Afscheid van mijn liefste Tao, Help, doe ik er goed aan!

De onzekerheid en toch ook de overtuiging maken me zo verdrietig..

3 en een half jaar geleden hebben wij onze Tao, voorheen Pluto uit het asiel geadopteerd. 

Hij kwam uit Roemenië 

Hij was toen 9 jaar oud en we hoopten dat we hem nog een mooi levensjaar mochten geven..

Met zijn slechte gebit, stinkend uit zijn bekkie namen we hem mee en al snel moesten bijna al zijn tanden eruit, hij had pijn,  maar hij knapte op..

we gaven hem de naam Tao, boedistisch voor "de weg". Als senior had hij al een weg afgelegd en we hoopte hem nog een mooie weg te geven

Nu , denk ik een half jaar geleden werd duidelijk,  hij kreeg moeite met lopen..

We dachten aan ouderdom 

nu 4 maanden geleden werd De diagnose artrose gesteld ,en we waren bang dat het afscheid daar was

Maar nee, op medicijnen en injecties mochten we hem bij ons houden 

Hij kreeg weer een opleving 

Tot aan afgelopen weekend 

Wederom liep hij slecht en een rondje park is teveel voor hem

Hij red een wandeling van een kwartiertje niet meer . Vanmorgen waren 10 minuten al teveel 

Vandaag de dierenarts gebeld 

Het is zover. 

Maar nu komt het,  in huis, op zijn wakkere momenten is hij blij,  knuffelig,  loopt hup heen en weer door de kamer en we voelen ons dan zooo schuldig om voor hem te besluiten 

Maar goed, ik vind dat het niet meer kunnen wandelen echt niet meer hond waardig is 

Ik hou zoveel van dat dier

Houden van is loslaten...ik vind het zo moeilijk!!

Is dit dan het juiste moment??

Ohh echt naar en  héél moeilijk....

Ik denk dat je echt zelf moet beslissen, wanneer jij voelt dat het de tijd is...

Als iemand anders beslist, ga je later nog meer twiijfelen of het wel goed was, denk ik.

Ik denk dat je het wel ziet aan hem, zolang hij nog blij is, doorgaan. En als hij echt verdrietig uit zijn ogen kijkt en niets meer wil doen, dan is het zover denk ik... maarja ik heb nog nooit zoiets moeten beslissen dus...

Je moet zelf beslissen.

Heel veel sterkte en succes!

Dankjewel voor je bericht. 

Het moeilijke schuilt in het feit dat hij binnenshuis nog een blije jongen is maar buiten wil hij eigenlijk niet meer en heeft hij echt pijn..

Ik wil zo graag voorkomen dat hij in elkaar zakt..waar trek je de grens..

Vreselijk...

Ik snap het...

Het duurt soms even voor het bericht weg is, dan moet je toch maar 1 keer op 'reageren' klikken. Anders krijg je er zoveel, je kunt ze niet zelf verwijderen.

Het is heel moeilijk je advies te geven want de uiteindelijke beslissing ligt bij jou en de dierenarts. Geen dierenarts zal een dergelijke beslissing nemen zonder de noodzaak hiervan te zien. Als er geen pijnstilling meer mogelijk is, .....

Weet dat als je een beslissing te laat neemt je ook een schuldgevoel zal krijgen.

Ik heb de beslissing 5 x moeten nemen. Iedere keer anders en iedere keer vreselijk. Maar geen een keer heb ik gedacht dat ik te vroeg was, wel een keer was ik te laat, vreselijker dan vreselijk. Maar alle keren dacht ik, heb ik het goed gedaan. Menselijk en begrijpelijk en onderdeel van het verdriet en de verwerking.

Heel veel sterkte de komende dagen. 

Miranda, nog goed als de hond thuis is in huis, speelt…en er is dan niet veel te zien aan de hond, heb je een tuin waar die  in kan, kijk dat dan eens even aan, als dat ook niet gaat dan een besluit nemen, vraag aan de arts of die bij je thuis kan komen, in eigen omgeving voor de hond is het prettigst…moeilijke keuze maar bedenk dat jij degene was die deze hond nog een fijne tijd hebt kunnen geven…heel veel sterkte met je besluit.

Het juiste moment is een inschatting die iedereen anders maakt.

Voor mij persoonlijk gaat het om wat de hond zelf nog uitstraalt, of er nog momenten van levensvreugde zijn. En als ze oud zijn kan dat een heel andere invulling hebben dan op jongere leeftijd, dat ze van heel andere dingen gaan genieten. Het gaat er dan om om dat te zien en die verandering te. aanvaarden.

Mijn hond is nu ook oud, 13 jaar en met de ouderdom komen de kwalen. Maar ze geniet nog zo erg van het samenzijn, ook gewoon thuis, terwijl dat ze vroeger elke dag op avontuur wou trekken. Ik ken een oude hond schapendrijver die niet meer kan lopen maar superblij wordt van een ritje met de auto, waarbij ze zo naar de wereld kan kijken. Dus ja, dingen veranderen, levensvreugde kan vele gezichten hebben.

Sterkte in ieder geval met je beslissing, het is een moeilijke afweging. 

Ik ben het eens met Willemijn en Alaska. Als je ziet dat de hond binnenshuis nog gelukkig is, is dat toch oké. Wel zou ik even met de dierenarts overleggen over misschien extra pijnstilling. En als je een tuin hebt is het misschien handig als hij daar zijn behoefte mag / kan doen

Heel veel sterkte de komende tijd. Het is altijd heel verdrietig als je je hond achteruit ziet gaan en uiteindelijk een beslissing moet nemen.

Ontzettend bedankt voor jullie reacties. 

De nodige tranen vloeien hier..

Waar trekken we de grens..

Ik wil zo niet dat we op een dag "te laat" zijn, en hij vergaat van de pijn

In hoeverre is het nu nog draaglijk,  Hij kan het ons niet vertellen..

Zijn gelukkige momenten in de tuin, zijn gestrompel buiten over straat..

Zijn liefde is zo groot en onze liefde voor hem minstens zo groot 

Als je hond op eigen terrein wel nog blij kan lopen, dan hoeft over straat strompelen niet altijd te betekenen dat er dan veel meer pijn is. Het kan ook zijn dat de hond niet graag meer die wandelrondjes maakt en dat op die manier aangeeft. Ook onzekerheid, onstabiliteit, slecht zicht of gehoor, beginnende dementie en daarom niet van huis weg willen,... het kan allemaal meespelen. 

Bespreek het eens met de DA. Medicatie voor zenuwpijnen kan soms ook ondersteunend zijn, net als Karsivan voor een betere doorbloeding. 

Sterkte! 

Miranda, houd je hond bij je in de tuin en in huis, als je ziet dat de hond dat fijn vind , dan niet meer mee naar buiten de tuin meenemen….zo kan je hond toch nog het fijn hebben, en je kent de hond toch, als je ziet dat dat ook niet meer gaat dan een besluit nemen.    

Hartelijk bedankt wederom voor jullie reacties. 

Het helpt me wel vanuit allerlei hoeken te kijken aan de hand van wat jullie vertellen. 

Dit is heel helpend. Dank jullie wel. 

Zojuist heb ik de dierenarts gebeld met de mededeling dat wij twijfels hebben in het besluit hem vanavond los te laten en te laten slapen in een eeuwige slaap 

Inderdaad,  Tao voelt zich onzeker buiten. Hj voelt zich echt kwetsbaar 

Maar Zojuist gaf hii een rukje aan de riem om bij dat ene bloemetje te snuffen..

Het biefstukje wat ik net heb gehaald om hem te verwennen zorgde voor een blije pirouet in de keuken..

Het is mentaal wel echt ontzettend zwaar dit 

Afscheid nemen, vrienden kring vertellen dat het moment gekomen is..

Steun ontvangen en weer het besluit intrekken..

Vandaag een hond met blije momenten 

Morgen weer een zielig vogeltje?

En dan wederom afwegen?

Een paar maanden geleden dachten we óók dat het moment daar was

Zelfde verhaal..zelfde proces 

Kortom,  wat is dit toch moeilijk 

Vanmiddag belt de dierenarts..

Miranda, veel sterkte , hopelijk kom je er met je dierenarts eruit wat je besluit is.  En het is nooit te vroeg als je jezelf moet afvragen wanneer…een opleving of dagelijks een teruggang. 

Dankjewel 

Ik hoop dat de dierenarts mee kan helpen bij de besluitvorming 

Ik vind het zelf niet te doen 

Ja, het is ingrijpend om over het leven van een ander te beslissen.

Bij ons zijn er ook al enkele momenten geweest waarop ik dacht: ai, het is zover, nu gaat het niet goed. Maar dan spartelt ze er zelf weer door, en is daar weer glans en levensvreugde in die ogen, en zijn daar weer mooie, innige momenten samen en ben ik dankbaar dat we die nog mogen meemaken... Het is een emotionele rollercoaster, zo is het leven, en naar het einde toe lijkt alles weg te krimpen en zit de schoonheid en de innigheid in hele kleine dingetjes waar je vroeger niet zo bij stil stond. 

Hopelijk kan de DA bijdragen tot de beslissing.

Warme knuffel!  

Dikke knuffel voor jullie <3 Wat je ook beslist, je beslist het met de allerbeste bedoelingen voor Tao.

Het is jouw beslissing en jij kent Tao het beste. Meeste dieren en mensen willen tot de laatste adem en sommige willen gelijk stoppen. Hond kan heel goed aangeven wanneer genoeg, genoeg is. Dat is ook zo bij mensen, dat betekend dat wij ons daarbij neer te leggen hebben, hoe moeilijk de dood ook is. Als je nog iets van levenslust ziet? Moet je vechten en blijven vechten, ervoor.