Denk dat Tjoepie even bij me is geweest ...

Vorige week donderdag, 24 juni, heb ik een vreselijke beslissing moeten nemen ...
Ik voel me nog steeds erg schuldig en mis mijn hondje nog steeds verschrikkelijk ...

Toch denk ik dat hij gisteren even bij me was ...
Misschien een teken dat het goed gaat nu met hem ?
Of een teken dat hij toch niet boos is op me ?
Want dat is een gedachte die de hele tijd door mijn hoofd flitst ... Dat mijn hondje het me misschien kwalijk neemt dat ik zo'n beslissing heb genomen ...

Ik lag gisteren in de zetel en had toen plots het gevoel dat hij achter me in de zetel lag ...
Ook wanneer ik in bed kroop voelde het alsof mijn hondje naast me lag ... Ik kreeg spontaan een glimlach en heb deze nacht ook voor het eerst weer geslapen ...

wat fijn voor je.Ik heb dat ook al gehad met mijn overleden hondje.Die kwammet zijn kopje duwen tegen mijn hand.En ook op een keer voelde ik een lichte beweging en was het of hij op het bed sprong.Precies voor te zeggen het is goed zo vrouwke ik kom je even troosten.

Ik zou ook zo graag een teken van mijn overleden Lesley willen....mis haar zo erg.....heb zo'n lusteloos gevoel

dit is voor mij heel herkenbaar, want als ik soms achter de computer zo zit te typen, dan voelt het voor mij net of ze soms haar kopje op mijn schoot legt, soms zie ik haar ook in mijn ooghoeken, nu zit ik voor haar mand, maar heb heel sterk het gevoel dat ze gewoon achter me in de mand ligt. daardoor krijg ik ook altijd een glimlach op mijn gezicht

Ja, het voelt wel goed als je weet dat je vriendje nog steeds bij je is ...
Ik heb wel niet een soort van aanraking gevoeld ...
Is eigenlijk moeilijk uit te leggen ...
Was echt eerder gewoon het gevoel dat hij er was ...
Niet dat ik hem echt zag ofzo ...
Alhoewel dat ik vrijdag toen we in de wagen zaten dan weer het gevoel heb dat ik 2 seconden een beeld van mijn hondje in de wolken heb gezien ...
Dus, hij wil me denk ik toch echt wel ergens laten weten dat hij nog steeds dicht bij me is ...

Mijn ventje heeft het wel niet aangevoeld en vind dit een beetje jammer maar is wel erg blij dat Tjoepke mij kwam troosten ...
Maarja, van zo'n lief hondje kun je dat toch eigenlijklijk ook wel gewoon verwachten ...

toch wel een mooi gevoel als je weet dat ze bij je zijn

vreselijk zeg.
ik wens je veel sterkte toe

was pas bij een paranormaal iemand.. niet zomaar iemand, maar zeer vertrouwd en die vroeg me of ik wel eens wat voelde langs mn hand.. ik vroeg waarom en hij zei dat mn hond diesel af en toe langs kwam ... dus dat ik op moest letten of ik wat voelde.. duss ik denk dat als jij dat zo voelt dat het ZEKER zo kan zijn. heel veel sterkte!!

Wat een fijn gevoel zal dat zijn meid, je lieverd laat je weten dat het goed is zo. Je mag je schuldgevoel loslaten. Ook doen!!!

Het is prachtig om dit te kunnen meemaken hé.
Zo weet je dat ze er nog steeds voor je zijn, dan wel niet meer lichamelijk, maar geestelijk blijven ze voor altijd bij je.
Je moet echt geen schuldgevoel hebben, soms is het beter zo.
Ik heb gisteren men broer zijn hamstertje gaan laten inslapen, het deed me ook veel pijn, maar het was voor haar te redden uit haar lijden, ik weet zeker dat ze veel beter af is zo, en ze blijft dan ook voor altijd in ons hart.
Liefs.

Bedankt iedereen voor de lieve reacties ...

Het gaat wel iets beter met me sinds ik mijn hondje bij me heb gevoeld ...
Ik kan nu al weer naar foto'tjes kijken en tegen hem spreken zonder dat ik iedere keer in tranen uitbarst ...
Ik heb wel nog momenten dat het moeilijk gaat ook ...

Het schuldgevoel zal waarschijnlijk wel nooit helemaal verdwijnen maar we hebben nog eens gebeld naar de dierenarts met de vraag of hij vind dat we fout hebben gehandeld en hij zal ons nog eens opbellen (was niet meteen bereikbaar) ...

Ik vind het gewoon zo moeilijk omdat je nooit zeker weet of een hond nu wel of geen pijn heeft ...
Soms dacht ik van wel, dan weer van niet ...

Wat fijn voor iedereen die zijn/haar hond toch nog (een beetje) bij zich voelt. Ik heb het ook een keertje gehad. Toen liepen we in het donker langs het pad waar we altijd liepen met Laska. En ik voelde heel sterk dat hij ons volgde.

Het is wat YmY ook schrijft, probeer je schuldgevoelens los te laten. Je hondje blijft voor altijd bij je. Hij neemt je niets kwalijk, hij heeft toch een super fijn leven gehad? Dat kan niet iedere hond zeggen. Jij hebt gehandeld uit liefde!!!

Ik voel Luca ook steeds om me heen.
Voel zijn snoetje zelfs in mijn hand, als ik in
de auto zit.
Voel hem naast me op de bank toen hij zo zuchtend
naast me kroop.
Zie mijn moeder die zaterdag begraven is in de tuin
zitten en ik zie mijn ventje gewoon naast haar zitten,
telkens naar boven kijkend, of hij het goed deed
en of alles nog goed was.
Zie de rolstoel van mijn moeder en ik zie Luca naast
die stoel lopen, ook telkens kijkend of het allemaal
goed was, wat hij deed.
Zo pijnlijk en verdrietig.
Als een hondje zolang in je leven is geweest,
is dat niet zo vreemd.
Het valt ineens weg, maar je gevoel gaat nog steeds
die kant op.
Ik vind het fijn, maar ook heel erg verdrietig.
De neusafdrukken van mijn ventje zitten nog steeds
op de ruit van de auto.
Net nog gezien.
En de afdruk waar hij door zijn pootjes is gezakt in de kiezels naast de deur van de zaak, is er ook nog steeds.

Ondertussen heeft de dierenarts al terug gebeld ...

Mijn ventje zei dat ik een schuldgevoel heb en dat we daarom eens wilden weten hoe hij denkt over onze beslissing ...
Volgens de dierenarts had ons hondje telkens wanneer hij zijn behoefte deed wel degelijk last van het gezwelleke aan zijn poep ...
Volgens hem heb je "leven" en "kwaliteit van leven" ... Ons Tjoepke ging misschien nog eventjes kunnen leven maar volgens de dierenarts ging dat een leven zonder veel kwaliteit zijn ...
Opereren was volgens hem technisch gezien wel mogelijk maar de kans dat Tjoepke goed uit de operatie zou komen en pijnvrij zou kunnen leven was klein ...
Volgens hem hebben we dus wel de juiste beslissing genomen op het goeie moment ... Volgens hem hebben we de pijn kunnen beperken tot het minimum ...

We hebben ons hondje dus toch een mooi leven kunnen geven !

Nu moet ik dit alles gewoon nog kunnen plaatsen en geloven en dan gaat mijn schuldgevoel misschien wel een stukje minder zijn ...

Een schuldgevoel komt snel aanvaren.
Maar je hebt het enkel gedaan om je hondje uit zijn/haar lijden te verlossen.
Dit kan geen foute beslissing zijn.
Je hebt gedaan wat je het beste vond, en wat ook het beste voor je hondje was hoor.
Ik heb een dwerghamster gehad, voor mij was hij mijn kindje, tot vorig jaar, hij is gestorven, ik wou nog nie denken aan zo een spuitje, gevolg, hij is gecrepeerd, ik zelf heb het nie gezien, ik was aan het werk, maar bij mijn ouders en broer heeft dit een diepe wonde nagelaten, als ik nog maar hoor hoe het gebeurde, dat is pas een schuldgevoel dat ik moet hebben.
En ik heb hieruit geleerd, twee dagen geleden zag ik dus mijn broer zijn dwerghamster hetzelfde lot ondergaan, ik heb direct ingegrepen, ik vond dit allesbehalve leuk, maar ze kan nu rustig slapen, zonder pijn.
Dat is het belangrijkste.
Ik hoop dat je het snel zijn plaatsje kan geven.
Je hebt gedaan wat je moest doen.
Liefs.

Elk baasje dat deze beslissing voor zijn maatje
moet nemen, heeft schuldgevoelens.
Toen mijn Luca binnen een paar dagen zo achteruit
ging, had ik ook de beslissing genomen, hem de dag
na zijn tiende verjaardag thuis te laten inslapen.
Daar heb ik de hele dag, zijn verjaardag, voor nodig
gehad, om dat te kunnen.
Een hond die binnen een paar dagen ziek en dood is,
is gewoon niet te bevatten.
Luca besliste anders en stierf op zijn tiende verjaardag.
En ik hoefde die vreselijke beslissing niet te nemen.
Maar ik ben ervan overtuigd, dat ik een enorm schuldgevoel zou hebben gehad, als ik hem thuis
had laten inslapen.
Ik zou het gedaan hebben, met heel veel verdriet en
pijn in mijn hart, maar ik had het gedaan.
Misschien heeft Luca wel de beslissing bewust genomen,
omdat hij voelde dat ik het niet kon.
Omdat ik zoveel van hem hield.