Puppy weg en op van verdriet

Geen idee waar ik mijn verhaal moet posten. Geen idee waar ik met mijn verhaal kwijt kan. Geen idee waar ik met mijn verhaal moet beginnen.

We waren al zeker een jaar aan 't uitkijken naar een asielhond, maar omdat we een poes hebben werd ons aangeraden om te bekijken of we het zagen zitten om een puppy in huis te halen. Wikken, wegen, inlezen, navragen, ervaringen... En plots kwam die lieverd op ons pad. Ja, we gaan voor de uitdaging. 8 weken. Die kleine lieverd wordt een deeltje van ons gezin! We gaan er met 4 volledig voor! We begonnen ook al vooruit te kijken naar hoe het zou zijn wanneer hij groter is en samen met ons heeldere wandelingen aan zou gaan.

Voor het nieuwe begin nemen we een puppycoach onder de arm. We krijgen meteen tips en trics mee. We proberen die zo goed als we kunnen om te zetten. Na 2 weken begint onze kleine kwispelaar zijn karaktertje te tonen. Van mensen rondom ons "amaai, daar zit veel pit in voor een pup". Ja, hij bijt, maar dat doen pups. We zien bont en blauw, kleren vol gaten... Puppygedrag. En dan dat vormend karakterke... Koppig, geen rust vinden, ook niet bij verplichte rust, en ja véél pit! Lief kereltje, maar dan * klik * en lijkt het wel of we een Tasmaanse duivel in huis hebben...

Onze zoon zag dit na een kleine week al niet meer zitten, hij zat meer boven dan bij ons. Mijn man met de handen in het haar. Onze dochter deed haar best, de momenten dat ze kon. Soms tranen en vluchten naar boven. En dan onze poes van 7,5 vluchtte weg, blazen, slagen, wanneer de pup in de buurt kwam. We zagen die nog amper en zocht onze schoot niet meer op. En ik... ik kreeg de zorg voor 100% op mij. Ondertussen ging mijn werk ook door. Ik zette de tips die we meekregen zo goed om, telkens weer die (verplichte) innerlijke rust bij mezelf vinden (met veel liefde!), maar... ik raakte op... Mijn werk begon eronder te lijden, ik sliep amper, ik at amper... Ons gezin leed eronder.

Op een bepaald moment ben ik 's morgens wakker geworden, klaar om onze lieverd beneden te gaan begroeten, ik zit op de rand van het bed en barst in tranen uit. "Ik weet niet hoelang ik dit nog ga uithouden". Mijn man beaamde het, hij zag het aan me, hij zocht naar motiverende woorden, hij zocht naar hulp om aan te bieden, maar hij kon ze niet vinden en mij niet geven. Weer een bewijs dat ik er volledig alleen voor stond.

Die dag heb we contact opgenomen met de dierenarts, de puppycoach, mijn ouders (die het nauwste bij ons en de puppy staan) en zijn oorspronkelijke thuis. Hij was er meer dan welkom. De dierenarts zei dat het beter nu hij nog in de socialisatieperiode zit, dan binnen enkele maanden, én de puberteit moest er nog aankomen. De puppycoach stelde nog intensieve training voor, van 2 weken. Maar dat zag mijn man niet zitten. Mijn ouders zagen hoe ik er van aangedaan was en hoe op ik ben. Die avond hebben we met de kinderen rond de tafel gezeten.
Aan die ronde tafel werd een vraag naar meer hulp, maar dat konden ze me niet geven. De beslissing werd een zware knoop die werd doorgehakt. Ik ging terug contact opnemen met de oorspronkelijke thuis.

Mijn man kon 2 dagen later verlof nemen, want hij vond hoe sneller... en daar was de dag. De dag dat we zagen dat onze kleine lieverd het huis nog herkende, kwispelen, snuffelen, rustig op de arm zat van de verzorger. Dag lieve, kleine, dikke vriend van me... In alle stilte reden we terug naar huis. De volgende dag kon ik de dag niet aan, naar de huisarts, tranen met tuiten. "Je zit in een rouwproces, laat dit over jou komen, neem het weekend met het gezin. Neem desnoods professionele hulp. Voor hetzelfde geld is er meer achterliggend, dan alleen dit."

Die professionele hulp heb ik nu gecontacteerd, maar het is weekend, dus verwacht ik pas morgen een antwoord. Verschillende gecontacteerd: psycholoog, rouw/verliescoach...
Dan stuur je die vraag en de situatie en denk je "Ja, het is onze eigen beslissing." en anderzijds "Maar het doet zoveel pijn."

We hebben de keuze gemaakt in functie van ons gezin én voor die kleine puppymans gekozen. Wat konden wij, of ik, hem nog bieden als ik helemaal op ben, alleen maar huilen en geen hulp krijg?

Ondertussen hebben we een mail gekregen van zijn oorspronkelijke thuis waarin hij beschreven stond zoals we hem kennen. Zijn knuffeltje gaat overal mee naartoe, de bench is niet zijn favoriete plekje, een hevig pittig kereltje... En ook dat hij al een nieuwe thuis heeft. Een heel lieve dame, die meteen verliefd was op ons ventje, met ervaring en die dit pittig karakterke meteen zag zitten. Net wat ze zocht.
Daar gaan de emoties weer, want we weten dat hij nu goed zit, hij gaat krijgen wat wij hem niet konden bieden. Maar ik had het hem zo graag ook gegeven.

Wegens privacy mogen wij haar gegevens niet, maar zij heeft die van ons wel. De kans is klein dat ze iets zal laten weten, maar ergens hoop je dat stiekem wel.

Al een heel weekend heb ik het moeilijk, ik kom amper uit de zetel, ben op, probeer tussendoor wat werk in te halen, zou het liefst wenen en slapen. Amper zin in eten. Maar ik kan me ook opkrikken aan het feit dat hij nu goed zit.

Morgen terug gaan werken. Ik krijg paniekerige gevoelens wanneer ik eraan denk. Er zijn heel wat collega's die een hond hebben, die me al eerder hadden gezegd "doorzetten", die verbaasd waren toen ik vorige week met tranen zat na onze beslissing. Ik hou me vast voor de reacties morgen. Ook durf ik niet meteen naar buiten, de straat op, stel dat we buren tegenkomen en die stellen vragen...

Ik weet het, het is een beslissing die we zelf hebben genomen, maar ik heb het er zo moeilijk mee. Een maandje is hier zoveel leven geweest in huis, heb ik zoveel liefde in dat kereltje gestoken, een maandje is hij een deel van ons gezin geweest... Iedere dag proberen een routine te krijgen, geduld uitoefenen, een fijne avondwandeling... We dachten echt dat hij voor de rest van zijn leventje bij ons zou zijn...

Wat ik nu ervaar had ik niet verwacht...

Zijn er hier die ook zulke situatie al eens hebben meegemaakt? Hoe hebben jullie deze tijd ervaren? Hoe zijn jullie deze tijd doorgekomen?

Iedereen mag zijn mening hebben, dat is waar, en ik vraag ook niet van iedereen begrip. Met deze post ben ik op zoek naar anderen met gelijkaardige ervaringen. Ik wil me aan iets kunnen opkrikken of weten wat me te wachten staat.

Nien, je hebt het verwoord dat jullie het niet aankonden, niets om je daar voor te schamen, je hebt een ander thuis voor dit ventje gezocht en waar die op zijn plekje beter is dan bij jullie, focus je daarop dat tie het goed heeft daar, en vraag of  je nog eens nieuws mag krijgen hoe het de kleine vergaat.    

Dat hij nu bij de nieuwe baas weer het knuffeltje is, is logisch, een hond gaat pas na een aantal weken het echte karakter tonen. Kwam jullie hondje bij een fokker vandaan, had hij de juiste,papieren, of was de achtergrond onbekend? 

Hier zijn zeker mensen geweest met gelijke ervaringen, maar of die nog op het forum komen weet ik niet.

Je moet van een hond plezier hebben en wat jij omschrijft was wel het tegenovergestelde. Een pup is topsport en meer dan een fulltime baan, jullie zeggen eerlijk dat het niet lukte, dat het tegenviel. Velen vinden de puppietijd heerlijk, maar er zijn er ook, die het er moeilijk mee hebben. Ikzelf vind de puppie tijd ook niet de leukste tijd vd hond. Maar zo heftig als jij het omschrijft, heb ik nooit meegemaakt, ik heb drie puppen en twee oudere honden gehad maar bij alle peeftijden, komen ze in huis, ja dan staat je leven even in een ander spoor..

maar hulde dat je nu een ander huis voor hem zoekt dan nog weken aantonen en  verder van elkaar af komen te staan.  Us hij nu terug gegaan naar de fokker?  Veel goede fokkers willen in zo,n situatie de pup graag terugnemen, dat staat ook meestal in het contract dat je ondertekend  hebt,

Stiekem ben ik benieuwd naar de afkomst en het ras. Was het een situatie van niet goed inlezen in het ras?  Een goede fokker verwachten terwijl het een handelaar was? 

In ieder geval veel sterkte, want dit doet pijn, illusie armer en veel,teleurstelling en verdriet rijker, blijf niet in het verdriet hangen,maar afleiding zoeken, afleidingmis goed in zo,n situatie,

In het verhaal staat dat pup terug is naar zijn eerdere huis ,de fokker lijkt mij .en dat er een nieuw huisje gevonden is 

Heel veel sterkte voor jullie ,ik kreeg wel eens een pup terug na enkele uren ,dus dapper dat je toe geeft het niet aan te kunnen.

Dit raakt aan iets diepers dan alleen “een puppy terugbrengen”

Beste Nien,

Je verhaal is wel herkenbaar in de zin dat mijn hond als pup ook een heel erg pittig ventje was. Ik zat ook regelmatig met mijn handen in het haar. Ik voelde niet 'de klik'. Hij was extreem bijterig (wat hoogst waarschijnlijk te wijten was aan een giardia besmetting; maar omdat hij geen slechte ontlasting had, was dat niet iets waar je in eerste instantie aan zou denken). Ik stond er ook alleen voor. En ja, dan is het gewoon heel erg zwaar. Maar van de fokker en hondentrainer (die hem ontzettend leuk vond, juist door dat brutale karaktertje) kreeg ik juist te horen dat de aanhouder wint, dat ik niet op moest geven en dat heb ik niet gedaan. Hij is nu negen jaar oud. 

Als ik hem wel terug had gebracht naar de fokker, had ik vergelijkbare gevoelens doorgemaakt als jij. Omdat je het jezelf gaat verwijten dat je hebt opgegeven. Had ik maar... inderdaad een soort rouwroces.

Maar je hebt ook de pech gehad dat je vanuit je gezin geen medestand of steun ontving. Anders had je die beslissing waarschijnlijk niet genomen. Het is overmacht geweest.

Ook mag je jezelf echt gerust stellen met de gedachte dat hij nu op een prima plek is. Bij een eigenares die wel een uitdaging ziet in dat pittige manneke. 

En respect dat je jouw verhaal openlijk durft te delen. Een pup is niet altijd alleen maar rozengeur en maneschijn. 

Ik heb als fokker 2 keer de situatie voorgehad. 

Beide gezinnen hadden ontzettend veel te lijden onder het hebben van een hond. 
Met beide honden was niets mis overigens, maar de verantwoordelijkheid die erbij kwam kijken was voor deze gezinnen gewoonweg te veel. 
Deze honden waren wel al ouder, eentje met anderhalf jaar, de ander met 2,5 jaar, voordat de eigenaren ''opgaven''. 

Ik neem ze niets kwalijk. Een hond heb je als verrijking van je leven. Als leven lijden wordt, omdat je een hond hebt, dan gaat er iets mis. 
Dat voel niet alleen jij, maar ook je hond. 

Het gevoel van rouw kan ik ook goed begrijpen, dat zal met vlagen nog sterk aanwezig zijn. 
Misschien kun je proberen een hobby te zoeken die wat afleidt van het verdriet?

Dank u! Ik ben blij met jullie ervaringen en reacties.

Dochterlief kreeg al in de klas aangename reacties, waardoor er een paniek ontstond. Leerkracht: Waarom doe je dat? Klasgenoot: Dat doe je niet, een hond is niet voor het even, maar voor het leven! Precies of wij dat niet weten.

Nu nog de buren. Je gaat niet gewoon naar de deur en dan "dingdong, hey, even om te zeggen dat onze pup terug weg is. Doei!" Dat kan ik niet.

De vorige thuis is inderdaad de fokker, maar ik vind dat zo'n harde term. De fokker was een betrouwbare, huiselijke persoon. Het was nu het 2de nestje van deze mama, na 2 jaar. We hebben onze pup met veel liefde daar terug mogen brengen. Ze waren ook heel warm, wat we hadden verwacht dat het afstandelijker ging zijn dan bij de kennismaking en het ophalen. Maar nee, we zijn heel tevreden over hoe het is gelopen.
We hebben bij de kennismaking ook kennis mogen maken met de mama. We weten nu ook dat een "gezinshond" niet altijd een fijne puppytijd kan hebben.

De puppycoach was in eerste instantie ook geen voorstander, ze luisterde naar ons verhaal en begreep onze situatie. Ze begreep dat ik erdoor ging. Ze stelde een intensieve 2 weken voor, maar dat zag vooral mijn man niet zitten. Ze begreep vooral dat het een moeilijke match met ons was. Ze heeft de beide kanten mee afgewogen. Ze gaf ons ook tips voor een volgende keer. Maar of die er gaat komen... We zeggen nu nee.
Een pup is inderdaad geen rozengeur en maneschijn, dat kunnen we nu beamen. Wie weet ooit toch een adoptie, maar momenteel zeggen we "neen" en niet zolang de poes er is. Mijn broer heeft een hond, die zullen we wel eens gaan "lenen", wanneer mijn broer binnenkort wordt geopereerd.

Onze pup kon echt ook een lieverd zijn, maar zoals ik al zei, plots was daar een knopke en voelden we ons in Tasmanië.

Het was niet simpel om dit verhaal te delen, maar ik moest het voor mezelf ergens kwijt. Zeker omdat je reacties krijgt en je steeds verhalen tegenkomt van "doorzetten" of "oh, een puppy" of "nee, wij hebben een hele gemakkelijke puppytijd gehad"

De tip van de hobby is ook een idee. Al heb ik wekelijks 1 dag in de week mijn hobby. Ik ga nog kijken of ik er een andere, desnoods met het gezin, bij kan nemen.

We hebben foto's en filmpjes van onze pup, deze verzameld van ons 4 en in een map gestoken. En gisteren kwam er plots nog een speeldoekje van hem uit de droogkast. Dat heb ik stiekem op zak. Het enige wat we nog echt van hem hebben. Zijn dekentje, zijn knuffeltje en 2 lievelingsspeeltjes hebben we mee afgegeven.

Teken van een super fokker. Pup terugnemen, zo hoort het. 

Buiten de fokkers of nest enzo? Wauw wat een verhaal, zo idd terugbrengen naar de "fokker" ...... Pups of terwijl herplaatsers doen dat gewoon. Je moet veel nee zeggen, soms ertussen en vooral veel samen langszaam doen. Baby hekjes, dan die en dan die op schoot Mijn kat is ook niet gecharmeerd van gezelschap maar verlopig liggen ze samen op mij en rennen allebei  de keuken in. Hond kan prima voedsel laten liggen die de kat ook krijgt en andersom.

Niet schuldig voelen maar niet meer aan beginnen? Of heel goed afspraken maken binnen je gezin erover van wie doet wat.

Owja puppyblues kennen we allemaal

Onze vorige hond was een draak als pup. Echt heel erg, waar jij bent geweest was ik ook. Onze hond was snel groot (groot ras), opende deuren, trok aan je kleren. Hing aan je mouw als hij overprikkeld was. Vlijmscherpe puppy tanden maakte alles erger. Ik heb hem uiteindelijk toch 11 jaar lang als mijn harige hondenkind mogen beschouwen en moet hem nu helaas toch ook missen omdat hij vorig jaar oktober is overleden aan kanker. Ik heb ook wel eens op het punt gestaan hem weg te doen. Het was een heel gevoelige hond, maar agressief was hij absoluut niet, zijn leven lang niet geweest ondanks zijn onstuimige "jeugd".

Nu sta ik aan de andere kant en ik heb ik sinds kort weer een herplaatser. Hij was ook teruggebracht bij de fokker om soortgelijke redenen als jouw hond. Terwijl het hier echt super goed gaat, ik ben blij met onze nieuwe vriend.  Deze mensen hadden echter nooit eerder een hond gehad en ik denk dat dat alles moeilijker maakt. Je hebt geen mogelijkheid om een een vergelijking te maken met andere honden. Of hoe je bepaalde dingen kunt aanpakken. Dat maakt het extra moeilijk om het gedrag te beoordelen van je pup, of om te buigen. Ik heb letterlijk mijn hele leven al honden gehad. En zelfs dan kun je dus blijkbaar (zoals bij mijn vorige hond) in zo'n situatie terecht komen. Maar is het toch makkelijker te zien dat er licht is aan het einde van de tunnel. Desondanks hoop ik dat jullie misschien ooit weer een hond in jullie leven mogen verwelkomen. Honden maken deze wereld toch een stukje mooier, vind ik op recht. 

Mensen die geen (pittige) hond/pup hebben gehad oordelen snel want ze weten niet hoe moeilijk het soms is. 

Mijn huidige hond was als pup echt een ramp, precies hoe jij het beschrijft. Mijn armen, benen en zelfs gezicht waren blauw en paars, er stonden letterlijk afdrukken van zijn gebit in. Al mijn kleding was kapot, hij nam eerst wel rust, maar was op de momenten dat hij wakker was alsnog een echte duivel. Met wandelen kon hij je tot bloedens toe grijpen en hoe bozer je werd, hoe feller hij terug deed. Tijdens puppy cursus deed hij alles wat niet moest en was er totaal geen focus, terwijl alle andere pupjes wel luisterde. 

Soms werd ik er echt even radeloos van, maar ik had wel al ervaring. Mijn vorige hond was ook erg moeilijk, wel op een andere manier maar alsnog een manier waar ik heel veel van heb geleerd. Door mijn kennis die ik van haar heb gekregen kwam ik er door heen en lukte het mij om altijd positief te blijven. 

Inmiddels is hij een jaar en het gaat met ups en downs. Meestal is hij echt geweldig, stabiel en luistert bizar goed, maar soms heeft hij momenten waarop hij echt weer even heel veel begeleiding nodig heeft. Ik vind dat wel leuk want ik hou er van om problemen op te lossen, maar mensen die gewoon een leuke gezellige hond willen als maatje hebben aan hem de verkeerde en zullen van hem ook niet gelukkig worden. 

Als hij bij iemand terecht was gekomen die niet de kennis heeft die ik heb, had hij sowieso terug gegaan naar de fokker en daar zou ik ook alle begrip voor hebben. Ik heb het zelf nooit overwogen omdat ik in zijn felle karakter juist ook heel veel potentie zag en omdat ik wist hoe ik er mee om moest gaan, maar mijn ouders hebben wel vaak genoeg twijfels gehad en dat begrijp ik. Voor iemand zonder kennis was hij te veel geweest en ik denk dat dat bij jullie puppy ook het geval is geweest.  

Mijn hond was ook zo. Ik heb nog (na 5.5 jaar) de littekens in mijn polsen en enkels staan. Maar beetje kortzichtig van je om te zeggen dat hij 'bij iemand zonder kennis sowieso terug naar de fokker was gegaan'. Want ik had deze kennis ook niet, maar was echt vastberaden door te zetten. Wist niet wat ik in huis had gehaald joh. Heel eerste jaar was behoorlijk pittig. En sinds hij 3 werd, is hij echt een stuk makkelijker. Maar nog steeds met een sterk karakter erin. Hoe dan ook. Geen moment getwijfeld om hem terug te doen. Gelukkig is hij fantastisch opgedroogd.

Overigens zeg ik dit niet om TS een schuldgevoel aan te praten. TS: ik denk dat dit in jullie geval wel een goede keuze is geweest. Het is beter om de hond na zon korte tijd terug te brengen dan bijvoorbeeld na een half jaar (of langer). Dit is voor jullie een harde leerschool geweest; puppy's kunnen behoorlijk intensief zijn! Goed om te weten voor als je ooit toch weer een hond overweegt, een oudere herplaatser is dan wellicht toch een betere keuze. Al moet je dat natuurlijk ook niet onderschatten.

Ik herken het enigszins. Ik wist dat ik een pup van een pittig ras in huis nam. Ik had er goed over nagedacht en ik heb wel veel kennis/ervaring. Maar toch was het een flinke uitdaging. Mijn lieve, volwassen hond die met iedere hond kon opschieten vond hem in eerste instantie absoluut niet leuk. Hij had nul respect, beet haar, en reageerde niet op haar correctie. Ik zelf kon niet echt met mijn pup knuffelen, want dan beet hij in mijn gezicht. Ik ontmoette andere mensen met pups, dat leek gezellig, maar dat was het niet want hij begon er meteen mee te vechten, waarop mensen mij aankeken alsof ik een soort misdadiger was. Hij was óók leuk, en leerde ook dingen, maar hij had duidelijk geen grenzen. Nergens in. En toen we hem een maandje hadden kreeg mijn man een hartinfarct. De situatie thuis veranderde dus, ik zorgde voor mijn man, voor de pup, en voor mijn volwassen hond die ik niet wilde laten ondersneeuwen. Na een paar weken bijzonder verlof moest ik weer aan het werk. Mijn man kon het kleine ongeleid projectiel niet altijd goed om zich heen hebben, ik liep soms op mijn tenen. En we waren ook nog net verhuisd, geen netwerk meer in de buurt en veel te klussen.. Het was veel, erg veel. Ik was blij met een privéles aan huis van iemand die het ras goed kent, dat hielp me weer even vooruit. Hij is bij ons niet weggegaan, en ik ben blij dat ik nu met hem kan lezen en schrijven. Maar daar heb ik heel veel in moeten investeren, en ook veel voor moeten laten. 

Ik moet er niet aan denken dat ik in die tijd ook nog kinderen en een poes had gehad, dát ook nog managen, was nooit goed gegaan. Heel fijn dat je een goede en begripvolle fokker had > dat had je dus heel goed gedaan, een goede fokker uitzoeken!! Je hebt een verstandige beslissing genomen, uit liefde voor al je dieren en je gezin. Maar verstandige beslissingen zijn soms heel verdrietig. Helaas. 

Denk niet dat een leuke hond nooit voor je zal zijn weggelegd. Met een gezin met relatief jonge kinderen zou ik sowieso altijd eerder voor een herplaatser gaan, of een erg makkelijk ras. Maar je weet nooit helemaal van te voren wat je treft. Eerst nu dit verlies verwerken, en alles weer even rustig en stabiel in je gezin. En dan kan er toch wel weer eens een lieverd op je pad komen. 

"Een hond neem je voor het leven" ja, en nee. Ik hou niet van mensen die ondoordacht en impulsief een pup nemen, niets in de opvoeding investeren en dan als hij een lastige puber wordt hem weer weg doen, of inruilen voor een nieuwe. Maar daar valt jouw verhaal niet onder. In sommige omstandigheden kan het een betere of noodzakelijke beslissing zijn om je hond niet te houden. 

Mensen zullen er wel wat van vinden. Maar mensen oordelen altijd gemakkelijk. Jij hoeft je alleen te verantwoorden naar je gezin, de pup en jezelf. Ik hoop dat het nieuwe adres wel contact met je op zal nemen. Ik zou dat wel doen, maar ja, dat heb je helaas niet in de hand. 

Veel sterkte! 

"Pittig karakter" lees ik hier. Die van mij was juist een onzekere, gevoelige, nerveuze hond. Ik weet het niet maar pittig zou ik hem niet omschreven hebben. Het was wel echt een nachtmerrie, hij heeft ervoor gezorgd dat ik wel anders naar pups ben gaan kijken en er sindsdien ook geen meer gehad heb, alleen maar herplaatsers. 

De gedragstherapeut wist het niet meer op een gegeven moment beantwoordde ze mijn emails gewoon niet meer "oeps...  perongeluk gemist". Alles wat zij geleerd had werkte niet bij hem. Al haar ervaringen maakte geen drol uit. Ook zij had geen vat op hem. Je kon op je kop gaan staan als je wilde dan nog kreeg je niet gedaan wat je wilde.  Tijd heeft wel veel veranderd aan de hond, uiteindelijk.

Ik heb wel eens gezegd tegen mijn partner; het zou makkelijker zijn als het een klootzak was. Dan was daar de deur. Maar dat was hij juist niet..hij was wel zo lief. Ik wist ook wel dat hij waarschijnlijk na herplaatsing wellicht nog regelmatig van baas zou gaan wisselen door zijn enorm nerveuze en gevoelige aard. Dat wilde ik niet, dat wilde ik nooit voor hem. Daarom was de keuze snel gemaakt, doorgaan. Nu mis ik die neuroot....