Heb ik mijn verlamde hond te vroeg laten inslapen?

Hallo allemaal,
Ik lees hier een aantal positieve posts over verlamde honden. Ik heb pas 4 weken geleden mijn hond laten inslapen omdat ze verlamd was aan haar achterpootjes.
Een paar uur later had ik er zo'n spijt van. En dat heb ik alleen maar meer.

Ze was bijna 14, een pracht van een Labrador. Ik heb enorm veel gehad aan haar.
Ze had kanker, versleten nieren, een vergroot hart, artrose op verschillende gewrichten en ouderdomsverlamming. En toch was het nog zo'n vrolijke, gelukkige hond die nog elke dag wilde gaan wandelen en liever 10 minuten bezig was om haar eten uit haar voederballetjes te halen dan dat ze het zo in haar bakje kreeg.

Ze stond al enige tijd op cortisone waardoor ze bijna geen spieren meer had. Daardoor had ik zo sterk het gevoel dat ik haar nooit meer aan het lopen ging krijgen toen ze weer een hersenbloeding kreeg. Daarom dat ik haar heb laten inslapen.

Maar had ik haar niet nog een gelukkig leven kunnen bieden ondanks de verlamming? Een karretje was voor haar waarschijnlijk niet mogelijk wegens de artrose op haar voorpootjes. Ik had wel zo'n fietskarretje voor haar waar ze graag in zat.
Of zou het voor mij onmogelijk geweest zijn om haar steeds te dragen? Ik moest haar dagelijks een paar maal dragen, dus het was wel mogelijk maar ze woog wel 32 kilo. Maar misschien was het helemaal niet nodig geweest om haar steeds naar buiten te dragen voor een plasje; ik lees hier dat er pampers voor honden bestaan?
Heeft iemand hier ervaring met een verlamde hond die niet in een karretje kon?
Een verdrietig baasje.

Hee Floortje,

als ik zo vrij mag zijn hier een mening over te geven dan denk ik dat je goed hebt gedaan aan je keuze.

Jouw hond was niet alleen verlamd maar had ook kanker, slecht functionerende nieren, een hartprobleem en artrosse. Daarbij was ze ook nog aardig op leeftijd.

Ik begrijp heel goed dat het verlies heel groot is en gedachtes met je op de loop gaan. 'Wat als ik' is heel normaal maar zoals ik het mag lezen niet terecht. Naar mijn mening heb je goed gedaan aan deze keuze.

Zelf zeg ik altijd: Je geeft je hond een waardig leven dus ook een waardig afscheid. Wanneer je aan de opsomming die ik net maakte ook nog 'wandelend met een karretje' en 'luiers' aan toevoegd denk ik dat je niet meer over waardig praat.

Wil je heel veel sterkte wensen en ik hoop dat je vrede kan krijgen met je besluit. Ik denk dat je het heel goed gedaan hebt.

En als je haar voor demgeest haalt zoals ze de laatste dagen was, vind je dan nog dat ze zo verder had gemoeten?
Ik weet uit ervaring dat je je grenzen verlegd als je een aftakelende hond hebt. Wat toen hij nog gezond was onacceptabel leek is een punt wat je bijna ongemerkt passeert omdat je er met je neus op zit.

Nou als ik het zo lees dan heb je toen de juiste beslissing genomen, zou toch geen hondwaardig bestaan zijn geweest.
Dan was het een onnodig lijden geweest van het dier.

veel sterkte gewenst verder

Hallo Floortje Faun

Allereerst m'n medeleven met wat je de laatste tijd hebt meegemaakt en met het verlies van je Labrador.

Spijt over het laten inslapen en de vraag of het te vroeg was zul je altijd hebben. Het is immers zo ingrijpend. Maar je hield van je hondje, ze zag wat er gebeurde en hoe het voelde en dus hoef je nu eigenlijk niet te twijfelen.

Het is heel moeilijk omdat ze, ondanks de toch al hoge leeftijd, nog van het leven genoot, zoals je zegt.

Maar was dat ook zo na de hersenbloeding en de verlamming ? Het is voor een hond die het gewend is zindelijk te zijn echt niet leuk als ze niet buiten kan gaan plassen. Ik denk ook dat het nu steeds moeilijker en zwaarder zou worden en waar zeg je dan dat het genoeg is geweest ? Hoe erg is het om een vrolijke hond helemaal te zien aftakelen en ongelukkig worden ? En het inslapen was uitstel, maar geen afstel.

Volgens mij is het normaal dat je je nu afvraagt of je er goed aan hebt gedaan en dat je er zo'n moeite mee hebt. Het is ook heel erg dit te moeten meemaken en je kunt niet weten hoe het verder verlopen zou zijn. Maar het allerbelangrijkste is dat je gedaan hebt wat je op dat moment het beste voor je hondje vond. Neem daar dan nu niet enkel de droeve kant van in je op maar ook de goede en dat is dat je hondje 14 gelukkige jaren heeft gehad.. bij een baasje dat liefdevol met haar omging en met wie de band heel groot was. Dat je haar zou hebben willen dragen en pamperen als dat een mogelijkheid leek is nu net zo goed alsof je het gedaan hebt. Blijf maar niet "hangen" in die laatste periode. Tijd en ruimte zijn niet belangrijk meer. De mooie jaren zijn nu net zo echt als de droeve , en het waren er veel meer. Laat haar het vrolijke gelukkige labrador blijven die ze was.

Groetjesen liefs.

Wat erg voor je
Maar je hebt er toch wel goed aan gedaan. Op 14 jarige leeftijd leren leven met een verlamming en nog verschillende aandoeningen dat is gewoon teveel.
Ik ben er niet op tegen dat jonge, gezonde vrolijke honden hun leven nog wat kunnen rekken met een karretje maar als de hond "op" is dan is het genoeg geweest. En er zijn honden die zich bij ieder incontinentieplasje toch "schuldig" voelen.
Nee, voor zo'n oude dame heb je een goede keuze gemaakt.
Sterkte.

gecondoleerd met het verlies van je hond.
Als je hond zoveel klachten heeft vind ik dat je een hele moedige beslissing hebt genomen.
Een hond kan niet praten en blijft vaak tot het laatste toe vrolijk naar de baas, maar jij hoeft je nergens schuldig over te voelen.

Nog veel sterkte gewenst.

Floortje, het is altijd heel dubbel, als je je hond hebt laten inslapen, er zijn maar weinig honden die in hun mandje inslapen, wij zorgen voor onze maatje dat ze het aan niets ontbreken bij leven, dan het laatste stukje behoren wij er ook te zijn, en niet aan ons zelf te denken.

je hebt er heel goed aan gedaan Floortje , aan je maatje gedacht en niet aan jezelf, een hond van 14 jaar Floortje, heeft een pracht leven bij je gehad, nu dat laatste stukje dat het niet meer gaat, was jij er voor je maatje.


floortje denk daar ook eens aan. heus de pijn gaat weg, de herinneringen blijven. geef het een plekje en ga geen schuld voelen . dat is nergens voor nodig, je was er voor je hond.

Je hebt net één van de moeilijkste beslissingen in je leven genomen.
Dat je daarna twijfelt of het de correcte was is logisch.
Dat is immers een gedeelte van het verwerkingsproces.
Je beste maat is er immers niet meer en die beslissing heb jij moeten nemen.

Maar,
ergens hierboven,
over de regenboogbrug is er een maatje die je immens dankbaar is voor die beslissing.
Het was de correcte beslissing, en je maatje wil niet dat je daar aan twijfelt hoor.

Hallo Floortje,

Ten eerste wil ik je sterkte wensen en veel kracht voor de komende tijd.
Je maatje te moeten missen is verschrikkelijk maar wat ik zo lees was het tijd om je maatje te laten gaan.
Er waren zoveel gebreken en je hond heeft een mooie leeftijd bereikt.
Gun je hond de rust die ze heeft verdiend.

Je hebt er goed aan gedaan. Voel je niet schuldig. Je hebt je hond een waardig einde gegeven, een geschenk dat past bij de liefde die je voor je hond voelde. Misschien biedt dit gedicht een beetje troost.

The Last Battle

If it should be that I grow frail and weak
And pain should keep me from my sleep,
Then will you do what must be done,
For this -- the last battle -- can't be won.

You will be sad I understand,
But don't let grief then stay your hand,
For on this day, more than the rest,
Your love and friendship must stand the test.

We have had so many happy years,
You wouldn't want me to suffer so.
When the time comes, please, let me go.
Take me to where to my needs they'll tend,
Only, stay with me till the end
And hold me firm and speak to me
Until my eyes no longer see.

I know in time you will agree
It is a kindness you do to me.
Although my tail its last has waved,
From pain and suffering I have been saved.

Don't grieve that it must be you
Who has to decide this thing to do;
We've been so close -- we two -- these years,
Don't let your heart hold any tears.

Hey Floortje,

Ik wens je veel sterkte met het verlies van je hond.
Ik denk dat je de juiste beslissing hebt genomen,zij
was niet alleen verlamd,maar had nog veel andere dingen
ook,voel je zeker niet schuldig.

VERPLAATST naar de juiste rubriek

Ik herken het een beetje. Mijn vorige Golden was 14,5 had een hernia en artrose aan de knieën. Hij had nog wel zin in de leuke dingen, maar hij kón niet meer. Ik moest hem de laatste dagen (de afspraak met de dierenarts stond al) met een riem onder zijn buik uitlaten. Door de knieën gaan om te poepen was een hachelijke onderneming. Hij had pijn en leefde de laatste dagen op forse pijnstilling, een paardenmiddel dat maar een week gegeven mocht worden of er zou schade aan de organen ontstaan. Het was klaar, over.

En toch voelde ik hetzelfde als jij. Had een rolstoel nog gewerkt? Was ik te vroeg geweest? Zo heb ik me de eerste 9 maanden gevoeld, en daarna kon ik pas weer objectief zeggen: het was goed zo. Volgens mij hoort die twijfel bij het rouwproces.

De beslissing die je gemaakt hebt was moeilijk.
Maar wel dierwaardig!

Ik wens je heel veel sterkte met het verlies van je hond

Heel veel sterkte met het verlies van je maatje.

Maar de beslissing die je hebt genomen is goed je hebt 14 jaar een fijne baasje geweest voor de hond.

Floortje,

Heel veel sterkte met het verlies van je Hond. Ik herken je schuldgevoel wel heel erg, het is ook niet zomaar iets je hond te laten inslapen. Dat schuldgevoel heb ik ook lang gehad en heel soms krijg ik het nog steeds. Stel dat zo, als ik nou zo, en ga zo maar door. Vreselijk gevoel is dat maar hoort denk ik bij het rouwproces. Je hond was niet alleen verlamd maar had nog meer mankementen die ook niet de minste waren. Het was tijd haar te laten gaan. Je hebt voor het welzijn van je hond gekozen en hebt haar de rust gegeven. Daar heb ik veel respect voor, voel je niet schuldig je hebt de juiste keuze gemaakt.

Hallo allemaal,

HARTELIJK BEDANKT VOOR DE VELE MEELEVENDE REACTIES !

Misschien horen die schuldgevoelens inderdaad bij het rouwproces. En waarschijnlijk heeft het ook te maken met mijn perfectionisme.

Maar ik heb zo lang moeten vechten om haar zo goed mogelijk te houden, eerst met die artrose waar ze al zo lang mee sukkelde, daarna met de andere klachten. Het voelt nu zo vreemd om dat niet meer te kunnen. Ik hoef niet meer te piekeren, eindeloos te surfen op het net of de bib induiken.
Ik hoef niet meer dit te proberen en daarna dat. En dat voelt zo ontzettend leeg.

Ik weet niet of ze nog gelukkig geweest zou zijn, dat is het grote probleem. De dag voordien was ze nog gelukkig. Ja, ze had al veel moeten inleveren en ja, ze sukkelde met vanalles en nog wat. Desondanks was ze nog steeds gelukkig; dat zag je goed genoeg aan haar snoetje. Ook mensen die we tegenkwamen op wandelingen zeiden me dat. En ze was nog steeds levendig, enthousiast en wakker. Wegens haar hart mocht ze niet meer crossen, alleen maar stappen. Het is pijnlijk maar tegelijk ook zo fijn om je oude hondje dan vast te moeten houden telkens ze één van haar favoriete vriendjes zit omdat ze er anders op volle snelheid op afspurt.
De volgende morgen kon ze niet meer rechtstaan en schoten haar oogjes heen en weer. Hersenbloeding. Ik heb haar ogenblikkelijk naar de dierenarts gebracht en haar laten inslapen, net omdat ik vond dat ze geen seconde te lang mocht afzien.
Maar wat als ze na een paar dagen herstel nog had kunnen genieten van wandelingen in een buggy (liggend wel te verstaan, ik had het haar niet meer aangedaan om haar in zo'n karretje te steken dat ze zelf zou moeten trekken: daar was ze te zwak voor), van lekkers en van massages?

Ik zal het nooit te weten komen maar het is wel een troost dat ze nog tot op haar allerlaatste dag gelukkig is geweest én dat ze er zo vredig uitzag na het inslapen. En misschien heb ik wel degelijk de juiste beslissing genomen, maar moet ik nu gewoon door een rouwproces.
Veel liefs, Floortje.

Wat fijn om hier te lezen dat ik niet de enige ben die zich achteraf maar blijft afvragen of ik er wel goed aangedaan heb, of ik wel alles gedaan heb wat ik had kunnen doen, of het niet te vroeg geweest is.
Liefs, Floortje.

Floor, allereerts veel sterkte met het verwerken van de dood va je hond.

Het feit dat je jezelf betreffende vraag stelt geeft aan dat je het leven van je hond serieus genomen hebt en hier weloverwogen mee omgaat.

Ik kan me aansluiten bij de andere reacties en ga hier dan ook niet verder op in. je hebt met de info die ik hier gekregen hebt de juiste beslissing genomen.

Ik wel wel even info geven voor andere mensen die dit topic lezen indien ze een hond met verlamming hebben.
Wij hadden een hond die door een trauma, verlamd was en chief cherrington kreeg. Hij leek dus in mijn ogen kansloos, ik wil bv geen hond met wieltjes. Mijn Dierenarts gaf echter het advies toch te proberen en ik wilde dit maar al te graag en heb het dan gedaan. Het duurde zes weken lang, maar wij hebben hem met een handoek naar buiten gedragen. Beetje bij beetje kwam zijn functie terug en nadien kon hij weer rennen. Hij hield er alleen een eigenaardig loopje aan over en een hangende staart. het homeopatisch middel spondy-vetsem, zorgde voor verbetering zodat hij ook zijn poot weer kon optillen bij het plassen.

Niet vergelijkbaar met jouw situatie, maar voor andere welke geconfronteerd worden met een verlamde hond (door bv ongeluk) zeker dus de moeite waard om een hond na een verlamming niet meteen te doden, maar hem nog een kans te geven.

Het beeindigen van een leven is altijd moeilijk, omdat het een beslissing van je vergt die onherhoepelijk is. Doe je dit te laat, kan het zijn dat de hond onnodig lijd, doe je het te vroeg, ontneem je hem mischien nog even een leuk moment.
In jouw geval heb je hem veertien prachtige jaren kunnen geven en dat is wat voor de hond het belangrijkste was!

Zeker dieren waar jeextra voor gezorgd heb, laten een extra leegte achter. Probeer die leegte niet te vullen met overpeinzingen, maar met mooie herinneringen aan je hond.

"doe je het te vroeg, ontneem je hem mischien nog even een leuk moment": ik denk dat dit de reden is waarom ik er geen vrede mee heb. Ik heb niet het gevoel dat ik haar verlost heb uit haar lijden; ik dacht dat ze als verlamde hond niet meer gelukkig kon worden. Maar dat was misschien helemaal niet zo. Onze poes en mijn paard zagen duidelijk af en konden niet meer beter worden. De ene wegens haar hoge leeftijd en de andere omdat het ondanks de gezamenlijke moeite van dierenarts en ik alleen maar verergerde. Bij hen had ik het gevoel dat het het laatste was dat ik nog voor hen kon doen en dat het een geschenk was dat ik hen kon geven.
Ik weet niet zeker of mijn hond nog gelukkig kon worden, maar de gedachte dat ik ons misschien nog een mooie tijd ontnomen heb, dat ik het haar misschien ontnomen heb om nog schandelijk in de watten gelegd te worden,vind ik zo vreselijk. Liever iets te vroeg dan iets te laat, dat wel.
Maar ik heb er geen vrede mee, al hangt dat af van moment tot moment.
Daarom dat ik naar ervaringen vroeg van mensen die hun verlamde hond wel nog hebben laten leven. Enerzijds omdat die ervaringen me misschien wel het gevoel zouden geven dat ik het juiste gedaan heb, anderzijds omdat ik het dan misschien beter kan doen met een volgende hond of vrienden in een soortgelijke situatie goede raad zou kunnen geven.
Ze zou sowieso niet erg lang meer geleefd hebben, dus zo veel tijd heb ik haar gelukkig niet ontnomen.
Dankzij jullie reacties voel ik me al een stuk minder schuldig, bedankt, Floortje.

Floortje, ik denk dat je nioet kunt riskeren dat ze als laatste herinnering een vervelend moment heeft omdat het mischien ook nog even een leuk moment kan zijn. Ik denk dat ze in haar leven heel veel leuke momenten heeft gehad en dat is wat teld.

Ook ik heb nog steeds veel moeite met een dergelijke beslissing te nemen. Het feit dat je achteraf iets hoort of nadien nioeuwe technieken komen, maakt het voor jou moeilijker, maar voor betreffende hond geen verschil. Wat ik zo kan inschatten heb je op dat moment oprecht je zo goed mogelijk geinformeerd en gehandeld en dat is wat telt, los van of er achteraf meer informatie komt.

Floortje heel veel sterkte gewenst ik denk dat je een goede keus hebt gemaakt.Een echte dierenvriend kiest voor een waardig bestaan voor zijn/haar hond.Dit heb jij ook gedaan.Geef het tijd er komt een moment dat je vrede hebt met jou besluit.

Je hebt het goede moment gekozen! Voel je niet schuldig!

Ik heb al heel wat oude dieren in moeten laten slapen, en bij allemaal heb ik achteraf een enorm dubbel gevoel gehad, want mijn hemel, wat had ik liever gehad dat ze zelf vredig ingeslapen waren....

Maar bij allemaal kwam er een moment dat ik in hun oogjes keek en gewoon zag dat het tijd was... ze waren klaar met de medicijnen, de behandelingen...en het belangrijkste ... te weinig leuke en goede momenten....

Als ik jou verhaal zo lees... dan was het gewoon tijd... laat je schuldgevoel los, en focus op alle fijne tijden die jullie samen hebben gehad... laat je hond in jou gedachten voortleven in blije gedachten...

heel veel sterkte!

Heel veel sterkte met het verlies!!
Ik snap heel goed dat je je dat afvraagt.
Eind augustis hebben we ons Fynn in laten slapen en zijn laatste blik heeft heel lang op mijn netvlies gestaan, zijn laatste grauw waar ik gelijk van dacht ik doe het foute!!
Ik denk idd dat het hoort bij het rouwproces.Het kost tijd om er vrede mee te hebben.
Je hebt het juiste gedaan voor je hond!!DEnk dat je hond geen grotere dienst had kunnen bewijzen.

Floortje,

Ik heb in mei mijn beste vriend moeten laten inslapen.
Was ik er klaar voor, hij?
Hij was graag bij ons, en iedere dag was extra.
Hij was verlamd door artrose, en mankeerde voor de rest niks bijzonders.
Maar hij was altijd zo'n trotse hond geweest, zo beschermend en ontzettend lief,
hoe hij op het laatste niet meer recht kon, en begon te janken van de pijn, 's morgens alleen in de keuken, in de hoop dat niemand het zou horen, ja, zo was hij.
Het incontinente en het verlamd zijn nam ik erbij, ik was blij dat hij er nog was.
Toen hij pijn kreeg, wist ik dat ik mezelf moest pijn doen.
Een beslissing nemen over leven of dood, terwijl de omgeving zei; laat die hond toch inslapen, die ziet af, dat was verschrikkelijk.
Ik heb het niet onder invloed van iemand gedaan, dat hoef ik me niet kwalijk te nemen.
De manier waarop, die speelt nog steeds door m'n hoofd.
Ik had wel de beslissing genomen, en ik weet dat hij dat wist.
Zijn ogen lieten het zien.
Ik heb er nog altijd veel last van, zeker als je door het hele internet gebombardeerd wordt met mogelijke oplossingen.
Had ik dat moeten doen, eerder, had ik daar niet op moeten letten, waarom wist ik dat niet...
Een hele schuldbekentenis, omdat ik hem toch zo ontzettend mis.
Nu, na deze lege maanden, weet ik dat ik hem heel erg mis. De beelden van hoe erg hij eraan toe was vervagen, waardoor ik mezelf er op betrap dat ik denk dat ik te vroeg was. Als ik eerlijk ben voor mezelf, dan weet ik dat het op dat moment niet anders kon.
De feiten zijn de feiten, en ik schrijf je dit, omdat ik door je verhaal zie dat jij ook het juiste hebt gedaan.
Zelfs als je hond geen pijn zou hebben, zou op een dag zijn leven ook stoppen, hoe goed je hem ook verzorgde.
Op een bepaald moment haalt de tijd je in.
Dan kun je als baas en als hond nog even 'voortkabbelen', terwijl de dagen voorbij glijden.
Ik kan hier roepen dat ik je helemaal snap, terwijl jij je toch nog schuldig voelt.
Floor, zo'n vriend missen doet ontzettend pijn.
sterkte,

Ik weet dat jullie eigenlijk wel gelijk hebben; het voelt alleen nog niet zo.
En telkens ik me over het ene (tijdelijk) niet meer schuldig voel, voel ik me wel over iets anders schuldig. Waarom had ik niet sneller door dat ik haar alleen maar meer op gras mocht laten wandelen? Waarom heb ik haar niet eerder die Echinacea gegeven? Enz, enz.
Zuur is ook dat ik aan het wachten was totdat het overdag eindelijk fris genoeg was zodat ik op hetzelfde uur kon gaan wandelen als haar beste vriendjes. Ik dacht dat er nog wel tijd genoeg was. Nu was het geleden van in april dat ze ze nog regelmatig gezien had. Kort na haar dood waren die warme temperaturen eindelijk weg. Zo hard !
En dan las ik eergisteren in de krant dat de meeste mensen die vooraf hun euthanasie vastleggen, vaak nog veranderen van mening. Omdat de situatie beter meevalt dan ze vooraf gedacht hadden. Of omdat ze simpelweg nog niet willen sterven. En toen begon het weer te malen.
Ik vond altijd dat het leven voor een hond de moeite niet meer waard was als ze niet meer konden wandelen. Maar dan is ze dood en bedenk je dat ze het misscchien ook had genoten van voortgeduwd te worden in een buggy, net zoals ik passagier zijn in een koets even leuk vind als zelf paardrijden. Inderdaad vreselijk als je nieuwe inzichten opdoet of over dingen leest die misschien nog hadden geholpen en het is gewoon te laat om het nog uit te proberen. Het troost wel dat ik daarin blijkbaar niet de enige ben, dat het blijkbaar gewoon eigen is aan een rouwproces in plaats van mijn schuld.

Liefs, Floortje.

Een hond graag zien betekent ook dat je het beste voor het dier wil,en in jou geval een moedige en juiste beslissing.
Wat zin heeft het een dier alleen maar langer te laten lijden ,alleen maar omdat we het bij ons willen houden?

Het moeilijke is ook dat ik me op een andere dood voorbereid had. Ze kreeg cortisone om enerzijds de kanker af te remmen en anderzijds de bloedingen die de kanker veroorzaakte te stoppen. De dierenarts had me verteld dat de cortisone op een dag niet meer zou helpen en dat ze dan inwendig dood zou bloeden. Dat zou een paar minuten tot een week tijd duren. Dus was ik me aan het voorbereiden om haar of meteen te verliezen of haar te laten inslapen zodra duidelijk was dat ze bloedingen had. Maar in elk geval een dood die niet meer te vermijden was, waarbij ik hoogstens nog het lijden kon verkorten.
Terug een hogere dosis geven, nu na deze lichte hersenbloeding of een paar weken vroeger (had ik het echt niet kunnen zien aankomen? Waarom was ik niet meer naar de dierenarts gegaan voor een maandelijkse controle?) had het bloeden wel nog een tijdje kunnen uitstellen. Op voorhand had ik echter beslist om haar geen hogere dosis meer te geven vanwege de bijverschijnselen.
Maar dan ben je na haar dood alle foto's aan het bekijken en kom je een foto tegen van toen ze wel nog een hoge dosis kreeg en waar ze toch zo stralend opstaat.
Enzo blijf je bezig...
Die ochtend kon ik mijn vaste dierenarts niet bereiken. Het eerste wat ze vroeg toen ik haar op de hoogte bracht, was "Waarom heb je haar laten inslapen? Met ups en downs had ze nog wel een tijdje voortgekund." En mijn moeder zei: "Waarom? Ze was nog zo goed."
Vreselijk !
Liefs, Floortje.

Floortje ,dat helpt niet echt mee in een verwerking als er mensen zijn die je weer doen twijfelen.
Maar ga nou eens eerlijk na wat je hond niet mankeerde, ondanks je dacht dat zij nog wel gelukkig was.
Maar was dat wel zo, een hond wil jou plezieren en laat niet snel merken dat het niet meer gaat.
Lees je hele topic al mee en verbaas me er over wat ze allemaal had,plus een zeer respectabele leeftijd.
Nee volgens mij moet je de schuldgevoelens proberen opzij te zetten, je hebt er alles aan gedaan en op het juiste moment de beslissing genomen haar in te laten slapen.Nu heeft ze rust, en probeer die rust ook voor jezelf terug te vinden zodat je verdriet en herinneringen een plaatsje krijgen.