Het nemen van een nieuw hondje, na het overlijden van een ander hondje.

Hallo Allemaal,

Wij zijn vorig jaar 26-11-2009 onze westy Iggy verloren na een strijd van 15 zware epileptische aanvallen in 3 dagen tijd, maar nu was mijn vraag, zijn er mensen die kort na het overlijden al een nieuw hondje nemen, want ik wil daar niet aan denken, om de ene met de andere te vervangen, wij kunnen niet aan dit idee wennen.
Ik zou graag een reactie willen van mensen die wel een andere hondje hebben genomen, of er over na zitten te denken.

Groetjes Sonja Vissers.

Dat is voor iedereen persoonlijk uiteraard. Ik ben er zelf geen voorstander van, je mag best verdriet hebben om de hond die je pas hebt moeten afgeven. Maar na een tijdje zal je toch verder moeten gaan met je leven en proberen je leven weer zo goed als het kan terug op te pakken.

Ik heb in april 2007 mijn hond verloren, heb er erg veel verdriet om gehad, kon toen ook niet thuis zijn en was toen veel bij mijn vriend.

In augustus 2007 toch gaan kijken voor een ander hondje.

Hoi, toen mijn vorige hond doodging heb ik mij direct weer op de wachtlijst voor een pup laten zetten.
Tuurlijk heb je er een raar gevoel over, alsof je het hoofdstuk van je hond afsluit.
Maar dat is niet zo, het geeft alleen maar aan hoeveel je hem mist.

Het heeft mij ook gewoon heel erg geholpen niet in mn verdriet te blijven hangen door me voor te bereiden op de nieuwe pup.

Hallo Kimeta,

Het is inderdaad voor iedereen persoonlijk, maar wij hebben er bewust voor gekozen om niet weer een nieuw hondje te nemen, wij kunnen er niet aan wennen, om je weer heel erg aan zo´n hondje te gaan hechten, die je uit eindelijk ook weer moet verliezen, daarom houdt ons dat zo tegen.

Groetjes Sonja Vissers

Denk nooit dat je je hondje vervangt met een 'nieuw hondje'.

Je leven is een weg waar je veel mensen en dieren op tegenkomt. Met sommige mensen en dieren heb je een heel intense band. Zoals jij die met Iggy had. Ieder volgt zijn eigen weg en daardoor moet je iedereen een keer loslaten. Het is heerlijk om een stuk van die weg met iemand mee te lopen. Koester dat, neem de ervaringen en herinneringen mee als bagage. Blijf niet stilstaan als je iemand kwijt bent, maar loop verder. En geniet van iedereen die je tegenkomt! Een 'nieuw' hondje is dan ook een heel goede kameraad! Maar dat verandert niets aan de weg die je met Iggy hebt gelopen hoor!

Neen dat kan ik me voorstellen en zoals ik lees ben je er misschien ook nog niet aan toe. Dan moet je het zeker niet doen.
Het moment komt echt wel daar, als je er klaar voor bent.
Sterkte nog met het verlies.

Ik kan me wel heel goed voorstellen dat je nog niet aan een ander hondje toe bent. Dat is voor iedereen verschillend.

Hallo Maartje en mila,

Dank je wel voor je reactie, maar wij kunnen daar niet aan denken, wij hebben gelukkig nog onze andere hondje, maar ze is ook al 10,5 jaar oud, net zo oud als onze overleden Westy Iggy, dus ik wil er niet aan denken, dat ik uit eindelijk onze Cairn Chelsea af moet geven, en tegelijkertijd blij moet zijn, omdat we een nieuw hondje hebben, nee, dat willen wij niet, daar hebben we heel bewust voor gekozen.

Groetjes Sonja Vissers.

sonja

nadat wij misty op 11 september 2008 hebben moeten laten gaan, zij ik ook nooit meer tot 14 september een mechelaartje van ongeveer 1 jaar ons kwam begroeten, toen zijn wij weer naar een hond gaan zoeken en 17 september kwamen wij lana tegen
lana zal nooit misty kunnen vervangen maar ze neemt en nog steeds veel pijn weg van het gemis

gr angelique en lana

Hallo (leo)niek,

Dank je wel voor je reactie, je hebt helemaal gelijk, ik zit nu met tranen in mijn ogen, omdat je me met die woorden echt geroerd hebt.

Groetjes Sonja Vissers.

sonja, je vraagt aan ons wat wij gedaan hebben.

je kan aan een nieuwe hond denken als je er aan toe bent, als je daar niet aan toe bent, niet doen, en geen een hond is te vervangen, geen een.
ook geen vergelijking met je vorige hond, hoewel als je er weer een van het zelfde ras neemt dat dit gebeurd.

en wat is kort en wat is een lange tijd ? dat is zo verschillend voor iedereen.
bamse is mijn vierde hond, dacht na de eerste nooit er weer aan te beginnen, zoveel verdriet om het heengaan, en toch weer er aan begonnen. je krijgt weer zoveel terug van de nieuwe hond. dat dat het al waard is om toch weer een andere hond te nemen.

maar nogmaals voor iedereen is dat heel verschillend.

Sterkte Sonja.. alles op zijn tijd..

Hallo Kimeta,

Ik denk dat ik er nooit aan toe ben, we hebben zo snel afscheid moeten nemen van onze westy Iggy, dat ze niet uit onze gedachten gaat.

Groetjes Sonja Vissers.

Hallo Angelque,

Dank je wel voor je reactie, maar wij weten het zeker, dat we geen ander hondje meer nemen.

Groetjes Sonja Vissers.

Hallo Willemijn,

Allereerst, dank je wel voor je reactie, en het is ook heel verschillend voor iedereen, maar wij hebben nog een hondje van ook 10,5 jaar oud, zo oud was onze westy Iggy ook, ik moet er niet aan denken, dat we haar ook verliezen, en we dan voor een tweede keer voor een hondje moeten gaan kijken, nee wij hebben daar heel bewust voor gekozen.

Groetjes Sonja Vissers.

Ook ik heb het 2 keer meegemaakt. Na het plotseling overlijden van mijn 1e hond ben ik een dag later op zoek gegaan naar een pup. Niet als vervanging voor mijn overleden hond maar omdat ik niet wilde verdrinken in mijn verdriet. Ik heb toen 3 weken moeten wachten voordat ik mjn pup af kon halen, de weken kwamen niet om......
Helaas hebben wij vorig jaar augustus deze 2e hond moeten laten inslapen, hij was net 10 jaar en mijn allesie . Op het moment dat ik hoorde/wist dat het een aflopende zaak werd, heb ik direct geinformeerd voor een nieuwe pup. Gelukkig heb ik 2 vriendinnen die beide fokster zijn. Ik had de stille hoop dat de nieuwe pup zou komen terwijl mijn andere hondje nog zou leven. Dit heeft helaas niet zo mogen zijn. Mijn pup is geboren toen mijn lieveling al overleden was. Ruim 9 a 10 weken was er dus geen hond in huis. Deze weken kwamen niet om...... Het was stil en minder gezellig in huis. De mensen weten hier wat het is een huisdier te hebben Na deze ervaring hebben wij ons voorgenomen om tijdig een 2e hond erbij te nemen om het alleen zijn (dus zonder hond) niet meer mee te maken. Maar ik begrijp, dat iedereen anders is en dat iedereen dus andere ervaringen heeft. Ik wens je in ieder geval veel sterte maar ook succes toe :>)

Hallo Murphy,

Dank je wel voor je reactie, maar onze Chelsea is net zo oud als onze Iggy, ze zijn altijd samen geweest, dat maakt het voor ons zo zwaar om een nieuw hondje te nemen, Iggy voor ons alles, ondanks dat ze is overleden aan epilepsie, zelfs toen de dierenarts het volste vertrouwen er in had dat ze nog oud kon worden hiermee, ze heeft 15 zware epileptische aanvallen gehad in 3 dagen tijd, en is daaraan overleden in combinatie met een hersenbloeding, want op een gegeven moment liep ze alleen nog maar rechtsom in rondjes, we hebben geen afscheid kunnen nemen, voor dat Iggy overleed, want ze is niet thuis gestorven, maar bij de dierenarts, ik voelde dat aan, ze is op 26-11-2009 om 19.10 overleden, ik kreeg toen een heel vreemd gevoel, heb toen tegen mijn vriend gezegd dat hij de dierenarts moest bellen, omdat ik het gevoel had dat er iets niet goed zat, en dat gevoel was nog waar ook, toen mijn vriend zei, nee nee, toen wist ik al hoe laat het was, toen was Iggy net overleden, op het moment dat wij belden.
Dus daarom nemen wij geen nieuw hondje meer.

Groetjes Sonja Vissers.

Hallo

Mijn hond Quinty is 27-7-2009 overleden, was 9 jaar,maar heb inmiddels wel een ander hondje Chiqua,op 27 aug 2009 gekocht,maar dat wil niet zeggen dat ik mijn andere hond vergeten ben, want ze was 14 dec 2009 jarig en heb toen ook veel lopen huilen.En zoals velen al schrijven het is voor iedereen verschillend.Maar ik vind het voor mij wel iets dragelijker geworden het verdriet nu met een andere hond.Maar ze is niet te vervangen en we hebben ook een ander ras als wat we hebben gehad.Ik hoop dat je er wat mee op schiet en heel veel sterkte en succes.

Het is voor iedereen anders denk ik. Wij hebben een week nadat Vasko was ingeslapen en nieuw hondje. Het was een heel dubbel gevoel maar ik kon de stilte en het verdriet niet aan.

Onderstaand verhaal heb ik gekopieerd van Chaos zijn site;

Op vrijdag 30 oktober 2009 moest het dan echt gebeuren. Samen met mijn vriend en Vasko naar de dierenarts. Dit is ongeveer het moeilijkste wat ik heb moeten doen. Op onze schoot is Vasko vredig ingeslapen. Vlak voor Vasko insliep keek hij nog eens op. De tranen biggelde over onze wangen. Wij kregen allebei een dikke lik over de wangen waarna hij zijn ogen sloot.

Vasko is ingeslapen op een leeftijd van 4 maanden en 12 dagen.

ontmoeting Chaos
Wat waren wij op van verdriet. We kwamen thuis van de dierenarts, met enkel zijn riem, geen Vasko. Onze kleine man was niet meer. De dagen erna waren leeg, het was zo stil in huis. Verdrietig en zoekend op het internet, klikte ik op de site van een andere fokker waar ik al eerder had gereserveerd. Tot mijn grote verbazing zag ik dat er een pup beschikbaar was uit het nest waar ik maanden daarvoor al voor had gereserveerd. Omdat wij Vasko hadden gevonden had ik deze fokker afgebeld. Bijna in tranen belde ik de fokker. De vrouw aan de telefoon vertelde mij dat zij net aan tafel zat met een meneer die Chaos na een week terug kwam brengen. Ze had Chaos net pas op de site gezet. Op van geluk maakte ik een afspraak om kennis te maken met Chaos.

Op zaterdag 7 november 2009 zaten wij in de auto richting boxerkennel Van Panteriewood om kennis te maken met Chaos. Wij vonden het heel spannend want zouden wij zo kort nadat Vasko was ingeslapen een andere pup in onze armen kunnen sluiten. De gevoelens waren erg dubbel. Heel verdrietig maar toch ook opgewonden kwamen wij aan bij de boxerkennel. Wij werden binnengelaten en eigenlijk waren wij direct verkocht. Wat een lief snoetje heeft die Chaos, en die naam, we moesten er heel erg om lachen. Hij rende daar door de woonkamer. Ik nam hem even op schoot en kreeg direct een lik over mijn wang. Ik wist het,`dit was voorbestemd!`. Het voelde direct goed. Na de kennismaking mochten wij Chaos gelijk meenemen naar huis.

In de dagen erna voelde ik mij dolgelukkig met Chaos maar toch ook schuldig tegenover Vasko. Alsof ik hem had ingeruild. De spulletjes van Vasko heb ik allemaal opgeruimd, zijn favoriete speelgoed, zijn riempje, daar mocht Chaos niet aankomen, dat is van Vasko. Chaos heeft allemaal nieuwe spulletjes gekregen en op het moment dat ik dit schrijf is Chaos alweer ruim twee maanden bij ons en niet mee weg te denken uit ons leven. Hij is een heerlijke hond, een echt maatje. Wij zijn dolgelukkig met hem en denken af en toe nog eens even terug aan Vasko en weten dat het goed is zo.

Ik wens je heel veel sterkte. Iedereen verwerkt zijn verdriet op zijn eigen manier.

Wat ik begrijp Sonja, is dat je niet bang bent Iggy te vergeten (ik heb je foto's bekeken en wat heb je een mooi herdenkingsplekje gemaakt!), maar dat je niet weer ditzelfde verdriet wilt ervaren.

Ik kan me dat heel goed voorstellen, wat heb ik een verdriet gehad toen ik mijn lieve Joep moest laten inslapen. Ik zie er al tegenop dat het onvermijdelijk is dat ik ook mijn lieve Puzzle en Pim ooit los zal moeten laten. Wat voor mij opweegt tegen dit grote verdriet, is dat ik zoveel fundamenteels misloop als ik niets van de liefde en het plezier van mijn andere dierbaren meekrijg.

Ik begrijp dat dit voor iedereen persoonlijk is en dat ik nooit precies kan begrijpen wat jou gevoelens zijn. Maar wat ik je wil meegeven: sluit je niet af voor liefde en plezier omdat je bang bent het eens te moeten loslaten. Als je je afsluit voor 'nieuwe' liefde en plezier, ben je al iets verloren voor je het gevonden hebt.

Begrijp mij goed: ik wil je geen nieuw hondje aanpraten. Ik begrijp ook goed dat het eenvoudiger en minder zwaar is om niet meer dit verlies van je lieve hondje te hoeven ervaren. Je kunt immers ook zo van je leven genieten. Enne... geniet maar extra van je andere hondje! Die loopt immers nog gezellig met je mee!

Hallo Dia,

Dank je wel voor je reactie, het helpt mij zeker, jij ook nog veel sterkte met het verlies.

Groetjes Sonja Vissers.

Hallo Suus,

Ik ben het wel met je eens, alleen hebben wij er bewust voor gekozen om niet nog een hondje te nemen, want dan went ze aan onze Chelsea, en als die komt te overlijden, dan is ze helemaal alleen, en moeten we dan weer een andere hondje kopen, om er voor te zorgen dat zij niet alleen komt te zitten, wij kunnen dat niet aan.

Groetjes Sonja Vissers.

Hallo Sonja, wat vreselijk je berichten te moeten lezen en te merken hoeveel verdriet je daar van hebt,

ZOals al eerder gezegd, het is heel erg persoonlijk, en nu ik je verhaal lees blijkt dat enkel meer,
Ik kan niet zonder honden, en zou dan ook weer snel kijken, absoluut vergeten doe je ze nooit!!! maar door een nieuw hondje blijf ik er niet in hangen maar kan ik juist verder met mijn leven,

Toen brenda overleed was ik gebroken, ik wist echt niet waar ik het zoeken moest, en een week later hadden we dan ook een andere hond, een asiel hond die ik een goed huisje kon bieden,

VOor iedereen persoonlijk, ik kan niet zonder, en ga dan hoeveel verdriet ook, en vergeten doe je ze nooit, toch weer opzoek.

Ontzettend veel sterkte!

Hallo (Leo)Niek,

Je hebt wel gelijk, maar we hebben er samen lang en goed over gepraat, en wij zijn er zeker van dat we geen nieuw hondje meer willen, ook om het feit dat we samen fulltime werken, en de hondjes dan weer veel alleen zitten, nu hebben we gelukkig kunnen regelen, dat als wij overdag werken, onze Chelsea naar de ouders van mijn vriend kunnen brengen, dan is ze in ieder geval niet alleen, want ze is toch 10,5jaar samen geweest met onze Iggy.

Groetjes Sonja Vissers.

Hallo Lisanne, Sterre en Spikey,

Dank je wel voor je reactie, maar wij hebben er lang over gepraat, en we zijn er zeker van dat we geen andere hondje meer willen.

Groetjes Sonja Vissers.

Ik kan je zeker begrijpen Sonja, zou ook moeilijk zijn voor Chelsea die al ouder is. Maar normaal gaat zij toch nog een hele tijd bij jullie kunnen zijn, ik wens het je in ieder geval toe !!!

Ik miste het hebben van een hond heel erg toen mijn Yoshike op 15jarige leeftijd moest inslapen en dus ging ik helpen in het asiel ! Eén maand na het overlijden van Yoshike kwam Tibo daar binnen als een hoopje ellende en dus kwam hij bij ons wonen. Hij is nu mijn beste maatje, maar vergeten doe ik Yoshike nooit !!

Liefs en nog veel sterkte !
Marie-Rose

Je hebt je keuze goed doordacht gemaakt Sonja, heel goed! Succes en sterkte!

Hallo Marie-rose,

Dank je wel voor je reactie.

Groetjes Sonja Vissers.

Hallo (Leo)Niek,

Dank je wel.

Groetjes Sonja Vissers.

Dit is altijd heel moeilijk om iemand te adviseren vind ik
Dit ligt heel persoonlijk
Ik moest mijn hond in laten slapen
Ik zei nooit meer een hond dit wil ik nooit meer mee maken
Tot drie weken er naar
Ik miste het zo erg dat ik naar een asiel ging om te kijken
Daar was taat
Dus naar drie weken had ik al weer een andere hond
Liefs joke