vragen deel twee

Dank jullie wel voor de uitgebreide reacties op mijn eerste vraag! Ik heb hier heel veel aan! En alle antwoorden zijn goed want ik wil juist weten wat jullie denken en voelen.

Ik kreeg de tip voor elke vraag een nieuw topic aan te maken, omdat de vraag anders misschien niet opvalt. Vandaar.

Vraag 2: Voor de mensen die een hond (of ander huisdier) verloren zijn; hoe bent u omgegaan met het verlies? Hoe verwerkt u dit of heeft u dit verwerkt?

eerst veel gehuilt.
toen aan de mooie en leuke momenten gedacht van de afgelopen 13jr met haar.
Foto hangt in de woonkamer halsband hangt naast mijn bed.

Huilen, de ogen uit onze koppen. Gelukkig hebben we twee katten die ons (onbewust) erg veel steun hebben gegeven. Maar het is de eerste paar weken erg onwennig als je thuis komt en je wordt niet meer uitbundig begroet. Nu moet ik zeggen dat de omstandigheden van overlijden volgens mij erg veel invloed hebben. Onze Laska was opgeleefd. Hij was als een kaarsje helemaal opgebrand. Tijdens de prik die ze eerst krijgen om te slapen, stier Laska meteen. Een teken dat zijn hartje heel zwak was. Hierdoor kon ik het makkelijker een plekje geven. En Laska was 12 jaar oud (en dat voor een broodfokkershondje....!). Ik denk dat het verhaal anders wordt wanneer de hond jong en gezond is en dan sterft, door bijv. een ongeluk of hartziekte. Mijn idee is dat het rouwproces (van E.Kübler-Ross) bij overlijden van dierbare dieren precies hetzelfde is voor veel mensen dan een rouwproces bij het overlijden van dierbare mensen!!!

gehuild nog steeds als ik de foto zie het valt niet mee.......

Eerst heb ook ik veel gehuild. Heb een mooie dvd gemaakt van onze jongen. met daarop heel veel foto's, en een paar filmpjes van behendigheid. Ben super blij dat we dat van hem hebben, eens per maand bekijk ik die dvd nog. Het fijne aan filmpjes vind ik dat het dan net lijkt alsof hij er nog is, meer dan met foto's.
Verder staken (en nu nog) we kaarsen voor hem aan, we hebben ooit (toen hij een paar maand oud was) een hele mooie foto (in een studio) laten maken en afdrukken, die hangt sinds die gemaakt is in de woonkamer. En daaronder/voor staat een kaars die we elke avond aansteken.
Hij is begraven, en op zijn graf hebben we ook een kaars staan, die de fokker elke avond aanstak. (hij is op zijn geboorteplaats begraven).
zo hebben wij hem herdacht, en verwerken we het nog steeds.
Merk dat het rouwproces bijna hetzelfde is als bij mijn vader (ben hem 3 jaar terug verloren), alleen heb ik het idee dat het bij Boogie wel allemaal iets sneller verdraagzaam is zegmaar. heb nog steeds veel verdriet, en mis hem nog steeds. Maar het is wel verdraagzaam, kan er mee leven zegmaar. Dit ging sneller dan bij mijn vader merk ik. M

heb er alle dagen moeite mee.Alleen het scherpe is er wat af.Toen hij pas overleden was en ik smorgens wakker werd en dacht hij is er niet meer,deed ik alle moeite om terug tekunnen slapen.,om zo de leegte niet te voelen.Gaan wandelen met mijn andere hondje was zo pijnlijk omdat ge terug op dezelfde plaatsen komt.Maar dan bekeek ik mijn andere hondje die haar maatje ook zo miste,en dacht ik moet verder voor dat beestje.Soms kan ik fotos bekijken,maarsoms ook niet want op mijn page staan er fotos van mijn overleden mannetje,maar soms ook niet.Maar soms denk ik ik mag dankbaar zijn dat ik hem zestien jaar heb mogen hebben.Ik zet boven zijn foto altijd verse bloemen.Datiszijn hoekje.Als ik buiten ben geweest alleen begroet ik altij mijn ene hondje en dan die foto van mijn overledenhondje.Ook steekik een virtuele kaars aan op internet.Daar zijn veel mensen die hun huisdier verloren hebben.Er is ook een mis alle maandagen voor overleden dieren.

Eerst tranen met tuiten. Ik kwam thuis van bij de dierenarts nadat ik Billy had laten inslapen, en ben op zn matje gaan liggen huilen. Nu is het 6 weken laten en ik kan daar steeds nog maar moeilijk aan denken, dat moment van voor het eerst thuis komen in dat lege huis. Het voelde ook kouder aan. Zijn matje lag er nog met zijn geur in, zijn speelgoed, zijn eet- en drinkbakjes.. Die heb ik de volgende dag schoon gemaakt, en weg gezet voor het geval ik een nieuw hondje zou nemen. Zijn matje heb ik gewassen en ook weggelegd. Ik heb Billy laten cremeren, en heb zijn urne op een apart plaatsje in de woonkamer gezet, met een foto en een bloemetje erbij. Het is ook daar dat ik ga zitten als ik nog es met hem wil praten, of gewoon goede nacht wensen, want ik kom er voorbij telkens ik de rolluik naar beneden haal. Ik heb op de boord van de bank gezeten bij Billy zijn rustplaats, om mijn nieuwe hondje aan hem voor te stellen. Als ik zijn urne en foto afstof, praat ik met hem. Een paar weken na zijn overlijden heb ik een filmpje gemonteerd met een mooi muziekje erop, over alle mooie momenten met Billy, dat heb ik op Youtube gezet. Ik kan de knop niet zomaar omdraaien dat Billy er helemaal niet meer is, hij heeft zolang deel uitgemaakt van mijn leven, daarom praat ik nog met hem, wie weet is hij hier toch nog ergens aanwezig, en waakt hij mee over kleine Isha, die bijna zijn evenbeeld is kwa uiterlijk, maar zo'n totaal ander hondje is, en voor mij toch de leegte aan het opvullen is die Billy heeft achtergelaten. Ik geef het wat tijd, en hoewel Isha hem nooit gaat vervangen, heeft ze een heel nieuw plaatsje in mijn hart veroverd, dat zeker en vast minstens even groot gaat zijn als het plaatsje in mijn hart waar Billy woont.

Ik heb heel erg veel gehuild. Maar omdat het leven zo'n lijdensweg werd voor het beestje wist ik wel dat dit het beste was, en heb daarom afscheid kunnen nemen, ernaartoe kunnen leven en het een plaatsje kunnen geven. Daardoor had ik er vrede mee, ik wist dat dit Daarnaast helpt het mij altijd erg als ik erover kan praten en ook dingen opschrijven helpt mij altijd om alles op een rijtje te zetten.

Wij hebben al een paar honden moeten laten inslapen .
Maar zodra ik de spreekkamer in kwam begon ik al met huilen.En het doet altijd weer veel pijn en verdriet.We hebben fijne herinneringen aan ze.

Vandaag is het net een week geleden,Dat ik mijn meisje Indy moest laten inslapen.
De pijn en het verdriet is er niet minder om geworden. Kan ook nog niet,is het nog veels te vers voor.Elke dag zit ze in mijn hoofd,maar vooral in mijn hart.De band die ik met Indy had,was zo speciaal.Dat kun je met geen woord beschrijven.
Ik weet dat ze nu geen pijn meer heeft.
Gister zijn we met een aantal meiden en jongens van HP gaan wandelen.En dat heeft me goed gedaan.En ook omdat ik zag hoeveel Donja en Diego er van genoten. Maar toch mistte ik mijn meisje,die was er niet bij. Ik begin nu aan de mooie herinneringen te denken. Toen ze als klein, lief, bolletje wol in mijn leven kwam.
Maar dat vervaagt ook weer gauw, dan maakt dat weer plaats voor het beeld,van vorige week zondag. Toen ik bij de DA was en haar achter moest laten.
Ik vind rust en liefde nu bij Diego mijn DD, en Donja.

Ik vond de tijd vanaf het punt dat ik wist dat het einde er aan zat te komen, tot zijn dood, het ergste. Die onzekerheid of hij er aan het einde van de dag nog zou zijn, of ik het goede moment om hem in te laten slapen wel zou kunnen vinden.
Het moment zelf was droevig, maar ik was blij dat ik hem voor het laatst helpen kon. Ik was zo kalm en bewust van wat er gebeuren moest, dat ik hem het spuitje zelf had kunnen geven. Hij lag op mijn schoot terwijl ik op de grond zat. Daarvoor had hij afscheid genomen van de dierenartsassistente, die een vriendin van me was en van mijn vader. Mijn man zat op zee. Daarna ging hij op mijn schoot liggen, deed zijn ogen dicht en is met recht rustig ingeslapen.

De dag daarna is hij in de tuin begraven en later hebben we daar een zwerfkei uit Zweden gelegd. Elk jaar, nu 10 jaar lang, schilder ik zijn naam opnieuw op de steen.

Omdat het zo rustig ging en in feite zelfs mooi, kon ik er vrede mee hebben. Die twee weken van te voren heb ik het meeste verdriet gehad, de ogen uit mijn hoofd gehuild. Het meeste verdriet had ik al gehad, daarna begon het grote missen. Ik vond het missen minder erg dan die slopende onzekerheid.

De wol die ik nog van hem had liggen heb ik na zijn dood laten spinnen en daarna heb ik er een trui van gebreid. Die trui prikt als de ziekte, verhaard en is verschrikkelijk warm. Ik draag hem nooit, maar ben blij dat ik hem heb.

Ik denk trouwens dat het ook enorm scheelt als de dierenarts bij je thuis langs komt en de hond rustig in zijn eigen omgeving in mag slapen. Niet alleen is dat voor de hond veel prettiger omdat hij vaak nare associaties heeft met een dierenartspraktijk, ook voor de eigenaar is het veel fijner.

Mijn vorige hond Youk, een bobtail, is 15 jaar geworden. Dit is redelijk oud voor een groot ras. Hij was uiteindelijk gewoon "op". Door z'n leeftijd heb ik niet zo heel veel moeite gehad met z'n overlijden hoewel het moment dat je een hond moet laten inslapen omdat hij niet meer overeind kan komen door ouderdom natuurlijk wel heel moeilijk is. Ik denk dat als je hond oud is je er vrede mee kan hebben dat hij dood gaat. Dit wil overigens niet zeggen dat ik 'm niet mis, maar het is goed zo als het gegaan is. Ik denk dat ik de maanden voor z'n dood al beetje bij beetje afscheid heb genomen. Eerst neem je 'm niet meer mee met hardlopen, daarna worden de wandelingen beetje bij beetje een stukje korter. Je gaat wat vaker kortere stukjes lopen tot je op het laatst nog maar tot de hoek van de straat komt. Hoe minder we konden wandelen etc. hoe meer ik tijden met hem op de grond heb zitten knuffelen. Ik heb de laatste weken heel vaak heel lang alleen maar bij hem op de grond gezeten en heb volgens mij in die periode onbewust al een stuk rouwverwerking gedaan.

Mijn lieve Blondie is nu iets meer dan een jaar geleden ingeslapen en ik heb het nog steeds niet echt verwerkt.
Blondie was mijn allereerste eigen puppie, een golden retriever. Ik heb haar gehaald toen ik een paar weken zwanger was van onze eerste dochter. Blondie was mijn steun en toeverlaat, maar ze was een hond met een kronkel in haar koppie...
Ze had verlatingsangst, ze was doods en doodsbang voor vreemde mensen, ze had paniekaanvallen, ze viel mijn andere honden aan zonder ophouden zonder reden....

Al vrij snel wist ik ergens wel dat ik haar niet lang kon houden, maar ik wou het niet weten. Gt's ingeschakeld, hondencursussen gevolgd, privelessen gedaan, dierenarts geraadpleegd, medisch volledig getest enz enz.... Ze was een "fokfoutje", een doorgefokte golden met een kronkel in haar koppie. Wat heb ik een hoop tranen gelaten en wat laat ik nog steeds een hoop tranen om mijn prachtige mooie meissie. Ze was de beste en liefste en trouwste hond voor mij, er was geen betere hond dan zij en die zal er ook nooit meer komen. Nog steeds voel ik me schuldig dat ik haar heb laten gaan, nog steeds mis ik haar elke dag....

Hoe ga je om met het verlies van je aller aller beste maatje, die er werkelijk altijd voor je was, waarin jij hebt besloten over haar dood? Ik vind het een goede vraag, want ik kan je het antwoordt eigenlijk niet geven

Mijn lieve meissie, ze zou een maand later 2 jaar worden....

Oh dat heb ik vrij snel een plaatsje gegeven.
Ik jank even en denk dan dat hij een goed leven heeft gehad.
En blij ben dat ik hem heb gekend.
En denk met een glimlach aan hem terug.

Ik heb het verlies van onze Iggy+ nog altijd niet helemaal verwerkt, ik huil nog iedere dag om Iggy+, maar ik schrijf heel veel gedichten over Iggy+ en natuurlijk ook over Chelsea(Mijn andere hondje, zij is er gelukkig nog wel), lees anders mijn topic maar onder gedichten over je overleden huisdier.

Groetjes Sonja, Iggy+ en Chelsea.

Het is misschien te kort geleden, maar ik weet niet zo goed hoe ik er mee om moet gaan. Ik huil veel denk continue aan hem en probeer aan zijn levenslust te denken. Verder kijk ik veel naar foto's en praat tegen hem.