Laten inslapen

Wij hebben onze lieve hond moeten laten inslapen. Ze was al een tijdje ziek en kon plotseling niet meer goed overeind komen, ze was heel slap en koud. Meteen naar de dierenarts. Die liet weten dat ze zich vreselijk beroerd voelde, ze had kanker over haar hele lijfje, leukemie, waar niks meer aan te doen was, en dat we beter niet langer konden wachten. We moesten toen snel beslissen: mee naar huis of ter plekke bij de dierenarts laten inslapen. We waren natuurlijk van slag en toen dachten we voor de hond het beste te doen om het ter plekke te doen. Maar onze hond was altijd bang bij de dierenarts en nu ben ik achteraf zo bezorgd dat ze angstig de narcose in is gegaan en dat haar laatste minuten dus gestresst zijn geweest. We hebben haar geaaid en lief tegen haar gepraat, maar toch. Ze was zenuwachtig voordat de narcose ging werken: ze liep zenuwachtig door de kamer. Kan iemand me alstjeblieft geruststellen dat ze misschien wel ontspannen was toen ze in slaap viel? Ik heb spijt dat we het niet thuis hebben gedaan, maar anderzijds was ze dan misschien óók bang geweest van de dierenarts met zijn spuitje. Het blijft zo naar en we missen haar heel erg. 

Weet je,voor je gevoel doe je het nooit goed. Schuldgevoel. Ik herken dat zo..

Je moest ineens snel een beslissing nemen dat hakt er ook al zo in.

Wat was beter,je weet het niet,had ik dit of dat.

Je hond heeft nu rust. Jullie niet.

Het slaat een gat in je dag,ritme en gevoel.

Blijf erover praten bekijk fotos.

Misschien heeft je dierenarts nog een keertje tijd voor jullie om erover te praten.

Veel sterkte gewenst komende tijd.

Heel veel sterkte je deed wat je moest je lieverd heeft geen pijn meer ik begrijp je gevoel ik heb het thuis gedaan maar het blijft even erg de pijn is er en het grote verdriet sterkte verder 

Ik denk dat het in dit geval niet uitmaakt waar het gebeurde. Jullie hond voelde zich doodziek en jullie waren erbij om haar te helpen.

Achteraf kun je altijd de beste scenario's bedenken, maar dat heeft zo weinig zin.

Jullie hondje is nu vrij van pijn en narigheid, daar zal ze jullie dankbaar voor zijn.

Sterkte hoor.

Heel veel sterkte met het verlies van jullie hond.

Ik kan mij het schuldgevoel wel voorstellen veel baasjes kennen dit gevoel maar het is eigenlijk niet nodig. Jullie hebben het enige gedaan wat je nog voor de hond kon doen, jullie hebben een einde aan haar lijden gemaakt.

Zo moeilijk. Ik wens je heel veel sterkte. Je stond waarschijnlijk onder grote druk en stress door het ziek zijn van jouw hondenvriend. Je hebt daardoor een te snelle beslissing moeten nemen, dat ik vind ik erg voor je. Nogmaals veel sterkte!

Heel veel sterkte met het overlijden van je lieve vriend

Heel veel sterkte!

Heel moeilijk zulke beslissingen, en de periode daarna.

Wat een nare beslissing heb je moeten nemen.

Het schuldgevoel en de vragen waar je nu mee zit is heel normaal als je je dierbare vriendin waar je lief en leed mee hebt gedeeld hebt moeten laten inslapen. Denk aan de mooie momenten die je met haar hebt beleefd en haal herinneringen aan haar op hier of met je gezinsleden dit help je door het rouwproces heen. 

Zij heeft een mooi en gelukkig leven gehad en is je dankbaar voor je beslissing daar zij nu geen pijn meer heeft door die verschrikkelijke kanker. Nu kan zij heerlijk spelen met de andere vriendjes en vriendinnetjes die voor haar naar de hondenhemel zijn gegaan. In de hondenhemel kennen ze geen pijn of andere kwellingen.

Hoi Irene, allereerst gecondoleerd met jullie verlies en ontzettend veel sterkte. Ik weet waar je nu doorheen gaat. Drie weken geleden heb ik mijn lieve vriendinnetje Sita achtergelaten bij de dierenarts. Ze was ontzettend ziek maar we hadden nog geen diagnose. Om haar kans te geven op herstel en haar niet meteen te laten inslapen is ze aan het infuus gelegd, alleen in een kooitje bij de dierenarts. Die nacht is ze overleden. Ik voel me hier nog steeds schuldig over en zit ook met veel vragen. Heeft ze pijn gehad? Miste ze ons? Was ze bewust van het feit dat ze alleen was? Denkt ze dat we haar verlieten? Maar hier maak je jezelf gek mee. Wat mensen tegen mij zeggen zeg ik nu tegen jou. Maar mij hielp het de eerste weken ook niet. Nu kan ik het al wat meer relativeren, maar het is nog steeds een diepe steek in mijn hart. Waarschijnlijk was je vriendinnetje te ziek en te slap om nog te beseffen wat er gebeurde, ze was te ziek om zelf nog te vechten en om nog te willen waarschijnlijk. Jullie waren bij haar. Ik hoop dat je uit die gedachte troost kan halen. Als ik het nu anders kon doen, had ik haar ook bij de dierenarts in laten slapen terwijl ik erbij was, of haar meegenomen.

<br>

Ik weet dus hoeveel pijn deze vragen kunnen doen. Zelf twijfel ik zelfs om naar een medium te gaan voor honden (terwijl ik normaal meteen roep dat het onzin is). Maar mijn verdriet is zo groot geweest dat ik dacht: als dat het nou een beetje kan verlichten, ondanks dat ik zo ongelovig daarin ben, dan geef ik daar wel 60 euro aan uit. Nogmaals heel veel sterkte! Mocht je erover willen praten kun je me een pbtje sturen :) 

heel veel sterkte met het verlies je maatje,2 jaar geleden voor hetzelfde gestaan,heb altijd gezegd thuis laten inslapen ,vertrouwde omgeving enz

maar toen brak ze na een sprong uit de auto haar voorpootje,helemaal verbrijzeld,en heb ik haar bij de DA laten inslapen,(heel lang een schuldgevoel gehad,maar dit was de enigste optie

je maatje heeft nu geen pijn meer