond heeft jaren met pijn gelopen, een andere da en de hond knapte in een week al op. 

We moeten ook niet vergeten dat ook een da fouten kan maken, daarom is een second opinion ook altijd een mogelijkheid, ook bij onze eigen artsen.

Het is inderdaad treurig hoe ondoorzichtig het doolhof tarieven is. Het zou fijn zijn als daar meer helderheid in komt, waar betaal je nu precies voor? Wat de DA doorberekent aan de klant heeft natuurlijk met meerdere factoren te maken. En ik geloof best dat er lang niet enkel voor de zorg betaald wordt. Een kat euthanaseren onder spreekuurtijd in de kliniek 186 euro  ... was dat hun vaste dierenarts? Dat heb ik bij mijn 'dure' nog lang niet betaald voor euthanasie hond aan huis.

Voor mij is keuze voor een dierenarts een optelsom, totaalplaatje, en heel persoonlijk. Ik wil een goed gevoel hebben bij een dierenarts, ik wil vertrouwen hebben in de kundigheid en (snelle, correcte, betrouwbare, veilige) onderzoeksmogelijkheden om zo snel mogelijk tot een adequaat behandelplan te komen, ik wil gehoord, gezien en serieus genomen worden en ik wil niet het gevoel krijgen dat me een poot uitgedraaid wordt met zinloze onderzoeken en behandelingen, het gevoel krijgen dat hij maar wat aan klungelt.  Ik wil dus graag een eerlijke dierenarts, ook als deze het niet weet of zelf iets onnodig geldverslindend vindt en dat ook weet te motiveren, idem andersom, en wanneer ze een steek hebben laten vallen (gewoon menselijk dus)  .

Ik heb een dierenarts (eerste en tweedelijns kliniek) die aan alle punten op mijn verlanglijstje voldoet en waar ik naar volle tevredenheid al 30 jaar kom, dus ook wel enige vertrouwensrelatie mee heb opgebouwd met van beide kanten commitment en coulance, maar die wel bekend staat als 'die dure' hier.

Toch kies ik daarvoor. Ik heb namelijk in die dertig jaar wel eens 'een uitstapje' gemaakt en ook net te vaak gezien/gehoord dat iemand anders bij de 'goedkope' (als voorbeeld) maar onverrichter zake met een kuurtje naar huis gestuurd wordt en zo '4 consulten en geen antwoorden' verder alsnog doorgestuurd werd naar de 'dure' of met een natte vinger diagnose van de wal in de sloot geholpen wordt. Een goedkopere kleinschalige dierenarts zal voor minder specialistische zorg heel geschikt zijn en vele malen aardiger voor de portemonnee.

Ik kies er voor om niet te shoppen, dat is een heel persoonlijke keuze. Voordeel is voor mij dat ze 'ons' al jaren kennen en dus meelopen in proces van opgroeien en ouder worden. Dan is onnodig onderzoeken (want ik snap dat een onbekende DA e.e.a. in kaart wil brengen voordat hij een definitieve spuit zet) of ander onnodige onderzoek of behandeling ook geen punt van discussie in aanloop naar bv euthanasie. Ze moeten mij wel eens wat uit mijn hoofd praten

Ik denk dat weggaan bij een DA waar je goed vertrouwen in en ervaringen mee hebt net zo lastig is als het vinden van een DA waarmee je dit vertrouwen en de goede ervaringen denkt te kunnen opbouwen.

" Het is inderdaad treurig hoe ondoorzichtig het doolhof tarieven is. Het zou fijn zijn als daar meer helderheid in komt, waar betaal je nu precies voor? Wat de DA doorberekent aan de klant heeft natuurlijk met meerdere factoren te maken. En ik geloof best dat er lang niet enkel voor de zorg betaald wordt. Een kat euthanaseren onder spreekuurtijd in de kliniek 186 euro  ... was dat hun vaste dierenarts? Dat heb ik bij mijn 'dure' nog lang niet betaald voor euthanasie hond aan huis.
 
Voor mij is keuze voor een dierenarts een optelsom, totaalplaatje, en heel persoonlijk. Ik wil een goed gevoel hebben bij een dierenarts, ik wil vertrouwen hebben in de kundigheid en (snelle, correcte, betrouwbare, veilige) onderzoeksmogelijkheden om zo snel mogelijk tot een adequaat behandelplan te komen, ik wil gehoord, gezien en serieus genomen worden en ik wil niet het gevoel krijgen dat me een poot uitgedraaid wordt met zinloze onderzoeken en behandelingen, het gevoel krijgen dat hij maar wat aan klungelt.  Ik wil dus graag een eerlijke dierenarts, ook als deze het niet weet of zelf iets onnodig geldverslindend vindt en dat ook weet te motiveren, idem andersom, en wanneer ze een steek hebben laten vallen (gewoon menselijk dus)  .
 
Ik heb een dierenarts (eerste en tweedelijns kliniek) die aan alle punten op mijn verlanglijstje voldoet en waar ik naar volle tevredenheid al 30 jaar kom, dus ook wel enige vertrouwensrelatie mee heb opgebouwd met van beide kanten commitment en coulance, maar die wel bekend staat als 'die dure' hier.
 
Toch kies ik daarvoor. Ik heb namelijk in die dertig jaar wel eens 'een uitstapje' gemaakt en ook net te vaak gezien/gehoord dat iemand anders bij de 'goedkope' (als voorbeeld) maar onverrichter zake met een kuurtje naar huis gestuurd wordt en zo '4 consulten en geen antwoorden' verder alsnog doorgestuurd werd naar de 'dure' of met een natte vinger diagnose van de wal in de sloot geholpen wordt. Een goedkopere kleinschalige dierenarts zal voor minder specialistische zorg heel geschikt zijn en vele malen aardiger voor de portemonnee.
 
Ik kies er voor om niet te shoppen, dat is een heel persoonlijke keuze. Voordeel is voor mij dat ze 'ons' al jaren kennen en dus meelopen in proces van opgroeien en ouder worden. Dan is onnodig onderzoeken (want ik snap dat een onbekende DA e.e.a. in kaart wil brengen voordat hij een definitieve spuit zet) of ander onnodige onderzoek of behandeling ook geen punt van discussie in aanloop naar bv euthanasie. Ze moeten mij wel eens wat uit mijn hoofd praten
 
Ik denk dat weggaan bij een DA waar je goed vertrouwen in en ervaringen mee hebt net zo lastig is als het vinden van een DA waarmee je dit vertrouwen en de goede ervaringen denkt te kunnen opbouwen. "

Petra, *Lily Jane* & Jip

 Je hebt helemaal gelijk, ik ben hiervoor bij een andere da geweest die mij gewoon veel te ruw was met Aston. Nu zit ik bij een da die helemaal rekening houd met Aston's schuwheid, voor bepaalde dingen helemaal niks extra rekent omdat ik al zo vaak bij hen kwam "hoort bij de service" Als ik al eens voor niets bij ze kom(omdat ik me snel druk maak) dan begrijpen ze dat ook volkomen en dat is erg fijn.

Ook bij de internist waren ze erg betrokken. Tot aan mij van de bus afhalen toe. Omdat ik helemaal uit Leeuwarden naar Ommen moest komen. Ik denk dat zo'n houding er ook voor zorgt dat mensen het begrijpen als je qua tarief iets meer moet vragen. Je krijgt er namelijk een fantastische service voor terug.

Ik heb een fijne da,vorige maand bij hem geweest omdat Tosca misselijk was,die begint niet met allerlei onderzoeken die ze zou moeten ondergaan. Vigo had last van zijn poot hetzelfde verhaal,een pijnstiller en wat lijnrust.

Ze proberen ook niks aan te smeren bij de artrose in haar knie,zolang ze goed functioneert vinden ze het niet nodig.

Ik ben wel eens een extra consult kwijt,bij twijfel ga ik altijd even langs,ben ik weer gerustgesteld maar ze duwen de honden gelukkig niet onmiddellijk in de medische molen. Ik vertrouw mijn da.