Dag lieve Krullie

Ook ik wil even mijn verhaal kwijt, misschien helpt het iets om van me af te schrijven. Want het schuldgevoel raak ik niet kwijt !!!

Afgelopen dinsdag 24 sept 2019 hebben wij de moeilijkste beslissing uit ons leven moeten maken.  Die dag hebben we afscheid moeten nemen van onze lieve Boomer. Van 16 jaar, 1 maand en 4 dagen oud.  Gelijk kwam het schuldgevoel al bij me naar boven en dat raak ik niet kwijt.  Hoe het ging: Na een ruime tijd dat wij ons ons vakantie adres waren geweest kwamen wij vorige week  18sept thuis. Boomer moest wennen, wennen na een half jaar de vrijheid op de camping. Waar hij zijn rondjes kon lopen wanneer hij maar wilde. Ook tijdens ons verblijf op de camping zagen wij wel dat Boomer aftakelde, dat het een echt oud hondje was, bijna blind, zo goed als doof, dement, en liep niet meer super. Schrok als je hem wilde aaien. Oké, hij was op. Maar ik (vooral ik) wilde dat niet zien, ik wist het wel, maar dan kwispelde hij weer, hij at en dronk goed, ik zag nog dat hij toch nog wel plezier had. Of wilde ik dit zien??? Ook afgelopen zomer hebben we al een keer afscheid genomen van hem, dat we dachten we moeten de dierenarts bellen, maar in de middag knapte hij weer op. Dus niet gebeld. Tot we thuis kwamen dus vorige week. Zijn gedrag veranderde wel iets, hij was zijn oriëntatie kwijt.  Hij ging in de hoek staan denkende dat hij bij de deur stond. Dan ging die de tuin in en bleef rondjes lopen, rondjes die varieerde van 3 meter tot 50cm. Dan weer naar binnen en slapen. De nachten hadden we besloten dat hij beneden bleef slapen (vroeger en voor de vakantie) sliep hij altijd bij ons boven. Maar dit ging niet meer omdat hij op het laminaat boven niet stevig meer liep. De tweede nacht dat hij beneden sliep begon hij te blaffen, vrij hard, blaffen wat we ruim een jaar niet meer van hem hadden gehoord. Wij naar beneden, hem laten plassen en toen ging hij gelijk zijn mandje weer in. De derde nacht, precies zo. Zo ook de 4de nacht. En steeds dezelfde tijd. Dus wij dachten misschien wordt hij wakker ergens van. De lamp? waar een tijdklok tussen zit? De vloerverwarming die hij hoort? Dus dat allemaal uitgezet. De 5de nacht, kwam die 3 uur later met blaffen. Ik gelijk naar hem toe, en zag dat hij met grote ogen naar de muur stond te staren. Hij had binnen geplast, een plasje, maar de plas lag overal, omdat hij denk ik wel uren erdoorheen had gelopen, rondjes door de hele hal. Oké die plas is niet erg, even dweilen klaar!! Toen de ochtend....Hij liep inene in de woonkamer rondjes te draaien (alleen naar links) op een oppervlakte van 50cm? Dat hield hij meer als 20minuten vol, toen ging die weer liggen in zijn mand. En toen.......toen was het voor mij het moment om de Dierenarts te bellen. Ik wilde niet eerst een consult en dan een afspraak om een van de volgende dagen terug te komen om hem in te laten slapen. Dat afscheid nemen waren we al ruim een half jaar mee bezig. Het was goed zo. Ik wilde gewoon naar de DA, en hem in laten slapen. En zo gebeurde het, om 14uur diezelfde middag konden we komen. Volgens de dierenarts had hij iets aan zijn hersentjes gehad, of een infarct of bloeding. Vandaar die rondjes draaien. (een maand geleden had hij in ene ook hele zwarte oren aan de binnenkant)  En om 14.34uur is hij ingeslapen. Met het eerste spuitje was hij binnen 20 sec onder narcose, en het tweede (meest rotte spuitje) duurde ook niet langer dan 20 sec voor hij zijn laatste zucht gaf. Vreselijk, nu is hij echt weg. SNIK.  Na lang in twijfel te hebben gezeten, cremeren? begraven? of bij de DA achterlaten? toch besloten hem daar te laten in zijn eigen mandje.  Daar naar buiten lopen, dat is zo verschrikkelijk moeilijk. Hem achterlaten. Waarom doe ik dat, waarom zo gemeen. Het is toch geen oud vuil? Het is mij alles  !!!  Thuisgekomen kreeg ik zo'n vreselijke klap, een lege mand (hij had er drie) een etensbak met zijn brokjes er nog in, zijn water......Maar geen Boomer. Het gemis wat dan komt, is met geen pen te beschrijven. De ochtend erna, ik bleef maar huilen, het stopte gewoon niet. Wat had ik gedaan, waarom heb ik gebeld? Als ik dat niet had gedaan was hij hier nu nog. Waarom heb ik hem daar achter gelaten, dit voelde zo niet goed. Dat ik tegen mijn man zei, dit is echt niet goed. Waarop ik de dierenarts gebeld heb om te vragen of Boomer nog daar was, en ja dat was hij. Gelijk het dierencrematorium gebeld of we nog wat konden regelen. Ja dat kon.  En zo is het dat hij gisteren is gecremeerd, en komt hij na het weekend weer thuis !!!! Dat geeft mij meer rust. Maar het schuldgevoel blijft, ik ben een moordenaar, zo voelt het, ondanks ik weet dat het voor Boomer beter is, hij heeft nu rust en geen pijn meer. Wat mis ik hem, met alles wat ik doe. 16 jaar ben ik elke dag 24uur bij hem geweest. Oké soms even paar uurtjes dat hij alleen was. Maar nooit een hele dag.  Als ik de vaatwasser inruim, geen Boomer naast me, die hoopte dat er iets viel. 's morgens niet gelijk naar hem toe om te begroeten. Op de bank kon hij ruim een jaar niet meer, blaffen als je binnenkwam ook al meer als een jaar niet meer, spelen met zijn speeltjes ook al heel lang niet meer. Eigenlijk deed hij het laatste jaar heel weinig, slapen, eten en drinken, poepen en plassen in de tuin, want aan de riem lopen dat wilde (of kon) hij niet meer. Ik weet dat er mensen zijn die zeggen of zullen zeggen jullie hadden deze beslissing eerder moeten maken, maar dat komt bij mij niet aan, want je wil hem toch niet kwijt!!! Al weet je donders goed dat je hem uit liefde uit zijn lijden verlost !! De komende dagen, weken, maanden zal het nog zwaar zijn, en ik vraag me af of het überhaupt wel zal slijten. :'(  Sorry voor het lange verhaal, ik zou er nog uren over door kunnen gaan........Ik mis hem zo erg. Ik ben kapot, kapot van verdriet.     Liefs Miro xx

Heel veel sterkte! 
Ik ben ervan overtuigd dat je de juiste beslissing maakte. Het is moedig dat je dat deed, ook al wilde je hem natuurlijk het liefst zo lang mogelijk bij je houden. Uit alles wat je schrijft, blijkt duidelijk hoeveel je van hem hield. 

heel veel sterkte hoe oud ze ook zijn we voelen ons altijd schuldig bij mij 4j geleden ik mis haar nog  nu een Maltezer ook lief maar ze blijven voor altijd in je hart afschrijven hier helpt omdat vele mensen het meemaken nog heel veel sterkte 

Dat schuldgevoel daar worstelen velen mee,ik voelde mij even schuldig dat ik mijn hond niet een dag eerder heb laten inslapen,ik nam hem mee naar huis,keek hem aan en twijfelde of ik hem onmiddellijk zou laten inslapen,een paar uur later is hij een natuurlijke dood gestorven wat bij mij veel harder is aangekomen dan een spuitje geven,dat had ik hem graag bespaard.

Maar in het leven hebben we het niet altijd voor het zeggen,soms lopen de dingen zoals ze lopen ondanks onze liefde,zorgen...

Niemand maar ook niemand moet zich schuldig voelen als een hond een liefdevol warm leven heeft gekregen.

Verdriet om het gemis,opluchting dat een verdere lijdensweg is bespaard dat speelt bij mij.

Wat ons zo lief is willen we niet laten lijden,een hond laten gaan als het zijn tijd is,is de grootste daad van liefde.

Heel veel sterkte om dit grote verlies te verwerken.

Wat een groot verdriet voor je.....zo lang bij je gehad en nu afscheid van je hondje moeten nemen...niemand wil afscheid nemen van een geliefde hond, maar er komt een moment dat het gebeurd, voel je daar niet schuldig over, zoveel jaren van liefde gekregen en gegeven....dat je je naar voelt dat je hem bij de dierenarts hebt achtergelaten, je niet schuldig daarover voelen, nergens voor nodig, je bent immers bij je hond gebleven, die was niet alleen, nu jij, verwerken en geeft het de tijd...zo,n mooie leeftijd bij je geweest...dat wensen we toch allemaal...voor jou heel veel sterkte, heb je het moeilijk, kom je hier, vele van ons hebben het meegemaakt...altijd zo verdrietig om afscheid te nemen....sterkte.

Alleen al het feit dat zowel zeg maar de narcose als het echte heen gaan zo weinig tijd kostte.

Was die kleine echt op. 

En kun je dat enkel zien als dat de keus voor je kleine kanjer de juiste was.

Langer wachten had je later enkel groot schuldgevoel opgeleverd. Want de lijdensweg was enkel nog erger geworden.

Je schuldgevoel zou ik gauw aan de kant zetten. Het is al moeilijk genoeg om jullie hondje te moeten missen. Je hebt de enige juiste beslissing genomen om je Krullie in te laten slapen en daarmee uit zijn lijden te verlossen.

Volgens mij heeft jullie Boomer een mooi lang leven bij jullie gehad. Het is uitzonderlijk dat een hond 16 jaar wordt.

Heel veel sterkte.

Neem de tijd om het een plekje te geven.

En luister naar wat je nodig hebt.

Voor de 1 is dat alles weg of uit zicht. Weer een ander heeft een hoekje nodig met een foto kaarsjes en een speeltje of dekje of wat ook.

Voor ieder werkt het anders.

Missen en verdriet is logisch. Jaren lief en leed gedeeld. En altijd zullen er mensen zijn die niet begrijpen hoe groot en pijnlijk het gemis is.

Gun jezelf de tijd en deel deel daar waar het begrepen word. En laat los waar het niet kan.

Wat de anderen ook al zeggen een schuldgevoel is echt niet nodig, dit was het laatste en moeilijkste wat je nog voor Boomer kon doen. Heel veel sterkte met het verlies. 

Jouw berichtje grijpt me erg aan. Zoveel verdriet en zoveel liefde voor je hondje.

Wat fijn dat hij de laatste paar maanden nog heeft kunnen genieten van de vrijheid op de camping. Je hebt alles gedaan om Krullie zo lang mogelijk een leuk en goed leven te geven, dat spreekt uit ieder woord dat je hierboven hebt geschreven. En die laatste moeilijke beslissing was er ook eentje die je nam uit liefde.

Heel, heel veel sterkte.

het verdriet wordt meer, erger, ondragelijk.....

nu vannacht (en de hele dag al) lopen malen en vragen stellen aan mezelf. 

Waarom, in godsnaam waarom heb ik hem beneden laten slapen en niet bij ons? Of ben ik beneden gaan liggen bij Boomer.

Hij miste ons waarschijnlijk en is daarom zo gaan blaffen.......niet omdat ie iets van pijn had.....

Spijt................spijt dat ik hem zo snel heb laten gaan 

Je moet jezelf niet kwellen met die vragen ,

En als ik het zo lees dan heb je heeeel erg je best gedaan voor Krullie ,en hem zeker niet te snel laten gaan .

Dat blaffen kan ook geweest zijn dat er in zijn koppie wat gebeurd was ,vaak beseffen ze dat zelf niet eens ,net als dat rondjes draaien naar een kant .

Het is ook niet niks dat gemis ,na zestien jaar .

Heel veel sterkte !!!

Erg is dat, ik begrijp het volkomen hoe je je voelt.

Afgelopen januari moesten wij Freggle laten inslapen, bijna 18 jaar is hij geworden.

De eerste weken na zijn dood waren vreselijk, hij hoorde bij mij en hij hoorde niet dood te zijn.

Het was ook echt mijn hondje, hij had 18 jaar 's nachts bij mij op bed geslapen en was altijd bij mij.

Hij had nog best een paar weken  langer kunnen leven, alleen voor wie?

Hij was helemaal op, kon zelf bijna niets meer, ik moest hem met alles helpen.

Ik heb het heel moeilijk gehad met dat verlies.

Nu kan ik er met een ander gevoel aan terug denken, hij heeft een prachtig lang leven gehad en was een belangrijk deel van mijn leven.

En natuurlijk blijft het een verlies, soms waar je met een dankbaar gevoel aan terug denkt, de andere keer met tranen.

Maar dat geeft toch niet, onze hondjes hebben geleefd en wij hebben van ze gehouden.

Ik snap dat het zo voelt, maar je moet je bedenken dat je je hondje waarschijnlijk juist een gunst hebt verleend. Hij was op. Het is dan echt niet langer leuk voor een beestje... 

Ik heb zelf deze zomer de knoop moeten doorhakken en m’n jackie van 16 moeten laten inslapen.. en dat gaf veel verdriet maar ook veel rust. Wetende dat ze niet meer verward, bang of pijnlijk door het leven hoefde. Wetende dat ze zo’n mooi leven heeft gehad...

Houd je daar aan vast. Een hondje heb je voor het leven, maar dan wel voor zijn leven. 

Heel veel sterkte!

Heel veel sterkte.

Heel veel sterkte nog begrijp je gevoel hier weten we wat het is missen van onze lieverds maar je hebt hém  al die jaren gelukkig gemaakt en hij jullie 

zojuist de as opgehaald van ons Boomertje

ik schrok hier wel een beetje van....dat de as zo anders (grof) is vergeleken bij mensen.

Is dit vreemd???

Nee hoor ,heel normaal ,

Bij sommige honden zie je zelfs nog een stuk kies of bot ertussen ,Dat is bij mensen niet .

Wat mis ik hem................ 

Heel veel sterkte nog begrijp je verdriet en het missen erg mooi foto gedenk de mooi herinneringen 

Wat heb je een mooi gedenkplaatsje gemaakt. Het gemis van je krullenbol moet heftig zijn.

Nu je een foto plaatst, begrijp ik je opmerking dat mijn profielfoto wel enigszins confronterend voor je was. 

De hondjes lijken op elkaar. Omdat je hem ook Boomer noemt, had ik dat niet in de gaten.

Dwergpoedels kunnen inderdaad oud worden. Je hebt lang van Krullie kunnen genieten.

Nog veel sterkte om het verlies te verwerken.

Mooie foto en gedicht van je voor je lieverd het zal altijd in je hart  blijven  de herinneringen zijn mooi en vergeten doen we nooit heel veel sterkte verder 

Vorige week mijn Krullie "Boomer" zijn eigen afdruk van zijn pootje vast laten leggen.

2 jaar geleden een foto gemaakt toen hij in de sneeuw liep van zijn pootje in de sneeuw.

Deze foto zo bewerkt dat ik zijn pootjes afdruk kon gebruiken als een tattoo. (Dit is ook mijn eerste en laatste tattoo )

Zo blijft hij altijd met me meelopen waar ik ook heenga........

Wat mooi,  Hoe gaat het nu met je, heb je het al beetje een plaatsje kunnen geven?

Zeer mooi hij zal altijd met je zijn diep in je hart nog heel veel sterkte 

Miro,

Veel sterkte met dit verlies. Onze Bruce is maandag overleden en ook ik zit met enorme schuldgevoelens. Alsof ik idd de moordenaar ben. En die leegte, die lege tuin... ik kan het niet aanzien! 

Ik leef met je mee!