Puppy blues

Waarom zit de hond in een bench als je thuis bent? Hij zit er 's nachts ook al in? 

Hij gaat erin om te slapen. Als hij heel druk en bijterig wordt (moe) of als hij ergens gaat liggen slapen leg ik hem erin. Dan kan ik ook even rust pakken. Als hij zomaar ergens gaat slapen en ik heb niet in de gaten dat hij weer wakker wordt kan hij van alles uithalen. Ik wil hem ook leren dat hij de eerste tijd tenminste in de bench blijft als ik van huis ga.

Op deze manier creëer je eigenlijk dat de pup niet uit zichzelf rust mag nemen. Hij probeert het wel door ergens te gaan liggen maar vervolgens onderbreek je dit en leg je hem in die bench. Zo leg je zelf de link dat: uit de bench = actie. Want elke keer hij rust wil nemen moet ie die bench in. 

Dat zorgt ervoor dat je steeds alerter gaat zijn als de pup vrij is, want ja, dat gaat de pup dan verwachten natuurlijk, dat er wat gebeurt als ie niet wordt opgesloten. En ook jij gaat die link leggen: de pup zit niet in de bench = wat gaat hij nu weer uitspoken?  

Als je je op termijn kalmer wil voelen en vertrouwen wil krijgen in de hond, laat dat overmatig benchgebruik dan achterwege en gun jezelf en de hond de ruimte om dit vertrouwen te laten groeien. 

Hoe zijn jullie omgegaan met de puppy blues? Gewoon gewacht tot het over ging of ergens hulp gezocht?

Als jij daadwerkelijk zóveel stress ervaart van zo'n pupje, dan kan je 'm beter terugbrengen naar de fokker.

Je man werkt fulltime, en van kinderen kun je ook niet verwachten dat zij voor de hond zorgen. Veruit de meeste zorg zal toch echt op jou terecht komen, aangezien jij thuis zit.

Ik lees alleen maar stress en paniek, jij zit gewoon helemaal niet op een hond te wachten. Dan is het voor zowel jou als de pup beter om een ander huisje te vinden, vermoed ik.

Als het zo warm is, dan hoef je ook echt geen rondes uit te laten hoor.

Gewoon plassen/poepen en weer naar huis.

Ik deed met de warmte altijd laat op de avond en/of vroeg in de ochtend een rondje.

Ik werk in de zorg, draai dus ook laat/vroeg en was dan om 22.30u thuis, dan de hond uitlaten, 23.00/23.15 in bed en dan 5.30 weer uit bed om de hond uit te laten. Nu was mijn hond, Maltezer, ook nog wel tevreden met een blokje om op haar tempo. Vaak was ik er met 15/20 minuten wel weer.

Waarom moet de pup slapen? Laat de pup op eigen moment zn rust pakken. Dat deden ze in het nest ook en dat ging ook goed. De moederhond deed de pups ook niet in de bench voor verplichte rust.

Natuurlijk is het fijn dat de hond een vaste plek heeft waar die zich kan terug trekken, maar het is ook fijn dat die overal in huis de rust kan pakken.

Zoals ik al eerder zei,honden zijn polyfasiche slapers en slapen/rusten steeds kleine beetjes.

Ze doen dat wel op een moment dat ze dat zelf nodig hebben.

Denk dat dat wel weer over gaat vanzelf.

Ken het niet gelukkig.

Maar het lijkt me gewoon een kwestie van wennen, de draai vinden met elkaar.

Om daar hulp voor te zoeken lijkt mij persoonlijk wel erg ver gaan.

Ik heb er zelf ook nog eens over nagedacht en denk dat het inderdaad een kwestie is van aanpassingsvermogen. Het is gewoon een hele nieuwe situatie en daar ben ik over het algemeen niet zo goed in, maar komt uiteindelijk wel altijd goed. Met hulp van familie moet het goedkomen. We gaan er het beste van maken, en proberen zoveel mogelijk te genieten van ons nieuwe gezinslid jammer dat we zo’n start hebben, maar hopelijk kan ik er straks op terugkijken en denken waar heb ik me druk over gemaakt (is niet de eerste keer dat dat zou gebeuren ????) lastig zo’n hoofd dat af en toe op hol slaat. Bedankt voor jullie reacties echt fijn om hier mijn hart te kunnen luchten. ??

Ik herken heel veel in je verhaal. Vorige zomer zat ik er heel anders bij, huilend in de trapkast. 

In Juni kregen wij onze Golden retriever pup van 8 weken. De zorg zou volledig op mij terecht komen. Mijn kinderen waren toen 4 en 6. Ik heb meerdere diploma's in Dierverzorging en Hondengedrag, heb veel honden uitgelaten vanuit het dierenasiel waar ik toen werkte en ik heb ook een tijd een oppashond gehad. Ik stond een jaar op de wachtlijst bij de fokker en heb bewust gewacht tot een geschikt vrijstaand huis, een zeer grote tuin, werk vanuit huis en allebei de kinderen naar de basisschool. Ik wist echt wel waar ik aan begon. Maar iets weten en iets ervaren, dat zijn echt twee totaal verschillende dingen. Ik had de ideale situatie voor een hond en ik had een ideale pup. Maar jeetje, wat was ik depressief!

Beide kinderen waren heel bang voor de pup, vooral zijn geblaf en gebijt. Ze hebben weken niet in dezelfde ruimte willen zijn maar wel continu bij mij willen zijn maar de pup moest natuurlijk ook 24/7 bij mij zijn. Het was niet te doen in mijn eentje. Ik wenste de pup weg, had nare gedachtes en liep als een zombie rond. Ik deed wel alles wat hoorde (uitlaten, eten geven, aandacht geven, trainen, puppycursus, socialiseren) maar alles met een zware wolk boven me.

Na 4 maanden kwam er een omslag. Alle tijd die ik in de pup investeerde, daarvan was eindelijk resultaat te zien. De kinderen en pup kwamen nader tot elkaar, ze begrepen elkaars grenzen en er kwam een mooie relatie tot stand. 

Met 6 maanden was ik ook mezelf weer en kon ik echt genieten om dingen samen te doen met de pup. Dingen die ik daarvoor ook al deed, maar vooral omdat ik dit moest doen in plaats van het willen doen. Hij had ook veel minder toezicht nodig en zomaar weg voor een boodschap kon ik doen zonder over na te denken.

Inmiddels is hij bijna 1 1/2 en een geweldige hond. Onze relatie is heel sterk, hij luistert perfect en onze band is bijzonder te noemen. Juist omdat in het gezin de verzorging alleen op mij komt, is het voor hem heel duidelijk wie zijn baasje is en is hij een ontzettend stabiele hond geworden. Hij is vrijwel nooit alleen maar indien het moet kan hij enkele uren alleen thuis blijven dus mijn vrijheid is ook terug, dat is zo belangrijk om je weer een beetje 'normaal' te voelen. 

Het is dus echt herkenbaar. En het is echt geen einde verhaal nu je je zo voelt. Ik heb tegen mijzelf in die donkere periode gezegd: 'Ik moet het een jaar volhouden. Dit is tijdelijk.' Als ik me na een jaar nog zo zou voelen, zou het voor mij, de kinderen en vooral de hond beter zijn om ergens anders te wonen. Maar het gevoel ging snel weg naarmate hij hondser werd ipv pup en hij heeft een ongelovelijk waardig hondenleven bij ons al zeg ik het zelf en ik ben heel blij dat ik toen niet heb gekozen om hem terug te brengen naar de fokker.

Ten eerste wat leuk dat jullie een pup hebben!

Het is (volgens mij) normaal dat een pup de eerste dagen/weken niet goed door slaapt. En thuisblijven moet je gewoon oefenen: eerst heel even (5/10min) weg gaan, bv even naar boven (of ergens anders waar de pup niet is of geen kan) en dan steeds langer.

Het komt echt goed, maak je niet zo druk

Voor mijn vorige kerel, helaas overleden maar das de druk aan drukker pup die ik had. Heel snel ging die bench de deur al uit, me aan alle regels gehouden van de puppy goeroe boeken. Hij kon er gewoon niet mee, dus konijnenren gekocht en de ruimte vergroot, dat ging honderd keer beter. Nu heb jij een wat grotere hond dus zou je doormiddel van babyhekkies het één en ander kunnen barricaderen. Aanneemde dat ie al zindelijk is, zo niet dan moet je nog maar eens vragen.

Autorijden gaat hier gewoon los op de achterbank voor kleine stukkies en anders op schoot bij de bijrijdsters.  Begin wel met hondengordol, zowel mijn vorige dibbes als deez was erg bewegelijk in de auto. Voor jou zou ik de achterbak verkiezen gezien je ook kinderen hebt, want zand ,modder en weet ik veel wat is op die achterbank aantoonbaar. Had je al geen last van vretende kids ala crossaintjes en zakjes snoep ect.... dan is die nog erger aan "WTFFFF"

Autorijden moet je ook aanleren, dat gaat het beste als je naar leuke dingen toe rijd en kalm rijden anders krijg je ze binnen no time wagenziek en is die ervaring niet zo leuk. Houd ook rekening ermee als je middle grote wagen hebt dat de achterbak geen airco/climate raakt. Dus in hete tempraturen kan dat ook voor een nare ervaringen zorgen.

De pup is twee dagen en een nacht uit logeren geweest. Vanochtend voelde ik me alsnog heel slecht, door het slecht kunnen eten van de laatste tijd zijn mijn reserves denk ik een beetje op. Trillerig mijn bed uit. Toch tegen heug en meug wat kleine beetjes gegeten. Vanmiddag zijn mijn ouders hier geweest en dat bood de nodige afleiding. Even een wandelingetje gemaakt en op andere tekst gekomen. Vanmiddag was best ok! Net bekroop me dat nerveuze gevoel weer ineens een beetje en dacht ik waar komt dit dan vandaan? Welke gedachte maakt het dat me dat gevoel bekruipt. En ik denk dat dat het gevoel is dat je nergens meer heen kan zonder de hond mee te nemen of überhaupt nergens naartoe kan op het moment. Wat natuurlijk niet zo is, maar voorlopig denk ik wel enigszins, hij wil echt nog niet alleen zijn en ik heb het vermoeden dat dat nog een lange zit gaat worden. Ik ga eens informeren bij de mensen die hem puppytraining gaan geven hoe zij dit aanpakken. Dat ik daar 1 advies in ga volgen en dat ik me onzeker voel, omdat alles voor mij de eerste keer is, maar dat dat er ook mag zijn. Vandaag toch alvast een riempje gehaald voor in de auto om eens te gaan oefenen en ervaren hoe hij dat vindt. Gaat dit ok dan heeft me dat ook weer wat meer bewegingsvrijheid. Maar vanmiddag was dus best ok! Hoop me weer een beetje te kunnengaan herpakken na vandaag! ????????????