rouwverwerking om en van je hond(en)...

Ja,Cindy is ook moeilijk om erover te praten...dan ga je weer huilen,ik weet het...je moet het eerst zelf een beetje gaan verwerken,een plekje geven...de pijn is nog te groot bij je...wel fijn,dat je jouw Daisy begraaft in je tuin...dat heb ik ook met Tosca gedaan...dat zal ze fijn vinden,dat je haar lijfje toevertrouwt aan Moeder Aarde en dicht bij jou en ze zal je kunnen zien,wat je ook doet nog in je leven.Kijk goed naar tekenen in de natuur,die jouw Daisy je gaat geven...ze zal haar aanwezigheid kenbaar maken aan je...misschien zal dat jou straks ook wat troost geven.Wens je sterkte zaterdag en alle dagen,die komen!

knuffel voor jou en Daisy!

Ingrid en haar honden vanuit Ffrankrijk

Hoi Ingrid,

Wat fijn om te lezen dat je Tosca nu ook kan zien....Ik zelf heb dat de eerste maand na Buster zijn vertrek ook gehad....Ik zag hem heel duidelijk door de tuin schieten en voor de tuindeur staan gluren. Nu zie ik hem heel af en toe nog in een schim bij de tuindeur. Meestal als ik hem er om vraag om over ons te waken. Het geeft inderdaad een fijn gevoel dat je weet dat je maatje toch nog dichtbij je is....Geniet van die momenten. Tot snel weer....

Liefs Monique

Me hond is vandaag ingeslapen Ik mis haar heel erg het is zo stil ik kan alleen nog maar huilen. Ze betekende alles voor me.Ze zit in me hart. Ik voel me nu zo alleen

Dag ´gast´...

Heel naar voor je,wat was het voor hond(je)?Huil maar hoor...we weten hier hoe het voelt en het moet zijn tijd hebben om te rouwen...

Alle sterkte!!!

groetjes van Ingrid en haar hondenfamilie

Hoi Gast.

Ik wil je heel veel sterkte wensen.
Met het velies van je hond(je).
Zelf weten wij hoe jij je nu voelt.
Jouw hondje is nu ook een sterretjes in de hemel.

Sterkte

Suuske


(Rex,Max,Mandy,Spike,+Axel)geven jouw een pootje

Dankje
Het was een zwarte duitse herder
ze was nog maar 2 jaar en 11 maanden.
Ze had een ernstige huid ziekte.
Toen ze gister de spuit had gekregen liep ze nog de heelle tijd rond te stressen.Ze was zo sterk uiteindelijk is ze gaan liggen en overleden ik ben er niet bij geweest dat kon ik niet aan als ik aan me hond denk zie ik haar liever levend en vrolijk dan levenloos.

Hallo gast,

Ik vind het heel erg,dat je je hond,als hij gaat sterven zo in de steek laat...voor jou misschien naar om te zien,maar wat dacht je van je hond,die nu onnodig in de stress schiet en niet zijn vrouwtje aan zijn zijde heeft om hem wat te troosten en te steunen...echt onbegrijpelijk!
Denk ook aan je hond en niet alleen aan jezelf.Dat moest ik toch even kwijt.Ik ben altijd bij mijn honden en laat ze thuis inslapen,in hun eigen vertrouwde omgeving en dan worden ze begraven bij mijn huis of als het niet anders kan ergens in de mooie natuur(in Nederland toendertijd)

Ingrid en haar hondenmaatjes door dik en dun

Graag wil ik ook even mijn verhaaltje kwijt over onze Engelse Bulldog die we 3 december in hebben moeten laten slapen, op de foto hiernaast staat onze kanjer Mr. Peacock.
Wat mij goed heeft geholpen is toen hij ziek werd 3 november, om alles in stukjes en beetjes op te schrijven. Dit gedicht staat nu op onze site ik en mijn man lezen het nog regelmatig.
Het heftige verdriet slijt, en de mooie herinneringen aan hem blijven over.
Ik wens iedereen sterkte toe met het verlies van hun dierbare hond.
Groetjes Annet

Hoi Annet,

Wat een leuke foto van Mr,Peacock
Het klopt ook je verdriet slijt,maar het gemis blijft.
Welke site heb je trouwens,kan ik daar een kijkje nemen.
Ben benieuwd wat er instaat of Mr Peacock.

Groetjes Suuske

Hoi Suzan
Die foto is gemaakt in 2006 toen is hij mee geweest op vakantie naar Frankrijk.
Onze site is www.peacockbulls.tk
Groetjes Annet

hoi ingrid ook ik heb al twee honden moeten laten inslapen mijn eerste hond was bijna twintig jaar ik was er helemaal kapot van wou bv niet meer eten toen kwam mijn man met een nieuw hondje thuis ik dacht daar wordt ik nooit meer zo mee als met de eerste hond en toch was ik er net zo gek mee totdat we hem ook moesten laten inslapen had namelijk epilepsie kreeg op het laatst wel 10 aanvallen op een dag verschrikkelijk is dat voor de hond maar ook voor ons ik heb de honden begraven op een honden begraafplaats waar ik dus nog geregeld heen ga daar ben ik blij om dan kan ik toch nog een keer met ze praten groeten elly

Dag Elly,

Fijn,dat je je beide honden hebt begraven en nog een plekje hebt om naar toe te gaan...dan kan je met ze praten en iets moois bij hun grafje zetten...dat helpt allemaal bij de verwerking,vind ik...

Ik was vannacht ook weer verdrietig en voelde op een gegevn moment poten,die achter mijn rug trappelden om een plekje te zoeken op bed.Dat deed mijn Tosca altijd,alsmaar rondjes maken en dan ging ze uiteindelijk liggen.Toen wist ik dat ze bij me was,omdat ik verdrietig was en dat vond ik fijn...

Heel veel sterkte ook voor jou!

groetjes van Ingrid en haar 5 honden

Hoi Annet,

Ik heb de site bekeken.
Ziet er geweldig uit,ik vind het altijd leuk om foto,s te bekijken.
En het gedichtje is prachtig.
Er stond ook een gedichtje bij van iemand die schreef Als twee bruine ogen je aankijken.Dat gedicht heb ik zelf ook.Deze heb ik dan ingelijst met allemaal foto,s van mijn hond.
Als ik het weer lees krijg ik weer tranen in mijn ogen.
Het is zo op haar lijfje geschreven.
En nu met onze mechelse herder het is nu 3 weken geleden dat we hem hebben moeten laten inslapen.Klopt het gedichtje weer.Ik vind er weer mijn troost in,,,,,,,,,,

Suuske




Suuske

Hallo Suuske
Misschien vind je deze site ook fijn om eens te bekijken http://www.hondengedichten.com ik zie alleen dat je hier zelf niks meer op kan zetten.

Ik heb hier in huis ook een spreuk hangen
"Hoe beter ik de mensen leer kennen, hoe meer ik van mijn Bulldog hou"

Rouw verwerking bij een hond is net zo belangrijk als bij mensen (vind ik)

Groetjes Annet

Hoi allemaal,

Ik wil hier nog een berichtje achterlaten onder het topic wat ik maakte voor mijn lieve Tosca...vrijdag a.s is het 6 weken geleden,dat ik mijn Tosca moest laten gaan...ik heb de dierentolk verscheidene keren benaderd om voor mij een datum voor een gesprek met Tosca vast te leggen,maar hoor niks van haar...ik zit nog met zoveel vragen en verdriet rond haar overlijden.Dat heeft er ook voor gezorgd,dat ik nu een beetje ingestort ben...de last was te groot op mijn schouders(eigen schuld,hoor) door ook nog anderen bij te staan,terwijl ik zelf nog niet verwerkt heb,dat Gorby en Tosca toch redelijk kort na elkaar zijn overleden en allebei een lijdensweg hadden...

Ik wens allen sterkte toe!

groetjes van Ingrid en haar honden,ook die al aan Gene Zijde vertoeven...

Hoi Ingrid,

Hoop dat je snel iets hoort van de dame die voor je tolkt...

Probeer je koppie op te houden...
En je energie te verdelen...

Groetjes, Ilja

Hoi Ilja,

Dank je wel...

Helaas heb ik gister te horen gekregen,dat mijn dierentolk(Petra Nelstein) voorlopig niet meer andere mensen en dieren kan helpen...ze heeft in 4 weken tijd haar paard,haar poes en een goede vriendin verloren en heeft tijd nodig om te rouwen.Ze gaat intussentijd een nieuw boek schrijven...dat is voor haar ook verwerking...ze heeft me twee andere mensen aanbevolen,maar ik wacht op haar...heb vertrouwen in deze dierentolk en Tosca kent haar ook,omdat ze al een gesprek met Tosca heeft gehad,toen Tosca die nare ziekte kreeg...heb de raad gekregen om Tosca Licht te sturen en goed voor mezelf te zorgen,omdat de wereld,zoals Petra zegt, me nog nodig heeft...

Maar mensen,die graag met een dierentolk contact willen kunnen bij mij info. krijgen...

groetjes van Ingrid en alle hondjes hier

17 jaar geleden ben ik m'n beste maatje barry (duitse herder) verloren.Toen m'n vader hem uit z'n ren wilde halen , om mij te komen begroeten,bleef hij met z'n poot ergens onder zitten en toen moet er iets gescheurt zijn (voel me er nog schuldig over).Na enkele dagen begon z'n buik op te zwellen en er bleek water in te zitten.Er was niets meer aan te doen.M'n vader is een taaie man maar toen de DA Barry een spuitje gaf moest mijn pa zich met tranen in de ogen omdraaien want hij kon het gewoon niet aanzien.
Ik denk nog dagelijks aan Barry.Hij was echt m'n beste maatje want ik ben samen met hem op gegroeid.We kregen hem toen ik 6 jaar was,2 jaar later gingen mijn ouders uit elkaar en heeft barry nog 1 jaar bij mij en m'n moeder gewoond waarna hij verhuisde naar m'n pa.De eerste dagen ging het goed omdat ik erbij was maar toen ik terug naar huis was heeft hij dagen lang getreurd.Maar na een tijdje had hij door dat ik om de 14 dagen terug kwam en volgens mijn pa werd hij helemaal gek toen mijn pa zei dat "het kindje"(dat ben ik) ging komen. Bij aankomst werd ik dan ook overladen met kusjes en besprong hij mij zodat ik het gras viel.Vanaf mijn negen jaar mocht ik alleen met hem gaan wandelen,kan je je dat voorstellen? een meisje van 9 jaar met een volwassen duitse herder,zo goed luisterde hij.
Huilen heb ik er nooit over kunnen doen maar praten wel en heel veel zelfs.
Ik mis hem nog elke dag!

Hoi allemaal!

Ik heb vanmiddag zoals afgesproken met Alice op deze speciale dag de vergeetmijnietjes,die ik van haar heb gekregen in 2 potten gezaaid en samen met alle honden naar het grafje van Tosca gebracht...daar heb ik even op het bankje gezeten met de honden om me heen,ook de 2 nieuwelingen...deze middag vlogen er tegelijkertijd 2 roofvogels boven ons veld en 2 vlinders in mijn buurt.Een mooier teken kon ik niet krijgen.Dank je wel lieve Tosca en Gorby...fijn,dat jullie erbij waren!Ik voel me nog weleens erg verdrietig,omdat ik jullie dan mis en graag alle hondjes om me heen zou willen houden,maar ja...nu hebben Viouk en Sheyenne een warm plekje hier bij ons gekregen en jullie zijn altijd om ons heen...en ik weet,dat het goed is zo...

liefs van Ingrid en haar 7 honden

Mag ik je héél véél steun wensen,ik kreeg zowaar tranen van je ontroerende verhaal,ik zelf heb het nog nooit meegemaakt maar hou nu reeds mijn hart vast,want onze maltezer is nu 7jaar,maar onze jackrussel is nog maar 2jaar.zo nog veel moed en leute met je andere honden hé,daag,groetjes van Eddy&sigrid uit zwijnaarde(Belgie)

Hoi Ingrid,

Daar ben je weer een keer op het forum. Nog steeds jammer dat je jou terug getrokken hebt en dat ik je hier nog zo weinig terug zie!! Wat prachtig dat er "weer" 2 roofvogels overkwamen. Dat moet zeker een teken zijn van Gorby en Tosca. Fijn dat ze jou nog een seintje geven dat ze in je buurt zijn. Heb je inmiddels al met die dierentolk kunnen afspreken? Ik zag dat je weer 2 kanjers erbij hebt. Ik wist wel dat je het niet zou kunnen laten om toch weer een hond of 2 honden erbij te nemen, zodat er weer 2 honden een plekje hebben waar ze hun thuis kunnen voelen. Echt hart voor je dieren!! Nou Ingrid, geniet van je bende van 7 en nogmaals jammer dat ik je hier nog zo weinig tegen kom. Ik hoop wel dat het inmiddels wat beter met je gaat....

Groetjes Monique

Hoi Sigrid,

Dank voor je berichtje!Ik geef je één advies mee en dat is ´leef en geniet met de dag van je dieren en alles wat je lief is´,want je weet maar nooit wanneer je afscheid moet nemen...ik heb even jouw verhalen gelezen,fijn dat je ook dieren een nieuwe kans geeft bij jullie!Ga zo door!

En Monique,

Jij ook bedankt!
Enne...ik was niet van plan om nog meer honden erbij te nemen,het kwam eigenlijk zo op mijn pad en dan ook nog 2 tegelijk!(ik was eigenlijk voor iemand anders aan het kijken,die haar poedeltje had verloren...)
Maar het is fantastisch,die 2 blije hondenzieltjes erbij!
Hun energie doet me goed,want het gaat(nog)niet echt goed met me...zou eigenlijk wat hulp kunnen gebruiken hier,maar durf daar niet om te vragen...ga denk ik 2 dwerggeitjes erbij nemen om mij te helpen het terrein schoon te houden...ben met voorbereidingen bezig...het bezig zijn met de Aarde doet me goed,even niet teveel denkwerk(mailen)nu doen of anderen bijstaan,kost me nog teveel energie...moet echt opladen en veel rusten tussendoor...omringd door al die hondenliefde en hondenlijfjes is echt een groot geluk!

liefs en hou jullie goed op het forum en daarbuiten!

Ingrid en alle honden

Hoi Ingrid

Het vorige berichtje,onder mijn naam,was van mijn vriend.Maar ook van mij mijn innige deelneming.
Hij zelf heeft nog nooit,bewust, het verlies van een hond meegemaakt maar ik wel en die 3 zitten voor eeuwig in mijn hartje.

groetjes sigrid en co

Hoi Eddy en Sigrid!

Beiden dan bedankt voor jullie medeleven en hopelijk kunnen jullie nog lang genieten van de twee hondjes en jullie poezenkind en met Barry aan je zijde,Sigrid...

liefs van Ingrid en haar honden vanuit de Bourgogne

Hallo,

Wij hebben onze Jack Russel, genaamd, Billy in moeten laten slapen op 5 februari 2008 jl. Wij hadden samen met Bil een mini yorkie, genaamd Daisy. Samen waren ze echt een stel!. Wij moesten Billy in laten slapen omdat het eigenlijk niet meer ging. Kortom wij vonden het niet meer een hondwaardig bestaan voor hem. Billy heeft zo een mooi en vol leven gehad, dat wij vonden dat het ook een mooi en waardig einde moest zijn. Billy kon niet meer zelfstandig poepen. Al hangend in zijn tuigje moest hij zijn behoefte doen. Echt een rot gezicht.Langzaam aan verloor hij ook de kracht in zijn achterpootjes. 'S nachts moest ik er 2 tot 3 keer uit om hem in de tuin te laten plassen. Anders was zijn mandje nat.Traplopen ging ook niet meer. Ik heb ook nog een periode gehad waarin ik zelfs pampers en een rompertje had gekocht!! Dit deed ik hem 's nachts om.
Billy had in april jl. 18 geworden, dus hij is niet echt in de wieg gesmoord, maar het doet ontzettend veel pijn om je maatje in te laten slapen. Wij hebben ervoor gekozen om Billy, thuis in te laten slapen. Lekker in zijn eigen vertrouwde omgeving. De laatste dag ben ik nog met Bil naar Wijk aan Zee geweest voor een laatste strandwandeling (samen met de hondenbuggy). Daar genoot hij altijd zo van, de schat!!!
Iedere vrijdagmiddag kreeg hij een softijsje die wij kochten bij de plaatselijke patatzaak. Ook dat heb ik nog gedaan, hij vondt het heerlijk. Wij hebben echt naar het moment toegeleefd. Dit was heel belangrijk voor ons. Ook heb ik van te voren een hele mooie urn gekocht. Alles moest perfect zijn, voor onze
Billy. Voor ons was toen al het verwerken begonnen!Het klinkt misschein raar, maar het gaf ons een goed gevoel er zo betrokken bij te zijn en bepaalde zaken al van te voren god te regelen. Op 5 februari is Billy heel vredig ingeslapen. Ik heb uren lopen huilen. Ook heb ik nog lopen twijfelen of ik er wel goed aan had gedaan! De dierenarts stond er volledig achter, maar ja je maatje he!!!... Want 18 jaar een maatje hebben is niet niks! Wij hebben Billy zelf naar het crematorium gebracht. Ik had hem thuis mooi opgebaard in zijn mand met allemaal mooie bloemen om hem heen. Ik had een prachtig mooi gedicht geschreven voor ons ventje en dit lag boven op zijn lichaampje. De dag erna hebben wij nog een keer definitief afscheid van hem genomen. En toen 6 februari om 12 uur was het een feit.... Bil was niet meer!
Wij hebben nog uurtje bij hem gezeten. Twee dagen daarna hebben wij hem opgehaald in zijn urn.
Zijn urn staat nu in de vitrine kast, met een prachtige foto erbij en het gedicht in een mooie lijst!.. Iedere avond branden wij een kaarsje bij zijn foto. Het klinkt misschien heel raar, maar soms denk ik hem te ruiken en te voelen! Ik ben ervan overtuigd dat hij nog bij ons is. En dat voelt goed!!..Het is nu bijna 6 maanden geleden, maar iedere dag denk ik aan hem en aan wat hij voor ons betekend heeft. De tijd gaat zo hard, wij missen hem heel erg. Vooral de dagen dat het zo'n mooi weer is. Billy lag zo graag in de zon met zijn zonnebril op. Jaja....bijzonder was hij!!!....Een lieverd een hond met een gouden hart, wij zullen hem nooit vergeten en altijd blijven eren in onze gedachten. Ik hoop dat met de tijd het verdriet minder wordt en dat wij dat een plaatsje kunnen geven, maar geloof ons mensen......het gemis blijft!!!!

Dit alles geschreven in nagedachtenis aan een zeer bijzonder kanjer, genaamd
Billy of El Meadows Garden. Want zo heete hij voluit.

Rust zacht lieve Billy.

Je mensen mamma

Hoi baasjes van Billy,

Wat een leeftijd heeft jullie Billy mogen behalen. Daar mag je als eerste heel trots op zijn. Ik moest eigenlijk wel lachen om het softijsje....Ik dacht dat wij de enigste waren die soms een ijsje meenemen voor de honden. Vorig jaar hebben wij ook een kanjer van ons moeten laten gaan. Hij was 13 jaar en 4 maanden en was lichamelijk denk ik te vergelijken met jullie Billy. Ook hij kon moeilijk zijn plasje/poepje ophouden, kon moeilijker lopen, kon de trap niet meer op, niet meer op de bank, van de bank af, ons verhoogde terras was zelfs een probleem voor hem. Wandelingen waren te zwaar voor hem. Hij ging graag mee, maar hij sjokte dan heel vaak langzaam achter ons aan. We moesten hem ook overal mee helpen en liet het niet echt merken dat hij moeite had, maar als een hond je trouw is, help je hem graag met veel liefde en plezier. Ook wij hebben naar zijn dood toegeleefd. Wij hebben hem 3 maanden voor zijn dood nog laten opereren, omdat hij een tumor in zijn oog had. Het oogje moest eruit! Door deze operatie is hij nog verder achteruit gegaan en moesten wij een keuze voor hem maken. Wij mochten niet meer egoïstisch zijn om hem maar bij ons te willen houden. Weken ben ik bezig geweest om naar het definitieve moment toe te leven, maar ik was er niet klaar voor. Ik heb heel wat samen met hem getreurd. Ik wist goed wat zijn antwoord zou zijn als hij antwoord had kunnen geven, maar ik kon het gewoon niet. Tot hij wederom een attackje kreeg en zijn rust niet meer vond. Diezelfde dag hebben we hem laten gaan en 2 dagen erna is ook hij gecremeerd. Bij ons is het volgende maand een jaar geleden en ik mis hem nog dagelijks. Met hem is een stukje van mij meegegaan zeg ik altijd. Ook ik heb vaker tekens gehad dat hij in mijn buurt is. Dat voelt inderdaad goed. Maar ik wil jullie ook nog veel sterkte wensen en zolang je Billy niet vergeet, blijft hij verder leven...Voor altijd in jullie hart.Net als mijn Buster....Zelf heb ik nu nog een hond van bijna 15 jaar. Hij mankeert eigenlijk nog weinig. Hij kan nog supergoed mee...Enigste wat ik merk is dat hij niet alles meer hoort en hij wordt iets zwakker op zijn achterpootjes....Ik hoop dat ik ook nog een hele tijd van hem mag genieten.

Liefs Monique

Hoi mensenmamma van Billy en de andere hondjes!

Je verhaal over Billy raakte me vanmorgen zo erg,dat ik zelf helemaal verdrietig werd...je beschrijft het zo mooi,je liefde voor Billy en de bloemen en het gedicht voor hem en de kaarsjes die je brandt...
Ik heb ook maar even de tranen laten gaan en dacht nog,wat een rotdag wordt dit,maar eigenlijk goed dat het er nu uit is,weer een stukje verwerking toch...ik werd door mijn andere honden getroost,ook de 2 nieuwe hondjes kwamen klem tegen me aanliggen en keken me aan...zo ontroerend,wat een hondenliefde weer om me heen nu een heleboel herinneringen rond Tosca´s overlijden weer boven kwam en de tekenen,die ze me gaf...

Wens jou alle sterkte en bedankt voor je ontroerende verhaal!

liefs van Ingrid en haar 7 honden en met Gorby,Tosca en Jippie in mijn hart...

Pas nu, twee weken nadat Amy is ingeslapen, ben ik in staat om hier een berichtje achter te laten.

Wat mij bij het moment van inslapen heel diep raakte, was dat er, toen ze slaperig werd na de eerste spuit, tranen uit haar ooghoekjes kwamen. Dat beeld vergeet ik niet meer, net zo min als alle andere beelden van de euthanasie.

Vlak erna, zat ik min of meer in een ontkenningsfase. Vaak zat ik te wachten of ze weer in de tuin op haar vaste plekje "op wacht" ging staan.
Haar bench en haar vetbedje kon ik eerst nog niet de kamer uit doen.

Op aandringen van mijn partner ben ik toch begonnen met alle spullen op te ruimen en uit te wassen.
Wat een moeilijk moment om haar dekentje, waar haar geurtje nog aan zat, in de wasmachine te stoppen....

Tijdens het schoonmaken voelde ik me net of ik haar aanwezigheid aan het verwijderen was en dat voelde heel slecht.

Vooral in de beginperiode, wist ik verstandelijk nog heel goed waarom Amy niet langer meer verder kon leven. Dat maakte het beter te beredeneren en ook makkelijker te dragen.

Misschien ook daardoor dat ik binnen een week na Amy's overlijden alweer toe was aan een andere hond, in dit geval Tosca uit het asiel. Een pup had ik niet gekund, Amy was mijn pup geweest en die nagedachtenis wil ik nog zo houden.

Pas toen Tosca eenmaal er was, kwam het gemis van Amy echt op gang. Zoveel dingetjes wat Amy deed, doet Tosca ook. Andere dingen waren echt Amy's specialiteit.

Het helpt mij heel veel door zo goed mogelijk voor Tosca te zorgen en haar te zien opbloeien. Daardoor heb ik het idee dat ik weer met mezelf in het reine kan komen. Het was erg hard om een hond van pas 1 jaar te laten inslapen.

Verder wandel ik heel veel in stille bosgebieden met Tosca. Daar geef ik boodschappen mee aan alle roofvogels en vlinders die ik zie. Maar als ik naar boven kijk, weet ik gewoon dat Amy daar ergens ligt, helemaal gelukkig omdat ze nu geen pijn meer heeft.

Ik mis haar nog zo.

hoi Ingrid,

heb de nacht van dinsdag op woensdag ook mijn hondje verloren door het trekken van paar tanden, is vooraf onderzoek gedaan of hij het aankon , maar alles was in orde. kleine ingreep zo klaar, maar het was niet goed , ik heb paar arts gebeld maar dat kwam door narcose en had een hele hoop morfine gehad voor de pijn????? waarom morfine,maar s, nachts in mijn armen gestorven zo erg. werd helemaal gek , is mijn eerste hondje die dood gaat en het verdriet is verschrikkelijk. maar nu mijn vraag wat doe ik met mijn overgebleven hondje die is heel aanhankelijk en hing heel erg aan overleden hond. wat kan ik het beste doen? moet over 2 weken hele dagen werken en vind het echt moeilijk om haar alleen te laten hoe heb jij dat gedaan?? groetjes Rianne

Hoi rianne
Jeetje even een paar tanden trekken en dan ben je gelijk je hond kwijt wat verschrikkelijk .Ik wens je heel veel sterkte
groetjes joke en taat