Mijn lieve kleine vriend verloren

Omdat ik niet goed weet waar ik moet beginnen en in welke categorie ik mijn bericht moet zetten doe ik het eerst maar even zo...

Begin dit jaar zijn wij trotse eigenaren geworden van een ontzettende lieve Engelste stafford pup, het was ons kindje waar we lang op hebben gewacht. We waren dolgelukkig en ons gezin was compleet.. Dit sprookje eindigde in een nachtmerrie omdat we hem 3 weken geleden onverwachts zijn verloren en een nog steeds onbekende oorzaak. Wij zijn kapot van verdriet en zitten vol onmacht..  Graag doe ik straks mijn verhaal en ben ik benieuwd of er meerdere eigenaren dit ooit hebben meegemaakt..

Och zo erg heel veel sterkte hoor zo jong 

Vreselijk om jullie jonge hond zo plotseling te verliezen zonder dat jullie de exacte oorzaak weten. Wat waren de verschijnselen of was hij  plotsklaps overleden zonder dat je tijd had om bijv. naar een dierenarts te gaan? Als het heengaan zo plotseling ging, zou de oorzaak hartproblemen kunnen zijn.

Heel veel sterkte met het gemis van jullie lieve maatje.

ach wat erg.  FB kennis van me heeft vorige week haar amerikaanse stafford verloren, ook onbekende oorzaak, nog geen jaar oud.  Ineens heel erg ziek geworden, nog dierenkliniek etc geprobeerd maar het mocht niet baten.

Heb je al contact gehad met de fokker?

Hoi Loes en anderen , bedankt voor jullie bericht...

Helaas heeft onze kleine schat een hele lijdens weg moeten gaan.. :(

Het is eigenlijk al begonnen toen we hem nog geen week in huis hadden (nu ik er achteraf over nadenk).. hij was vrolijks en speels maar zijn ontlasting ging niet helemaal goed.. Flinke diarree en bloed bij zijn ontlasting. Gelijk maar naar de dierenarts en die constateerde een giarda besmetting met een test als bewijs. Gelijk aan de antibiotica. Vond het vreselijk om hem al zo klein aan de kuur te helpen maar het moest.. een aantal weken heeft hij zich daarna goed gehouden tot en weer opdook. Was een hardnekkig iets zij de dierenarts dus nog maar een kuurtje erbij..  Hij oogde redelijk fit en heeft ook echt goede dagen gehad maar was tussendoor af en toe ook echt niet lekker de medicijnen of de giardia. Op hem moment dat ik dacht dat we de giardia onder controle hadden werd hij weer niet lekker.. sloom, niet eten, niet enhousiast, lag vaak alleen en het enige wat ik opmerkte was dat hij benauwds was, moeite had met blaffen (zeker keel leek het op) en moest soms hard kokhalsen bij te diepe inspanning.. Toch maar naar de dierenarts die hem bekeek en verder geen gekke dingen constateerde en aan een kennelhoest dacht. Prikje voor de kennelhoest en antibiotica moest hij weer van opknappen en dat deed hij, 2 dagen tot het weer slechter en slechter werd.. dit met andere verschijnselen erbij.. hij werd erg sloom en benauwd en kreeg een opgezet hoofd.. Weer terug naar de dierenarts die dacht door zijn opgezette hoofd hij ergens allergisch voor bleek te zijn.. hier moest hij dringend een spuit voor voor de allergie. En ook dit moest gelijk helpen.. maar dit mocht niet baten maar we moeten hem even de tijd geven. Die nacht werd hij slechter en slechter.. kon niet meer op zijn benen staan bijna.. zakte door zijn voorvoetjes heen en ben als de wiede weer weer naar de dierenarts gegaan die hem een shot prednison heeft gegeven, hij had lichte koorts maar niet echt enorm,  dit was een een cocktail en hier moest hij op reageren.. en moest als hij niet reageerde weer terug komen dan zouden ze hem op gaan nemen in de kliniek en hem aan het infuus leggen. Er gebeurde weer niet veel en zag mijn lieve kind slechter en slechter worden. Toen ik van plan was weer met hem terug te gaan en hem nog even in de tuin wou zetten om te plassen (kon bijna niet meer lopen) zakte hij door zijn achter voeten heen en kreeg hij een soort stuiptrekking. Ben toen in de auto gesprongen en weer terug gereden. Ze hebben hem aan het infuus gelegd waar hij toen best rustig onder werd. Hebben gelijk bloed afgenomen en getempt, hij had koorts  en flinke 40graden. Alle testen heeft hij gehad, geen vergiftiging, zijn waardes weken iets af maar geen gekke dingen.. alleen zijn temperatuur was erg hoog. We zouden hem daar laten en morgen ochtend wouden ze gelijk foto's gaan maken om te kijken of ze daar iets konden vinden.. Ik had hoop maar mijn lieve vriend was er erg aan toe dat besefte ik wel.. de oogjes die ons aankeken toen we hem daar moesten laten zal ik nooit vergeten. Die ochtend wachtte ik op uitslag van de foto's maar kreeg een vreselijk ander telefoontje.. zijn hartje had het begeven en reanimeren had niet meer mogen helpen.. ik zakte door de grond en hebben verschrikkelijke dagen achter de rug (nu nog steeds). De arts vertelde dat ze me niks konden vertellen omdat ze nog geen onderzoek hadden kunnen doen en of ik hem eventueel naar Utrecht wou doen voor verder onderzoek maar mijn gevoel vertelde dat ik niet wou dat er nog iets aan hem zou zitten en hij rust verdiende.. we hebben hem laten cremeren..

@ maart.. vreselijk.. dit lijkt dan ook erg op ons verhaal?

Vorige week de fokker gebeld.. had dit nog nooit meegemaakt zij hij vond het erg.. kon het gat opvullen (financieel) zei hij en aan het eind van dit jaar had hij weer een nestje..

heb ik natuurlijk helemaal niks aan :(

Sarah, wat een verdriet zeg , zo klein en zo jong....voor jou heel veel sterkte.

Zo erg wat je meegemaakt heb met jullie Lieverd zijn lijdendsweg is voorbij maar zo jong wat jammer ik wens je heel veel sterkte weet hoe het voelt

Er is een nieuw erfelijk gebrek opgedoken bij, in ieder geval de Amstaff. Iets met slokdarmverlamming of zo. De symptomen die jouw Engelse Staffie heeft laten zien wijzen op het zelfde. Ik zal even zoeken. Er was iemand die hier pas geleden nog iets over had geschreven. Gevonden: Het staat bij Rashonden onder Amstaff. Het heet Laryngeal Paralysis Juvinile Polyneuropathy.(LPJP) Verlamde slokdarm/strottehoofd. Het stond ook in het laatste clubblad van de Amstaff. Je kan nu zoeken op deze benamingen en ik denk dat je dan genoeg info kan vinden. Waarschuw ook de fokker maar dat er van het nest van jouw pup meer zieke hondjes kunnen zijn. Voor wat ik begreep is de ziekte dodelijk en de honden waarbij het naar buiten komt zijn eigenlijk altijd heel jong. Je krijgt er je hondje niet mee terug, maar de info zal misschien wel je vragen kunnen beantwoorden. Sterkte met het verlies van je nog erg jonge maatje.

grt Manja

Zo schokkend dat je lieve hond toch een zware lijdensweg heeft gehad.

Omdat je schreef "onverwacht", dacht ik zonder lijdensweg; heel erg dit.

Wat was de naam van je hond? Dat maakt het wat persoonlijker; ook omdat jullie zo veel verdriet hebben.

Uiteindelijk is het toch zijn hart geweest, dat het begaf. Hoe oud/jong is hij geworden?

Ik begrijp heel goed, dat jullie zelf ook door een hel zijn gegaan door deze lijdensweg van jullie hond. Ik heb bij mijn vorige hondje een aftakeling van 2 jaar meegemaakt, waarbij kosten noch moeite werden gespaard. Uiteindelijk moest ik haar op bijna 4-jarige leeftijd in laten slapen. Er zijn op dit forum veel lotgenoten, die weten wat het betekent om een hondenmaatje te verliezen; ook op zeer jonge leeftijd.

Nogmaals veel sterkte.

Zo erg zeg.

Heel veel sterkte gewenst.

Heel veel sterkte! 

Wat verschrikkelijk, ik kan me jullie verdriet goed indenken.....de onmacht die je gevoeld moet hebben niks te kunnen doen voor je lieve hond.

Heel veel sterkte!

Jemig wat vreselijk wat jullie en jullie kleine vriend hebben meegemaakt... heel veel sterkte. Wat een nachtmerrie. 

Misschien kun je je verhaal delen in de groep Engelse Staffords op facebook, misschien is daar iemand die het herkent..

Nogmaals heel veel sterkte..

Wat erg. Heel veel sterkte.