Pup bij oudere hond

Hallo ,ik heb altijd 2 Amerikaanse staffords in huis gehad moeder en zoon.Nu heb ik 23 juli de moeder op 14 jarige leeftijd moeten laten inslapen.Noah haar zoon is nooit alleen geweest word 28 oktober 8 jaar.Hij is als pup gebeten door een loslopende hond dit heeft bij hem een trauma veroorzaakt ik heb hier diverse hulp instanties voor laten komen maar niemand heeft het volledig kunnen oplossen helaas.Hij vind honden buiten helemaal niks .Nu beginnen we te merken dat hij een maatje in huis mist en eenzaam is hij speelt niet wat hij voorheen altijd deed wij willen hem heel graag helpen en denken erover om een pup erbij te zetten omdat ik zeker weet dat een volwassen hond niet gaat werken.De fokker en diverse andere mensen zeggen dat het goed gaat maar ik ben zo bang dat het niet goed gaat tussen hem en een pup.Vind het zo moeilijk om hem zo verdrietig te zien.Zouden jullie het doen of niet?

Hallo, 

Ik zou het zeker doen. Ik heb een hond van 12 en een hond van 14 en sinds twee weken hebben we er een pup bij. Die oude honden worden weer helemaal jong. Het is geweldig om te zien hoe ze met elkaar omgaan. Tegelijkertijd heb ik er ook nog een jong katje bij genomen. Ik ben nooit bang dat iets niet gaat. En meestal gaat het dan ook goed. Meestentijds wordt er hier in heus heel harmonieus gespeeld en dat is een lust voor het oog.

Het is een keuze, ik zelf zou het nooit meer doen, het leeftijdsverschil was hier 9 jaar, ik vind het leeftijdsverschil te groot...je hebt een stafford, wanneer de jonge pup in de puberteit komt en het gaat niet goed, moet je ze apart zetten....en dan zal je ook met uitlaten apart moeten doen...dat je hond nu verdrietig is kan me goed voorstellen, wat meer aandacht geven en leuke dingen met je hond gaan ondernemen, zodat tie thuis ontspannen is en tevreden.

Ik zou nooit een hond nemen voor mijn andere hond. Ik ken ook meerdere mensen die dit deden, zelfs onze honden trainer, waarbij het niet goed ging/gaat. Haar honden leven nu al 4 jaar apart en het gaat nog niet. Ik zou gewoon extra erop uit gaan met je hond en hem afleiden. 

Je neemt een 2e hond voor jezelf. Niet voor je andere hond. Daarbij vermenselijken wij mensen deze situaties heel erg. Natuurlijk gaat een hond zich anders gedragen nu hij alleen is, maar ze denken niet 'oh, had ik nu maar weer een maatje bij me'. Een hond leeft in het moment. 

Buiten dat zou ik er in deze situatie dus nooit een pup bij zetten. Het is maar de gok of het goed blijft gaan als hij ouder is, dingen gaat uit testen, puberen, plaats bepalen etc. Daarbij staan staffords er ook niet om bekend allemansvriendjes te zijn naar andere honden, zeker niet omdat hij buiten al zo reageert, na verschillende hulp instanties. Pups nemen heel veel over van de andere hond. Dat zou dus al betekenen dat je vanaf het moment dat je de pup in huis hebt alle wandelingen apart te doen, tenzij je met 2 uitvallende honden wil wandelen. 

Gun je hond dus gewoon wat tijd. Hij went er wel aan om alleen te zijn en vaak vinden ze dat helemaal prima. 

Ik denk dat Noah zijn moeder mist en die kun je hem niet teruggeven....

Probeer het leven weer wat leuker voor hem te maken, speel en knuffel wat vaker met hem.

Heeft hij geen vriend of vriendinnetje in de buurt, waarmee je samen zou kunnen gaan wandelen?

Nee zoals ik schreef heeft Noah niets met andere honden hij is gebeten toen hij pup was en sindsdien heeft hij er niets meer mee.En buiten heeft hij nergens last van hij rent snuffelt enz enz.Maar binnen mist hij een maatje om bij te liggen gek te doen noem maar op.Al die dingen zoals knuffelen extra aandacht en wandelen lijken niet voldoende voor hem hij mist gewoon een maatje.

Wilma heel gauw denken we dat de achtergebleven hond iets mist, een maatje, maar dat ben jij nu...en wat je beschrijft dat Noah niets met anderen honden heeft, geen andere hond bij zetten ook geen pup, die komt in de puberteit en dat vraagt om moeilijkheden dan.....ga eens wat anders doen met Noah dan dat je altijd doet zodat als ze thuis komt tevreden is....ga buiten iets leuks doen of ga wandelen met een bekende hond van je vrienden of vriendin....zodat tie lekker tevreden thuis komt..

Heel andere situatie en toch gelijk.

Vorig jaar heb ik mijn  kat in laten slapen de kat en Diki mijn hondje die waren onafscheidelijk.

Ik heb ook gedacht wat sneu, zeker als ze buiten een rode kat zag en die helemaal na keek  zeker als ik haar opeens met een kat op straat uitgebreid zag snuffelen en de kat likken. (mazzel dat die kat niet uithaalde).,ook denk ik  aan een andere kat na zo,n kattenontmoeting buiten en  ik Diki naar binnen zie rennen en ,meteen naar het plekje loopt waar het voerbakje van de kat stond. Gewoonte gedrag dat boven kwam.

Kortom ja, ze mist de kat, maar als ze er niet mee geconfronteerd wordt, dan merk ik  nu verder niet veel meer aan haar.

We zijn nu een jaar verder.

Ik had het niet voor mogelijk gehouden maar diki is nog meer op mij gericht, nog meer bij mij.  Als ik weer een kat had genomen, had ik het voor de hond gedaan. Dat is natuurlijk niet slim, wie zegt dat er weer zo,n band ontstaat?

Weet ook dat de hond jouw verdriet aanvoelt, de stemming in huis is anders, misschien wat gedrukt, dat werkt allemaal mee. Als jij weer vrolijk gaat doen, spelletjes met je hond gaat doen,  lekker een eind wandelen, en niet meegaat als hij zielig zit te kijken, dan komt dit helemaal goed. Want als hij zielig kijkt en jij denkt maar ach...zie je wel....voel jij je verdriet voor de overleden hond ook weer heel erg, en dat pakt de hond weer feilloos op. 

Enne helemaal mee eens, je hond valt uit, een pup of een herplaatser pikt dit meteen op en denkt, dat gedrag hoort dus zo. Dus altijd apart uitlaten, dat betekent ook als je ziek bent, of als het slecht weer is, als er visite is, voor je naar bed gaat, voor je naar je werk gaat enzv.. Anders heb je twee honden die uitvallen, die elkaar ook nog eens aanvullen, tel uit je winst.

Heel veel sterkte met verwerking. Dat duurt lang.,

Ik denk dat jij vooral een tweede hond mist.. honden kunnen zich zo snel herstellen, en leven in het hier en nu. Zeker een hond die niets om andere honden geeft en na 1 keer gebeten te zijn als pup meteen al zo'n heftig trauma heeft opgelopen, lijkt mij niet stabiel genoeg om een tweede hond in huis te halen. Maar, als jij voelt dat jij het moet doen, maakt ons advies vrij weinig uit denk ik. 

Nou neem van mij aan dat ik dacht om een tweede hond te nemen voor hem maar niet voor mezelf ik dacht dat ik hem zo kon helpen vandaar ook mijn vraag hier of dit voor HEM goed zou zijn

Nee. Hoogstwaarschijnlijk niet. 

Hier is mijn oudje helemaal opgebloeid toen de pup kwam. Ze is helemaal dol op hem en ik vond ook een groot voordeel dat mijn jongste door haar voorzichtig heeft leren spelen. Twee jong honden spelen vaak lomp en dagen elkaar voortdurend uit. Hier geen last aan. Mijn oudje speelt even kort en gaat daarna heerlijk dutten. De pup pakte dat ritme mee op.  Nadelen zijn er natuurlijk ook. Ze hebben andere behoeftes waardoor ik veel apart doe. Maar ik denk dat ik dat sowieso wel had gedaan. Maar ook ik vind dat je vooral zelf weer twee honden moet willen. 

Dat je hond zijn moeder mist, waar ie zijn hele leven mee heeft samengeleefd, wil nog niet zeggen dat ie blij zou zijn met een nieuwe pup.

Dus bekijk hoe het zou zijn als je er een tweede hond bijneemt en de honden elkaar niet graag hebben. Zie je die situatie zitten, kan je dat managen en daar vrede mee nemen?

Of is het vooral dat je wenst terug te keren in het verleden en je hoopt dat het opnieuw hetzelfde zou zijn...

Dus weeg die dingen tegen elkaar af. Als ze dikke maatjes worden, is er uiteraard geen enkel probleem. Maar als ze elkaar niet moeten en je ze gescheiden moet houden, is het verlangen naar een tweede hond dan nog even groot?

Ik denk dat je daar je buikgevoel wat moet volgen.

Zou de tweede hond ook een stafford worden, of ander ras?

Ik ben het helemaal met Klara eens. De enige en beste  oplossing voor jou en je hond. Succes

Ik ben het helemaal met Klara eens. De enige en beste  oplossing voor jou en je hond. Succes

Ik ben het helemaal met Klara eens. De enige en beste  oplossing voor jou en je hond. Succes

sorry ik duwde verkeerd ja de tweede hond zou dan ook een stafford ik heb altijd staffords gehad al bijna 17 jaar.

elsa mistte momo ook enorm was down kreeg verlatingsangst en wilde alleen nog maar bij mij zijn niemand en niets anders was goed genoeg

voor mezelf en niet voor elsa heb ik er een pup bij genomen en wat denk je elsa stond die pup gewoon naar het leven terwijl ze altijd zo lief was voor pups op de hondenschool en tijdens wandelingen maar thuis no way dacht ze blijkbaar

met hulp van een vriendin die deze situatie ook had meegemaakt heb ik ze aan elkaar leren wennen en nu anna een half jaar oud is is het eindelijk goed tussen die twee en ja nu vindt elsa het wel leuk maar de maanden hiervoor had ze die rot pup het liefst even te hard in de nek gebeten

Ik denk dat dat echt nog dubbel risico is.

Aangezien ik geen kenner ben van het ras, durf ik me er niet te fel over uitspreken.
Maar ik begrijp heel goed de tweestrijd waar je inzit.
En ik geloof heel zeker ook dat je echt die 2e hond zou nemen voor je andere hond.
Je wil het verdriet van je hond wegnemen hè. Dat begrijp ik wel heel goed.
Het kan gewoon 2 kanten op. Ik vrees dat niemand je zal kunnen voorspellen hoe dit gaat uitdraaien.
Als je zeker wil zijn dat er geen gevechten van komen, is het best geen 2e te nemen.
In het andere geval kan je hond misschien heel gelukkig worden met terug een maatje er bij of het loopt mis en dan moet je de andere wegdoen of ze altijd gescheiden houden.
Het kan ook zijn dat hij terug gelukkig wordt als hij alleen blijft ook.
Zo een moeilijke keuze hè.

Het is zo verschrikkelijk moeilijk ik weeg maar iedere keer opnieuw af en af en af .Je wilt je maatje helpen maar wat is wijsheid ik heb het ras al zo lang maar ook ik kan niet voorspellen hoe het gaat uitpakken.

Ik versta je heel goed.
Van 23 juli is hij nu alleen hè. Dat is wel nog kort denk ik om echt te weten of hij alleen verder kan.
Mijn hond is overleden op 13 mei. En ik zie aan mijn kat ook nu nog dat die de hond mist.
Ik zit ook heel de tijd in de twijfel van doe ik er goed aan een nieuwe hond te nemen. (Hoewel die plannen er zijn.)

Maar ik weet ook wel heel goed dat de kat "die hond" mist. Daarnaast is ze volgens mij ook wel eenzaam. Maar ik vrees ook wel als hier een nieuwe hond (pup) komt dat dat - zeker in het begin - moeilijk gaat zijn. En dat ze misschien wel zal denken (voor zo ver ze kan denken) van "dan was ik misschien beter alleen, breng die terug".
Ja dit verhaaltje gewoon om te zeggen dat ik dat getwijfel wel heel goed begrijp. Wat is wijsheid. Ik zou persoonlijk nog enkele maandjes afwachten of je hond toch niet zijn draai vindt als enige hond.

1x was voldoende.

Ja ik zou zeer zeker niet nu meteen eraan beginnen maar ik ga zeker nog een tijd wachten zodat Noah zijn draai op zijn gemak terug kan vinden,en zelf heb ik ook nog veel verdriet

Ik denk dat je het veel te simpel bekijkt. Want rouw is wel degelijk aanwezig in andere zoogdieren als alleen mensen, dit is aangetoond. Iedereen kent het voorbeeld van een rouwende olifant.

Terug naar onze honden; rouw is wel degelijk ook opgenomen in het Emotionele systeem van Panksepp. Je hebt het ook snel over vermenselijken, maar dat vind ik zo'n enorme dooddoener. Alsof mensen zo anders en bijzonder zijn.

Je Impliceert dat honden die emoties niet kunnen ervaren zoals wij dat doen, of korter ofzo, maar de gedragswetenschappen zeggen toch echt iets anders. Een hond leeft veel in het nu (tot zover wij nu weten vanuit de wetenschap), maar het blijkt dus niet altijd. Zo kan een hond een voorspelling doen dat jij weer terugkomt ('lekker slapen, baas komt weer terug thuis'). Deze voorspelling zou niet kunnen als een hond alleen maar in het nu zou leven. Een vorm van rouw wordt ook geactiveerd bij verlatingsangst, alleen komt deze tot uiting als paniek, maar dit komt voort uit het dezelfde Emotionele systeem. (Het wordt ook vaak aangeduid als panic/grief door Panksepp).

Kortom, honden ervaren volgens de gedragswetenschappen wel degelijk Rouw zoals wij dat kennen.

Een hond in rouw kan ook herstellen zoals je een mens zou helpen. Rust als ze daar behoefte aan hebben, maar ook zeker weer leuke dingen gaan doen en ze de tijd geven om te herstellen. Een andere hond kan dit proces zelfs verstoren. 

Even terug on-topic: een hond puur voor je andere hond? Nee, niet doen. Een hond nemen omdat je denkt dat je eigen hond een maatje mist en zelf zie je het ook zitten; dan kan het een optie zijn.

Ik zou wel goed bekijken of je hond wel geschikt is voor een wildvreemde hond in zijn huis. Zoals eerder aangegeven heeft hij zijn moeder verloren, een maatje die er altijd is geweest. En die kan je niet terug geven.

Ik zeg ook nergens dat rouw niet aanwezig is bij honden. Ik weet namelijk echt wel dat dit het geval is. Wat ik ook weet, is dat honden in het moment leven. Ja, ze weten dat er iets anders is en dat er iets mist , en met veranderingen gaat de gemiddelde honden niet goed om, maar ze denken niet: was mijn moeder er nu nog maar. En dat is wel hoe TS beschrijft hoe de hond zich voelt. Een nieuwe hond, gaat dat gedrag niet perse meteen weg nemen, en de kans is ook aanwezig dat de hond helemaal niet zit te wachten op een nieuwe drukke pup.

Verder is dat hele stuk wat je hier boven beschrijft leuk, maar ik wist dat al. Sterker nog, ik heb volgens mij precies hetzelfde wetenschappelijke artikel gelezen.  Toch blijft ik van mening dat het een zeer stomme zet zou zijn een hond te kopen vóór je andere hond. Alsof je een bal voor hem koopt. 

Ik snap het dilemma,heb er ook voor gestaan....Vigo wilde buiten van geen enkele hond weten,Tosca was zijn alles,heb geen pup genomen omdat ik niet wilde dat die het slechte gedrag van Vigo zou overnemen.

Het is zo dat onze honden aanvoelen dat we verdrietig zijn,daardoor lijken ze ook sip,staffordjes zijn gevoelig.

Bij Vigo ging de scherpte ervan af,hij was altijd zo scherp omdat hij niet wilde dat er een hond bij Tosca kwam.

Ik heb nog fijne jaren met hem beleefd en toen hij slecht kon lopen,was ik blij dat ik maar 1 hond had die ik alle aandacht kon geven en korte wandelrondjes. Moet er niet aan denken dat er hier nu nog zo een wildebras in huis had gelopen.

Vigo bleef dus alleen wat heeft hij op een gegeven moment genoten,het rijk alleen,alle aandacht van de baasjes.

Zelf bleef ik Tosca missen,het duo was niet meer compleet maar dat was meer mijn gevoel.

Maar dat is dus het punt. Rouw is iets dat iets of iemand alleen kan ervaren als je een besef hebt van verleden, heden en toekomst. Daarom haalde ik het voorbeeld van verlatingsangst ook erbij. 

Rouw is iets verloren te heben, dat je in het verleden had, en niet meer terugkomt in de toekomst. Dat kun je niet beseffen als je louter in het heden leeft. 

Dusja, ze kunnen wel degelijk die specifieke ene persoon/maatje missen. Dat ze niet perse beseffen dat het zijn moeder is, oké. Maar wel een individu die er altijd geweest is, vriendelijk was en niet meer terugkomt. 

Dat een pup hierbij zetten niet altijd een goed idee is, heb ik inderdaad ook aangehaald.

Ik had 3 Afghanen en toen de laatste overbleef was hij 8 jaar oud. Sinds een half jaar hebben wij er een jonge pup bij. Sinds twee weken slapen ze op dezelfde bank maar dan houdt het ook wel op. Hij wilt echt niets van haar hebben en corrigeert haar bijna dagelijks. Ze is gewoon te druk voor hem en zij weet niet van ophouden. In de toekomst zal ik de combinatie jonge pup en oudere hond dus niet meer maken.