Mijn allerliefste Jayka, mijn jeugd en verleden

.

Ach wat mooi geschreven nog heel veel sterkte de mooie herinnering blijft en steeds in je hart  

..mooi 

Wat een aangrijpend verhaal, het lijkt wel of je Jayka van je paard gekregen hebt en dat het paard daarna haar rust gevonden heeft, ze wist dat het goed was.

Jayka was een prachtige hond met heel veel uitstraling zo op de foto's te zien

Wat een prachtig mooi ontroerend verhaal. Jayka is een schitterende hond een pracht leven bij jou gekregen. Zo veel zorgen maar met alle liefde. 

Ik weet zeker dat Jayka dankbaar is voor alles wat je voor haar heb gedaan.

Het was niet alleen een mooi maar ook een pienter hondje.

Afscheid nemen van je hondenkinderen zal nooit wennen op wat voor manier dan ook, denk aan haar op jou manier en ze zal altijd in je hart

voortleven.

Sterkte ermee.

Ik heb net jullie verhaal gelezen.

Heeft echt indruk gemaakt op mij.

Als ik het zo lees heeft Jayka het niet beter kunnen treffen bij jou.

Ik kan mij voorstellen dat je haar zo wilt herdenken.

Wat was ze trouwens een prachtige hond met inderdaad mooie ogen!!

Sterkte!!!

Wat een mooi ontroerend verhaal. Sterkte.

Wat een geweldig gouden band had je met je vosmerrie en met Jayka. Hoe groter de band hoe zwaarder het uiteindelijke afscheid is.

Hoe kwamen de kattenbrokken in het hondenvoer?

Je verhaal zit ook vol prachtige herinneringen. Koester deze.

Heel bijzonder dat je dit 1 jaar na het overlijden van Jayka nog met ons deelt.

Loesje, helaas waren die kattenbrokjes een slordige schoonmaakfout van de fabrikant. Het was hypoallergeen voer juist voor chronisch darmpatienten. En helaas verdroeg ze niets meer dan alleen goed voer de laatste tijd. 

Dat ik een jaar na haar inslapen nog een herinnering plaats is omdat ze nog dagelijks in mijn gedachten is. Mis haar echt heel erg. Vond dat ze dit plaatsje hier als herinnering wel verdiende. 

Zowel van Jayka als de vosmerrie heb ik eind vorig jaar een ring laten maken van hun haar bij Paardenhaarsieraad. Deze ringen zijn een bijzondere herinnering en ze zijn heel mooi geworden. 

Cody

Met mijn opmerking, dat ik het heel bijzonder vond, dat je 1 jaar na het overlijden van Jayka je memoires en verdriet hierover deelde, was zeker niet negatief bedoeld. Bijzonder in de betekenis van "mooi".

Denk je dat je hond mede door de kattenbrokjes gestorven is?

Heb je dit bij de fabrikant gemeld? Heeft de fabrikant behalve dat hij toegaf dat het een stomme schoonmaakfout was, verder nog wat voor jou betekend?

De ringen zijn een mooie en tastbare herinnering aan je vosmerrie en Jayka.

Met mijn opmerking, dat ik het heel bijzonder vond, dat je 1 jaar na het overlijden van Jayka je memoires en verdriet hierover deelde, was zeker niet negatief bedoeld. Bijzonder in de betekenis van "mooi".
Denk je dat je hond mede door de kattenbrokjes gestorven is?
Heb je dit bij de fabrikant gemeld? Heeft de fabrikant behalve dat hij toegaf dat het een stomme schoonmaakfout was, verder nog wat voor jou betekend?
De ringen zijn een mooie en tastbare herinnering aan je vosmerrie en Jayka. "

Loesje

 Loesje zo vatte ik het ook totaal niet op.

Ik weet wel zeker dat de kattenbrokjes een rol er in mee hebben gespeeld. Fabrikant en nVWA gewaarschuwd. Dit mag bij hypoallergeen voer met maar 1 vleessoort gewoon niet voor komen vind ik. Ik heb het voer geretourneerd en kreeg een aanbod voor een nieuwe zak maar dat heb ik afgeslagen. 

Maar goed....ze is plm 10 jaar en 7 mnd geworden. Het ging soms maanden goed en dan ineens hoge koorts van 42 graden, zo vanuit het niets, en de volgende ochtend dan nergens meer last van. Ook de darmen speelden steeds langer op wanneer ze een aanval van buik- en maagpijn kreeg. Je moet dan toch een keer beslissen. Hoe lang had ze dat nog volgehouden....geen idee....een week....een maand....een half jaar met ups en downs. Ik had er al moeite mee dat ze alleen nog brok mocht en niks anders, veel pillen de laatste tijd, de ene dag goed en de andere dag waardeloos....maar waar maak je de beslissing als een hond er nog zo goed uit ziet en de dierenarts dat bevestigd? Voor mij was dat moment die injectie waarop ze verkeerd reageerde en dat 8 uur zou moeten uithouden tot ze mogelijk daarna toch ingeslapen moest worden. En zelf nooit gedacht aan de abrupte brokken wissel.  Daar ben ik de fout ingegaan. Maar als het rijst was geweest had ik dan de garantie dat ze nog op zou knappen. Tja zeg het maar. Verwijten zat richting mezelf. Maar ze was al 2 maanden steeds ziek. De DA wilde de medicijnen die Utrecht eerder had voorgeschreven niet geven....en ze mankeerde al van alles. Ik denk dat het berusting moet zijn ipv verwijten. Het is goed zo. Ze heeft haar leven gevochten en heeft een mooie leeftijd behaald.

Het was een gift om haar te mogen leren kennen.

Nog heel veel sterkte 

nog veel sterkte en mooie foto's
vooral dat oog 
ook heel mooi geschreven

Cody,

Twijfel over het laten inslapen heeft iedereen kort na het afscheid.

Berust erin, dat je Jayka een lijdensweg door alles, wat ze mankeerde, hebt bespaard. Zij heeft toch een aardige leeftijd bereikt. Jouw mooie herinneringen aan Jayka zijn goud waard.

Ik heb in 2012 een hondje (Cavalier) moeten laten inslapen van bijna 4 jaar. Zij leed zeer ernstig aan Chiari-achtige Malformatie en Syringomyelie. Ik liep al 2 jaar met een doggyride, waar ze zo in en uit kon stappen. Ondanks het feit, dat ze op het eind nauwelijks meer kon lopen en scheel van de hoofdpijn zag ondanks medicatie, heb ook ik getwijfeld of ik er wel goed aan had gedaan haar te laten inslapen.

Daar heb je gelijk in Loesje. Vreselijk ook voor jou en zo'n jonge hond om dan die beslissing te moeten maken. Ik was al een jaar aan het afwegen maar zolang een DA zegt dat het nog gaat pak je je daar aan vast. Nu was het lijden voor mij gedaan en nam ik toch de beslissing. Als leven lijden moet worden....ik had een week eerder al die beslissing genomen maar....de DA gaf aan....heel moeilijk allemaal. Toch heb ik wel het besluit genomen zo geen volgende hond te willen houden. Ik ging er soms zelf onderdoor als ze ziek was (gevoelsmatig). Vreselijk om aan te moeten zien dat een dier een chronische aandoening heeft en wat toch steeds weer terug komt ....was er soms naar van. 

Door meerdere foute diagnoses bij een van mijn overleden honden en dat ik n.b. de juiste diagnose stelde en een dierenarts hier niet naar wilde luisteren, ben ik behoorlijk assertief bij dierenartsen geworden. Uit een echo bleek ik gelijk te hebben en 3 maanden van juiste behandeling waren verdwenen.

Ook de 2 jaar met mijn zieke Cavalier was ik assertief. Mijn volgende dierenarts wist niet veel van de erfelijke aandoeningen. Ik had mijn dierenarts een kopie van het medicatie protocol van veterinair neuroloog  Clare Rusbridge gegeven. Mijn dierenarts volgde mijn verzoek. Ook had hij op mijn initiatief een euthanasie verklaring voor mijn hondje opgesteld. Mocht mijn Cavalier hevige aanvallen krijgen en ik het lijden te groot voor mijn hondje vond, dan hoefde ik tijdens avond- en weekenddiensten geen moeilijke gesprekken te voeren en slechts de verklaring te laten zien.

Evenals jij  voelde ik me vaak beroerd als mijn hondje ondanks zware medicatie pijnen had.

Zware pijnen had Jayka niet mits ze buikpijn of maagpijn had. Maar het kwam steeds zo plots opzetten nadat het steeds weer maanden goed ging. Laatste tijd was echt met ups en downs en dat zet je serieus aan het denken waar je goed aan doet. Ze had echt van alles steeds iets aparts. En dat was moeilijk om de vinger op te leggen dus steeds vele onderzoeken. 

Mijn DA heeft altijd alles in overleg gedaan ook als ik een verzoek had werd dat gehonoreerd. Alleen de laatste keer dus niet met medicatie. Laat ik daar maar niet verder aan denken. Ik kreeg ook altijd het volledige dossier op de mail mocht ik naar een spoed DA moeten. Ze had de leeftijd voor een herder, al gedroeg ze zich niet zo en zag er ook niet zo uit. Geen grijs haartje, altijd vrolijk, opgewekt en actief met een heldere blik. Dat maakte het mede zo moeilijk. 

tranen in mijn ogen, en wat je schrijft ja van dat je het niet aan de hond ziet.
en dat is ook zo, juist die honden die ernstig ziek zijn zoals mijne ook, zie je het niet aan dat ze al oud zijn en eigenlijk niet meer kunnen.
ze zijn ook zo slim en hebben het oer instinct mee, om in een roedel zo min mogelijk op te vallen, ze laten het niet merken dat ze zo ziek zijn.
wij mensen hebben de verantwoording om de hond te helpen. wat doet dat toch pijn, je eigen hond laten gaan...........
heel veel sterkte!!

het is beter te verliezen dan nooit te hebben gehad