Wat te doen, wat te doen.. Oud Duitse Herder van bijna 12.

Dag lieve mensen,

Omdat ik heel vaak via dit forum antwoord op vele vragen heb gevonden in het verleden, heb ik nu eens een account aangemaakt om een vraag te stellen waar ik het antwoord misschien niet eens op ga vinden.

Wij zijn de trotse baasjes van een bijna 12 jarige (over 8 dagen) Oud Duitse Herder teefje genaamd; Bailey.

Bailey heeft al vanaf pup zijnde artrose in haar ellebogen. Dit is jarenlang goed gegaan, maar sinds een aantal jaren heeft ze er meer last van en is het niet meer de speelse hond van een poos geleden, maar dat komt ook een beetje door de leeftijd. 

Vorige week kwam ze ineens zwabberend naar ons toelopen, ze was echt de controle kwijt over haar achterhand. Haar achterpoten kon ze niet meer normaal neerzetten,  haar staart hangt ineens lager en ze lijkt pijn te hebben, al zal ze dat zelf nooit toegeven. Inmiddels zitten we 5 dagen aan de tramadol, maar we zien nog weinig verbetering. Ze ligt veel in huis (misschien ook door de warmte?) En er zit weinig energie in. Ze komt nog wel zelf omhoog,  maar ligt toch het liefst, ze loopt nog wel, kleine stukjes in de tuin, maar ook dan gaat ze snel weer liggen...

Vandaag bij de dierenarts geweest en na een aantal onderzoeken werd duidelijk dat het vanuit haar rug komt, mogelijk Spondylose of/en een hernia. Ze had écht overduidelijk pijn toen de dierenarts aan haar ruggenwervels zat. Nou kunnen we misschien nog van alles doen met medicatie, maar ik vraag me oprecht af of dit nog wel acceptabel is voor haar levenskwaliteit. Tevens merkte de dierenarts op dat haar voorpoten niet meer kunnen strekken, inmiddels, zijn ze al vergroeid, ook dat weegt mee.

Ik zoek nog steeds een soort van bevestiging wanneer het echt niet meer kan. Ik kan nog wel een röntgen laten maken voor uitsluitsel, maar het wordt er eigenlijk niet anders van, heeft het meerwaarde? Kan het meerwaarde hebben voor mezelf? Ik wil haar ook niet onnodige stress bezorgen.

Ik heb enorme moeite met deze keuze en hoop hier wat handvatten te krijgen.. Bailey zal nooit laten merken dat ze pijn heeft, het is echt een taaie tante.

Zoiets is zo persoonlijk bepaald en moeilijk te zeggen wat een ander moet doen.

Ik persoonlijk laat de honden niet aftakelen. Ze hebben hier een heel mooi leven, daar hoort ook een mooie dood bij. Ik ben liever een maand 'te vroeg' dan een dag te laat.

Zodra het leven grotendeels van de dag uit sukkelen bestaat, neem ik afscheid. Het gaat er immers niet meer op beteren en ieder goed moment zou ik enkel maar voor mezelf nemen, niet voor de hond.

Mijn 1ste hond is zo op een avond in 2uur tijd van springlevend, naar inslapen gegaan.

Pijnlijk op die moment, maar nu vind ik dat gewoon uitstekend en wens ik ze allemaal zo een einde toe.

Rot voelen en mijn ogen uitjanken, ga ik immers sowieso doen.

Maar nogmaals, ik oordeel niet over hoe anderen het doen of aanvoelen. Iedereen doet wat die het beste acht voor zijn eigen dier.

Sterkte!

Dankjewel Dagmar! Ik heb juist heel veel aan dit soort reacties. Bedankt daarvoor! Wat je zegt is wel waar.. Liever een maand te vroeg dan 1 dag te laat.

En ja, het blijft moeilijk, nu, over een maand, over een jaar.. altijd.

Clau, ook ik beslist niet voor een ander.....mijn Bams heb ik ingeslapen, ze was niet ziek had geen pijn niets, maar, ze kon niet meer opstaan, tilde haar nog iedere dag op, en als ze stond kon ze nog mooi in de tuin, opeens ook haar voorPoten met moeite staan, heb de beslissing genomen, waardig leven heeft ze gehad en waardig gaat ze heen zo heb ik gehandeld, dierenarts erbij gehaald thuis, en ook de dierenarts vertelde me, niets te vroeg, en Clau net als ik weet jij ook wanneer het tijd is, daar heb je niemand voor nodig , een bevestiging, jij beslist, en wat Dagmar daar schrijft beter een dag te vroeg dan een dag te iaat, een beslissing nemen is wel zomoeilijk, dat is het voor iedereen, we willen geen beslissing nemen en toch zullen wij die beslissing moeten nemen voor onze hond....sterkte met een besluit.   Mijn Bams was bijna 14 , met node heb ik haar laten gaan, verdriet is er en zal er altijd zijn...

Ik vraag jullie allen ook niet om een beslissing voor me te nemen he. :) begrijp me niet verkeerd. 

Ik zoek een beetje kennis van zaken ofzo. Ik heb nog nooit de keuze moeten maken om een hond wel of niet in te laten slapen. Ik vind het echt een ontzettend lastig dilemma. 

Haar hoofdje doet het nog prima. Dat maakt het ook zo dubbel

Ik kan me heel goed voorstellen dat je dit moeilijk vind  . Is het ook ! 

Maar ik ben van mening dat een hond zelfstandig moet kunnen functioneren,  zich moet kunnen verplaatsen , moet kunnen lopen 

En honden zijn  snoeihard 

De vraag is,of je dit alles nog wilt voor je geliefde hond , ze,lijden maar al te vaak in stilte 

Mij persoonlijk doet het meer pijn om een geliefde hond te zien lijden 

Anderen gaan er vaak veel verder in , grijpen elke strohalm nog aan 

Medicatie heeft vaak nare bijwerkingen , heeft zo'n arme hond die,ellende er ook nog bij 

En waar voor ? Voor een paar weken of maanden meer ? 

Nee , ik kom misschien wat hard over hierin . Maar een grote hond die bijna 12,is , een mooi leven heeft gehad . Prachtig toch ? Ik vind het persoonlijk dieronwaardig als een hond zo af moet takelen 

Maar uiteindelijk maak je je eigen keuze , je kent je hond 

En vaak gaat er ahw ook een knop om . Bij twijfel , op een dag weet je , het is nu genoeg 

Ik wens je wijsheid in het maken van je keuze 

Liever een maand te vroeg dan een dag te laat. Een goed leven en een goed einde. Die twee, plus: stel jezelf de grens: concreet. “Als ze dit doet / niet meer kan, dan…” voor mij was het binnen ontlasten. Achteraf waren randverschijnselen de reden om de DA te bellen en gebeurde het ontlasten op de “dag van vertrek”, teken voor mij dat mijn allerbeste maatje akkoord was net onze beslissing. Je eigen nest bevuilen is de schaamte voorbij voor honden. Met de beslissing op tijd kun je een afscheidstoernee organiseren met een biefstukfeest en proosten met elkaar op alle avonturen die je samen beleefd hebt! Huilen doe je toch wel (ik, weer, als ik t tik). Maar wat was ons afscheid mooi. Wat zijn de laatste beelden die je van jouw maatje wil onthouden? Is ook een mooie vraag. Lees dit boekje ook: http://alstublaft.nl/zijn-we-niet-te-vroeg/ van een dierenarts. Helpend! Succes. Wees wijs, dapper en maak er iets moois van, dat is jullie gegund! 

Ik snap je wel. Je zou nog een laatste tripje naar een fysio kunnen ondernemen. Mijn ouwetjes hebben daar zoveel baat bij (ism goede pijnstilling), maar die lopen daar al jaren, dus ik weet elke dingetje van hun lijf en ook de aftakeling. Ik heb vaak meer aan de fysio dan aan de da.l

Realiseer je wel dat het uitstel is, ze is bijna 12 en dat voor een DH. Waarbij HD/ED er zowat ingebakken zit. Ze raakt op. Dat realiseer ik me ook met mijn mannen. Maar ik weet ook dat als het echt zover is, ik dat zal weten. Niet wachtend op de echte pijn. Want dat wil ik absoluut niet. Maar tot het allemaal zover is, sukkelen we ook verder. 

" Ik vraag jullie allen ook niet om een beslissing voor me te nemen he. begrijp me niet verkeerd. 
Ik zoek een beetje kennis van zaken ofzo. Ik heb nog nooit de keuze moeten maken om een hond wel of niet in te laten slapen. Ik vind het echt een ontzettend lastig dilemma. 
 
Haar hoofdje doet het nog prima. Dat maakt het ook zo dubbel "

Clau

Je zegt het zelf "haar hoofdje doet het nog prima" ik weet niet hoe haar eetlust is, ik persoonlijk zou het nog even aanzien, al moet ik haar de trap opdragen of zo , 12 jaar is misschien heel oud voor een Duitse Herder maar als ze nog goed eet en net zoals je zegt "haar hoofdje doet het nog goed" koester de tijd die je nog hebt met haar, jij als haar baasje, kijk haar diep in de ogen aan en als de tijd daar is (dat voel je aan ) dan weet je en dat doe je ook uit liefde voor haar  "het is tijd"

Sterkte en beterschap voor Bailey

Heel begrijpelijk dat dit moeilijk voor je is. Toch, ondanks dat haar hoofdje het nog goed doet, gaat zij echt wel aangeven wanneer genoeg echt genoeg is.

Eten zal m.i nooit een graadmeter zijn, immers zijn er zat dieren die in de overlevingsstand blijven no matter what en daar hoort eten en drinken ook bij.

Persoonlijk zou ik de komende tijd meer zien als actieve herinneringen maken op de mogelijkheden die zij heeft. Pijnstilling geven is niet per definitie dier onwaardig. Genoeg dieren welke hier nog prima tijdelijk op kunnen functioneren. Pas als de max dosering is bereikt, zonder al te noemenswaardige bijwerkingen welke de levenskwaliteit nog meer verminderen, dat zou voor mij de grens zijn. 

Tenzij blijkt dat gedurende pijnstilling de bijwerkingen van dusdanige invloed hebben op de levenskwaliteit met datgene dat ze al mankeert, ook dan zou voor mij de grens bereikt zijn.

Ouder zijn en kwaaltjes hebben hoort er eenmaal bij, het moet echter wel Bailey waardig blijven. Meer liggen en moeilijker opstaan is 1 ding, opstaan terwijl je aan alles ziet dat ze veel pijn heeft en daardoor het opstaan gaat ontzien mét pijnstilling, ook dan is het niet meer hondwaardig.

Evt abrupte gedragsveranderingen in bijv ergens gaan liggen waar ze nooit gelegen heeft is mede tekenend voor ongemak/pijn.

Geloof me, ze gaat het je 'vertellen'. Ik wens je ontzettend veel sterkte en wijsheid toe..het blijft moeilijk wetende dat het afscheid nabij is. Maar houdt je vast aan het gegeven feit dat eender wanneer je beslist 'het is goedzo', dit altijd goed is. 

Een tip die ik laatst ergens las is om een lijstje te maken met dingen die de hond graag doet, en dan kijken hoeveel van deze dingen ze nog probleemloos kunnen doen. Een andere is om na te gaan of de hond nog meer goede dagen heeft dan slechte, of andersom.

Misschien helpt het, misschien niet. Verder ben ik het met de rest eens. Jij kent je hond het beste, en je zal waarschijnlijk vanzelf weten wanneer het genoeg is geweest, of zij laat het je weten.

In ieder geval veel sterkte!

Yep , ik hield een dagboek bij 

Mijn da,vond dat ook heel fijn 

Ontzettend lastig.

Vooral omdat het zo je schrijft van de ene op de andere dag is gebeurd.

Door mijn eigen ervaring met mijn eerste hond (Duitse herder) ben ik wat huiverig om te snel te denken dat het voorbij is.

Op zijn vijfde was er vergroeiing bij heiligbeen geconstateerd. Details hoe ik erachter kwam zijn niet belangrijk nu. Wel had hij door de jaren heen af en toe uitval. Met name als hij te druk was geweest/teveel belast.

Telkens dacht ik dan.. ohoh dit is het einde.. maar met de juiste pijnstilling en wat rust herstelde hij meestal na een week. Die aandoening deed hem wel zeer trouwens omdat af en toe dus de zenuwen bekneld raakten. Had het niet hersteld, dan had het inderdaad einde verhaal geweest op die momenten.

Op zijn elfde kwam er een andere aandoening bij, DM, langzaam raakte hij verlamd, maar had geen pijn. Hij ging steeds meer zwabberen en werd steeds instabieler. Dus eerst dacht ik weer aan de LSI (vergroeiing heiligbeen = pijn) maar hij had dus geen pijn en zijn kop straalde op dat moment nog wilskracht uit en hij had nog lol.

Mede om die reden gaf DA zelf al aan dat inslapen te vroeg was. We hebben nog wat anabolen ingespoten en hebben nog 3 maanden lol met elkaar beleefd (we konden nog wandelen op grote veld, hij speelde nog met de andere dame), en toen was de koek op. Hij gaf het zelf aan, in combi dat de verlamming echt ineens doorzette. We hebben op een fijne manier afscheid kunnen nemen toen, in mijn ogen niet slecht genoeg dat hij een dood vogeltje was, maar wel allebei berusting dat we afscheid van elkaar gingen nemen. (pff.. toch weer een traantje.. blijft moeilijk)

Ik wil jullie allemaal onwijs bedanken voor het delen van jullie verhalen. Ik heb hier echt ontzettend veel aan. 

Heftige verhalen, maar ook mooie verhalen.

Ben er sowieso over uit dat ik niet te laat wil zijn. Ze verdiend een waardig afscheid als het zover is, en ik wil echt niet dat ze enorme pijnen moet doorstaan.

En wat ik al zei, haar hoofdje is nog prima, ze staat nu ook parmantig naast het zwembad waar de kids inzitten. Ze is dol op de water sputtertjes. ???? ik ga haar de komende dagen goed in de gaten houden, ik ga ook beginnen met een dagboekje.. 

Bedankt allemaal. 

Onze hond heeft zware artrose sinds begin 2020 (ten gevolge van rugproblemen die hij al heeft sinds hij 0 jaar is). Hij krijgt daar om de 5 weken een spuitje voor. Het gaat elke maand een beetje minder, maar hij geraakt nog steeds zelfstandig recht, zwalpt dan richting de tuin, doet zijn behoeftes en blaft dan vrolijk op de vogels of de buurvrouw.

Een zeldzame keer konden we niet tijdig een spuitje laten geven en dan heeft hij zo'n pijn dat hij de stuipen/krampen krijgt, epileptische aanvallen, plassen ter plaatse: Dus hij heeft die spuit echt nodig!

Dus ondertussen zijn we bijna 1,5 jaar verder sinds het plaatsen van dit spuitje (prednisone) en hij loopt nog steeds (vrolijk) rond. Zolang de medicatie werkt, heeft hij weinig pijn (pijn heeft ie wel, maar het is aanvaardbaar, dat merk ik aan mijn hond zijn vrolijk gedrag, hij vind het zelf doenbaar).

Ik wil hiermee zeggen: Ik zou toch proberen het met een spuitje of medicatie op te lossen, ipv hem meteen zomaar op te geven. Zoals je kan zien met mijn hond, kunnen ze best nog héél lang leven met dit euvel (afhankelijk van de ernst, en de ene hond reageert beter op medicijnen dan de andere hé!). Moest het niet helpen, dan kan je nog altijd DE beslissing nemen hé.

Niet 100% mee eens. Ik ken géén hardere nonkel dan mijn hondje (Jack Russel). Nochtans toen hij niet tijdig zijn spuitje kreeg, is hij echt in elkaar gestort en kreeg hij een epileptische aanval.

Het moet echt wel héél erg zijn qua pijn, wil een hond het tonen, want het is een teken van zwakheid wat een hond absoluut wil vermijden. Maar als de pijn echt niet te harden is, dan heeft zelfs een hond een breekpunt hoor.

Bijna 1,5 jaar (Ja je leest dit goed) bij mijn hond sinds hij gestart is met de medicatie en hij leeft nog steeds. Dat zijn al géén weken of maanden meer hé. Maar elk geval is anders. Je kan géén twee honden met elkaar beginnen vergelijken. Zoals hierboven gezegd, sommige honden reageren goed op medicijnen. Anderen véél minder. En het hangt ook af van de ernst van de kwaal, de oorzaak ervan enzovoorts

Dit dus. Volledig mee eens met deze post.

Zoals je zegt: De "echte" pijn. Ik hoor vrienden dit continue tegen mij zeggen: Je hond heeft pijn, geef hem een dodelijk spuitje! Ik erger mij aan die zin. 

Mijn hond heeft namelijk reeds (lichte) pijn aan de rug sinds zijn eerste levensjaar (!). Dus ik had hem al meteen een dodelijk spuitje moeten geven? Ik vind die zin TE simplistisch. Elk geval is anders.

Voor mij is het belangrijkste NIET de pijn. (die moet wel acceptabel blijven). Het belangrijkste voor mij is de afweging tussen: Is er nog voldoende kwaliteit of niet? Is zijn/haar leven nog hondswaardig of niet? En wat vindt hij/zij er zelf van? Want als je je hond echt goed kent, dan weet je zelf wel wanneer het tijd is.

EN als die tijd er is, dan ga je van je hart een steen moeten maken, hoe pijnlijk dat ook zal zijn. Ook ik ga dit vroeg of laat moeten doen. Maar ik voel dat wel aan, maar mijn Jack zegt voorlopig nog steeds: Ik vind het goed zo.

---

Tov Clau: Je zal dit zelf ook wel aanvoelen wanneer het zover is. Mijn raad: Neem de juiste beslissing op het juiste moment voor je hondje! Als het tijd is, is het tijd, is het nog niet zover: Dan is dat ook zo.