Noa ,mijn maatje

Na 4 maanden bonustijd toch onverwachts afscheid moeten nemen van onze twaalf en half jarige Noa. Eergisteren om precies te zijn. Een gescheurde milttumor. Wat had ze een pijn! Ze kreunde het uit en dat van een hond die nooit een kik gaf. Toen was de beslissing snel gemaakt. Maar oh wat mis ik haar. Ik huil veel en voel fysieke pijn. Om zonder haar verder te moeten lijkt nu een grote opgave maar het zal wel weer slijten. Nu volop aan het rouwen.

Karin, wat een verdrietig nieuws, heel veel sterkte met het verlies van Noa....Noa, rust zacht.

Ik weet hoeveel pijn en verdriet het doet je maatje te verliezen. En de manier waarop het bij jouw maatje is gegaan lijkt me helemaal zwaar. Dat je haar met zoveel pijn hebt moeten zien. Dikke knuffel

Heel veel sterkte.

Wat een verdrietig bericht, ik wens je heel veel sterkte.

Heel veel sterkte!

Het is inderdaad heel hard,ik heb nog een hond van 1,5 jaar. Ze was bij de euthanasie. Ze kwijlde erbij,volgens de dierenarts rouw, en ging bij Noa liggen toen zij op het kussen van het creamatorium werd gelegd. Nu is ze alleen en stilletjes. Toch vult ze het lege gat van Noa niet op en daar voel ik me best schuldig om. Mijn gedachten zijn steeds bij Noa en dat vind ik ook weer zielig voor Evi. Wat kan een mens toch complex denken. Mijn man denkt veel rationeler, ze heeft geen pijn meer,ze heeft een liefdevol leven bij ons gehad en toch nog 4 mooie bonusmaanden gehad. Zijn verdriet is daarom een stuk minder. Ergens neem ik hem dat kwalijk alhooewel ik weet dat ieder mens er anders mee omgaat.

Gecondoleerd en sterkte.

Wat naar dat ze zo veel pijn had. Heel veel sterkte met het verlies.

Sterkte x