rouw om onze boomer

Ons hondje is nu 8 dagen dood. Vandaag kreeg ik bericht van het crematorium.
Na twee dagen heel veel huilen kwam de boel tot rust. Ik kon weer de deur uit en de dagelijkse dingen oppakken.
Ik kon ook weer met droge ogen vertellen dat het verdriet zijn plekje begon te vinden. ja hoor.. het leven gaat gewoon door.
Ik huil gewoon aan de binnenkant van mijn ogen. Dus het gaat prima.

Maar is dat zo...?

Als ik thuiskom springt er geen blij hondje voor de ruit..
s Avonds na het eten hoef ik de deur niet meer uit
restjes macaroni en rijst hoef ik niet meer te bewaren
s morgens als ik beneden kom ligt er geen hondje te kwispelen
ik hoef niet te zeggen "vrouwtje komt zo terug"... waarom zou ik..
als het even tegenzit denk ik...zo lekker naar huis naar de hond.. om dan er direct achteraan te denken: oh nee..

maar het meest mis ik de geur van zijn vachtje, zijn prachtige bruine ogen..het gevoel van.. alles komt goed want jij bent er...

Hij is er niet meer... dus ik moet op mezelf terugvallen..

De kat hier in huis woonde pas drie maanden met hem samen. Mijn hondje kwam zijn territorium binnen..En nu..het beestje komt niet meer buiten, loopt soms doelloos te mauwen en ligt niet meer op plaatsen waar hij eerst lag, en dat was altijd bij de hond in de buurt..

ik blijf dapper zeggen..: het verdriet heeft zijn plekje gevonden!

Maar ondertussen huilen we allemaal aan de binnenkant van onze ogen..!

Juliet

Het is altijd zo verdrietig om je hondje te moeten missen.

Maar het krijgt echt wel een plekje het is nog zo kort geleden.

Lieve Juliet,

Ik voel zo met je mee...letterlijk! Want ook wij hebben onze hond Shenna 8 dagen geleden in laten slapen. Al de dingen die jij zegt zijn zo waar! Ik heb ook steeds nog het idee dat ik Shenna uit moet laten, eten moet geven. En als ik thuis kom mis ik de tikkende nageltjes op het laminaat en de blije hond kwispelend boven aan de trap. Als ik naar bed ga, geen trust doggy meer, het is stil heel stil in huis. Maar in mijn hoofd nog lang niet. En dat kan ook niet, ze is acht jaar bij ons geweest dus dat is met je leven verweven en er echt niet zo maar uit. Ik kan er nu ook zonder tranen over praten, maar van binnen huil ik nog zo veel. En op sommige momenten word het me gewoon weer even te veel en dan huil ik, omdat ik haar mis, haar aandacht, haar liefde, haar aanwezigheid in mijn leven.
En toch moet je door, het een plekje geven...ik heb geen idee hoe lang dat gaat duren, maar er komt een tijd dat we lachend herinneringen op halen, ook voor jou! Heel veel sterkte meid, ik denk aan je (ook al ken ik je niet...)

Liefs Annemarie

Juliet,

Dit verlies is niet zo maar ineens over.Dagelijks word je er aan herinnerd, en doet het pijn.
Dit heeft tijd nodig,geen dagen geen weken maar maanden.Ik weet dat klinkt niet erg bemoedigend maar het is gewoon zo.
Dus als je bedroefd bent, huil laat je verdriet er gewoon zijn.En weet dat het verdriet echt minder wordt maar het duurt lang..................

Het verdriet krijgt een plekje, maar het moet wel zijn tijd hebben natuurlijk..........

Veel sterkte met het gemis en verdriet!

Het is ook een groot verlies... Geef op tijd en stond je tranen ook maar de vrije loop... Het is alleen maar juist dat je treurt om zo'n schat die nu niet meer in je huis loopt te kwispelen. Maar tussendoor... Ja, weer flink zijn en "ja" zeggen tegen het leven, net zoals je hondje deed. En poes moet zich binnenkort ook weer op een eerlijke glimlach van je kunnen verheugen.

We leven met je mee, want weten wat voor een leegte een trouwe hond kan achterlaten. Sterkte nog.

Tranen in mijn ogen!

Zo herkenbaar ook!

Ik denk dat velen hier dit gevoel zo goed herkennen.
Voor mij is het ander half jaar geleden dat ik Dico in moest laten slapen en Ziva is nu acht maanden geleden en ik kan alleen zeggen dat ondanks mijn lieverds Sammy en Deva het verdriet er nig steeds is en tevens het grote gemis! Ik zeg elke keer "er gaat geen dag voorbij zonder gemis en zonder aan ze te denken en er gaat geen week voorbij zonder het verdriet en de tranen". En ik denk dat dit ook de rest van mijn leven zo zal blijven. Misschien ook wel mooi want het geeft de vele liefde en mooie herinneringen weer! Maar alsnog zou ik er alles voor over hebben om ze weer even vast te houden, te knuffelen, te ruiken... Maar dat zal nooit meer mogelijk zijn...

Voor jou is het ook nog eens heel erg vers allemaal! Ik kon de eerste weken helemaal niet eten, ik had nergens zin in. Elke dag was een tranendal en ik heb daar nu mijn weg in gevonden, jij zal daar ook je weg in gaan vinden. Wellicht komt er ook weer een nieuw hondenkind in je leven, eentje die ook weer net zoveel liefde zal gaan geven en die jullie ook weer zal laten lachen. Maar dan nog zal het gemis er zijn, jullie overleden lieverd zal altijd een plaats binnen het gezin houden en geen enkele andere hond zal die plaats ooit in kunnen nemen.

Heel veel sterkte voor de periode die komen gaat.

Juliet,

Wat zijn jouw woorden waar...
Het gemis is zoals jij het beschrijft, het dagdagelijkse is niet meer, en zoveel meer...

wil je gewoon heel veel sterkte wensen, ik voel met je mee.

tranen vanbinnen...

wat lijkt het toch altijd, voor anderen ja, niet voor jezelf, een lege plek, weg.
en dan begint het verwerken als je bericht gekregen heb, van het crematorium. dan is het echt.
zijn geur mis je het meest, alles maar ook alles is er nog.

huil gerust, dat lucht op. de pijn heus die verdwijnt, bij een overlijden, wordt er een herinnering geboren, houd de mooie dingen vast, en heus er komt een tijd dat je met een grote glimlach aan hem denkt, geef het een mooi plekje waar je hem kan herdenken.

altijd doet het zoveel verdriet , het verliezen van een geweldig maatje. veel sterkte.

Annemarie voor jou ook heel veel sterkte.

geef alles tijd,ook om te huilen ,waarom zou je het niet doen?je heb net je beste maatje verloren dan mag je toch verdriet hebben.
de leegte die ze achterlaten is heel erg,dat weet ik en juist daarom is het goed eens te huilen en gewoon toe geven aan je verdriet
veel sterkte

Ergens wil je sterk zijn,maar van binnen ga je kapot.
Het zal zijn tijd nodig hebben,ik weet ook wat het is
de ene dag gaat het goed de andere dag weer minder.
Ik wens je veel sterkte en leef met jou mee

Krabbel plaatjes

Heel veel sterkte en kracht met het verlies van je Boomer !

Dank jullie wel voor alle positieve gedachten die hierheen komen! Ik wens iedereen die de pijn herkent, ook heel veel sterkte toe.
Ik heb vanmorgen een mooi ingebonden schrift gekocht en ga daarin mijn belevenissen met Snoopy opschrijven. Te beginnen bij onze eerste ontmoeting, 11 jaar geleden. Het was liefde op het eerste gezicht. En die was wederzijds!
Ik besefte vanmorgen dat er niemand is die ooit zo onvoorwaardelijk van me hield. Dat is zo mooi aan vriendschappen tussen mensen en honden. En doordat ik dat besefte wist ik ook dat hij het me niet kwalijk zou hebben genomen dat ik hem heb laten inslapen. Dat gaf troost.
Ik ga schrijven, en onze avonturen vastleggen.
Zo wordt hij nooit vergeten!

Terwijl ik het bovenstaande schreef, viel de post op de deurmat.
Het was een condoleance kaart van onze dierenarts.

En toen kwamen de tranen gewoon weer opnieuw....

Lieve Juliet,

Wat geven honden onverwaardelijke liefde he. Zo mooi maar daardoor doet het o.a. ook zoveel pijn om afscheid van ze te nemen.

Ik heb nu al een maand het hondje van mijn zusje te logeren. Zij is opgegroeid met Salsa. Zij voelde als eerste dat Salsa ziek was. Trok daarvoor altijd meer naar mijn vriend toe, maar vanaf dat moment ging zij mij extra veel liefde geven en is niet meer bij mij weg te slaan. Naar mijn vriend gaat ze nu toe om lekker gekroeld te worden en lekker gek mee te doen, naar mij voor geborgenheid en mij te laten zien dat zij er voor onverwaardelijk is. En dat terwijl zij het hondje van mijn zusje waar ze helemaal dol op is.

Ik had volgens mij al 2 jr niet gehuild, maar na het overlijden heb ik nog nooit zo intens gehuild en doet mijn hart gewoon letterlijk pijn van verdriet! Nu 5 maanden verder gaat het iets beter met me, maar totaal onverwachts komt alles er weer uit en laat dit ook toe.

Wat ontzettend lief dat jouw DA een condeleance kaart heeft gestuurd.

Nogmaals heel veel sterkte.

ik leef met je mee ik weet wat voor verdriet je hebt is zo pijnlijk allemaal de dagelijkse dingen gaan gewoon door maar binnenin ga je nog kapot van verdriet.
heel veel sterkte met dit verlies

veel sterkte bij het verlies van je trouwe vriend

Het begint te wennen dat hij er niet meer is. Maar soms ineens ook weer niet.
Vanmorgen zat ik ineens te huilen met zijn lege mandje op mijn schoot. Dan voelt het net of hij uit logeren is en denk ik: nou is het wel genoeg geweest, kom nou meer weer terug. En soms dringt het dan ineens door dat hij nooit meer terug komt.
En zo zat ik met zijn mandje op mijn schoot een heel verhaal tegen hem op te hangen.k heb hem alles verteld zoals ik dat altijd al deed.

En ineens kan ik gewoon niet geloven dat hij er niet meer is. Het wil ineens niet tot me doordringen. Dan kijk ik naar zijn foto en ga ik weer huilen.

Ik heb heel veel aan mijn hoofd. En juist mijn hondje hielp me om pas op de plaats te maken. Ik voel me nu erg alleen.

Juliet

Lieve Juliet, wij begrijpen hier als geen ander hoe je je voelt en wat er allemaal door je heen gaat. Ik heb nog steeds vaak het gevoel alsof Bijou ergens op vakantie is, dan denk ik net als jij dat ze snel maar weer terug moet komen, omdat ik haar zo mis. Het is genoeg geweest, denk ik dan, kom nou maar weer naar huis om te spelen en te knuffelen.

Ik herken veel in je verhalen, en geloof mij dat hij echt nog bij je is..Het omhulsel is er niet meer, maar de binnenkant nog wel. En die zal je steunen in tijden dat je het nodig hebt.
Is dat net zo prettig als toen hij nog wel fysiek aanwezig was? Nee, ik ervaar dat zelf niet zo. Maar ik voel soms nog wel de kracht van Bijou die ik nodig heb op dat moment, en dan weet ik dat ze er is.

En het verdriet dat een plekje begint te vinden, natuurlijk roepen we dat allemaal al snel heel stoer, terwijl het nog helemaal niet zo voelt. En dat geeft niet, en dat hoeft ook niet.
Ik geloof namelijk dat het verdriet en gemis helemaal geen plekje krijgt..Het zal er altijd zijn. Ja het word iets minder pijnlijk, of beter gezegd het word dragelijker. Maar of het ooit helemaal weg zal gaan? Dat denk ik niet..De open wond word een litteken, die altijd gevoelig zal blijven.

Ik gun je dat je de leuke herinneringen steeds vaker voor je kan halen. Dat kan fijn zijn, dat je weer even denkt hoe het allemaal was en wat voor leuke avonturen jullie samen hebben mogen meemaken.Daarna komt wel weer het besef en verdriet dat hij er niet meer is, maar de herinneringen die jullie met elkaar hebben, die zullen nooit meer verdwijnen.

lieve juliet

wat je beschrijft is gewoon waar.van buiten wil je sterk zijn maar van binnen ga je kapot.ik zelf heb het ook nog steeds.er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan lady en jordy denk.jordy is pas een jaartje dood en lady 7 februarie een jaartje.vaak lig ik in bed nog te huilen om ze omdat ik ze nog heel erg mis. we zullen ze nooit vergeten.

en dat je op zijn tijd eens flink huilt is alleen maar goed.ik wil je bij deze heel veel sterkte toe wensen.

lieve Juliet, ik leef helemaal met je me. shila is al weer een paar maanden overleden. weet je wat ik zo moeilijk vind. in het begin leeft iedereen met je mee. je verteld wat je voelt, en je lucht je hart...maar nu een paar maanden verder vraagt niemand ernaar. daarom klik in af en toe hondenpage aan...en dan weet je dat je gewoon achter je pctje kunt huilen. wens je heel veel sterkte. liefs nina

ik ben het wel met nina eens.

lieve allemaal,

de steun en herkenning is ongelooflijk fijn! Net of er mensen mee huilen!
En ik ben het ook met Nina eens, niemand vraagt er meer naar. Ik snap het wel hoor, dat dat zo gaat, maar dat maakt het verdriet wel extra groot. Ik vind het heel fijn om hier af en toe wat op te schrijven. Vind het momenteel alleen erg moeilijk om zelf andere mensen te steunen, omdat ik zelf nog zo vol zit.
dit rouwen voelt als een "bondje"wat ik met mijn hondje heb. Hij en ik.. en niemand weet het of ziet het..maar wij weten het wel. Net als toen hij nog leefde... voor andere mensen gewoon een hond.. voor mij zoveel meer...!

Zit hier nu ook weer te huilen na het lezen van al jullie berichtjes, maar het lucht wel op na een fikse huilbui.
Wij hebben ons Snufke laten inslapen op 3 december en het doet nog altijd veel pijn.
Zijn mandje en speeltjes staan hier nog in de woonkamer, kan het niet wegdoen. En de dagelijkse bezigheden van toen hij er nog was die blijven, 's morgens vlug een plaske, eten geven, dag zeggen als je eventjes de deur uit moet, dat blije snoetje als je weer thuis komt,.....
Ik mis echt een viervoetertje in huis ( ben alleen ), soms denk ik van een nieuwe pup te nemen, heb het in gedachten al aan Snuf gevraagd, maar voel me dan zo schuldig.

Dus ik begrijp jullie verdriet en wens aan allen heel, heel veel sterkte.

Hoi Juliet,

Ook ik wens je heel veel sterkte.
Ik snap heel goed hoe je je voelt en wat een gemis het is.
Ben het ook helemaal met Nina eens.
Dat ondervinden we aan den lijve zogezegt.
Wij hebben 5 maanden geleden Falcor in moeten laten slapen en het gemis is nog steeds zo verschrikkelijk groot. Ik kijk ook regelmatig zijn foto's en filmpjes, maar dat kan ik nog stedds niet zonder tranen.
Het heeft echt allemaal ijd nodig en ooit zal het zo zijn dat je met een glimlach terug kunt denken aan je trouwe vriend(in).

Lieve Juliet,

Moest toevallig last aan je denken, vroeg me af hoe het met je gaat.

Wat is het rouwproces heftig he, en komen de emoties onverwachts naarboven. Zo gaat het redelijk goed met me, maar dit weekend heb ik weer zo intens gehuild. Ik weet dat ze er echt niet meer is, maar ondanks dat vind ik het soms zo onbegrijpelijk dat je de ene dag nog vrolijk begroet wordt, liefdevol tegen je aanligt etc...en de daarop volgende dagen een zeer zieken hond hebt die je uiteindelijk uit zijn lijdensweg moet verlossen. Doordat ik elke dag tig keer aan haar denk, en ondanks dat ze niet meer fysiek aanwezig is maar ik wel nog heel erg met haar bezig ben, heb ik daardoor het gevoel dat ze er soms nog is. Waarna ik vervolgens keihard op de feiten word gedrukt! Merk dat ik het nog steeds niet goed een plekje kan geven.

Vind het ook zo raar dat dit onze eerste kerstdagen en O&N zonder haar zal zijn. Daardoor is mijn verdriet ook weer wat heftiger aanwezig. Maar ik denk dat vele op dit forum hiermee wel moeite hebben. Ooit heb ik zo'n wensballon gehad, nooit gebruikt maar deze ga ik nu met O&N de lucht in laten gaan voor mijn lieve Salsa.

@Marleen, jou wil ook heel veel sterkte toewensen.