Uitstrooien of bij je houden?

Ik hoef geen as, ik hecht er helemaal geen waarde aan. Ook niet bij mensen.. Vind het maar een raar iets, as bij je houden.. Ik hecht meer waarde aan een mooie foto en herinneringen..  Maar ieder moet natuurlijk doen waar hij zich fijn bij voelt. 
Dit staat er misschien een beetje hard, zo bedoel ik het niet.

As is in feite ook niets, daar ben ik achter gekomen. As van een sigaret ziet er net zo uit als wat er in een urn zit en ruikt hetzelde (wil ik niemand mee beledigen, dit is mijn eigen ''ontdekking''). Hier heeft de as desondanks toch een bepaalde waarde, al is dat een stuk minder dan de foto's en spullen. Ik denk dat het as meer symbolisch is, zoals ik al schreef het laatste tastbare, al weet ik dat het eigenlijk niets meer is.

@Jacqueline; Ik begrijp het. Ene kant denk ik er ook zo over, maar aan de andere kant juist weer niet.

Ik bedoel het ook zo als Sanne en Hadassa, as is niets voor waarde maar daarnaast vind ik het ook nog eens een vies cq eng idee mocht dat ding vallen dan moet ik mijn hond of familielid op vegen? op stofzuigen he bah nee dank je wel.

Ook hier geen as in huis , wel vele foto,s en achter die foto een pluk haar , de foto,s hangen gewoon overal tussen de levende dieren , zeg ze allemmaal gedag s,avonds en in de morgen zeg ik ze ook gedag .heb niets met as daar lijken mijn dieren niet op een foto wel en een pluk haar is voelbaar maar ieder moet voor zich zelf weten wat hij of zij doet, veel sterkte in het rouwproces ,weet wel het dier leeft voort in je hart dat kan niemand je afnemen . Hein.

Voor mij is er echt een loskoppeling tussen dierbaar dier bij leven en de as. Van te voren kon ik niet bedenken hoe het zou voelen de as in handen te hebben en toen ik het dan in handen kreeg deed het me niet veel.

Ik wil als ik mijn ogen dicht doe haar jasje voelen, haar zijdezachte flapperoren, haar koppie, lijf. En als het mag haar ziel voelen in en om mij. Ik wil niet dat dit 'besmet' wordt door de gedachte ertussen aan het tot as geworden lijf.

De reden dat ik heb toegezegd zelf de as te halen (in plaats van uitstrooien daar) is omdat ik alles van A tot Z in eigen regie wilde doen. Voor mezelf en mijn proces van verwerking. Het loslaten van de as was een afronding van mijn proces, een fase in alle verantwoording rondom haar overlijden. Had ik de mogelijkheid gehad tot begraven in tuin oid dan had dat mijn voorkeur, een zelfde soort afronding in loslaten.

Een 'jasje' is voor mij een tijdelijk 'huis' voor de ziel. Een jasje zo verschrikkelijk dierbaar voor alle jaren zij aan zij, oud en versleten, op en moe geleefd. Voor mij heb ik 'haar' niet verstrooid en met het behouden van de as had ik haar niet bij me gehouden. Zij is nu vrij als een vogel en gaat waar ze gaat, is waar ze is, zo helemaal typerend Lily Jane. Een band zo sterk als tussen mens en dier verbreekt niet.

Zo is het voor mij en ik denk dat de essentie is dat ieder voor zich een manier moet vinden die goed is voor jou als mens in jouw proces. Ik heb de overtuiging dat onze dieren het niet uitmaakt, behalve dat ze graag zien dat wij doen wat goed voor ons is. Het wordt niet makkelijker of moeilijk als je voor het een of ander kiest. Het wordt pas moeilijk als je iets doet wat niet goed voelt.

Ik heb het nog nooit meegemaakt, maar er wel vaak aan gedacht... ik denk dat ik de as zou uitstrooien, omdat een pot met as op den duur heel beklemmend zal voelen. Ik heb honden die van het leven genieten, die het liefst zo vaak mogelijk buiten zijn, dus ze verdienen het om ook na hun overlijden hun vrijheid te krijgen. Ik zou het niet direct doen, maar even wachten tot ik er aan toe ben en dan een mooie dag kiezen om de as uit te strooien, over de plek waar onze hond(en) het liefst hun tijd invulden... maar hopelijk hoef ik er nog lang niet over na te denken...

Petra, ik kan niet anders zeggen dat je het weer prachtig verwoord hebt, heel mooi.

Dank je Caitlin. Ik schrijf wat ik voel, ervaar. Het schrijven helpt ook in het emotionele proces, want hoezeer ik voel wat ik schrijf en vrede heb met mijn keuzes, het missen van dat meisje in dat prachtig 'jasje', die intense ogen, die zachte oortjes, het slofje, het snurkje, doet ook nog zo pijn.

Ik laat mijn hond altijd in een groep cremeren en dan worden ze sowieso al uitgestrooid. Chico, de waterrat dwarrelt nu in en om het Haringvliet.

Zou ik een privé crematie hebben, dan zou ik de as verstrooien op wat favoriete plekjes. De cirkel des levens weer compleet, om terug te zien in de grasjes, de eendjes die het gras eten, de bomen en de spechten die de insecten eten die van de boom snoepten.

Bayla is verstrooid over zee..
Mac heb ik bewust bij mij gehouden en staat in de slaapkamer en ook ik praat tegen hem en voel aan de urn met mijn handen om contact te krijgen.. Iedereen verwerkt het op zijn manier en alle manieren zijn de juiste.....
They say memories are golden
well maybe that is true.
I never wanted memories,
I only wanted you.

A million times I needed you,
a million times I cried.
If love alone could have saved you
you never would have died.

In life I loved you dearly,
In death I love you still.
In my heart you hold a place
no one could ever fill.

If tears could build a stairway
and heartache make a lane,
I'd walk the path to heaven
and bring you back again.

Our family chain is broken,
and nothing seems the same.
But as the time there is for us one by one,
the chain will link again.

Bron:
http://zaros.jouwweb.nl

Ik heb mijn lieve Sianni & Gwenny laten cremeren. Ze staan nu naast elkaar in bijeen passende urnes. Mijn bedoeling is om al mijn honden te laten cremeren. En wanneer mijn tijd er dan is, laat ik mij ook cremeren. De honden en mij moeten ze dan samen in één urne doen. Zo zijn we voor altijd samen. en mijn familie heeft dan geen problemen met de urnes van de honden om daar een oplossing voor de zoeken.

murdoch is ook gecremeerd en verdeeld in 2 urnen, ja 2 .
1 staat er bij ons thuis en de andere staat bij mijn ouders zijn 2e thuis.
kapot vallen kunnen ze niet want ze zijn van rvs met hondenpoten afdrukken erop en zijn naam en geboorte datum en sterfdatum staat erin gegraveerd,ik zou als ik kom te overlijden ook graag mijn doggies bij me willen hebben.maar dit is een persoonlijke keuze.

mijn kat en de rest van het kleine spul ligt begraven bij mijn ouders in de tuin bij een boom.

dat is nu eigenlijk een goede vraag! wel ik moet eerlijk zijn , ik zou het niet weten . tegen dan wel , maar daar is het nu nog niet de tijd voor!

gucci is mijn echte eerste hond die ik echt opvoed ook al is die ook van mijn vader moeder en broer maar hij is de eerste die zo voelt.
en als die ooit zal gaan dan zal ik hem laten uitstrooien over een prachtig stuk bos of weiland.
en een beetje zal ik in zo'n ketting willen om bij me te kunnen dragen.
gucci mag ook als ik het huis uit ga niet met me mee dat hebben we afgesproken omdat die dan waarschijnlijk op een leeftijd is dat we hem dat niet willen aandoen.en dan ook als die ernstig ziek is en er moet een besluit genomen worden bellen mijn ouders me op want ik blijf voor hem beslissen .
en dat geeft me wel een fijn gevoel

Luca stierf plotseling op zijn tiende verjaardag en diezelfde nacht lag mijn moeder op sterven.
Ik kon toen niet beslissen wat er met Luca moest gebeuren, omdat hij in de koelcel bij
de dierenarts lag en ik constant in het ziekenhuis zat.
Ik heb de tweede week gebeld en afgesproken dat Luca gecremeerd zou worden, individueel,
maar ik kon er niet bij zijn.  Dat deed me verdriet en ik voelde me heel schuldig.
Mijn moeder stierf twee weken na Luca en toen ik de uitvaart van mijn moeder aan het regelen
was, belde de kliniek dat de urn van Luca aan was gekomen.
Ik had ineens twee urnen in huis, eentje van Luca en eentje van mijn moeder.
Bij de urnen staan de foto's.
De eerste weken kon ik niet kijken naar de urn, niet naar de foto's.
Maar gaandeweg, was ik blij dat ik het zo gedaan had.
Nu vind ik het fijn beide foto's te zien.
Dat duurde wel even. 
De foto van Luca is toch prachtig ?
Zo wil ik me mijn hondenventje herinneren.

Al onze dierern worden gecremeerd.
De as gaat in een gezamelijke urn.
Pas als mijn man en ik er niet meer zijn, zullen mijn man en ik samen met onze dieren uitgestrooid worden.
Voor altijd en overal samen.

Persoonlijk heb ik helemaal niets met het 'stoffelijk overschot'.

Zoals Petra mooi verwoord is het een 'jasje'. Weliswaar een waardevolle maar enkel op het moment dat het leeft.

Daarna leven ze verder in mijn hart en gedachtes. Van het hele urn idee krijg ik al de kriebels. In een potje...

Wel heb ik inmiddels een mega altaar (foto muur) in de woonkamer en nog een kleintje op m'n slaapkamer. Zo ben ik dan weer wel.

De as van mijn hondje staat nog thuis .Maar ik heb nu met dedierenboom .een afspraak voor een boompje ,met beetje as van mijn hondje .
De rest van haar as verstrooi ik ,waar zij graag liep met mij. 

Dat heb ik over voor mijn  hondje .
en ja ik mis haar

De as van mijn lieve Maxi heb ik uitgestrooid in de Vecht.
Waarom?
Mijn ouders brachten hun honden gewoon naar de DA en zagen ze nooit meer terug. Na een stage bij de dierenarts wist ik dat honden die niet teruggevraagd worden met zijn allen in een oven verbrand worden en wat er me het overschot gebeurd is maar de vraag....
Ik moest er absoluut niet aan denken dat zoiets onwaardigs met zo'n geweldige hond zou gebeuren. Dus ik liet de as van Maxi terugkomen.
Ik geef ook niks om as, ik wilde de urn absoluut ook niet bij mij thuis laten staan. Als iets symbolisch heb ik haar uitgestrooid. Zoë was erbij, bloemetje erbij. Vele vakanties brachten we door aan de Vecht en waarschijnlijk kom ik er in de toekomst steeds minder. Maar dat maakt niet uit. Maxi is op een plek waar ze graag was, dat is de gedachte erachter.

We hebben ze allemaal bij ons gehouden.
Alleen al dat ze na de crematie weer bij je -thuis- komen geeft al troost.
Ik draag nu ook as aan een bedel, dus voor ons...altijd thuis houden...

Ik mis eigenlijk het knopje je anders.Als Buddha er niet meer is word hij gecremeerd en een gedeelte van zijn as word verwerkt in een tattoo.
Hij is m'n eerste eigen hondje en heb 11 jaar moeten wachten tot ik dit geweldige ras eindelijk in huis kon halen. Hij is dan ook heel speciaal voor mij

Mijn hondje is ook thuis gebleven. We hebben een mooie urne in de vorm van een hartje met 2 gouden pootjes.
Met een kaarsje, haar leiband en een foto van haar. 
Zo denken we elke dag aan haar.

De asbus van mijn overleden kat staat op mijn slaapkamer naast de tv. Wanneer de andere kat ook overlijd wil ik graag een mooie urn voor hun samen kopen. Maar ik wil ze wel bij me houden. Net als de hondjes in de toekomst, zou ook een mooie urn voor komen.

Ik persoonlijk ga alle dieren in een grote urn doen,
een mooie pot waarvan niemand ziet dat is een urn en misschien na een aantal jaar zeg ik, ik strooi het uit.

Ook gaat er een beetje als in een asbuisje dat aan een fotolijst vast zit. Dit zal ik altijd bewaren.

Assierraden zijn niks voor mij ik draag alleen een trouw ring.

De pool geeft wel een betrouw bare beeld af zo is het ook ongeveer bij ons op het crematorium.

Ook wordt de as begraven zodat ze het mee kunnen nemen als ze verhuizen maar niet dagelijks er aan herinnerd wordt zoals bij hun dat doet als het op de kast staat.

Ik zou het serieus echt nog niet weten wat ik wil of ga doen en wat voor mij het beste zal werken.
Mijn hond is mijn eerste eigen hondje van nu 1 jaar en hoop maar dat hij nog wat jaren bij me blijft.
Wil er niet te veel over nadenken maar soms doe je het wel..
Ik denk dat tegen de tijd hij mij moet gaan verlaten ik nog steeds niet weet wat ik moet...

Had wel een poes als huisdier waar ik veel mee had maar zij is begraven in de tuin op de boerderij van mn ouders.

grtz.

mijn hondje is op 8 juli plots overleden uitstrooien nee ben blij dat hij bij me is nooit meegemaakt is voor iedereen weer anders vind het al moeilijk als ik er niet ben grtjes hilde