Trixie Forever

Dank je lieve Liesbeth, Angela, jullie woorden raken me als 100 helende pijlen diep in het hart. De herdenking van Trixie zal mijn ganse leven plaatsvinden, haar gedenkplek zal alleen maar groter worden.

"De beste manier om haar leven te eren vind ik door te leven zoals zij heeft geleefd: onvoorwaardelijk trouw, 100% (opr)echt, met een speelse kijk op het leven. "
Dat zou ik zeer graag willen als er iemand zou zijn die dat ook van mij aanvaard, door vrouwen lijk ik niet echt begrepen te worden. Terwijl ik heel graag iemand gelukkig zou willen maken net zoals bij Trixie.

Gisterenavond 22:30 kwam ik met de auto van het werk maar ik moest nog even een collega afdroppen waar ik nog nooit was geweest. Maar ik reed plots mis en vond mijn weg niet meer terug . En toen gebeurde het, pure chaos in mijn gedachten, ik kon ze niet meer ordenen, hyperventilatie overnam me. Heb de auto naast de weg moeten zeggen en kreeg dikke paniekaanval. Zoals jullie in afscheidsbrief lazen had ik het daar 3 jaar geleden erg lastig mee. Dit is lange tijd voor trixie's vertrek niet meer gebeurd.

Gelukkig heeft een voorbijganger mij uit de nood geholpen en verteld welke richting ik uit moest, in paniek/shock kan ik niet meer handelen. Na het horen dat er een uitweg was begon mijn lichaam te kalmeren. Maar dat was helaas nog maar het begin. Ik kom thuis en zie alles op een andere manier door de paniekaanval die ik had. Suicadele neigingen nemen mijn lichaam over ookal wil ik dit niet.

Ik ben het zo beu om een 2de rangs leven te lijden met hyperventilatie want dat is geen leven. Trixie die mijn leven nog wat kleur gaf is er niet meer en dan vraag ik mij af waarom ik hier nog dagelijks ben. Is er nog iets om naar uit te kijken? Ik zou zoveel liever op een pijnloze plaats bij haar willen zijn. Maar het moet, ik moet het zinvol leren op te vullen. Alleen doet die hyperventilatie altijd zo onmenselijk hels veel pijn. (in gedachten).

Enfin ik ben nu opgestaan en mijn lichaam is gekalmeerd na dat voorval van gisterenavond. Vandaag en morgen ben ik vrijaf, denk dat ik de komende 2 dagen met de andere honden ga doorbrengen (shitsu, jack russel), heb echter geen band met hun zoals ik bij Trixie had. Trixie is enige die bij me inwoonde. Jack Russel zit altijd buiten en de Shitsu is van mijn zus die hiernaast woont.

Op deze manier zie ik Trixie nu telkens voor me:
Na het starten van de TV. Kan ik minutenlang naar staren.



Haar ogen zijn zoooo mooi, en ze was ook speciaal met haar altijd uithangende tong wat omstanders telkens bizar vonden. Ik herinner me onze trip aan Kroatië nog goed. We kwamen mexicanen tegen die niet begrepen welk ras ze was, ze hadden nog nooit een yorkshire terriër gezien maar vonden haar heel mooi.

Het schiet me nu net ook binnen.
Trixie is wellicht 1 van de enige honden ter wereld die heilige berg Medjugorje in Bosnïe herzegovina heeft beklommen (mariaverschijning). Nu verdient ze toch wel zeker een plekje in de hemel met mij.

Hoi Sander,

Ik wil je heel veel sterkte wensen met je verlies.
en ik vondt het een hele mooie video. en we denken aan je.
trixie heeft geen pijn en is op een hele mooie plaats.

gr van Louwina

Moeilijk hoor Sander, dat je nu je geliefde Trixie moet missen..
Heel veel sterkte toegewenst!

Groetjes, Anita.

Sander ik weet wat het is om je vriendin, je maatje te verliezen. Heel veel sterkte en kracht.

Dat is wat ik deed toen ik je verhaal las.
Ik leef helemaal met je mee.
Mijn hondje is nog jong (3 jaar) maar het is ook echt mijn maatje, mijn kindje, als ik eraan denk dat er ooit een dag komt dat ze er niet meer zal zijn of er iets gebeurt, dan moet ik al snel ergens anders aan gaan denken,anders raak ik al in paniek.
Dus ik kan het me zow goed voorstellen.
Verschrikkelijk!!
Sterkte!

Hey Yvien

Ik kan me er volledig in vinden. Toen ik Trixie 3 jaar had dacht ik ook vaak eraan dat ik haar op een dag zou kwijtspelen. En net als jou raakte ik dan in paniek. Op dat moment lijkt het nog zoooooo ver weg maar die 15 jaar vliegen voorbij. Geniet van elk moment samen net zoals ik heb gedaan! Ik heb mezelf niets te verwijten, alles wat ik met haar wou doen heb ik gedaan. Op dat vlak heb ik haar leven in ware stijl afgesloten.

Ikzelf heb goed beseft dat je van elke dag moet profiteren. Hou haar een keer héél goed vast, blijf dat gevoel in je handen vasthouden en laat die gedachten nooit meer los. Want voor je het weet kan je haar nooit meer vasthouden :(. Ik ruik en zie Trixie elke dag. Het is nog steeds raar om elke ochted wakker te worden en haar niet mee naar beneden te dragen.

Ik ga vanaf vandaag een nieuw filmpje maken waardoor jullie kunnen zien hoe vrolijk Trixie altijd was/is en hoeveel wij van elkaar hielden... zal voor mezelf ook een mooie herdenking zijn.

Hey Yvien

Ik kan me er volledig in vinden. Toen ik Trixie 3 jaar had dacht ik ook vaak eraan dat ik haar op een dag zou kwijtspelen. En net als jou raakte ik dan in paniek. Op dat moment lijkt het nog zoooooo ver weg maar die 15 jaar vliegen voorbij. Geniet van elk moment samen net zoals ik heb gedaan! Ik heb mezelf niets te verwijten, alles wat ik met haar wou doen heb ik gedaan. Op dat vlak heb ik haar leven in ware stijl afgesloten.

Ikzelf heb goed beseft dat je van elke dag moet profiteren. Hou haar een keer héél goed vast, blijf dat gevoel in je handen vasthouden en laat die gedachten nooit meer los. Want voor je het weet kan je haar nooit meer vasthouden :(. Ik ruik en zie Trixie elke dag. Het is nog steeds raar om elke ochted wakker te worden en haar niet mee naar beneden te dragen.

Ik ga vanaf vandaag een nieuw filmpje maken waardoor jullie kunnen zien hoe vrolijk Trixie altijd was/is en hoeveel wij van elkaar hielden... zal voor mezelf ook een mooie herdenking zijn.

@ Yvien

PS. Trixie speelde altijd met een shitzu zoals de jouwe, was haar beste vriend onder honden.

Jou bericht heeft me tot tranen geroerd!
Zo heb ik mij 9 jaar geleden gevoeld toen onze Goldy ging (golden retriever).Zij was mijn "zusje"...mis haar nog steeds.
Ik wens je zoveel sterkte en kracht!!

he sander allereerst wat een zeer mooie herinnering aan jou hondje,heb hier ook zitten blijten ,ja sorry,het was mooi en ontroerend tegelijk,als je mijn fotokes ziet zal je wel weten waarom dit me aangrijpt.kan me het beeldig indenken wat een pijn jij nu voelt,ze heeft ook lange tijd bij jou geweest,nu mijn allereerste yorkje was 17 jaar geworden,dus was ook nog een kleine meid toen ze kwam en ouder was,toen ze heenging,
en hetzelfde geld nu ook met mijn jongens die 9 en 14 jaar waren toen onze hond bij ons kwam(een staff)en ze zijn nu 18 en 23 jaar,en dat verdriet van hen was imens toen hij dit jaar in mei moest ingeslapen worden.de oudste zoon was bij mij,erg hoor.maar spijtig genoeg zijn het gebeuren die we niet kunnen vermijden,en na een tijdje heeld te pijn wel hoor,en neemt het plaats voor de mooie dingen en herineringen aan haar.maar dat gaat niet van de ene dag op de andere,je moet eerst een lijdensweg afleggen wat normaal is als je je hondje zo graag gezien hebt.en haar als je vrouwtje,je kindje ,je alles hebt beschouwd,trouwens ze heeft ook een lieve snoet,koester haar in je hart ,en laat ze rusten,je lieve meid haar tijd was gekomen,om onze wereld te verlaten,zoals mijn schoondochterje altijd zegt....HAAR TAAK WAS VERVULD OP AARDE.
heel heel erg veel sterkte met je verlies.
sandra

Hey Sandra

Is je Yorkie 17 jaar mogen worden?! Dat is echt wel een héle mooie leeftijd. Ik zou er alles voor doen om al 1 dag extra bij Trixie te mogen zijn.

Mijn gezondheid gaat enorm de diepte in. sinds 3 dagen staat mijn paniekaanvallen op hetzelfde pijl als 3 jaar geleden. Gisteren ben ik thuis gebleven van het werk. Vandaag nam ik de bus van Maastricht huiswaarts maar het leek alsof ik elk moment zou omvallen, ik voel een enorme druk op mijn hoofd die niet weg wil. Elke sec/meter met de bus was ik aan het aftellen. Bij elke halte wou ik afstappen maar dan zat ik nog meer in een gevangen situatie. Denk dat het mede met Trixie's vertrek te maken heeft waar ik anderhalve maand later nog dagelijks voor ween.

Enige troost is dat mijn zus op reis is en haar Shitsu nu bij me slaapt. Eergisteren heb ik mijn ouders in een paniekaanval opgebeld, voelde me plots enorm opgesloten en eenzaam. Gisterennacht heb ik heel de nacht door tot 6u s'ochtends paniekaanvallen gehad. Ouders zijn 3 keer in de nacht bij me komen spreken maar het gaf geen baat. Het lijkt alsof ik elk moment gek kan worden door die hoge druk in mijn kop... :(. Was ik maar voor Trixie vertrokken... zelfs op haar dood keek ze nog vrolijker naar het leven dan mij. Ze verdiende zoveel meer.

Ik denk tevens niet dat er ooit nog een hond in mijn leven komt, het gemis van Trixie is onbeschrijfelijk en ik wil ook niet dat iemand haar plaats inneemt. Ik zal eerder op een passieve manier met dieren omgaan. Ik wil altijd met mijn gedachten bij haar blijven. Ik wil dat plaatsje in de hemel enkel met haar delen later.

Ohja zoals ik al aangaf, binnenkort zien jullie Trixie via een filmpje in haar glorieperiode, toen we nog plezier hadden en gelukkig waren.

sander

ik begijp het best hoe je je voelt,en als je nu passief naar honden toebent ,is normaal ,het is nog niet zolang geleden,toen ik mijn escobar verloor in mei,kwam ik de dag erna,een staffie tegen,en erg ,kon die niet zien,en beetje egouistisch te denken,jij hebt je hond nog en ik niet!!!
maar het passeerd hoor,nu kan ik ook naar zijn fotos zien in het begin niet.
kan ook zonder schreeuwen nu over hem praten.
nu mijn yorkje ...ja 17 is ze geworden,was ook een lieverke...het was altijd in mijn gedacht gebleven ooit is terug een yorkje te nemen,tot er uiteindelijk 1 tje kwam,en een 2 de,en een.......
ik zie ook op jou fotokes dat jij altijd met jou hondje was.en dat vind ik wel super als jongen willen ze allemaal een stoere hond,maar jou liefde zie je der af stralen voor jou trixie...
een mens weet niet hoe hij zoiets moet doorkomen he zo een verdriet.
het is een stukje dat ze met hen meenemen van jezelf.maar toch moet je je bedenken dat we ze niet eeuwig kunnen houden,en de verschrikkelijke dag er is voor afscheid.probeer toch een wat aan je gezondheid te denken..en geniet nu even van het hondje van je zusje.het is een schrale troost...maar ja er is ook niemand behalve wij hier op het forum, die toch een beetje troost naar je kan uitspreken.veel sterkte sander

En ik kom alweer wenend van Trixie's graf.

Ik zou graag een nieuwe yorkshire willen maar ook weer niet...
Ik ga Trixie haar gezicht en innerlijke ziel altijd voor me blijven zien. Ik ben bang dat ik gefrustreerd tov een nieuwe yorkshire zal zijn en dat ik Trixie dag in dag uit voor me zal zien staan. Ik wil de gedachte van Trixie's ziel ook niet vervangen door die van een nieuwe Yorkshire.

Wat ik wel merk is dat de Shitsu weer even wat leegte opvult.
Jarenlang heb ik gedacht: "hoe zou het leven zonder Trixie zijn zonder (positieve) verplichtingen en zonder dat ik dagelijks naar iemand moet omkijken.... niet fijn dus, te veel vrijheid is allesbehalve leuk, zeker niet als je iemand zooooooo dierbaar als Trixie moet afstaan.

Enja ik ben nooit een stoere geweest. Tegen mijn vriendinnen in de lagere school zei ik altijd heel trots dat ik een Yorkshire heb/had, toen al zat ik dagelijks vol verdriet te wachten tot school gedaan was om terug bij Trixie te zijn.

sander

je trixie vervangen kan je nooit,never!!!
een ander hondje nemen,eist je weer een beetje op ,en vult de leegte,soms niet direct,maar dat komt wel.maar der moet je zelf nu echt over nadenken of je er aan toe bent of niet.
ik heb er een paar ,en ze hebben allemaal een verschillend karakter,maar allemaal oooooooo zo lief ,en zo leuk ook,verveel me geen moment met hen,ze hebben vorige maand een yorkiepup van me doodgebeten.ik ging met de beelden slapen en stond er mee op.
ik heb toch de week erna een nieuwke gaan halen,voor mijn zinnen echt te kunnen verzetten,we gingen er van onder door.
dat heeft we wel echt geholpen,mijn gedacht wat te verzetten.niet dat ik haar vergeten ben hoor.en de schuldgevoelens blijven ook knagen,maar in mindere maten omdat ik terug met de nieuwe pup bezig ben.heb je trixie bij je in de tuin begraven ofzo?

Sander,

Wat een prachtig verhaal. Jouw leven met Trixie. Afscheid nemen van hetgeen je het meest lief hebt is vreselijk. Ik wens je veel sterkte met dit verlies.

liefs Kim

Dag Sander,

Ik las nu pas het hele verhaal en ben diep ontroerd over de manier waarop jij over je liefde voor Trixie spreekt ! Uit alles wat je neerschrijft blijkt heel duidelijk hoe belangrijk ze wel voor je was !

Ik begrijp dat maar al te goed, ik had vanaf mijn 9jr een Pekingees. Echt mijn maatje, steun en toeverlaat in moeilijke dagen en na school was ik dus altijd onmiddellijk bij Beauty te vinden. Hij is overleden op 16 jarige leeftijd toen ik net 24 was (hij was op 1 jarige leeftijd bij ons gekomen). Het was net of een heel groot deel van mezelf was weg. Als ik 's avonds thuiskwam, geen Beauty meer om me te begroeten of mee bezig te zijn. Alles was zo leeg en het huis stil !

Ik leed er enorm onder en nam me toen ook voor om geen andere Pekingees meer te nemen, want geen enkele kon aan Beautyke tippen voor mij. Na een jaartje werd me gevraagd door familie om op hun Labrador te passen tijdens hun vakanties en dat deed ik, het heeft me uiteindelijk beter over mijn verdriet heen geholpen en ik heb gemerkt dat elke hond uniek is en de moeite waard ! De Labrador is na een jaartje gewoon bij mij gebleven en werd ook mijn steun en toeverlaat ! Ik blijf nu steeds zorgen voor honden die andere mensen niet meer hoeven en net als mijn Beautyke in de steek werden gelaten. Het heeft me enorm geholpen in alle verdriet zowel over Beauty als later Yoshi.

Jouw Trixie kan nooit vervangen worden, ze is uniek en dat hoort ook zo !! Toch heb jij zoveel liefde te geven en zouden er andere hondjes zijn die daar heel gelukkig mee zouden worden. Nu is het verdriet nog veel te groot en dat moet ietwat slijten, daarna wie weet...en dat betekent dan niet dat je Trixie ooit vergeet ! Zij blijft voor altijd en eeuwig in jouw hart, maar ik denk niet dat zij een andere hond haar geluk zou misgunnen ! Egoïstisch zijn ze immers niet en ze wil enkel en alleen dat haar baasje terug gelukkig wordt !

Geef het de tijd Sander en misschien later toch een nieuw maatje om je tijd aan te spenderen en een band mee op te bouwen ter nagedachtenis van trixie !

Veel sterkte !

Marie-Rose

ik ga helemaal mee met marie -roos.
wij hadden ook onze hond die nooit immer of immer te vervangen is.was onze grootste dikke vriend.
maar elke hond is uniek ,met ieder zijn eigen karakter en specialiteit,en het gemis word inderdaad der door verminderd,en jij hebt zoveel liefde te geven zoals marie-roos zegt en dat verdiend elk hondje ,ze verdienen het niet dat je je gefrustreerd opsteld sander,ik had het ook.,maar als zo een nieuw beestje van jezelf je met die betoverende oogjes aankijkt....ben je dan niet verkocht?
dan smelt je hart toch,?maar denk er eerts maar goed over na,misschien is voor jou het gebeuren nog te kort geleden.

Ik zit in hetzelfde schuitje. Op 16 juni lieten we Chico inslapen. Een Golden die zijn laatste kans in het asiel had. Op proef, en hadden wij hem (als 3e proefplaatsing) teruggebracht dan hadden ze hem in laten slapen. Ik heb zijn leven gered, en toen hij door zijn hernia niet goed meer kon lopen, niet meer kon gaan zitten om te poepen... ik wist dat het het beste was, maar ik voelde me moordenaar. Ik kan geen god spelen en over leven en dood beslissen, daar voel ik me niet prettig bij.

Ik had gezworen dat er nooit meer een hond zou komen. Had mezelf wijsgemaakt dat dat toch wel prettig is. Totdat ik 's avonds de deur niet meer op slot deed. Dat deed ik als ik terugkwam met Chico. Na het eten de koelkast open trok om zijn vlees eruit te halen. Om 4 uur naar de klok keek van "ha we moeten". Je hele leven draait om zo'n hond.

Sinds ik Chico heb moeten laten gaan (hop daar ga ik zelf weer... , net zoals bij jouw filmpje) besef ik me: een hond is een levensgezel, net zoals sommige mensen verliefd worden, samenwonen, trouwen, kinderen krijgen. Helaas worden honden niet zo oud als mensen, en da's toch wel ellendig.

Al snel wist ik dat ik niet zonder kon. Het was te confronterend, en wat moet je nou eenmaal opgeven voor een hond? Wat geld, wat praktische zaken en misschien geen vakanties meer? Wat krijg je daarvoor terug? Een levensgezel. Nu heb ik Dobby, wéér een Golden, en weer uit het asiel. Sinds Dobby mijn maatje is ben ik weer mens. Ik zit niet constant in de put. Het is makkelijker voor de positieve herinneringen om erdoor te komen, ook al mis ik Chico nog steeds verschrikkelijk. De geur van hem hangt zowat nog in huis, en ik vertel Dobby wel eens over Chico.

Het is toch rouwverwerking, en ieder doet het op zijn manier. Kijk je wel uit voor jezelf?

Wederom zeer mooie comments van jullie. Komen allen recht uit het hart.

@ Marie Rose
Ik heb inderdaad nog heel veel liefde te geven. Ik weet dat ik een ander hondje nog zéér gelukkig zou kunnen maken. Ieder van ons hier op het hondenforum heeft een opmerkelijk bijzondere band met honden.

@ Sandra
Elke hond die mij aankijkt wekt inderdaad emoties op. Maar de band is er niet zoals bij Trixie, het is eerder "oooh wat een mooi snoetje".

@ Wilma
Buitengewoon mooi verhaal.
Als je hond echt niet meer vooruit kon zal inslapen inderdaad het beste zijn geweest. Je bent alles behalve een moordenaar, je deed het net omdat je zoveel van hem hield. Ik vind ook dat Bij Trixie zat ik op de rand van beslissing. Uiteindelijk heeft god me die extra ellende bespaard. Maar Chico zal het je nooit kwalijk nemen. Het was enkel omdat je het beste met hem voorhad.

Na anderhalve maand kan ik nu zeggen:
Ja ik hunker naar een ander hondje maar heb de kracht niet om eraan te beginnen. Stel dat ik ooit overweeg om opnieuw een hondje aan te schaffen weet ik niet of ik het over mijn hart krijg om een Yorkshire te nemen. Ik ben bang dat de gedachte van Trixie vervaagd in de gedaante van de andere Yorkshire, daarom lijkt het me misschien verstandig om een ander ras te kiezen? Zodat ik altijd met die éne gedachte van Trixie in mijn hoofd blijft. Wat zijn jullie ervaringen hiermee? Sandra heeft dit blijkbaar ook doorstaan. Is eenzelfde ras na de dood van je geliefde niet egoïstisch? Ik denk niet dat Trixie het goed zou keuren...

Hoi Sander,

Bij de dood van mijn Pekingees, wilde ik geen andere Peek, dat was te pijnlijk en ik zou toch maar gaan vergelijken (dacht ik).

Toen mijn liefste Yoshike (een Labrador) vorig jaar stierf wilde ik eigenlijk toch wel heel graag terug een Lab. Ik was er ondertussen immers achter dat geen twee honden van hetzelfde ras ook hetzelfde zijn. Trixie zou bij jou ook gewoon uniek blijven en het nieuwe hondje is helemaal anders, maar daarom niet minder lief ! Jouw herinneringen aan Trixie zullen er niet minder om worden en egoïstisch is dat zeker niet ! Jouw lieve trixie zou het je ook niet verwijten, ik denk zelfs dat ze het heel goed zou vinden als jij een soortgenoot van haar gelukkig zou willen maken ! Er zijn zo veel sukkelaartjes en Trixie was een fantastisch lief hondje, ze zou je dat niet misgunnen en het andere hondje ook niet!

Ik heb nu uiteindelijk een Golden i.p.v. een labrador, dit omdat er toen in het asiel geen Labradors waren en Tibo gewoon mijn hart had gestolen. Maar Yoshi, die blijft in mijn hart en ik denk nog heel dikwijls aan hem. Draag steeds mijn zilveren halssnoer met een lok haar van hem.

Hij blijft een deel van me en dat zal met trixie net hetzelfde zijn. Ze zal goedkeurend toekijken !!

Geef het nog wat tijd Sander en dan zie je de dingen wellicht helemaal anders !

Veel sterkte, want ik weet hoe je je voelt ! Mis Yoshike nog steeds, al heeft mijn nieuwe maatje me geholpen het een plaats te geven !

Liefs,
Marie-Rose

Hey Marie-Rose
Ik heb ook een voorliefde voor Labradors. Maar ik woon in bij mijn ouders en dat maakt zo'n grote hond onmogelijk (ma is poetsziek...)

Waar heb je die halsketting gehaald als ik vragen mag?!! Ik heb op het internet gezocht maar vond niets tegen redelijke prijs. Ik zou een haarlok van Trixie ook graag bij me willen dragen.

Sinds gisteren heb ik wel 2 dogtags ontvangen met de tekst:
Trixie - Sander
Eternal love
1994-12-30
2009-07-30
Rainbow Bridge

Hoi Sander,

Tja, als je moeder zo poetsziek is, dan is een Lab waarschijnlijk geen goed idee !! Mijn moeder is dat ook, maar Yoshi die mocht alles
Toen Tibo kwam, was ze eerst heel boos, ze vond het maar niets opnieuw een hond. Al dat verdriet en de haren. Ondertussen heeft hij ook al helemaal haar hart gestolen en mag niemand er nog iets van zeggen, het is dan ook een charmeur

Misschien is een Labradoodle wel iets, verliest immers geen haren..

Ik heb die ketting gehaald bij het crematorium. Zij verkochten er in verschillende vormen. De mijne is in de vorm van een pootje.Wat ik ook heb gekregen van een buurvrouw, is een heel mooie kaars met daarop een foto van Yoshike en zijn geboorte en sterfdatum. Deze staat op een ereplaats !

Die dogtags is ook wel een heel mooie herinnering !!!

Nogmaals veel sterkte Sander !!

Liefs,
marie-rose

Lieve Sander,

Het heeft bij mij gewoon een jaar geduurd voor ik nog maar aan een andere hond denken kon.
Op en bepaald moment ging het gewoon weer kriebelen, en op de een of andere manier raakte de gedachte; je hebt een hondje niet voor het leven, meer en meer op de achtergrond.
Ik weet niet goed dat werkt, maar uiteindelijk ben ik eens voorzichtig rond me gaan kijken, en kwam toevallig (of niet) in aanraking met een jonge cocker, net zoals mijn lieve KIM!!!

Eigenlijk vond ik het een eerbetoon aan haar, om toch een cocker te nemen.

Ik weet maar al te goed dat 2 honden van hetzelfde ras niet dezelfde zijn. Oh ja, de eerste dagen vergeleek ik Dobby met Chico. En verwisselde ik de namen constant, ik was tenslotte 10,5 jaar gewend om tegen zo'n blond ding Chico te zeggen. Maar als je elkaar leert kennen, ga je ook de verschillen zien. Dat is niet gelijk, nee. Dan is het nog een blonde hond in huis (hier dan). Maar nu is Dobby Dobby en Chico Chico.

Ik denk dat dat voor iedereen zo wel is. Ja, je vergelijkt, maar zodra je de unieke karaktertrekken van een hond ziet dan kun je niet meer vergelijken. Hoogstens kun je zeggen dat de ene wat beter was op dit vlak, en de ander wat beter op dat vlak.

Dobby schrikt soms van dichtslaande autodeuren, Chico schrok nooit.
Chico luisterde slechter naar kom hier, Dobby doet dat juist goed.
Dobby jaagt erger op vogels, Chico deed dat ook maar hield netjes voor de weg op.

Hetzelfde, maar anders.

wat vreselijk zit heb naar het filmpje zitten kijken en de tranen rollen over mijn wangen wens jullie veel sterkte
yolande

was ik nog vergeten heb ook een york gehad was 18 jaar heb haar met pijn in het hart moeten laten inslapen in maart dit kun je nooit vergeten maar je moet er door ik heb me wel een andere puppy gekoscht maar ben dan naar shih tsu gegaan omdat ik al een shit tzu heb van 7 jaar dit heeft me er wel door geholpen om mijn liefste woellie york een klein beetje uit de gedachten te zetten maar ik denk er nog alle dagen aan dit vergeet je niet nog veel sterkte gewenst
yolande

Dank je Yolande...
De shitzu van mijn zus is het enige wat me hier vanavond ondersteund. Dat zijn ook prachtige beestjes.

Het wonderbaarlijke is vanavond gebeurd... ik heb morgen een date! Het meisje zelf wou al meteen afspreken. En net nudat ik veel last heb van hyperventilatie. Kom op Sander, sterkhouden voor morgen! Don't mess this up. Zou het geluk eindelijk aan mijn kant staan? Ik ben al bijna 2 jaar single.

Heel veel plezier morgen, en niet teveel stress hoor, ik ben allang geslaagd (20 jaar getrouwd) maar zo een gevoelige man spreekt, geloof mij, vele dames juist aan!!

JE BENT GOED ZOALS JE BENT!