Pittiger dan verwacht

Hoi allemaal, 

Graag wil ik even wat van mij afschrijven. Ik ben opgegroeid met honden en honden hebben in mijn leven veel betekend. Ze waren mijn luisterend oor en steun en toeverlaat. Ik wilde dus zelf ook ooit dolgraag een hond. Bovendien is mijn verwachting dat het heel goed is voor mijn oudste zoon omdat hij best een handleiding heeft en minder makkelijk contact maakt. Honden kunnen juist veel betekenen hierin. 

Nu is recent de hond van mijn ouders overleden en dat maakte dat mijn wens om zelf een hond in huis te nemen behoorlijk begon te groeien. Ik miste de gezelligheid van een hond al meteen wanneer ik bij mijn ouders kwam. 

Afgelopen week zijn we naar puppy's gaan kijken, maar uiteindelijk toch besloten (dacht ik, ondanks mijn grote wens) dat het nu niet de tijd was vanwege onze nog opgroeiende kids (van 6 en 3). Mijn man hoorde vooral mijn enorme wens en heeft uiteindelijk toch voor mij uit liefde een hond gekocht en het was een enorme verrassing toen ik thuiskwam. Ik was dol en dol blij!! 

Maar nu komt het probleem: de hond vraagt zoveel meer energie dan ik van te voren had ingecalculeerd. Eigenlijk ben ik nu alleen nog maar met de hond bezig en moeten mijn kinderen zichzelf boven een beetje vermaken. Ik voel me ontzettend te kort schieten en had dit niet van te voren verwacht (heel stom, ik weet het). Vandaag is een gedragsdeskundige geweest om ons een beetje op weg te helpen en we zijn begonnen met benchtraining, maar poeh het doet me eigenlijk allemaal een beetje denken aan toen mijn oudste (een huilbaby) een baby was. 

Ondertussen hoor ik meerdere mensen op mijn werk die aangeven dat ze de pup binnen een week weer terug hebben gebracht omdat het gewoon niet te combineren was met hun gezin. Zelfs mijn buurvrouw heeft ooit in dezelfde situatie gezeten en adviseerde mij direct om de hond terug te brengen voordat ik te gehecht ben geraakt. Ik voel me vreselijk, maar ergens neig ik ook naar deze oplossing. Ik heb een hele pittige baby gehad en daar heb ik ontzettend veel stress van gehad en nu voel ik eigenlijk dezelfde stress. Ik wil het mijn man, kinderen en mezelf niet nog eens aandoen. Het is verder zo'n lief beestje en ik merk dat mijn oudste zich al wat begint te hechten. Hij zei gisteren: ze is mijn beste vriendin! Voor hem wil ik zo graag dat dit werkt! Geef ik nu te snel op? 

Groetjes,

Baasje van Eva

Een hond is sneller groot dan een baby...dat je wat onzeker bent begrijp ik wel, je hebt een jong gezin en hebt het daar al druk genoeg mee...geef het niet op, zet een afzetting in de woonkamer dan kan je de pup als het je even te veel wordt daar achter zetten, met een goed bot...ga fijn met de pup en kinderen naar buiten, wandelen, het is tuurlijk een grote zorg maar heeft toch zeker ook zijn leuke kanten...en wordt het je even te veel, heb je een goede vriendin, even opkomen passen en jij je eigen ding doen..  wat is het voor ras je hond....en schrijf het hier van je af, er zijn meerderen die het in het begin moeilijk gehad hebben met de pup..en later er dol gelukkig mee zijn..

Tja, dit is dus waarom het dus niet verstandig is om in een week tijd, heel impulsief, een pup te kopen. Zelfs al weet je al lang dat je graag een hond wilt, de beslissing om het daadwerkelijk te dóen moet je over nadenken. Want misschien was voor jullie situatie een wat oudere herplaatser veel beter geweest. Of zou het beter uitkomen in de zomervakantie of juist als de kinderen op school zitten en jij thuis bent. Of misschien pas als de jongste een bepaalde leeftijd heeft bereikt, zoals 10 jaar. Of maakt het ras veel verschil. Dit zijn belangrijke aspecten om mee te nemen in je beslissing niet alleen óf, maar ook wannéér, en wélke hond je dan in huis neemt. (Daarbij: als het mogelijk is om een pup zo impulsief te kopen, dan is de kans erg groot dat het broodfok is waar je de pup vandaan hebt. Dit betekent dat jullie bijdragen aan een probleem waarbij ouderhonden in miserabele omstandigheden gehouden worden en er niet goed gesocialiseerde pups met allerlei mankementen de wereld in worden gebracht. Ook iets belangrijks om over na te denken.)

Dat gezegd hebbende, de puppy-blues kun je dan alsnog krijgen, ook al heb je heel goed nagedacht! Want pups kunnen gewoon heel zwaar zijn. Wat al gezegd is: pups zijn een stuk sneller volwassen dan baby's, dus die fase duurt een stuk minder lang. En de ene pup heeft veel meer aandacht nodig dan de andere. In zijn algemeenheid kost het sowieso mensen vaak een paar weken om te wennen aan een nieuwe situatie, inclusief pup. Dus als je er zelf zeker van bent dat je graag een hond wilt, dat het in je situatie goed kan, en dat de timing op zich ook prima is, dan zou ik denk ik tóch doorzetten.

Wij hadden afgelopen jaar een jonge opvanghond uit het buitenland, en heel eerlijk, de eerste week kon ik niet WACHTEN tot hij weer weg ging. Ik dacht echt, waar ZIJN we aan begonnen, hadden we dit wel moeten doen, en ik lag 's nachts echt super gestrest bij hem beneden op de bank... maar dat trok allemaal dus heel snel weg; ik denk dat ik hem na 2 weken al niet meer kwijt wilde eigenlijk!

Dus ik zou toch aanraden om het nog even aan te kijken in ieder geval als je er in z'n algemeenheid wel van overtuigd bent dat je graag een hond wilt en dat het ook in jullie situatie past nu. Want die puppyblues gaan echt wel over, en de ergste spanning van een nieuwe situatie en niet goed weten wat je er mee aan moet gaat behoorlijk snel weg als het goed is.

Denk je: ik wil eigenlijk helemaal geen hond, dit is een stom idee -  dan kun je hem beter terugbrengen. Maar kijk dus goed naar je echte gevoelens. Is het alleen maar angst voor het onbekende, of wil je dit echt niet?

En daarom doe je dus geen dieren cadeau.

Doe maar terug ja.

Als je na een week al denkt over terugbrengen en dan de vraag aan hondenliefhebbers stelt ‘geef ik te snel op?’ Tja sorry… maar een hond is geen tv die je maar terugbrengt als het niet bevalt.

ik vraag me oprecht af wat je verwachtingen waren/zijn van het hebben van een hond als je speciaal voor een pup hebt gekozen en niet voor bijvoorbeeld een herplaatser. 
pups zijn inderdaad namelijk gewoon baby’s. Net als mensen baby’s hebben ze tijd nodig om alles te leren en zal dat je veel tijd en energie gaan kosten. Zoals Willemijn al zei groeien pups sneller op dan mensen maar ook een puberhond ga je je handen heel vol hebben! 
dat het zwaar is kan denk ik iedereen beamen, maar na een wel al nadenken of je de pup moet gaan terugbrengen…. Nee dat gaat er bij mij niet in , sorry.

je moet je de vraag stellen wat je wil en wat je over hebt voor deze pup. Of je gaat er 100% voor of breng de pup inderdaad terug nu hij nog jong is en goede kans heeft op snel een nieuw thuis en opvoeding. 
Al vraag ik me af of je überhaupt de pup terug kan brengen naar waar hij vandaan komt… als je in deze tijd zo snel 123 een pup hebt en je man hem achter je rug om kan kopen als verassing………

Meerdere mensen die binnen een week de pup hebben terug gebracht? Om te janken dit. Gelukkig ken ik niemand.

Serieus, je hebt 1 week een hond en denkt er nu al over na om de hond terug te brengen omdat je 1 week even drukker bent met wat anders. Wat had je gedacht? Dat je een robot in huis koopt die op commando de hele dag gaat liggen en slapen die af en toe even naar buiten hoeft? Kan er niks aan doen, maar vind dit zo erg voor een hond en al die mensen die dit blijkbaar maar doen en normaal lijken te vinden.

Een pup kost idd even tijd en aandacht. Je moet zorgen dat je pup de dag door voldaan is. Dus goede wandeling maken, (ja ze mogen al een stuk verder lopen dan je denkt.) Hele dag door goed en verschillend kauwmateriaal aan bieden (kijk bijv eens naar een bellobox). Gevulde kongen, lickimatten enz. Dan valt een pup tussendoor best mee. Het is gewoon even goed je dag in richten. Heb je er later wel tijd voor? Ook dan heeft een hond wel minimaal 2 u per dag beweging nodig namelijk.

Om welk ras gaat het?

Een ren in de woonkamer waar de pup de ruimte heeft om lekker te liggen, te spelen en een plasmatje voor ongelukjes.

Altijd lekkere snacks in de ren.

Snachts 1x wekker zetten na 4 uurtjes.

1x per dag iets met de pup ondernemen en indrukken op laten doen. afwisselend mee op visite, een uur in het bos, tuincentrum, bouwmarkt, hondenschool.

paar keer per dag even los in huis om te leren wat de regels zijn en als er in iets gebeten word wat niet de bedoeling is stop je iets van een speeltje in zn bek ipv corisseren en ga je samen spelen.

En ja het is opvoeden en kost wel wat inspanning maar als je het goed regel dan heb je als nog genoeg tijd voor jezelf of de kinderen hoor.

Als je nu al twijfelt of je de hond wel moet houden dan zou ik zeggen, breng het beestje terug naar de fokker als dat kan. Ik had ook 2 kleine kinderen toen we onze vorige hond kregen, maar noooit getwijfeld of ik haar misschien terug moest brengen omdat het mij te druk werd. Voor mijn gevoel had ik er een kind bij.. Heel sneu voor je kinderen ,maar uiteindelijk waarschijnlijk beter voor je pup. Waarom moeten de kinderen zichzelf boven vermaken terwijl jij beneden "druk" bent met je pup? 

" Een hond is sneller groot dan een baby...dat je wat onzeker bent begrijp ik wel, je hebt een jong gezin en hebt het daar al druk genoeg mee...geef het niet op, zet een afzetting in de woonkamer dan kan je de pup als het je even te veel wordt daar achter zetten, met een goed bot...ga fijn met de pup en kinderen naar buiten, wandelen, het is tuurlijk een grote zorg maar heeft toch zeker ook zijn leuke kanten...en wordt het je even te veel, heb je een goede vriendin, even opkomen passen en jij je eigen ding doen..  wat is het voor ras je hond....en schrijf het hier van je af, er zijn meerderen die het in het begin moeilijk gehad hebben met de pup..en later er dol gelukkig mee zijn.. "

Willemijn _ baasje van Ozjin _ Bams ¥ .

Dankjewel voor je lieve, bemoedigende reactie! Het gaat om een border collie x friese stabij. Ik ben ook opgegroeid met jachthonden en weet dat ze veel beweging nodig hebben! 

Dankjewel voor je reactie! Fijn om jouw ervaring te lezen en te lezen dat ik niet de enige ben die het in het begin pittig vind. Ik moet nog even goed over jouw vraag nadenken: 'is het alleen angst voor het onbekende of wil ik dit echt niet?'

De pup kunnen we zeker nog terugbrengen, mocht dat nodig zijn! Dat heeft onze fokker ons heel duidelijk gemaakt. Ik heb me inderdaad flink verkeken op een pup en wellicht had een wat oudere hond beter gepast. Dankjewel voor je reactie! 

Dankjewel! Superfijn om te lezen! Dank voor de tips

De kinderen zijn wel beneden hoor als de pup uit de bench is, maar vandaag zijn we op advies van de gedragsdeskundige begonnen met benchtraining. Dit is ingewikkeld met drukke kinderen eromheen vandaar dat ik ze naar boven stuur zodat ze in alle rust kan slapen (hoewel daar alsnog weinig van terecht komt). Ik heb inderdaad ook het gevoel dat ik er een kind bij heb en dat had ik niet verwacht. Ik had de volwassen honden in mijn hoofd waar ik zelf mee ben opgegroeid (die ooit pup waren, maar toen was ik daar niet verantwoordelijk voor). Ik heb teveel vastgehouden aan de loyaliteit en liefde die je van zo'n hond kunt krijgen en weer kunt teruggeven en heb me verkeken op al het voorwerk. Ik ben juist iemand die altijd alles goed doordacht doet en soms eindeloos twijfelt alvorens ik een beslissing neem. Ik vind het nog steeds ontzettend lief dat mijn man mij zo heeft willen verrassen en waardeer het enorm! Maar als we uiteindelijk samen hadden besloten dan hadden we waarschijnlijk wat langer gewacht. 

Tja, een lastige... Iedereen heeft een andere draagkracht. Of de hond teveel is, kun jij alleen zelf bepalen.  

Wat ik wel kan vertellen is dat de opvoeding van een pup meer is dan zindelijk maken en ook niet binnen 2 maanden klaar is. Er komt dus nog veel meer opvoeding aan. Dit moet je meenemen in je afweging.

Een pup klinkt altijd leuk. En de aanwezigheid van een opgevoede hond is inderdaad gezellig. Maar hier moet je hard voor werken. 

Toen ik mijn huidige hond kreeg, werd mijn andere hond ziek. Hij kon zijn urine niet goed ophouden en ik moest er soms meerdere keren per uur uit. Ik moest 32 uur werken en mijn kind vanwege de lockdown thuis les geven. Daarnaast de pup in de gaten houden, zindelijk maken en beginnen te trainen. Ik vond dit enorm heftig, daar ga ik niet over liegen. Maar het is niet bij me opgekomen om hem terug te brengen. 

Dus denk er goed over na. Ben jij bereid en in staat om veel tijd en aandacht te investeren in een hond? En ben je bereid om te leven naar het ritme van een hond. Hiermee bedoel ik dat bijv. een dagje weg een stuk lastiger is met een hond. Je moet dingen plannen en kunt niet zomaar de deur uit.

Een hond geeft en ontvangt liefde. Hij brengt extra warmte in huis. Hij zorgt voor hilarische momenten en herinneringen. Hij wandelt graag met je mee en is graag bij je in de buurt. Hij is uiteindelijk een extra gezinslid. Een speelmaatje die samen met de kinderen ondeugend is. Dit en zoveel meer.

Ik sta er trouwens wel van te kijken dat jij zoveel mensen kent die een hond terug brengen. Dit is geen oordeel, maar oprechte verbazing. 

Dankjewel Lina voor je reactie! Jeetje dat klinkt inderdaad erg heftig als het samenvalt met het thuisonderwijs (dat is al een baan op zich natuurlijk!). Fijn ook om te lezen wat jouw ervaring is van een hond in huis hebben. Dit heb ik als kind ook zo ervaren (de liefde die je krijgt - zo fijn!).

Ik begrijp je verbazing hoor! Voorheen zou ik ook hebben gedacht: maar je hebt het nog niet eens echt geprobeerd. Geef het nog even een kans en doe er alles aan om het te laten werken, maar nu zit ik dus zelf in zo'n zelfde situatie. Ik heb het gewoon écht onderschat. Stom! 

Dit is hoe ik het destijds gedaan heb : Een bench werkte voor mijn pup niet. Heb toen een ren in de woonkamer gezet met daarin haar mandje, speeltjes en kauwmateriaal. Het deurtje liet ik gewoon open als ik in de kamer was. Ik leerde de kinderen dat de ren van de pup was en daar mochten ze niet in. Zodat de pup ook haar eigen rust plekje had als ze daar behoefte aan had. Wel even met de hand erin om de pup te aaien, maar er niet in komen. De pup liep in het begin de hele tijd achter ons aan en werd uiteindelijk vanzelf moe. Dan zette ik haar in haar mandje met iets lekkers te kauwen en viel ze vaak wel in slaap, ondanks het lawaai wat de kinderen soms maakten. Zogauw ze wakker werd, optillen, even achterthuis zetten voor een plasje..(juist doordat de kinderen nog klein waren had ik niet iedere keer de tijd om haar aan te lijnen en uit te laten). Als ik de handen even vrij moest hebben, pup in de ren, iets lekkers geven en deurtje dicht. Voor de nacht legde ik wel even plasmatje in de ren en sliep ik zelf de eerste nachten op de bank. De eerste tijd moet iedereen aan de nieuwe situatie wennen, dat is heel normaal. Maar het is de vraag of je hier de tijd en energie voor hebt/ voor wilt maken. In het begin is het veel investeren, maar je krijgt er zoveel voor terug...

Wat moet ik me voorstellen bij een gedragsdeskundige die benchtraining aanbeveelt?

Zo leert de pup nooit zelf te gaan slapen ,laat pup gewoon meedraaien in het huishouden ,dan kan hij zelf gaan liggen waar hij wil,heb je geen jammerende hond in een bench en je kan de kinderen gelijk leren de hond met rust te laten .

Maar bij zoveel twijfel zou ik als fokker zeggen ,Liever vandaag terug als morgen ,

Ik zou je beslissing vooral baseren op de toekomst en niet op hoe het nu gaat. Pups kunnen nou eenmaal heel pittig zijn, zeker als je ook nog je aandacht moet verdelen in het gezin. Ook mensen die zich jaren hebben voorbereid op de komst van de pup, en alle tijd van de wereld hebben, komen hier soms een topic openen met “O jee zou ik hem toch maar terug brengen?” en een paar maanden later plaatsen ze een vrolijke update met dat het helemaal is goed gekomen en dat het samenleven met de hond veel beter gaat en zelfs onmisbaar is geworden. Dus in principe is de puppentijd iets waar je doorheen moet en waarna het makkelijker wordt.

Maar dan rest wel de vraag of je vervolgens genoeg tijd en zin hebt voor een volwassen hond. Hoe zie je dat voor je? Ik denk dat ik zelf twee uur per dag met mijn hond actief buiten ben. Verder gedurende de dag af en toe een aai en een speelmoment waarin ik de volle aandacht heb voor haar. Het meest belastende aan een hond vind ik de verantwoordelijkheid, je kan niet zomaar een dagje weg. Ze kunnen ook ziek worden wat voor veel stress kan zorgen omdat er niet altijd te duiden is wat er aan de hand is. Verder kunnen ze zich ook op een bepaalde manier gaan gedragen waardoor je qua opvoeding hard aan de bak moet, en het allemaal niet meer vanzelf gaat. Heb je een inschatting of je met zulke dingen om wil en kan gaan, in combinatie met je gezin? Zo niet, zou ik de pup inderdaad terug brengen. Maar baseer die keuze op de puber en volwassen hond, niet op hoeveel verzorging de pup nu nodig heeft. Dat is tijdelijk en niet helemaal representatief voor hoe het echt is om een hond te hebben.

Kleine kinderen op die leeftijd, vragen nog zoveel aandacht, en dan met een pup, het is een enorme uitdaging.

Wat je doen moet kan niemand je raden,  ga je op je gevoel af. Maar wil je de hond terug doen, dan zo snel mogelijk. Dan draait hij zo weer mee in de situatie bij de fokker . En heeft de volgende eigenaar nog een hele jonge pup zonder stress uit een vorig huis. 

Wacht dan met de volgende hond tot je kinderen een jaar of 6 ouder zijn. Dan kan je samen met je kinderen gaan wandelen, kan je vertellen dat ze niet achter de pup aan keten hobbelen, dat bijten bij een pupje hoort en hoeven jullie niet zo te stressen. Een pup is een dagtaak op zich heb ik altijd ervaren,

Dankjewel voor je reactie! Superfijn om te lezen dat het vaak toch goed gekomen is! Ik kom zelf heel graag buiten en als het even kan ben ik nu al (zonder dat ik verplicht word) 1 tot anderhalf uur buiten aan het wandelen. Wat dat betreft verwacht ik dus dat ik het goed kan inpassen. Bovendien werken mijn man en ik wat langs elkaar heen vanwege onze kinderen. Dus er is meestal wel iemand thuis. Mijn man is een fanatiek hardloper en wil af en toe met de hond gaan hardlopen. Dus qua beweging verwachten we geen problemen. De dagjes weg kunnen we (zo hoopten we) goed ondervangen door mijn ouders als oppas te vragen. Ze missen de hond die overleden is ontzettend en vinden het juist leuk om af en toe op te passen. Ook hebben we mensen in de straat wonen die graag af en toe oppassen. Nu de bench vandaag al ietsje beter gaat, valt er al een kleine last van mijn schouders en kan ik al wat beter de aandacht verdelen. Hopelijk blijft dat zo! 

Ientje je hebt helemaal gelijk. Achteraf (maarja dat is altijd maar nadat je het zelf ervaren hebt) was het denk ik inderdaad beter geweest om te wachten tot de kids net wat ouder zijn. Ik twijfel nog erg wat wijsheid is, maar nu de bench al iets beter gaat, scheelt dat al enorm! Daarnaast is ze net meegenomen voor een wandeling en merkte ik toch dat ik haar we miste. Dat lijkt me een goed teken. 

mij lijkt het alsof je veel te streng voor jezelf bent. Natuurlijk is het nu druk, maar zoals al gezegd, een pup groeit zo ontzettend snel. En wat lief van je man, hij zag dat je zo graag een hond wilde.

Ik weet niet wat je moet doen hoor, maar het is zo jammer dat je zoveel stress hebt vanwege een pup, ja het is druk, maar ook vreselijk leuk. Misschien bewust proberen het genieten boven de stress te zetten, van de tijd nu, met de kinderen en de pup, en je man natuurlijk.

Misschien af en toe ook tijd voor jezelf vrij te maken op de een of andere manier, alle hulp aannemen die je kunt krijgen.

Ik heb zelf geen kinderen mar mijn zus heeft 3 kleine kinderen en een duitse herder en dat was in het begin ook erg pittig. Haar kinderen waren op het moment van aanschaf een stukje ouder (6,9 en 11 jr). Het is zoals terug een baby in huis die een pak sneller volwassen is. Ik zou vooral doorbijten en in het begin gaat het wat aanpoten zijn tot je het gewend bent en een beetje op elkaar ingespeeld. Ben je ingeschreven voor een pupcursus? Dit zou ik toch zeker aanraden voor ondersteuning en advies. Volgens mij ga je heel veel spijt hebben als je de hond nu al wegdoet.

De hond die ik nu heb is mijn derde hond, ik heb toen ook echt last gehad van puppy blues dit kende ik niet bij de vorige honden. Maar had ook zoiets van mijn hele dag bestaat uit hond. (nooit gedacht om haar weg te doen gelukkig) Als ik nu een puppy zie denk ik ben blij dat ik er uit ben, vond het eerste jaar leuk maar zeker de eerste 6 maanden pittig.

Maar zou niet zonder hond kunnen ze is echt mijn maatje en mijn uitlaat klep want weer of geen weer wij gaan naar buiten. Als ik een vroege dient heb mis ik het gewoon dat ik niet met haar gewandeld heb.

Kortom bedenk dat het zwaar is maar voor mij is een hond een volwaardig gezin lid waar ik rekening mee moet houden.  

" mij lijkt het alsof je veel te streng voor jezelf bent. Natuurlijk is het nu druk, maar zoals al gezegd, een pup groeit zo ontzettend snel. En wat lief van je man, hij zag dat je zo graag een hond wilde.
 
Ik weet niet wat je moet doen hoor, maar het is zo jammer dat je zoveel stress hebt vanwege een pup, ja het is druk, maar ook vreselijk leuk. Misschien bewust proberen het genieten boven de stress te zetten, van de tijd nu, met de kinderen en de pup, en je man natuurlijk.
Misschien af en toe ook tijd voor jezelf vrij te maken op de een of andere manier, alle hulp aannemen die je kunt krijgen.
 
  "

Dobry

Ja Dorby dat heb je wel goed! Ik kan inderdaad erg streng zijn voor mezelf en wil alles goed doen (dus ook de pup). Dank voor je advies :)

Alexis ik heb me inderdaad ingeschreven voor een puppycursus. We krijgen individueel les (ook vanwege de kinderen zodat ze ons zo goed mogelijk advies kan geven hoe we het zo veilig mogelijk kunnen houden). Gisteren kwam ze voor het eerst langs en gaf ze dus wat advies over o.a. het bench gebruik. 

Dankjewel voor je reactie! Superfijn om te lezen dat het ook bij jou allemaal goed gekomen is :). Moet zeggen dat het nu al wat beter gaat nu het ietsje beter met de bench lukt (tot gisteren zat ik er met mijn rug naar toe terwijl mijn kinderen boven moesten spelen). Alles draaide om de hond. Nu kan ik het wat meer loslaten en kan ze even alleen in de bench. Ze is wel snel wakker dus helemaal optimaal is het nog niet. Maar het wordt vast beter zodat ik mijn aandacht wat meer kan verdelen. 

Hoi, Degene die vaak op dit forum zijn, weten dat wij in februari een 5 jarige golden hebben moeten laten i slapen  aan chronische nierfalen. Ik ben daar nog steeds kapot van. Vorig jaar hadden we voor haar nog den golden verwelkomt in ons gezin.. ze waren dus met zn tweeen. Toen onze te jonge golden overleed was ik kapot, ben het nog steeds! Ik heb toef gezegd 'ik begin nooit meer aan een hond' de liefde is groot maar het verdriet maakt me kapot. 3 maanden later kwam een puppy op ons pad. En ja hoor, we hebben nu 2 honden. Geen hond op deze wereld kan mijn 5 jarige engel vervangen. 

Het was zwaar, de opvoeding is zwaar, soor post natale.depressie. Maar het is goed gekomen. Ik heb wel al tieners, oudere kids dan van jou. Het huishouden leed er wel onder! Maar nu niet meer. 

Wat ik wel moet vertellem daf wij ongeveer 12 jaar geleden ook een puppy hadden verwelkomd, na een week toch teruggebracht naar de fokker. Mijn kids waren toen ook 6, 5 en 4 jaar jong. Spijt? Ja, gelijk de volgende dag!

Toen we de fokker een halve dag later belden bleek de puppy al herplaatst te zijn. Super stom van ons! We waren onervaren en bang. Nee dit zijn geen smoesjes. Wij zijn stom stom geweest, zo dom! Ik mis die hond nog steeds, ookal heeft hij het goed. 

Mijn advies is, zet door. Breng jouw hondje niet terug. Ik krijg mijn Macho niet terug door jou mijn ervaring te delen, maar echt je krijgt spijt. Breng jouw hondjs niet terug. Dat verdient jouw hond niet. Zet door. Succes!!

Nena dankjewel voor het delen van jouw ervaring! Wat verdrietig om te lezen, maar wel goed voor mij om te weten! Ik herken het bang zijn... Dat ben ik inderdaad ook..  Ik weet zelf ook maar al te goed hoe het is om een dier te moeten missen. Mijn eerste hondje (ik was 12 toen we hem kregen) kwam onder de auto toen hij 8 was (ik dus 20). Ik was erbij en het is een van de meeste heftige ervaringen in mijn leven geweest. Fijn dat er een lieve pup op jullie pad gekomen is ook al zal dat inderdaad nooit jullie golden vervangen!

Gelukkig ging het vandaag met onze pup een stuk beter en ik neig er ook steeds meer naar dat ik enorme spijt ga krijgen als ik haar terugbreng. 

Geniet van de puppytijd. Ik mis het alweer wel. Onze jongste golden is 8 maanden en de oudste is 17 maanden, 2 pubers dus. Plus de 3 puberkids. Het komt goed. Een hond is een geschenk in ieders leven. Wij moeten dat ook voor de hondenkind zijn. Groetjes van mij!