Heb ik mijn verlamde hond te vroeg laten inslapen?

Volgens mij was ze echt nog wel gelukkig, ze had een heel expressief gezichtje. Twee weken na de operatie aan haar elleboog besefte ik dat ik het gelukkige gezichtje dat ik terug zag, al een hele tijd niet meer gezien had. Sindsdien heb ik er altijd opgelet of ik dat gelukkige gezichtje nog dagelijks zag. Maar gezond kon je haar nog moeilijk noemen.
Toen ik er begin dit jaar voor koos om haar middels die cortisone nog wat langer in leven te houden, was ik wel heel erg geschrokken van de hond die ik terugkreeg. Ja, ze was nog gelukkig maar op een paar weken tijd ging ik van een hond die nog behoorlijk goed én snel kon stappen, naar een hond die nauwelijks nog kon stappen. Ze wilde nog wel, maar je zag dat ze het moeilijk had.
Ze was nog enthousiast om te vertrekken en ik moest altijd zorgen dat ik rap genoeg was om haar op te kunnen vangen als ze uit de auto of haar fietskarretje sprong, je zag ook aan haar gezichtsuitdrukking dat ze zo content was er te zijn.
Het hatelijke was ook dat de cortisone de pijn van haar artrose verergerde, terwijl ik het net zo'n troostend idee had gevonden dat ze minder pijn ging hebben in haar laatste maanden. Uiteindelijk heb ik dan wel ontdekt wat ik doen moest om de pijn te minderen.
Dus kan het best zijn dat het nu ook weer zo gegaan zou zijn: dat ik zo'n fijn beeld in mijn hoofd heb van haar masseren en een genietend hondje rondduwen in de buggy maar dat het helemaal anders gelopen zou zijn.
En dan had ik me daar schuldig over gevoeld.
Hartelijk bedankt allemaal, ik zal mijn best doen om wat minder te piekeren, me wat minder schuldig te voelen, liefs, Floortje.

Ik denk ook dat je de juiste keus hebt gemaakt. Echter kenden wij jouw hond niet, en kunnen wij hierover oordelen zonder dat ons gevoel er bij komt kijken. Bij jou is dat natuurlijk anders, je hebt jarenlang lief en leed gedeeld en besloten dat het genoeg was. Maar uiteraard komen dan nu de vragen of dit wel echt zo was?
Ik geloof dat het heel normaal is dat je blijft piekeren tijdens een rouwproces. Zeker als het nog zo vers is, en dan komen daar ook de schuldgevoelens bij.
Met de tijd zal dit slijten, en kom je zelf ook tot inzicht dat je er goed aan hebt gedaan, dat wens ik je in iedergeval wel toe, want voor altijd met een schuldgevoel rondlopen dat is niet de bedoeling..
Het is nu gegaan zoals het gegaan is, je hebt alles gedaan om haar leven nog zo prettig mogelijk te maken, houd dat in gedachten. En hoe het anders was gelopen als je wel een buggy had gekocht, of als je wel was begonnen met de pampers, daar zal je nooit antwoord op krijgen. Probeer daarin vrede en acceptatie te vinden, al is dat veel makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik wens je heel veel sterkte met dit grote verlies.

Voel je niet schuldig,je hebt gedaan wat jezelf het beste vond.

Ik besefte zonet dat ik blijkbaar toch wel iets goed moet hebben gedaan om een hond met zoveel problemen toch nog zo gelukkig te houden.
En ondanks de vrees van mijn dierenarts dat ik haar nog eerder voor haar ouderdomsverlamming ging moeten laten inslapen, is dat toch niet het geval geweest. Niet omdat ze vroeger dan verwacht aan haar kanker gestorven is, want het was net het omgekeerde.
Dat laatste kan nog puur geluk geweest zijn, maar dat ze ondanks die ouderdomsverlamming nog steeds kon stappen zal echt wel te maken gehad hebben met alle oefeningen die we dagelijks deden. Een paar hadden we van de fysiotherapeute voorgeschreven gekregen, andere heb ik opgezocht. Heb ik toch niet voor niets al dat opzoekingswerk gedaan.
Het leuke is dat ze zelf om die oefeningen vroeg. De beloningen zullen daar natuurlijk ook wel voor iets tussen zitten, het was nu eenmaal een labrador... Maar het enthousiasme waarmee ze die oefeningen deed, maakte dat ik er zelf vrolijk van werd. En zo kon een oud hondje nog steeds haar baasje aan het lachen krijgen.
Hartelijk bedankt allemaal om me uiteindelijk tot dit besef te krijgen ! Dikke zoen !
Zal even moeten kijken of ik deze hele conversatie uitgeprint krijg, heb zo'n gevoel dat ik het nog wel regelmatig eens zal moeten lezen...
Veel liefs, Floortje.

Floortje,
De verwerking van zo'n verlies gaat met ups en downs.
Ben blij voor jou dat je hier ook eens de andere kant hebt kunnen lezen.
Ik wens je nog heel veel sterkte.

ps; als je alles selecteert met je muis dan kun je het best uitprinten.

liefs,

Floortje,

Ik heb zelf 2 rolstoelers en denk dat je de juiste keuze gamaakt hebt. Jouw schat had zoveel meer problemen dan die verlamming, dat je de rust gegeven hebt die het dier toekwam. Heel veel sterkte met het verlies....

Zo ,alles geselecteerd met de muis en netjes afgeprint. Zal ook wel nodig zijn want inderdaad: het gaat met ups en downs.
Ik heb zo'n fantastische hond gehad, het samen met haar vaak zo leuk gehad. Elke dag nog bracht ze me aan het lachen, elke dag nog gaf ze me het gevoel dat ze me nodig had, dat ze me graag zag.
Ze heeft me zoveel gebracht en geleerd, dingen waar ik voor de rest van mijn leven deugd van zal hebben.
Ze heeft me uit een hele diepe put gesleurd, mijn leven op zoveel verschillende vlakken weer de moeite waard gemaakt.
Ik mis haar ontzettend maar zal haar altijd zo dankbaar blijven.
Floortje.

Sannie, zijn jouw honden nog tamelijk jong, dan? En ga je ze laten inslapen eens ze niet meer met hun rolstoel kunnen rondlopen?
Waar ik mee inzit, is dat ze sinds begin dit jaar plots veel moeite moest doen om nog te stappen. Ik ging nog 2x per dag met haar wandelen omdat ze aangaf dit nog te willen en omdat het nodig was voor haar gewrichten, haar ouderdomsverlamming en haar hartje.
Daarom dat het me nu zo'n fijn idee lijkt had ik haar na die hersenbloeding lekker in een buggy gestopt (geen rolstoel voor honden) en mevrouw prinsheerlijk liggend op wandelingen in het bos meegenomen of naar haar vele vriendjes. Dan had ze niet meer hoeven vechten en had ik haar geen oefeningen meer moeten laten doen, maar kon ik haar gewoon schandalig in de watten leggen. Dat had ze gewoon verdiend. Lang zou ze dan toch niet meer leven, dus dan hadden al die oefeningen en al dat forceren toch geen zin meer gehad.
Alleen zal ik nooit weten of ik haar daarmee nog een tijdje gelukkig had kunnen houden. Ze vond het vreselijk als ze eens een ongelukje in huis had en is altijd een actieveling geweest. Aan de andere kant kon ze heel gelukkig zijn om in het bos gewoon een beetje in de verte te staren (alsof ze naar een spannende film aan het kijken was) en genoot ze heel erg van massages en kersenpitkussentjes.
Het enige wat ik zeker weet, is dat ik gedaan heb wat ik op dat moment dacht dat het beste voor haar was.
Liefs, Floortje.

Door jullie reacties besef ik dat het nogal ongeloofwaardig klinkt dat ze nog gelukkig was. Jullie kenden haar niet, daarom een beetje meer info:
Het was een heel gehoorzaam hondje, luisterde altijd meteen, of dat nu ging om op haar matje blijven of dat onweerstaanbare lekkers (in mijn ogen meestal iets onwaarschijnlijk weerzinwekkends) af te geven. Dus als zo'n hond iets weigert, weet je dat er iets mis is. Toen dat hondje dat altijd al uit de auto sprong vanaf het moment dat het portier openging, bij bepaalde wandelingen zich platdrukte tegen de zetel, kwaad naar me keek en alleen maar uit de auto te krijgen was door haar op te heffen, wist ik dat ik die wandelingen ("verbeterd" met grind of steenafval) moest mijden. Idem toen ik voor haar vierde onderwaterloopbandsessie (wat een woord) voor de deur van de fysio stond.
En waar ze normaal altijd gezellig vlak naast me lag, lag ze altijd op een paar meter afstand met haar meest verwijtende blik naar me te kijken als ik achter de computer zat. Nu ging ze zich dus behoorlijk geërgerd hebben. Nooit geweten waarom ze er zo'n hekel aan had.
Als ik in de zetel lag, lag ze ook altijd gezellig naast me. In de maanden voor haar elleboogoperatie, ontwikkelde ze een nieuw gedrag. Toen lag ze vaak ostentatief met haar rug naar me toe, meestal vergezeld met een diepe zucht. Nadien niet meer gezien.
En als ze het tijdens het wandelen echt te moeilijk kreeg, bleef ze staan en staarde me op een bepaalde manier in de ogen. Voor mij het sein om haar in haar fietskarretje te stoppen en huiswaarts te keren.
Dus ze kon het echt wel laten merken als ze niet gelukkig was. Liefs, Floortje.

Daarnaast was het gewoon ook een hond die zich weinig van lichamelijke ongemakken aantrok.
Zo kreeg ik eens in de namiddag een telefoontje van de dierenarts: bleek uit het controle bloedonderzoek (wat mijn dierenarts helemaal niet nodig gevonden had) dat mijn hond ernstige bloedarmoede had, op het randje van bloedtransfusie af. Had ik diezelfde ochtend nog moeite gehad om dat hondje bij te houden tijdens de wandeling...
Kom ik daarna bij de dierenarts voor een echo en röntgenonderzoek, kan die man zijn ogen niet geloven. Heeft verschillende keren gezegd dat je het echt niet aan haar zag. Was gewoon alles geïnteresseerd aan het besnuffelen.
Later was er geen mens die geloofde dat mijn hond kanker in een terminale fase had.
Misschien moet ik daaruit afleiden dat actief bezig zijn voor haar zodanig belangrijk was dat ze verlamd niet gelukkig geweest ging zijn...
Liefs, Floortje.

floortje, wens je bij deze heel veel sterkte met het verlies van lieverd.

het is heel normaal om je af te vragen , heb ik wel genoeg gedaan en wat had ik nog meer kunnen doen.
ook ik heb zo'n periode doorgemaakt met het inslapen van mijn murdoch in 2009, nooit wat aan de hand met mur en hij zou een mooie oude rottie worden totdat hij botkanker kreeg. was in 6 weken mijn hond, mijn maatje mijn alles kwijt.
alles gedaan wat er gedaan kon worden maar helaas is liefde ook loslaten en dat heb ik ook moeten doen met veel pijn in mijn hart.
had ik door moeten gaan totdat hij zijn poot zou breken van de kanker en dan alsnog inslapen? nee dat verdiende hij niet maar een waardig hondenleven verdiende hij en dat hield toen op.

het maakt de pijn niet minder maar weet nu dat ik de beste beslissing heb genomen.

dus ja ik sluit me aan bij alle personen die het hier hebben verteld je hebt de goede beslissing genomen.


denk vooral aan de leuke herinneringen die je hebt gehad al die jaren en koester deze voor altijd.
een betere baas had je niet kunnen zijn.

dikke knuffel van tank

Hoi Floortje,

Jouw verhalen zijn zo herkenbaar en ben blij dat je jouw gevoel hier hebt geplaatst. Dacht namelijk dat ik een van de weinigen ben die met dit soort gedachtes rondloop. Ik heb 4 maanden geleden mijn lieve hondje moeten laten inslapen. 

Zoals jij al eerder meldde, ben je een perfectionist. Ik ook, en wilde betreft mijn hondje alles goed onder controle hebben.

Ik bespaar je het hele voorafgaande verhaal.  4 maanden geleden merkte ik opeens dat mijn hondje niet de bank kon opspringen. Dezelfde nacht werd ze heel ziek, trillen en kreunen van de pijn, kon amper op de achterpoten staan. Vroeg in de ochtend naar DA gegaan, gaf aan dat ze last had van haar voedselallergie en heeft haar een pijnstillende injectie gegeven. Ik vroeg nog kan het niet haar rug zijn of iets anders ivm haar achterpootjes. Nee daar hoefde ik niet bang voor te zijn. Door de injectie ging het iets beter en verminderde de pijn maar de volgende ochtend was ze er nog slechter aantoe. Kon bijna helemaal niet meer lopen op haar linker achterpoot en ze had zoveel pijn. Daar mijn DA ging spreekuur op zaterdag had zijn we naar andere goede DA bij ons om de hoek gegaan. Deze heeft meteen foto's gemaakt en constateerde uitzaaiing in haar longen. Er was nog een kleine kans op een longontsteking maar daar moesten wij niet teveel rekening meehouden. De grond zakte weg onder mijn voeten. Ze kreeg een anti-biotica(plus weer een injectie tegen de pijn)mee in de hoop dat ze daar op reageerde en het toch een longonsteking zou zijn. Helaas was de werking van de injectie en medicijnen van korte duur. Haar linkerpootje kon ze helemaal niet meer opstaan en reageerde ook niet meer op prikkelingen. Zondagnacht kreeg ze weer zoveel pijn, dus meteen weer naar de DA gegaan. Deze gaf ook aan dat haar linkerpootje helemaal verlamd was. Ik wilde haar niet laten inslapen zonder te weten waar de tumor zich begaf, misschien kon deze nog wel verwijderd worden en wilde er alles aan doen om haar nog een tijdje in leven te houden. Dus ben ik meteen naar een radioloog gegaan die een echo heeft gemaakt. Daaruit bleek dat er ook uitzaaiing in haar mild, lever en lymfeklier zaten. Waar de tumor zich bevond, kon hij niet achterhalen maar hoogst waarschijnlijk bij haar rug.

Samen met mijn vriend besloten haar dezelfde avond in te laten slapen. We wilde eerst nog een MRI scan doen maar na 4 dagen helse pijn en het feit wat beide DA constateerde vonden we dat wij dat haar dat niet mochten aan doen, plus ze kon vanaf het moment dat ze zo ziek werd niet meer uit zichzelf plassen en poepen. 

Na 2 weken begonnen er allerlei vragen in mijn hoofd zich af te spelen. Had ik toch een MRI scan moeten doen, waren het wel uitzaaiing....hadden de DA het wel goed gezien en nog meer rare hersenspinsels. Liep mezelf echt gek te maken en nog af en toe. Mis haar zo erg! 

Snap jouw gevoelens en gedachtes dus helemaal. Echt afschuwelijk omdat bij het gemis en verdriet er ook nog bij te hebben. Lukt me de laatste tijd vaker om me vast te houden aan het feit dat wij deze keuze uit zuivere liefde voor haar hebben genomen.

Wil je heel veel sterkte toewensen en lees uit alles dat jouw hondje een heel lief en zorgzaam baasje heeft gehad. Die er echt alles aan gedaan heeft om haar hondje een heel gelukkig leven te geven. 

Gr,

Minoes




Verstuurd vanaf mijn iPad

Liefde is inderdaad soms loslaten, hoe pijnlijk en hard dat ook is.
Wat betreft de pijn, kan ik me wel meer aansluiten bij Minoes. Namelijk dat al jullie steun én jullie eigen ervaringen met het afscheid van jullie schatten er voor zorgen dat de pijn minder is.
De pijn van het gemis blijft natuurlijk hetzelfde, het enige wat dat zou kunnen minderen, zou het terugkrijgen zijn van mijn hondje, wonderbaarlijk terug gezond weliswaar, anders wil ik het haar niet aandoen. Aangezien dat niet kan, zal de tijd zijn werk moeten doen.
Maar als je bovenop al dat verdriet ook nog eens gek wordt van het idee dat je eigenhandig je allerliefste schat nog een mooie tijd ontnomen hebt, enerzijds doordat je ze hebt laten inslapen, anderzijds door alles waarvan je achteraf vindt dat je het nog had moeten proberen of eerder had moeten weten. Nee, dan is het toch een hele troost te merken dat die schuldgevoelens normaal zijn bij mensen die heel veel om hun hondje gegeven hebben en er veel voor gedaan hebben. En is het nog veel meer een troost om dankzij jullie reacties en mij hier uitgebreid mijn verhaal te laten doen, langzaam toch tot het besef te komen dat ik het nog zo slecht niet gedaan heb.
Want het idee dat je absoluut niet genoeg teruggegeven hebt aan een hondje waarvan je zoveel gekregen hebt, dat verscheurt je hart.
Dus allemaal hartelijk bedankt om ervoor te zorgen dat ik mijn hondje terug in de ogen kan kijken (via haar foto's weliswaar) en terug met warme gevoelens aan haar kan denken. Dat al dat gepieker, al die wanhoop dat ik tekortgeschoten ben, terug plaats gemaakt heeft voor fijne herinneringen.
Liefs Floortje. En een dikke knuffel terug aan Tank.

Minoes, zou het niet kunnen dat die laatste, zo lieve, zinnen uit jouw reactie ook op jou van toepassing zijn?
Ik denk dat jullie beslissing om haar te laten inslapen niet alleen puur uit liefde voor haar was, maar dat het ook de beste beslissing geweest is. Je bent bij 2 dierenartsen geweest, hebt dus een tweede, deskundige opinie. En een tumor weghalen die volgens de symptomen op het ruggemerg duwt, lijkt me een operatie met veel kans op blijvende verlamming. Dan waren die uitzaaingen nog niet eens weg. Was ze voor de rest nog gezond?
Had je het eerder kunnen zien? Ik was zelf zo'n overbezorgd baasje die met elke vetbol met een diameter van een halve centimeter bij de dierenarts stond. Aangezien mijn hondje druk bezig was aan een heuse verzameling van vetbollen, plaatselijke vetophopingen, verstopte talg- en vetklieren, heb ik heel wat bij de dierenarts gestaan. En toch stond ik op een dag bij de dierenarts met een hond die van het ene uur op het andere niet meer wilde eten (Labrador !), niet meer kon rechtstaan (ook al had ik haar de dag voordien nog verteld dat ze niet mocht springen) en daar maar heel ellendig lag te hijgen. Bleek er een tumor van 12 op 13 cm in haar buik te zitten die inwendige bloedingen veroorzaakte. Had ze al zo'n ernstige bloedarmoede dat haar hartkleppen niet goed meer werkten en haar hartritme hoog en onregelmatig was. Net als bij jou was het alsof ik een koude douche over me heen gegoten kreeg.
Liefs, Floortje.

Ja Floortje, mijn rolstoelhonden zijn nog jong: 2 en 3 jaar. Als ze niet meer in hun rolstoelen kunnen lopen mogen ze in een bolderkar liggen en zo mee naar buiten,omdat ze te groot zijn voor de buggy. Buddy, mijn blinde en half-verlamde bulldog heeft daar ingezeten tot ik hem moest laten inslapen ivm lymfeklier-kanker.

Het leven moet leuk zijn voor een hond. Zolang ze lol hebben wil ik concessies doen met betrekking tot hun verzorging en het gebruik van hulpmiddelen. Het moet alleen niet een opeenstapeling van klachten worden waardoor hun kwaliteit van leven afneemt tot een onacceptabel niveau.

Sannie, dus jouw Buddy vond het fijn om op die manier te gaan wandelen? Je schrijft dat hij half verlamd was, kon hij in huis dan nog rondlopen en had hij nog controle over darmen en blaas?
Ik weet het niet of mijn hondje daarmee nog gelukkig kon zijn, daarom dat ik graag wou weten of er mensen waren die het wel geprobeerd hadden.
Wat me wel opviel, is dat ze steeds slechter rook. De laatste maanden trapte ze regelmatig in een hondestront (niet van haar), ging vroeger nooit gebeurd hebben. En de laatste week leek het of ze haar korreltjes bijna niet meer rook; ze moest er verschillende malen passeren voor ze ze vond (nadat ze uit de voederbal gerold waren). En als ze ze haar adem luid uitblies via haar neus (om mijn aandacht te trekken) ging dat tegenwoordig gepaard met een piepend geluid. Dus misschien zat er ergens in haar neus een uitzaaing waarmee ze niet lang meer had kunnen leven. Ik zal het nooit weten.
Was jouw Buddy afgezien van de blindheid en de verlamming nog gezond? Kwam die kanker er maar bij toen je hem al een tijdje in de bolderkar mee uit wandelen nam?
Ik kan me wel voorstellen dat jij veel bekijks hebt als je uit wandelen gaat...
Liefs, Floortje.

Floortje, wat lief dat je dat zegt!

Een mens zit zo raar in elkaar, want weet zeker dat je de juiste beslissing heb genomen en ik vind het erg dat je hieraan twijfelt.

Dat ik dat zo voluit voel, komt doordat ik objectief jouw berichten lees. Haal er de belangrijkste punten uit, gevoel (buiten het feit dat ik weet hoe erg het is om deze beslissing te nemen en hoe groot het gemis)speelt niet mee zoals bij jou natuurlijk wel.

Nog een herkenning die ik met je deel; ik was ook een super overbezorgd baasje. Soms tot ergernis van mijn vriend, omdat ik daar best ver inging. Salsa is 12 jaar geworden, 3 jaar daarvoor constateerde DA een lekkende hartklep. Tot haar dood een kwart fortekor pilletje per dag gehad, waar ze gelukkig heel goed opging. Geen vocht op haar longen en geen verslechtering in haar hartje. Ook kreeg ze net zoals jouw hond steeds meer vetbultjes, deze altijd laten checken. Ik heb altijd ingecalculeerd dat zij of aan ouderdom of aan haar hartje zou overlijden. Ik denk dat daardoor de klap nog harder aankwam omdat ik dit niet zag aankomen dat je in zo'n korte tijd afscheid moet nemen.

Een jaar geleden begon ze al iets meer te kwakkelen; beetje bloed bij haar ontlasting, af en toe overgeven, 2x in dat jaar niet willen eten maar waar ik me destijds het meest zorgen om maakte was dat ze smakkende geluiden maakte en regelmatig in een opgerolde houding lag te kreunen. Van ons eigen DA had ik al vernomen dat zij een verrotte kies had, hij vond het te riskant om deze weg te halen ivm narcose en haar hartje. 4 maanden voor haar dood heb ik besloten om haar wel te laten opereren door een andere DA die ik ken. Bang dat de smakkende geluiden en 't kreunen door evt. pijn aan die kies kwam. Om alle risico's te voorkomen heeft de DA eerst een bloedtest gedaan, echo hartje en dmv gasnarcose geopereerd. Uitslag bloedonderzoek zou bij wijze verspreken een jong hondje jaloers op zijn geweest, hartje was ook geen achteruitgang met een jaar geleden. Helaas bleef na het weghalen kies het kreunen en smakken. Door mijn altijd overbezorgde houding, zei mijn vriend en familie dat ik het moest laten rusten en waarschijnlijk iets met ouderdom te maken had. Ze was nu zo goed onder de loep genomen en moest van hen stoppen met mezelf gek te maken.

2 weken voor haar dood werd ze ziek(trillen en hangerig) en zijn we naar het spoedkliniek gegaan omdat het echt niet goed aanvoelde. Onderzocht en gaf aan overgevoelige reactie darmen, medicijnen en ander eten. Ging gelukkig iets beter met haar, tot de 4 dagen voor haar dood.

Waarschijnlijk was het enige om dit tijdig te voorkomen +/- 1 jaar geleden een MRI scan te doen. Had dit echt zo gedaan als er meer symptomen wezen naar een tumor, maar buiten de rare verschijnselen boven at ze altijd goed, viel niet af en speelde met andere honden alsof ze een puppy was. Plus durfde ik het destijds niet te doen ivm weer de narcose. Straks was ze gezond en overleed ze aan de narcose.

De laatste DA gaf aan dat dit zo'n agressieve vorm was en op een plek die alleen te zien was op MRI dat ik dit niet had kunnen voorkomen. Want er waren ook foto's van haar ruggenwervel gemaakt, maar daar kun je niet alles op zien en was ook geen hernia op te zien

Waar ik wel veel moeite mee heb, is dat het zo ontzettend snel is gegaan en dat de plek van de tumor tijdens de echo niet achterhaald kon worden.

Mijn vriend gelooft voor 200% dat ze een tumor had, heeft dus gelukkig niet de angst die ik heb.

Stond volledig achter mijn beslissing, mede daar ik een optelsom ging maken. Maand voor haar dood reageerde mijn zusjes hond heel nerveus op haar, terwijl die 2 een met elkaar waren. Zei toen al tegen mijn vriend; heb het gevoel dat ze ziek is. Die verklaarde me voor gek. Nu geeft hij mij gelijk hoor. Tevens tijdens het uitlaten trok ze naar mijn moeder huis toe en wilde niet meer verder lopen, dacht voor een hondenkoekje. Nu denk ik dat bang was dat ze geen afscheid van haar meer kon nemen.
En hoe het erg moet het zijn als je niet meer kan plassen en poepen. In haar hele leven heeft ze het nog nooit binnen gedaan.

Het wegvallen van het zelf dokteren over de zorg van je hond, moet je volgens mij ook een plekje geven. Je raakt je lieve maatje kwijt, maar valt ook in een donker gaat omdat je de laatste tijd zo intensief bezig met ze bent.

Liefs,

Minoes

Schaam me diep voor m'n lange bericht! Had een beetje moeite met het kort formulieren. Sorry!

Schaam me diep voor m'n lange bericht! Had een beetje moeite met het kort formulieren. Sorry!

Nou, Minoes, mijn berichten zijn ook telkens een heel stuk langer dan die van de anderen. Nu zijn we lekker met 2 !
Had je een jaar eerder een MRIscan laten doen, was daar nog geen tumor op te zien geweest. Sterker nog, die tumor kán daar helemaal nog niet gezeten hebben.
Kankercellen hebben 2 standen: slapend of actief. Eens ze wakker zijn, deelt elke cel zich in een vaste tijd: je begint bv. met 1 minieme kankercel, na 6 uur heb je er 2, na nog eens 6 uur 4 enz. De tijd die een kankercel nodig heeft om 1x te delen, hangt af van de soort. Een agressieve/kwaadaardige kanker heeft weinig tijd nodig om te delen; groeit dus snel en zaait snel uit. Aangezien de verlamming bij jouw hondje zo snel opkwam en zo snel erger werd, moet het wel een kwaadaardige kanker geweest zijn. Mocht een goedaardige tumor op het ruggemerg beginnen drukken zijn, had deze heel wat langer tijd nodig gehad om te groeien en daardoor het ruggemerg nog wat meer te verdrukken. Waarschijnlijk is die tumor slechts enkele weken tot max een maand of 2 eerder ontstaan.
Die tumor van mijn hondje van 12 op 13 cm? Heb ik een biopsie van laten nemen: van een soort kanker waarbij je op 5 weken tijd een tumor van die grootte krijgt. Alleen hadden wij het voordeel dat de tumor relatief makkelijk weg te nemen was en er nog geen uitzaaingen te zien waren. Die waren er wel maar hebben zich gelukkig een hele tijd slapend gehouden.
Had ik mijn hondje toen verloren (daar heeft het anderhalve dag naar uitgezien), was dat ook een enorme schok geweest, nu heb ik me er langer op kunnnen voorbereiden. Al was het uiteindelijk toch nog onverwacht.
Had ik mijn hondje toen verloren, had ik ook veel schuldgevoelens gehad dat ik mijn paniek weggeredeneerd heb.. Doordat zij uiteindelijk veel langer geleefd heeft dan andere honden met die kanker, heb ik er minder last van. Maar toch, wat als ik die eerste maal dat ze een inwendige bloeding had, wel de dierenarts uit haar bed gebeld had? Toen was de tumor nog maar een week oud en had ze misschien helemaal geen uitzaaingen gehad. Maar hoe had ik moeten weten dat het om een inwendige bloeding ging als zelfs mijn dierenarts de symptomen niet herkende toen ik ze de dag nadien aan haar vertelde? Pas toen ze 4 weken later overdag dezelfde symptomen kreeg, ditmaal zonder na een uur of 5 spontaan te stoppen en de dierenarts me vertelde wat het was, wist ik dat het die keer ervoor ook een bloeding geweest was. En zo'n 3-4 weken voor die tweede bloeding , voelde ik regelmatig iets hards in haar buik. Alleen verlegde ze dan meteen haar achterpootjes en kon ik het daarna niet meer voelen. Als iedereen maar vindt dat je veel te snel panikeert en je dat zelf ook wel doorhebt , durf je dan heus niet nog eens naar de dierenarts. Komt nog bij dat achteraf 3 verschillende dierenartsen me verteld hebben dat tumoren in de buik ook voor hen bijna niet te voelen zijn en al helemaal niet te zien. Jammer dat je vaak maar achteraf dat cruciale puzzelstukje hebt, waardoor alle andere op hun plaats vallen.
In jouw geval waren er waarschijnlijk nog geen puzzelstukjes die je gewaarschuwd konden hebben voor die tumoren.
Liefs, Floortje.

Lieve Floortje,

Dank voor je goede uitleg waar ik nog geen weet van had. Ja de DA gaf aan dat het waarschijnlijk een zeer agressieve vorm was.

Ik heb de laatste tijd meer goede dagen, maar de afgelopen 2 dagen het er weer heel zwaar mee. Zoals jij ook met jouw hondje, en velen met ons, mis ik haar zo erg.

Kreeg van de fokker vorig week een mail dat ze in december weer puppies krijgen. Zat in twijfel wat ik haar terug zou mailen, gemaild dat mijn gevoelens heel gemengd zijn en bang ben nog niet toe te zijn aan een pup.

Heel veel sterkte met het zware rouwproces!

Lfs,

Minoes

Hallo Floortje

Heel veel sterkte met het verlies van je hond .Ik denk dat je de juiste beslissing hebt genomen .Ze heeft een mooi leven bij je gehad . Er kwam nog zoveel meer bij dan haar alleen haar verlamming je hebt de juiste keuze gemaakt .
Nogmaals heel veel sterkte .
Gr Cora .

Hallo Floortje,

Buddy was bij zijn vorige eigenaren aangereden en was volledig verlamd aan de achterhand. Daardoor was hij ook volledig incontinent. Ook was hij blind aan 1 oog. Later is zijn achterhand en de incontinentie wel verbeterd, maar goed werd het niet meer. Op het laatst werd hij ook blind aan zijn andere oog door een tumor. Die bleek afkomstig van de lymfeklier-kanker.

Buddy was gelukkig in zijn buggy, al heeft hij er maar kort van kunnen genieten.

Minoes, graag gedaan, hoor. En eigenlijk help je er mij ook mee. Omdat ik dan merk dat ik niet de enige ben met schuldgevoelens. Waardoor ik het gevoel krijg dat schuldgevoelens er gewoon bij horen in plaats van er zo overtuigd van te zijn dat ik gefaald heb. Waardoor de schuldgevoelens vanzelf minderen. Helemaal verdwenen zijn ze niet maar dat wanhopige, overweldigende schuldgevoel is er niet meer. En ik pieker er nu niet meer zo over. Ik wens je van harte hetzelfde toe.
En net als jij zit ik met een heleboel verwarde gevoelens. Ook wat betreft een nieuwe hond.
Ik wens jou ook veel sterkte en van harte bedankt.

Cora, van harte bedankt. De schuldgevoelens zijn nu minder geworden maar het blijft een hart onder de riem om zoiets te horen.
Liefs, Floortje.

Sannie, wat mooi dat jij dat hondje geadopteerd hebt en hem nog een fijn leven gegeven hebt. En wat goed dat je eraan gedacht hebt om hem in een buggy mee te nemen op wandeling. Het is een geruststelling te horen dat hij verlamd was door een ongeluk, dat het geen oud hondje met meerdere ouderdomskwaaltjes was zoals mijn hondje. Ik voelde me toch ergens tekortschieten toen ik las dat jij wel op tijd aan een buggy had gedacht en ik niet.
Liefs, Floortje.

Minoes. Even een denkoefening. Doe je mee?
Een hond. 12 jaar oud. Snel achteruitgaande verlammingsverschijnselen. Duidelijk zichtbare tumoren in longen, milt, lever en lymfeklier. Geen tumor te zien op röntgenfoto's rug.

We beginnen bij de rug. Wat kan snel achteruitgaande verlammingsverschijnselen veroorzaken? Een ontsteking op een ruggewervel bijvoorbeeld. Wat doe je? Een riskante rugoperatie waarna de hond of volledig herstelt of blijvend verlamd blijft (beide gevallen in mijn kennissenkring gezien).

Stel, er wordt gekozen voor de operatie. Wat doe je daarna met die verschillende tumoren? Kies je voor verschillende operaties, al dan niet gevolgd door chemo en/of bestraling? Of kies je enkel voor chemo en bestraling? Met als risico dat de hond zijn laatste tijd herstellende of ziek doorbrengt. Of die oudere nieren en lever de chemo niet aankunnen. Of kies je ervoor de hond zo te laten lopen en hem steeds kortademiger en vermoeider te zien worden door de tumor in de longen, steeds misselijker en met risico op hersenbloedingen door de tumor in zijn lever. Vanwege de verschillende uitzaaingen is de kans groot dat het om een snelgroeiende, kwaadaardige kanker gaat. Goedaardige tumoren zaaien niet rap uit.
Bij een kwaadaardige tumor wordt een ruime marge rondom de tumor weggesneden. In het geval van een tumor als die van mijn hond, wordt de volledige milt eruit gehaald. Zit de tumor op een poot, wordt de poot vollledig geamputeerd. Zit de tumor op de lever, begint men er vaak niet aan. Omdat overleven niet mogelijk is zonder lever.

Maar goed, misschien is er geen ontsteking in de rug, is er ergens een oorzaak die makkelijk verholpen worden kan (ik ben geen dierenarts, dus wie weet is dat wel mogelijk). Dan zit je nog steeds met die verschillende tumoren.
Stel, men doet al het mogelijke; operaties, chemo, bestraling. Na een lange revalidatie is de hond terug genezen. Om vervolgens kort nadien te overlijden aan een ouderdomskwaal wat helemaal niets te maken heeft met die kanker. Maar de hond kan ook overlijden tijdens de revalidatie omdat de kanker niet in te tomen valt.

Best mogelijke uitkomst: de hond geneest, of het nu gaat om een onsteking van de rug of een tumor. En leeft nog een paar jaar redelijk gezond en gelukkig. Maar hoe groot is de kans daarop? Ja, die mensen en hun hond hadden geluk kunnen hebben. Mirakels bestaan.
Dat mijn hond na haar kankeroperatie nog 1 jaar, 4 maand en 17 dagen geleefd heeft, was zo'n mirakel. Maar mijn hond had nog geen zichtbare uitzaaingen. En er was me vooraf verzekerd dat ze na 3 dagen volledig hersteld zou zijn van de operatie. En dat ze tot op het allerlaatste moment even goed zou zijn als voor de tumor. De eerste 8 maand was dat ook zo.

Misschien een tip: als je makkelijk piekert, helpt het je misschien om zoveel mogelijk vragen te stellen aan de dierenarts. Om desnoods vooraf je vragen op te schrijven zodat je ze niet vergeet. De juiste dierenarts vindt dat niet erg. Bij mij werkt het alvast. Nooit 100%, dat nu ook weer niet.

Liefs, Fleur.

Omdat ik zelf een piekermens ben en vermoed dat je hier ook over zou kunnen piekeren: mijn hondje kreeg cortisone eens de uitzaaingen aan het groeien gegaan waren. Bij haar soort kanker had chemo en bestraling geen enkele zin, alleen cortisone kon de groei afremmen. Enkel afremmen, niet doden. Ik kan je jammer genoeg niet vertellen of cortisone ook bij andere soorten kanker werkt.
En nou kruip ik terug in bed. Hopelijk kan ik nu wel slapen...

Floortje,

Ik doe het maar via deze topic; hoop dat je die nog leest...

Maak eens een profiel aan, dan kun je communiceren met andere hp-ers als je ergens mee zit.

Je zit nu echt in een mallemolen, met veel vragen en gevoelens.
Met een profiel ben je ook bereikbaar voor ons.

veel sterkte

Saskia en Wodan,
Bij deze mijn profiel.
Je mag me altijd contacteren.
Liefs en bedankt, Floortje.