voor altijd in mijn hart

Nancy, wat verdrietig, je liefste maatje , weg.

bijna 16 jaar, dag en nacht bij je, wat zal jij mooie herinneringen hebben al die jaren.
boos ? nee denk dat Spike, bij jou een heerlijk leven gehad hebt, en dat hij daarboven met liefdevolle pootjes naar je zal kijken, herinner Spike in goede dagen, jij bent een bofkont om zo lang te mogen genieten van jouw Spike, en ook Spike zal met liefde op je neerkijken.

Nancy, heel veel sterkte met het verlies van Spike, onthoudt , overlijden, dan wordt er een herinnering geboren, vergeten doe je Spike nimmer.

ik zal hem zeker nooit vergeten,daarvoor hou ik teveel van hem
en een beetje gelovig ben ik wel maar ik wou dat het iets meer was zodat ik zelf ook kon zeggen,ja Spike heeft het nu goed en bedankt me voor al die mooie jaren en houd ook van zijn vrouwtje,en dat hij mij ook nooit vergeet en over me zal waken

heel veel sterkt nancy, ik maak momenteel hetzelfde mee wat jij meemaakt. ik hou me vast aan de gedachte dat mijn lieve tosca in de hondenhemel is en daar lekker ravot met andere hondjes. dat hij 's avonds aan de voeten van mijn overleden oma ligt.
ik  hoop dat jij ook wat aan die gedachte hebt, zodat het een klein beetje draaglijker wordt.
groetjes,
veronique

ja veronique,ik denk niet echt dat hij helemaal in de hemel is,een deel zal ook zeker bij mij zijn en dan bedoel ik niet alleen zijn as
maarja het helder denken komt nog wel,nu gaat er nog teveel door mn hoofd

Hoe verdrietig om Spike te verliezen.
Wat mocht Spike een mooie leeftijd bereiken.
Sneu dat hij zo aan zijn eind moest komen; maar jullie hebben zeker op tijd ingegrepen en hem verder lijden bespaard.
Heel veel sterkte om het verlies te verwerken en met het gemis van Spike om te gaan.

hij had ook een mooie leeftijd maar op een paar ouderdomskwaaltjes na ging het hem nog allemaal zo goed en vind ik het gewoon zo oneerlijk dat hij niet meer bij me mag zijn in levende toestand,het was gewoon te vroeg,die aanval is de boosdoener geweest,al vraag ik me nog steeds af waar het vandaan kwam,heb ik hem iets verkeerds te eten gegeven vantevoren of heb ik hem niet goed warm gehouden(kan ik me eigenlijk slecht voorstellen omdat ik hem in deze koude dagen steeds een jasje aandeed buiten) of was het hem juist te warm,omdat hij toe was aan de kapster
er gaan veel vragen door me heen,steeds dezelfde,maar wie kan daar een zinnig antwoord op geven

Het is een geweldige leeftijd.
Had hij die bereikt als je een 'slecht' baasje was geweest?....(je twijfels nu)
Nee, echt niet.

Ik kan je niet troosten, maar je mag niet aan jezelf twijfelen, het gemis is al erg genoeg.

Spike heeft het super gehad bij jullie, je was zijn liefste baas. 
(op een gegeven moment is het op, en kun je niet verder, niet met betere behandelingen, niet met andere medicijnen,  niet met meer liefde....) Twijfel niet aan jezelf, je hebt hem supergraag (en nog) gezien

sterkte

die had hij denk ik idd niet bereikt als ik niet zo goed voor hem was en steeds met hem naar de da ging,of ben ik misschien te vaak met hem naar de da geweest,ik weet het gewoon ff allemaal niet
het gemis blijft maar ik hoop dat de pijn langzaam wat minder gaat worden

Echt zo verdrietig als je je maatje moet verliezen. Het doet pijn en je gaat inderdaad door een moeilijke en lege tijd.Ik zit er ook midden in en snap nu de opmerking" je gaat een beetje dood van binnen" 
Vond ik overdreven maar zo voelt het wel.
Je bent goed voor hem geweest en je zal altijd van hem houden. Dat is een ding wat zeker is.
Heel veel sterkte.....x

ja dat zijn idd altijd rare opmerkingen maar zo voelt het bij mij ook,tenminste die eerste dagen,alsof ik zelf het loodje legde
vandaag hebben we nog eens afscheid genomen voor zijn crematie,was natuurlijk hartstikke moeilijk,vooral om daarna weer de deur uit te lopen maar ik heb het gedaan om het misschien toch een beetje te kunnen afsluiten
die eerste dagen na het inslapen zijn echt het aller moeilijkste maar als je daarna nog een keer afscheid kunt nemen,heb je toch al is het maar een beetje,een soort van rust in je,vooral omdat je hem daarna toch bij je hebt
dus ook al hou je nog zoveel van je beestje en weet je niet wat je moet,ik raad het echt aan,als je de kans krijgt,dan neem nog een keer afscheid van je lieverd,hoe moeilijk dat moment ook is,je krijgt er geen spijt van,mij heeft het in elk geval goed gedaan om Spike nog een keer te kunnen knuffelen en tegen hem te praten
jij ook heel veel sterkte mirjam

vanmorgen werd het me weer even allemaal teveel,het is nu zo definitief
Spike niet meer op de manier bij me te hebben zoals gewend,met knuffelen,vasthouden,kusjes geven en krijgen
ik wilde niet opstaan maar blijven slapen,de pijn niet voelen,maar kwam niet meer in slaap,dus ik moest wel uit bed komen
het is morgen al een week geleden van inslapen maar gister was het laatste afscheid
hij is dan zo wel bij me in een urn en ketting om mijn nek maar het is niet hetzelfde
het blijft onwerkelijk
knijp me alsjeblieft en maak me wakker uit deze boze droom

Veel sterkte Nancy. Bedankt voor je steun. Het kost tijd.

tijd kost het zeker,op het moment dat je je ff rustig voelt denk je dat je op de goede weg zit maar zodra je je weer zo verschrikkelijk verdrietig voelt denk je:gaat die pijn ooit weg,word ik ooit weer gelukkig
het is die eerste week zo raar allemaal,je weet niet wat je moet doen,wat je moet denken,want ook dat kun je niet helder

Heel veel sterkte.

dank je saskia en wodan

Die eerste weken zijn ook net of je verdoofd bent.De wereld draait door, maar jou dagelijkse is weg....

De eerste weken waren voor mij ook een ramp. Missen doe ik nog, schuldgevoelens slijten...(nu een kleine twee jaar geleden)

Schrijf hier al wat je wilt, wij snappen het helemaal.

verdoofd voel ik me zeker en leeg
ik denk dat het besef pas later komt,nu nog niet iig

ik herken het
ik.heb vandaag mn timo moeten laten inslapen.......byna16 jack russel
....ook aanval omvallen en

jij ook heel veel sterkte sam

Weet je, een gedachte die vandaag door m'n hoofd spookte toen ik m'n oude paard van 27 jaar eten gaf....
Je bent heel dankbaar voor de tijd dat je ze hebt mogen kennen(een hele geschiedenis), maar met die tijd wordt volgens mij ook het dagdagelijkse dat je in iedere vezel meedraagt, ook groter en dieper.

Het is paradoxaal misschien; bij een jonge hond is het het leven dat die nog voor zich zou hebben het triestste gegeven(bij jong overlijden), bij een oudere hond die een heerlijk leven heeft gehad, is het net de baas die met de grootste leegte achterblijft...en die gedachte beangstigt mij ook....heb er ook ervaring mee...en ik vind het niet gek dat je zo rouwt. Een hond is op die leeftijd echt een gezinslid, al praat hij niet zoals wij, toch is hij net zo aanwezig en vergroeid met je leven...

ik ben ook zeer dankbaar voor al die jaren
Spike is ook echt een gezinslid geweest en zo voelt het natuurlijk nog steeds
als ik me rot voelde had ik toch steeds mijn maatje bij me die me op zijn manier kon troosten en nu moet ik dat allemaal anders gaan doen
dat is niet het ergste natuurlijk maar ook dat word gemist

het blijft raar zo zonder onze lieve Spike
elke avond voor het slapen gaan neem ik zijn urn in mijn armen en praat tegen hem,dat verzacht het verdriet een beetje en hoop dat waar hij nu ook is,me toch hoort en ziet

Heel veel sterkte !!

dank je Samantha,micah,timmy en timo

och Sam, ook voor jou heel veel sterke, leeftijd maakt niets uit, het gemis is er .

Hallo Nancy

Gecondoleerd met het verlies van je trouwe maatje.
Ik had dit topic nog niet eerder gezien,dus reageer een beetje laat.
Ik denk dat ik precies weet wat je hebt meegemaakt .
Onze vorige hond is 14 en een half geworden en hebben we ook in laten slapen na een beroerte.
We hebben geen moment getwijfeld en hebben er geen slechte gevoelens over dat we dit hebben besloten.Mooie leeftijd en aan ouderdom gaat niemand dood,maar als het op is is het op.De lijdensweg die had kunnen volgen zou zoveel groter geweest kunnen zijn en je kunt niet in de toekomst kijken.Nu heeft je hond tot de laatste dag een fijn leven gehad .Het is ellendig om te zien,maar alles gaat betrekkelijk snel.
En als je makker ineens volkomen afhankelijk van je moet worden,en er geen kwaliteit van leven in het vooruitzicht meer is dit het laatste wat je voor hem hebt kunnen doen.

Maar o wat is het hard en wat wordt hij gemist,maar een hond heeft net als wij niet het eeuwige leven en sterker nog een hond heeft maar een kort leven,en hoe fijn is dan de gedachte dat je er altijd voor hem was en jij voor hem.
Maar dat beeld van die laatste momeneten zullen nog wel heel lang bij je blijven,want het is vreselijk om je hond dit te moeten zien doormaken.

Heel veel sterkte.

ja eurasier jongen
die twijfels heb ik nu nog wel want op het moment dat de da zei dat het beter was voor hem en ons,was ik te verdrietig om zelf een beslissing te maken
en je schrijft op is op maar dat kon ik van Spike niet echt zeggen want er zat de dag voor die aanval nog heel veel leven in hem
en die laatste momenten blijven idd nog steeds in mn hoofd hangen
maar gemist word hij sowieso en word ook nooit vergeten

Beste Nancy

Onze hond was met ons op vakantie en had die dag ervoor nog 6 uur met ons samen gelopen.Wij zijn rugzak lopers en ze heeft 13,5 jaar dit met ons gedaan.
Lenig,prima uithoudingsvermogen goed van lijf en leden.
Juist het gegeven dat ze zo een heerlijk leven heeft gehad en het feit dat ze tot op het laatst heeft genoten,geeft ons de steun voor het verlies van haar.
Na de beroerte was ze op en dat bedoel ik met op is op.
Niet meer langer tobben,omdat je geen afscheid wilt nemen van je hond, nee een hondwaardig einde aan een volwaardig bestaan.
Derhalve hadden wij geen spijt van de beslissing.
En natuurlijk hadden wij ook de vraag,hadden we niet....?
We hebben het niet en het is goed zo.
Ik hoop dat je er over een tijd ook zover denken kunt.
Je bent in rouw en de rouw heeft heel veel stadia en je afvragen hoe en als, hoort erbij.
Maar ik denk wel zeker te weten dat  Spike blij is dat hij zo een goed leven heeft gehad en niet heeft hoeven lijden.

Nogmaals sterkte met je verlies en neem van mij aan als het op een andere manier was gegaan,was het gemis en verdriet minstens net zo groot.

ja die vraag heb ik ook idd,hadden we niet,was er niet nog een kans,is hij niet boos
ja dat zijn allemaal vragen die door mijn hoofd blijven spoken
en vooral nu denk ik zou hij boos zijn omdat we hem lieten gaan,omdat de afgelopen dagen rare opvallende dingen gebeurden maar dat kan ook zijn omdat ik er nu juist op ga letten
ik hoop iig dat hij zijn rust heeft gevonden en bij ons een oogje in het zeil houd,als een engeltje op onze schouder