Mijn snoekie weg

sorry ik ben hier net nieuw ....en waarom....omdat ik zoveel verdriet heb en er geen raad mee weet ....ik heb vorige week mijn hondje in moeten laten slapen het zat er al aan te komen hij had lymfeklier kanker ik wist van te voren al dat ik het niet aan zou kunnen .....maar nu ...nu is het zover ik wordt helemaal gek ik mis hem zo erg. nu is mijn vraag eigenlijk is het gek dat ik heel mn kantoor/kamer vol heb gehangen met zijn foto's en dat ik zijn haartjes bij me draag die ik 2 weken voor zijn overlijden had afgeschoren omdat het zo warm was ik wil er alles aan doen om de heledag van alles van hem om me heen te hebben mijn man/vriend zegt dat ik dat niet moet doen omdat dat mijn verdriet versterkt maar ik wil eigenlijk niets anders dan alleen maar aan hem denken ik heb nog 2 hondjes maar hij snoekie had ik al 13 jaar en was echt waar meer dan mn allessie hij heeft me altijd door dik en dun bijgestaan en geloof me ik heb wat verdriet gehad en pijn en hij heeft dat altijd verlicht dus ......IS HET RAAR ?

Raar? Nee.... Jij gaat er op jouw manier mee om. Jouw Snoekie is pas vorige week overleden, das nog wel heel erg vers hè...
Misschien komt er een moment dat je merkt dat je de foto's enzo minder nodig hebt... Dat zie je dan wel...

Ik wens je heel veel sterkte... Ik kan me voorstellen dat je heel erg verdrietig bent, na 13 jaar ben je natuurlijk helemaal met elkaar " vergroeid" geraakt... Moeilijk hoor...
Echt, heel veel sterkte....

Nee ik vind het ook niet raar.
Je moet doen wat goed voelt nu.
Ik was ook echt helemaal kapot van het verlies van Donna, en daar heb ik dan ook alle
tijd voor genomen om daarover heen te komen en op mijn manier.
Ik trok me terug, even nergens zin in.
Had een foto van Donna op mijn mobieltje waar ik elke keer naar keek... en een kus op gaf.

Ieder zijn ding, 13 jaar is niet niks.
Ik wens je heel veel sterkte.

Elles, nee hoor niet raar, maar je kan het misschien wat anders doen.

Maak een plekje waar je je hondje kan herdenken, zet fotoos neer, een kaarsje en misschien een roosje. niet overal om je heen alle fotoos van je lieverd zetten.

een mooie tijd heb je met je hondje mogen doorbrengen, 13 jaar bij je gehad. veel liefde gekregen en jij ook gegeven. probeer het eens van de andere kant te gaan zien, zoveel mooie herinneringen die er waren en nog zijn, je hondje heeft het zo fijn bij je gehad, en dan komt er opeens een einde aan die mooie tijd.

veel verdriet, toch proberen om naar de mooie herinneringen te kijken en tuurlijk mag je huilen om het verlies, maar heus de pijn verdwijnt en straks zijn er mooie leuke dingen die jij je herinnert en die je gaat koesteren.

een plekje maken, waar je je hondje kan herdenken, fotoos neerzetten, kaarsje en bloemen, niet de hele kamer er mee volzetten. ik weet ook dat het heel moeilijk is, hier ook een paar honden verloren, maar een mooi plekje gegeven en altijd even er bij stilstaan, doet goed. probeer het maar eens, maak een mooi plekje voor je hond.

Elles, kom hier gerust vertellen over je hondje, wat je allemaal deed , en hoe de hond bij je is gekomen, er over praten lucht op, hier kan je dat van je afschrijven, geloof me maar , dat doet heel veel goeds.

vertel eens wat over je hond, hoe die heet en hoe het karakter was..... vertel maar.

het is inderdaad helemaal niet raar,het is ook nog maar net gebeurd,natuurlijk mis je je vriendje
zoals willemijn zegt ,maak een plaatsje in huis waar je even bij hem kan zijn,leg er zijn speelgoed neer of iets van hem,dan zal je hem nog even dichtbij aanvoelen
hier weten we allemaal hoe het voelt,dus schrijf je verdriet neer,wat je voelt,het lucht op
toch veel sterkte

Allereerst heel veel sterkte met het verlies. Verdriet moet je toelaten in je leven en iedereen voelt en beleeft het anders. Ik kan niet anders melden, dan dat ik je sterkte toewens in deze droevige dagen. Hij is voor altijd in je hart !

Ik vindt dat heel lief en goed bedoelt van jullie ik heb al een plekje voor hem hij ligt begraven naast mn huis er liggen al bloemen er branden al kaarsjes ik heb zelf een afdruk van zijn pootje op mijn arm laten tattooeren met zijn naam er boven ...sorry maar ik denk dat dit net even iets verder gaat dan wat dan ook ik heb afgelopen week zelfs de bloemen die op zijn grafje lagen met onze kotter (boot) op zee uitgestrooid met een gedicht erbij maar de pijn van het verlies blijft..... ik denk dat ik het op deze manier moet verwerken zo veel mogelijk foto's zo veel mogelijk zijn aanwezigheid bij me houden niemand heeft er last van want alleen ik gaf zo ontzettend veel om hem . en even voor alle duidelijkheid ik weet echt wel wat verlies is OA mn ouders ,mn kind,mn geliefde ,alleen dit voelt zo anders het is eigenlijk te gek voor woorden vandaar dat ik hier een beetje troost zocht

Het is niet raar. Het is alleen de vraag of je wel met je leven verder kunt als het blijft doorgaan.

Vorige week... is nog maar heel kort. Je voelt nu wel het echte gemis. Eigenlijk gaat dat nooit meer weg. Regelmatig zullen die gevoelens opduiken. Maar gaandeweg komen er langere periodes dat je het kunt verdragen. Niet dat je het dan wegduwt, maar er komt het besef dat het nu eenmaal zo is en dat in je verdriet blijven hangen niets toevoegt.

Het kan wel je leven met je omgeving flink verknoeien. Maar laat je man/vriend weten dat je wat tijd nodig hebt om dit te verwerken.

Je hebt alles jarenlang met je hondje gedeeld en dat neemt niemand jullie af. Ik wens je toe dat je ook gelukkig kunt zijn met de herinnering aan wat jullie hadden en de wetenschap dat die band nooit voorbij gaat... of je nu huilt of lacht... treurt... of weer gelukkig wordt.

Sterkte.

Te gek voor woorden is het niet.
Als ik het goed lees heb je best veel meegemaakt en veel verdriet gehad.
Hebben jullie samen alles doorgemaakt?
Was Snoekie al deel van je leven toen je zoveel mensen verloor?
Dat kan een band enorm versterken natuurlijk 
Je laatste herinnering aan die periode in je leven.

Het is natuurlijk een beetje gissen van mij, maar ik kan me er alles bij voorstellen.
Dit was namelijk ook het geval met Donna, ik had er me van tevoren geen voorstelling
van kunnen maken dat het verdriet zo groot zou zijn.
Heb eerder honden gehad en tja ook toen natuurlijk intens verdrietig, maar met Donna was het toch even anders.


De tijd om echt los te gaan laten komt vanzelf.
Neem de tijd die je nodig hebt om dit verdriet op jou manier te verwerken.
Daar kan eigenlijk niemand je echt raad in geven, volg je gevoel.
Maar zorg wel voor afleiding af en toe, hoe moeilijk ook.

PPPfff kijk daarom heb ik jullie dus opgezocht om verdriet te hebben boos te worden en mn onmacht even te kunnen uiten bedankt lieve mensen dat jullie zo met me meedenken en praten dit heb ik gewoon even nodig ik heb verder niemand waar ik dit allemaal aan kwijt kon en zo zie ik maar weer dat ik mijn geloof in de mensheid niet hoef los te laten super dit ik was de eerste dag ongelooflekijk verdrietig maar omdat wij een eigen bedrijf hebben moest ik meteen aan het werk toen kwam de boosheid vreeselijk boos op alles en iedereen om me heen toen kwam de angst dat ik hem te vroeg had laten inslapen en was hij wel echt dood wist de dierenarts dat wel zeker ? toen weer het verdriet en tja ondertussen gewoon je werk moeten blijven doen das erg moeilijk om een glimlach te toveren terwijl je hele wereld in stort dus bedankt dat ik hier alsnog even mn verhaal kwijt mag en kan

Helemaal niet raar. Ik denk dat ik net hetzelfde zou reageren moest Blackie of Saffira nu sterven. En denk dat er hier op het forum nog heel veel mensen zullen zijn. 
Het is nog maar een weekje geleden, dus het gemis is nog heel vers en ja dan is het normaal dat je nog niet kan loslaten. Maar op een bepaald moment maak je die klik wel, dan voel je dat je verder moet en het een plekje moet gaan geven. En dan begint het verwerkingsproces, en gaat de pijn minder worden. 
Het zou pas raar zijn als je er maar onverschillig tegenover stond. Je bent een grote vriend kwijt. Dat zorgt nu eenmaal voor traantjes.

Heel veel sterkte nog met je verlies. Neem de tijd die je nodig hebt om het te verwerken.

En kunnen jullie je dan voorstellen dat er op mijn facebook mensen waren ik zeg waren die durfden te zeggen het was maar een hond stel je niet zo aan en hou er eens mee op .... ach ja van het ene uiterste in het andere uiterste ik kom er ook vast wel overheen maar ik heb gewoon zo mn momenten dat ik denk wat moet ik zonder dat beestje zo groot was onze liefde nou eenmaal en inderdaad dat komt ook mede door wat ik allemaal heb meegemaakt in mijn leven het was gewoon een klein maltheeuws leeuwtje met hele brede schouders komt heus wel goed ik zie trouwens allemaal hele mooie kindjes hier voorbij komen wat een mooie beesten hebben jullie ook op je foto's ik hoop op vele mooie goede vriendschappen hier ik heb zoals ik al zei nog 2 hondjes 1 heb ik van vakantie meegenomen die lag voor dood achtergelaten ergens op de azoren  6 maandjes oud langs de weg zwaar afgetuigd ze heet riva is nu bijna 3 jaar en is mn lieve meisje en ik heb voor haar een chihuahua aangeschaft (turbo genaamd) een reu ook deze 2 zijn  mijn lievelingen en ik kan me nu dus op hun storten (wat ik ook duidelijk doe) deze 2 zijn onafscheidelijk van elkaar en erg mooi om dat te mogen meemaken ik moet even gaan uitvinden hoe het nu allemaal precies werkt op dit forum dan komt het vast wel goed

Hel het zal zeker wel helpen dat je nog steun van je 2 honden kan krijgen. En heel mooi van je dat je Riva gered hebt! Heeft ze toch een warme thuis gekregen
En ja, ik heb het geluk dat ik dierenzorg studeer dus heb heel veel dierenvrienden zeg maar. Dus ik kan heel openlijk alles over mijn diertjes op fb posten, mensen reageren ook heel leuk terug. Maar ik kan begrijpen dat mensen zonder honden niet eens weten wat ze missen. De liefde die je van een hond krijgt is onvoorwaardelijk. Wees maar blij dat jij dat wel hebt mogen meemaken. Zelfs al is het gemis nu zo groot, jij hebt ook een hele lange tijd boordevol liefde mogen meemaken. Je stelt je dus absoluut niet aan.

Ja dat kan ik wel, dat zijn vaak mensen die geen hond hebben, kunnen zich daar niets bij voorstellen.
Heb ik ook meegemaakt hoor, alleen met de meeste eigenlijk niet.
Allemaal hondenmensen om me heen dus dat is dan alleen maar fijn 
Je komt er ook echt wel overheen, alleen kan het je soms ineens heel erg aanvliegen.

Er zijn heel veel mooie hondjes hier, maar die zul je vanzelf wel tegenkomen als je wat meer op het forum komt.
Het is trouwens een heel fijn forum!

Gelukkig heb je nog twee hondje en kun je daar je aandacht op richten.
Super dat je dat hondje gered hebt!
Ben ook heel erg benieuwd of je daar foto"s van hebt?

En als je vragen hebt...gewoon even privé berichtje sturen.
Dan ga je naar iemands naam of profiel en daar zie je vanzelf privé bericht versturen staan.

Elles, de beste plaats om je gevoelens te uiten, is bij gelijkgestemden.

We weten allemaal dat de omgeving sneller klaar is met het verlies van een huisdier, maar in een huis, is een dier een echt deel van een 'gezinsleven'.
Hier weten we dat.

Het is ook nog heel pril; dat je je verbondenheid zoekt met 'herinneringen' is dus helemaal niet raar.

Het is ook niks waar je omgeving zich zorgen over moet maken; rouwen gaat nooit in een rechte lijn en is 'boempats' klaar, dat kan niet.

Als jij je goed voelt met spullen te koesteren, wandelingen op hetzelfde traject te doen, of aandenkens te verzamelen, dan kan je dat helpen met je verlies.

ik wens je oprecht veel sterkte toe, het is niet gemakkelijk...

Jullie maken me vrolijk !!..... en helaas inderdaad helaas zijn er nog genoeg mensen met geen gevoel voor dieren ....ik heb geprobeerd een foto te plaatsen van mn andere 2 hondjes dat lukt me dus niet maar komt vast wel goed binnenkort .

Neen, het was niet MAAR een hond;Het was 13 jaar een metgezel in je leven. Dat werp je zo maar niet weg. Het is natuurlijk dat je verdriet hebt. Maar probeer jezelf toch te troosten met het feit dat je het beste voor je schat hebt gedaan. Hoe zwaar het je ook is gevallen, je hebt niet aan jezelf gedacht, maar aan het beste voor je lieveling. Koester gerust nog een tijd je herinneringen,je zult wel vanzelf merken dat dit vermindert. Je komt dit wel te boven. Wij hebben vorig jaar onze poes van 20jaar moeten laten inslapen. Ik weet wat dit betekent. De herinneringen blijven, maar enkel de goede en de pijn zal wel verdwijnen. Veel sterkte

Elles ,eerst veel sterkte gewenst ,vergeet een ding niet wel uit het oog nooit uit het hart.

en als mensen zeggen het was maar een hond dan zeg jeMaar wel mijn hond!!!

Hein.

Juist. En wat maakt het nu uit wat anderen zeggen. Jou gedachten zijn vrij en als je er toch ook iets op wil reageren. Gebruik dan Hein zijn wijze woorden

Hoi Elles, als eerste heel veel sterkte! En raar ben je zeker niet. Bij mij is het nu bijna twee manden geleden. Het gaat langzaam beter maar er is geen dag dat ik niet aan mijn grote vriend denk. Ik geloofde er in het begin ook niets van. Kon niet meer logisch redeneren. Ik vond dat het geintje nu wel lang genoeg had geduurd en dat Ado maar moest terug komen. Op een gegeven moment dacht ik zelfs dat mijn dierenarts hem zomaar had laten inslapen. Belachelijk natuurlijk, maar dat is wat extreem verdriet met je doet. Ook ik ben terug gekeerd naar dit forum om maar over Ado te kunnen praten. Hoe meer ik erover kan praten hoe beter ik alles kan gaan relativeren en begrijpen. Het gemis wordt er niet minder om maar het brengt wel de rust terug in mijn hoofd. Over twee weken wordt het portret van Ado op mijn arm getattooeerd. Raar? Nee, een eerbetoon aan mijn allerbeste vriend!!! Je komt er wel uit en je zal het een plekje kunnen gaan geven maar dat heeft zijn tijd nodig. Groetjes Boots en Lady

Elles, blijf mooi hier komen, je uiten hier, dat helpt veel, heel veel.

wij allemaal die hier in dit hoekje komen, hebben meegemaakt wat het is om een liefdevol dier te moeten verliezen en af te staan.

praat hier over van alles, niet alleen over je verdriet, maar ook eens over de vreugde die je hebt mogen mee maken met je hond.

Lieve Elles

Doe wat je doet meis en je mag echt treuren op jou manier wat andere ook zeggen.
Sommige weten niet hoe veel je van een hond kan houden. Zo'n schat die overal mee tevreden is en jou nog aanvoelt ook als je blij was maar ook wanneer je even niet lekker in je vel zat die je ook nooit commentaar gaf zoals mensen wel doen. Niemand die jou beter begreep dan Snoekie.

Alleen Elles moet je het gevoel dat je hebt over te vroeg inslapen e.d laten gaan want wat ik van je lees is dat zeker niet zo geweest. Herken het gevoel heel sterk omdat onze hond 3 nov aanstaande ook door deze ziekte weg is gegaan bij ons en ook dat afscheid heeft zo'n pijn gedaan en nu ik jou verhaal lees voel ik het weer als de dag van gisteren. Mijn dochter heeft een tattoo op haar arm van onze schat en ze heeft iedere minuut van de dag ook werkelijk het gevoel dat hij bij haar is

Nou Boots en Tineke dat is dus wat ik binnenkort ook nog eens ga laten doen ik heb zijn voetje al op mijn arm staan en daar komt zijn portret dus nog bij.....dus als ik jullie zo allemaal hoor valt het nog reuze mee en is het dus helemaal niet raar dat ik het zo echt heel erg vindt dat ik mn maatje,mn kindje mn allessie kwijt ben ....ik denk dat ik inderdaad gewoon blijf treuren zoals ik dat voel het is onzin om het niet te doen alleen omdat ik denk dat andere mensen het raar vinden het was mijn hondje en het is mijn gevoel. en over dat te vroeg inslapen ik heb er gewoon een schuld gevoel over had ik het recht wel zeg maar.

Ik wil jullie eerst veel sterkte wensen met het verlies van Snoekie.Het is helemaal niet raar wat je doet of denkt,ieder verwerkt zijn of haar verdriet anders.Je moet doen waar jij je goed bij voelt,ik leef met jullie mee.

het is mijn gevoel. en over dat te vroeg inslapen ik heb er gewoon een schuld gevoel over had ik het recht wel zeg maar.


Het is ontzettend logisch dat je dat gevoel hebt. We maken een beslissing over leven en dood. Dat is waanzinnig moeilijk en er zijn er velen die dat niet goed durven. Mijn dierenarts heeft tegen mij gezegd: "Sandra, Ado had zich geen betere baas kunnen wensen en als je zo'n goede baas bent moet je ook dit soort beslissingen durven te nemen." Mijn beste vrienden noemden me een bikkel. En ook al voelt het soms nog niet zo, soms ben ik toch al wel trots dat ik Ado ernstig leed heb mogen besparen.

Iemand had gevraagd om de foto van mijn riva de hond die ik gevonden had het is me gelukt om ze ergens bij mijn profiel te krijgen ik weet echt niet hoe je daar moet komen maar daar staan ze nogmaals bedankt mensen xxxjes

Heb ze gezien hoor Elles, leuke hondjes!!

jij was de zon jij was de wind jij was mijn liefde jij was mijn kind ik schreeuw je naam diep in de nacht geen antwoord waar ik zo  op wacht je oogjes je snoet ik zie ze voor me o zo goed .....ik mis je zo mn lieve kind mijn tranen worden weggeblazen door de wind....mijn engeltje zo klein je zal altijd bij me zijn... de pijn die ik voel valt niet te beschrijven je kon niet altijd bij me blijven.... ik raak je aan ik til je op ik geef je een kus op je lieve kleine kop......ik krijg een kus ik voel jouw liefde weg ....weg....alles is weg maar mn ventje ik ben hier en zal je nooit vergeten bedankt voor alles door jou weet ik dat er meer is in dit leven .....wat ik van jou kreeg zal niemand me meer geven......dag snoekie ga met de zee de tranen die ik huil zijn ook als de zee dus ik draag je voor altijd met me mee ...............doei pop xxx

Snik, mooi