waarom toch dat schuld gevoel.

Ik lees zo nu en dan jullie verhalen en het verlies van jullie dierbare hondjes.
En dan kom ik toch heel vaak tegen dat we zo een schuld gevoel hebben en de vraag heb ik de goede keus genomen???
Ook ik had dat vorig jaar, en ik heb er toch een hele tijd mee gelopen met dat schuld gevoel, bijna of ik mijn hond had vermoord zeg maar, ze kon niet meer ze was gewoon op 14 jaar at niet meer, maar toch dat schuld gevoel pfff.... hoe gingen jullie daar verder mee om?
het heeft bij mij toch een tijdje geduurd.
Ik heb nog wel vijf honden en ik weet het zal me toch nog een paar keer voor komen dat ik die keus moet maken, hoop toch net als met mijn jack russeltje toen dat ik hun dan toch dood vind in de woonkamer, ze lag net of ze sliep en mij niet hoorde en liep naar haar toe en aaide haar en toen voelde ze koud, toen wist ik genoeg ze was er niet meer, oke je bent er ook kapot van, maar als ik mocht kiezen dan liever op die manier, dan dat je je hondje echt weg moet brengen

Je wil denk ik het gevoel hebben dat je er alles aan hebt gedaan. En ook het gevoel van het nog niet willen missen van je maatje. Mijn moeder heeft een nachtmerrie gekregen toen ze onze eerste hond had laten inslapen. In de nachtmerrie was onze hond heel boos op haar omdat ze haar had laten inslapen. Mijn moeder voelde zich ook schuldig, maar ook schuldig omdat ze de hond waarschijnlijk nog iets te lang heeft laten doorlopen. In je verdriet kun je allerlei 'rare' dingen denken waardoor je jezelf een schuldgevoel aanpraat. Het is dan wel fijn dat je door anderen wordt bevestigd dat je de juiste beslissing hebt gemaakt.

Hoi,

Ik denk zelf dat het schuldgevoel logisch is. Je beslist tenslotte over het leven van een voor jouw dierbaar iemand. Je blijft dan altijd met de vraag lopen, heb ik het wel juist gedaan?? Had ik niet beter kunnen wachten?? Ik zelf heb het 2 jaar geleden meegemaakt met mijn Buster. Echt alles aan gedaan (eigenlijk veel te veel). Ik hoopte telkens dat ik hem een keer dood in zijn mandje zou aantreffen, omdat ik simpelweg bang was het niet aan te kunnen om hem in te laten slapen. Ik heb hem op late leeftijd nog laten opereren en zag hem na die operatie met de dag aftakelen. Vreselijk om te zien en van dichtbij mee te maken. Dagen heb ik samen met hem op de bank gezeten, met de vraag wat hij zelf zou willen...Ik kreeg natuurlijk geen antwoord. Mensen spraken mij aan dat ze het zielig vonden voor Buster. Ik zag dat op dat moment niet, omdat hij toch zijn goede dagen ertussen had zitten en ik niet klaar was voor die stap. Toen hij weer een attackje kreeg, wist ik dat ik hem nu zijn rust moest geven. Ik mocht niet langer egoïstisch zijn. Ik was er klaar voor (dacht ik)Ik heb hem bijgestaan in zijn laatste lange reis, maar toen het over was....had ik enorme spijt en ik voelde me ontzettend schuldig! Kon ik het maar terugdraaien, ondanks dat ik goed wist dat dit beter was voor Buster....Ik zelf ben nog steeds van mening dat het komt doordat je beslist over iemand anders zijn leven. Een leven waar je liefde voor kent! Als ik nu achteraf ga kijken, dan voel ik me soms schuldig dat ik hem nog heb laten opereren. In mijn ogen geeft het gewoon aan hoe dierbaar Buster voor mij was en nog steeds is....Nu na 2 jaar, mis ik hem nog steeds bijna dagelijks! Iedereen gaat toch op zijn eigen manier met het verdriet en het verwerken om....De één kan het wat sneller dan de ander.

Groetjes Monique

Ik heb een paar keer een katje weg moeten brengen om in te slapen (hondjes gelukkig nog niet) en je voelt je inderdaad schuldig.

Ik denk dat dat komt omdat je toch een leven beeindigt. Maar diep in je hart weet je dat je het met de beste bedoelingen gedaan hebt en dat er geen andere oplossing was.

Mijn moeder zegt altijd; "Het is een voorrecht van een dier", en zo moet je het denk ik ook zien. Je bespaart je lieveling veel pijn en ellende. Dat is toch de enige reden waarom je voor inslapen kiest?

Je wilt hem/haar liever bij je houden, maar dat is eigenlijk egoistisch, want voor wie wil je dat? Voor jezelf toch..

Ik herken dat schuldgevoel....


Ik heb dat nu nog...
Ik voel me zelfs soms schuldig dat we nu Guus hebben...want Moortje was pas 9 maanden toen we ze in moesten laten slapen
Moortje is pas 3 maanden dood en het voelt nog altijd kl*** maar aan de andere kant was er eigenlijk geen keuze meer...enne hebben we daarom haar uit haar lijden gehaald en ws een hoop ellende bespaard. Missen doe ik haar heel erg

ik had dat bij mijn rottweiler ook,voelde me zoooo schuldig,en twijfelde of ik de goede keus had gemaakt,tot.......ik van mijn dierenarts een kaartje kreeg,met daarin:"heel veel sterkte in deze moeilijke tijd,je hebt de goede beslissing genomen."

het was of er een last van me afviel,zoveel effect had die ene zin,dat hij zijn goedkeuring gaf.

.. Wat verdrietig. Heb ik ook meegemaakt met mijn poes, die was 18. Die is lekker op dr plekje ingeslapen. Bram is nog heel jong, dus ik hoop 't voorlopig nog niet mee te maken!

Indderdaad je weet dat je het goed doet want je wilt je schatje alle pijn besparen, en toch ... dat rot gevoel... voelde me zo strafbaar...maar ze was 14 jaar, had als pup al,maar toen niet meer willen eten viel omals andere honden tegen haar aan liepen tja wat moet je dan..haar toch der rust geven... maar het blijft een rot keus...
Toch goed dat je hier er zo over kan hebben THX..

Schuldgevoel, ik zit hier weer te bleiten.
Ook wij hebben van 3 vrienden en de dierenarts bevestigig gekregen dat we Baloe beter lieten inslapen. Zij zijn zelfs meegegaan met ons tot bij de DA om ons hierin te steunen.
En toch, heb ik twijfels. Was er toch geen waterkansje ...
Als ik dit, of als ik dat. Man,man vergeten kan ik het nooit, mijn lieve vriend Baloe. Waarom ??

het simpelste antwoord weet je zelf,meid:omdat het tijd was,en je je lieve vriendje niet wilde laten lijden.

@sandra,die laatste zin van je openingsbericht klopt voor mij persoonlijk niet.ik heb liever dat ze in mijn armen sterven,dan helemaal alleen.

Een schuld gevoel, vreselijk. ik heb er al bijna 5mnd last van, het is bijna erger dan mijn verdriet.
Onze hond was pas 3jaar, super gezond, en vreselijk lief. Maar hij had een heel ander probleem, en ik k0n er niet meer tegen om zo'n lieve hond, geestelijk een vrak te zien worden.Hij had geen leven meer.
Maar ik heb nog steeds spijt, en missen doe ik hem vreselijk.
En ook al hebben we nu een pup, je verdriet word er niet minder van, want had me andere hond nog het liefst 10 jaar bij me gehouden.

@ karin.
Tis niet niks dat ik mijn jack russeltje dood vond in de woonkamer op mijn vakantiehuis adres, ze leed aan epaleptie en ik denk dat ze die nacht erin is gebleven, volgens de DA daarzo heeft ze er weinig van mee gekregen en verder niet geleden, natuurlijk was ik er kapot van haar zo te vinden,Het ging me niet in mijn koude kleren zitten
Maar mijn andere hond kon niet meer, was op, dan bel je de DA en maakt een afspraak, dan zit je naar de klok te staren en af te tellen, DAT ja DAT vond ik het ergste, nog twee uurtjes, nog een uurtje, pfff...,en dan daarheen rijden met je beestje die niets weet wat er gaat gebeuren, had de radio bewust uit gedaan want ik wil geen herinnering van een liedje, dat ik haar op dat moment weg bracht.
Oke je begeleid zo een beesje, aait haar tijdens het in slaap vallen spreekt lieve woordjes, en dan de laatste adem....
Voor mij voelde dat erg rot.
En dat wilde ik kwijt, mijn jack russeltje, was er gewoon ineens niet meer het was niet leuk haar zo ineens dood te vinden,je hebt niet echt afscheid genomen maar de DA vertelde dat mijn hondje het zelf niets van voelde,en daar heb ik vrede mee ze lig ook gewoon daar begraven in het tuintje van mijn vakantie woning.

verschrikkelijk voor je echt.ik denk dat het erger is als je zo een beest dood vind dan dat het je armen sterf.mijn jazzy is nog maar 11 weken oud en ik hoop echt dat ik hem nog lang bij me mag hebben.maar ik vind het allemaal heel verdrietig voor de mensen die hun hond moeten wegbrengen.veel sterkte

groetjes noor en jazzy

dat is ook voor iedereen persoonlijk.veel mensen geven hun dier mee aan de dierenambulance omdat ze het niet aan kunnen om erbij te zijn.ik ben van mening dat je dat aan je dier verplicht bent,maar dat is alleen MIJN mening.

Sorry maar als je trouwe viervoetter zijn laatste spuitje krijgt is het minste wat je kan doen om hem bij te staan na al die trouwe jaren van liefde.

Vind dat je hem anders behoorlijk in de steek laat.

Ik was er ook bij toen ik mijn 14 jarig hondje weg ging brengen hoor, dat ben ik ook verplicht, zou er ook niet aan denken haar alleen weg te geven aan de dieren ambulance.
Zo een beestje ben je haar steun.
tis moeilijk het los te laten. haar te laten gaan.

dat blijft helaas altijd zo,maar je wilt ze ook onnodige pijn besparen.al de dieren die ik verloren heb,zijn op mijn schoot ingeslapen.dat vind ik het fijnst,omdat je dan bij leven nog afscheid kunt nemen.dat is voor mij heel belangrijk,dat ik alles nog gezegd heb wat ik nodig vind.vaak schrijf ik daarna een gedicht om het te verwerken.
ik moet wel zeggen,toen ik siba(14) in liet slapen,had ik daar minder moeite mee dan toen ik wanda(9)moest laten gaan.die vond ik nog te jong,en ik twijfelde zo of ik het wel goed deed.de da wilde haar nog spuiten geven om haar een paar dagen op te laten leven,zodat ik meer bedenktijd had,maar dat wilde ik niet,vond dat egoistisch.ik zit nu alweer te janken,en het is ruim 3 jaar geleden,maar het doet nog steeds zo'n pijn.....

Geweldig leuk hondje nora.
Ik denk en ik spreek nu voor mezelf dat ik veel
liever had dat de hond bij mij thuis zou sterven,
zonder dat we hem zouden moeten laten euthaniseren,
dus dat hij zo zou inslapen, dan dat ik de beslissing zou moeten nemen hem het spuitje op een bepaald moment te geven.
Dat ik de verantwoordelijkheid zou moeten nemen.
Ik zou dat niet kunnen, maar ik zou hem nooit in de steek laten, hoe erg het ook zou zijn.
Ik denk dat de meeste bazen hopen dat de hond "gewoon"
sterft en niet via een spuitje.
Mijn over/overbuurvrouw ging in de morgen werken, toen
ze rond 12.00 uur thuis kwam, was haar labrador stervende, haar man werd gebeld, de kinderen en hij stierf in hun bijzijn, terwijl ze hem telkens zeiden, dat het goed was dat hij ging. Oud en versleten.
Mijn tranen lopen nu weer over mijn wangen, omdat
ik hem goed gekend heb.
Heeft een goed leven gehad.
Wat zijn vrouwtje mij zei, ik vind het vreselijk dat hij dood is, vreselijk want ik slaap heel slecht, maar ik had helemaal niet meer geslapen
als we hem weg hadden moeten brengen of hem thuis
een spuitje hadden laten geven.
Het was net of Luca en Romeo wisten dat hij er niet meer was, want omdat zij zich anders gedroegen aan de poort wist ik intuitief dat hij dood was.
Ik vind de bazen die hun hond uit zijn of haar lijden
verlossen, sterke mensen, liefdevolle mensen.
Want je wilt toch het beste voor je maatje.
Ik heb drie weken beneden geslapen omdat Luca al die
tijd stervende was en ik weet hoe het voelt, de angst
dat hij dood ging. De doodbloedende Luca, die telkens
opstond, niet opgaf, ik krijg er gewoon hoofdpijn van.
Die bikkel die toch overleefde.

begrijp wel wat je bedoel ook wij hebben onze mechelaar moeten inslapen ze is maar 7jaar geworden omdat zij kanker had hebben wij ook de beslissing voor haar genomen en operatie was geen optie meer en dan als we dat wel hadden gedaan had ze er meschien ook niet meer goed gekomen want ze had ook hart klachten missen haar nog elke dag hebbeb wel vlug daarnaar weer en hond erbij genomen uit het asiel waar we heel blij mee zijn veel sterkte in je hart blijf ze bij je heb een mooie foto met het volgende gedicht gemaakt.

Dierenliefde is een wonder.
Deze vriendschap was bijzonder.
Je was een trouwe kameraad.
Die zijn sporen achterlaat

gr emma en wijnand

pffff... nu krijg ik de tranen,,,mooi gedicht Emma.
Wat zijn je maatjes toch dierbaar, ik denk ook dat het komt omdat ze je niet oordelen, ze gaan voor je door dik en dun, ze begroeten je als je thuis komt , krijgt een lik als je verdrietig bent, ben blij met de vijf die ik nog heb, kan niet zonder mijn maatjes.
En vind het lief dat jullie toch over jullie ervaring mee praten.

schuldgevoel....ik heb er ook nog steeds las van...iid,net of je je eigen vermoord...het kon niet anders.onze bordeaux-dog was nog zo vrolijk ondanks de pijn.de hele achterkant deed het gewoon niet meer er de DA kon er niks meer aan doen.de medicijnen deden hun werk ook niet meer naar behoren.

we zijn met het gezin naar de DA gegaan en ze is eerst in slaapgevallen met haar kop bij mijn dochter op schoot.het leek net of ze het voelde...en dan die ogen.als ik dit nu op schrijf krijg ik weer een vol gevoel...
ik vond het vreselijk om mee te maken.
heb daarna nog een paar keer met de DA gebeld.

de urn werd netjes thuisbezorgd door de dieren aambulance...daar sta je dan met een tasje in je hand

ik denk dat het gevoel nooit helemaal weg gaat.zo van,wie ben ik om dat te beslissen...

tja.tranen in mn ogen als ik deze verhalen lees, ik weet dat ik heel veel geluk heb gehad, mn lieve Beer, kruising labrador/border heb ik op 1 september in moeten laten slapen op 19 jarige leeftijd, nu denk ik, wat n bofkont dat ik 19 jaar van hem heb mogen genieten, en de beslissing die ik heb moeten maken voor m was moeilijk maar zoals het bekende gedicht ook zeg, mag je na zoveel liefde te hebben gehad van n dier egoistisch zijn ?? naar mijn mening niet, Beer wist dat gelukkig, hij kreeg zn eerste spuitje liep zo goed en zo kwaad t ging naar zn mandje ging leggen lag zn kopje neer en was weg, ach als ik er nu nog aan denk.............19 jaar was ik toen ik m kocht, hij is 19 jaar en 19 dagen geworden en gestorven op 01-09-2009 hoe bizar die cijfertjes, k was er kapot van maar heb er ook vrede mee, hij heeft n mooi leven gehad en ik met hem, helaas is t hoofdstuk nu uit maar voor altijd in mn hart.........op 28 september heb ik een gedenkteken voor hem gemaakt van goud, kristal en zn as, op die dag is mn nieuwe pup, Boya geboren, in haar leeft Beer een beetje voort, ik heb altijd gezegt nee t eerste jaar neem ik geen hond meer, maar weet je t is niet alleen t gemis van je maatje t is ook t gemis van een hond om je heen en dat gemis wordt door n nieuw maatje aanzienlijk verzacht, soms als ik alleen ben met Boya en ze haalt dingen uit waarmee ik geen raad weet vraag ik Beer om me te helpen, klinkt stom maar ik heb er vertrouwen in dat hij doet wat hij kan want in 4 weken heb ik mn Boya al redelijk op de rails ondanks vele startprobleempjes, dus bij deze, bedankt lieve Beer voor 19 mooie jaren en voor het feit dat je me nooit mee los laat xxx

Ik merk dat het schuldgevoel verandert. Eerst wist ik zeker dat ik het goede gedaan had. Toen ging ik twijfelen. Het is nu 6 maanden later, en sinds kort weet ik dat het echt niet ging. Als ik zie hoe Dobby op zijn poten staat, hoe die makkelijk kan gaan zitten om te poepen. Hoe Dobby zijn poot optilt om te plassen, dan zie ik nu dat Chico gewoon niet meer kon. Dat Chico pijn had. Soms meer, soms minder, maar op het eind gewoon te veel pijn, dwars door de pijnstiller heen.

Een hond die anders gaat lopen en bewegen door de hernia en artrose dat gaat zo langzaam, dat zie je zowat niet. Pas als je weer dagelijks bij een gezonde hond bent zie je het verschil. Oh, Chico heeft jaren nog lol gehad in zijn leven. Ook al had hij waarschijnlijk af en toe pijn.

Maar wij zeiden bij de dierenarts dat het naar verhouding goed ging bij de dierenarts, dat hij buiten helemaal niet meer kon lopen zonder band onder zijn buik. De dierenarts zei toen dat hoe hij bewoog echt niet goed was. Je hele perspectief was verandert. Nu ik Dobby zie, weet ik dat ik het goed heb gedaan. Chico had geen lol meer in het leven, en ja dat heb ik nog een paar dagen aangezien om te kijken of het geen dipje was. Maar het werd slechter en toen heb ik hem erger bespaard.

Hoe moeilijk de beslissing ook is, als je lieve hondje geen lol meer in het leven heeft, moet je hem/haar redden. Dat is je taak als goed baasje en het bewijs van je eindeloze liefde voor je beestje.

altijd blijft het moeilijk om je hond naar de ander zijde te helpen, zelf kan de hond dat meestal niet, of het moet onder onverdraagelijk lijden zijn, dat willen wij onze vrienden niet aandoen, dus helpen wij daar mee.

niemand laat zijn hond zomaar gaan, niemand, het is een grote verantwoording die je op je neemt om je hond daar naar toe te begeleiden, meestal zien we het aankomen, en tob je dagen weken of zelfs nog langer wat te doen.

kijk altijd naar je hond, als het echt niet meer gaat, zal je hond je daar dankbaar voor zijn, dat je geholpen hebt, het verdriet is zo groot, maar heus dat slijt, de herinnering blijft en de pijn komt op de achtergrond.

en heus je hond kijkt over je schouder heen, en zou je heel graag willen vertellen dat je het goed gedaan hebt.

Ben het met jullie eens... hoe moeilijk het ook is... je hond is je dankbaar. Vorig jaar nog tranen met tuiten gehuild toen ik één van mijn liefies moest laten inslapen. Als een dier zich ellendig voelt en het alleen bergafwaarts gaat, bespaar je hem alleen ellende en ontneem je dus geen geluk.

Ik heb mijn hond niet moeten laten inslapen, maar toch zat (zit) ik met een enorm schuldgevoel. Was er iets wat ik anders had kunnen doen? Heb ik iets over het oog gezien waardoor ze er nu niet meer is? Vragen die voor altijd onbeantwoord zullen blijven en waar ik me schuldig voor zal blijven voelen. Ook al is dit het leven en zegt de DA van...je had niets kunnen doen. Ze heeft een infarct gehad en was onvermijdelijk. Toch...misschien had ik haar op hare leeftijd wel haar hart moeten laten nakijken of het in orde was, maar ze mankeerde niets en dan denk je...een hond van 8.5 jaar die nog nooit ziek geweest is...waarom onderzoeken laten doen hé.

Binnenkort gaat het schuldgevoel me weer overspoelen. Het overspoelt me nu al. Ik ga een jonge hond moeten laten inslapen en het doet me nu al zo ontzettend veel pijn en eens het zover is, gaat het nog erger worden. Hoe ik ermee om ga moeten gaan? Geen idee. Diep binnenin weet ik dat ik alles gedaan heb om dit te voorkomen, maar soms is het gewoon zo zeker? Ik weet het niet. Het leven is gewoon soms zoooooo oneerlijk.

tis waar,,,, Wij hoeven een hond niet te laten lijden, tis onze taak om het dier een waardig bestaan te geven maar ook een waardige dood, maar je blijft toch denken had ik nog dit kunnen doen of dat moeten doen.
Als je hondje op een leeftijd zit dat je het kan verwachten en je steld je erop in is het toch nog altijd verdomd moeilijk je lieverd los te laten, je wilde nog zoveel met haar/hem samen dingen doen, en dan de thuis komst...geen hond die meer tegen je aan springt van blijdschap, die met zijn speeltje komt, zo van kom laten we lol maken...
mijn gedachten blijven bij mijn overleden hondjes, en op hun verjaardag brand ik nog steeds een kaarsje...
En nu mijn Spaanse hondjes die zoveel ellende hadden mee gemaakt, geef ik hun zoveel blijdschap, dat ze als ze mochten gaan naar de regenboog, ze toch nog een mooi leven hebben gehad, gevoeld dat er ook lieve aardige mensen zijn die hun leren wat liefde is.

Ook ik had precies datzelfde gevoel wat jij hebt. Na 18 en een half jaar heb ik ook mijn hondje in moeten laten slapen. Hij was ook inderdaad op. Net als jou hondje. Hij at nog wel, dat was zijn lust en zijn leven, maar dat was dat ook het enige. Heel veel twijfels of ik 'm wel of niet moest in laten slapen. Steeds maar denken dat dat het beste voor hem zou moeten zijn. Maar ondertussen steeds het gevoel hebben dat ik zijn leven ontnam. Hetgeen waar hij nog zoveel plezier in had, ontnemen. Dus inderdaad kreeg ik ook het gevoel dat ik 'm min of meer vermoord had. Het is 2 maanden geleden ongeveer dat mijn Frietje is ingeslapen, maar dat gevoel heb ik nog steeds. Gevoel van twijfel en dan ook weer dat verdriet wat ermee gepaard gaat. Het is heel hard maar uiteindelijk toch het beste voor je allerliefste. Je moet op zulke momenten maar niet daaraan denken, maar denken aan dat ze nu de rust hebben die ze verdienen. We hebben dit uit liefde gedaan voor hun.