Even van me afschrijven

Geen vraag of advies maar ik wil gewoon even van me afschrijven want ben zo moe en gespannen.

Ik woon alleen met mijn allerliefste Shep en natuurlijk ben ik superblij dat zij al zo lang bij mij is (in oktober wordt ze alweer 15 jaar). Maar het wordt ook steeds vermoeiender en begrijp me niet verkeerd want ik wil haar absoluut niet kwijt en heb alles voor haar over maar ik ben zelf vrijdag met spoed naar een fysio geweest omdat ik niet meer kon bewegen van de pijn. Waarschijnlijk doordat ik 5 van de 7 nachten op de bank slaap omdat Shep tegenwoordig onrustig is als ze 's nachts alleen wordt gelaten en dan nog het kontje geven om op de bank te komen, tillen op en uit auto en ze weegt toch zo'n 27 kilo. Gisterenochtend was ik om 7 uur op mijn werk. Om half 8 zie ik op de camera dat ze in de keuken heeft gepoept en daar is gevallen en niet meer omhoog kan. Nu heb ik door het gehele huis kleden om die reden en dat gaat goed maar net op dat stukje voor de achterdeur dus niet. Gewacht tot collega er was en snel naar huis gegaan. Vloer gepoetst en haar kont gepoetst want natuurlijk was ze tijdens het poepen uitgegleden op dat laminaat. Ze heeft nu al een paar keer binnen gepoept, kan het niet meer ophouden door spondylose. Gisteravond heb ik 2 uur met haar gewandeld omdat ze weigerde te plassen. Ik was zo moe, wilde naar bed maar vond het belangrijk dat ze eerst plaste maar na 2 uur nog niks. Vervolgens heb ik amper geslapen omdat ik steeds bang was dat ze opeens zou moeten. Vanmorgen haar om half 6 uitgelaten want dacht dat ze onderhand wel heel nodig zou moeten. Na een kwartier pas. Ze heeft dus gewoon 15.5 uur niet geplast. Vroeger plaste ze bij iedere wandeling maar tegenwoordig alleen als ze echt nodig moet. Het lijkt wel dat ze er anders niet aan denkt en als het al schemert is ze soms te angstig om te plassen sinds ze minder goed ziet maar 15.5 uur niet plassen, dat had ik nog nooit meegemaakt. Misschien drinkt ze te weinig. Ik ga maar lactosevrije melk kopen om met water aan te lengen. Dat vond ze vroeger altijd lekker. Ze is altijd een slechte drinker geweest maar deed altijd wel haar plasje. Ook op commando maar veel commando's weet ze niet meer. En dat geeft niet want daar ben je nu eenmaal oud voor.

Maar ik leef in constante spanning hoelang ik mijn kind nog bij me zal hebben en of ik het weet wanneer het niet meer langer kan. Ik vind dat dat moment er nu nog niet is want ze maakt nog wandelingen van een uur mee. Dat gaat wel traag maar ze geniet nu vooral van het rond snuffelen tijdens de wandeling. Ze geniet nog van lekkers enzo. Maar herkent iemand die constante angst als je hond deze leeftijd heeft? Dat er zomaar iedere dag een einde aan kan komen.

Zeker herken ik dat, Jenna is ook een oude hond. Ze ziet niet veel meer, dus wandelen gaat ze niet graag meer tegenwoordig, dan zou je haar mee moeten slepen. Wel maakt ze nog graag haar rondjes in de tuin, ze eet ook nog graag. Pas zakte ze ook door haar achterpoten ineens en heb ik haar geholpen. En heel soms plast ze ook weleens in de keuken, wat ze vroeger nooit zou doen.

's Nachts heeft ze altijd al op de slaapkamer geslapen, dat vind ik wel een fijn idee.

Ik ervaar het op zich niet als vermoeiend, maar voel wel een soort spanning, je weet idd nooit hoe lang ze nog bij je mogen zijn.

Misschien lust Shep wortelsap, dat je daar een scheutje van in het water doet? Dat zou ik dan liever geven dan melk.

Ik vind je angst en stress heel begrijpelijk. Het kan echt heel erg zwaar doorwegen, de zorg voor een oude, hulpbehoevende hond. Op praktisch vlak, maar zeker ook op emotioneel vlak. 

Misschien kan je een aantal praktische dingen herbekijken, zoals de bank waarop je slaapt. Kan je matras naar beneden gebracht worden? Of een comfortabel veldbed (of luchtmatras) zetten? Kan je een soort trapsysteem bouwen aan de bank (met een houten krat, of stevig opstapje), zodat ze zelf op en af kan? Is een loopplank een optie? 

Kan je iemand inschakelen om de last al eens van je schouders te pakken en de zorg af en toe van je over te nemen?

Een pluim voor jou, voor de manier waarop je met je oudje omgaat. En een dikke knuffel, want het zijn moeilijke tijden waar je doorgaat... 

Die angst voor een naderend afscheid herken ik wel. Mijn Eurasiers zijn bijna 16 en ruim 16 jaar geworden en jarenlang heb ik me met enige regelmaat afgevraagd hoe lang ik ze nog zou hebben. Ik zag vreselijk tegen het moment op. Het scheelde dat ik ook nog twee jongere honden had die mijn tijd en aandacht nodig hadden.

Uiteindelijk kwam het afscheid bij mijn oudjes toch nog onverwacht en heb ik niet lang nagedacht over euthanasie. Een gevoel van dankbaarheid dat ik ze zo lang in mijn leven mocht hebben overheerste. Ik had ook meerdere ervaringen gehad met Berner Sennenhonden die maar 5 of 6 jaar werden en dat vond ik onverdraaglijk en uiteindelijk ook een reden om met het ras te stoppen.

De honden die ik nu heb zijn allebei rond de 10 jaar. Ik hoop ze nog een paar jaar te hebben, maar je weet het nooit. Ik zie er af en toe al tegenop om ze te verliezen. Ze hebben nagenoeg dezelfde leeftijd, dus de kans is aanwezig dat ik ze kort op elkaar ga verliezen. Geen fijn vooruitzicht. Omdat ik niet lang zonder hond wil komen te zitten, sta ik sinds een half jaar op de wachtlijst voor een pup. De wachttijd is wel een paar jaar.

We kunnen de toekomst niet voorspellen. Probeer met de dag te genieten van je hond, van de mooie momenten. Hopelijk duurt het afscheid nog even.

" Ik vind je angst en stress heel begrijpelijk. Het kan echt heel erg zwaar doorwegen, de zorg voor een oude, hulpbehoevende hond. Op praktisch vlak, maar zeker ook op emotioneel vlak. 
Misschien kan je een aantal praktische dingen herbekijken, zoals de bank waarop je slaapt. Kan je matras naar beneden gebracht worden? Of een comfortabel veldbed (of luchtmatras) zetten? Kan je een soort trapsysteem bouwen aan de bank (met een houten krat, of stevig opstapje), zodat ze zelf op en af kan? Is een loopplank een optie? 
Kan je iemand inschakelen om de last al eens van je schouders te pakken en de zorg af en toe van je over te nemen?
 
Een pluim voor jou, voor de manier waarop je met je oudje omgaat. En een dikke knuffel, want het zijn moeilijke tijden waar je doorgaat...  "

Alaska's Finest!

Bedankt voor je fijne reactie. Eén van mijn collega's had van hout een mooie brede opstap voor de bank gemaakt maar ze vindt het eng of snapt het allemaal niet meer zo. Met snoepjes had ik haar uiteindelijk op die opstap staan maar de stap naar de bank begrijpt ze niet. Dus dan maar kontje geven. Bij zulke oude honden gaat alles ook steeds zo met sprongen achteruit he. De ene dag sprong ze nog zelf op de bank en sinds een paar weken lukt het opeens van de één op de andere dag niet meer. Gelukkig kan ze wel haar 2 voorpoten op de bank zetten; een kontje is toch minder zwaar dan helemaal moeten tillen. Wil ze ook nog weleens grommen want ze is echt van het zelf doen en honden kunnen in hun koppie altijd alles nog zelf doen maar het lijf wil niet mee.

Ik kon een opklapbed van een vriendin krijgen maar heb ervoor gekozen dat niet te doen omdat Shep tegenwoordig erg van slag raakt als dingen in huis anders zijn. In de avonden hijgt sowieso vaak van de onrust en zo'n nieuw bed brengt meer onrust. Dat hijgen is ook een ding hoor. Ik vind het zielig, zij kan er ook niks aan doen dat ze niet altijd alles meer snapt en de avond spannend is maar ik word er soms ook helemaal gestoord van. Het is dan moeilijk ontspannen. Ik vlucht regelmatig voor een half uurtje naar boven.

Ik kan helaas niemand inschakelen die kan helpen. Heb gelukkig wel mensen om mij heen die heel goed begrijpen dat Shep alles is wat ik heb en waar ik goed mee kan praten en die nu al meedenken hoe ze mij op kunnen vangen zodra het moment van inslapen daar is.

Op zich heb ik het verder goed geregeld. Ik hoef op mijn werk bijna geen slaapdiensten meer te werken omdat Shep dan altijd mee ging maar dat vindt ze nu ook niet fijn meer. En sinds kort hebben we op het werk dus ook laminaat maar daar heb ik inmiddels al een kleed voor geregeld. Mocht ik dan onverwachts een slaapdienst moeten, kan ze wel gewoon mee.

Ik vind vooral de combinatie vermoeiend van het steeds meer zorgen wat ook spanning oplevert want ik begin bijvoorbeeld tegenwoordig al gespannen aan de wandeling omdat ik bang ben dat ze weer niet wil plassen. Is vooral heel lastig als ik daarna moet gaan werken want dan kan ze niet een keer extra naar buiten. Fysiek zwaar door het tillen, schoonmaken en op bank slapen. Slaapkamer is geen optie want ze kan de trap niet meer op. En aan de andere kant dus de spanning van de angst hoe ik zonder haar verder moet. Moeilijk voor te stellen dat er een moment komt dat je haar voor de laatste keer in haar amandel ogen kunt kijken en dat het geen jaren meer gaat duren voordat dat moment komt. Ze krijgt voor 400 euro per maand supplementen en pijnstilling maar het houdt een keer op natuurlijk.

Wel fijn om hier te delen en dat mensen het herkennen.

" Zeker herken ik dat, Jenna is ook een oude hond. Ze ziet niet veel meer, dus wandelen gaat ze niet graag meer tegenwoordig, dan zou je haar mee moeten slepen. Wel maakt ze nog graag haar rondjes in de tuin, ze eet ook nog graag. Pas zakte ze ook door haar achterpoten ineens en heb ik haar geholpen. En heel soms plast ze ook weleens in de keuken, wat ze vroeger nooit zou doen.
's Nachts heeft ze altijd al op de slaapkamer geslapen, dat vind ik wel een fijn idee.
 
Ik ervaar het op zich niet als vermoeiend, maar voel wel een soort spanning, je weet idd nooit hoe lang ze nog bij je mogen zijn.
 
Misschien lust Shep wortelsap, dat je daar een scheutje van in het water doet? Dat zou ik dan liever geven dan melk.
 
 
 
 
  "

Dobry

Fijn dat jij het ook herkent. Moeilijk he als dat moment steeds dichterbij komt. Al geniet Shep gelukkig nog wel van wandelen, ook al ziet die ook niet best meer en horen ook niet meer.

Van melk weet ik dat ze het lekker vindt en zonder lactose is prima want de lactose is ongezond voor honden.

Ja dat van de goede momenten genieten probeer ik steeds te doen. Sta nu steeds meer stil bij ook simpele dingen. Zoals als ze rustig naast me op de bank ligt te slapen, zonder onrust. Daar geniet ik nu extra van. Een vriendin van mij heeft ook 2 oude honden maar ook nog 2 jonge en ik wil niet zeggen dat afscheid dan gemakkelijk is maar ik denk dat het het wel een beetje gemakkelijker maakt omdat je meerdere honden hebt waar je ook van houdt en waar je ook voor moet blijven zorgen. Ik weet niet of ik ooit nog een hond wil want ik vind dit afscheid nemen niet te doen. Aan de andere kant kan ik mezelf ook niet zonder hond voorstellen. Ik weet dat nu echt nog niet.

Ik begrijp het, als je hond heel onrustig wordt van de kleinste veranderingen, dan kan je weinig uitproberen. Moeilijk, hoor! 

Blij te horen dat je omgeving begrip heeft en je je werk kon regelen. Een zekere back-up en steun heeft een mens toch nodig in deze situatie. 

Het klinkt eenvoudiger dan het in realiteit is, maar probeer je spanning en onrust te aanvaarden, en dan bedoel ik in de zin van: er begrip voor te hebben. Al die zorgen, het managen, het piekeren, de constante aandacht, de tijdsdruk, de angst... je zou voor minder onder hoogspanning komen te staan. Echt een rotgevoel, die stress, maar zeer begrijpelijk.

Schrijf gerust de stress van je af, als dat helpt, er zijn hier mensen genoeg op het forum die die je pijn en spanning herkennen en begrijpen...

Sterkte!

"  
Ik begrijp het, als je hond heel onrustig wordt van de kleinste veranderingen, dan kan je weinig uitproberen. Moeilijk, hoor! 
Blij te horen dat je omgeving begrip heeft en je je werk kon regelen. Een zekere back-up en steun heeft een mens toch nodig in deze situatie. 
 
Het klinkt eenvoudiger dan het in realiteit is, maar probeer je spanning en onrust te aanvaarden, en dan bedoel ik in de zin van: er begrip voor te hebben. Al die zorgen, het managen, het piekeren, de constante aandacht, de tijdsdruk, de angst... je zou voor minder onder hoogspanning komen te staan. Echt een rotgevoel, die stress, maar zeer begrijpelijk.
 
Schrijf gerust de stress van je af, als dat helpt, er zijn hier mensen genoeg op het forum die die je pijn en spanning herkennen en begrijpen...
Sterkte! "

Alaska's Finest!

Ja klopt en het is ook niet het enige. Mijn moeder is aan het dementeren, dus zit eigenlijk met 2 oudjes die zorg nodig hebben en op mijn werk loopt de agressie op wat ook niet zo relaxed is. Is dus eigenlijk op verschillende vlakken en ik vind daarom ook dat ik terecht die spanning en angst heb hoor. Dus dat accepteer ik maar. Dank je.

Inderdaad heeft het hebben van meerdere honden het voor mij makkelijker gemaakt. Hoe groot het gemis na het afscheid ook was, de dagelijkse routine met mijn honden ging gewoon door. Ook had ik de mazzel dat de ouderdomsklachten van mijn oudjes meevielen. Ze konden tot het einde in de roedel meedraaien en ik hoefde mijn leven er nagenoeg niet voor aan te passen.

Waar jij nu doorheen gaat ken ik dus niet exact, maar ga ik de komende jaren waarschijnlijk wel meemaken. De pijn van het afscheid heb ik al vele malen (keer of 18) meegemaakt, het blijft moeilijk. Toch geeft het hebben en verzorgen van honden me zoveel voldoening dat ik het er voor over heb. Het zijn mijn beste maatjes. Het vooruitzicht van een nieuwe pup, na het overlijden van mijn huidige honden, maakt het voor mij makkelijker om met alles om te gaan.

Ik wens je veel kracht en wijsheid toe en ook nog vele mooie momenten met je lieve schat.

inderdaad wel een normale reaktie die spanning. Van alle kanten zorgen en dan ook nog zelf pijn. Hopelijk heeft de fysio je goed geholpen, en misschien wat ontspanningstechnieken meegegeven.

Ik begrijp maar al te goed wat je doormaakt 

Die oudjes zijn vaak zorgenkindjes 

Ik was ook finaal gesloopt met mijn toenmalige demente oude bes ( Maar dat heb ik al eens in een ander topic van jouw beschreven ) 

In elk geval fijn dat je werkgever er rekening mee houd 

Mijn eerste hond raakte langzaam verlamd. Ik wist dat het onvermijdelijke eraan zat te komen. DA bij diagnose was het met me eens dat inslapen op dat moment geen optie was, hij had nog zin in het leven dat kon je in zijn ogen lezen.

Mijn angst was dat ik te lang zou wachten met het nemen van de beslissing. Op een bepaald moment hoopte ik dat hij in zijn slaap zelf zou overlijden, dan hoefde ik geen beslissing te nemen.

Ik snap je angst, ik woonde alleen met mijn eerste hond, geweldige kameraad en ik kon me niet voorstellen hoe ik afscheid van hem moest gaan nemen. Ik had nog een tweede hond, maar Finn en ik waren echt 2 handen op een buik en ik wilde hem gewoonweg niet kwijt.

Maar het idee dat hij als ik afwezig was niet meer zelfstandig op zou kunnen staan, om te kunnen drinken bijvoorbeeld als hij daar behoefte aan had dat zou voor mij te ver zijn gegaan.

Laat staan dat hij in zijn eigen ontlasting moest liggen omdat hij niet op zou kunnen staan. Denk dat jij je bij het zien van de camerabeelden en moeten wachten tot je collega er was je verschrikkelijk machteloos moet hebben gevoeld, maar hoe moet je hond zich wel niet hebben gevoeld. Misschien heel bot dat ik dat neertik hoor. Maar wel realiteit.

En beslis je dan direct.. nee. Op een vrijdagmiddag na wandeling kon mijn hond ineens niet meer verder. Moest hem op de hoek van de straat even laten liggen om de andere hond verderop achter het hek te zetten. Die blik van hem.. en ik wist dat het echt het einde zou zijn, jankend teruggelopen en 38 kilo hond opgetild en naar huis gedragen. Ook zo'n figuur wat eigenlijk altijd alles zelf wilde doen en liever geen ondersteuning wilde.

Dag erna dartelde hij weer rond en wilde hij weer wandelen, maar ik durfde echt niet ver meer. Zondag keek hij me aan en wist ik het. De blik, maar ook waarom hij mijn contact zocht. Hij had dorst en ondanks alle antislipmatten door het hele huis en op de plek waar hij op dat moment lag, kon hij niet zelfstandig overeind komen. 

Sommigen zullen destijds hebben gedacht, en dat is ook wel eens uitgesproken, kind laat hem toch inslapen. Voor mijn gevoel heeft Finn het mij met zijn blik duidelijk gemaakt, en daarvoor was de blik er niet geweest en had hij nog lol. En voor hem denk ik belangrijk ook, hij bleef buiten ontlasten. Weet zelf dat hij het verschrikkelijk zou hebben gevonden als hij ook nog eens ontlasting zou hebben moeten laten gaan. 

Wens je heel veel wijsheid toe en kracht, want nee het is absoluut niet makkelijk om een beslissing te moeten maken. Maar probeer helder te blijven kijken naar je hond en zet je eigen pijn en emotie even aan de kant. 

Bedoel dit echt niet rot, maar soms is het beter om wél de keuze te maken. Op een kromme manier ben ik bij mijn eerste hond "blij" dat ik het hebben kunnen doen. Bij de honden erna was het acuut mis en ging het plots heel slecht waardoor a la minute beslissingen moesten worden gemaakt. Bij Finn zag ik het aankomen en was het afscheid nemen ook bijna rustig en sereen te noemen en waren er mensen voor me die me konden steunen en die zelf ook gek op die hond waren. En thuis kunnen doen, ipv acuut naar een dierenarts.

Ik snap dat je het niet rot bedoelt hoor. Ik vind het zelf ook belangrijk dat het niet te ver gaat. Maar misschien klinkt het erger dan het is. Natuurlijk ze is oud en kan niet meer achter een bal aan rennen en we kunnen niet meer op vakantie maar toen ik op de camera zag dat ze daar op het laminaat bleef liggen en na 3 kwartier thuis kwam lag ze toch inmiddels weer op het kleed. Dus was toch nog zelf gelukt. Ook wandelt ze nog een uur mee en ja dat gaat langzaam met veel snuffelen maar ik zie haar dan wel genieten. Het is nu echt nog te vroeg om in te laten slapen. Ik hoor vaker dat je in de ogen kunt zien zoals jij schrijft. Ik hoop dat dat zo is. Ik kijk tegenwoordig heel vaak in haar ogen. Misschien overdreven maar ja. Ze kijkt nog helder en happy.

Gisteren met Shep naar de dierenarts geweest. Ik had altijd in mijn achterhoofd dat ik als laatste redmiddel nog een injectie anabolen wilde proberen. Ik vind dat best eng maar nu ze zo oud is en het zou haar nog kunnen helpen, wil ik het best proberen. De dierenarts vond het een goed idee. Hij vindt de artrose eigenlijk heel erg meevallen. Het is dus echt het spierverlies/zwakte. Nu afwachten, binnen 2 weken zou ik verschil moeten zien als het werkt maar er is ook een kans dat het niets doet. Daarna kan ik nog een injectie voor artrose proberen. Daar heeft hij goede ervaringen mee maar hij twijfelt of het Shep zal helpen omdat het dus niet echt een duidelijk artrose beeld is. Ook is er nog een andere pijnstiller. Maar voor nu alleen de anabolen dus. Niet alles tegelijk.

Een oude hond hebben is best zwaar. Ik zeg dat ook wel eens tegen mensen die vlak achter elkaar honden aanschaffen met steeds maar een half jaar of een jaar ertussen. Drie jonge honden hebben is super leuk maar 3 oude is drie dubbel stress. Mijn oudje is nog super als ze haar pillen krijgt en ik het dagritme een beetje hetzelfde houdt maar het is een heel andere hond dan ze was. Een grote schat nog steeds die ik absoluut niet wil missen en waar ik nog steeds dol op ben. Maar echt een oud besje van lijf en geest.  Soms is het lastig want ze kunnen niet praten dus je weet nooit echt hoe het gaat. Sterkte voor jou!

Ja ik verzucht steeds vaker; kon ze maar praten. Op zich doet ze wel haar dingetje dat ze nog een paar keer per dag een half uur mee wandelt en geniet van snuffelen. Toch nog proberen te springen als er een snack aan komt. Wel steeds vaker onrustig wat zich uit in hijgen. Vooral als ik met vanalles bezig ben. Pas als ik rustig op de bank ga liggen, vindt zij ook haar rust. Haar hart en longen zijn heel sterk, dat is het probleem niet maar het lijfje begint echt wel op te raken. Ik dacht trouwens dat ze was afgevallen. Vind haar mager en een vrouw uit de buurt had er ook al een opmerking over gemaakt. Het eerste dat de dierenarts zei toen hij haar ging onderzoeken was Nou mager is ze in ieder geval niet. Ik had daar toen nog niets over gezegd. Vaak zo subjectief hoe je zelf en anderen naar je hond kijken. Ze woog in december 27.3 en nu 26, dus er is inderdaad niet veel af en wat er af is komt vooral door het spierverlies denk.

Hoi heb om één of andere reden over jouw reactie heen gelezen. Maar inderdaad gesloopt van de nachten op de bank en het gehijg en onrust om me heen en dan ook nog een demente moeder. En net nu moet ik meer werken dan normaal gesproken vanwege vakanties en zieken. Mijn werkgever weet er niet heel veel van hoor. Ik heb lieve collega's die mijn slaapdiensten vaak overnemen en die alle begrip hebben als ik er opeens tussenuit draaf als ik iets op de camera zie dat ik niet vertrouw. En heb het voordeel dat ik 3 minuten fietsen van mijn werk woon.

Ach. Je hebt geen idee hoe herkenbaar dit is. Ik heb er 3 rondlopen. 1 van 11,1 van 12 en 1 van 9. Dave van 11 is aan het op raken. Hij heeft zo veel meegemaakt en elke keer als jij wat doen, lijkt het wel mis te gaan en denk ik dat zijn einde nabij is. Hij is snel erg oud geworden en loopt al zolang in zijn reservertijd. Maar ja....krakende wagens, he.... MIsschien leeft hij nog wel 2 jr en loop ik straks al 4 jr met deze gedachten rond. Is zo uitputtend.  Elke dag denk ik hieraan. Maar soms heb ik dagen dat ik denk dat ik daar vrede mee ga hebben, omdat ik hem alles gegeven heb en zelfs (wat ik nog nooit hardop gezegd heb) opgelucht zal voelen om van dat eeuwige dreadgevoel af te zijn. Maar zo mag ik niet denken. Want ik wil hem nog niet kwijt. Maar wat een stress geeft dat beesie me. Simba, de oudste, is ook in rap tempo oud geworden. Na zijn TPLO (kruisbandoperatie) in januari is hij niet meer de oude geworden. We lopen wat af bij de fysio en DA. En ik ben per maand een vermogen kwijt aan dakosten/fysio/supplementen/me-dicatie ed. Ik wil van alles het beste. Het uitlaten is een ding. De mannen willen wel, maar hun fysiek houdt hen een beetje tegen. Ook moet ik ze beschermen tegen henzelf. Mijn teefje van 9 kan veel meer aan en daar ben ik zoekende in. Wat zij nodig heeft, wat de mannen nodig hebben en mijn eigen welzijn. Gelukkig lijkt Sun zich aan te passen aan de mannen en zijn de uitlaatrondes zo stressvol voor haar dat ook zij snel uitgeput (lees:overprikkeld) is.  Dus soms doe ik zelfs 1 uitlaatbeurt minder, omdat niemand ernaar taalt. Ik heb ook een tuin waar ze kunnen plassen, maar ze doen dat weinig. Maar voor mijn werk heb ik een bepaald schema. Die heb ik wel wat seniorproof gemaakt, en dat lijkt te werken. 

Ik heb wel gemerkt als je er zo dicht bovenop gaat zitten, dat je het overzicht een beetje verliest. Ik ben dan ook een groot hypochonder voor mijn honden. En kan me hier een beetje in verliezen. Ik probeer het wel te relativeren, maar ook dat is moeilijk. 

Ook ik heb een camera in mijn huis. En gelukkig een vriendin/oppas/lifesaver die ik kan inschakelen als er nood aan de man is. Zij laat ze altijd tussendoor uit als ik aan het werk ben en neemt ze vaak mee naar haar huis (tegenover mijn huis) en ik kan niet zonder haar. Heb jij niemand in de buurt die je hond in huis zou kunnen nemen als je werkt? Mogelijk geeft dat je meer rust? 

Dus ja. Ik herken het. Probeer ook dingen te accepteren zoals ze zijn. Dat ze soms niet wilt plassen. Hoe meer je er bovenop gaat zitten en ze het niet doet, hoe gefrustreerder je wordt. Honden kunnen lang hun behoeftes ophouden. Zorg er iig wel goed voor dat je een goede slaapplek heb, ook al slaap je in de woonkamer. Rust en slaap is zo belangrijk. Leg anders een matras beneden neer. 

Wat tips: bespreek je zorgen eens met de da. Je hoeft dit niet alleen te doen. 

Als ze te weinig drinkt (is dat ook echt zo?), maak anders hondenijsjes met lekkers erin. En gebruik voedselverrijking. 

Wilt ze niet naar buiten, prima toch. Misschien wat pads in huis leggen als ze alleen is. Of een luier om? Cholodin ofzoiets, ook even met da bespreken? Schijnt goed te zijn voor oudere honden. 

Er bestaan loopplanken voor honden voor de auto. Maar is het nog wel aan haar besteed om met de auto weg te gaan? Zijn kleinere rondjes in de buurt niet fijner? 

Ik ga naar de fysio als de spiermassa van mijn honden afnemen. Dan een paar keer aquatherapie en, op wonderbaarlijke wijze, krijgen ze weer massa. Ideetje ipv anabolen?

Misschien heb je hier iets aan. Sterkte. 

Hoi Chantal, fijn dat je het herkend maar denk dat je niet al mijn posts hebt gelezen. Naar buiten gaat ze nog graag. Plassen gaat nu goed omdat ik een manier heb gevonden haar meer te laten drinken. Matras in slaapkamer gaat niet omdat ze van slag raakt van verandering. Bij de da ben ik afgelopen vrijdag al geweest. Ze heeft anabolen gekregen. Is nog afwachten of dat wat gaat doen. Ik heb niemand dichtbij die op kan passen. Alleen vrienden met drukke banen en gezinnen.

En dat hypochondrische mbt de hond herken ik ook wel een beetje hoor. Ik let altijd veel te veel op haar en zie dan weer vanalles.

Jij ook sterkte met je oudjes. Eigenlijk moet ik ook blij zijn want tot haar 13e liep ze nog in flink tempo routes van 2 uur mee en sprong nog over hekjes heen. Toen heeft ze gvs gehad en daarna is ze snel oud geworden. 26 okt wordt ze 15, als ze dat gaat redden.

Ah. Top dat je al wat dingetjes hebt kunnen afvinken. Nee, klopt. Had niet alles gelezen. Dave (11jr) heeft ook GVS gehad, door een middenoorontsteking. Al dat gedoe deed hem ook geen goed nee. Weet er alles van. 

Pff ja,  GVS . Mijn demente hond kreeg dat er ook nog eens bij 

De eerste keer kwam ze er nog enigszins redelijk uit 

Maar helaas volgden er meerderen 

Dat werd echt de druppel , het was zo zielig.  

Maar het is net als bij ons mensen 

Lichamelijke aftakeling , oké dat komt nu eenmaal 

Maar dementie,  het is afschuwelijk . GVS idem 

Fijn dat je zo dichtbij je werk woont . En dat je begripvolle collega's hebt 

Ik kon in die tijd alleen tijdens de avonduren werken en er bv een sl.aapdienst achteraan doen 

Ik had er nog drie , en er moest echt toezicht zijn . Dus als mijn partner thuis kwam ging ik aan het werk 

Oh gvs tijdens dementie lijkt me helemaal vreselijk. Shep was toen gelukkig niet dement. Gvs is bijna 2 jaar geleden. Vanmorgen was ook weer afzien. Ik moest om half 9 werken. Vanaf 7 uur met haar rond gelopen maar weigerde te plassen. Haar uiteindelijk mee naar het werk genomen maar dat gaat ook niet meer. Heel onrustig rond lopen daar. Toen weer mee terug naar huis. Uiteindelijk om 10 uur plaste ze in de tuin. Wat een geluk met zulke begripvolle collega's. Zou denken dat ze nu heel moe is na al dat geloop van vanmorgen maar als ik nu op de camera kijk zie ik haar steeds voor zich uit liggen kijken en hijgen. Alleen blijven gaat nu ook een dingetje worden ben ik bang. Zo rot allemaal.

Slapen na boswandeling

Geen idee waarom mijn foto's altijd schuin op het forum komen maar vandaag boswandeling van 40 minuten gemaakt en nog op terras gezeten. Nu uitrusten. Maar buiten 2 x struikelen en daardoor vallen is het goed gegaan.