Wanneer is het genoeg?

Remy is nu 14 jaar, tot aan 2 weken geleden liep hij ons er nog uit. Blafte bij elke boxer, rende nog lekker mee, en speelde met Yeti van 16 weken. 
Wij wonen 3 hoog, en zonder lift, dus hij moet wel lopen. Hij weegt 20 kilo, dus even naar boven tillen gaat moeilijk. 

Naar boven gaan wilt hij echt niet meer, naar beneden liever ook niet, maar omdat het perse moet. 
Nu wankelt hij op zijn benen nadat hij opstaat, hij 'zig zagt' met zijn achterpoten, en zijn achterkant is gewoon niet meer naar hoe het is. 
Als we naar de dierenarts gaan, laten we eerlijk zijn, hij is 14. We weten wat er gezegd gaat worden. Foto's op die leeftijd, is dat het nog wel waard? Vanaf word het niet meer hond vriendelijk? 

Wanneer hij echt neer valt? Wanneer hij gaat zitten op de trap en bedenkt 'bekijk het maar.' ? 
Morgen maken we beslissing, naar de dierenarts, hoeveel willen we nog doen? 

Wat zou het verdomd handig zijn als ze konden praten ...

Sterkte , infeite denk ik dat jullie zelf ook al een beslissing hebben genomen. Volgens mij de enige goede. 
Genoeg is genoeg. Als hij en jullie samen , kunnen terugkijken op een mooie leven, dan stopt het ooit hier? 
Veel moed en blijf er zeker bij tot op het laatste knuffelmoment.

Mariska, het even met ons delen, je weet het wel, daar heb je ons niet voor nodig, maar wel onze steun.

zelf heb ik een Newfoundlander gehad, ze was op, en toch organisch nog gezond, ik ben zelf zo als de hond wankelt en niet meer kan opstaan of wandelen, is het voor mij zover. een hond die jong is en ziek is is wat anders natuurlijk, maar een hond met ouderdomsgebreken die zelf niet meer goed kan staan wankelt.....

ga verder eens na, bij jezelf, is het waardig ? zo niet, dan laat je de dierenarts bij je thuiskomen, ga  bij je hond zitten, de kop op je schoot, arm om je hond, en de dierenarts laat je hond humaan inslapen, hoe verdrietig het ook is, loslaten is liefde voor je hond.

Ik sluit me aan bij de baasjes hierboven. Het is natuurlijk heel verdrietig. Heel veel sterkte en moed!!

Ik ben natuurlijk niet persoonlijk bekend met jou situatie. Dus kan alleen vanuit het verhaal wat je hier verteld oordelen.

Als ik dit zo lees, ja, dan denk ik dat het inderdaad snel zou kunnen gaan.
Ik zou eerst naar de dierenarts gaan om te kijken wat er nu werkelijk aan de hand is. Daarna verder zien wat en hoe. Misschien valt het mee en is er nog wat aan te doen (medicatie, pijnstillers).

In elk geval heel veel sterkte en geniet nog lekker van Remy.

Dankjulliewel voor de reacties. 

Zelf heb ik de beslissing al gemaakt denk ik. Het is gewoon nu al zo een kl*te jaar. 
Vorige week een vogel in laten slapen die na een jaar vechten, vorige week woensdag geopereerd. 

Maar de rest heeft zoiets van 'nog even aankijken' . Hij wilt zo graag opstaan. Kijken waar iedereen is. Maar hij kan gewoon niet. 
Yeti weet het ook, hij daagt hem bijna niet meer uit. Loopt om hem heen ipv over hem heen. 

En idd Willemijn, ik heb de steun eerder nodig.

Misschien is het daarom onder andere (voor de rest die het nog even wil aankijken) fijn om van een goede dierenarts te horen of hij pijn heeft of iets dergelijks, of dat hij inderdaad op is. (hoewel dat iets is wat de baas "bepaald" denk ik)
En als je het zo sterk voelt dat het klaar is zou dat waarschijnlijk ook wel zo zijn. Maar denk ook dat het belangrijk is dat de rest van het gezin er vrede mee heeft (zolang het niet ten koste gaat van het welzijn van de hond!).

Wat naar dat je zo'n rot jaar heb gehad. Dan wil je dit er natuurlijk niet bij hebben. Heel veel sterkte met alles!

Er zijn een paar dingen die je nog kan doen. Pijnstilling, anabole steroiden, er zijn speciale tuigjes waarmee je hem de trap op en af kan helpen. 
Je dierenarts kan je helpen te kijken of hij pijn heeft, of er sprake is van spierzwakte, neurologische uitval. En je kan het hebben over bij welke verschijnselen of dingen niet meer kunnen het tijd is voor euthanasie. 
Maar de keuze wanneer het voor je hond en jezelf genoeg is moet je echt zelf maken. 
Mijn eigen ervaring is dat ik het gewoon wist dat de tijd gekomen was.

Dankjulliewel. 
Morgen hebben we om 13:30 een afspraak om eventuele mogelijkheden te bespreken.

Hallo Mariska,

Wat een lastige situatie voor je. Zeker als het jaar al zo zwaar begonnen is. Daarvoor wil ik je graag alle sterkte wensen. 
Omdat je schrijft dat Remy jullie er twee weken geleden 'nog uitliep' ben ik geneigd te denken dat er iets met zijn rug gebeurd is waardoor hij nu niet goed kan opstaan, waggelend loopt en de trap niet op kan. Je zou kunnen overwegen om contact op te nemen met Dorit Aharon van Kreupel dier. Misschien is het iets wat zij zou kunnen verhelpen. Ik heb hele goede ervaringen met haar. 
Aan de andere kant spelen zijn leeftijd en het feit dat je drie hoog woont natuurlijk ook een belangrijke rol bij de beslissing die je moet maken. Moeilijk hoor.
Ik wens je heel veel sterkte bij het nemen van deze moeilijke beslissing.

Tja, wanneer is het genoeg? Lastige vraag. Mijn herder heb ik vorig jaar mei moeten laten gaan. Ik wilde het totaal niet, maar er was echt geen andere uitweg meer. Het was een kwestie van leeg laten bloeden of hem dat lijden te besparen. Smekend heb ik die arts gevraagd of er echt niets mogelijk was, maar dat was er niet. Ik kon het niet over mijn lippen krijgen om toestemming te geven. Mijn vriend en dierenarts hebben dat besloten. Ik heb het langs me heen laten gaan. Het was geen eerlijke strijd, geen eerlijke keuze. Je wilt ze zo graag je hele leven bij je hebben.. Maar helaas is de realiteit anders..

Ik wens je heel veel kracht en wijsheid toe. Beslis in het belang van de hond en probeer je eigen hart even opzij te zetten. Dat is alles wat ik je kan adviseren..

Mariska, die bieden we je ook, wij eigenaren van onze honden hebben vele malen voor deze keuze gestaan, en het er ook ontzettend moeilijk mee gehad om de juiste beslissing te nemen, te kunnen nemen.

Altijd is er een dilemma, het liefst wil je dat je maatje, je allesie, in de mand overlijdt, maar dat gebeurt niet vaak, wij honden eigenaren zullen een goed besluit moeten nemen, en daar moet jij je hond bij helpen.

Mariska, het is en blijft verdrietig, maar wat ik altijd zeg is,

Hou de zon vast

Lasso de maan

Zodat je nimmer zal treuren... en dit is ook onmogelijk, Mariska.

Sterkte,

Dankjulliewel voor de lieve berichtjes. Doen mij echt heel veel.

Arts was verbaasd hoe relaxt hij was. Hij geeft sowieso niet snel pijn aan, als je dan kijkt naar happen/grommen etc. Meer eerst de subtiele stress signalen. 

Maar goed, terug naar Remy, hij is er dus nog. De arts vind het raar dat het ineens op is gekomen. Wij hadden 2 keuzes : 
Eerst week pijnstiller, kijken hoe het daarna gaat, en daarna foto's als t niet beter gaat 

Gelijk foto's

Dus wij dachten 'gelijk foto's', weten we het, oke het is prijziger, maar dan weten we het. 

Was er een 'logistiek probleem', wat dat ook mag zijn. Wij konden hem daar ook achter laten, en dan rond half 8 ophalen. Dat zagen we ook niet zitten, niet voor hem, maar ook niet  voor ons. Dus wij hebben nu de pijnstillers meegekregen, en als het over 7 dagen nog niet over is, toch de foto's. 

Wij dachten alleen dat het alleen rechts was, nou links geeft hij ook pijn signalen af. En die pijnsignalen kwamen dan alleen als je echt duwde/ trok , waardoor hij zoiets had van 'ja dag', en begon hij te happen. 

Dus wij kijken t maar aan. Remy liep de trap nu wel beter af en op, maar nog niet van harte. Ook proberen wij met hem nu niet al te veel naar buiten te gaan. Tenzij hij het aangeeft- gaan we ongeveer 2 tot 3 keer met Remy. 

Goed je hebt je beslissing genomen , en nu duim ik dat het helemaal terug goed komt. 

Deze hond verdient het om bij zijn baasjes te mogen blijven. Verkeerd geschreven. Deze baasjes verdienen het om bij hun hond te mogen blijven. ! Ga ervoor 

toch nog een beetje toekomst voor jou en Remy, hoop dat de pijnstillers aanslaan, en als er toch fotoos gemaakt moeten worden dat er dan wat aan gedaan kan worden. geniet van elkaar zolang het nog kan hoor.

en wat je schrijft, rustig aan, kleine wandelingentjes van tien minuten, plassen en poepen, meer is even niet nodig.

een weekje ? dat zie je gauw genoeg of het aanslaat, mooi van elkaar lekker genieten, en verwennen mag hoor.

Hoi Mariska, Ook ik stond eens (2010) voor die moeilijke keus. Onze Reble had hartfalen. Hij was bijna 10 jaar. Veel pillen en nog kreeg hij steeds hartaanvallen en viel hij weer neer. Als hij bijkwam dan stond hij te kijken van "waar ben ik".  De dierenarts liet al de beslissingen aan mij over maar steunde mij waar nodig.  Op het laatst kon Reble nog amper naar buiten. Als ik thuis kwam dan kreeg hij van blijdschap weer een hartaanval en nog kon ik niet besluiten om er een einde aan te maken. Hij was nog zo jong, vond ik. Wij gingen naar de dierenarts met de woorden: "Help dokter mijn hond is zo lief". Terwijl hij zo'n dominante hond en druktemaker was. De eerste keer dat hij een hartaanval kreeg, kreeg ik hem bijna ook van schrik. Toen Reble bij het rondje lopen, neerviel en 8 minuten op straat bleef liggen, vroeg ik mezelf af of dit het einde was. Dan hoefde ik zelf ook niets meer te beslissen, maar "gelukkig" kwam hij weer bij. En ik vroeg me af of het niet tijd was om aan de  dierenarts te vragen om hem te helpen. Euthanasie bedoel ik dan. De automobilisten stopten heel lief en vroegen of ze ons naar de dierenarts konden brengen!!! Buurtgenoten vroegen hoelang ik Reble nog liet lijden voordat bij mij het kwartje zou vallen. Hij was zo vreselijk afgevallen, hij kon de boom, 3 meter van de voordeur, nog amper halen, zijn poot optillen om te plassen kon hij niet meer. Ik wist het niet. Ik hield zo veel van hem. Ja juist IK. En Reble, hij kon mij niet vertellen hoe ellendig of niet ellendig hij zich voelde. De dag na mijn verjaardag viel hij weer door een zoveelste hartaanval. Wij waren er al helemaal aan gewend, kan je nagaan hoeveel hij er had gehad. Ja ik was egoïstisch.  Eindelijk viel ook bij mij het kwartje. Als je zoveel van Reble houdt dan moet je hem laten gaan. Ik had geprobeerd wat mogelijk was, ik gunde hem al het goede. Wij waren goed voor hem geweest en hij had een fijn leven gehad. Laat hem niet doorploeteren zonder uitzicht op beter. Ik belde de kinderen en de dierenarts. Ze stonden allemaal achter me. De dierenarts wilde hem meteen helpen, maar ik moest nog even samen met de kinderen afscheid van hem nemen. Terwijl ik dit schrijf lopen de tranen weer over mijn wangen. De volgende dag kwam de dierenarts om 17.00 uur. Wij hadden Reble zo vreselijk verwend op zijn laatste dag. Alles wat hij nooit mocht, kreeg hij nog even. Als hij er aan dood ging, nou dan was het goed. En kon hij er niet tegen, nou over een paar uur was hij toch dood. Wij keken steeds maar weer op de klok, nog 1 uur, nog een half, nog 10 minuten en dan ging ineens de bel. De dierenarts stond voor de deur. Reble vluchtte naar mij. Ik nam hem in de handen en hij kreeg de spuit van de dierenarts. Ik voelde mij zo'n verrader. Hij vluchtte weg van de dierenarts, zocht steun bij mij en kreeg daardoor zijn prik. Ik wilde dat de dierenarts hem tegengif gaf en eigenlijk wilde ik het ook niet. Reble stierf thuis voor mijn voeten. Het was goed. Iedereen zei dat het goed was, maar waarom voelde het niet goed. Wie was ik om op de plaats van God te gaan zitten. Hoe durfde ik die beslissing te nemen? Nou gewoon omdat ik door had dat dit leven niet meer goed voor hem was en dat hij recht had op beter. Ik deed het goed voor hem. Ik zou nooit meer een hond nemen, nam ik me voor, want ik hield teveel van hem. Tien maanden later viel het laatste kwartje. Wij wilden weer heel graag een hond. En wij hebben nu weer een hondje, een teefje. Bijna 3 jaar is ze, een geweldige hond. Vervangen kan zij onze Reble niet. Maar verzachten doet het wel. Wij zijn heel blij met haar. Nu 2 1/2 jaar na dato weet ik dat ik het goed heb gedaan. Maar ik mis hem nog steeds. Ik wens jou en je hondje heel veel geluk samen voor de tijd die jullie nog hebben. Ik hoop dat het nog lang mag zijn zonder pijn voor de hond. En ik wens jou wijsheid en sterkte toe als het tijd is om de moeilijkste beslissing in je leven te maken.  Tiny en Lena de hond.        

Waar Remy gisteren echt een mooie opleving had, komt hij vandaag niet meer overeind, en als het is, heel moeilijk. 

Om 16:00 afspraak dierenarts. Afgelopen dinsdag is mijn opa overleden. Echt ik weet niet of ik het aankan. Word het beter dit jaar? Zoveel slechter kan het toch niet meer gaan? Dit jaar zou een jaar vol met vreugde moeten worden. Vol met 'we kunnen de wereld aan! '

Moeilijk zeg. Moet hier dus niet aan denken.

Sterkte hoor.

Remy is vandaag ingeslapen. Rust zacht lief maatje, rust zacht. 

Yeti lag vandaag de hele dag bij Remy, die voelde het ook aan. Kijk wel of ik morgen foto's online kan zetten, echt dat was prachtig.

Hij word of morgen, of zaterdag apart gecremeerd, en dan komt hij weer lekker thuis 

Hoeveel ik ook van Yeti houd, het is een verschil als je een puppy heb, en een oude goedsul. Remy was echt zo een hond waar iedereen van hield, wist waar de koekjes waren. 

If words could bring you back , I will say them over and over. 

If tears could bring you back, I will cry an ocean.

I know love can't bring you back, because I can't love you any more. 

Heel veel sterkte!

Heel veel sterkte. 

Gecondoleerd Mariska. 

Heel veel sterkte met de verwerking van dit grote verlies. 

R.I.P. Remy

Heel veel sterkte toegwenst voor nu en de komende tijd!

Dankjulliewel voor de steunende woorden. 

Het is zo stil! Zo een grote lobbes is er niet meer. Hij ligt niet meer voor de voeten. Je moet niet meer over hem stappen, je kan eten zonder gebedel. 

Dat mis ik gewoon zo erg. 

Yeti lag gisterenn dan zo de hele dag bij Remy. Hij word echt gemist 

Heel veel sterkte voor jullie Mariska!

Wat naar, heel veel sterkte! 

Ach wat erg maar te voorspellen  zoals ge al eerder schreef. Ge hebt een goede daad gedaan, al voelt het misschien niet zo aan voor jezelf. Dat gevoel van dat hij er nog is, nog daar ligt of dat ge hem  nog hoort....dat blijft nog wel even. Raar is dat, ik had dat ook .

Sterkte hoor. 

Ik zie dat foto's invoegen is gelukt eindelijk. 

Dankjulliewel voor de lieve woorden. En inderdaad Anny, hij hoort op het plekje. Zijn eten en drinkensbak hoort in de weg te staan. Het is gewoon raar.