Uitstrooien of bij je houden?

Waarschijnlijk bij me houden, mijn konijntje heeft ook een urntje. Ze staat bij m'n ouders op m'n slaapkamer, toen ik daar nog woonde zei ik haar elke nacht goedenacht

Ik heb nog nooit een hond laten cremeren (wist tot over enkele jaartjes niet eens dat het kon). Wanneer er nu nog een hond sterft zal ik deze zeker laten cremeren, en ook de urn een mooi plekje thuis geven. Denk dat ik dan ook een juweeltje laat maken, zodat ik ze de hele dag bij me heb. Of ik nu zelf thuis ben of niet.

Het uitstrooien vind ik wel een mooi idee. Een beetje van "Ik ben nu klaar om je los te laten. Ga maar, rust nu maar, en ga nu naar je eigen plekje". Ik denk alleen dat ik het nooit zal doen, bang dat ik achteraf spijt heb dat ik niets meer heb om aan vast te houden.

Poes Puk heeft een groepscrematie gehad, mijn vriend wilde haar niet in de tuin begraven (ook i.v.m. Mellow). Ik mis haar wel, maar denk dat ik haar net zo hard zou missen als ik wél een urn met as zou hebben. Er hangt wel een hele mooie foto van haar in de gang, zo zie ik haar elke keer als laatste wanneer ik thuis vertrek en als eerste als ik weer thuiskom. Soort van 'waak-kat' zeg maar.

Mellow wordt minstens 20, dus daar wil ik nog niet over nadenken.

Ik vind het wel heel mooi dat je tegenwoordig gewoon de keus hebt wat je wilt doen (zelf begraven, op de 'grote hoop', in een groep cremeren of individueel cremeren), vroeger was dat niet.

Ook nog een mooi gedicht, is samen met mijn Donny meegegaan tijdens de crematie, en ook een zilver kruisje...


Although man may have tamed your bodie,
we have never tamed your spirit.
You are free now.
Go and run with your pack,
with your wild ancestors, racing by the midnight moon.
Go and hunt for your prey,
taking what is your birthright.
Join the wolf, the jackal, the wild dogs,
and run with your kin on the wild hunt.
Run, and guide your spirit home.
We love you Don, always!

Begrijp ik, dat blijft echter voor ieder een persoonlijk iets.
Voor mij geldt dat ik een hechtings probleem heb en haar dan niet los zou kunnen laten en in mijn hoofd steeds bezig zou blijven met de urn met as in de woonkamer, dat zou niet goed en niet gezond zijn.
Als er meer is weet ik zeker dat ze een oogje in het zeil houd en over Sadi zal waken. 
Maar belangrijkste is ze heeft rust nu en geen pijn liefde is op tijd loslaten en ik doe op mijn manier mijn best dat zo goed mogelijk te doen. 

Maar het is voor ieder mens anders hoe hij/zij iets verwerkt en wat hij/zij als prettig ervaart. Ik zal dan ook nooit de keus van een ander daarin veroordelen of afkeuren.

ik strooi uit in mijn eigen tuin... en plant er dan een mooie plant op.... dan zijn ze toch dichbij... maar niet in een urn...

ga ik ooit verhuizen... ja... dan laat ik ze achter.... dus ga ik nog maar even niet verhuizen.

als ik op een appartement zou wonen da zou k ook uitstrooien, ergens waar ik liefst dagelijks kom....

ik mis er 1tje!!!!!!!!
wij begraven onze honden in onze tuin.
voorlopig hoop ik dat ik deze 2 nog heel erg lang bij me mag houden , al gaan de jaren nu wel komen.

Ik zal het in een mooie urn bij me houden op een mooi plekje in de kamer. Als de tijd daar is en ik alles beetje verwerkt heb en het gemis wat afgenomen is zal ik haar uitstrooien op een plek waar ze graag was of in een edelsteen laten verwerken

Ik zou het as bij me houden thuis... een schoothondje als Merry vind het vast niet tof als ik der op zee uitstrooi...
Of in de duinen... Het is trouwens ook mogelijk om je hond te begraven bij een dierenbegraafplaats... of hem laten opzetten... brrrr

ik zou 1 van Goku zijn hoektanden laten trekken . ik heb zijn puppy hoektandje ook nog. 
en die twee zou ik dan in een geweldig mooie armband laten verwerken . met een zilveren plaatje met daarop de datum waarop hij geboren is(aan die kant het kleine tandje. en de datum waarop hij gestorven zou zijn(aan die kant de grote tand). 

vervolgens zou ik hem laten cremeren en hem uit strooien over de duinen op een goeie waaierige dag met een zonnetje er bij vanaf een hoge duin zodat de wind hem ver draagt . 


Bij baylee zou ik haar as in een hangertje laten verwerken. in de vorm van een hartje. het materiaal van goud. omdat baylee een gouden hartje heeft.

maar gelukkig zijn mijn honden nog pubers. en zullen ze hopelijk zeker nog wel 14 jaar lang gelukkig leven.

ik heb 3 van mijn honden thuis in een urn.
onze terveurense herder op zijn plek in de tuin wat ook echt zijn uitkijkplekje was.
mijn 2 teckels hier op de schouw met hun foto erbij ik brand er vaak een kaarsje.
mijn andere dieren die in de loop der tijd overleden zijn zijn uitgestrooid op een veld bij het crematorium in een soort tuin.
toen deze dieren overleden was de urn nog eigenlijk niet zo bekend voor dieren anders hadden ze vast en zeker ook hier geweest.
ik vind het gevoel ze hier te hebben fijn zo zijn ze thuis en bij ons in de buurt.
groetjes greeet

Was toen bij 1 van de eerste afleveringen van Groeten terug (groeten uit de rimboe).. die famillie had hun rottweiler op laten zetten...

Voor mij : Opzetten nooit... Een urne voor altijd in huis , liever niet... een hangertje met een beetje as en een paar haartjes... misschien... Uitstrooien waar ze heel graag liep, wel.

De optie iets van de as bewaren en de rest uitstrooien staat er niet bij, ik vind dat persoonlijk de mooiste oplossing, zelf een kokertje met as bewaren en de rest uitstrooien.

Een van de redenen waarom ik eerder voor uitstrooien ben is dat wij er ook niet voor altijd zijn.

Ja, urnen kunnen doorgegeven worden aan kinderen enz... Maar op een keer houdt het op...

Het idee dat de as uitgestrooid is is me dus liever dan de vraagtekens die ik zou hebben met wat er ooit met de urnen gebeurt.

En eigenlijk is dat ook raar... omdat ik aan de andere kant niet het gevoel heb dat het belangrijk is. Heeft meer iets met respect te maken denk ik.

Ik zou het denk ik bij me houden want dat doe je toch niet weg? Dan ben je je dierbaarste herinnering kwijt.. En inderdaad als er een storm zou komen waait het weg..

Ik zou de as in een mooie doos steken met foto's en herinneringen en dan begraven in de tuin

Fijn dat er zoveel keus is na de dood van je dier en iedereen beleeft het anders.
Voor mij is het belangrijkste dat ik er was tot de oogjes dicht gevallen zijn, dat geeft me een gevoel dat ik ze nooit verlaten heb en verlaten zal, dat zal zo zijn tot wanneer ik op de regenboogbrug mijn lieverds bij mij mag terug roepen.ze zitten in mijn hart, een mooiere plaats kan ik niet bedenken

Hoe pak ik het het beste aan mijn hond is net overleden heb het as zonet mee naar huis genomen ... maar nu.. ik wil het laten over strooien op zee

Kan iemand mij hierover informeren , alvast bedankt voor jullie feed back!

Caroline, sterkte met je verlies.

Wat je (zelf) kunt doen is 's morgens vroeg naar het strand gaan en dan als het lekker weer is een stukje de zee inlopen en het zelf verstrooien.  In de duinen is het natuurlijk ook mooi om te doen.

Ik zou het niet doen als het strand vol zit met badgasten, dat is misschien een beetje vreemd dan.

Het klinkt misschien hard, maar heb mijn hond achtergelaten bij dierenarts.

Wij hebben voor Beauty gekozen voor een gezamenlijke Crematie. Gevoel dat ze dan niet helemaal alleen zou zijn... As wilde ik perse ook niet thuis hebben en ook niet de locatie waar ze uitgestrooid zou gaan worden.

Ik heb een hechting probleem en zou als de as thuis zou staan steeds met de as en mijn gedachte aan haar gemis van haar (omdat ze gewoon echt niet uit te leggen veel veel voor me betekende) bezig zijn en als ik zou weten waar ze is uitgestrooid zou ik die plek blijven opzoeken met gevolg dat ik haar niet zou kunnen loslaten. Met gevolg dat ik erin zou blijven hangen en niet de draad van mijn leven had proberen te herpakken.

Dat we die keus gemaakt hebben houd zeker niet in dat ik haar niet mis maar het is nu in gezondere proporties zeg maar 

Toen Deetje (Rottweiler 16 jaar) overleed was ik vol van plan haar as uit te strooien bij een natuurgebied/groot park waar we door de jaren heen echt heel wat voetsporen hebben achter gelaten. Ik weet zeker dat ze zich daar zou thuis voelen. Datum was geprikt en haar kennissen en wandelvrienden waren uitgenodigd ... maar toen het puntje bij paaltje kwam ... ging Deetje toch weer mee naar huis ... net als na alle voorgaande wandelingen.

Deetje staat nu op een kastje naast mijn bed. De urns die na haar volgden op een rijtje op een plankje ... ook in de slaapkamer. Eigenlijk -nu ik erover nadenk- hebben we alle honden die thuis ingeslapen zijn ook thuis gehouden en zijn de anderen die naar de dierenarts gingen ook daar gebleven.