spijt?

Goedemorgen, ik zou graag wat reacties want ik weet het even niet meer goed. Na ruim een jaar denken en oplossingen zoeken hebben mijn zoontje van 7 en ik sinds woensdag een geweldig hondje. Hij doet het heel goed, is  5 maanden oud. Maar ik lig al 2 nachten echt piekerend wakker omdat ik simpelweg spijt heb. Opeens is het me aangevlogen, het vastzitten aan een hondje. Wat moet ik als ik een middag en avond weg wil? Ik heb oplossingen voor vakanties en af en toe tussen de middag. Maar ik zou het zo terugdraaien als mijn zoon er niet zo vreselijk blij mee zou zijn. Ik merk echt dat ik het even niet weet. Is het wennen? Herkent iemand dit gevoel en hoe zijn jullie daar mee om gegaan?  Ik heb er zo goed over nagedacht en niet zomaar besloten. .

De fout van velen... De kids willen een hond maar willen de ouders er ook 1? Meestal niet. Je zoon zal de hond niet eten geven, wandelen, trainen eenmaal de hond volwassen is hoor... Dat kan een kind gewoonweg niet helemaal alleen en is logisch. Je bent inderdaad iets beperkter in je vrijheid nu... Jammer want dit had je van tevoren geweten als je over had nagedacht en niet zomaar had besloten zoals je zegt...

Hoe veel je soms ook nadenkt over de dingen, de impact komt er pas als iets werkelijkheid wordt. Ik vind het perfect normaal dat deze nieuwe situatie je even overvalt, en dat zal nog gebeuren. Je hebt nu een extra levend wezen en gezinslid in huis waar je verantwoordelijkheid over hebt, maar waar je ook heel veel van terug zal krijgen.

Wij hebben sedert einde februari een Beauceron pup in huis. Einde deze maand wordt hij 10 maanden, ondertussen 45 kg en 'heerlijk' aan het puberen. Dus neem maar aan dat dit gevoel me soms ook overvalt. Maar het overwicht in de weegschaal is toch wel de onvoorwaardelijke kameraad en gezinslid die je er voor terug krijgt. Gisteren was ik heel erg verdrietig en er kwamen wat traantjes aan te pas: als er dan een loebas naast je komt zitten en je écht probeert te troosten: dáár doe ik het als hondeneigenaar voor!

Dus even rug rechten: het komt wel goed, je reageert perfect in lijn met wat vele nieuwe puppy-eigenaren overkomt.

Ik zou je zoontje hier wel direct duidelijk maken dat je nu wel van hem verwacht dat hij zijn aandeel in de verantwoordelijkheid opneemt en niet enkel in de puppy-tijd!

Dank je wel voor uw reactie..ik heb er juist wel over nagedacht. Heel lang ook. Ik begrijp het gevoel ook even niet. 

de hond gaat heel veel tijd kosten de komende jaren. Je moet uitmaken of je die er voor over hebt of niet. Spendeer je liever tijd met je zoon en ga je liever met hem naar plaatsen (met af en toe er even op uit voor jezelf ook misschien) en zijn dit dan plaatsen waar geen honden welkom/gewenst zijn of ben je bereid je leven aan te passen aan het leven met hond? Hoeft daarom niet rond de hond te draaien, maar de hond moet wel deel uitmaken er van.

Als je niet bereid bent de hond in te passen in het leven, herplaats je hem beter. Je zoon moet daarin geen rol spelen, die komt er wel overheen.

Even heel goed nadenken hoe graag je een hond wil. De hond wil immers ook wel een leuk leven en jij bent niet de enige die dat kan geven, dus die past zich elders ook wel aan.  

Ik herken het trouwens niet, maar het gaat hier niet om mij. Ik kan je niet verplichten je hond een leuk leven te geven. Je moet even bij jezelf te rade gaan hoe je het de komende jaren ziet. 

Het moet toch heerlijk zijn om te zien hoe blij je zoon met de hond is? Waarom vliegt het je aan? Ook mét een hond kun je best een middag of avond weg. Een lieve hond kan zelfs vaak ergens mee naar toe.

Als je een hond hebt kom je regelmatig buiten - wandelen is gezond - je komt onderweg andere mensen tegen met honden. Je kunt je vakantieplannen  vaak ook uitvoeren mét hond.

Als je hond consequent goed opgevoed wordt is hij geen blok aan je been, maar een verrijking van je leven!

Dank jullie wel voor de reacties. Ik hoop dat het wennen is. Ik heb er buikpijn van en dat had ik zo niet verwacht. Ik vind het even heel lastig. Ik zou blij moeten zijn! 

Blijf niet in dat negatieve gevoel hangen, geniet van je hondje en bedenk dat het aan jou is om het een fantastisch leven te bieden.  Hoe kan je nu spijt hebben van een levend wezen in je huis?

Je hebt gelijk..het is ook raar dat ik spijt heb..Ik moet opeens met zoveel rekening houden en dat wist ik van te voren natuurlijk maar toch. Ik vind het heel erg dat ik dit zo voel.

Gewoon lekker gaan genieten van je hondje en je zoontje die er ook zo blij mee is.  samen lekker dingen ondernemen met de hond. Ja je zult wat meer rekening moeten houden nu de hond in huis is en dingen van te voren plannen kan de hond mee of niet even oppas regelen voor de hond enz... ook dat went echt wel.

Ik ben nu ook alleen met me hond dus komt ook alles op mij neer om de hond blij en gelukkig te maken en ja het is pittig maar als ik zie hoe blij me hond altijd is en de heerlijke boswandelingen waar ik zelf ook relaxt van wordt is mij dat meer als waard en als ik heel eerlijk ga kijken naar hoe vaak ik echt weg zou gaan dat gebeurt gewoon niet zo vaak en de keren dat ik weg ga is vaak of maar een uurtje of de hond mag lekker met me mee. de meeste vrienden van mij zijn vaak nog teleurgesteld ook als ik me hondekind niet mee neem hahaha

Gevoelens kun je niet dwingen. Maar hecht er geen waarde aan. Overal is een oplossing voor.

Geef een goed voorbeeld aan je zoon en ga lekker genieten samen.

Op cursus gaan is ook een manier om sneller te wennen.

Succes!

Eerst en vooral: ieder voelt wat ie voelt. We zitten niet met z'n allen 24/24u op een roze wolk. De ene wordt al es overvallen door spijt, de andere voelt zich al eens machteloos, kwaad, opgejaagd, in paniek of wanhopig. Dat kan, da's niet vreemd. We hebben allemaal een ander leven, andere verwachtingen, een ander karakter en een andere instelling.

Een hond heeft nu eenmaal een impact op je leven, en dat is goed, wat dat betekent dat hij belangrijk is. Moest de hond je onverschillig laten, zou je er niet van wakker liggen. 

Als je je plots beperkt voelt omdat je niet meer de dingen kan die je vroeger wel kon, ga dan constructief even denken over wat er wél kan. En bedenk dat het niet voor altijd is: misschien kan je de pup nu nog niet lang alleen laten, maar je kan daar wel op gaan oefenen (met mondjesmaat het alleen-zijn aanleren), zodat je straks zonder probleem en middagje of avond weg kan. 

Dus adem in, adem uit. Dit komt allemaal goed. 

Je hebt het hondje sinds woensdag.

Ik ben een echt hondenmens ken die gevoelens niet maar begrijp het wel.

Je zit er gemiddeld 12 jaar aan vast,je krijgt er zoveel voor terug maar het beperkt ook soms meer dan je denkt.

Eigenlijk ben ik het helemaal mee eens met Maart.

Denk er goed over na,zet alles op een rijtje,een hond neem je voor jezelf,niet voor je kind.

Spijt is een groot woord, maar ik herken wel hoor dat het je soms  overvalt.

Mijn hondje is niet de makkelijkste, en toen we hem net hadden was alles super leuk. Maar na een maandje moest ik toch heel erg wennen. Altijd iemand/iets dat je aandacht vraagt. Nooit meer een dag zomaar in bed kunnen blijven. Ik had daar best veel moeite mee. 

Maar ik wist ook dat het aan mij lag, en niet aan het beest.  Ik ben echt een hondenmens en wist zeker dat ik dit wilde. Alleen op sommige momenten zag ik het even niet meer zitten.

Nu zijn we een jaar verder, ik heb nog steeds af en toe moeite met zijn gedrag. Maar overal ben ik super blij dat ik doorgezet heb en zie ik een super gelukkig hondje die veel en veel meer gewend is. Dus het belemmerd mij ook niet (meer) in mijn activiteiten. 

Ik denk dat er best wat mensen zijn die dit gevoel wel kennen.

Twijfel, onzekerheid.

Vaak is er ook voor een middagje best iemand die af en toe eens een middagje wil oppassen. Of af en toe eens een lekkere ronde met de hond wil overnemen.

Daar zijn echt wel wegen voor.

Dit kan heel goed een fase zijn waar je even door heen moet. En de wat als vragen even op je af komen.

Ik heb dat met onze tweede aan het begin ook gehad. Weinig slaap, wennen aan het hebben van meer honden en dealen met gedragsproblemen. Inmiddels is ze er 4 maanden en kan ik af en toe wel janken van frustratie omdat ik gewoon moe ben maar ik kan ook echt niet meer zonder haar. 

Ik heb bij Dobby, vanwege zijn probleemgedrag, wel eens gehad zo van 'waar ben ik aan begonnen' en 'dit groeit me boven het hoofd'. Maar dit is mijn 3e hond, dus tja, een hondenmens ben ik wel. En waar zou mijn hond specifiek beter terecht kunnen?

Je hoort ook regelmatig op het forum dat mensen de puppy blues hebben. Het is toch wel veel werk, en inderdaad 12 jaar verantwoordelijkheid. Je gevoelens zouden daarmee te maken kunnen hebben.

Het komt voor bij zwangere vrouwen

Het komt voor bij pas bevallen vrouwen

Het komt voor bij mensen die net een nieuwe baan hebben

Het komt voor bij mensen die gaan trouwen

Het komt voor bij mensen die hun eerste huis kopen

En het komt voor bij mensen die aan een hond beginnen; pup of herplaatser.

Allemaal situaties waarbij er opeens een zware verantwoordelijkheid om de hoek komt kijken waar je je aan commit.

Dus.. ontspan. Ga leuke dingen met de hond en je zoontje doen. Zoek situaties op waarin jullie kunnen ontspannen en genieten en niet continu op scherp hoeven te staan. Lekkere losloopwandelingen, het strand op, het bos in. Dan komt het vanzelf goed.

Het is voor jullie allebei natuurlijk enorm wennen. De hond kent jullie nog niet helemaal en weet dus ook niet altijd wat er van hem verwacht wordt en voor jou is het natuurlijk ook wennen. Een puppy is enorm veel werk en je hele leven wordt even op zijn kop gezet. Ik denk dat heel veel mensen dit wel even meemaken (mezelf inbegrepen) en herkennen. Het wordt soms puppy blues genoemd. Het wordt echt beter wanneer jullie allebei aan de nieuwe situatie en aan elkaar gaan wennen. 

Ik heb het er enorm moeilijk mee gehad toen mijn hondje bij mij kwam wonen, maar dat gevoel is geleidelijk veel beter geworden. Je raakt op elkaar ingesteld en voor bepaalde problemen (die eerst onoverkomelijk lijken) vind je uiteindelijk toch oplossingen. Probeer gewoon alles wat los te laten en te genieten van de pup. Ik wilde alles perfect doen wat ook voor veel spanning zorgde. Bij mij hielp het dus om het allemaal wat rustiger aan te doen. Het deed mij ook goed om eens een dagje weg te zijn en te ontspannen terwijl iemand anders op de hond paste. 

Heel raar is het allemaal niet, ineens een hond in huis die ook nog moet wennen en misschien nog niet aan je verwachtingen voldoet van een hond hebben.

Ga leuke dingen met je hond doen, het moet ook groeien je gevoel naar je hond toe. De eerste weken heb ik alleen maar zitten huilen en me rot gevoeld, niet zozeer door me hond. Maar ik moest echt naar mezelf gaan kijken. Twijfelde echt aan mezelf of ik dit wel kon. Enkele weken later dacht ik "heb ik me hier zo druk overgemaakt?" en nu 9 maanden later is alles ook makkelijker. Eerst even lekker met de hond door het park/bos en kan af en toe even 2 uurtjes weg om wat met me gezin alleen te doen. En onze hond? Zou hem nu echt voor geen goud kunnen en willen missen :)

Och, het klinkt heel herkenbaar. Zo zit ik ook in elkaar. Heb dit ook vaak bij zulke beslissingen. Wij hebben nu ook weer een pup en heb van te voren tegen mezelf gezegd, er komen momenten dat je ‘spijt’ krijgt maar dat gaat over. En idd, we lopen weleens tegen moeilijkheden aan maar alles is op te lossen. En het gaat steeds meer wennen en word steeds leuker!!

Hier ook herkenbaar! Helemaal niet gek hoor, die puppy blues. Het is ook wat, de aanpassing en misschien wordt het zelfs even pittiger als die puppy streken krijgt. In het begin heeft de hond best veel zorg en aanpassing nodig. Ik moest echt even schakelen en wennen. Dat is toch noet erg? Komt vanzelf goed. Een band mag ook groeien. Hier gingen dochter van toen 8 jaar samen met mijn vriend de cursussen doen. Dat werkte super. Onze dochter doet nu nog geregeld spelletjes met Puk. Ik gaal een jaar of zo onder schooltijd op mijn vrije dagen met de hond naar het bos. Heerlijk! Als de kinderen verdrietig zijn is Puk er direct bij om te troosten. Het enthousiasme als je thuis komt, ook al kunnen we inmiddels prima wat langer weg. We zijn stapelgek op hem en hij is niet meer weg te denken!

Het komt vast goed!

Mijn eerste reactie was misschien wat naar, na al de reacties te lezen besef ik dat het inderdaad helemaal niet zo vreemd is, ik vind het alleen jammer er zoveel herplaatsers worden aangeboden op Facebook wegens te weinig tijd of omdat men op reis wil... Vandaar ik zo reageerde. Het feit dat je dit hier neerschrijft wil zeggen dat je wel voelt dat jouw gevoel niet eerlijk is en je er wilt aan werken. Volg de raad op van de mensen hier! Je zult genieten van je pup. Ik moet toegeven dat ik ook puppyblues heb gehad , niet omwille mijn beperking in vrijheid maar ik had het zwaar onderschat, mijn hond was geen makkelijke pup en een heel ondankbare puber. ik liep tegen veel dingen aan maar ik heb ook mezelf voor een stukje leren kennen, ik ben nu dankbaar voor onze vriendschap. Misschien was die niet zo intens geweest zonder zijn moeilijke periodes dus ga ervoor, veel succes. 

Ik heb nooit het gevoel gehad ik hem weg ging doen ofzo, maar ik heb wel heel vaak gedacht 'waar ben ik toch aan begonnen' ik heb zelf gehuild maar de tijd die je in je hond stopt krijg je dubbel en dik terug. Onze band is zo sterk geworden...

Heel herkenbaar. Ik werd heel onzeker van met name de eerste weken met de pup. Hij is zo afhankelijk van je, en had in het begin echt het idee dat ik/we nooit meer wat zou kunnen omdat we een hond in huis hadden gehaald.

Durfde niet eens de deur uit omdat ik bijv. bang was dat hij dán alleen was en zou piepen en janken.En dan las ik op veel forums allerlei adviezen; de 1 zegt dit, de ander weer dat...

Het maakte me zo onzeker....onze pup was in het begin ook verschrikkelijk in zijn gedrag. Mijn man en ik hebben vaak tegen elkaar gezegd waarom wilden we nou zo graag een hond in ons gezin, wat hebben we onszelf en de pup aangedaan....

Je bent niet alleen neem ik aan? Ik lees dat je een zoon hebt, is er ook een man/vader in het gezin aanwezig die ook taken op zich kan nemen? En jou het gevoel weg te nemen dat je overal alleen voor staat? 

Inmiddels is onze pup 11 maanden en hebben we de puppyfase overleefd. De puberteit zitten we nu in, en merk dat hij behoorlijk rustiger is geworden. We hebben elkaar leren kennen. Weg en nu hoe hij in elkaar zit (nog niet alles natuurlijk, want iedere dag leert hij meer, en wij dus ook)

Maar ik ben een stuk meer ontspannen nu hij langer in ons gezin is. Ons gezin kan hem niet meer missen, en dat was een paar maanden terug even heel anders.

Is echt even doorzetten als je er toch voor gaat. Wel samen doen. 

En hulp vragen om bijv een keer uit te laten of oppas als jullie samen een keer weg willen waar een hond niet mee naartoe kan.

Puppycursus is ook een tip, cursist kan je ook veel vertellen en hulp bieden bij je onzekerheid.

Succes en vergeet vooral niet te genieten van jullie pup. Het komt goed, heeft tijd nodig.

Voor mij ook zeer herkenbaar. Niet perse spijt, maar wel waar ben ik aan begonnen. Kan ik dit wel.

3 pups gehad tot nu toe en elke keer gevoeld. Ik vermoed door slaapgebrek in de eerste weken.
Ik denk echt dat je er even door heen moet. De eerste weken zijn het intensiefst, en is het echt niet gek dat zulke gevoelens om de hoek komen kijken.

Precies dat is voor mij heel herkenbaar: "Ik kan dit niet..", dat gevoel. Bij de eerste omdat ik er totaal geen verstand van had en bij de tweede omdat ik toch wel wat ouder wordt met de gebreken die daarbij horen. Maar het gaat over. Echt.

Anne, hoe is het nu met je ? En met je gevoel ten opzichte van je pup ?