Angst bij wandelen

We zitten momenteel een beetje met onze handen in het haar. Een tijdje terug heb ik al eens een topic aangemaakt omdat Penny soms heel nerveus wordt tijdens het wandelen. Ze is dan niet meer te bereiken, wil ons niet meer aankijken, snoepjes aannemen of gelijk wat, ze wil alleen maar naar huis. Ze kan getriggerd worden door heel uiteenlopende dingen (een jogger in fluo kledij, het geluid van een tractor die straten ver voorbij rijdt, geroep van spelende kinderen,… soms zien of horen wij helemaal niet wat het is) We kregen toen een aantal tips, zoals bv. in een rustig park gaan zitten i.p.v. te wandelen, zodat ze tijd heeft om alles in zich op te nemen en te wennen aan geluiden en drukte. Dat hebben we een paar keer geprobeerd, maar telkens alweer snel moeten opgeven omdat Penny gewoon te paniekerig werd (hijgen, piepen, blaffen, aan de lijn trekken). Alleszins niet de positieve ervaring die het zou moeten zijn.

Op de hondenschool kreeg mijn vriend het advies om er niet te veel woorden aan vuil te maken en tijdens de wandelingen gewoon in een strak tempo door te lopen als ze nerveus gedrag vertoont. Ik moet er wel bij vermelden dat ze bij mij veel nerveuzer is dan bij mijn vriend. Bij hem gaat ze ook vaak in de remmen, maar als hij dan doorstapt, loopt ze vaak wel vrolijk verder mee (zolang er geen volgende ‘trigger’ volgt en het alsnog verkeerd gaat voor het einde van de wandeling). Bij mij loopt ze wel mee 'als het van moeten is', maar met haar staart laag, oren achteruit, en zo snel mogelijk doorlopen zodat ze snel naar huis kan. Het is gewoon voor niemand leuk om zo te wandelen, en al zeker niet voor Penny.

Op advies van een GT (op afstand, wegens corona) zijn we weer van 0 opnieuw begonnen. We moesten Penny volledig het tempo zelf laten bepalen, zonder haar aan te moedigen, gewoon volledig haar ding laten doen, zelfs al wou ze eerst de voortuin niet meer uit. Op die manier moest ze zelfvertrouwen opbouwen en zien dat er niets eng gebeurde. Dat moesten we dan opbouwen naar een klein rondje, dat we telkens moeten herhalen tot ze niet meer nerveus was. Dat hebben we dus geprobeerd, en daarna is het pas écht van kwaad naar erger gegaan. Waar we de eerste dagen nog wat rondscharrelden in onze straat voor ze weer naar binnen wou, wou ze daarnet zelfs het huis niet uit. Ik trok haar tuigje aan, liep naar buiten, en toen ze na een minuut of 2 niet achter me aan gekomen was, vond ik ze trillend in een hoekje van de kamer. Ik heb haar opgetild en neergezet aan het tuinhek, en dan liep ze snel weer naar de achterdeur en blafte ze om weer naar binnen te mogen.

Ik word er echt een beetje wanhopig van, want op één of andere manier maken we het probleem alleen maar erger. Zijn er mensen met soortgelijke ervaringen die nog tips hebben?

Wat jammer is dit....heb je een vriendin ? Met een stabiele hond ? Laat die eens op bezoek komen in huis en tuin, en ga dan eens als dat goed gaat samen de deur uit, voor een ommetje, klein stukje en weer terug en de tuin in , kijk eens of Penny daar wel vrolijk van wordt, dan zou je het rustig opkunnen bouwen ... 

Is dit ineens ontstaan? Liep ze vroeger wel met je mee? Is er iets gebeurd waardoor dit gedrag nu is gekomen? 

Om eerlijk te zijn denk ik dat jullie zelf er ook nerveuzer ervoor zijn geworden. Misschien kijken jullie teveel naar haar. Heb dat ook in bepaalde dingen met Botty maar heb dat verbetert in mezelf om meer vertrouwen te krijgen in dat hij het zelf ook kan.

Creatief gedacht en of het werkt weet ik niet. Mocht Fie echt de kolder in haar kop hebben zoals mijn kat? Die vind buiten prachtig, op het balkon of het dak maar zodra de weide wereld in? Ging ze plat op de grond liggen en deed geen stap meer. Heb daar best wat tijd ingestoken als kitten, lijn wandelen. Vanwege het verkeer wilde ik haar leren aan de lijn wandelen en dat is nooit gelukt, zij is daar gewoon het karakter niet voor. Daarna heb ik vaak met haar gewandeld met de buggy van Peanut. Dat vond ze wel prachtig en bij vakanties is ze zelfs een paar van terras geweest op het gras voor de caravan.

Misschien werkt dat voor Fie. Dan heeft ze haar eigen veilige plek waar niemand bij kan en kan ze ook aangeven als ze eruit is en los "Ik vind dit niet fijn, ga nu terug naar mijn karretje" Het is maar een idee, baat het niet dan schaad het niet.

Mijn hond voelt zich dapperder in mijn armen. Ze wil helemaal niet getild worden, maar als we honden passeerden, viel ze eerst uit, en met BAT en optillen gaat het nu beter. Maar ze is voor de rest niet echt bang aangelegd, alleen voor honden eigenlijk 

Hoe reageert ze in bijvoorbeeld een draagtas of tillen? Of zoals Anouk oppert een buggy? En dan op die manier een rondje lopen? Zodat ze op die manier misschien de prikkels leert verwerken vanaf een voor haar gevoel veilige plek?

Is ze als pup goed gesocialiseerd en komt ze van een goede fokker af die ook iets ondernam met de pups? 

Een hond die zo uit angst reageerd zou ik gewoon mee doorlopen. 

Het kan goed dat je juist angst bevestigd als je gaat lokken en eraan toegeeft door haar te laten bepalen.

Dat gezegd hebben, als de GT je een oefening heeft gegeven is het wel zo dat het vrijwel altijd eerst erger word voordat het over is. Dus vraag naar de achterliggende gedachte en laat het onderbouwen zodat je de insteek ook snapt en als je daar achter staat hou dan vol.

Een andere hond kan heel veel oplossen in de situatie dus dat zou ook nog een oplossing kunnen zijn

Even iets helemaal anders hoor. Heb je eens geprobeerd op een rustig moment, bvb heel vroeg 's morgens, los met haar de deur uit te gaan? Als ik je zo hoor, zou ze misschien gewoon terug naar huis lopen? Of misschien gaat het wel gewoon goed of gedraagt ze zich helemaal anders, in ieder geval wel heel erg interessant om te kijken wat ze zou doen om op basis daarvan je aanpak op te stellen? 

Bedankt voor jullie reacties! Ik probeer er even een paar dingen uit te pikken.

- Penny is tot 8 weken gesocialiseerd in de huiskamer, voor zover we weten. Daarna is ze 2 weken bij haar 'eerste' gezin geweest, verre kennissen van mijn vriend die ook net een pasgeboren baby hadden. Na 2 weken zochten ze via facebook al een nieuwe thuis... Wij waren op dat moment al even aan het uitkijken naar fokkers/puppy's en zo is Penny bij ons terecht gekomen. Letterlijk een dag later ging België in lockdown en waren niet-essentiële verplaatsingen ongeveer 1,5 maand lang strikt verboden. Wij gingen wel veel op stap met Penny binnen onze wijk, maar daar werd ze dus ook niet geconfronteerd met drukte, verkeer, enz., want ook andere mensen mochten zich niet verplaatsen. Begin juni 2020 scheurde ze haar kruisband en heeft ze 2 keer 6 weken benchrust nodig gehad. Dus nee, ze is (door omstandigheden) zeker niet goed gesocialiseerd, maar we willen wel ons best doen om dat zoveel mogelijk nog in te halen. 

- Ze is altijd al vrij nerveus geweest tijdens het wandelen, maar het is de voorbije pakweg 2 maand wel exponentieel erger geworden. Het lijkt wel alsof ze altijd op haar hoede is dat er iets engs gaat gebeuren, en van zodra ze iets ziet dat ook maar enigszins haar vrees bevestigt, krijgen we haar niet meer uit die paniekerige state of mind. 

- Een draagtas, optillen, enz. helpt wel om haar minder angstig te maken buiten, maar werd ons door zowel de GT als onze hondenschool afgeraden, omdat we haar zo te veel zouden bevestigen in haar angst. Haar los laten durf ik momenteel echt niet, omdat ze onvoorspelbaar vluchtgedrag vertoont. 

We hebben nu gevraagd aan onze lesgeefster in de hondenschool om een keertje samen met haar hondje te gaan wandelen. Dat is een heel stabiele dwergpoedel die ook wordt ingezet bij kinderen met angst voor honden. Jammer genoeg kennen we zelf niemand anders met een stabiele hond die dichtbij genoeg woont. Er staat deze week ook een follow-up met de GT ingepland dus hopelijk worden we daar wijzer van. 

Dus met 10 weken oud bij jou gekomen? 

Tja hier ook pups die in de lockdown geboren zijn en geen problemen laten zien dus zal wel ook in de hond zelf zitten en niet alleen mbt socialisatie. 

Persoonlijk zou ik dus wel de hond meenemen in draagzak en zo laten zien dat ze niet opgegeten word door de wereld om haar heen, sterker nog ik zou dan gerust 6 uur lang rond blijven lopen buiten. 

Ze ervaart wel de steun van jou maar tegelijkertijd laat je zien dat er niets gebeurd. Als je maar haar verder negeert, dus niet praten en aaien alleen dragen.

De truck is om op het moment dat ze ontspant en het niet meer eng vind te stoppen en naar huis te gaan. 

En zeker niet stoppen als ze midden in zn angst zit. Maar gewoon zelf vooral rustig blijven, niet aaien of praten alleen er zijn voor haar. Is ze weer rustig loop je weer verder.

Ze moet dus met hele kleine stapjes leren om zichzelf onder controle te krijgen maar tegelijkertijd niet bevestigd worden in haar angsten.

Mooi voorbeeld vind ik dat programma over mensen dat nu op tv is. Levenslang met dwang, dwang wat voortkomt uit angsten die overwonnen moeten worden om een normaal leven te kunnen leven.

Ik pak deze er even uit.  GT's en hondenscholen kunnen ook niet alles weten. Zijn ook maar mensen die uit boeken, seminaars hun informatie halen. Klopt idd wat ze zeggen maar als het niet werkt? Wees creatief en borduur je voort op wat wel werkt, de draagtas.

Zet bv de draagtas op de grond, doe haar aan een lange lijn. Ziet ze wat en het bevalt haar niet? Kan ze terug naar de tas, aan jou de taak om die optillen wanneer ze erin gaat zitten EN heel belangrijk? Dat jij dit doet zonder emotie tonen. Je verplaats dan de veilige haven naar buiten. Je moet doen waardoor ze zelf verzekerd wordt en dat is blijkbaar in die tas. Het schone is dat je die overal kan neerzetten en weer optillen als ze erin zit.

Hoe vaak ik dat wel niet in naar mijn hoofd geslingerd gekregen heb als ik Remi optilde... Als ik haar tijdens de BAT training niet had opgetild tijdens situaties die haar teveel werden (en dat liet ze duidelijk merken), dan deed ik daarna weer een paar stappen achteruit in de training. Ik heb een tijdje daardoor flink 'gejojo-d' in vooruitgang, totdat ik besloot; waarom in vredesnaam naar anderen luisteren, als ik duidelijk kon voelen dat het voor ons juist goed was? Als ik haar optilde tijdens honden passeren, deed ik dat wel zoals hierboven opgenoemd zegt zonder poespas. Ik haalde haar niet aan, gewoon optillen, rap doorstappen, en daarna weer neerzetten alsof er niks aan de hand was. Moment van neerzetten was even oefenen, want wilde haar zo rap mogelijk weer op de grond, maar ook weer niet te, want dan draaide ze zich 180 graden en ging nog steeds volledig uit haar plaat naar de andere hond.

Als pup had ik Remi mee naar Groot-Brittannië, en ze heeft veel van het land gezien (we reisden met OV), minder ervan gelopen En onder andere daarom denk ik dat ze zo goed tegen allerlei soorten omgevingen kan, en overal kan slapen. (Helaas denk ik dat haar verlatingsangst hier ook mogelijk door versterkt is XD want elke keer andere B&B's en omgevingen, met mij als enige constante ) Maar veilig vanuit de draagzak een deel van de wereld zien, heeft haar denk ik wel geholpen.

Als je je niet goed voelt bij het optillen, niet doen. Je moet het denk ik wel met een juiste mindset doen. Anders zal ze dat mogelijk voelen en werkt het tillen mogelijk averechts. Ik doe en voel alsof het de normaalste zaak van de wereld is, ondanks wat mensen nog steeds zeggen. Het werkte voor ons. Maar is denk ik ook niet perse hét middel voor iedereen.

Dat laatste met die stabiele hond kan misschien ook helpen. Remi is dus wat bangig voor andere honden, en met een groep met DoggyDate konden we honden gewoon los passeren, terwijl als ik alleen met haar loop, dan niet (laatst voor het eerst sinds misschien 1 of 2 jaar weer eens los gedaan,  we kwamen 2 honden tegen die helaas op haar afvlogen om hallo te zeggen, en ze heeft ze de huid letterlijk flink volgescholden, en tijdens wandelingen aan de lijn valt ze nu ook weer meer uit. Dus ik ga weer even wachten met losgooien tot ik weer met DoggyDates mee mag Ze gaf beide voor ontmoeten al met lichaamstaal aan dat ze niet wist wat ze er mee aan moest, bleef staan, keek mij aan en ik had haar zonder moeite op mogen tillen denk ik, maar het waren grote honden, dus had niet echt geholpen, omdat ze dan waren opgesprongen).

Even een update: na follow-up met de GT en na het lezen van de tips hier op het forum hebben we het nu een week anders aangepakt: i.p.v. Penny zelf alles te laten beslissen, nemen wij duidelijk de leiding in de wandeling. Ze mag wel snuffelen, maar wij bepalen tempo, richting, enz.

De zaken waarvan we weten dat ze haar triggeren (bv. vrachtwagens en tractoren) proberen we zo veel mogelijk te vermijden door in een rustig gebied te gaan lopen en door om te keren als we in de verte toch iets zien naderen (vooral tractoren zijn deze tijd van het jaar quasi onvermijdelijk hier in de omgeving). Dit deden we daarvoor eigenlijk ook al. Zien we dat ze nerveus reageert op iets dat we niet hebben zien aankomen of dat we niet kunnen vermijden, tillen we haar even op zonder verder te reageren en zetten we haar wat verderop gewoon terug neer. Verder besteden we geen enkele aandacht aan de trigger - dit deed ik daarvoor wel, haar proberen geruststellend toe te spreken.

Na een week zien we eigenlijk echt al wat vooruitgang. Gisteren een uurtje rondgelopen en Penny wel een aantal keer opgetild en een aantal nerveuze reacties gezien waarbij even ze ging trekken met haar staart laag, maar ze is niet in die starre 'gewoon doorlopen tot het voorbij is'-overlevingsstand gegaan. We zijn er zeker nog lang niet, maar het is bemoedigend om haar weer een beetje te zien genieten van een wandeling!