Pup in huis: steen in mijn maag

Troost je, je bent niet de enige. Die eerste weken zijn gewoon best heel moeilijk, het is toch weer een nieuwe samenstelling in je huishouden, je bent de eerste tijd heel veel met je pupje bezig, waardoor je andere dingen misschien vergeet, je slaapt wat slechter, hebt een kort(er) lontje.
Maar echt, het komt goed, al lijkt dat nu misschien niet zo.

Ik heb heel wat gehuild hoor, ik liep op mijn tandvlees na twee weken en heb nog nooit zo'n vermoeiende vakantie gehad.
Mellow had flinke diarree, twee keer per nacht de bench schoonmaken, mijn tranen waren op.
Op een gegeven moment kwam ik midden in de nacht huilend boven, mijn vriend vroeg waarom ik huilde "ze is zo liehiehief" -> "maar daar hoef je toch niet om te huilen?" -> "ik wil niet dat ze weg gaaaaat"...
Nou ja, beetje slaapgebrek 

Toen ze uiteindelijk de nachten doorsliep en geen ongelukjes meer had (hooguit eens een plasje) ging het beter.

Maar toch heb ik me vaak afgevraagd of ik wel de juiste persoon voor haar was, of ze bij een ander niet beter af zou zijn.
Ze zat vol met angsten, wilde vaak niet mee naar buiten, waar ik weer heel onzeker en gespannen van werd (en ik ben al zo onzeker en snel gespannen...), want ze MOEST en ZOU een rondje lopen. Dat werkte weer door op haar, ze gooide haar hele gewicht in de strijd, waar ik nóg geïrriteerder van werd en zo kwamen we steeds maar weer in die vicieuze cirkel. Ik dacht dat het nooit meer goed zou komen, maar ook toen (we hadden haar anderhalf jaar ongeveer) werd ik nóg verdrietiger van het idee afstand van haar te doen.
Gedragstherapeut ingeschakeld, maar ook dat bracht geen verbetering.
En hoe moeilijk ik het ook vond: ik was hier aan begonnen (met mijn vriend) en ik zou niet opgeven, daarvoor hield ik teveel van haar.
Nu, pas sinds ruim een jaar, gaat het beter. Soms nog een terugval, maar dat is nou eenmaal zo, ik maak me er niet meer druk om.
En als ik dan kijk wat we hebben bereikt (maar ook, misschien wel voorál, wat ik van haar heb geleerd) ben ik zo blij dat ik de moed niet heb laten zakken (in ieder geval niet dusdanig dat ik haar terug zou brengen).

Even over het zindelijk worden , ik weet niet hoe je het aanpakt maar ik roep hier altijd er zijn 2 dingen verwar het wandelen / uitlaten niet met zindelijk worden , je neemt de kleine mee naar buiten en denkt leuk te wandelen dan is de pup overal door afgeleid en zal het pas plassen in zijn veilige huis ( binnen dus)
Ik zet een pup standaard na het spelen/ slapen/ eten buiten voor de deur op een klein stukje gras ( aarde mag ook) waar niets te zien is want steeds naar dezelfde plek die ken je na 3 keer wel , daar gaan ze dan ook echt wel plassen , en het wandelen dat is gewoon voor het leuk, je zal merken dat er dan minder in huis gaat gebeuren.
probeer ook je pup te leren lezen elke hond geeft op een andere manier aan dat er wat is ( plassen/ slapen) en dat kan niemand je van te voren vertellen dat moet je uitvinden .
sterkte het lukt je wel

wij hebben een pup van 18 weken, en is nog niet helemaal zindelijk. Al vind ik hem vrij zindelijk, en liet hij na een week al vaak goed merken wanneer hij moest plassen. Soms hebben we hier ook nog een plasje binnen, omdat hij het niet meer op kon houden, of helemaal vergat het aan te geven. Soms denk ik dan ook wel is grrrrr je weet dondersgoed dat het buiten moet, maarja dan denk ik aan de andere kant weer, je bent nog maar een baby...

Komt goed!! hummer was ruim 8 weken toen we hem kregen( 7 weken en 5dagen) hij moest bijna ieder half uur/uur plassen, terwijl hij s'nachts (23.00 tot +/- 6.30) niet hoefde te plassen. de ene nacht maakt hij ons wel een keer wakker maar 9 van de 10 keer sliep hij door. sinds en week of 2 kan hij het overdag goed 2/2,5 uur ophouden. Maar hij heeft soms ook dat hij in een uur 3 keer moet plassen. Ik dacht ook dat dat heel veel was, maar bij de dierenarts konden ze niks vinden, en was alles goed.

het happen is hier ook vrij erg, hij is al een week of 2 aan het wisselen met zijn tandjes, en merk dat hij er veel last van heeft. soms denk ik dan wel is, ik gooi je zo in je bench (niet dat ik het doe, omdat hij weet dat het er bij hoort) Het negeren snapt ie al goed, hij vind het echt niet leuk om genegeerd te worden. Hij gaat dan ook heel lief naast me zitten, maar laat me wel met rust. Na een aantal minuten duwt ie zacht met zijn neus tegen me arm of been aan. Dan zeg ik meestal heel blij, zo is ie braaf!!!! heel hard au roepen helpt hier niet, dan denkt ie dat het een spelletje is.

Kijken naar je pup begint hij onrustig te doen,weg en weer te lopen ,te snuffelen even buiten zetten en heel goed belonen op de plaats waar hij plast dus mee naar buiten wachten tot hij uitgeplast is en dan pas belonen anders stopt hij met plassen en doet hij ergens anders verder.(binnen).Eten gegeven even naar buiten,spelen even naar buiten bij slapen idem dito.Op 3maand moet je pup proper zijn zonder ongelukken.Veel spelen en samen iets doen schept een band suc6

Wat heb ik in begin moeite gehad met Kyra zindelijk te maken in de stromende regen naar het grasveldje 2 straten verder soms liep ik wel een half uur a een uur met haar buiten zonder dat ze wat deed zo frustrerend kwam ik weer thuis achterom door de poort deed buiten de riem al af wat ging ze doen poepen en piesen in de tuin ooo wat heb ik die hond soms vervloekt vooral toen ze aan het puberen sloeg alles nam ze mee de tuin in zelfs mijn nieuwe bril van 300 euro was niet veilig en lag in stukken in de tuin ze was gek op papier dus ik kon niks maar dan ook niks op tafel laten liggen want als je dan terug kwam kon je er donder op zeggen het was kapot. Dus als ik weg ging moest ik eerst het hele huis Kyra proof maken en bij de deur omkijken of ik niks vergeten was wat mevr. evt. kon pakken. Heeft een half jaar geduurd voordat dat er af was. En nu is ze alweer ruim zes jaar het is een fantastische super hond die met alle honden overweg kan iedereen is gek met Kyra zelfs de groenteboer van Albert Heijn en ze loopt keurig naast mijn scootmobiel nee ze is een pracht hond geworden mijn meisje en dat komt bij jullie ook nog wel.

Geloof me, het komt allemaal goed. Ik herken je gevoel. Ik kreeg ruim 3,5 jaar geleden een doldwaze pup in huis, stress van de kat bij de hond weghouden, 2 kids die de pup eng vonden, want ja hij beet, was wild en sprong. 
Zelf slaap je slecht, vroeg eruit om het hondje uit te laten, je bent er overdag druk mee en je denkt dat je dat gekke ding nooit goed opgevoed krijgt.

Maar je zult zien, de pup wordt rustiger, hoe rustiger jij er zelf mee omgaat, hoe beter het gaat. Geef je zoon en de pup de ruimte en tijd om elkaar aardig te gaan vinden. Dat duurt even, maar komt vast goed. En verder...het heeft tijd nodig, stel je regels dan komt het met de pup wel goed. Ik had een vreselijke bijtert, hij heeft me met een maand of 4 eens net onder mijn oog gebeten en ik zou het beest het liefst terug geschopt hebben naar de fokker. Maar met een half jaar kon ik hem echt niet meer missen hoor. Nu is het zo'n lieve schat, ook voor kinderen. Dus geef de moed niet op, komt echt goed! Sterkte!

Hallo,

Ten eerste gefeliciteerd met jullie pupje!
En ten tweede... Ik herken het voor een groot gedeelte. Wij hebben heel bewust gekozen voor een engelse Stafford.
Alle voor en nadelen afgewogen. Verliefd geworden op een pupje en toen begon het..

Whaaa! Kan ik dat wel? En als ik niet streng genoeg ben? En als mijn man toch anders gaat opvoeden ook al hebben we afgesproken op 1 lijn te blijven.
Nog voor hij kwam was daar al stress..
Toen gingen we hem halen. Thuis.. eet hij genoeg? Slaapt hij voldoende? Spelen we niet te lomp? Hij bijt! Kan ik dat eruit krijgen? Ik hebt 3 maanden met een babyfoon naast mijn bed geslapen. Want als er wat met hem gebeurd? Dan haalde hij weer een dag het bloed onder mijn nagels vandaan gehaald, nachten slecht geslapen. (gijs sliep prima, maar snurkt nogal dus dat hoorde ik. Haha)En dan dacht ik zie je wel ik had dit niet moeten doen. Had beter een Maltezer kunnen kopen. Al die blikken van mensen als ze hoorden welk ras het schatje had.

Na een maand ofzo. Dacht ik ineens heey.. dat gevoel is weg! Ik leerde Gijs kennen, kon zien wanneer hij moest plassen, hij wist dat hij bij de deur kon gaan staan en dat ik die dan opende, ik wist hoe ik hem moest belonen en "straffen". En dat het bijten overging. En ook dat het bijten erger werd als meneer moe was, dus verplichte rust..

Sinds die tijd is Gijs mijn hondekindje, ben echt ontzettend trots op hem! Hou van hem met heel mijn hart! Kan me niet meer voorstellen dat ik zo over hem heb ingezeten.

Om dit hele lange verhaal kort te maken.. geef het de tijd. Straks als jullie elkaar leren kennen, je weer kan slapen s'nachts,de tandjes zijn gewisseld denk je, zo erg was het allemaal niet. (wacht maar tot hij pubert haha)

Het is "maar" een hondje... Maar hij leeft in huis en of je het nu zo wil zien of niet... Het is eigenlijk echt een gezinslid   Nu is het nog wennen voor je.  Maar het komt zeker dat je hem voor geen geld meer wil missen en dat het huis leeg lijkt als hij er eens even niet is.

Het is al heel veel waard dat je pup doorslaapt en dan niet moet plassen.  Probeer hem voor te zijn als hij even wakker is, gegeten, gedronken of gespeeld heeft.  Zelf al mee naar buiten, nog voor hij  zich klaarzet   Mogelijk zie je het net op tijd als die rondjes gaat draaien... een plekje gaat zoeken om te plassen

Leg desnoods kranten waar hij rondloopt na het slapen of tijdens spelen... voor in geval dat... als het kan.  Zo heb je minder werk en plasjes in huis... en ook... tegen dat hij nog beter kan wachten tot hij uitgelaten wordt en de kranten weggaan doet hij het misschien al niet meer binnen omdat hij dan de vertrouwde kranten mist...

Hoe dan ook.  Dat ze echt zo'n kleine schattige mopsjes zijn duurt helemaal niet lang.  Geniet ervan nu het nog kan... Later zul je een hond hebben met andere voordelen... maar dat pupje... daar zul je nog met een glimlach aan terugdenken... De plasjes zijn dan al lang vergeten

Heel fijn dat je dochtertje ook zo geniet en je man zoveel met de pup doet.  Je hoort soms wel anders.. Stel dat die ook nog zat te grommelen en stressen

Je zoontje heeft blijkbaar niet zoveel met de pup... behalve dat hij niet gebeten wil worden.  Tja... Ze proberen het die pupjes en hun tandjes zijn scherp.  Leg je zoontje uit dat hij best met de pup speelt met een speeltje dat hij zo kan vasthouden dat er niet per ongeluk gebeten wordt. 

Als de pup echt bijt om de hand vast te grijpen, liever dan het speeltje dan wordt er gestopt met spelen.  Krijgt hij iets niet uit het bekje zonder gebeten te worden dan kan hij het proberen met ruilen voor een ander speeltje ofzo.

Is de pup erg wild met bijten en nageltjes... Vooral zorgen dat de kinderen hun gezichtje erbij weghouden.  En leg je zoontje ook uit dat de pup geen handen heeft en alles wel met dat mondje en die pootjes met scherpe nageltjes moet doen

Heel veel succes gewenst en de kunst om zeker te genieten !

Vervelend !
Ik herken het wel een beetje maar bij mij is dat altijd even wennen.
Over dat mensen zeggen dat die van hun al snel zindelijk waren dat is heel vervelend als mensen dat zeggen maar iedereen hond is anders !
Ga lekker leuken dingen doen met je pup dan krijg je van zelf een goede band.

Het is handig om een papieren onderlegger neer te leggen op de plaats waar hij meestal plast.
Als je ziet dat hij wil plassen, of al plast,(en je toch al te laat bent voor buiten) zet je hem op de onderlegger, en zegt "plassen"
Als ie dat doet, zeg je "zo ben je braaf"
Later als je ziet dat ie naar de onderlegger wil gaan, kun je die steeds verder naar de voordeur verplaatsen, totdat de hond uiteindelijk bij de voordeur wacht totdat hij naar buiten mag. En dan heb je de onderlegger niet meer nodig.
Mijn labradoodle is ook zo zindelijk geworden, binnen 3 weken, en zij was ook altijd zo,n happerd, tot ik het zat werd, want ze moest altijd mijn vingers hebben.
Ik heb haar poot gepakt, en erin gebeten....ze heeft het bij mij nooit meer gedaan
Succes, enne....het wordt echt leuk hoor haha, ik ben ook zo,n type als jij, altijd schoonmaken enzo, maar met een pup moet je tijdelijk even wat minder schoon kunnen zijn. Maar met die onderleggers, dat werkt echt hoor, ik heb een nestje pups gehad en die onderleggers lagen op 3 plaatsen, en de pups hadden dat heel snel door en hebben nooit op mijn houten vloer geplast!

Marleen ik ken dat gevoel heel goed en bij ons was het niet eens de eerste pup,maar we hadden er ons zo op verheugd en het viel me zo tegen.Maar gelukkig waren er toen ook al heel veel lieve mensen die me vertelde dat dat gevoel weg zou gaan en ik binnen notime stapelgek op het hondje zou zijn en hem voor geen geld meer zou willen missen.En dat is gebeurd hoor,en dat heeft echt niet lang geduurd.Laat het allemaal een beetje over je heen komen en probeer het hele gezin erin mee te nemen.je kinderen zijn elf en dertien en die vinden het juist zo leuk om met een hond om te gaan en hem /haar echt hun maatje te laten worden.Het gebijt van een pup is minder ,ook door de vlijmscherpe tandjes ,maar ook dat gaat over en dan vind je zoon hem ook erg leuk ,je zal het zien.

Heel herkenbaar.
Het is erg makkelijk om te zeggen hoe kan dat nu en je hebt het zelf gewild. Zo goed voorbereid en dan nog niet blij.

Je hele leven is op dit moment op zijn kop gezet en het lijkt maar om één ding te draaien en dat is de pup. Het nog niet zindelijk zijn en elkaar nog niet kennen, maakt het er niet makkelijker op.
Onzekerheid maakt ook zeker deel uit van dit proces.
Ik sluit me helemaal bij Christel aan en probeer de leuke dingen te benadrukken.
Stel je verwachtings patroon wat bij is mijn advies, om te beginnen hoef je het helemaal niet leuk te vinden dat je pup binnen zijn behoefte doet.Ook is een pup niet zomaar een gezinslid en fouten maken doet iedereen.

Ik heb nu 28 jaar honden in huis, ze zijn mijn leven. Maar dat ik het nu altijd zo leuk vond een pup. Nee, hoor. Ook is de ene hond de ander niet , bij de één is de liefde gelijk aanwezig, bij de ander moet het groeien. De één is zo zindelijk de ander doet er wat langer over. De één bijt je handen er bijna af en de ander is juist heel rustig en lust geen handen. Maar is gek op de meubels. En soms heb je er één waar op dat gebied haast geen werk aan is.

Maar je hebt 2 kinderen rondlopen, die je allebei hebt opgevoed en nog aan het opvoeden bent en ook dat was vast niet altijd leuk en soms om moedeloos van te worden, maar met logisch verstand en humor komt een mens heel ver en als je naar je kinderen kijkt kun je zien hoe ver.

Ik denk dat het allemaal goed gaat komen, dat je veel lieve en leuke momenten met elkaar hebt en zult hebben, maar dat heus niet alles leuk is en hoeft te zijn.
Niet zo streng voor je zelf zijn. Je kunt je gevoel niet uitzetten,  je moet alleen maar oppassen dat je niet in dat gevoel blijft hangen.

Sterkte en ik hoop dat je snel uit deze pup dip bent.

Ik sluit me helemaal aan bij de vorige reacties. Het is niets om je voor te schamen. Een puppy vraagt heel veel van je tijd en energie, niet meer dan logisch als je je dan af
gaat vragen waar je in hemelsnaam aan begonnen bent.

Zoals al geschreven is word dit beter. Naarmate je pup gaat leren zie je wat jouw tijd en energie bereikt hebben. Helemaal als je ook op puppycursus gaat, daar kan je de juiste begeleiding krijgen en zul je andere mensen ontmoeten die in hetzelfde schuitje zitten.

Een puppy is leuk, lief en schattig maar het kan ook erg zwaar zijn want je bent er constant mee bezig. Die succesverhalen van pups die na een week al alles kunnen, probeer je daar niets van aan te trekken. Volgens mij zijn dat uitzonderingen of die mensen hebben die zware periode verdrongen

Houd vol, weet dat het niet raar of abnormaal
is wat je voelt en eis niet teveel van jezelf of de pup.

Je hebt al veel mooie en zinnige reakties gekregen! Lees vooral alle eerdere topics!
Drie dingen: 
- een pup is vooral "lol", geniet ervan! Verwacht niets! Geduld, regelmaat, rust en voorspelbaar zijn, zijn hier de woorden... Als hij 2 jaar is heeft hij pas "vorm", leg je lat maar wat lager, dan krijg je lucht en rust!
- bijten hoort erbij, geef je zoon een floss of balletje, dat kan hij  geven ( 1000x opnieuw) als hij wordt "lastig" gevallen..
- hier twee trage zindelijk worders, pas met 8 maanden... Ik heb altijd geleerd " alle honden zijn zindelijk met 1 jaar". En dan ook echt fysiek ( blaascontrole) plas op kunnen houden, niet zelf " op tijd" zijn.. 
Niet wanhopen! Als je straks zijn karakter vorm ziet krijgen kun je hem ws meer waarderen, niet iedereen loopt direkt op een roze wolk...

Foto? 

Ja, ook ik sluit me aan. Ontzettend herkenbaar!

Ik ben iemand die erg graag de controle over dingen heeft en ik ben erg perfectionistisch. Ze zeggen wel eens: 'je krijgt de hond die je nodig hebt', nou, dat heb ik geweten hoor! Onze pup was een echte terrorpup en na een week of 2 zeiden we zelfs tegen elkaar: we gaan nu zwart op wit zetten dat we noooooooooit meer een pup in huis nemen! Zodat als we ooit nog eens het gekke idee in ons hoofd halen om een pup te nemen, we het papiertje erbij kunnen pakken en terug kunnen lezen waarom het een slecht idee is! ()
Uiteindelijk toch niet gedaan, maar we weten nog goed dat we dat tegen elkaar zeiden. Nu, alweer 3 jaar later zouden we haar écht voor geen goud meer kwijt willen (en ja, wij dachten in het begin ook, 'kunnen we haar niet terug naar de fokker brengen?'...).

Wij zaten ook niet op die roze puppywolk, want knuffelen en lief zijn, dat kende onze pup niet. Die vond het leuker om met haar tanden te komen knuffelen en gaf niet zoveel om ons. Zindelijk was ze gelukkig wel vrij snel, maar de rest.... och echt, ik heb ook een paar tranen gelaten. 'Waarom is onze pup niet zoals alle andere pups? Lief en knuffelbaar en leuk?!'
Ik vond het ook zo 'gemeen' van mezelf vond naar haar toe. Wij hadden immers voor haar gekozen, maar zo leuk was het allemaal niet.

Wat bij mij heel erg geholpen heeft is om je verwachtingen bij te stellen en anders naar je pup te gaan kijken. Zoals eerder gezegd: ik ben een control-freak, en over dit beestje had ik dus geen controle! Deze had een heel eigen willetje.
Toen ik dat los ging laten (en dat is dus echt mijn grote les geweest; daar ben ik haar achteraf gezien ontzettend dankbaar voor! 'Je kunt niet overal de controle over/op hebben, laat het los'), ging het opeens stukken beter.
Ik ben me gaan focussen op wat er wél leuk was aan haar. De dingen die ze deed die ik wel leuk vond, en ik merkte dat er steeds meer dingen bij kwamen. Minder gefocust op de negatieve dingen, meer de positieve dingen zien. End at was een stuk leuker!
De verwachtingen waren bijgesteld, ik keek anders tegen haar aan, en het vervelende gevoel ging daardoor langzaamaan ook weg. 

Ik kan dus alleen maar zeggen: Echt, het komt goed! Maar die puppytijd... nee, die zou ik ook nooit meer over willen doen.

Even een update na 2 dagen.
Met de pup gaat het uitstekend. Maakt grote sprongen, slaapt door, heel eind heen zindelijk. Met mij gaat het heel erg slecht. Ik kan niet meer eten, slapen, werken. Ben kilo's afgevallen in 1 week en heb zojuist zo'n heftige huilbui waar ik zelf erg van ben geschrokken. Ik lijk wel overspannen. En dat terwijl ik normaal behoorlijk goed tegen veranderingen kan (dacht ik) en flexibel ben ik ook (dacht ik ook). WAt is dit dan? Het enige waar ik heel erg veel behoefte aan heb is terug naar de basis: met het hele gezin op de bank en knuffelen, bij elkaar zijn.
Ik ben wanhopig wat moet ik doen? Pup verdient dit niet. Hij is zo lief. Moet hij terug naar de fokker? Of moet ik doorzetten? Terug naar de fokker.....dochter gaat het me nooit vergeven. Maar een ongelukkige moeder, daar heeft ze ook niks aan. Mijn partner staat achter welke beslissing dan ook maar hoopt natuurlijk dat ik me hierover heen kan zetten.
Ik ben van plan om dit weekend eens met het hele gezin om de tafel te gaan zitten en de eerste week te evalueren. Ik zal mijn gevoel dan eerlijk op tafel gooien. Kijken hoe er gereageerd wordt.
Het is trouwens ook niet zo dat ik het pupje negeer of geen aandacht geef! Hij is waar ik ook ben en krijgt echt wel veel liefde! Daarvoor heb ik teveel moedergevoelens.
Aan hulp geen gebrek trouwens hoor. Daar ligt het allemaal niet aan. Het ligt aan mijzelf, aan mijn gevoel, mijn gemoedstoestand en aan de teleurstelling in mezelf.

Dat is niet niks, Marleen! Ik kan me je schrik voorstellen... 
Alleen komt bij mij de vraag op: " is de pup wel de oorzaak en is hij niet een Trigger voor deze gevoelens/emoties?". Met andere woorden: is er misschien meer aan de hand als alleen de aanwezigheid van de pup?" 
Dit is namelijk wel een erg heftige reaktie... (In mijn ogen dan..) 
Anyway, ik wens je veel wijsheid, kracht en nachtrust! Sterkte!

Ik weet het niet. Ik kan het me niet voorstellen. Ik zat erg goed in mijn vel en was heel gelukkig. Met ons als gezin ging het ook heel erg goed.  Ik vind mijn reactie ook heel erg heftig. Heb ik nog nooit eerder meegemaakt. Ik snap niets van mezelf. Ik weet wel dat ik het aanschaffen van een hond altijd ben tegengegaan. Onze dochter 'zeurde' al jaren om een hond. Ik wilde het nooit. Totdat ik op een gegevens moment heb gedacht 'ach waarom eigenlijk niet, ik vond het vroeger ook leuk, een hond'. Daar is het volgens mij fout gegaan. Ik gunde haar zo enorm haar hond dat ik voorbij ben gegaan aan mezelf. En nu kom ik mezelf tegen en kan ik niet meer terug. Dat benauwd me.

hoi Marleen,

als ik het zo lees heb ik het gevoel dat je eerder een burn-out of depressie hebt
en dat je er misschien onbewust al langer last van hebt maar dat de pup in huis de spreekwoordelijke druppel was?
een pup in huis is idd heel zwaar in het begin maar als ik het zo lees is het een pup die redelijk snel zindelijk word
en goed vooruit gaat en dat je veel hulp hebt met het opvoeden van de pup dus je staat er niet alleen voor '
ik wens je heel veel sterkte bij de beslissing die je neemt.

Ik ben trouwens van kinds af aan altijd erg bang geweest voor honden. Als beginnend puber kregen wij thuis een hond. Voor hem was ik totaal niet bang. Ik durfde alles met hem te doen. Mijn grootste angst voor honden verdween. Maar angst voor vreemde honden is altijd gebleven. Ik wist zeker dat ik voor onze eigen hond niet bang zou zijn. Nu ben ik daar niet meer zo zeker van. Ik durf onze pup wel te corrigeren en op te pakken etc. Maar wanneer hij in zijn 2-dagelijkse dolle 10 minuten zit, en hij dus erg gecorrigeerd moet worden maar zo door het dolle is waardoor dat niet lukt, ben ik wel een beetje bang. En dan is hij nu nog klein, hoe gaat dat dan als hij groot is?
Wellicht komt mijn hondenangst heel erg naar boven nu, bedenk ik me.

Goed dat je er zo over nadenkt! Perfectionisch ingesteld zeker? 
Een goed gesprek met iedereen is een goed begin dit weekend, of zelfs vanavond al...
Je zult zelf moet aangeven wat je aan kan en aanwint gaan en op welke manier. Als jij verantwoordelijk bent voor zijn opvoeding en de hele dag met hem thuis bent dan ziet de pup jou als zijn "anker". Dus dat moet je wel aankunnen... Misschien sta je nu wel voor de grootste uitdaging in je leven... Hoever ga je voor je gezin en waar sta je zelf? 
Maar ik weet zeker, als je dit aangaat (bewust en omdat je dit zelf ook wil)  dan kan het een groot succes worden!
- hoe corrigeer je hem? Wij corrigeerden de pupsels hier niet, in het begin kun je ze beter "afleiden".. Speeltje, botje.. Met een brokje in zijn bench lokken voor de rust...
- Binnenkort op cursus, dat geeft je heel veel handvatten in de omgang met jullie pup! Daar leer je als het goed is ook de "nee of foei" aan en "los" laten.. Tot die tijd afleiden en time-out geven als het je te druk wordt!

Dit is inderdaad heftig, maar....als je echt zo ongelukkig bent...neem dan even een stap terug, vraag aan de fokker of aan iemand in de buurt om de pup enkele dagen terug te nemen...niet ideaal,maar...zet even alles goed op een rijtje voor jezelf, een pup zou vreugde moeten brengen, plezier en dikke pret, geen wanhoop en verdriet...Uit je bericht kan ik opmaken dat het niet goed gaat met je en ja...de dochter zal teleurgesteld zijn, praat eens met haar en wees eerlijk, ze zal het wel begrijpen als ze je verdriet ziet...Dit is momenteel geen gezonde situatie, niet voor jou, niet voor de pup en niet voor je gezin...voel je niet schuldig, misschien ben je er gewoon niet klaar voor, even alles laten bezinken en misschien kom je dan tot een wijs besluit, sterkte en veel succes, groetjes Lut

Ik denk ook dat de pup toevallig de druppel was die de emmer deed overlopen. Of dat nou komt doordat angst ineens boven komt drijven, een al dreigende burn-out, of beiden. Van één week op je tenen lopen hoort je lichaam/geest normaal gesproken niet zo te reageren, tenzij er al veel langer iets speelde.

Ik hoop dat je er achter komt, maar ik zou voor je weet wat het is nog geen beslissingen nemen. Al ben je overspannen, dan nog kan een hond iets positiefs zijn, mits de grootste zorgen je uit handen worden genomen.