Ras gerelateerde eigenschappen 
Ff een vraagje, wat hebben de laatste twee foto's van je te maken met wat je schrijft? https://edition.cnn.com/2017/11/14/asia/iran-iraq-earthquake/index.html en https://www.theatlantic.com/photo/2017/09/rescue-dogs-at-work-after-mexicos-earthquakes/540933/
Groetjes vanop het strand! "
Hahahahah ik moest hier heel hard om lachen
Grappig, mijn ondervinding is exact het tegenovergestelde als dat van jou.
Wij wachten op de winter en op leuke verhalen. 
Je onderschat nu echt wel genetica hoor.
om een voorbeeld te geven: je ziet veel collieachtigen hetzelfde probleem hebben zoals drijven achter auto’s, fietsers,… dat is volgens jou dan toevallig dat dit bij bepaalde rassen voor komt en dat ligt dan aan de opvoeding?
Onze portie zondag humeur al gehad, bedankt! Wij liggen hier al s'morgens vroeg plat van het lachen.
Quote
en een poedel een schrik en gevaar voor de hele straat blijkt te zijn,
Unquote
Laat ik nu net zo'n Poedel hebben!
Je maakt jezelf belachelijk door zulke onsamenhangende teksten te plaatsen. Niet op wetenschap gebaseerd, maar uit je duim gezogen.
Loes, jouw poedeltje Casper zou ik ook de straat voor oversteken hoor 
Ik heb ook zo'n schaap in wolfskleren krullebol die een gevaar is voor de hele straat en kleine hondjes 
Wat een leuke foto,s.
Loesje, Casper, in actie, wat een sprong. Die oren. Prachtig
SylVia, Black, zo vreselijk gevaarlijk die bek en Timmy, is ook echt heel erg onder de indruk, not. Hij studeert voor tandarts denk ik, vol aandacht naar de tanden en kiezen kijken. Over onzin verhalen gesproken
“er bestaat geen speciale behandeling voor een speciaal ras. Wie dit beweert, vergist zich in de psyche van de hond. Er bestaan wel diverse aanpassingsmethoden voor verschillende hondenkarakters”
Omdat deze bewering voor enkele van jullie te moeilijk lijkt te zijn en er dus wat lacherig gereageerd wordt, zal ik dit aan de hand van de erfelijkheidsleer proberen te verduidelijken
Het speelt zich voornamelijk in twee richtingen af (een derde richting, namelijk die van de organische conditie laat ik met vertrouwen aan de medische wetenschap over).
De ene richting is de erfelijkheid van uiterlijke conditie (exterieur), een wetenschap waarmee de fokkers te maken hebben en het is niet mijn bedoeling om deze hier te behandelen.
De tweede richting is erfelijkheid van karaktereigenschappen (geestelijke) en daar wil ik graag het belangrijkste over zeggen. Om het duidelijk te maken hier enige voorbeelden. Een hond erft geen aangeleerde verrichtingen, zoals bij voorbeeld apporteren of speuren, wél de aanleg om dit alles makkelijk te kunnen aanleren.
Een hond met de aanleg om een goed apporteur te worden kan dit alleen worden als zijn baas hem dit duidelijk weet bij te brengen. Beleeft de hond (hierbij) enige onprettige belevenissen dan gaat zijn zelfbehoud min of meer overheersen en zijn geerfde eigenschappen, in dit geval de intelligentie, wordt niet gebruikt om te leren apporteren, maar voor contrahandelingen die altijd naar één punt gericht zijn, namelijk zelfbehoud. Zo is het dan ook mogelijk, dat deze hond zijn afkeer of angst voor het apporteren over kan brengen op zijn nakomelingen
Een ander voorbeeld: De intelligentie om te willen zoeken speuren, kan de hond van zijn voorouders erven. Maar dan moet hij ook een goed ontwikkeld reukorgaan erven (organische erfelijkheid). En ook hier weer, door een foutieve leermethode, onprettige ondervindingen, kan de beste speurhond voor altijd voor speuren ongeschikt worden gemaakt, maar . . . dit is niet overerfelijk. Hier spreken wij alleen van het onderbreken van perfectionering, dat wil zeggen dat deze hond zijn 'goede' reukorgaan behoudt en ook overbrengt op zijn nakomelingen, echter niet in verbeterde mate, omdat hij niets heeft bijgeleerd, zijn reukorgaan heeft dus geen kans gehad om zich in een bepaalde richting verder te kunnen ontwikkelen. Wel wordt door deze verkeerde invloed (afkeer voor het speuren ontstaan door onprettige belevenissen) de intelligentiegraad van deze hond aangetast en deze afkeer is wel erfelijk. Dit wil echter niet zeggen dat de nakomelingen van deze hond geen goede speurders zouden kunnen worden, dat mogelijk wel, maar het aanleren zal met meer moeilijkheden gepaard gaan dan in een normaal geval, dus bij overerving van alleen gunstige eigenschappen.
En nu ten slotte een nog ander zeer delicaat voorbeeld. De moed, strijdlust, hardheid en intelligentie, die nodig zijn voor een goede verdedigingshond. Het is onvoorstelbaar hoeveel factoren in deze erfelijkheidskwestie een rol spelen, maar volkomen begrijpelijk. Hier moet de hond zich als het ware helemaal blootgeven en zijn ware kwaliteiten tonen. Zijn zelfbehoud staat hier recht tegenover de hem aangeleerde en geerfde aanleg-karaktereigenschappen, die de mens hem wil bijbrengen. Van nature valt de hond zelfstandig uitsluitend een zwakkere prooi/buit aan en de sterkere tegenstander wordt gezamenlijk door meer familie-leden bevochten.
De mens leerde de hond een veel sterkere tegenstander op commando aan te vallen en met deze een gevecht te leveren. Gedurende elk van deze gevechten balanceert de hond aan de rand van zijn moed en angst en er is niet veel voor nodig of de hond belandt in een angst-sfeer omdat hij eigenlijk altijd vecht en bijt alleen omdat hij bezorgd is voor zijn eigen veiligheid. Wanneer de hond zijn 'gevechten' telkens wint blijft hij 'moedig' en deze eigenschap (moed en of strijdlust) wordt dan aan zijn nakomelingen (mits goed door de fokker gecombineerd) doorgegeven.
Ondervindt de hond zelfs na jaren moedig te zijn geweest bij verdedigingsoefening angst (verliest hij, vaak maar één keer, de strijd met de pakwerker of inde praktijk met de verdachte), dan ontstaat er een praktisch onherstelbaar zwakke plek in zijn karakter wat 'moed' betreft, waarbij de neiging van steeds verergeren aanwezig is, te meer wanneer de baas niet kundig is en doorgaat met het maken van fouten. Deze karaktereigenschap is dan meestal blijvend (de hond vergeet namelijk nooit de voor hem gevaarlijke en nadelige belevenissen)
Welke eigenschappen zijn sterk erfelijk? Dat zijn schuwheid schrikachtigheid, angst, lafheid. Waarom? Omdat deze direct te maken hebben met de puur dierlijk natuurlijke eigenschappen van de hond en rechtstreeks dienen als zelfbehoud ter eigen bescherming. De belangrijkste bescherming volgens de wet der natuur is 'vlucht', dus angst.
Voor overbrenging op het nageslacht van karaktereigenschappen geldt echter nog een andere wet, die al geleden jaren door mij ontdekt is, en met grote aandacht bestudeerd werd. Het is de tijdelijke of wel wisselende karakterconditie van de hond. In het kort hier een voorbeeld. Een hond met goede karaktereigenschappen (bij voorbeeld goed schotvast, dus ook niet schrikachtig in het verkeer, rustig, voor iedereen vriendelijk en moedig), oud 4 jaar, dekt een voor hem passende teef (deze moet natuurlijk ook vrij zijn van karakterzwakheden). Erving van deze goede karaktereigenschappen is te verwachten (of deze tot uiting komen zal natuurlijk ook afhankelijk zijn van invloeden waaronder de drachtige teef haar draagtijd doorbrengt en later de 8 weken, waarin de jonge hondjes moeten opgroeien voor zij in het bezit van de nieuwe eigenaar komen) Laten wij dus aannemen, dat de aspecten gunstig zijn en dat alles naar wens verloopt.
Dezelfde vader- of moederhond kan de volgende dag een nadelige belevenis ondervinden, zoals schotschuw worden door onvoorzichtigheid, ernstige pijn ondervinden en verjaagd worden bij verdedigingsoefening of in de praktijk, een verkeersongeval met schrik overleefd hebben, enzovoort. Wanneer hij dan - dus hierna, altijd en voor de rest van zijn leven paart, zelfs met de beste partner zouden deze 'zwakten' altijd in kleinere of hogere mate door de nakomelingen geerfd kunnen worden
Het is niet zo dat alle jachthonden goede jagers worden – echter de meerderheid heeft hier wel aanleg voor. Het is niet zo dat alle border-collies goede werkhonden worden - echter de meerderheid heeft hier wel aanleg voor. Het is niet zo dat alle Mechelse herders zenuwlijders zijn - echter de meerderheid heeft wel de aanleg om dit te worden
Conclusie:
De hond erft de voor hem nadelige eigenschappen (angst. schuwheid, schrik. lafheid) in sterke mate, omdat dit een door de natuurwet bepaalde richting is (zelfbehoud)
Maar dan nogmaals de vraag die je op de één of andere manier niet wilt beantwoorden.
Of zit daar ook een theorie achter van erfelijkheidsleer, angst, schuwheid of wat dan ook dat je dat niet durft?
Wie ben jij, waar heb je deze informatie vandaan?
Heb je het zelf bedacht, heb je gestudeerd, ga je een boek schrijven?
Ben je een aanhanger van een bepaalde stroming?
Of zit daar ook een theorie achter van erfelijkheidsleer, angst, schuwheid of wat dan ook dat je dat niet durft?
Wie ben jij, waar heb je deze informatie vandaan?
Heb je het zelf bedacht, heb je gestudeerd, ga je een boek schrijven?
Ben je een aanhanger van een bepaalde stroming?
"
Dutcheye is aanhanger van de stroming 'Ik Zuig Dit Allemaal Uit Mijn Duim', heel mooi geïllustreerd door de volgende uitspraak:
"Wel wordt door deze verkeerde invloed (afkeer voor het speuren ontstaan door onprettige belevenissen) de intelligentiegraad van deze hond aangetast en deze afkeer is wel erfelijk."
Als iemand met een aardige basis in de erfelijkheidsleer kan ik je namelijk zeggen dat dit helemaal, compleet nergens op slaat.
Edit: ik zal wat genuanceerder antwoorden, epigenetica is namelijk wel degelijk een ding. Maar het onderzoeksveld is zo nieuw en nog zo volop in ontwikkeling dat met geen mogelijkheid hard gemaakt kan worden dat één specifieke eigenschap (bijv een door een individu ontwikkelde afkeer voor speuren) wel/niet één op één overgedragen kan worden op het nageslacht.
Omdat deze bewering voor enkele van jullie te moeilijk lijkt te zijn en er dus wat lacherig gereageerd wordt, zal ik dit aan de hand van de erfelijkheidsleer proberen te verduidelijken
Het speelt zich voornamelijk in twee richtingen af (een derde richting, namelijk die van de organische conditie laat ik met vertrouwen aan de medische wetenschap over).
De ene richting is de erfelijkheid van uiterlijke conditie (exterieur), een wetenschap waarmee de fokkers te maken hebben en het is niet mijn bedoeling om deze hier te behandelen.
De tweede richting is erfelijkheid van karaktereigenschappen (geestelijke) en daar wil ik graag het belangrijkste over zeggen. Om het duidelijk te maken hier enige voorbeelden. Een hond erft geen aangeleerde verrichtingen, zoals bij voorbeeld apporteren of speuren, wél de aanleg om dit alles makkelijk te kunnen aanleren.
Een hond met de aanleg om een goed apporteur te worden kan dit alleen worden als zijn baas hem dit duidelijk weet bij te brengen. Beleeft de hond (hierbij) enige onprettige belevenissen dan gaat zijn zelfbehoud min of meer overheersen en zijn geerfde eigenschappen, in dit geval de intelligentie, wordt niet gebruikt om te leren apporteren, maar voor contrahandelingen die altijd naar één punt gericht zijn, namelijk zelfbehoud. Zo is het dan ook mogelijk, dat deze hond zijn afkeer of angst voor het apporteren over kan brengen op zijn nakomelingen
Een ander voorbeeld: De intelligentie om te willen zoeken speuren, kan de hond van zijn voorouders erven. Maar dan moet hij ook een goed ontwikkeld reukorgaan erven (organische erfelijkheid). En ook hier weer, door een foutieve leermethode, onprettige ondervindingen, kan de beste speurhond voor altijd voor speuren ongeschikt worden gemaakt, maar . . . dit is niet overerfelijk. Hier spreken wij alleen van het onderbreken van perfectionering, dat wil zeggen dat deze hond zijn 'goede' reukorgaan behoudt en ook overbrengt op zijn nakomelingen, echter niet in verbeterde mate, omdat hij niets heeft bijgeleerd, zijn reukorgaan heeft dus geen kans gehad om zich in een bepaalde richting verder te kunnen ontwikkelen. Wel wordt door deze verkeerde invloed (afkeer voor het speuren ontstaan door onprettige belevenissen) de intelligentiegraad van deze hond aangetast en deze afkeer is wel erfelijk. Dit wil echter niet zeggen dat de nakomelingen van deze hond geen goede speurders zouden kunnen worden, dat mogelijk wel, maar het aanleren zal met meer moeilijkheden gepaard gaan dan in een normaal geval, dus bij overerving van alleen gunstige eigenschappen.
En nu ten slotte een nog ander zeer delicaat voorbeeld. De moed, strijdlust, hardheid en intelligentie, die nodig zijn voor een goede verdedigingshond. Het is onvoorstelbaar hoeveel factoren in deze erfelijkheidskwestie een rol spelen, maar volkomen begrijpelijk. Hier moet de hond zich als het ware helemaal blootgeven en zijn ware kwaliteiten tonen. Zijn zelfbehoud staat hier recht tegenover de hem aangeleerde en geerfde aanleg-karaktereigenschappen, die de mens hem wil bijbrengen. Van nature valt de hond zelfstandig uitsluitend een zwakkere prooi/buit aan en de sterkere tegenstander wordt gezamenlijk door meer familie-leden bevochten.
De mens leerde de hond een veel sterkere tegenstander op commando aan te vallen en met deze een gevecht te leveren. Gedurende elk van deze gevechten balanceert de hond aan de rand van zijn moed en angst en er is niet veel voor nodig of de hond belandt in een angst-sfeer omdat hij eigenlijk altijd vecht en bijt alleen omdat hij bezorgd is voor zijn eigen veiligheid. Wanneer de hond zijn 'gevechten' telkens wint blijft hij 'moedig' en deze eigenschap (moed en of strijdlust) wordt dan aan zijn nakomelingen (mits goed door de fokker gecombineerd) doorgegeven.
Ondervindt de hond zelfs na jaren moedig te zijn geweest bij verdedigingsoefening angst (verliest hij, vaak maar één keer, de strijd met de pakwerker of inde praktijk met de verdachte), dan ontstaat er een praktisch onherstelbaar zwakke plek in zijn karakter wat 'moed' betreft, waarbij de neiging van steeds verergeren aanwezig is, te meer wanneer de baas niet kundig is en doorgaat met het maken van fouten. Deze karaktereigenschap is dan meestal blijvend (de hond vergeet namelijk nooit de voor hem gevaarlijke en nadelige belevenissen)
Welke eigenschappen zijn sterk erfelijk? Dat zijn schuwheid schrikachtigheid, angst, lafheid. Waarom? Omdat deze direct te maken hebben met de puur dierlijk natuurlijke eigenschappen van de hond en rechtstreeks dienen als zelfbehoud ter eigen bescherming. De belangrijkste bescherming volgens de wet der natuur is 'vlucht', dus angst.
Voor overbrenging op het nageslacht van karaktereigenschappen geldt echter nog een andere wet, die al geleden jaren door mij ontdekt is, en met grote aandacht bestudeerd werd. Het is de tijdelijke of wel wisselende karakterconditie van de hond. In het kort hier een voorbeeld. Een hond met goede karaktereigenschappen (bij voorbeeld goed schotvast, dus ook niet schrikachtig in het verkeer, rustig, voor iedereen vriendelijk en moedig), oud 4 jaar, dekt een voor hem passende teef (deze moet natuurlijk ook vrij zijn van karakterzwakheden). Erving van deze goede karaktereigenschappen is te verwachten (of deze tot uiting komen zal natuurlijk ook afhankelijk zijn van invloeden waaronder de drachtige teef haar draagtijd doorbrengt en later de 8 weken, waarin de jonge hondjes moeten opgroeien voor zij in het bezit van de nieuwe eigenaar komen) Laten wij dus aannemen, dat de aspecten gunstig zijn en dat alles naar wens verloopt.
Dezelfde vader- of moederhond kan de volgende dag een nadelige belevenis ondervinden, zoals schotschuw worden door onvoorzichtigheid, ernstige pijn ondervinden en verjaagd worden bij verdedigingsoefening of in de praktijk, een verkeersongeval met schrik overleefd hebben, enzovoort. Wanneer hij dan - dus hierna, altijd en voor de rest van zijn leven paart, zelfs met de beste partner zouden deze 'zwakten' altijd in kleinere of hogere mate door de nakomelingen geerfd kunnen worden
Het is niet zo dat alle jachthonden goede jagers worden – echter de meerderheid heeft hier wel aanleg voor. Het is niet zo dat alle border-collies goede werkhonden worden - echter de meerderheid heeft hier wel aanleg voor. Het is niet zo dat alle Mechelse herders zenuwlijders zijn - echter de meerderheid heeft wel de aanleg om dit te worden
Conclusie:
De hond erft de voor hem nadelige eigenschappen (angst. schuwheid, schrik. lafheid) in sterke mate, omdat dit een door de natuurwet bepaalde richting is (zelfbehoud) "
klopt. En ik ben het met het hele stuk eens, is namelijk ook wetenschappelijk bewezen. Zelfs dat sperma van een reu mee veranderd door win of verlies situaties waardoor een oudere reu anders kan vererfen dan toen hij jonger was.
Maar dat nog heb je honden met bepaalde gedragingen die aangeboren zijn en in het nest al zichtbaar zoals aangeboren inpulscontrole stoornis. Dit is net als bij mensen een hersenafwijking die aangeboren is en niet terug te leiden is van de voorouders.
Om op kinderen in je stukje terug te komen, je hebt ook kinderen die met hersen afwijkingen geboren worden en daardoor onhandelbaar zijn voor de ouders en zelfs maatschappij.
Dus om te zeggen dat het allemaal valt en staat bij de opvoeding ben ik het absoluut niet mee eens.
Waar het wel vaak fout gaat is dat mensen een ras kiezen om het uiterlijk en geen rekening houden met de karaktereigenschappen die erin gefokt zijn.
Of andersom een ras kiezen en een hond krijgen met hele andere eigenschappen als de 10 honden die ze ervoor hadden van het zelfde ras. En er nu niet weten mee om te gaan.
Dat eerste kan je wel de schuld leggen bij de eigenaren bij het tweede geval niet.
Natuurlijk kan je heel veel ombuigen naar goed aanvaardbaar gedrag maar er zijn maar heel weinig mensen die dat kunnen. En dan nog maar tot een bepaalde hoogte want je hebt met een levend dier te maken dus een hond waarvan de ouders en voorouders al generaties lang op agressie naar honden zijn gefokt kan je leren om andere honden te negeren, om niet uit te vallen en zelfs om ermee los te lopen en als er een hond aan die hond snuffeld om het te negeren.
Maar er hoeft maar een keer een grens over te gaan, net een andere situatie te zijn of het koppie van die hond zit vol door stress eerder die dag en "ineens" bijt deze hond een andere hond dood.
Ligt dit dan aan de eigenaars? Ik vind van niet. Hooguit kan je ze kwalijk nemen voor die hond met die genetische achtergrond te hebben gekozen.
Om ff drie van je andere einstein theorieën overboord te gooien... Tuig en mega loose leash walking, kan hem er niet aan optillen, is ook niet nodig want heb meer controle met een tuig en om de wandeling leuk te maken? Krijgt een deel van zijn maaltijd die hij uit de lucht vangt want dat vind ik weer erg tof en leuk. Wederzijds respect.....
Anouk van Botty
In het voorbeeld van deze video volgt de eigenaar de hond "
Tja als ie achter me loopt kan ik niet zien of ie moet plassen, kakken of ff wil snuffelen. Mijn honden lopen altijd voor of naast me want dan kan ik ze beter in de gaten houden.
Hier ook hoor, mooi filmpje Anouk. Maarrr zie ik nu een borsttuig??? Kan niet he. 
Botty loopt netjes hoor, maar je had vast niet gelezen dat tuigjes uit den boze zijn, volgens ts
Heb nog clipje voor je en hopelijk opent het je ogen Dutcheye dit was al 5 jaar terug.
Kees en Sylvia, hij heeft er inmiddels vier voor elke gelegenheid ééntje, hihi op de clip zijn zomerse "jas
Ik vind dat je niemand in principe negatief moet benaderen maar bij iemand die in het wilde weg op een forum zulke pseudo docerende lappen tekst neerzet plaats ik toch wel enige vraagtekens. Wat is de bedoeling hiervan?
Wanneer ik een hond met prikband zie, krijg ik altijd de neiging de band af te doen en deze bij de eigenaar zelf om te doen. Alleen om hem zelf eens te laten 'proeven'
Het gebruik van een prikband keur ik af
Maar even een serieuze reactie hier op.
Want ik ben zelf ook al een lange tijd aan het nadenken over ras/karakter/opvoeding etc.
Wat mij lijkt, maar dat is ook niet op wetenschap gebaseerd maar puur mijn redenatie, is dat honden gefokt zijn, soms op uiterlijk soms op karaktereigenschappen en dat daarom het ene ras meer aanleg voor bepaalde uiterlijke kenmerken alsook karakter eigenschappen. Maar of dit ter ontwikkeling komt in het geval van iets wat de eigenaar als positief ziet of niet, zoals dus in mijn geval, een kooijkerkruising en snel angst ontwikkelen, dat hangt dan toch wél af van hoe de hond wordt opgevoed (met idd zoals michelle zei, ernstige uitzonderingen daargelaten zoals hersenafwijkingen etc) ?
Ik denk namelijk ook en daar sluit ik me wel bij het stuk van dutch eye aan (even ter verduidelijking alle andere posts over opvoeding van honden ben ik het niet mee eens) dat mensen wel snel de neiging hebben om bepaalde rassen in hokjes te duwen. Dus op het moment dat iemand een lab heeft minder aan opvoeding te doen, de asielpagina's staan vol met dit soort honden. Of tegenovergesteld op het moment dat iemand een pittbull heeft automatisch aan te nemen dat deze wel aggresief zal zijn. Ik denk trouwens ook dat het laatste geval versterkend werkt, een pitbul wordt als agressief gezien/heeft aanleg voor dit gedrag, een bepaald soort type mens kijkt daar op neer wat een ander soort type mens juist de reden geeft om voor dit soort rassen te kiezen. Maar dat betekent niet dat de pittbull altijd een agressieve vervelende hond is.
Wat ik probeer te zeggen is, dat ik de boodschap, van het blijft altijd een hond die je moet opvoeden/individueel geval waar je altijd zelf naar moet blijven kijken, eigenlijk geen slechte boodschap vind.
Of staat de HP community hier ander tegen over?
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?