Trixie Forever

Op 30 juli ben ik mijn allerbeste vriendin verloren. Zij was alles wat ik in dit leven wou...

Een 8-tal weken geleden kreeg ze het plots moeilijk met eten en haar buikje werd dikker. Trixie kennende zou het snel weer over gaan maar dat werd het niet... Een week lang kreeg ze het moeilijk met haar ademhaling door het gezwollen buikje.

Ze kreeg medicatie (vochtopstapeling tegengaan). Nu en dan ging het weer even beter maar uiteindelijk enkel erger. Het vocht was helemaal afgedreven maar toch bleef haar buikje uitzetten. Uiteindelijk wist de dierenarts zelf niet meer waar te zoeken en kreeg ik het shokerende woord "inslapen" te horen.

Ik kon dit echter niet aanvaarden, en ben gelijk naar een dierenkliniek voor foto's en een X-ray geweest. Het bleek zodus leverkanker te zijn en ook hier kreeg ik dat woord "inslapen" te horen.

Ik ben pro anti-pijn maar zomaar afscheid nemen van mijn beste vriendin kon ik gewoon niet...ik kon niet aanvaarden dat ik mijn beste vriendin na 15 jaar zou verliezen, ze was mijn enige steun en houvast in dit leven (heb zelf paniekaanvallen/hyperventilatie).

Ik twijfelde nog om julli via dit forum om raad te vragen maar de beslissing zou ik uiteindelijk zelf moeten nemen. In mijn onderbewustzijn was die beslissing echter allang gemaakt. Neen ik zou haar niet laten inslapen en zo goed mogelijk helpen, enkel als het totaal uitzichtloos zou uitzien zou ik de beslissing overwegen. Achteraf bekeken ben ik blij dat ik dit niet heb gedaan want Trixie werd plots beter en je zag het leven in haar ogen branden! Ze heeft toch nog een aantal dagen lekker in de zetel liggen draaien van plezier maar het was wederom van korte duur... na vele ups and downs zat ik al wenend bij haar op de vloer, klaar om naar mijn werk te gaan. Dit was dagelijks het geval maar dit was de eerste dag in mijn leven dat ik openlijk tegen mijn ouders zei: "ik ga Trixie verliezen vandaag", toch leek het niet veel slechter dan alle andere dagen te gaan en Trixie leek net zoals altijd keihard te strijden voor haar leven (ze bleef altijd in ons midden en ging zichzelf niet afzonderen zoals vele honden net voor het sterven doen) Maar ik voelde dat het zover was enja rond 14:50 kreeg ik plots het telefoontje van mijn ouders dat het ontzettend slecht met haar ging (blauwe tong). In een waterval van tranen ben ik gelijk van mijn werk naar huis vertrokken met de auto maar ik kwam te laat... Trixie had mij verlaten zonder dat ik haar mijn laatste blik in haar ogen heb kunnen geven tijdens haar aardse vertrek. De dagen die daarop volgde leken surrealistisch , Trixie was weg... ik kon het maar niet aanvaarden, 4 dagen lang heb ik snikkend naar al haar albumfoto's liggen kijken. Na 15 jaar ben ik in mijn eentje naar bed moeten gaan, alle dagrituelen samen met haar kwijt... Normaal gaan we eerst voor het slapengaan naar buiten, doen we samen op badkamer pyama aan en gaan lekker tegen elkaar slapen in bed. Van dit alles is nu niets meer sprake, ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld. Ik weet niet hoe ik de komende 50 jaar moet opvullen zonder haar. Trixie was mij, ik was Trixie, we vulden elkaar compleet aan, zonder elkaars wederhelft zijn we niets.

Ik kan het niet geloven dat zo'n pure dappere ziel onze planeet moet verlaten, Trixie was een aardse Engel! Het enige wat ik nu nog wil is alleen met haar achterblijven in de hemel tot in de eeuwigheid.
Na 4 weken ben ik dan uiteindelijk zo dapper om dit hier neer te schrijven omdat ik Trixie voor altijd wil gedenken en wil verder leven in haar naam. Ik kan het niet aanvaarden dat ze er niet meer is, ik had altijd het beste met haar voor, ze kon altijd op mij vertrouwen wanneer ze hulp nodig had maar toch kon ik haar niet beschermen van de dood. En dat neem ik mezelf kwalijk hoe zeer ik ook weet dat het onvermijdelijk was. Trixie was mijn kindje, mijn vrouw... niet 1 levend wezen op deze planeet betekende zoveel voor mij als haar.

Het gaat echter wat beter, ik heb geen keus, ik moet me erbij neerleggen hoe hartverscheurend het ook is. Ik heb een paar haarlokjes van haar afgeknipt als enige fysieke herinnering, heb een foto van ons 2-en voor haar gezichtje geplakt in de kist. Ze is vergezeld van mijn geboorteknuffel als teken dat ik voor altijd bij haar ben.

Hieronder is haar memorial video, een laatste verplichting die ik had ten opzichte van haar. Ze is het 1000X waard.

http://www.youtube.com/watch?v=bde1bbZkP5Y

Sander ik wens je heel veel sterkte door deze moeilijke tijd.

Ohja mijn laatste woorden in haar oor waren "ik hou van je, tot straks tot seffes" ("tot straks tot seffes" zeg ik al 15 jaar als ik even de deur uit ben)

Een mooier afscheid had ik niet kunnen wensen, gelukkig heb ik haar heengaan niet gezien, wellicht was ik helemaal in shock verkeerd. Ik zie haar laatste levende blik nu nog steeds voor mij...

Hallo Sander

Allereerst wat een mooie memorial video heb jij voor je maatje gemaakt zeg zat het echt met tranen in mijn ogen te bekijken.

Verschrikkelijk he om je beste maatje na zo tijd te moeten missen. maar ze is nog steeds bij je hoor. diep in je hart is ze er. en echt ze is niet ver weg.

En als je zelf ooit naar de andere kant gaat dan staat ze je echt waar op te wachten en dan kunnen jullie elkaar weer knuffelen.

Ik wens je ontzettend veel sterkte met dit verlies. en echt ooit zal je haar weer zien.

Heel veel sterkte.
liefs natascha

Ik heb pas nu je filmpje bekeken en ik heb echt zitten huilen. Je bent met der opgegroeid je mooie meisje. Maar 1 ding sander ze is nog steeds bij jou en ze zal niet weggaan. Ooit kom je haar weer tegen! jou seffes blijf het zegen waaneer je even de deur uit ben.

Veel liefs kelly en knuffel Quila

Bedankt Kelly en Quila en vooral Natasha. Ik ben niet erg gelovig hoe graag ik het ook zou willen zijn. Jouw woorden raken me heel diep (tranen), ik zie Trixie nu al met een glimlach op mij wachtend maar ik vind het zo verschrikkelijk erg voor haar , zelfs als ze hemel bestaat dan zit ze daar nu zo lang alleen zonder mij... Het lijkt allemaal 1 grote nachtmerrie. Haar mandje staat hier nog steeds naast mij maar ze is er niet.

De eerste nachten heb ik keihard op een teken uit het hiernamaals gewacht. Ik had haar gevraagt om mij te bezoeken als ze me zou verlaten of toch minstens iets zou laten weten door een seintje...
Maar ik heb niets gemerkt of gezien en dat maakt me verdrietig. Maar ik heb haar wel diep in mijn hart en het voelt nu aan alsof ze altijd bij me is waar ik me ook bevind.

Nogmaals bedankt Kelly en Quila

Ik voel met jou mee want ik zit nu te huilen alsof het mij is overkomen. Verschrikkelijk ik weet niet hoe ik je kan opbeuren. Maar ik zie dat ze een ontzettend mooi leven heb gehad en wel 15 jaar en vooral zo'n lieve goede baas als jou. En al geef ze jou geen seintje hoef niks te betekenen ze is bij jou Sander, in jou hart!

Het lijkt alsof ik mijn leven plots moet hervatten van toen ik 9 was (nu 23), ik heb nooit echt een vriendin gehad en denk dat nu het moment er is om dat eens te proberen... alloewel ik niet denk dat een vrouw zoveel voor mij kan betekenen. Na dit werk (helpdesk UPC) wil ik me wel volledig gaan toeleggen tot het welzijn van dieren maar ik weet nog niet hoe. Ik wil mijn leven bovendien eindigen met de gedachte "ik ga naar Trixie".Ik heb gisteren 2 doggtags met onze naam en "Rainbow Brigde" erop besteld.

"Rainbow Bridge" bedoelde ik. Tot op heden had ik er nooit van gehoord maar als dat werkelijk bestaat... ik zou me niets mooier kunnen indenken. Een grote grafsteen staat ook nog op het lijstje van aankopen. Zie me hier nu weer tot 3u achter mijn PC zitten, ik val dagelijks van miserie in slaap want gewon neerleggen en rustig indommelen zit er niet meer in.

Lieve sander.
Je bent nu heel erg emotioneel. Eens komt er een vrouw die zeer veel voor jou gaat betekenen. Je bent nog jong 23 te jong om die gedachte nu te hebben. Heb die gedachte pas als het moment er is en dat zal heel veel jaren nog gaan duren. Mooi dat je dat heb besteld maak je foto en zet je hem op je page?

Ik zal er nog een foto van maken ja. Als de tijd rijp is en ik het aankan zal ik een bewegend filmpje van Trixie laten zien. Er is zelfs een fragment waar ik tegen haar ben aan het spreken over haar toekomstige dood en hoe moeilijk ik het ermee zou hebben ...


Hieronder is haar afscheidsbrief die ik net voor het dichtmaken van de kist in haar oor heb voorgelezen:

Mijn allerliefste Trixie Geboren: 1994-12-20 , Gestorven: 2009-07-30 (14:50)
Jij was alles voor mij, mijn luisterend oor voor als ik hulp/aandacht nodig had. Met jou had ik nooit ruzie, op jou kon ik altijd rekenen en vertrouwen. Ik zal nooit meer zoveel van iemand houden zoals ik deed bij jou. Ik had het wel zien aankomen en zei nog tegen mama dat je mij vandaag zou verlaten. Dat maakte ons zo uniek, we voelden elkaar aan. Jij was een deel van mijn leven, jij begreep hoe ik dacht . Bij het minste gevaar dacht ik enkel nog aan jou en je veiligheid.
Je laat een gigantisch gat in mijn leven achter, zo groot dat ik onmogelijk weet hoe ik dat moet opvullen. Ik ben als het ware met je mee gestorven en moet nu helemaal verplicht opnieuw beginnen. Alles wat ik deed was in teken van jou, jij maakte mijn leven compleet. Als we dagelijks aan tafel zaten kon ik mijn ogen niet langer dan 5min van je weerhouden. Alles liep gestructureerd. Alle mogelijke dagrituelen deden wij samen, opstaan, plassen, eten, knuffelen en samen warm naast elkaar indommelen in bed, en dat 14,5 jaar lang.
We hebben oneindig veel mooie momenten samen beleefd, onmogelijk om hier alles op te sommen. Je ging samen met ons op familiebezoekjes, communiefeesten, zat heel graag in de auto en hield van veel en lekker eten. Je was telkens zo blij als ik weer thuiskwam van het werk. Jarenlang zijn we samen naar zee geweest, zelfs tot in Kroatië ben je geraakt. Ik ben deze brief nu nog redelijk kalm aan het schrijven, wetende dat ik mij nog een zware tijd wacht. Dat zal vooral elke avond zijn als ik eenzaam en alleen achterblijf in ons bedje. Hoe moet ik dit toch doorstaan, hoe moet ik nog 50 jaar lang verder leven zonder jou. Mijn hele leven is sinds mijn 9de volledig aan jou toegewijd, alles verliep perfect. Schooluitstapjes hekelde ik als de pest want dan moest ik je weer gaan missen. Ook in de lagere/middelbare/hoge school dacht ik non-stop aan je. Welnu zal ik je zeer lang mogen missen.
Ik hoop dat als God bestaat wij samen een plaatsje krijgen in de hemel, tot in de eeuwigheid. Enkel jij en ik, meer moet dat niet zijn. Jij was het mooiste geschenk en het waardevolste wat ik ooit kreeg. Nooit zal iemand nog meer kunnen betekenen voor mij. De liefde die ik jou gaf kreeg ik oneindig veel van je terug. Jij was de enige die mij telkens begreep. Pure magie.
Elke keer ik ergens naartoe moest en jou niet kon meenemen vertelde/fluisterde ik tegen je “tot straks tot seffes Trixie”, dat deed ik daarstraks ook toen ik wist dat ik je wellicht niet meer leven zou terugzien. De manier waarop je het laatst naar mij keek blijf ik onthouden. Je keek met een vrolijke maar ook triestige blik, je wist dat je einde nabij was. Ik vind het heel dapper van je hoe je tot het laatste moment volhield voor mij. Had ik je nog maar een laatste diepe knuffel kunnen geven…
Sorry dat ik je niet heb laten inslapen, die beslissing viel me te zwaar. Je kon altijd op mij rekenen en ik wou dit tot het einde zo houden. Ik heb je nooit verraden, bij mij kon je altijd terecht. Dat wou ik zo houden en dat zal ook zo zijn als ik sterf. Liefste Trixie ik hou zo veel van jou, ik heb je dit al zo vaak verteld omdat ik bang was dat je het niet zou beseffen. Maar nu weet ik dat ik mij daar niet ongerust over moet maken. Het voelt nog steeds zo onwerkelijk aan om je nooit meer op aarde te zien. De komende dagen zal een ware strijd gaan worden, nu pas besef ik hoeveel ik aan je had. Ik zal je blijven herinneren als de mooiste en liefste hond ter wereld. Jij was uniek. Zelfs een mens kon niet aan jouw goedheid tippen, je was een levende engel.
Bij deze stopt ons leven officieel en moet ik verplicht opnieuw beginnen. Ik zie je spoedig in de hemel waar we voor altijd zullen samen zijn mijn allerliefste sjat. Alsjeblieft blijf bij me als ik het moeilijk heb, dankzij jou heb ik de zin van het leven kunnen behouden toen ik het 3 jaar geleden extreem moeilijk had, jij was de enige waar ik op kon terugvallen en die mij kalmeerde.
Het is hier nu al zo stil, wat moet ik toch zonder jou beginnen. Ik hoor je geblaf nog steeds weerklinken en zie je overal in huis terwijl je er niet meer bent. Bij deze schenk ik je ook mijn geboorteknuffel zodat ik voor eeuwig bij je ben en als teken van eeuwige dankbaarheid voor al het moois dat je mij gaf. Ik blijf voor altijd bij je via die knuffel. Ik hoop dat je tijdelijk door Molly, Puppy en Peggy opgevangen wordt tot ik terugkeer bij jou. Ik kijk nu al enorm uit naar de dag dat ik op mijn sterfbed lig en met een glimlach kan zeggen “ik ga naar Trixie”.
Dit afscheid hou ik bij dezelfde uitspraak zoals je van mij gewoon bent en ik het laatst tegen je zei:
“tot straks tot seffes ichie/Trixie”

Je eeuwige geliefde
Sander

Hallo Sander,

Eerlijk gezegd plaats ik niet snel een reactie in dit blok van afscheid.
Mijn hond is 2 maart jl. overleden en dit was natuurlijk heel moeilijk.

Waarom ik dan nu wel reageer: omdat mijn gevoel dat zegt.
Ik ben werkelijk diep onder de indruk van je grote verdriet, maar ook hoe je het kan verwoorden.
Dit is echt zo goed van je, dit zal je echt helpen bij het een plaatsje geven van dit grote verlies.

Wij met zijn allen kunnen je grote verdriet niet wegnemen, wel kunnen wij je steeds aanhoren in je moeilijke momenten.
Dit zal op een gegeven moment, heel langzamerhand, iets rust gaan brengen in je geest.

Alle sterkte

Lia

he sander ik wens je veel sterkte met verlies van jou hond weet hoe het voel al je de deur uit ga en ze zeg je dag en als je thuis komt en je zie staartje kwispellen en nu moet je dat missen maar weet sander met die herineringen moet je verder gaan als je moeilijk heb denk je daaraan je zal wenen ma diep in je hartje weet je dat trixie een heel mooi leven heeft gehad bij jouvergeten doe je niet hoor maar na tijd zal pijn verzachten met die mooie herineringen meer kan ik je niet zeggen dus nogmaals veel sterkte
josé

Veel sterkte bij het verlies van Trixie.
Mooi filmpje en teksten. Word er stil van !!

Wat een liefde straalt er van jouw berichten af...ik wens je heel erg veel sterkte!!!

Het zal zeker nog een hele tijd moeilijk zijn voor je, maar ik denk niet dat Trixie het gewild zou hebben dat je bij de pakken neer gaat zitten.
Filmpje en brief vind ik heel erg mooi.

Je bent nog jong en eens kom ook jij de ware tegen en dan kun je aan Trixie terug denken met veel liefde zonder pijn.

Ik doe mijn ogen open, sta op uit bed en kijk meteen of er reacties zijn in dit topic. (omdat dit weer iets is waarin Trixie nu verder leeft en mij dus veel waard is).

Prachtige reacties van jullie allen, doet deugd om te lezen. Alweer tranen van verdriet maar nu ook een beetje van geluk bij het lezen van dit moois.

Hallo Sander,
Ook ik reageer meestal niet in de hoek Afscheid en Memoriam, omdat het vaak erg confronterend is. Toch wil ik het nu wel doen; je filmpje en afscheidsbrief hebben me erg geraakt.

Dat de liefde en band tussen jou en Trixie bijzonder en sterk is, staat als een paal boven water. Deze intense energie is niet iets tijdelijks. Of het nu stoffelijk is of niet, deze band blijft bestaan, ook al lijkt het nu of de basis onder je vandaan is gerukt.
Ik hoop van harte dat je je verdriet in de toekomst een plaats kunt geven en kracht kunt halen uit de eenheid die je met deze bijzondere hond deelt.

Liefs, Mischa

he sander
heel veel sterkte met dit verlies
mooi filmpje en prachtige tekts
gr liesbeth

Heel veel sterkte met dit verlies.

Je hebt een prachtig filmpje gemaakt en een mooi tekst dat raakte me diep en heb het met tranen in me ogen gelezen.

Heel veel sterkte, en ooit zullen jullie elkaar weer zien.

Gewoon aan deze kant van de hemel is er een plek die de Regenboog-Brug wordt genoemd.

Wanneer een dier sterft, dat heel dierbaar is voor iemand hier, dan gaat dit huisdier naar de Regenboog-Brug. Daar zijn grasvelden en heuvels voor al onze speciale vrienden zodat ze samen kunnen rennen en spelen. Daar is een overvloed aan eten, water en zonneschijn en onze vrienden hebben het warm en behaaglijk.

Alle dieren die ziek of oud waren worden weer gezond en vitaal, zij die gewond of verminkt waren worden weer heel en sterk, net zoals wij hen herinneren in onze dromen van de dagen en tijden die voorbij zijn. De dieren zijn blij en tevreden, behalve voor een kleinigheid, ze missen allemaal iemand die voor hen heel dierbaar is en die achter moest blijven.

Allemaal rennen en spelen ze samen, maar er komt een dag wanneer er plotseling een stopt en staart in de verte. Zijn heldere ogen staan gespannen, zijn enthousiast lichaam beeft. Plotseling begint hij weg te rennen van de groep, vliegend over het groene gras, dragen zijn benen hem sneller en sneller.

Jij bent gezien en als jij eindelijk je speciale vriend ontmoet, omhels je elkaar in een vreugdevolle hereniging om nooit meer gescheiden te worden. Gelukkige kusjes regenen op je gezicht, je handen liefkozen zijn geliefde hoofd en jij kijk opnieuw in de vertrouwde ogen van je huisdier, die al zolang uit je leven weg was maar nooit uit je hart.

Dan gaan jullie samen over de Regenboog-Brug.....

Lieve Sander,

Heb hier je hele verhaal en filmpje met tranen in de ogen zitten bekijken , en moest weer(al doe ik dat elke dag) terugdenken aan het verlies vvan mijn eigen honden, de pijn, het gemis, de liefde die ze gaven enz....en dat doet pijn, heel veel pijn, maar de gedachte dat ze zo'n baasje hadden maakt dat ik toch een glimlach kan toveren op mijn gezicht...En ik ben er zeker van, als je Trixie een plaatsje hebt kunnen geven, dat je als de tijd er rijp voor is een nieuw vriendinnetje weer gelukkig kan maken, het zal trixie nooit vervangen...en trixie zal altijd verder leven in jou hart, trixie is niet vervangbaar, maar een ander verdient wel de liefde die jij aan een hond kan geven.

Kijk naar de sterren (doe ik elke avond) en je zal trixie zien fonkelen aan de hemel. Ik zeg elke avond...Dag Urbahn, dag zaycko, dag flupke...en alle andere diertjes en dit met een glimlach!

Liefs en veel sterkte

Martine

Hoi Sander
Als ik jou verhaal zo lees,zie ik veel herkenningspunten van mezelf.Ik heb ook angst/paniek , en Westley mijn golden was ook mijn aller grootste vriend waar ik me aan op trok.Ik kon niet zonder hem.Als ik in een helse dip zat, gaf zijn blik mij troost,mijn hele dagindeling, was samen met hem gericht,ik voelde me nooit alleen thuis, want hij was er.Dag en nacht waren we bij elkaar.En dan komt dat verschrikkelijke moment,dat je hem moet laten gaan,Ik zat zo in mijn verdriet,dat ik net als jij voelde dat mijn wederhelft weg was,de ene helft hier nog op aarde, de andere helft overleden.Wat heeft het verschrikkelijke pijn gedaan.Ik wist van te voren dat de pijn heftig zou zijn,maar het verdriet wat ik had om hem was niet te beschrijven.Ik wilde met hem mee naar de hemel.Ik heb een plakboek gemaakt,met gedachten,en gedchten,en een dagboek,en de laatste foto's enz, Ik heb een steen met zijn naam op zijn begraafplaats,foto's met bloemen,en een kaarsje erbij.

Tot ik hier op het forum las over een dierentolk,die kan communiceren met levende en overleden dieren, wat sceptisch was ik wel,maar ik dacht die kans moet ik grijpen,ik dacht ik hoor het snel genoeg of de informatie klopt of niet.Dus een consult aan gevraagd, en Sander dit heeft mij zo goed gedaan dat ik het je echt wil aanraden,hier put je veel troost uit, echt!!Ik dacht ; baat het niet,schaadt het niet,maar wat ben ik blij dat ik het gedaan heb.Daarna kon ik de draad van het leven weer beter oppakken.
Ik leef met je mee want ik weet hoe erg het verdriet kan zijn.Heel veel sterkte hoor.

@ Martine
"Kijk naar de sterren (doe ik elke avond) en je zal Trixie zien fonkelen aan de hemel."

Het mooie is dat ik Trixie haar graf vanuit mijn bed kan zien (+-20 meter verder). Ik heb haar hoofdje in het graf naar mij toe gericht. Naar de sterren kijken heb ik wonderbaarlijk genoeg ook al gedaan... blijkbaar een normale reactie van een mens bij overlijden van een dierbaar iemand?

@ Elise
Je levensverhaal klinkt als een kopie van het mijne. De foto's die je in mijn memorial video ziet komen bijna allemaal uit fotoalbums. Ik heb op 4 dagen tijd zo'n 500 foto's van haar ingescand. Daardoor werd ik op de feiten gedrukt, bijna op elke pagina zag ik mij met haar in mijn armen... nooit echt bij stil gestaan dat wij als het ware aan elkaar vast waren gegroeid. Het inscannen van albumfoto's en de memorial video verzachte de pijn, zolang ik maar dingen nog voor haar kon doen.

Ik wou ook nog even zeggen dat het aantal reacties mij overdonderd. Daardoor zie je dat je niet de enige bent die zoveel van een dier houdt. Ik heb het moeilijk om Trixie een dier te noemen, voor mij was ze een mens en zelfs nog meer... Ik ben wel blij dat de lijdensweg niet zo lang heeft geduurd, ik ging er zelf helemaal ten onder. Op 3 momenten heb ik haar gereanimeerd nadat ze bewustzijn verloor maar toen ik op het werk zat en het wederom gebeurde kon ik haar niet meer helpen...

De enige laatste ergernis waar ik mee zit is: "heeft ze geleden in de slotfase?"
Mijn ouders, zusje en broer zijn bij haar gebleven tot de laatste adem. Ze hebben haar bij haar pootje vastgehouden tijdens het heengaan. Ik kreeg van hun te horen dat ze om de paar seconden nog een paar keer met haar beentjes spiertrekkingen gaf. Ik hoop dat dit automatisch door de spieren kwam en dat ze niet tegen de dood was aan het vechten. Ik weet ook niet of ze gestikt is wat verschrikkelijk zou zijn... het enige dat ik weet is dat ze plots hevig begon te ademen en mijn ouders naar haar toe zijn gegaan. Ze had plots een blauwe tong en op nog geen 10 min was het gebeurd. (ze legde zichzelf nog koel op de stenen vloer) Alleen daar had ik graag een antwoord op gehad, ik hoop dat ze het bewustzijn is verloren en zelfs niets heeft gemerkt van haar heengaan. Maar waar is ze nu ?

Lieve Sander,

Wat erg, dat Trixi er niet meer is.
Maar denk er altijd aan, dat je haar een heel fijn leven hebt gegeven en of je erin gelooft of niet: Trixi blijft toch altijd bij je in de buurt. Ze zal je altijd met haar liefde blijven begeleiden.

Mocht je echt willen weten, waar ze nu is en hoe het met haar gaat, zou je kontakt met iemand kunnen opnemen, die dierenkommunikatie aanbiedt (bijv. Mieke Zomer). Die kunnen ook met overleden dieren kommuniceren, en misschien helpt je dat, antwoord op veel vragen te krijgen.
Ik wens je heel veel sterkte, om alles een plaatsje te geven.

Sander
probeer het eens; communiceren met dieren. Mieke Zomer heeft er een stop op staan,toen ben ik door verwezen naar Brigitta van Spronsen (omdat zij als specialisme communiceren met overleden honden heeft) Ik wil je best op weg helpen, want ik weet hoe moeilijk ik het zelf heb gehad,en dat is heel moeilijk. Na dat gesprek, waarin ze me dingen vertelde die ze absoluut niet kon weten was ik zo gerust gesteld. Wat heeft me dat goed gedaan. Ik hoop dat het jou ook kan helpen, echt probeer het, je zult versteld staan.

wauw.. in 1 woord wauw..

jij houd zoveel van trixie, en je kan het prachtig verwoorden.
het filmpje is een mooie herdenking aan je lieve kleine meisje.
weet dat jouw liefde voor haar wederzijds was en nu nog is. jouw gardian angel blijft voor altijd van je houden, en wijkt geen moment van je zijde.

heel veel sterkte met je grote verdriet..

Liefs, iris

Hey lieve Sander.

Ik heb gisteravond je berichtje over je lieve Trixie gelezen.
En wist niet wat ik moest zeggen.
Maar ik heb echt de hele dag tijdens mijn werk aan jou en je verhaal moeten denken.
Ik moest en zou toch maar even een reactie geven aan je.
Vind het zo verschrikkelijk voor je dat je je lieverd hebt moeten laten gaan.
Maar je moet echt alleen maar aan de mooie momenten terug denken die jullie samen hebben gehad.
En zo te lezen en aan het filmpje te zien hebben jullie die zeker heel veel gehad.
En in de wetenschap dat jullie straks weer samen zullen zijn moet je sterk zijn want jij moet je leven zeker nog de moeite waard vinden ook zonder dat Trixie in levendelijve bij je is.
Ook ik weet hoe het is om je lieveling te moeten missen,ikzelf heb ook een mooi herdenkingsplekje in mijn tuin gemaakt.
En daar heb ik veel troost uit.
Sander kerel ik wens je nog heel veel sterkte toe de komende tijd.
Hoop dat je snel weer wat rust in je leventje krijgt.
En dat wil helemaal niet zeggen dat je daardoor minder aan je lieve vriendin zult denken.

Gr Liesbeth

Sander, ik wens je heel veel sterkte de komende tijd. Als hondenliefhebbers weten we als geen ander wat je nu doormaakt.
De beste manier om haar leven te eren vind ik door te leven zoals zij heeft geleefd: onvoorwaardelijk trouw, 100% (opr)echt, met een speelse kijk op het leven. Door onvoorwaardelijk van iemand te houden. Door bewondering te hebben voor de kleine dingen in het leven zoals een vlinder die neerstrijkt op een bloem, het zonnetje dat schijnt en de geur van gras. Door te leven in het hier en nu.

Trixie staat elke dag bij je, ligt nog steeds naast je op bed en wandelt met je mee naar buiten. Ze kwispelt bij alles wat je doet en leg troostend haar kopje op je schoot als je verdriet hebt. Je ziet haar niet door al je tranen, maar je voelt haar wel. Als je hart de ruimte krijgt om de tranen te drogen en open te staan, dan weet je dat je haar voelt...