Pup in huis: steen in mijn maag

Ik heb niet alles meegelezen, maar wil graag mijn eigen ervaringen delen.

Ik heb momenteel een sheltiepup van bijna 20 weken. Het is onze 3e hond (1 is helaas overleden).
Ik heb een aantal maanden gezocht naar het juiste ras en ben toch weer bij een sheltie uitgekomen (1e hond is een sheltie, 2e (helaas overleden) was een border collie). Daarna op zoek naar een juiste oudercombi (energie, werklust ed).
Onze 1e hond was echt heel makkelijk als pup, te makkelijk. Onze 2e hond was echt een uitdaging en ik heb ook dikwijls met tranen gezeten en gedacht aan terugbrengen naar de fokker voor bestwil van de hond. Ik heb haar gehouden en ben daar heel blij mee!

Nu onze huidige pup: 's Ochtends om half 7 eruit elke dag, omdat ze bij de fokker gewend was vroeg eruit te gaan. Bovendien waren mijn ouders het eigenlijk niet eens met een 2e hond, dus doe ik alles zelf! Ik ben 24
Ze is grotendeels zindelijk, maar wil nog weleens binnen poepen zonder aangeven dat ze moest en dat met 20 weken!! Verder bijt ze, niet agressief, maar ze is aan het wisselen en wil dus heel graag kauwen, dus ook op handen. Ik weet dat ik (en zij) daar even doorheen moeten en dat het weer ophoudt, maar leuk is het niet. Inmiddels ben ik zover dat ik tot 8:00 kan uitslapen en dat ze 's nachts niet meer eruit hoeft.
Ook al bereid je je goed voor, het echte leven met een pup is zo anders!

Nou moet ik zeggen dat ik een pup heb die heel goed bij ons past qua karakter en energie. En het ras past bij ons, ook heel belangrijk!
Veel mensen nemen een labrador omdat die zo lief zijn en goed getraind, ze worden toch gebruikt als blindengeleidehond! Maar zo worden ze niet geboren, daar gaat een lange weg aan vooraf. En soms is die weg lang en zwaar.

Misschien toch de hond naar de fokker terug en nadenken (als jullie toch echt een hond willen) of er een ras is dat beter bij jullie past.

.Angsten kun je wel aanpakken hoor!! Er zijn hondenscholen die je over je angst heen kunnen helpen door je veel over hondengedrag te leren. Mijn hond heeft mij deels ook over mijn angst heen geholpen, is nu hanteerbaar. Som moet je door je eigen angsten en blokkade's heen, daarbij heb je dan wat lef en moed nodig. Zie mijn profiel had ook hondenangst. ik heb veel steun aan mensen gehad die mij veel uitleg gaven over hondengedrag! Je kunt je angsten toedekken, maar je kunt ze ook recht in de ogen kijken...bij een hond moet dat dan weer net wat anders, maar bij wijze van spreken

Zo wat een hoop reacties. Ik heb alles vluchtig gelezen. Ik zal alles later nog eens beter doorlezen. Ik ben erg blij met al jullie reacties. Ik heb er erg veel steun aan.

Een paar dingen.
Man vindt niet alles maar best. Hij wil gaan voor de pup maar ziet mij overspannen en ongelukkig zijn. Hij kiest dan uiteraard voor zijn vrouw. 
Dochter is inmiddels al zo groot dat ze niet meer aan oren en staarten trekt hoor. Sterker nog, ze is enorm zorgzaam en verantwoordelijk bezig met de pup. Ze doet evenveel als man en ik. Ik ben dan ook enorm trots op haar. 
Wij hebben de pup absoluut niet in een opwelling gekocht. En ook niet voor dochter. Wij voeden onze kinderen absoluut niet zo op dat ze in alles hun zin krijgen. Integendeel. De hond is voor ons allemaal. Man en ik hebben er ellenlang over gesproken, gedacht, gewikt en gewogen. We zijn twee keer bij het nestje wezen kijken. Eerst wilden we het helemaal zeker weten alvorens het de kinderen te vertellen. 

Maar nu even de stand van zaken nu.
Gistermorgen heel veel gehuild. In de middag gebeurde er iets. Met mij, door pup. Iets moois. Niet uit te leggen. 
Gisteravond wel alles op tafel gegooid. Dochter in tranen: als jij zo ongelukkig wordt van de pup dan moet ie maar terug. Niet zelfzuchtig zoals kinderen kunnen zijn, maar puur uit liefde voor mij. 
Zoon gaf aan dat hij pup best mag blijven. (Later op de avond kwam ik de kamer binnen en lag pup heerlijk op zoons schoot te slapen, dat was genieten).
We hebben een heel fijn gesprek gehad en besloten er helemaal voor te gaan. En ja daar sta ik volledig achter. Ik moet nog van ver komen. Maar besef ook dat onze pup iets met ons als gezin doet. Nu al. Hij brengt ons nog dichter bij elkaar. Het is een gevoelig hondje. Het lijkt alsof hij mijn spanning voelt. Maar daar reageert hij goed op. Ik ben niet zweverig maar het lijkt een bijzonder hondje die vooral erg aan mij hangt. Ik denk dat dit een reden heeft. Komt goed. 
Wat ik nu vooral moet doen is tijd voor mezelf inlassen. Lekker ff rennen in mijn eentje bijvoorbeeld. Dat ga ik doen. Ik kom later nog eens terug voor een update. 
Nogmaals iedereen heel erg bedankt voor de steun. Die was en is erg waardevol. 
Tot later.

Ben heel blij voor jullie allemaal en wens jullie heeeeeel SUC6

Wouw Marleen!!! Wat een super mooi verhaal!!! Ik ben heel blij voor jullie dat jullie de knoop doorgehakt hebben! Een hond kan zo enorm veel met je doen, zo waardevol!!! Stop hem maar vol met al jullie liefde en het komt echt allemaal goed met jullie hondje!!!

Marleen.

Wat fijn om te lezen dat jullie er als gezin voor gaan en dat je het gevoel hebt dat dit hondje toch iets extra toevoegt aan jullie als gezin.
Ik hoop dat je dit gevoel kunt vasthouden en er een dag komt dat je terug denkt aan deze tijd als iets wat je je haast niet voor kon stellen.
Je kunt trots zijn op je gezin en op jezelf.En binnen kort hoop ik ook op je pup.

We hebben trouwens hele gesprekken over je pup en volgens mij weten we nog niet eens de naam.

Je kunt hier altijd terrecht met je vragen en ik wens sterkte maar vooral ook veel plezier.

Je krijgt niet het hondje wat je wilt, maar wat je nodig hebt...

Heel fijn om lezen, Marleen, en bedankt dat je de moeite doet om hier nog even te reageren!
Ik denk dat veel mensen die in gelijkaardige situaties zaten, ook dit verhaal nu van jou heel goed herkennen: dat scharniermoment. Je bent nog lang niet uit de warboel van gevoelens uit, maar daar is opeens dat bijzondere moment.

Wens je veel succes, en hoop dat je lekker wil blijven meeforummen en we nog leuke foto's en verhaaltjes van die kleine doggie kunnen zien/lezen!

Tóch een happy end!

Iedereen blij!

Marleen, ik heb je laatste berichtje gelezen, heel voorzichtig komt daar dan toch de liefde voor je hondje om de hoek kijken hoe ouder de hond wordt , hoe erger dat zal worden.

hardlopen, een wijs besluit, even alles eruit gooien, het is niet wat een hondje in huis, het leven veranderd daardoor, maar ...... geloof me , ten goede.

Baasje van Pooh,
Wat een ontzettend leuke foto van jouw zoon met Pooh. En wat is dat een enorm prachtige hond.

Marleen, ik wens jou en je gezin heel veel succes en gezelligheid toe, samen met jullie hondje. 
Je mag trots zijn op je kinderen, je hebt ze goed opgevoed, dan komt dat met je pup ook vast goed.

En Marleen, zoals je kan lezen zijn er heel veel mensen die jou en je familie steunen. Als je nog iets wilt weten of iets kwijt wilt, horen we het graag van je! Het gaat jullie lukken! 
.

Ze kiezen voor de hond, alle 4! Zoals je in het laatste bericht van Marleen kan lezen.

Heel fijn dat je zo eerlijk met je gezin er over hebt kunnen praten. Dat is al winst, voor jou, voor jullie en voor de pup. De basis bij jullie thuis zit wel goed.

Marleen wat fijn dat je er zo nu in staat. Het ontroert me gewoon om dit zo lezen!

En een compliment voor je gezin! Wat is dit waardevol met elkaar te praten i.p.v. verwijten naar elkaar te gooien! Een voorbeeld voor velen en de 1ste stap is gezet .

wat ontzettend mooi om te lezen Marleen

super dat jullie er nu met het hele gezin helemaal achterstaan!!!

En als je ergens tegenaan loopt gewoon van je afschrijven of je ervaringen delen.

Bij ons ook zo geweest hoor...
Ze was soms  zoooo vervelend het leek wel of ze een plaat voor d'r kop had!
Ze wilde maar niet luisteren en ze was mega druk en dat maakte de band van mijn moeder en Roxy minder, maar nu? Kunnen we allemaal niet meer zonder haar en is ze keurig opgevoed!

Top Marleen..., geweldig dat jullie samen aan tafel zijn gaan zitten om het probleem te bepraten..., en wat een zalige reactie van je dochter 

Gelukkig heeft je twijfel en je schrijven/praten erover de schaal naar de goede kant doen uitslaan en hebben jullie gezamelijk besloten er voor te gaan.

Heel veel plezier, genot, geluk..., en natuurlijk ook ergernis, kapotte handen, sokken en weet ik veel wat nog meer gewenst ..., ga lekker genieten en ren zo af en toe een extra rondje om je hoofd weer leeg te krijgen.

Ik wacht vol smart op de volgende update'

Een stille meelezer hier, kon eigenlijk niets meer toevoegen dan wat hier al geschreven was. Ik begrijp je ook heel goed, ik ben zelf nl niet echt een 'puppenmens'..
... maar wil even een pluim aan je dochter geven! (Jullie allemaal natuurlijk, maar deze reactie is wel bijzonder vind ik, daar mag je trots op zijn )

Heb niet alles gelezen maar echt respect dat je alles hier zo open beschrijft.
Het komt vast goed, geef jezelf de tijd en ga idd lekker lopen.

Ik volg je topic voor de updates!

Marleen, ik ben heel erg blij voor jullie. 
Het is bijzonder mooi om te zien hoe de pup al op je reageert. En het wordt alleen maar mooier, echte liefde 

Top!!!
Dan is het nu tijd voor wat leuke fotos van de banjer!!

Super Marleen,jullie gaan ervoor!

Super en er is helemaal niks 'zweverig' aan een bijzondere band voelen met je pup/hondje . Ik wens jou en je gezin een fijne tijd met jullie pup/hondje!

Mooi en ontroerend, de ontwikkelingen die gaande zijn Marleen. Heftig en heel emotioneel, maar toch... er zit weer beweging in.

"Gistermorgen heel veel gehuild. In de middag gebeurde er iets. Met mij, door pup. Iets moois. Niet uit te leggen. "

Sommige dingen zijn geen woorden voor. Maar zo bijzonder hoe je ervaart dat de komst van dit wezentje in jullie bestaan een reden heeft, dat er een vertrouwen ontluikt dat het is zoals het zijn moet. Mijn dieren zijn heel belangrijke leermeesters in mijn leven. Dat viel niet altijd mee want het zijn goudeerlijke spiegeltjes. Ze weerspiegelen mijn 'zijn' en mijn ontwikkelingen soms op een hele indringende wijze. Zoveel gebracht en geleerd van ze, en nog van m'n kleine Jipppemans

Ik heb erg veel respect voor je openheid, eerlijkheid en je lef. Wens je goeds en veel heling in jezelf in dit proces.

Wel... !!!   Toen ik na mijn berichtje in jou berichtjes las dat het dieper zat... Angst voor honden enz.... Heb ik ook eerlijk gezegd gedacht... "Doe de pup nu nog terug... Hij is nog jong en kan nog een nieuwe thuis vinden waar men hem dan van pupje afaan heeft..."...

Ik zou het wel enorm spijtig voor je dochter gevonden hebben... Want ik weet dat ik er mij vroeger als kind ook bij neergelegd zou hebben... Maar het verdriet en de pijn zouden verschrikkelijk zijn.  Ik denk zelfs dat het een wonde voor altijd gelaten zou hebben. 

Wij zijn met onze ouders ooit een keer verhuisd naar een appartement, voor het werk van m'n vader.  Ons jonge hondje bleef bij familie die het heel goed kende omdat ze vaak een heel weekend bij ons bleven... Toch kregen we niet veel later te horen dat het een hartstilstand gekregen had... Haar nieuwe baasjes waren blijkbaar in een echtscheiding geraakt, maar woonden nog samen... Dan blijf je denken dat "het achterlaten" van je hondje de eigenlijke oorzaak is...

Maar nu.... Wat vind ik het fijn om je melding te lezen !  Het zal niet allemaal van een leien dakje lopen,... maar de kans dat het allemaal helemaal goed komt is groot !


Het pupje dat nu de gewone gang van zaken in het gezin een beetje verstoort... Kinderen kunnen niet rustig op de vloer naar tv kijken enzo...  Dat is een van de vele dingen die het gewone reilen en zeilen van het gezin overhoop zullen halen.  Er komen nog de studies van je kinderen... vriendschappen... verliefdheid...  En altijd zul je je zorgen maken... Maar het belangrijkste is dat iedereen er "gezond" doorheen komt... Gelukkig en tevreden ook... Maar hindernissen zullen er altijd zijn.  Je kunt eromheen lopen, erover kruipen of springen... Maar als ze met succes achter je liggen kun je je echt gelukkig voelen.

Waar ik gisteren wel aan zat te denken.  Je bent bang van honden en waarschijnlijk dacht je "voor zo'n pupje... dat dan ook nog door ons... ook door mij, opgevoed wordt en natuurlijk goed luistert, want we zorgen er goed voor... Voor zo'n pupje en later hondje hoef ik niet bang te zijn.

En gelijk had je hoor.  Als pup kan zo'n hondje soms door het dolle heen zijn na spelen of iets doen wat het leuk vond.  Het kan dan de rust even niet vinden. 

Je kunt met kinderen ook niet druk stoeien en dan, terwijl ze met van opwinding en plezier rode wangetjes en vrolijk getier door de tuin lopen, plots zeggen dat het genoeg geweest is en dat ze stande pede hun bed in moeten en slapen. 

De overgang wordt dan gemaakt door .. nog iets te drinken... tandjes poetsen... slaapkledij aandoen... Voor een pup is dat eigenlijk net zo, alleen verwachten we soms dat hij stopt met bijten en krabben (zijn handjes he...   ) en dadelijk stil is.

Je hoeft echt niet bang te zijn dat je hondje, als hij ouder, groter en sterker is nog net zo onbesuisd zal zijn.  Tegen dan weet die al lang wat er pijn doet, wat jij niet wil en wat een einde aan het spel maakt...  Vertrouw daar maar op.  En nu, vooral zorgen dat er niet per ongeluk verwondingen komen...

Hoewel... Kylie is toen we haar pas hadden, tijdens het spelen met een nagel in m'n onderarm blijven hangen.  Dat is 11 jaar geleden en je kunt het litteken nog zien... Wel... Als ik lees hoevelen een herinnering aan hun hond laten tattooeren... dan ben ik heel blij met die rode "schram" en ik hoop dat ze nooit verdwijnt !  Wel !  Blij dat het niet in m'n oog of zo was !

Heel veel geluk en heel veel plezier nog.  Je kunt het als je je niet druk maakt om dingen die niet nodig zijn.  De pup volgt jou... Maar de pup is niet verlaten als jij niet voortdurend ermee bezig bent... Er zijn nog andere "baasjes" in huis

En ja... Laat ons vooral nog iets weten !
.

Wat een mooi stukje heb je geschreven en zo waar! 
.

Ik had dat op het begin ook vaak, dat ik dacht: "waar ben ik aan begonnen" maar dat gaat echt wel weg, en dan ben je heeeeel blij dat je je hond gehouden hebt!

Marleen, ik ben trots op je hoor dat je toch door wilt zetten.
Je zult vast ook wel eens "achter het behangplak momenten" met je kinderen gehad hebben (al is dat totaal niet te vergelijken dat besef ik ook wel) en kijk eens hoe leuk ze zijn "opgedroogd".
Let ook een beetje op jezelf dat je op tijd een momentje voor jezelf neemt, zo te lezen nemen je kinderen en je man hun eigen portie ook wel voor hun rekening en da's natuurlijk helemaal goed.
Je pupje wordt echt wel rustiger als ie straks de pubertijd eenmaal gehad heeft dan zul je merken dat je hem helemaal niet meer wilt missen.
Nou ben ik toch wel heel benieuwd naar je kleine prul dus als je een keer tijd hebt graag foto's plaatsen.